Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
28-08-2011
Op stap
Eén van de dingen die de leonbergers met zich mee hebben gebracht is dat we afgelopen jaren heel wat mensen hebben leren kennen en er ook een aantal vrienden aan hebben overgehouden. Thuis komen veel mensen over de vloer en zelf worden we ook regelmatig uitgenodigd om samen iets met de honden te organiseren. Ja, de honden zijn ook wel bijna altijd van de partij maar dat is juist zo plezant.
Zo reden we vorige zondag richting Ronse waar we eerst allemaal samen genoten van een lekkere brunch bij Didier en Martine en daarna een wandeling maakten in Kluisbergen.
Gisterennamiddag zakten we af naar een dorpje nabij Dordmund in Duitsland waar er een puppytreffen was van het P-nest van Popeye samen met het Q-nest. Johanna Engels van de kennel von der Wetterspitze nodigde ons en de andere eigenaars uit voor een gezellige namiddag. Samen met 9 andere pups en nog een aantal leo's en hun baasjes genoten wij en Popeye van een ontspannen samenzijn en lieten we het ons niet aan ons hart komen dat we te weinig hadden geslapen en 's avonds nog moesten gaan werken.
We zijn dus echt wel kilometervreters geworden de afgelopen jaren, maar dat nemen we er graag bij.
Gelukkig kunnen we op de momenten dat we weg zijn rekenen op de jongens en hun vriendinnen om thuis een oogje in het zeil te houden zodat we ook echt met een gerust hart kunnen genieten van er even uit zijn.
Vele bezoekers van onze site nemen regelmatig ook eens een kijkje op de blog. De laatste berichten waren meestal triest maar dat hoort er spijtig genoeg ook bij. Vandaag heb ik niet echt iets speciaals te melden, dat mag ook wel eens, vind ik. Gisteren aan onze werkweek begonnen: dat betekent 's nachts werken en in de voormiddag tot een stukje in de namiddag slapen. Meestal sta ik dan na de eerste nacht op, zoals ook vandaag, met een beetje een zombiegevoel. Eerst een tas koffie en dan een half uurtje in de wei met de honden kan dan wonderen doen. Meer moet dat niet zijn. De honden zien dat ook elke keer weer helemaal zitten. Ondanks alle ruimte die ze al hebben, geeft dat ook voor hen toch nog een veel groter vrijheidsgevoel. Zij blij, wij ook.
Het lijkt wel of het noodlot het K2-nest achtervolgt. Na de dood van het reutje met het groen-oranje lintje door een allergische reactie op het vaccin, trapte King (geeloranje) vorige maandag in een wespennest waarna hij een aantal steken kreeg. Gelukkig herstelde hij vrij vlot. Afgelopen vrijdag een nieuw drama: Kamil (wit-blauw) 's ochtends om 7 uur nog kerngezond en speels stierf een paar uur later ten gevolge van een darminvaginatie (een stukje darm dat in elkaar schuift, iets wat niemand kan voorzien, iets wat niet kan voorkomen worden, iets wat heel zelden voorkomt maar wel meestal bij pups,...)
Zijn baasjes zijn troosteloos want al was hij pas 2 weken bij hen als speelkameraad voor hun 8 jarige reu Cosmo (broer van onze Cooper), hij had hun hart al helemaal gestolen, dat kunnen leonbergers als geen ander.
Troostende woorden zijn dan ook heel moeilijk te vinden.
Vanmiddag toen ik , alweer eens te vroeg, wakker werd, zag ik een gemiste oproep op mijn gsm. Ik herkende het nummer en wist dat het van één van onze laatste puppykopers was en dat deze mensen me alleen bij een probleem zouden bellen.
Ik heb dan ook onmiddellijk contact opgenomen met hen en kreeg het verhaal dat King, hun pup, een uur eerder in de tuin op ontdekking was gegaan en een wespennest had ontdekt in de grond. Hij werd aangevallen door de wespen en kreeg verschillende steken. De pup werd vrij snel suf en slaperig. Ze wisten niet goed wat te doen. Volgens mij moesten ze onmiddellijk naar een dierenarts voor een cortisonenspuit om de zwelling en eventuele gevolgen daarvan tegen te gaan en dat werd bevestigd door onze eigen dierenarts waarop ik altijd kan rekenen voor advies. Hij gaf me ineens de naam van een collega dierenarts in het dorp van die mensen. Dankzij het internet vond ik al snel zijn gegeven. Ik belde hem op, legde de situatie uit en ondanks de feestdag van vandaag, konden ze er onmiddellijk terecht. Ongeveer 10 minuten na hun eerste telefoontje konden ze vertrekken richting dierenarts.
Vanavond tegen 17.00 kreeg ik het verlossend bericht dat de pup weer aan de beterhand was en het speelse al naar boven kwam.
Hij kreeg echt wel een vrij groot aantal wespensteken en zelfs in het dierenartskabinet kwam er, ondanks dat ze hem al volledig op wespen nagekeken hadden, nog eentje uit zijn vacht tevoorschijn gekropen.
Dus weer even zorgen vandaag maar eind goed al goed.
We hoorden het op radio en tv en lazen het in de kranten: de perenoogst is begonnen, bijna een maand vroeger dan de voorbije jaren. Ook onze honden hebben de kranten gelezen want telkens het hek naar de boomgaard opengaat, lopen meer dan 20 koppen en meer dan 80 poten (want ook de vakantiegangers doen mee) in dezelfde richting, allemaal richting perenbomen. Onze Roos verkiest de voetbal boven de peren en Zulaika geniet van het windje dat door haar vacht blaast. Het is genieten geblazen, voor de honden en voor ons, languit liggen in het pas gemaaide gras, in de schaduw van een perenboom, een zacht, aangenaam briesje, rust rondom, echt vakantiestemming, meer moet dat voor ons en voor de honden niet zijn. Intussen is daarstraks Kara, de laatste pup van ons K2-nest, naar haar nieuwe thuis vertrokken. Ik nam al contact op met alle eigenaars van de pups die vorige week vertrokken. Overal doen ze het goed en halen ze puppykwaad uit als ze wakker zijn. Dat betekent dat ze zich thuis beginnen te voelen en dat wij weer op onze beide oren kunnen slapen. Maar dat zal pas voor morgen zijn want zo dadelijk beginnen we aan nacht 2 van 7. Nog even vermelden dat ook onze Popeye (Paddy's Pitt) helemaal in zijn sas voelt bij ons en de rest van de bende. Het is zo'n schat.
Vreugde en verdriet, 2 V-woorden en vorige week aan den lijve ondervonden dat ze samen op hetzelfde moment je leven kunnen passeren. En dat is vermoeiend, heel vermoeiend. Vorige week, onze laatste week met ons K2-nest had nog een agenda vol avonturen voor de pups en onszelf. Maandagavond kregen ze hun inenting, dinsdag gingen we op pad, woensdag zou de fokster en eigenares van hun papa, Heron op bezoek komen en hun neefje en onze nieuwe pup Paddy's Pitt meebrengen. Donderdag kregen ze hun karaktertest en vanaf vrijdag zouden ze druppelsgewijs alle 10 vertrekken naar hun nieuwe baasjes tot we 15 augustus een leeg nest zouden hebben. Maar woensdag werd reutje groen-oranje plots ziek, eerst leek het onschuldig maar al snel leek het ernstig te zijn en ondanks alle moeite en inspanning van onze dierenartsen moesten we hem vrijdag laten gaan, bijna zeker ten gevolge van een traagwerkende allergische reactie op zijn eerste vaccinatie. Er werd een autopsie verricht en er zijn stukjes van zijn organen naar Gent gestuurd voor pathologisch onderzoek om na te gaan wat er precies is gebeurd. Die dagen van woensdagavond tot vrijdag, dan leef je op automatische piloot, je bent doodongerust, je bent verdrietig maar er zijn daar nog 9 pups en onze nieuwe pup, allemaal zenuwachtige en blije nieuwe eigenaars, die je toch goed wil ontvangen en alle noodzakelijke uitleg wil geven, het afscheid van die schatten,...En het ergst van al: Je moet de toekomstige baasjes van reutje groen-oranje op hun vakantiebestemming verwittigen dat de pup, waar ze zo naar uitkeken, er niet meer is. Al die emoties, vrijdagavond was ik een wrak. Zaterdag kon ik alles weer al een beetje relativeren en was ik vooral blij dat alle alle andere pups gezond bleven. Ook de andere honden en onze pup zorgen er ook wel voor dat je niet bij de pakken kan blijven zitten. Gisteren hebben Filip en ik dan eens een dag alleen gehad, wij samen met al onze honden. We zijn gans de dag met hen bezig geweest en dat heeft me weer wat rust gebracht. Gisterenavond nog even op bezoek bij Roger en Marcella van Von Titushof samen met onze pup Paddy's Pitt (Popeye). Veel woorden zijn daar niet nodig opdat zij begrijpen wat we afgelopen week meemaakten en ook dat werkt helend. Dit hoort ook bij het fokken, maar liefst alleen van horen zeggen, zeker niet om het mee te maken. Hieronder nog een paar foto's van reutje groen oranje , die de naam Patschi zou gekregen hebben. De foto's daaronder zijn er van Paddy's Pitt.
Zoals bij elk nest de afgelopen 2 jaar hielden we vandaag onze puppyborrel. Heidi gaf weer heel wat handige tips en de toekomstige eigenaars luisterden heel geïnteresseerd. Tijdens de uitleg door maakte ik een aantal foto's. Heidi bracht kong speelgoed mee ter illustratie, de pups toonden hoe het te gebruiken. Iedereen dus content.
