Normaal komen we zaterdag naar huis, als de erkenning vanuit Brussel toegekomen is! Ik ben al stevig aan het aftellen, alles aan't poetsen hier in het appartement, aan het plannen wat ik allemaal op het vliegtuig moet meenemen voor onze Ian, en deze avond een afscheidsetentje met de andere Belgen.
Vorige woensdag hebben we Ian zijn 1e verjaardag gevierd! Ilse, en Peter en Annick zijn toen langsgekomen voor een mini-feestje: zij hebben een verjaardagsliedje gezongen voor Ian, en hadden een cadeautje bij ik had een Kazachs taartje gaan kopen, en daar hebben we allemaal een stukje van gegeten, inclusief Ian. Hij vond het heel lekker, vooral de creme-fraiche!
Momenteel is hij een tandje aan het krijgen, dus hij slaapt nogal moeilijk. Hij wordt regelmatig wakker van de pijn (veronderstel ik). Gisteren was het zelfs overdag erg met wenen, maar ik hoop dat het ergste nu door is, want vandaag was hij een stuk vrolijker!
Onze Ian leert lopen! sinds onze Ian een paar dagen geleden wankel op zijn benen stond (als ik hem recht trok), krijgt hij er niet meer genoeg van. Terwijl hij rond dartelt, giert hij van het lachen; hij zou nog liever lopen dan stappen. Af en toe is mama moe (en pijn in haar benen en in haar rug!) van het helpen stappen, en is er gedwongen rust! Ik denk dat ik al een dagje ouder wordt!
In het begin at hij niet zo goed, vond ik, maar hij heeft zijn ritme gevonden. Tegenwoordig is hij een voorbeeldige eter; we morsen zelfs al wat minder; onze kleren blijven langer proper!
Met ons ritme (5 x per dag eten, 2 x per dag een dutje, 1x per dag naar de winkel en slapen van 21u tot 6u) blijft er weinig tijd voor sociaal contact. De andere Belgen hier in Almaty zullen mij maar een asociale tante vinden. Buiten het tripje naar de winkel, wat ineens onze wandeling van de dag is (tussen 12u en 14u want dat is het warmste moment) komen wij niet buiten. Wij crossen rond in het appartement als wij niet aan het eten of het slapen zijn. Terwijl Ian slaapt, babbel ik wat met Peter of Ellen en Kris op de Scype (een enkele keer met iemand anders) en de dag is om!
Ik hoop snel weer thuis te zijn, zodat Peter ook wat met Ian kan bezig zijn; hij vond het jammer dat hij de eerste stapjes al gemist heeft! De eerste woordjes zal hij nog wel meemaken denk ik!
Ik ben eindelijk terug in Kazachstan. Zondag 9 november ben ik alleen naar hier gevlogen, zonder Peter. Peter is thuis alles in gereedheid aan't brengen tegen dat ik met onze Ian thuis kom. Maandag was de grote dag: ondanks het feit dat ik 's nachts pas om 3u in mijn bed lag, was ik toch vroeg wakker. Het duurde toch nog tot 14u tot mijn begeleider belde dat we naar het weeshuis konden. We zijn dan eerst nog taart gaan kopen voor de verpleging van het baby-huis, mijn kadeautjes had ik van thuis meegebracht. We waren uiteindelijk pas tegen 16.45u in het weeshuis, waar ik dan de kadeautjes en de taart heb afgegeven, de verpleegsters kleedden onze Ian aan met de kleedjes die ik had meegebracht, we hebben afscheid genomen en rond 17.15u waren we weer buiten! De verpleegsters waren heel lief, ze hebben Ian allemaal een kusje gegeven. En onze Ian, die besefte nog niet goed wat er allemaal gebeurde. Hij herkende mij niet meer (na 3,5 maanden!), maar zijn rammelaar herkende hij nog wel. Hij heeft de hele rit naar Almaty ermee gerammeld! Tegen 19u waren we terug op het appartement, na een tussenstop bij de winkel voor wat babyvoeding. Volgens het schema moest hij dus zijn voeding van 18u nog hebben en daarna nog 1 om 22u. Die eerste keer zo alles snel klaarmaken, dat was nog niet zo simpel. Ze hadden mij wel verteld hoeveel scheppen in hoeveel melk (voor de dikke pap), maar ik wist het niet meer, en ik kon het ook niet lezen. Ik heb dan maar een potje gemixte groenten gegeven, dat was sneller. 's avonds eet hij nog 210ml Nan 2, maar natuurlijk heb ik maar een flesje tot 125ml; ik heb dan alles maar klaargemaakt in een glas en overgegoten in het flesje. Al bij al hing mijn (enige) jeansbroek 's avonds vol met groentenpuree en met melk. Rond 22.30u doodmoe in mijn bed gekropen, oef! Ik denk dat onze Ian redelijk goed geslapen had; zelf heb ik alle minuten zien passeren. Elke keer als hij zuchtte, ging ik kijken, doodongerust dat er iets was ... Blijkbaar had zijn buikje goed gewerkt, want 's morgens hing alles vol met baby-kak. "even gecencureerd" Het eten maken ging al een tikje beter dan de eerste dag, en het pampers verversen lukt redelijk. Volgens mij hebben ze wel een te grote maat aangeraden, want al doe ik hem helemaal dicht (plakkers op zijn buik tegen mekaar) dan nog hangt het nogal los rond zijn buikje. Straks eens gaan kijken voor een kleinere maat. Saldo van de tweede dag: al 2 machinen was kunnen insteken, omdat ik niks meer heb om aan te trekken, en onze Ian ook niet. Alles hangt hier nu op de stoelen uitgestald om te drogen, ik heb alleen een wasdraad buiten, en buiten ligt er sneeuw, zodus...
Als hij wakker wordt van zijn ochtend-dutje gaan we een wandelingetje doen. tot morgen (misschien, als ik tijd vind)
Gisteren zijn we dan eindelijk terug vertrokken naar Kazachstan. Op zaterdag toch maar gewacht tot 15u vooraleer in te pakken, je weet maar nooit. Dus zondag morgen om 7.30u heeft (nonkel) Kris ons naar Zaventem gebracht, en hebben we ingecheckt. We gingen goed op tijd door naar de gate, we wilden zeker onze vlucht niet missen. Daar hoorden we dat we 20 minuten vertraging zouden hebben bij ons vertrek. Nu moet je weten dat je in Frankfurt echt niet zoveel tijd hebt om over te stappen, dus dat zou krap worden. (vlucht zou vertrekken om 13.05u) We waren toch nog redelijk op tijd in Frankfurt om daar te horen dat de vlucht 30 minuten vertraging had. Wij waren toch content dat we goed op tijd waren. Daarna kregen we elk half uur 30 minuten erbij; we zijn een keer ingestapt, en 2 uur later weer uitgestapt; eerst was er een hydraulisch probleem, daarna hebben ze de boord computer vervangen, en toen bleek er iets mis met een of ander klep. Rond 17.30u stonden we terug aan de gate, en ze beloofden dat er sandwiches en drank zou aangevoerd worden... we kregen keuze tussen een balisto, een mars of een twix; en een ruime keuze aan frisdrank. Ondertussen hadden ze een reserve (?) vliegtuig opgetuigd en mochten we rond 18.30u terug instappen. Rond 19u zijn we dan toch vertrokken; oef! Bijgevolg kwamen we deze ochtend rond 6u in ons appartementje aan, en hebben we tot de middag geslapen (Peter iets langer). Vandaag zou de coordinator met gegevens over de rechtbank komen om alles voor te bereiden voor morgen, rechtbank. Rond 18u toch maar zelf eens gebeld om te horen hoe het zat, en blijkbaar zijn morgen alle rechters buiten de stad! Geen rechtbank dus morgen! we weten nog niet wanneer wel... we will let you know!
wij zijn momenteel nog steeds thuis. De laatste weken waren een emotionele roetsjbaan! Wij kregen dus zo'n 2 weken geleden bericht dat we op 10 oktober naar de rechtbank in Kazachstan mochten. 2 dagen voor onze afreis (6 oktober) kregen we bericht dat we toch niet moesten vertrekken, en dat alles uitgesteld werd tot in november. Op 8 oktober een nieuw bericht dat we toch mochten komen, op 14 oktober dan... Nu hebben we vliegtickets voor zondag te vertrekken, maar ik houd toch maar mijn hart vast. Ik ben elke keer superblij als we mogen vertrekken, en als je dan toch een negatief bericht krijgt, krijg je precies een hamer op je kop... Nu maar hopen dat alles vanaf nu vlotjes loopt ... groetjes Kati en Peter
We hebben sinds gisteren een nieuwe datum voor de rechtbank in Kazachstan: 10 oktober! Dat valt net op mijn verjaardag, dus ik hoop dat dit een gunstig teken is...
Na het uitstellen van de rechtbank begin september leken de dagen eindeloos, we werden er moedeloos van. Nu zijn we weer springlevend, en vol hoop. Iedereen is hierbij uitgenodigd om te duimen voor een goede afloop!
Volgende woensdag vertrekken we naar Almaty, vrijdag rechtbank, daarna blijven we tot dinsdag nacht, zodat we onze Ian toch nog kunnen zien. Ik denk niet dat ik hem nog wil afgeven dan Woensdag 15 september komen we terug naar België (nog steeds zonder Ian )
Hallo, het is lang geleden dat ik nog een berichtje heb geschreven... Wij hadden bericht gekregen dat we naar de rechtbank konden op 11 september; de dag erna kregen we bericht dat de rechtbank uitgesteld werd... Wij wachten nog altijd op een datum om te vertrekken; we missen onze Ian verschrikkelijk! Hopelijk volgt er snel goed nieuws.
Vandaag was het de laatste dag van de "bindings-periode". Morgen wordt ons dossier ingediend bij de rechtbank, en dan is het wachten op een datum voor de rechtszitting.
In het baby-house was alles zoals gewoonlijk: het bordje leeggeschrokt (bijna bordje mee opgegeten!), dan ongeduldig gewacht op de pap, die dan op 2 minuten leeg was. Daarna buiten gaan wandelen, het was vandaag weer meer dan 30 °C en ze hadden onze Ian toch zo dik aangekleed: een hemdje, een volledig kruippak (weer het roze met witte stippen), en dan grote witte sokken erover. Hij had het warm, onze jongen! In de tuin kwamen we nog Gwen tegen (een Franse mevrouw die hier ook een kindje adopteert) met haar toekomstig zoontje Mathis. We hebben nog dag gezegd tegen Gwen en Mathis, en zijn dan boven afscheid gaan nemen van Ian.
Ik besef het nog niet helemaal denk ik, dat we straks weer op het vliegtuig naar huis zitten.
Na het weekend waren we weer paraat om naar het baby-house te gaan. Ian is bijna van zijn verkoudheid af. Eten gaat heel vlotjes, en ook tijdens de pap is hij een lammetje. Tegenwoordig duurt het eten (bordje + fles) zelfs geen half uur meer. Daarna gaan we buiten rondrijden, zodat zijn eten wat kan verteren. Gewoonlijk valt hij dan in slaap. Vandaag moesten we Ian weer snel teruggeven, direct als we binnen kwamen. Morgen is het de laatste dag van ons bezoekje want morgennacht vertrekken we weer richting België. Daarna is het weer afwachten tot we de datum van de rechtbank weten. Hopelijk kunnen we snel weer terug komen!
zenuwen en stress!!!!!!!!!!!!!!!!!!
