Ik ben oud nu en wanneer je oud bent begin je je leven te evalueren. Ik heb veel beslissingen genomen doorheen mijn leven die ik vandaag de dag anders zou nemen, maar daarom waren het nog geen foute beslissingen want ze hebben een rol gespeeld in de vorming van het leven dat ik geleid heb. Het leven waar ik naar terug kijk op mijn oude dag hier in Lake House. Ik ben dankbaar voor veel dingen in mijn leven. Om te beginnen ben ik dankbaar voor de genegenheid die ik altijd ontvangen heb van Nathaniel. Mijn man Nathaniel en ik zijn gedurende ons huwelijk altijd gelukkig geweest, hoewel we geen traditioneel huwelijk hebben gehad. We leefden naast elkaar als beste vrienden, van passie was er geen sprake. Die hartstocht zochten we beiden elders, ik bij Ish, de man die achteraf bekeken altijd al de liefde van mijn leven is geweest, Nathaniel vond hartstocht in zijn relatie met Lenny, de man die achteraf bekeken de liefde van zijn leven was. We wisten van de relaties, maar we vonden het van elkaar eigenlijk vanzelfsprekend. Op 50 jarige leeftijd stierf Nathaniel, mijn redder en toeverlaat aan de verschrikkelijke ziekte aids. Ik en Lenny hebben hem verzorgd in zijn laatste weken en we zijn beiden nooit van zijn bed geweken. Het verlies van een echtgenoot is verwoestend, zeker wanneer hij je beste vriend was. Lenny vertrok na Nathaniels overlijden en ik heb hem nooit meer gezien tot hij een tijd geleden zijn intrek nam in Lake House. Vervolgens ben ik dankbaar voor Seth en Irene, die mij ertoe aangezet hebben mijn leven te vertellen aan hen zodat ze mijn verleden kunnen documenteren. De verpleegster van het Lark House , Irene een meisje dat een duister verleden aan het overwinnen is met behulp van mijn kleinzoon Seth lijkt meer op mij dan ze beseft. Mijn kleinzoon Seth is een jongeman om trots op te zijn dus voor hem voel ik dan ook niks anders dan trots en genegenheid. Ten slotte ben ik dankbaar voor mijn Ish, de man in wie ik tot op de dag van vandaag een innige minnaar heb. Zijn bloemen en zijn brieven ontroeren mij nog steeds diep telkens wanneer ik ze ontvang en onze heimelijke afspraakjes geven mij het gevoel dat ik weer jong ben. Ish vult weer de leegte in mijn hart zoals hij al zo vaak gedaan heeft en ik zal er hem eeuwig dankbaar voor blijven.
Ik ben zwanger, het kind is van Ish. Hij weet van niks en dat wil ik zo houden. Ik hou onbeschrijfelijk veel van Ish, maar jammer genoeg hou ik nog meer van mezelf. Ik heb even getwijfeld om het kind te houden en met Ish te trouwen want ik weet dat hij dat onmiddellijk zou doen, zonder aarzeling en zonder twijfels. Helaas ben ik zwak en niet in staat om mijn weelderige levensstijl op te geven om met Ish te trouwen en in armoede tussen de Japanners te gaan leven. Dus ik ben met Nathaniel naar Mexico gereisd om daar abortus te plegen. Aanvankelijk toen ik het aan hem opbiechtte was Nathaniel boos of eerder gekwetst, hij kon het niet geloven. Na een tijdje stond hij echter weer volledig aan mijn kant en heeft hij mij geholpen om alles te regelen. Toen is er iets gebeurd wat de rest van onze levens gaat veranderen. Toen ik daar in dat kleine huisje in Mexico een fles tequila, die als verdoving zou dienen tegen mijn lippen hield en met een blik waarin er angst, machteloosheid en heel veel schaamte verborgen zat opkeek naar Nathaniel sprak hij de woorden die mijn leven voor altijd zouden veranderen. ' We gaan trouwen en laten het kind komen. ' Zo zal het gebeuren. Ik ben afscheid gaan nemen van Ish op onze gewoonlijke ontmoetingsplaats, mijn hart brak in miljoenen stukjes toen ik de woorden van afscheid uitsprak. Ik zag de fonkeling in zijn ogen verdwijnen en zijn lichaam in elkaar krimpen. Dit zal hij mij nooit vergeven. Mijn egoïsme heeft het mooiste onderdeel van mijn leven verpulvert. Het enige wat ik nu nog kan doen is doorgaan met een leegte in mijn hart.
Vandaag heb ik Ish voor het eerst in vele jaren gezien. Zijn vader is gestorven en zijn laatste wens was dat Ish het familie zwaard dat zijn vader jaren geleden in de tuin van Sea Cliff begraven had terug zou opgraven. Hij belde aan en ik vloog in zijn armen, hoewel we nu beiden 22 jaar zijn steek ik toch nog steeds boven hem uit. Hij leek eerder overdonderd dan blij, maar ik heb al die jaren op hem gewacht dus mijn vreugde was groot genoeg voor ons beide. Mijn nonkel heeft Ish een bedrijfje aangeboden en Ish heeft het voorstel aanvaard dus hij komt terug in Californië wonen. We hebben er nog niet over gesproken, maar ik weet dat dit het begin is van iets moois voor mij en Ish, na al die jaren zijn we herenigt en ik ben zeker en vast niet van plan om hem ooit nog los te laten. Morgen spreken we af bij zonsondergang. Ik heb eindelijk het gevoel dat de leegte in mijn hart terug gevuld is.
Na een avond stevig drinken om te vieren dat ik morgen mijn diploma krijg werd ik vanochtend wakker op de achterbank van een onbekende auto, mijn eerste instinct was paniek. Ik had enkel nog mijn ondergoed aan, ik dook ineen en schreeuwde om Nathaniel. Plots schudde iemand mij door elkaar en bood mij vervolgens koffie en aspirines aan. Ik keek op en zag een vaag vertrouwd gezicht, dit gevoel kon ik pas plaatsen nadat de jongen die koffie en aspirine vasthad zich aan mij voorstelde als Samuel, mijn broer die ik al 11 jaar niet meer gezien had. In de volgende uren kwam ik meer wonderbaarlijke dingen over mijn broer te weten dan dat ik me ooit had kunnen inbeelden. Hij vertelde mij onderander over de vliegtuigcrash die hij had overleefd en dat hij een zoontje van 4 jaar heeft en hij vroeg me hem snel eens op te zoeken. Dan heeft hij mij afgezet aan mijn studentenhuis en was hij weer verdwenen. Ik kan het nog steeds niet goed vatten, mijn broer waarvan iedereen dacht dat hij dood was, leeft. Ik heb tijd nodig om dit te verwerken, maar strak komt mijn hele familie aan in Boston om morgen mijn diploma uitreiking bij te wonen dus veel tijd om na te denken zal ik voorlopig niet hebben. Ik weet wel al dat ik geen vreugde voel om de terugkeer van mijn broer, het voelt vooral onwerkelijk.
Ik kan nog steeds niet geloven dat Ish weg is, het afscheid was tragisch. Mijn nonkel Isaac Belasco, een belangrijk man heeft er door middel van zijn gezag voor kunnen zorgen dat we Ish en zijn familie nog een laatste keer hebben gezien net voor ze op de bus werden geduwd richting een onbekend kamp. Alle Japanners hebben het bevel gekregen vrijwillig deel te nemen aan de internering of ze zouden opgepakt worden. Dus de Fukuda's hadden in alle haast hun belangrijkste spullen bij elkaar gezocht en hun huis achtergelaten. Ik heb mijn nonkel gesmeekt om hen te redden, ik zou alles doen om Ish hier te houden. Nu Nathaniel op de middelbare school zit heb ik Ish meer dan ooit nodig. Helaas, Isaac kon niks veranderen aan de deportatie van de Fukuda's. De laatste woorden die ik met tranen in mijn ogen naar Ish geroepen heb zijn: ' Schrijf mij! Schrijf mij alsjeblieft! '. Ik had achteraf gezien betere dingen kunnen zeggen zoals ik zal je missen en vergeet me niet, maar de wanhoop had mijn hele lijf overgenomen en ik heb niks beter kunnen bedenken. Ik ga al beginnen aan mijn eerste brief ook al weet ik niet naar waar ik hem moet sturen. Ik vrees dat ik de leegte in mijn hart weer zal voelen nu ik ook van mijn beste vrienden gescheiden ben.
Er zijn al enkele maanden verstreken sinds mijn aankomst hier in het grote huis op Sea Cliff. Mijn ouders hebben mij hierheen gestuurd omdat het in Polen te gevaarlijk was door de verschrikkelijke oorlog onder leiding van Hitler. Ik herinner me de laatste keer dat ik mijn ouders zag nog levendig. Mijn moeder met haar witte zakdoek in haar ene hand en haar hoed in haar andere, mijn vader met een strenge blik en een arm stevig om mijn moeder heen vechtend tegen de tranen stonden ze daar op de kade waar ze enkele maanden daarvoor mijn grote broer hadden uitgezwaaid. Iedereen zegt met dat ik snel herenigd zal worden met mijn ouders en met Samuel, mijn broer, maar ik weet wel beter. De eerste maanden hier waren verschrikkelijk, hoewel mijn tante Lillian en haar familie zeer verwelkomend en vriendelijk waren huilde ik toch elke nacht om mijn gezin. Nu gaat het al beter, ik heb een tijdje geleden besloten dat ik mijn verdriet in stilte zal dragen. Toen ik niet meer geblindeerd werd door die hartverscheurende pijn van gemis ontstond er een hechte vriendschap tussen mij en mijn 13 jarige neef, Nathaniel. Door het feit dat ik 5 jaar jonger ben dan hem kan hij in mijn ogen een tijdelijke vervanging zijn voor mijn beste vriend en grote voorbeeld Samuel die ik nu al een hele tijd moest missen. Het was dan ook Nathaniel die mij aan mijn tweede vriend op Sea Cliff heeft voorgesteld, Ishimei Fukuda, de 8 jarige zoon van de man die de immense tuinen van Sea Cliff zo adembenemend mooi maakt. Nathaniel, Ish en ik spelen uren en uren samen op het grote domein van Sea Cliff, telkens wanneer ik bij hen ben wordt de leegte die ik voel in mijn hart, door het verlies van mijn gezin, opgevuld door hun aanwezigheid.
