01-04-2019, 22:37 geschreven door Veerle Devlieghere  

24-12-2018, 11:53 geschreven door Veerle Devlieghere  

Ik ben nu ondertussen bijna een weekje terug in België, mijn hoofd zit nog volop in Afrika of neen niet enkel in Afrika ook nog steeds volop in de camino. Wat heb ik een mooi en wonderbaarlijk jaar achter de rug, iets om nooit te vergeten.

Zondag was ik rond 11 uur terug in Veldegem, het werd een leuke en drukke dag, bijna heel de familie kwam langs om dag te zeggen, te horen hoe het geweest was.

Telkens als er iemand vraagt hoe was het in Afrika, zeg ik “ik heb mijn eerste bouwproject in Afrika verwezenlijkt”, een paar keer kreeg ik de reactie, je zegt je eerste bouwproject wil dit zeggen dat er nog volgen ? Ik had het niet bewust zo verwoord of bedoeld, maar ja ik wil met veel plezier nog wel bouwprojecten in Afrika of waar ook in de wereld helpen realiseren.

Ik zat deze week nog met één been in Ghana bij de toiletten, dagelijks had ik nog contact met het team over de toiletten. Ondertussen zijn ze mooi gepoetst, het was een hele karwei van een paar dagen. En donderdag zijn de kinderen er voor de eerste keer op geweest, schattig om te zien, ik wou dat ik erbij was.

Ghana was een onvergetelijk mooi avontuur, iets wat me rijker gemaakt heeft, mooie ervaring die ik iedereen aanraad om eens te doen.

En wat nu … ooit zal ik weer moeten gaan werken maar ik zal er mijn tijd voor nemen, geen overhaaste beslissingen, ik heb nog wat spaarcenten over en kan het dus nog wat rustig aandoen en alle leuke dingen meepikken die op mijn pad komen, nog iets meer genieten.

Ik heb geleerd om vooral je dromen te volgen, durf springen in het onbekende, zet een eerste stap en de rest komt wel.

Nu eerst kerstmis vieren met de familie en dan een tijdje gaan uitwaaien aan de Belgische kust, het voorbije jaar laten bezinken, leuke herinneringen bovenhalen, een nieuw jaar inzetten maar bovenal gewoon genieten, en mogelijks komen de ideeën of plannen voor de toekomst wel naar boven.

23-12-2018, 15:07 geschreven door Veerle Devlieghere  

Snif snif, mijn laatste dag in Ghana, laatste dag in Afrika, toch voor dit jaar, ik ben ervan overtuigd dat ik nog wel terugkom naar Afrika …

Tijdens het ontbijt krijg ik al bericht van de aannemer dat ze de watertank aan het vullen zijn, dus ga ik na het ontbijt kijken of hij effectief gevuld is zoals afgesproken, ik neem mijn taak om alles te controleren ter harte.

Gisteren was het al donker toen de toiletten uiteindelijk werkten, vandaag ga ik ze toch als eerste persoon uittesten, ik kan hier niet weggaan voor de “color check” …

Ben wel trots dat ik als eerste de toiletten kan gebruiken, ze werken perfect, ik heb er de bewijzen van …, een selfie op het toilet, foto niet geschikt voor de blog, en degenen die de foto wel zagen vonden hem hilarisch ….

De toiletten zien er op klaarlichte dag best wel mooi uit. Ieder toilet heeft een lavabo die aangesloten is op de watertank, het water van de lavabo loopt in het toilet om dit te spoelen, best wel Eco.

Ik ben trots en blij met de toiletten, een mooi project die een grote verbetering voor de school en de gezondheid van de kinderen is.

Dan moet ik terug naar huis, mijn valies pakken om terug naar België te gaan.

De kok van de school komt nog langs om afscheid te nemen, ik toon haar trots wat video’s en foto’s van de afgewerkte toiletten.

Met het schoolhoofd en één van de leraren heb ik afgesproken om rond de middag samen de toiletten te gaan bekijken, ik wil hen ook nog wat tips en aandachtspunten meegeven voor het gebruik ervan.

Ook de andere leerkracht en de poetsster zijn aanwezig, bijna het hele schoolteam is er, ze vinden het dus wel belangrijk en offeren hun vrije zaterdag op om aanwezig te zijn.

We bekijken alles tonen waar de kranen dicht gedraaid moeten worden aan de watertank zodat er geen water verloren gaat en bespreken wat er nog nodig is om de toiletten goed te gebruiken.

Belangrijk is dat er sloten op alle deuren en buitenkranen komen, de toiletten zijn niet omheind en het is niet de bedoeling dat iedereen met het water gaat lopen. Er moeten ook nog vuilbakjes in elk toilet komen om het toiletpapier in te gooien, niets in het toilet zodat de septische tank goed kan werken. De toiletten moeten ook nog grondig gereinigd worden, dat zal men volgende week doen.

Ze overladen met nog met dank je wel, God bless You …

Uiteraard moeten er wat foto’s genomen worden bij de toiletten.

We stellen voor om vandaag nog de nodige zaken voor het gebruik en poetsen van de toiletten te kopen in Osino, ik moet er toch naar toe om mijn trotro te nemen richting Accra.

Dus nog een laatset wandeling terug naar huis, onderweg kom ik een vrachtwagen van de goudmijn tegen die de straat aan het besproeien is met water, in het droogseizoen doet men dit regelmatig, op die manier is de weg iets minder stoffig.

Het schoolhoofd en de leerkracht Kingsley zeggen met me mee te gaan naar Osino om me nog uit te wuiven.

Nog de laatste zaken in mijn reistas steken, een ander broek aandoen, een lange want thuis zal het te koud zijn om in korte broek rond te lopen.

Dan gaan we met zijn allen naar Osino, de laatste vrijwilligster gaat ook mee en de dochter van onze huishoudster vergezelt ons ook.

In Osino kopen we de nodige zaken, vuilbakjes – sloten – wc-borstel – kuisproducten ….

Bijna vergaten we dat we de laatste schijf nog moeten betalen, omdat de aannemer momenteel in het ziekenhuis ligt van een atuo-ongeval moeten we het geld op de Afrikaanse manier storten, via Mobile Money, maar het zal in 2 keer moeten gebeuren, de totale som kan niet in één keer ontvangen worden. Dus naar een stalletje om het eerste deel te betalen, je geeft het geld af, geeft het telefoonnummer van de ontvanger, en men zet het geld op zijn telefoon, zo gaat het hier. Echter kan het kantoortje vandaag maar 1000 cedes ipv 2000 die we zouden willen overschrijven aanvaarden, in ander kantoortjes kan het ook niet. Dus moet ik nog wat meer geld achterlaten bij de laatste vrijwilligsters, zij zal dan morgen en / of overmorgen het resterend bedrag betalen. Echt een Afrikaanse manier, maar het komt steeds wel in orde, dit maakt het avontuur ook wel leuk.

Mijn laatste missie in Osino is nog een laatste biertje drinken in mijn bar, ik nodig iedereen uit om dit samen te doen.

Tijdens onze afscheidsdrink praten we nog wat, en weerom wordt ik uitvoering bedankt voor mijn hulp en inzet bij de bouw van de toiletten, ze zijn ervan overtuigt dat zonder mijn aanwezigheid en hulp de toiletten nooit gebouwd of afgewerkt zouden zijn. Ik ben blij en trots dat ik dank zij mijn ervaring in de bouwsector en werfopvolging toch het verschil heb kunnen maken. De bouw van de toiletten hebben voor mij mijn vrijwilligerswerk een extra dimensie gegeven, ik vond het fijn om dit te doen, iets wat ik niet gauw zal vergeten, iets wat ik op mijn CV kan plaatsen, als je in Afrika in nog geen 2 maanden tijd een toilet kan bouwen is dit wel een mooie en bijzondere prestatie om trots op te zijn. Ook het hoofd van Syto belt me nog op om met uitvoerig te bedanken, ze vraagt of ze mijn Belgische gegevens mag hebben en of ze me mag contacteren als ze nog een bouwproject zouden doen, ze willen me er dan terug bij om te helpen te coördineren. Het voelt fijn om dit te horen, ik wil het met heel veel plezier nog doen.

Het schoolhoofd kijkt me aan en zegt heel serieus, ik zal heel veel bidden dat je hier snel terug komt …  je hulp was bijzonder, je hebt iets moois achtergelaten, we gaan dit nooit vergeten, telkens als we de toiletten zien of trots tonen aan de gemeenschap, zullen we terug denken aan de 3 vrijwilligers die dit verwezenlijkt hebben, jullie hebben iets blijvends achtergelaten …

En dan is het onvermijdelijk toch tijd om te vertrekken, ik wordt nog uitgezwaaid bij de trotro en vertrek dan richting luchthaven.

Rond 22:35 heb ik mijn vlucht naar Parijs, daarna de Thalys naar Brussel en nog een trein naar Brugge. Bij de incheckbalie van Air France krijg ik plots te horen, je vliegt niet naar Parijs maar naar Amsterdam, oei ik wist dat niet. Gelukkig is de vlucht naar Amsterdam ongeveer op hetzelfde uur, een 20min vroeger, anders had ik nog mijn vlucht gemist.

15-12-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

Vandaag is het de laatste dag dat ze de toiletten kunnen afwerken, de laatste dag op school, morgen vertrek ik naar huis en ook de laatste vrijwilligster die het fonds opgezet heeft en dus ook het geld heeft en kan betalen. Ikzelf blijf tot zaterdag kort na de middag, de andere vrijwilligster moet vandaag kort na de middag al vertrekken om nog wat formaliteiten in Accra af te werken. Dus spreken we af dat ik het geld bij me houd en als alles afgewerkt is betaal, zo niet zien we elkaar zo ie zo op de luchthaven (we hebben verschillende vluchten maar met een half uurtje tijdsverschil) en kan ik het geld terug geven, duimen dat dit niet nodig zal zijn.

Ik vertrek vroeg naar school om er te zijn als de arbeiders toekomen, zoals gezegd tussen 7:30 en 8:00, en warempel als ik bijna aan school ben zie ik 2 mensen stappen, de ene draagt planken op zijn hoofd, zouden dit onze werkers zijn, YES ze gaan richting school, toch eens op tijd en niet op zijn Afrikaans.

Als ik toekom op school, komen de kinderen met blije gezichten al aanlopen, ik heb ze gemist …

De arbeiders gaan naar de toiletten en ik ga mee, ik zeg hen, ik ben degene die al de opmerkingen maakte, ….

De leerkracht en het schoolhoofd komen ook kijken en samen overlopen we de opmerkingen en zaken die ze nog in orde moeten brengen. Het is me echter niet duidelijk wat ze nu juist wel of niet gaan doen, enkel wat planken hebben ze bij zich. Iets later zie ik ze terug vertrekken , help wat nu, blijkt dat ze eerst kwamen kijken wat er nog moest gebeuren. Nu gaan ze contact nemen met de aannemer, die hen dan geld moet sturen (dit gaat hier via de telefoons) om dan de nodige materialen te kopen en pas dan kunnen ze aan de slag, een hele weg af te leggen, benieuwd wanneer ze terug zullen zijn.

Ondertussen speel ik met de kinderen, nog een laatste dag de “gekke tante” spelen. In de klas zie ik de kids met en op de matten spelen, ik leg me erbij en al gauw zitten er een paar op mijn rug, perfect om paardje te rijden. Ik word er moe van, maar ze roepen me terug, kom op de mat liggen, dus nog efkes paardje rijden, hun schaterlach geeft me energie.

Een ander van mijn en hun favoriet zot gedoe is de kids op mijn schouder leggen als “patattenzak” en er dan mee rondlopen, dus ook vandaag moet ik ze één voor één nog eens oppakken en ermee rondlopen. Ik doe het met veel plezier.

Eén van de kindjes voelt zich wat ziekjes en vraagt extra aandacht, wil de hele tijd opgepakt worden (Fa Me in het twi) of op de schoot zitten. Dit is ook een van onze taken, de kinderen wat persoonlijke aandacht geven, een troostende knuffel. Maar toch is er op een schoot plaats voor meer dan één kindje en dat hadden ze al snel door. Wie geniet nu het meest van de aandacht, de kids, of ikzelf ??

En ook vandaag moet er weer afscheid genomen worden, rond de middag vertrekt Jasmine de Zweedse vrijwilligster 19 jaar oud die hier 3 maand was naar Accra en morgen terug naar huis. Dus terug een afscheidsspeech van het schoolteam, afscheid van de kinderen. Toch wel bewonderenswaardig dat jongeren van 18-20 jaar hier komen, voor de meesten is het de eerste kennismaking met Afrika, de eerste keer zo lang weg van thuis – familie en vrienden. Ze keren terug als andere personen, zulke ervaringen draag je voor de rest van je leven met je mee, een heel verrijkende ervaring. De combinatie met een “volwassen – oudere” vrijwilliger erbij (zoals mezelf) is de ideale combinatie, om hen wat te steunen, wat uitleg te geven over het Afrikaanse leven, te leren relativeren. Ik was er niet alleen voor de Afrikaanse kinderen maar ook voor de andere vrijwilligers, en het doet me deugd te weten – te horen, dat je hulp en steun gewaardeerd wordt.

Mijn laatste dag op school probeer ik nog veel foto’s te nemen van alle kids, om mooie herinneringen te hebben eens terug in België, ik heb er veel genomen maar kan ze hier niet allemaal tonen, dus een paar zal moeten volstaan.

En de toiletten, tja, we geloven er niet meer echt in, wat echt wel spijtig is, om 11u30 is er nog steeds niemand terug. Ik app nog met de aannemer om te vragen wat en wanneer zal er nu gebeuren. Na de afscheidsspeech van het schoolhoofd vraagt men mij, en de toiletten hoe zit hert er nu mee, wat een vraag, ze achten mij er verantwoordelijk voor, ik probeer hen duidelijk te maken dat we er niet meer in geloven, dat we het heel erg vinden en teleurgesteld zijn, maar het ergste is dat de kinderen geen toilet hebben en ze hebben dit echt nodig voor hun gezondheid, velen hebben diarree. Maar bovenal is het een gemiste kans, niet alleen nu maar ook in de toekomst, hoe moet je dat aan de mensen die iets doneerden uitleggen, het zal als gevolg hebben dat men nooit nog een project zal willen steunen.

Na mijn woorden is het muisstil, wat nu…

Iets later zie ik dat het schoolhoofd druk doende is en aan het telefoneren is, mijn woorden hebben blijkbaar indruk gemaakt.

Wonder boven wonder maar rond 12:30 uur komen de arbeiders terug met de nodige materialen, en ze beginnen te werken, mogen we alsnog hopen …

Ik krijg ook bericht van de aannemer die zegt wat ze nog gaan doen en al gedaan hebben, de vloer zou al proper zijn, neen dat klopt niet, ok zeg het hen maar, toon hen wat ze moeten doen …

Dus loop ik rond tussen de werkers, wijzend, vergeet de bovenkant van de deur niet te schilderen, hier is er nog een gat dat opgevuld moet worden, …

Het voelt niet zo goed om hen op deze manier te commanderen, maar niemand anders doet het, men verwacht dat ik het doe …

Als de school uit is, zijn de arbeiders nog druk bezig, wanneer zullen ze klaar zijn, volgens de aannemer zeker rond 16:00. Ik vroeg ook nog om de watertank te vullen, want de toiletten moeten werken met water, zonder deze controle geen betaling. Oh wat voel ik me nu een strenge bitch, maar ik heb het de andere vrijwilligsters die het geld verzamelden beloofd, alles moet werken.

Ik spreek af met de leerkracht Kingsley om morgen de toiletten te controleren als het water er is, als het past voor het schoolhoofd zal hij ook langskomen. Het voelt echt niet goed dat ze nog niet afgewerkt zijn als iedereen vertrekt uit school, morgen is het weekend.

Na een snelle douche thuis, beslis ik terug naar school te gaan om de vorderingen te zien. Toch al veel gedaan, de schilder is nog bezig en zegt me dat de watertank vandaag nog gevuld zal worden, mag ik toch nog hopen ?

Mijn laatste dag in Juaso, dus nog een laatste wandeling in het bos, het is er vandaag heel rustig ik kom niemand tegen, het doet me deugd om nog wat tijd voor mezelf te hebben in alle rust, alle voorbije belevenissen hier en de voorbije maanden op de camino komen boven, wat een wonderbaarlijk jaar heb ik achter de rug. Ik eindig mijn wandeling op het “kerkhof”, wat voor mij hier midden in het bos een mooi en speciaal plekje geworden is, moeilijk uit te leggen maar het voelt hier goed, ik kwam er tot rust.

Net als ik terug vertrek uit het bos, krijg ik wat berichtjes, de aannemer meldt dat ze bijna klaar zijn en vraagt of er iemand dit kan controleren en bevestigen. Dus terug naar school, ze zijn inderdaad bijna klaar, nog wat details moeten afgewerkt worden, ik wijs ze erop en bericht de aannemer. Ik help nog wat met het kuisen van de tegels, en dan is het goed genoeg, de rest van het poetswerk doen we de komende weken wel zelf. Aansluitend heb ik een lang gesprek met de aannemer, blijkt dat de eerste arbeider hem toch wel zwaar bedot – bedrogen heeft, zonder dat hij het wist. Door mijn reacties en foto’s is hij het te weten gekomen, dus mijn soms wel grove apps zijn niet in het verkeerde keelgat geschoten, hij is uiteindelijk wel blij en tevreden met mijn manier van aanpak en controle.

Wat later komt het water toe om de watertank te vullen, weliswaar op zijn Afrikaans, water uit de rivier halen in jerrycans en met de brommer-mobiel brengen.

Een tweede lading water is nodig, en dan plots, het is al donker na 18uur, stroomt er water uit de kraan van de lavabo.

YES het werkt, ik ben nog nooit zo blij geweest om stromend water uit een kraan te zien komen.

Het water van de lavabo loopt dan in het toilet om dit door te spoelen, zo wordt er geen water verspilt.

Een mirakel is gebeurt, deze voormiddag geloofden we er echt niet meer in, maar typisch Afrikaans, uiteindelijk op het laatste moment komt alles nog goed.

Wel jammer dat ik de enige ben die erbij is, niemand anders ziet het, dus neem ik wat foto’s en stuur ze nog door.

Het is al donker en de watertank is nog niet volledig gevuld, men zal dit morgen ochtend doen, dus heb ik morgen nog een taak.

Het is al bijna 19 uur als ik terug thuis ben, wel heel enthousiast en trots dat de toiletten uiteindelijk toch afgewerkt zijn en werken.

Nog een laatste biertje in de lokale bar en dan proberen om wat te slapen, wat niet goed lukt.

Midden in de nacht stuur ik nog berichtjes, ik zou het leuk vinden als ik morgen met het schoolteam nog eens samen de toiletten kan zien.

14-12-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

Vroeg uit de veren vandaag, ik heb een lange reisdag terug naar Juaso en wil er toch niet te laat aankomen zodat ik de toiletten nog kan bekijken voor het donker is. Nadat ik mijn reistas gepakt heb, of beter gezegd alles erin gestampt heb, is er nog wat tijd voor een laatste strandwandeling langs de Oceaan genieten van de lekkere warme of hete temperatuur, ook zonder een stralende blauwe hemel is het hier schitterend. Mijn volgende strandwandeling zal vermoedelijk wel in andere temperaturen zijn, maar ook een winterse wandeling langs de Belgische kust is genieten.

Na afscheid te nemen van mijn gastvrouw en haar gezin, ze heeft een baby van een paar maanden oud die in een Afrikaans wiegje ligt, vertrek ik richting Juaso.

Een aantal uren in de trotro, eerst naar Accra en daar dan wachten aan het trotro station tot de trotro vol is, niet alleen met mensen maar ook alle bagage moet mee. In de grote trotro’s kunnen er 22 personen (5 rijen van 4 personen en nog 2 vooraan), als je dit vergelijkt met de Europese normen dan kunnen er 8 mensen in, hier zijn ze gekeurd voor 22 personen.  De laatste rij zetels staat bijna tegen de achterdeuren, dus veel plaats is er niet voor bagage, men lost dit op door de deuren open te laten en alles met touwen vast te binden. Het voordeel is dat je dan achteraan een extra airco hebt.

Onderweg wordt er regelmatig gestopt om iemand in of uit te laten stappen en ondertussen kan je overal je boodschappen doen door de ramen van de trotro.  Soms wel indrukwekkend om te zien wat de verkoopsters allemaal op hun hoofd dragen en er soms mee lopen tot aan de trotro.

Normaal gezien ging ik niet meer naar Juaso gaan tijdens mijn weekje vakantie, maar omdat de toiletten nog niet afgewerkt zijn ga ik toch nog terug, en eigenlijk ben ik er wel blij om, ik kan de kinderen dan ook nog een dag zien. Het huis waar we verblijven is nog niet helemaal af, er is slechts één kamer klaar en de woonkamer. Omdat er al 2 vrijwilligers zijn had ik gezegd dat ik wel op een matras in de woonkamer zou slapen.

Als ik toekom in Saamang (het dorpje waar ons huis is) staat de kok van de school me op te wachten, leuke verrassing. En ik krijg toch een bed, de leraar en het schoolhoofd hebben deze week speciaal nog een bed gemaakt en de kamer wat heringericht zodat ik ook een plaatsje heb. Ik voel me echt welkom thuis.

De toiletten, tja niet veel veranderd, één dag zijn ze komen verder werken en dan niets meer, ik hoor dat iedereen al gezegd had, we zijn blij dat Veerle terug komt zodat zij er misschien toch wat schot kan inkrijgen.

Dus ik neem mijn taak ter harte en ga de toiletten bekijken, er is nog een grote lijst met zaken die nog in orde gebracht moeten worden. Het schilderwerk is niet ok, de deuren en de standaard voor de watertank moeten zeker nog een 2^e laag verf krijgen.

Als ik mijn “inspectie” afgerond heb begint het al donker te worden, de zon gaat onder.

Terug thuis bespreken we met de vrijwilligers wat we kunnen ondernemen, we beginnen nu toch echt te vrezen dat de toiletten niet afgewerkt zullen zijn, afgewerkt volgens onze eisen. Als ze niet in orde zijn betalen we de laatste schijf niet, dat staat vast.

Gisteren had ik al een bericht gestuurd over de toiletten, de andere vrijwilligster ook maar telkens zonder antwoorden. Dus beslis ik om nog maar eens te schoppen en puchen, ik start met te zeggen “bedankt om niet te antwoorden” de toon is gezet, dit is nodig om hen wat uit hun kot te lokken. Ik stuur een paar heel boze berichten en een lijst met zaken die in orde gebracht moeten worden, en dan komt er plots toch reactie, na nog een paar keer heen en weer discussiëren krijg ik het bericht, morgen tussen 7:30 en 8:00 zal men er zijn, hopelijk houden ze hun woord.

Na het slaan, zalf ik ook nog wat, ik weet ondertussen dat ook dit kan helpen om hen te motiveren.

13-12-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

Laatste dag aan de kust en nog eens lang slapen of lang in bed blijven liggen, het is al na 9 uur als ik uit bed rol. Ik wandel naar het dorp om nog wat inkopen te doen en koop nog een paar speelgoedjes voor de school.

Vandaag wandel ik eens de andere richting uit, het is een mooie zonnige dag, al gauw ben ik aan het zweten, tijdens het wandelen raap ik wat schelpen op het strand en geniet van de mooie zichten en natuur (als je langs het afval heen kijkt is het toch mooi).

Na een klein uurtje stappen kom ik aan bij het volgende dorpje waar het Fort Amsterdam gelegen is op de heuvel, aan de rosten is een kleine haven, of beter gezegd liggen wat boten op het strand.

Er is veel bedrijvigheid in het dorp, vissers zijn de netten aan het herstellen, overal lopen mensen rond, het valt me op dat de mensen en de kinderen aan de kust meer vragen naar geld. In Juaso het dorp waar ik woonde en de omliggende dorpen was dit veel minder het geval. Vermoedelijk heeft het te maken dat er meer toeristen aan de kust komen dan in de dorpen.

Het fort ligt boven op de heuvel en ik ga er naartoe om een kijkje te nemen, het ziet er wat bouwvallig uit en moet dringend wat gerestaureerd worden.

Ik wandel rond het fort en geniet van de verzichten boven op de heuvel, toch nog eens kijken of de deur open is en ik binnen een kijkje kan nemen, ja de deur is open en tot mijn verwondering is er een gids aanwezig. Een super vriendelijk man, hij is er nog maar 4 maanden, woont in het fort en heeft er al veel opgeruimd en in orde gezet. Hij vertelt vol passie over de geschiedenis van het fort, ook hier werden de slaven in kerkers opgesloten voor ze via de “door of no return”, per schip afgevoerd werden.

Boven op het fort heb je een immens zicht op de Oceaan, ondanks er geen stralende blauwe hemel is, is het toch mooi.

Mijn verblijf in Ghana zit er bijna op, nog even poseren bij de vlag hoort erbij.

Ik wandel terug naar het resort en zie bij aankomst dat de vissers ook vandaag druk in de weer zijn, deze keer zijn ze vlak voor mijn terras aan het vissen, ik kan hen gadeslaan van op mijn terras met een verfrissend biertje.

Even denk ik, moet ik me nu schuldig of de rijke blanke voelen, ik zit hier in de schaduw met een frisse pint te genieten, terwijl men in de hitte zwaar werk aan het doen is waar er heel weinig opbrengst van komt. Ach neen, ik ben geen rijke blanke die neerkijkt op de locals, ik denk te mogen zeggen dat ik hier toch geprobeerd heb om mijn steentje bij te dragen, te helpen waar ik kan en te leven samen met de locale bevolking.

Als ze bezig zijn met de vissen uit te netten te halen, ga ik iets dichter kijken, ik loop weer door het water tussen de mensen, dat dit dan ook door de afval is deert me niet. Ik heb toch wel immens respect voor het zware werk dat ze doen. Enkele schamele vissen tussen al het afval, rond de netten staan nog mensen om de vissen die door de mazen van het net glippen toch nog te vangen.

Genietend van mijn laatste zonsondergang aan de Oceaan schrijf ik nog wat in de blog en blijf ook als het al donker is nog wat buiten in de warmte zitten en geniet van mijn laatste dag aan de Oceaan.

12-12-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

Om 4u30 gewekt door mijn wekker, een kakelende haan passend bij de natuur en Afrika. Om kwart voor 5 vertrek ik met mijn gids voor de wandeling door het bos, het is uiteraard nog donker dus mijn hoofdlamp komt goed van pas. In de tropische vochtige warmte voelt het al snel als in een sauna, liters zweet als gevolg.

Na een tijdje houden we halt en moeten de lampen uit, in de bomen zitten er apen en we proberen ze te spotten, niet evident als het nog halfdonker is. Geen geluk, verder door het halfdonker naar een ander plaats, daar hebben we meer geluk en zien uiteindelijk een aapje uit de boom zwieren.

Rond 6u15 zijn we terug aan de ingang, ik stap nog efkes door en na een half uurtje neem ik een trotro richting Cape Coast en dan nog een trotro tot Saltpond waar ik verblijf.

Een frisse douche doet deugd. Ik informeer nog eens of er al wat verder gewerkt is aan de toiletten op school, enkel maandag is er wat verder gewerkt maar niet alles is, af sindsdien is er niets meer gebeurt, zal dus spannend beginnen worden om alles afgewerkt te hebben tegen vrijdag.

Ik ga wat zwemmen in zee, het warme water voelt goed, alhoewel er overal plastiek in het water drijft en aan je kleeft, ik was zo verstandig om mijn waterschoenen mee te brengen die komen goed van pas want de zee is niet al te proper.

Na de afkoeling in het water ga ik in de schaduw zitten en kijk naar de bedrijvigheid, men is aan het vissen. Het vissen gebeurt op een bijzonder manier, er is een heel lang net in de zee en met wel een 20 à 30 personen trekt men dit uit de zee, een heuse zware karwei die wel uren in beslag neemt.

Vlak voor het resort ligt het kadaver van een grote zeeschildpad, de roofvogels genieten van het vlees.

Nog wat schrijven en bloggen en na een deugddoende siësta om mijn slaaptekort van gisteren wat in te halen maak ik een lange strandwandeling.

Ondertussen is het net helemaal binnengehaald en zie ik wat vissen tussen alle afval en wier in het net zitten. Door alle wier en afval is het veel werk om de netten leeg te maken en de vissen te zoeken tussen alle rommel. De vissen zijn ook heel erg klein, de vangst is magertjes voor alle zware werk dat ze ervoor moeten doen.

Plots zie ik in de verte iets wat precies op duinen lijkt, als ik dichter kom zie ik dat het duinen van afval zijn, voor het afval zitten er 3 mannen op een rijtje te kakken (ik kan het niet mooier zeggen want het ziet er niet uit, je kan alles zien). Ietsje verder zie ik dat er velen vergeten zijn eerst een putje te maken, dus uitkijken waar ik loop.

 Na een tijdje kom ik op een drukkere plaats waar er veel boten liggen, hier wordt gevist met boten en ik zie direct het verschil in vangst, de vissen zijn veel groter en talrijker, maar ook hier zit er heel veel afval in de netten. De vrouwen verzamelen de vissen in grote kuipen die ze op hun hoofd dragen naar de markt voor verkoop. Ik loop rond al kijkend en genietend van de bedrijvigheid, ik ben er de enige Obruni maar voel met hier wel thuis, iedereen is vriendelijk, vindt het niet erg dat ik er op sta te kijken en foto’s neem, de kinderen poseren graag.

Op de terugweg kijk ik nog een tijdje hoe ze met een grote groep en al zingend het net in de boot trekken, alles gebeurt hier met de hand en het is heel zwaar werk in een immense hitte.

De boten uit het water halen gebeurt ook met mankracht en touwen, men gebruikt houten planken en een metalen rol om de boot uit het water te trekken.

Aan het resort geniet ik nog van de ondergaande zon op het strand. Ik ben er de enige gast en vind dat wel aangenaam, een rustig plekje om mijn voorbije avonturen te laten bezinken.

De uitbaatster is ook de kok, vanavond krijg ik gegrilde vis met frieten en een slaatje, als Belg moet ik ze feliciteren voor de frieten ze zijn overheerlijk, veel beter dan in sommige Europese landen.

11-12-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

Aan de oceaan slapen is heerlijk, ik word wakker van mijn wekker om 7:30, of misschien ben ik gewoon echt wel moe en heb de slaap nodig, het voorbije half jaar is heel intensief geweest, heel vaak kon ik de slaap niet vatten.

Vandaag ga ik naar Kakum nationaal park en zal er een nacht in het bos slapen, op een soort camping, het stelt niet veel voor, een houten platform met afdak waar een matras op gelegd wordt, gelukkig is er ook een muskietennet. Ik heb dit gezien toen ik er de vorige keer een wandeling maakte, het leek me wel tof om een nacht in de open lucht in het bos te slapen, midden van de natuur luisteren naar de geluiden van de dieren in de nacht.

Ik wordt er verwacht tussen 3 en 4 uur (of het mocht uiterlijk ook 5uur zijn), zodat ik me voor het donker kan installeren.

In de voormiddag was ik nog een paar spullen uit, mijn laatste handwas, de volgende wasbeurt zal thuis met de wasmachine zijn, wat zal ik deze nu meer appreciëren na bijna 6 maand de was met de hand gedaan te hebben (tijdens mijn Camino en hier in Ghana).

Op mijn terras schrijf en blog ik nog wat verder, het is rustig ik zie geen locals, het weekend is voorbij.

Rond 13u30 neem ik de trotro naar Cape Coast, daar moet ik een andere trotro nemen, maar omdat ik meer dan tijd genoeg heb beslis ik een stukje te stappen. Wandelen in Afrika in deze hitte en vochtigheid zorgt ervoor dat je na 5 minuten je in een sauna voelt, ik begrijp dat de locals hier niet wandelen en alles met de trotro doen. Maar ik geniet van het stappen en de omgeving rond me, ik neem de tijd om wat foto’s van bijzondere dingen te maken.

Deze kalkoen is op weg naar het schoonheidssalon, en tis nodig ook …

Zoals ik al eerder vertelde worden de overlijdens, het feest van het leven en de begrafenissen hier via grote posters aangekondigd. Twee posters sieren het straatbeeld, één persoon is 70 geworden, de andere 99. Ghana is één van de “meer welstellende” landen in Afrika (ik heb in andere Afrikaanse landen veel meer armoede gezien dan hier) dat merk je ook aan de leeftijd van de mensen.

Na een drie kwartier stappen neem ik toch maar de trotro en ga me op een airco-plaats (bij het raam) zetten om wat af te koelen en het zweet te laten opdrogen.

Net aan de ingang van het park vind ik een mooie termietenheuvel.

Rond kwart voor 4 arriveer ik, er wordt me gezegd dat ze mijn gids gaan opbellen, hij zal er binnen 20 minuten zijn. Afrikaanse 20 minuten zijn uiteraard anders dan Europese 20 minuten. Ik zet me aan een tafeltje in de cafetaria en eet er nog wat ananas met een natje erbij. Rond kwart na 4 komt de verantwoordelijke me zeggen dat mijn gids onderweg is en dat hijzelf naar huis gaat, het park sluit om 4 uur.

Iets later gaat ook het personeel van de cafetaria naar huis, het wordt er heel rustig en stil.

Rond 5 uur passeert er nog iemand, jij wacht op je gids, hij zal er rond 5 uur zijn, dus mogelijks komt hij hier snel toe.

Ik hou me wat bezig met schrijven en sudoku’s invullen en het observeren van de fauna en genieten van het bos met zijn geluiden.

Om kwart voor 6 is er nog niemand, en het begint al wat donker te worden, na bijna 2 uur wachten wordt ik toch wat ongeduldig en vraag me af komt er nog iemand, dus probeer ik te bellen, gelukkig neemt de verantwoordelijke op. Is er nog niemand, vreemd, ik kijk het na en bel je terug. 2 minuten later krijg ik telefoon, hij is onderweg en is er bijna, binnen een paar minuten zal hij er zijn.

Uiteindelijk arriveert mijn gids om 6 uur, en het is al wat donker. Blijkt dat hij niet wist dat ik zat te wachten, men had mij al moeten laten installeren voor de nacht …

Dan maar direct op pad richting campsite, we komen er aan en de gids stapt door, ik zeg het is toch hier dat er geslapen wordt. Neen dat was 20 jaar geleden nu is er een boomhut, maar ik wil liever op de “oude campsite slapen” en weet van de vorige gids dat men dit nog doet. Als ik echt wil dan kan hij er een matras leggen, maar zelf zal de gids in de boomhut slapen 200 m verder. Ok ik ga eerst kijken hoe de boomhut eruit ziet en dan beslissen, de boomhut ziet er toch ook al wat verouderd uit, en is gesloten, je zit niet echt midden in de natuur, dus verkies ik toch om op de oude campsite te slapen, jaja ik weet dat ik soms speciale dingen wil doen. En alleen in het bos slapen schrikt me niet af, tijdens mijn camino heb ik ook alleen in het bos geslapen in mijn kleine knusse tentje.

Nog wat gesleur met een matras en dan kan ik me installeren, muskietennet errond maken, schoenen uit en genieten van de geluiden van de natuur.

Morgen vroeg (of eerder nog in de nacht) om 4u30 opstaan om een “nacht-ochtend” wandeling te doen.

Het “slapen” in het bos is zalig, veel slapen doe ik niet, ik luister en geniet van de natuur, het is ook behoorlijk warm, slapen in een tropisch regenwoud is slapen in een sauna. Al luisterend naar de geluiden van het bos en de dieren denk ik na over het voorbije jaar, de vele mooie dingen die ik mocht meemaken, de wonderlijke avonturen en ontmoetingen, het was een bijzonder fantastisch jaar om nooit te vergeten, ik ben er een ander persoon van geworden, rustiger – opener – blijer – gelukkiger. Uiteraard denk ik ook aan de toekomst, wat zal deze me het komende jaar brengen … ik zal uiteindelijk een paar beslissingen moeten nemen, heb er nog geen zin in, dat komt later wel als ik terug in België ben. Eén ding weet ik zeker, ik zal mijn dromen blijven volgen, dingen doen die me gelukkig maken, en hopelijk komen er nog veel mooie avonturen.

Uiteindelijk val ik toch in slaap en word na een paar uurtjes slaap wakker van mijn alarm om 4u30.

10-12-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere  

Mijn eerste vakantiedag aan de oceaan zal een relaxdag worden, ik zet geen wekker, zalig eens niet moeten opstaan met de wekker,toch ben ik relatief vroeg wakker en blijf nog in bed liggen tot rond 9 uur.

Ik plan om vandaag wat te schrijven en te bloggen, de voorbije dagen is het er niet van gekomen en ik zit ver achter.

Mijn verblijfplaats, een klein en sober “resort” met 4 kamers ligt letterlijk aan de oceaan, in de kamer hoor ik het ruisen van de oceaan, van zodra ik buiten stap zie en ruik ik de oceaan, heerlijk.

Ik installeer me op het terras met zicht op de oceaan en begin te schrijven en bloggen, dit neemt behoorlijk wat tijd in beslag, ik ben er de hele voormiddag mee bezig en maak het me comfortabel met een hapje en een drankje, vakantie moet ook genieten zijn.

Iets voor de middag komen er een groep mannen zwemmen in de oceaan, van zodra ze een Obruni zien (zeker als die van het vrouwelijke geslacht is) komen ze naar me toe en zetten zich bij aan mijn tafeltje. Hier is het de gewoonte dat men dat doet, ze zetten zich bij zonder te vragen of het mag of niet. Ik wordt uitgenodigd om samen met hen te gaan zwemmen maar laat dit aan me voorbijgaan, heb al aandacht genoeg zonder dat ik in zwemkledij ben.

Naar hun gewoontes wordt weer gevraagd naar mijn telefoonnummer en wil iedereen “vriend” zijn met mij en willen ze allen mee naar Belgie, ze zijn precies een van de mannen aan het aanprijzen bij mij, ik vraag of ze hem willen verkopen, hilariteit alom.

De uitbaatsters van het resort komt me wat bananen brengen en zet zich er wat bij, we discussiëren met zijn allen over het feit dat alle Ghanesen een blanke vrouw willen, dat ze enkel op de huidskleur vallen en met iedere vrouw mee naar Europa willen gaan, nu en dan geef ik een gevat antwoord, het wordt een gezellige discussie – gesprek.

Ik krijg er nog lokale schelpdieren aangeboden die op stenen lijken, normaal worden deze gekookt en gaan dan open, ik krijg er eentje voorgeschoteld om rauw op te eten, best wel lekker.

Als de bende vertrokken is kan ik nog wat verder schrijven, ik neem nog een kleine siësta en ga dan een wandeling langs het strand maken en stap tot aan het dorpje waar ik wat inkopen doe.

Het is zondag vandaag en dan komt de lokale bevolking ook zwemmen in de Oceaan, het is er behoorlijk druk op sommige plaatsen.

De oceaan en het strand ziet er van ver wel mooi en idyllisch uit.

Maar dit is in werkelijkheid niet zo, het strand ligt vol met afval en wordt ook gebruikt als toilet, men graaft een klein putje, hurkt er boven, doet zijn behoefte en maakt het putje terug dicht. Soms “vergeet” men ook wel het putje te maken …

Blootsvoets wandelen langs het strand doe je dus best niet, en zwemmen in de Oceaan, mmmm weet niet of dit aan te raden is.

Na mijn wandeling schrijf ik nog wat verder en ’s avonds eet ik een lokaal gerecht, stoofpot van bonen met gebakken banaan.

En weerom komen er een paar keer locals bij me zitten, nu is het een zus die haar broer aan me probeert te “verkopen”, ik hoor haar een zeggen “vraag haar nummer” …

Als ik wil kan ik een heel vliegtuig vol mee naar huis brengen …

Ik blijf lang buiten zitten, het is mijn laatste week in de warmte en moet er dus van profiteren, vanaf volgende week terug in België en zal dan niet meer in schort en topje buiten kunnen zitten, snif snif snif ….

09-12-2018, 00:00 geschreven door Veerle Devlieghere