Mijn naam is Debbie Vandemaele, geboren op 24/01/1989, en de reden waarom ik deze blog heb aangemaakt is: - om mijn ervaringen te kunnen delen met anderen, - mensen informatie te kunnen verschaffen, - ...
Mijn verhaal zal ik volledig neerschrijven, zoals ik het ervaar(de), hoe ik er met om ga/ging, ...
The hardest story that I've ever told..
One Of The Brightest Stars..
22-05-2010
Het prille begin
Zaterdag 22 mei 2010
Zoals elke zaterdag stond ik nu ook terug paraat in de Gamma te Waregem. Het was een warme, drukke werkdag, éne zoals ik het liefst vanal had. Continu in de weer met klanten wegwijs te maken doorheen de winkel, informatie geven over een bepaald product, naar het magazijn sprinten, telefoons beantwoorden, ...
Tot het noodlot toesloeg...
Bij de afhalingen in het magazijn was het behoorlijk druk zodat ik een handje toestak met het inladen van tuinmeubelen en dergelijke voor de klanten. Op een gegeven moment liep ik wat verloren rond op zoek naar het gewenste product van de klant, net toen ik dacht dat ik het gevonden had en mij wou omdraaien viel ik met mijn rechterknie op een pallet boordstenen... De zwelling stak al direct de kop op en de pijn was nog amper te harden maar toch had ik nog 3.30uur te gaan. Zoals de filosofie luidt: haar op de tanden hebben, besloot ik dus mijn uren uit te doen.
Bij thuiskomt kon ik nog amper stappen van de pijn en lichtte ik mijn ouders hierover in. We besloten om naar de spoed in Waregem te gaan. Er werden foto's genomen en een CT-scan. Breuken waren er niet vastgesteld, maar dit vermoede ik ook al... Ik werd terug naar huis gestuurd met een afspraak bij de dokter voor verdere onderzoeken...
De zwelling van de knie was heel lichtjes afgenomen maar toch had ik mijn afspraak met de dokter. Hij bekeek de foto's en CT-scan, waar er dus niks aan het licht kwam. Hij stelde dus voor om een MRI-scan te maken. We werden richting radiologie gestuurd, voor alweer een afspraak te maken... Ik had geluk dat ik dezelfde dag nog kon maar er zaten enkele uurtjes tussen.
Vandaag ging ik te weten komen wat het resultaat was van de MR-scan. Ik was behoorlijk zenuwachtig omdat ik niet wist welk nieuws me te wachten stond... Maar helaas... Ook op deze scan werd er niks teruggevonden... Van waar kwam dan deze pijn?! Dat bleef de grote hamvraag... De dokter stelde voor om een botscan te doen. Een scan van kop tot teen, die zeer nauwkeurig te werk gaat.
In de namiddag werd ik dus verwacht op de dienst radiologie, voor een botscan. Ik werd een tunnel ingeleid, een soort plaat kwam vanboven uit naar beneden tot tegen het puntje van mijn neus. De verpleegster stelde me gerust dat dit heel normaal was en dat ik heel traag terug uit die tunnel zou komen... Na de scan kon ik onmiddellijk terug naar de dokter voor het resultaat...
Eindelijk zou ik nu weten wat er aan de hand was! Hij bekeek het resultaat van de botscan, het verslag van de radioloog, ... Aan zijn gezicht zag ik dat het er niet goed uitzag, maar voorlopig lostte hij nog niks... De spanning was te snijden... Tot plots...
"Heb jij pijn aan uw scheenbeen?" vroeg de dokter. "Wablieft? Aan mijn scheenbeen? Nee, het is echt mijn knie dat pijn doet. Waarom?" stelde ik mijn vragen stomverbaasd. "Er is een gezwel of cyste vastgesteld in uw scheenbeen. Hier ziet u een kleine vlek."
De grond onder mijn voeten schoof weg en ik staarde enkel nog maar voor mij uit... De dokter bleef intussen vertellen maar niks drong nog tot mij door... Het liefst vanal wou ik vluchtten om deze waanzin niet te moeten aanhoren. Dit kon geen waar zijn, dit was niet van mij!
Na enkele uren kwam mijn besef terug en besloot ik samen met mijn ouders om naar AZ St. Lucas te Brugge gaan. Dr. Deprez behandelt al 2 jaar mijn knieën en ik wou zijn opinie horen. Zo gezegd, zo gedaan... Afspraak op dinsdag 1 juni 2010.
Om 8.30u stonden we dus aan het AZ St. Lucas te Brugge. Met de foto's en de verslagen in de hand zaten we te wachtten in de wachtzaal tegen dat mn naam werd afgeroepen door Dr. Deprez. Na 45min was het dan zo ver. Alle foto's werden ingeladen op zn pc en intussen las hij de verslagen... Enkele van de beeldmaterialen waren voor hem niet zo duidelijk gemaakt dus werd ik terug onderworpen aan de scan's. Eerst alles voor de knie daarna zou alles over gedaan worden maar dan enkel voor het scheenbeen... Nog een lange weg af te leggen in onzekerheid dus...
Vandaag werden we terug bij Dr. Deprez verwacht en ging er, hopelijk, snel duidelijkheid komen wat er aan de hand was met de knie! Veel beterschap zat er namelijk nog niet in maar de onzekerheid sloop wel geleidelijkaan toe... Hij bekeek dus de resultaten van de scan's en de verslagen van de radiologen en het volgende werd geconstateerd:
Lichte toename van slijtage op de knieschijf, knieschijf beschadigd door impact van de zware slag en lichte slijtage van het kraakbeen.
Er werd rust, met krukken lopen voor de belasting te verminderen, voorgeschreven.
Volgende afspraak: scan's voor het scheenbeen... Wat zou dit geven?! Gaat het effectief om een gezwel of toch eerder een cyste? Wat zal er dan nog gebeuren, ... Honderden vragen spookten er door mn hoofd maar ok, eerst afwachten dan zien we wel...
Vandaag is de dag van de onderzoeken.. Eerst naar de foto's, dan naar de CT-scan om te eindigen bij de MR-scan... Een ganse dag doorgebracht in de kliniek maar op de resultaten is het afwachten geblazen tot vrijdag... Benieuwd!
Hopend dat de sleur na vandaag voorbij zal zijn, waren we terug in de kliniek beland... Vandaag was namelijk 'het moment van de waarheid'... Nu gingen we te weten komen wat het was... Alhoewel... Ik had een naar gevoel toen ik op de parking stond, net alsof er mij iets tegenhield om naar binnen te gaan... Maar het moest... Ik moest de zekerheid hebben, weten of alles wel inorde was...
Na een tijdje werden we door Dr. Deprez binnen geroepen. Hij had al de foto's en scan's op voorhand bekeken en wist ons het volgende te vertellen...
"Er is een klein gezwel geconstateerd in de tibia (scheenbeen), vermoedelijk bestaande uit kraakbeen. Dit vraagt om verder opgevolgd te worden en word er doorverwezen naar Pellenberg bij Dr. Samson."
Tranen kwamen in mn ogen maar toch hield ik me sterk. Ik wou niet toegeven dat dit een zware slag in het gezicht was. De dokter gaf ons voldoende uitleg over wat het gezwel inhield, wie Dr. Samson was, ... Het begon mij geleidelijkaan gerust te stellen maar toch was de toekomst onzeker geworden...
Dr. Deprez ging alle resultaten opsturen naar Pellenberg en vanaf dan was ik volledig in handen van hen... Afwachten dus want dit kon zeker 3 weken duren vooraleer we iets gingen horen vanuit Pellenberg.
Een lange rit stond ons voor de boeg richting Pellenberg... Na een dikke 2 uur rijden kwamen we toe op het domein... Domein?! Ja, domein. Een uitgestrekt landschap met kilometers verre uitzicht en wanneer je boven toekomt op het domein ligt daar de kliniek. Er heerst een rustige en bemoedelijke sfeer, taferele die op je netvlies worde gbrand, mr iedereen is er uiterst vriendelijk.
We melden ons aan en gaan daarna richting de wachtzaal. De secretaresse meldt ons dat de dokter 2 uur achter zit op schema dus we gaan in de cafetaria wat drinken om onze tijd te doden.
We keren terug naar de wachtzaal en na een uurtje wachten mogen we binnengaan in een kleine doktersruimte. Ik wist niet wat me te wachten stond dus de hartslag ging toch wel sneller als gewoonlijk... Een vrouwelijke arts stelt haar voor als Dr. Sinnaeve, assistente van Dr. Samson.
Ze legt uit hoe ze daar tewerk gaan, een team van doktoren; radiologen; ..., bekijken iedere situatie van de patiënt en word er overlegt wat de beste oplossing is. Hun conclusie in mijn geval was het volgende:
"De tumor is te klein om zorgen over te maken en hoogstwaarschijnlijk gaat het om een kraakbeentumor die niet meer actief is. Indien dit zou groeien, zou dit slechts 1 cm per jaar zijn. Hiermee kan men ermee leven zonder hinder. We stellen toch voor om, om de 6 maanden een controle uit te voeren. Indien er vroeger klachten van pijn worden vastgesteld word de patiënt aangemaand om een afspraak vroeger te maken. Het gaat hier om een toevallige vondst en net daarom is er geen reden tot onbezorgdheid."
Het eerste moment wist ik niet wat ik moest voelen... Ik had toch nog wat schrik omdat ik vond dat zoiets niet in mijn lichaam thuis hoorde maar anderzijds gerustgesteld omdat ik weet dat de doktoren zoiets niet zomaar zouden verkondigen. Het was dus een kwestie van te aanvaarden dat er iets zat dat er normaal niet zou moeten zitten...
Gisteravond nog eens een zwaar feestje gebouwd met de vrienden, omdat ik de maandag 22 jaar word. Wel wat lomp geweest en weggegeleden door een natte vlek (die ik niet had gezien), en recht op mn knie gevallen... Vandaag moest ik nog een voetbalmatch spelen tegen Cerkel Brugge. 2-3 gewonnen in de laatste minuut & het feest kon alweer losbarsten... Alhoewel, losbarsten... Na een tackle van iemand van Cerkel geweest, was ik alweer op diezelfde knie gevallen & dit voelde echt niet meer goed aan, aan de knie... Ik had een brandend gevoel vanbinnen in mn knie, de knie voelde ik zwaar zwellen maar durfde er tegen niemand iets van zeggen.
Eénmaal thuis gekomen keek ik onmiddellijk naar de knie en het leek net alsof dat er een 2e knieschijf zat... Zo gezwollen had ik dat nog nooit gezien maar naar de spoed wou ik niet. Ze zouden door de zwelling toch niets kunnen zien dus nam ik ijs in de plaats.
Jaja, vandaag ben ik jarig maar in plaats ervan te genieten mocht ik dus naar de huisdokter stappen... Na onderzoek zei de dokter dus dat hij vreesde voor een meniscusletsel maar hij kon dit nog niet met zekerheid zeggen, in het geval dat mijn knie nog steeds te gezwollen zat. Tegen het eind van de week zou de zwelling al verminderd zijn & mag ik dan onder de CT-scan... Weeral éne ;-)
Ik hoopte dat de dokter hem ging vergissen over de meniscus en dat het slechts van de slag was...
