Het moet voor jullie wel stilaan saai worden- weeral een extra-ordinaire wandeldag gehad.We wandelden de Fairyland trail in Bryce Park. Zoals jullie wel aan de foto's kunnen zien: hoogst ongewoon geërodeerde rotsen, een hele vallei vol.Het lijken wel verlaten gebouwen en versteende reuzen. Ook de Indianen dachten al dat hier resten van een vroegere beschaving te zien waren.
Gisteren kon ik niets posten,want er was geen internet verbinding. We deden toen ook een hele mooie wandeling, waarbij we wel 20 herten zagen, de laatste op 1 meter voor onze auto. Gelukkig kon Eddy nog tijdig remmen.Ik moet wel zeggen, het 20ste is al wat minder spectaculair dan het eerste. Zeldzaamheid verhoogt de marktprijs, zegge n de economen. We zagen ook een paar 'kuddens' prairiehoenen- iets tussen fazant en kalkoen, en enkel voorkomend in Noord-Amerika, naar 't schijnt.
Seffens gaan we voor de eerste keer en DVD kijken in bed. Dat is hier overal voorzien, en nu gaan we daar dus gebruik van maken.
Jullie denken waarschijnlijk dat wij hier niets doen dan rondwandelen. Inderdaad: jullie hebben gelijk. Vandaag in de Zion Canyon hadden we bijzonder veel geluk: het was bewolkt. Om te klimmen een hele verademing in vergelijking met boven de 30° en volle zon.Ik denk niet dat wij in België nog vlug tevreden gaan zijn. Het is hier allemaal zo overweldigend! En vandaag ook erg zacht. Op heel wat plaatsen zijn door bosbranden open vlaktes ontstaan die nadien snel worden terug ingepalmd door allerlei struiken en bloemen. Met de herfstkleuren erbij erg mooi. de rotsen hier, en de stenen onderweg hebben de meest gevarieerde kleuren en structuren. We missen Brecht zijn expertise.
We hebben weer een flink stuk van de dag gereden naar ons huisje bij Zion park. Zo mooi als vandaag hebben we he nog niet gehad. Ongelooflijk, en niet te vergelijken met iets dat we in Europa ooit zagen. gewoon ,zoals je dar verwacht van Amerika allemaal veel groter. Kilometers en kilometers van de prachtigste rotsen in alle tinten rood en bruin. En dat lange afstanden rijden hoort natuurlijk bij Amerika. Wel niet road 66, maar 15.We logeren dsan nog bj een echt indiaanse dame,die toen we aankwamen haar tipi aan 't schilderen was. Zonet kwam ze zeggen dat ze met haar man naar de cardioloog reed omdat hij zivh niet goed voelde: dan ook 50 miles door de bergen
V oor de laatste dag hier in Yosemite wilden we nog en extra grote wandeling. Eddy zocht en vond: 20 km stappen en 600 m klimmen.Ik denk dat we al wat conditie hebben opgebouwd want we geraakten aan ons einddoel (en terug, anders zouden jullie dit niet lezen): een bergmeer, gevormd door een gletchet 16000 jaar geleden. De bedoeling was om er ook in te zwemmen. Maar dat hebben we toch maar gelaten. Toen we vanmorgen om half negen begonnen stappen was de temperatuur net boven het vriespunt en lag alles nog onder de rijm. Het water van het meer was navenant afgekoeld. En alhoewel Eddy meestal een held is in koude baden, vond hij het nu ook te koud.de forellen die er overvloedig zwommen anders niety
Vandaag is er niet veel te vertellen. We waren moe gewandeld en hebben een hele dag zitten lezen in de zon . Ik probeer een aantal foto's van de laatste dagen mee te sturen om jullie een idee te geven.
Juist een week geleden pas zijn we thuis vertrokken, maar het lijkt ons al veel langer geleden.
Vandaag weer een fikse wandeling achter de rug.Wie dit hier heeft geregeld kende wat van het opstapelen van rotsblokken. Er komt geen einde aan de bergen en rotsen, veel wilder dan bij ons in de Pyreneeën bij voorbeeld.Maar ook overweldigend mooi. Het is hier nog altijd perfect weer: fris 's nachts en overdag zo'n 22 graden, met een stralende hemel. Wij zijn allebei verbrand, Eddy zelfs ondanks zijn prima hoed. Het evenement van de dag is dat we vanmorgen -echt waar- een zwarte beer zagen vanop zo'n 50 meter. Gelukkig zaten we in de auto.
Morgen doen we het wat rustiger aan en ik hoop dat we dan een systeem vinden om foto's mee door te sturen via deze primitieve internet verbinding.
We hebben vandaag oze eerste grote Yosemite wandeling gemaakt. Allé groot... voor halve bejaarden toch. 14 KM EN 700 meter klimmen Voor ons was dat wel genoeg. Maar het was prachtig en indrukwekkend. En alles onder de meest schitterende zon.Er was tamelijk veel volk, maar te hoger je klom, te meer het volk verdween. Yosemite is een vallei tussen reusachtigre rotsblokken, met watervallen en bergmeren. Spijtig dat de indianen het niet overleefd hebben, je kan zo voorstellen dat ze op hun paarden te voorschijn komen. We zagen 4 herten , maar geen beer, alhoewel er overal plaatjes staan dat je moet oppassen ,je eten moet wegsteken, en niet te snel rijden, w&ant elk jaar sterven er meerdere aan de gevolgen van een aanrijding. Misschien morgen.
Ik zou wat foto's meesturen, maar wij hebben hier een zeer primitief internet, met enkel draadverbinding_ EN DAN NOG EINDELOOS TRAAG.
Vandaag maakten we een tocht d oor Seqoia-land. Ik wist natuurlijk wel dat seqoias bestonden, maar er een heel bos van doorlopen is toch nog wat anders. De oudste zijn meer dan 2000 jaar oud en hebben een diameter van zo'n kleine 10 meter. Hoogst merkwaardig vond ik dat seqoias om te overleven het nodig hebben dat er om de 10 jaar ongeveer een grote bosbrand is, waartegen zij goed bestand zijn, maar de concurrerende andere sparren niet. Toen er zo'n 200 jaar geleden boeren in de streek kwamen wonen, probeerden die de bosbranden te blussen, met als gevolg dat de seqoias bijna verdwenen. Nu veroorzaakt men om de zoveel jaar een bosbrand.
Tussen de bomen liepen honderden heel kleine grijze, zwarte en gestreepte eekhoorns, zoekend tussen de dennenappels. Die lagen er langs alle kanten, tot een halve meter lang (niet van de seqoas, die houden het bescheiden wat dat betreft.
Gisteren reden we van San Francisco naar onze verblijfplaats in Yosemite. Bonny,onze gastvrouw in SF bracht ons naar de vlieghaven, waar we een auto huurden. Onderweg hoorden we een hele reeks rariteiten van de uiterst vriendelijke maar wel wat ex-hippie achtige Bonny. Zoals dat er midden in de stad, of toch de buitenwijken, nog massa's stinkdieren en coyotes zitten. Het leukst was het vertrekken met de huurauto :zoals alle amerikaanse auto's een automatic. eddy raakte niet vertrokken, en we moesten hulp vragen. Gelukkig ging het nadien vlot.De hele strreek onderweg was ongelooflijk dor. De koeien en schapen stonden in weiden waar geen sprietje gras meer op groeide. Zoals in veel westerns waar vee verhongert en mensen al hun bezittingen kwijt raken.Het heeft hier 3 jaar praktisch niet meer geregend. Overal op straat hangen waarschuwingen om het watergebruik te beperken: take a shower, make it a quickie en zo.
aar ongelooflijk: halfweg onze trip begon het te regenen en tegen dat we aankwamen goot het- tot we gingen slapen. Vanmorgen was er wel terug stralende zon. We zitten hier in een ongelooflijk mooi en luxueus huis.Moest mijn ipad werken stuurde ik een foto, maar er is geen draadloos internet en een iPad heeft geen draadstekker.
We vertrekken nu voor onze eerste wandeling. Meer nieuws volgt
PS Joris gaf ons zijn iPhone mee: een ongelooflijke luxe, wat je daar allemaal mee kan!
Vandaag heb ik niet veel te vertellen. We hebben de hele dag rondgestapt en ik ben moe. Al die heuvels in San Francisco, dat voel je wel in je benen. Mooi is het wel 's avonds, al die lichtjes op de verschillende hellingen en in de verte de Stille Oceaan. Slaapwel.
Na een hele dag rondlopen in San Francisco weet ik al een ding zeker: er is een verschil. Men spreekt van Amerika als van de melding pot, maar het lijkt me dat er nog flink in moet worden geroerd. Het is opvallend hoe mensen in hun eigen kultuur leven. Je loopt van China naar Italië , van Chinees naar Italiaans. Opvallend hoeveel ook jonge mensen zee r slecht Engels spreken. Langs de andere kant is- zoals Joris al zegde- inderdaad iedereen ongelooflijk behulpzaam. Je moet maar op een stadsplannetje beginnen kijken of er komt al iemand vragen of ie kan helpen ( ik weet niet of dat toeval is, maar het waren steeds vrouwen). Dat je het soms vlugger zelf had gevonden doet niks af aan de goede bedoelingen. Ook opvallend waren het aantal daklozen op straat. En het aantal duidelijk psychisch gestoorden. Niemand leek er aanstoot aan te nemen dat mensen stonden te roepen en wartaal uit te slaan. Deze mensen zouden bij ons al lang netjes verwijderd zijn. Of dat beter is? Wat Joris ook al gezegd had: het aantal mensen dat wordt te werk gesteld in allerlei klusjesbanen is enorm. Waar wij jobs door 2 man zouden laten doen, zijn er hier wel 10 aan het werk. Langs de ene kant weinig efficiënt, maar langs de andere natuurlijk heel efficiënt om mensen toch aan het werk te houden. Dan zijn er nog het ongelooflijk aantal kerken van allerlei religieuze gezindten op elke hoek. Je ziet: anders.
Wij zijn aangekomen in ons hotel en kunnen eindelijk gaan slapen.tIs toch wel ver, Amerika.Hier is het half elf s' avonds maar op mijn gsm al half zeven 's morgens 'dat betekent mee dan 24 uur op stap. Meer morgen .
Alle controles gepasseerd en-dankzij de exacte uurregeling van de NMBS-nog anderhalf uur wachten voor vertrek. We beginnen nu toch wel in vakantie stemming te geraken. Alhoewel ,met kleine oogjes, want om vier uur opstaan is vroeg.
Voor de verandering krijgen jullie nu eens foto's van Eddy te zien. Of liever, van zijn attributen.
Bij reizen zou geen valiezen pakken mogen horen. Waar gaat al het gevoel van vrijheid naartoe als je t-shirts en onderbroeken moet tellen, en je je al van tevoren moet voorzien op alle toevalligheden van tij en ontij.
