Ik ben
droevig. Het is al een week geleden sinds Lena mij heeft genegeerd nadat ik met
haar had proberen praten en ze negeert mij nog altijd! Ik kan er niets aan doen
, maar ik denk aan haar en telkens als ze voorbij loopt, kijk ik op. Dat ze mij
negeert is niet het enige wat mij stoort maar wat mij het meeste stoort ,is dat
ik besef hoe weinig ik verschil van mijn klasgenoten, ook al blijf overtuig ik
mezelf overtuigen van het tegengestelde.
Deze middag is iets raars gebeurt: midden in de les Engels hoorde ik een liedje
dat op de piano gespeeld werd. Ik kende het liedje , het was een liedje vanuit
mijn droom. Het liedje heet 16 manen.Overal had ik op het internet gezocht achter dit nummer maar ik
vond geen enkel resultaat. Zo snel mogelijk ben ik uit de klas gelopen om te
zien wie het liedje speelde en om dat ook misschien te weten te komen waarom ik
al die nachtmerries maak. Toen ik in het muzieklokaal aankwam , was iedereen al
weg. Ik vroeg aan de muziekleraar door wie het liedje gespeeld werd en ze
antwoorde door een nieuw , heel getalenteerd meisje. Ik kon mijn oren niet
geloven , niet zij! Ik nam Link zijn autosleutels en liep snel naar de auto
omdat het heel hard regende. Ik vond haar op straat , ze liep alleen. Ik stapte
uit de auto en liep op haar af . Ik stond net voor haar, in de regen, ik zag
haar donker groene ogen en toen wist ik het . Zei was het meisje uit mijn
dromen . Maar waarom toch?
De
volgende dag op school werd Lena gepest. Iedereen vond haar een mooi meisje
maar ze vonden haar gewoon raar. Savannah ( de hoofdcheerleader op school) gaf
vandaag commentaar op alles wat ze deed. Normaal zou ik nooit mijn mond open
gedaan hebben om er iets op te zeggen maar ik voelde een drang om Lena te
verdedigen. Savannah en de jongens namen mijn commentaar niet goed op denk ik .
De rest van de dag hebben ze niet meer tegen mij gepraat , maar ik vindt het
niet zo erg. Ik heb ze eigenlijk toch allemaal niet zo graag, behalve Link dan.
Na de les ben ik naar Lena gegaan( ik had geen idee van wat ik haar zou
zeggen,misschien hoopte ik dat ze me zou bedanken dat ik haar net verdedigd
had). Ze negeerde mij daarentegen en liep gewoon weg . Op haar hand zag ik een
getal 156 , waarvoor zou dit getal staan?
Haar naam is Lena Duchannes, dat vertelde Amma mij
daarnet tenminste. Ik vroeg haar of ze iets meer wist over Lena. Op deze vraag
gaf ze me alleen een dodende blik en zei dat dit meisje alleen voor problemen
zou zorgen , daarna zweeg ze. Zelf mijn vader , die de dodelijke blik van Amma
had gezien keek op en begon te praten. Dat papa praat is uitzonderlijk. Na de
dood van mijn mama sluit hij zich altijd op in zijn bureau en schrijft hij
boeken. Ik moet nu gaan slapen hopelijk praat ik morgen eens tegen Lena.
Zoals ik al gezegd had was vandaag mijn
eerste schooldag. Wat een dag! Ik en Link zijn te laat gekomen en dat dan nog
op de eerste dag ook. (Ik hoop dat Amma dit niet leest want anders krijg ik weer
eens voor 2 weken huisarrest.)
De dag begon slecht maar toen deed een spannend gerucht de ronde. Er is
blijkbaar een nieuw meisje in Gatlin gearriveerd. Naar het schijnt is ze het
petekindje van Macon Melchizedek Ravenwood. Rond hem doen er veel verhalen de
ronde. Hij woont in een luguber huis op één van Gatlins oudste plantages. Hij
gaat nooit naar de stad, al jaren lang heeft niemand nog iets van hem gehoord.
Ikzelf heb hem nog nooit gezien. Savannah en haar vrienden konden over het
nieuwe meisje maar niet ophouden. Ze praten over haar dikke bos haren, over
haar lelijke kleren, enz. Dit is nog een reden waarom ik het hier haat : altijd
als er iets of iemand nieuw is, weet heel de stad het en geven ze er kritiek
op. Toen ik aan het trainen was daarnet heb ik een lijkwagen op de parking zien
rijden met daarin een meisje. Link vertelde me dat dit het nieuwe meisje is.
Zelf heb ik er dus nog niet tegen gepraat.
Ik denk aan haar ,
elke dag. Ik droom over haar, elke nacht, al 6 maanden lang. Haar. Ik weet niet eens wie ze is , maar het lijkt alsof ik ze al jarenlang
ken.
Vannacht heb ik weer over haar gedroomd, eerlijk gezegd was het meer een nachtmerrie.
Ik viel, onze vingertoppen raakten elkaar, ik zag haar mooie bruine haren en
haar donker groene ogen tussen het donker verschijnen. Ik probeerde haar nog
vast te pakken maar het lukte mij niet. Toen ben ik wakker geschoten. Ik weet niet wat er daarna gebeurde en ik weet
al helemaal niet wat die dromen betekenen maar ik ben bang, echt heel bang.
Morgen moet ik weer eens naar school. Ik
haat school en wat ik nog meer haat is Gatlin. Wat is het hier saai, elke jaar
weer hetzelfde moeten doen en elke dag weer met dezelfde mensen. Ik kan je nu
al voorspellen wat er morgen gaat gebeuren. Morgen zal ik opstaan, Amma zal mij
een lekker ontbijtje klaargemaakt hebben en dan zal Link op de oprit staan
toeteren met zijn vuilkar (zo noem ik zijn auto) en dan zullen we samen naar
school gaan. Oh wat zou ik graag ver weglopen van Gatlin !
