Veerle 2 maand vrijwilliger in Ghana
Inhoud blog
  • kom luisteren naar mijn verhaal
  • beste wensen
  • Terug in belgië
  • 15 december
  • 14 december

    Zoeken in blog



    17-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.17 november
    Cape coast is en heel gekende en toeristische stad, voor zover je er hier hebt… er is meer dan genoeg te zien en te beleven.
    Mijn keuze valt op bezoek en wandeling in het nationaal park Kakum.
    Je kan er de hoogste en langste wandeling van Ghana maken op een hangbrug boven in de bomen, uiteraard niets voor mij. Je kan ook wandelen in het primair bos bij de hangbrug, of in het secundair bos wat iets meer moerassiger is. Mijn keuze valt op de laatste, blijkbaar maak ik steeds aparte keuzes ik ben alleen en krijg mijn private gids. Mooie wandeling, leer wat van de flora en fauna en zie dat je ook in het bos buiten kan kamperen (met gids) om dan ’s Avonds.- ’s nachts – ’s ochtends te wandelen en de natuur hoort ontwaken en kans hebt om wat dieren te zien. Duidelijk iets om te onthouden voor mijn weekje vakantie in ghana na het vrijwilligerswerk.
    Super mooie wandeling we komen niemand tegen, rustig en zalig genieten van het bos en haar geluiden, en een private gids is handig.
    Op het einde van de wandeling komen we in het primair bos waar de andere wandelaars, toeristen richting hangbrug en bos gaan, een geplaveid pad vervangt het ruwe bospad, horden bussen toeristen en bezoekers zie ik, wat een verschil met mijn wandeling, ik maakte zeker de juiste keuze
    En ik krijg een “ déjà vue “, tis net de overgang tussen de camino del Norte en de camino frances, jaja ik weet dat ik steeds naar hetzelfde refereer… maar tis sterker dan mezelf….
    Terug naar de stad met de tro-tro, ik koop nog een flesje palmwijn want wil het ook geproefd hebben, smaakt naar gegist sap maar wel lekker, en dat het aan het gisten is blijkt ’s Avonds op de kamer, neen ikzelf heb er geen last van, maar mijn fles ontploft bijna de schroef dop knalt eraf.
    Volgende programma is de stad wat verkennen, naar de lokale haven, genieten van de oceaan, een beetje me-time. In de stad zie ik plots een schitterend “tapijt” voor de school, met kindertekeningen van dieren, ik beslis dit te kopen want ze hebben het echt nodig, nu liggen de Kids gewoon op de betonnen vloer te slapen. Tapijt is misschien niet het echte woord, het is uit plastiek met een dikkere onderlaag, voor de West Vlamingen vergelijk het met een dikke “tole” – “toole” – “toile” voor op tafel, een plastieken dik tafelkleed.
    Ik kuier wat door de stad, lokale Afrikaanse kraampjes, achterliggende huizen, het is niet omdat dit een toeristischer stad is dat het hier modern is.
    Ik zoek de haven, hier is er in achterbuurten een lokale vissershaven met de typisch Afrikaanse houten kano’s, toch bijzonder om ze bezig te zien.
    Ik wordt aangesproken door een lokale man, pas op voor je gsm kijk rond als je foto’s neemt, niet iedereen is hier even vriendelijk zegt hij, ik hoor dit wel meer en hoor ook het tegenovergestelde dus ik let er niet op. 5 minuten later komt er een koppel obrunis (blanken) naar me toe en spreken me in het west Vlaams aan, staat dit het op mijn gezicht te lezen dat ik dit spreek, blijkt dat ze hun gsm gepakt waren naar terug kregen door andere vriendelijke ghanezen, de waarschuwing bleek toch terecht, gelukkig heb ik geen negatieve zaken ondervonden.
    Me-time is uiteraard ook een biertje in de stad langs de straat nuttigen en genieten van het Afrikaanse leven rondom me.
    Als je alleen rondwandelt wordt je al snel aangesproken , deze keer door iemand die een toerisenstalletje heeft bij het kasteel, ik kom hem een paar keer tegen en hij zegt me telkens ik ken iemand met een kano, je kan meevaren morgen ochtend, dat spreekt me uiteraard aan en later op de avond “appen” we en komen een prijs overeen de andere 2 vrijwilligsters gaan ook mee morgen, vertrek om 7 uur.
    Op de rotsen aan het kasteel en de oceaan geniet ik van een schitterende zonsondergang, ik geniet met volle teugen, wat kan het leven mooi zijn, sinds mijn tijdelijke werkstop heb ik al super veel mooie en onvergetelijke momenten mogen meemaken…
    We eten samen met de andere vrijwilligsters in een resort aan het strand, we horen muziek en gaan kijken, wat is dit??? Het zit er vol met obrunis, een verklede band zingt en danst, wat voelt dit onecht voor mij, zo toeristisch, ik beslis niet te blijven en kan meer genieten van een slaapmutsje op straat tussen de locals, ik voel me beter tussen hen dan tussen de blanke toeristen.

    17-11-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

    Reageer (0)

    16-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.16 november
    Zoals elke vrijdag sta ik vroeg op om mijn was te doen voor het ontbijt om 6u15 ben ik er al mee bezig , het neemt behoorlijk wat tijd in beslag om dit met de hand te doen, water met een emmer uit te waterput te halen,…. Na een grote 45 minuten hangt alles was aan de wasdraad, het voordeel om dit ’s morgens te doen is dat de was na school droog is, tenzij we een regenvlaag hebben…
    Vandaag vertrekken we iets vroeger uit school omdat we het weekend zullen doorbrengen in cape coast, de rit ernaartoe neemt ongeveer 7u in beslag (voor amper 240km).
    Het schoolhoofd neemt de start van de dag, het gebed, volkslied,… voor zijn rekening.
    Streng zijn om de kinderen stil te krijgen is nodig.
    Rond het dorp zijn goudmijnen die we willen bezoeken, om er binnen te kunnen dient het schoolhoofd een brief te schrijven. Die werd vandaag afgegeven, maar moest opnieuw gedaan worden, ze hebben nu blijkbaar ook de gegevens van ons paspoort en een kopij ervan nodig.
    Dus alles opnieuw, iemand naar Osino waar we kopieën kunnen nemen, een nieuwe brief printen… en nu is het wel ok, binnen andere halve week mogen we de mijnen bezoeken.
    Eén van de kinderen moet “naar het grote toilet”, voorlopig houdt dit in dat ze op een potje gaan. In het potje wordt een plastiek zakje gelegd zodat het potje makkelijk of niet uitgekuist moet worden, het meisje krijgt wat wc-papier en moet haar plan trekken, ja hier ben je verplicht om snel groot te worden. Ik help ze wat en merk dat er toch behoorlijk wat kinderen zijn met diarree, dan laat je een kind van 3 a 4 jaar niet haar plan trekken. Geen toilet zal hiervan wel één van de oorzaken zijn. Maar het goede nieuws is dat normaal gezien de aannemer komende dinsdag met de bouw van de toiletten zal beginnen.
    Rond 11u vertrekken we uit school, was binnenhalen, wat verfrissen en dan op weg voor een lange trip. Een taxi tot in Osino, dan een tro-tro tot in Accra “circle” , een volgende tro-tro naar Accra “kenache”, tro-tro naar cape coast hoofdweg en dan nog een laatste taxi. Dit alles neemt toch wat tijd in beslag.
    Soms komt er een prediker – priester luidop uit de bijbel lezen en prediken, bizar.
    Tijdens de lange ritten worden films afgespeeld, in twi dus begrijp ik er niets van….
    Een tro-tro kan je overal nemen, steek je hand op en die stopt.
    In de grote steden zoals accra heb je busstations – bushaltes waar er veel tro-tro en taxis vertrekken, ik zag vandaag voor het eerst een echte bushalte met een afvalcontainer erbij…. 😂😂
    Rond 7u30 zijn we in ons hostel, we eten er nog iets, lekker hartige pannenkoek met groenten en verse paddenstoelen, smaakt heerlijk.
    Daarna nog even de stad verkennen en een slaapmutsje drinken in een lokale bar, men zet wat stoelen en tafels op straat en serveert drank, simpel maar leuk.

    16-11-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

    Reageer (0)

    15-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.15 november
    Deze week kregen we het bericht dat de aannemer volgende week dinsdag zal starten met de bouw van de toiletten, hij heeft uiteraard een eerste schijf van het geld nodig cash, dus moeten we naar Koforidua om voldoende geld af te halen, na de lunch zullen we vertrekken, dan is het al wat rustiger op school en wordt er enkel nog wat geslapen en gespeeld.
    Als ik op school toekom komen de kinderen aangelopen voor hun dagelijkse goeiedag knuffel, is fijn om zo enthousiast te worden ontvangen door hen.
    En dan begint het “obruni fa me” we lachen ermee dat dit onze naam geworden is, het betekent blanke (niet negatief bedoeld) til me op. Klein en groot, degene met een grote of kleine mond, de stille brave of ondeugende tot stoute kinderen, allen hebben ze wel hun moment dat ze eens opgepakt willen worden of op de schoot willen zitten voor wat extra aandacht of troost. Als je dit toelaat en dan hun lachende en blije gezichten ziet, dan weet en voel je dit is waarvoor je hier bent, het zijn momenten om te koesteren die altijd zullen bijblijven. Voor mij zal 2018 altijd een heel bijzonder en speciaal jaar zijn , zo’n mooie zaken dat ik mocht meemaken en beleven (niet enkel hier in ghana), even alles loslaten en de dingen doen die je gelukkig maken SUPER, mijn beslissing om (even) te stoppen met werken is de beste die ik ooit genomen heb.
    Deze ochtend mochten de oudsten de cijfers 1-2-3 op een blad papier schrijven. Voor hen is dit nog heel moeilijk, ik help hen wat, toon op mijn vingers wat 1-2-3 is. Blijkbaar kennen ze het tellen met de vingers niet en zijn heel enthousiast als ik hen dit toon, ik doe het bij ieder kind afzonderlijk de persoonlijke aandacht doet hen goed, de rest van de dag komen ze me vragen om hun vingers te tellen, yes ik heb ze iets kunnen aanleren!!!
    Eén voor één komen ze me trots hun papier tonen, mijn bewonderend antwoord en de high five maakt ze trots.
    Na de pauze wordt er verteld uit boeken en leren ze wat je moet doen om jezelf te verzorgen, tanden poetsen – handen wassen – bad nemen….
    Ikzelf en mijn kaak – gezicht voelen zich al beter, durf het terug al aan om met de kinderen terug de gekke tante te spelen, maar let er op dat ze toch mijn rechter zijde van mijn gezicht niet aanraken, een toevallige tik ertegen doet nog behoorlijk wat pijn. Ik kan al terug foto’s met mezelf erop in de blog zetten, wie het niet weet of als ik uit de juiste hoek een foto neem ziet de ondertussen lichte zwelling niet.
    Na het opdienen van de lunch gaan we op weg naar Koforidua voor het afhalen van het geld voor het toilet en nog wat inkopen. Voor mij blijft het leuk om met de tro-tro onderweg te zijn.
    ’s Avonds krijgen we een lekkere maaltijd rijst met verse groenten en kip.

    15-11-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

    Reageer (0)

    14-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.14 november
    Deze ochtend zag mijn gezicht er al veel beter uit dan gisteren, dus de antibiotica doet zijn werk en het komt wel terug in orde, onkruid vergaat niet…. Lachen doet wat pijn en ziet er vreemd uit met een scheve mond door de zwelling …
    We zijn woensdag dus start de school met samen zingen en musiceren, leuk om te zien hoe sommige kinderen heel enthousiast hun eigen liedje voor de klas zingen.
    Na de pauze gaan we samen met de oudste kinderen naar de tuin-bos dat syto in het dorp heeft.
    Voor we vertrekken heeft één van de kindjes een “accidentje”, niet op tijd naar het toilet maar het ziet er eerder wat diarree uit (dat komt ook voor), ik zie haar beteuterd staan, de poetsster van de school heeft ook als taak om de kinderen waar nodig te verschonen. Een groepje andere kinderen staat errond te lachen en te zingen, ik begrijp geen Twi maar vermoed wel wat ze zingen. Ik wordt boos en stuur ze weg, het kindjes staat er zo alleen en beteuterd bij ik kan het niet over mijn hart krijgen en begin haar besmeurde kleren al uit te doen terwijl de poetsster bezig is met de vloer te reinigen, ze roept me Stop ik doe dat wel, tot 2 à 3 keer toe, maar je laat een kindje toch niet zo staan wachten….
    We vertrekken naar het bos, zonder het kindje dat nog gewassen moet worden, de andere kinderen zijn “het liedje” nog steeds aan het zingen, ik vraag de leraar wat ze zingen en inderdaad wat ik dacht, “…. Heeft in haar broek gekakt”…. Ik vind dit zo erg voor haar en spreek er toch met de leraar over, dit is echt niet te tolereren het is een ongelukje misschien is ze ziek daar lach niet mee… Ik kan veel verdragen en geef geen commentaar over de andere aanpak dan bij ons, maar dit ging me toch te ver.
    Het bos en de tuin zijn nog maar recent aangelegd, er moet nog veel gebeuren en verder groeien maar het zal iets moois worden. De vruchten kunnen dan gebruikt worden voor de lunch van de kinderen.
    Op de terugweg stoppen we nog om te kijken hoe men hier de stoffen weeft. De kinderen staan stilletjes en geboeid te kijken.
    Voor de lunch mogen de kinderen nog wat spelen, ze doen ons na en nemen elk één of meerdere kinderen op hun schoot. Ze roepen ons en tonen wat ze kunnen.
    Andere kinderen spelen schooltje op school…. Leuk om te zien hoe ze de leerkrachten nadoen.
    We lunchen terug buiten in de schaduw en een paar kindjes zijn er snel bij om alles mooi te vegen met de Afrikaanse borstel.
    Na school heb ik nog energie genoeg om mijn wandeling naar het naburige dorp te doen en te genieten van het Afrikaanse leven met een lokale “club" (bier) 

    14-11-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

    Reageer (0)

    13-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.13 november
    Met wat hulp van pijnstillers heb ik deze nacht kunnen slapen, mijn gezicht zag er deze ochtend uit als een zombie ik ga jullie deze foto besparen.
    Ik had ondertussen contact met mijn huisarts, en zolang ik geen koorts heb en Antibiotica neem komt alles wel goed.
    Ik heb geen koorts, voel me alleen een zombie en lijk er ook wat op…, dus geen reden om thuis te blijven en op naar school.
    Vandaag bekommer ik me terug over de oudere kinderen, de eerste les is een leuke activiteit buiten, spelen met de bal. En toch is het moeilijk om hun nieuwe spelletjes aan leren. We voetballen wat, dat is op zich al moeilijk om uit te leggen, hoeveel personen er in de goal mogen staan speelt geen rol, zolang iedereen zich maar amuseert en dat doen ze.
    Ik probeer me wat op de achtergrond te houden om te vermijden dat de Kids mijn gezicht aanraken, en hoe ze het weten of doen begrijp ik niet, maar wonder boven wonder, ze behandelen me anders dan normaal, misschien schrikt mijn gezicht hen af, of zien ze toch de pijn. Ik herhaal het nog eens deze kinderen kunnen en begrijpen op hun leeftijd veel meer dan bij ons, ze zijn zo bijzonder.
    En ja dan heb je uiteraard een paar favorieten al doe je dat beter niet….
    Na de pauze gaat de volgende activiteit door buiten in de schaduw van de boom. Binnen is het behoorlijk warm, de schaduw doet deugd, we puzzelen wat of spelen andere spelletjes.
    De lunch is ook op dezelfde plaats in de schaduw, en daarna zijn alle kinderen overal ter wereld dezelfde, ze spelen met wat voor handen is.
    Ik zelf begin me terug wat moe te voelen maar ik ben hier voor de kinderen en vind alsnog genoeg energie om me met ze bezig te houden, één van hun favoriete spelletjes : selfies maken.
    Na school wil ik niet opgeven en wandel nog naar het nabijgelegen dorp, koop de nodige dingen in de lokale apotheek, en kan genieten van de Afrikaanse drukte en hun lokale bier.
    Mijn gezicht begint er lichtjes beter uit te zien, minder zwelling, gelukkig beginnen de medicijnen te werken.

    13-11-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

    Reageer (0)

    12-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.12 november
    Deze nacht ben ik wakker geworden met een wat opgezwollen rechter wang, en vanochtend was deze nog veel meer opgezwollen. De voorbije dagen voelde ik wat lichte tandpijn, wat bij mij niet zo opmerkelijk is, ik vrees dus dag ik een ontsteking in een tand of tandwortel heb, pijn doet het momenteel niet echt. Gelukkig heb ik algemene Antibiotica mee, die zou hiervoor kunnen dienen, toch even contact nemen met mijn huisdokter om zeker te zijn.
    Ik ga gewoon naar school, ik voel me niet ziek en heb geen reden om niet te gaan. Wel probeer ik erop te letten dat de kinderen niet aan mijn gezicht komen, wat niet evident is.
    Een jongetje komt naast me staan en doet mijn gezicht na, één opgezwollen wang, hij denkt uiteraard dat ik gekke gezichten aan het maken ben, komt ervan als je dit vaak doet.
    In school blijf ik vandaag bij de kleinste kinderen, help hen met de dagelijkse taken, water geven, schoenen dichtdoen, gaan plassen, veters knopen,….
    Het eerste “lesuur” is scheuren en plakken", we maken letters in groot en klein formaat. De kinderen mogen dan de passende kleine letter op het grote blad kleven, op zich houdt dit niet veel in voor hen daar we ongeveer alles voor hen doen daar ze dit niet gewoon zijn, de aandacht op zich en het maken – krijgen van een blad met een werkje bezorgt hen al veel plezier.
    Het tweede lesuur is iets zoals begrijpend lezen, er wordt uit een boek verteld over de tekeningen die erin staan, de kinderen schuiven hun stoel stilletjes en spontaan dichter bij de leerkracht, het boeit en duidelijk.
    Sommige kinderen worden moe en vallen in slaap op hun stoeltjes.
    En ikzelf voel me ook wat moe, de pijn in mijn kaak begint op te komen, de zwelling wordt erger.
    Ik zet me in een hoekje in de klas, een paar kids komen op de schoot zitten en samen met hen die ik een dutje.
    Na school heb ik vandaag eens geen energie meer over, ik doe een lange siësta, neem wat medicijnen in en na het diner ga ik vroeg naar bed in de hoop me morgen wat beter te voelen.

    12-11-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

    Reageer (0)

    11-11-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.11 november
    Mevr cheraty, onze kok – huishoudster, is vandaag jarig, net als mezelf in een goed jaar geboren en 46 lentes jong. We geven haar zelfgebakken koekjes daar we wisten dat ze deze lekker vindt.
    Vroeg ontbijt omdat we een uitstap naar Kumasi gepland hebben, één van de grotere steden in Ghana, de rit zal ongeveer 3 uur duren. Als we vertrekken staat de zon probeert de zon door de wolken te breken.
    Een lange rit met de tro-tro, maar op zich is dat ook al een activiteit op zich en heel leuk, er gebeurt altijd wel iets, er wordt vaak gestopt om iemand te laten uitstappen of instappen.
    Wie honger of dorst heeft, of boodschappen moet duren kan dit vanuit het raam van de tro-tro, overal lopen er verkopers rond met de koopwaar op het hoofd. Een zakje bananen chips smaakt altijd. Als de tro-tro in een dorpje stopt is hij bijna leeg, we zitten er nog in met 7 mensen, iedereen moet uitstappen en in een andere tro-tro stappen zodat deze vol is.
    In kumase lopen we een paar uur rond in de straten en op de markt. Er wordt van alles verkocht, nieuwe zaken maar ook heel vaak oude 2e of 3e hands spullen, soms denk ik, het is precies een zondagse rommelmarkt als bij ons.
    Het is een behoorlijk drukke stad, één van de drukste van heel Ghana, en vandaag valt het nog mee, tis zondag en dan zijn er veel kraampjes – winkels gesloten.
    We willen ook wat rust opzoeken en gaan naar het park, we kopen wat eten voor de lunch en hebben een gezellige rustige namiddag in het park.
    Om terug te keren vinden we al snel de juiste tro-tro, dan nog wachten tot hij vol is om te vertrekken.
    De terugweg met de tro-tro verloopt vlot, er wordt niet heel veel gestopt en ik geniet van het mooie Afrika rondom mij.
    Bij terugkomst krijgen we een spaghetti met groenten en worst, nog “emmer douchen”, wat schrijven en naar bed, in de tro-tro zitten maakt je moe.

    11-11-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

    Reageer (1)

    Archief per week
  • 01/04-07/04 2019
  • 24/12-30/12 2018
  • 17/12-23/12 2018
  • 10/12-16/12 2018
  • 03/12-09/12 2018
  • 26/11-02/12 2018
  • 19/11-25/11 2018
  • 12/11-18/11 2018
  • 05/11-11/11 2018
  • 29/10-04/11 2018
  • 22/10-28/10 2018
  • 15/10-21/10 2018
  • 08/10-14/10 2018
  • 01/10-07/10 2018

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Laatste commentaren
  • controle (moeke)
        op 21 november
  • vraagje (cynthia)
        op 11 november
  • Lief klein konijntje (Sabina Devlieghere)
        op 8 november
  • Chocolade bij de vleet (Sabina Devlieghere)
        op 7 november
  • Spoorlozen in Ghana (Vera en Ludwich)
        op Nog 4 dagen voor vertrek


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs