100 meter voor de autosnelweg moesten we door een grasveld, maar we merkten dat ze kort achter ons aan zaten.

We bukten ons en slopen verder door het hoge gras.

Er kwam iemand dichter en dichter... tot Jeroen stopte. Er stond een donkere man voor hem, het was papa!

Papa was aan het wenen en vertelde me dat ik moet vluchten , omdat mama zo om het leven was gekomen door een foutje in de chip.

Nu begreep ik waarom hij er zo tegen was en hij politiek haat.

Ik schrok wel enorm toen hij dat vertelde, ik wist niet dat mama zo gestorven was.

Ik was even kwaad maar kon begrijpen dat hij niet anders kon.

Hij wou mij niet ongerust maken door te zeggen dat ik mama haar genen heb en dat ik wellicht ook helderziende zou zijn.

Er vloog een helikopter boven ons. "Jullie moeten nu weggaan!" zei papa.

We renden zo snel mogelijk naar de auto op de autosnelweg om te vluchten.

Eens in de auto vertelde Jeroen dat er bij zijn nicht ook iets misgegaan is met de chip en ze in coma ligt.

Dus daarom is zijn oom ertegen.

Het gesprek viel even stil ik vroeg of Jeroen iets voor me voelde, maar ik had geen bevestiging nodig want ik kon zijn gedachten wel lezen. 

Dus ik kuste hem en hij mij!!!

Eindelijk 

 

Ze doen weer wat ze moeten doen : horen.

Ik ben aan het kijken naar een DVD maar kan niet echt volgen.

Plots voel ik hoe een auto naar ons huis rijdt. Vier mensen zitten erin, ze doen wat ze moeten doen, dat voelen ze als hun plicht.

De auto stopt en ze stappen uit.

De bel rinkelt.

Ze zijn toch te vroeg? Mijn chip wordt er pas volgende week ingezet.

Of weten ze dat ik wil vluchten met Jeroen?

Vlug pak ik de telefoon en bel ik naar Jeroen.

Ik fluister dat ze er zijn en Jeroen vertelt dat hij er binnen 5 minuten zal zijn en zal wachten in het pad  achter onze schutting.

Ik pak mijn rugzak, gooi al mijn boeken eruit en steek er kleren in.

Opeens gaat de deur open.

Het is Maartje, ze zag wat ik van plan was en vond dat dit het beste was.

We gaven elkaar een dikke knuffel en namen afscheid van mekaar.

Ik rende het huis uit tot aan het pad en Jeroen was er al.

Hij zegt dat alles geregeld is.

Vandaag werd ik weggeroepen uit de les om een bloedproef te laten afnemen.

Ze prikten in mijn arm en vulden wel 10 buisjes.

Waarom in godsnaam zoveel? 

Eens terug in de les zat iemand anders op mijn plaats dus zette ik mij maar achteraan in de klas, het kon me toch niet meer schelen wat ze van mij denken.

Ik voelde me suf en wilde slapen.

Ik heb er spijt van dat ik in het begin met Anita haar moppen gelachen heb over de hersendode.

Die mensen kunnen er niet aan doen dat ze dat hebben.

Heb er spijt van! 

Iedereen ontweek mij, zelfs toen ik dacht dat Anita er nog voor me zou zijn was dat niet zo.

Ik was voor iedereen een hersendode.

In de lunchpauze zat ik helemaal alleen , tot Jeroen plots tegenover me kwam zitten.

Hij zei "wat een lawaai hé daarbinnen" en wees naar mijn oren.

En inderdaad mijn oren suizen de laatste tijd enorm.

Ik vertelde hem dat het een beetje irritant was maar dat het wel gaat.

"Het gaat wel over." zegt hij. Zeker als je je chip krijgt dan hoor je niets meer.

Je kan niet meer nadenken en je begrijpt de lessen niet meer.

Achter Jeroens oor zit er een litteken echt erg ik kon er niet meer blijven naar kijken.

Jeroen vertelde me dat ik een rechtzaak moet beginnen zodat ik 2 weken uitstel kreeg, hij wou met mij vluchten naar zijn oom.

Daar zouden we terugvechten samen met alle andere helderziende.

Maar ik weet het niet. 

Kiezen tussen een chip plaatsen en dom worden of vluchten ( weg van mijn zus Maartje en mijn papa ) en terugvechten tegen de chip? 

Vandaag vertelde Anita me dat ik bang moest zijn voor Jeroen en de mensen rondom hem.

Ze vertelde me dat het hersendode zijn. Ze lachte met Jeroen en de rest en maakte grapjes.

Ik moest er om lachen, ook toen Geert op Jeroen zijn pull spuwde en ruzie begon te zoeken.

Het waren domme kinderen, die op bijles moeten omdat ze niet slim genoeg zijn om de lessen te kunnen begrijpen.

Daarna vroeg ik Anita om mee muziek op te zoeken in de bib omdat ze dat wou, maar toen vroeg Anita hoe ik dat wist dat ze naar muziek wilde luisteren? 

Het was een rare situatie, maar na een tijdje kon ze weer met mijn grappen lachen.

Plots kwam mijn lerares binnen, ze zei dat ik naar de directeur moest, wat ik heel raar vond . 

De directeur keek me boos aan , ook al was ik een van zijn lievelingetjes op school.

Wat zou er kunnen zijn?

De directeur begon over mijn plotseling hoge cijfers op school, dat hij het raar vond dat mijn gemiddelde van een 7 naar een 9 ging.

Hij vertelde me dat ik misschien  een helderziende was en dat ik mijn bloed moest laten onderzoeken.

Ik kreeg een klop op mijn hoofd, hoe kon hij dat zeggen? 

Zou het waar zijn?