Er stond al een bediende in de deuropening toen ik op de oprit richting de ambassadeurswoning stapte. De man nam me mee naar een groot terras, waar Hilde Molnes, de vrouw van de ambassadeur, op een tuinstoel lag te zonnen. Toen ze haar zonnebril afzette, zag ik haar ogen die roodomrand waren van het huilen. Of van de alcohol. Of allebei. Ze zei: "U moet inspecteur Hole zijn." "Dat klopt mevrouw, zou ik u enkele vragen mogen stellen betreffende het overlijden van uw man?", zei ik. Ze knikte, dus stak ik maar van wal. Nadat ze een samenvatting had gegeven van de laatste keer dat ze hem zag, vroeg ik: "Hield uw man van kinderen?" Spontaan zei ze: "O ja, ontzettend veel! Hij was de liefste vader van de wereld." Uit haar blik viel niet op te maken of ze de dubbele bodem van de vraag begreep. Net voor ik een andere vraag wou stellen zei ze: "Hij hield zelfs zo veel van kinderen, dat we overwogen om een meisje te adopteren, een vluchtelinge uit Myanmar." Ik besloot dat deze vrouw niets wist van de donkere kanten van haar man en keerde terug naar mijn hotelkamer. Toen ik het domein verliet, zag ik nog net een rode Porsche wegrijden, met een man in een grijs pak achter het stuur.
Diezelfde avond nog kreeg ik telefoon van Crumley, die vroeg of het paste dat ze mij kwam ophalen aan mijn hotelkamer. Een ijverige Thaise inspecteur had de verdwenen auto van Molnes gevonden, geparkeerd enkele straten verder van het bordeel. Door het drukke verkeer waren we drie kwartier later ter plaatse, waardoor de technische recherche al de tijd had gehad om de auto te openen en te doorzoeken. "Wat zijn de eerste bevindingen?", vroeg Crumley. "Op het portier hebben we enkel vingerafdrukken van Molnes gevonden, net als in de auto zelf. In de koffer zijn er nog andere, voorlopig ongeïdentificeerde vingerafdrukken. Verder is de auto zeer proper, er ligt enkel een koffertje op de achterbank, maar dat is gesloten." "Waarom doe je het dan niet open?", vroeg ik. De man zei: "We zouden wel willen, maar de auto behoort tot de ambassade en valt daardoor niet onder onze jurisdictie, maar aangezien we nu een vertegenwoordiger van Noorwegen bij ons hebben kunnen we misschien..." "Het spijt me, ik heb geen diplomatieke status", onderbrak ik hem terwijl ik de koffer uit de auto tilde, "maar ik kan nu wel vaststellen dat de koffer zich niet meer op Noors grondgebied bevindt, dus ik stel voor dat jullie hem nu openen." Enkele ogenblikken later was het koffertje open en bracht een geschokte Liz Crumley het naar mij toe. Ook voor mij was het even schrikken. Ik had wel het een en het ander meegemaakt op Zedendelicten, maar voor wij was het ook de eerste keer dat zag dat een kind seks had met een volwassene.
Om 6 uur 's morgens landde de Boeing van Norwegian op Suvarnabhumi, de luchthaven van Bangkok. Ondanks dat vroege uur, was de hitte al ondraaglijk, vooral door de hoge luchtvochtigheid, waardoor de zware lucht aan mijn huid kleefde. Nadat hij mij door het drukke verkeer had geloodst en mij voor driehonderd baht had afgezet, stopte de taxichauffeur voor het politiebureau op Surasak Road 111. Ik nam mijn valies uit de kofferbak en stapte het bureau binnen. Een kleine man met overal zwart donshaar stelde zich voor als commissaris Purchayakan, nadat hij enthousiast mijn hand had fijngeknepen en me had verwelkomd in Bangkok. Hij zei: "Gaat u maar weer naar buiten, rechercheur Crumley staat op u te wachten bij de jeep." Ik ging naar buiten en zag de rechercheur op mij afstappen. Liz Crumley was met voorsprong de grootste vrouw die ik ooit gezien had en de persoon met het meest opvallende Australische accent. Zonder zich voor te stellen kroop ze achter haar stuur en reden we naar hotel 'Olympussy'. De eigenaar, een Chinese inwijkeling met een rattenkop, leidde ons naar een kamer bovenin waarvan de deur was afgeplakt met een gele tape waarop stond 'Crime scene, do not cross'. Ik ging de kamer binnen en zag het lijk van ambassadeur Atle Molnes liggen op het bed, met een mes met glazen heft in zijn rug en een zwerm vliegen rond zijn lichaam.
Net voor mijn knokkels neerbonkten op de houten deur, riep hoofdcommissaris Bjarne Møller: "Binnen!" Ik deed de deur open en bleef rechtstaan voor het bureau. "Kijk eens aan. Ik had je gisteren verwacht, Harry", zei hij. "Ik had de boodschap wel gekregen, maar ik ga niet naar het werk als ik dronken ben. En omgekeerd", zei ik, terwijl ik ging zitten en de andere aanwezige heer aandachtig bekeek. "Een politieman is vierentwintig uur per dag politieman, Harry. Ik heb Waaler sterk moeten bepraten zodat hij geen klacht tegen jou zou neerleggen. Maar goed, ik heb je niet laten komen voor een reprimande, integendeel, ik heb een prachtig aanbod voor jou. Deze man hier is Dagfinn Torhus, van Buitenlandse Zaken, hij zal je de nodige details geven over de opdracht." Torhus, die eruitzag als het schoolvoorbeeld van een ambitieuze ambtenaar, verzette zijn zware bril en zei: "Bedankt voor uw snelle komst, Meneer Hole. Het betreft namelijk een zeer delicate zaak, die zo snel en discreet mogelijk moet afgehandeld worden. Eergisteren is om half tien 's avonds de Noorse ambassadeur in Bangkok dood teruggevonden, liggend op een bed in een bordeel en met een mes in zijn rug. In dit koffertje vind je een vliegticket en alle verdere informatie. Goede reis."
Zoals meestal wanneer ik niet aan het werken ben op het politiebureau, zat ik deze middag in Restaurant Schrøder, mijn favoriete kroeg in Oslo. Schrøder is, zoals ik proefondervindelijk heb vastgesteld, de enige kroeg in het chique deel van Oslo waar het nog toegelaten is om je schaamteloos te bezatten. Die mogelijkheid om me schaamteloos lazarus te drinken is dan ook de enige reden waarom deze bruine, doorrookte kroeg mijn stamcafé is. Op het moment dat ik mijn zesde pint Ringnes leeg voor mij op tafel zette, voelde ik een koude tochtvlaag in mijn nek. Ik draaide me om en zag twee politieagenten die zonet het café waren binnengekomen en zoekend rondkeken. De blik van de kleinste van de twee viel op mijn gezicht, waarop hij iets zei tegen zijn collega en ze beiden mijn richting uitkwamen. Ze zetten zich neer tegenover mij aan de tafel en stelden zich voor als agent Waaler en agent Kristiansen. Waaler zei: "Ik zie dat de geruchten waar zijn Hole. Je bent een schande voor het korps en de meesten zouden je er al lang uitgetrapt hebben. Je hebt geluk dat de commissaris je nog een kans wil geven." "Wat houdt die kans in?", vroeg ik hem. "Kom met ons mee naar het bureau, dan zal commissaris Møller je het uitleggen." "Je moet weten, Waaler, dat ik een man ben van principes. Een van die principes is dat ik me niet met werk bezighoud op mijn vrije dag. Je kan dus oprotten, samen met je vriendje Kristiansen hier." Waaler begon te wippen op zijn stoel en riep: "Arrogante hufter! Verrekte loser! Moest ik korpschef zijn, ik had je al lang ontslaan, zodat je de hele dag kan spenderen tussen de leeglopers van jouw soort. Je mag verdomd blij zijn dat het korps 'vergeten' is dat je in een dronken bui met je auto tegen een boom bent geknald, waarbij de schedel van Vinderen in twee werd gespleten. Jij bent degene die had moeten sterven!" Ik had genoeg gehoord en besloot om een einde te maken aan de discussie en met een welgemikte slag tussen zijn ogen sloeg ik Waaler tegen de grond, licht geholpen door de onstabiliteit van zijn wippende stoel. Ik zal morgen wel eens op het bureau langsgaan.
