Puy du Fou. In 1977 creëerden twee Fransen een show , 'Cinéscénie' , bij de ruïnes van een oud kasteel in Les Epesses. De show groeide uit tot een spektakel met duizenden acteurs en honderden paarden. Vertoning op bepaalde dagen van juni tot augustus. Maanden op voorhand reserveren gewenst.
In 1989 opende het Grand Parc van Puy du Fou, een attractiepark. Qua bezoekersaantallen het tweede park van Frankrijk en het 13de van Europa. Uniek omdat de attracties enkel bestaan uit ( spektakel)shows, indoor en outdoor met adembenemende scenerie. De nationalistische saus die de eer en roem van de Fransen bijkruidt neem je er voor lief bij. Bezoeken = Belevenis met grote B. Acteurs , stuntmannen, reeanactors , dierentemmers , showbeesten verenigd in één metier. In 2016 kocht het park op een Engelse veiling de ring die van Jeanne D'Arc geweest zou zijn voor 300000 pond en bracht hem terug naar Frankrijk. Ook te bezichtigen. Lekker eten deden we op een 'broadway'-achtig trouwfeest .
Mijzelf gunnen om te lezen, ontspant mijn geest tijdens de reis. Deze week las ik de laatste pagina's van een historische roman. WOI beïnvloedde in belangrijke mate de personages. Gebeurtenissen en ervaringen waren gebaseerd op getuigenissen van deze massaslachting. Een dikke twintig jaar later was het weer prijs . Nooit meer oorlog, weet je wel.
10 juni 1944. Een SS pantserdivisie strijkt neer in het vredige Oradour-sur-Glane te Frankrijk . Om het beknopt weer te geven: 642 burgers worden afgeslacht. Mannen , vrouwen en kinderen ! Bewust en georchestreerd vermoord door kogels en/of vuur. De mannen in schuurtjes. Vrouwen en kinderen in een kerk met behulp van explosieven. Eén vrouw en vijf mannen kunnen ontsnappen. Het dorpje werd vervolgens geplunderd en plat gebrand, niemand weet precies waarom.
Generaal De Gaulle besliste om de ruïnes te laten. Nu vormen ze een stille, doodse herinnering om nooit te vergeten waar puur fanatisme toe kan leiden. Een zichtbaar litteken dat erodeert maar niet verdwijnt. Vervagend zonder verlies van herinnering. Wanneer je de ruïnes betreedt, passeer je een fotogalerij waarop gezichten je langs twee kanten nastaren voordat je de plaatsen bezoekt die zij nooit levend hebben verlaten en waar zij nog steeds 'rusten'. Enkele plaatjes zijn leeg ,er staat alleen een naam en geboortedatum vermeld. Nog steeds is er de oproep aan familie om foto's te bezorgen en zo ook de lege plaatjes een gezicht te kunnen geven. Dit bloedbad is niet anoniem. Het wordt heel persoonlijk gemaakt en gehouden. Geen boek dat je kan dichtslaan. Gewoon harde feiten terwijl elders de bladzijde naar verzoening is omgeslagen.
Tijdens een zeldzame maar hevige onweersbui, bood een strandbar in San Remo ons beschutting. Tijdens een kopje koffie en thee kregen we hartelijk gezelschap van de uitbaters, moeder en zoon. Alhoewel de uitwas van het gebeuren in Babylon onze communicatie probeerde te storen, ontstond er wederzijds begrip en sympathie terwijl de regendruppels ons duidelijk maakten nog even binnen te blijven. Uitleggend wat onze volgende stop zou zijn in Italië , werd deze resoluut afgeraden als te 'bruut'. Veel mooier was Finale Ligure. Vertrouwend op de tip van onze nieuwe vrienden, werd dat onze volgende stop. Arrivederci. En aan de barbier van #Da Lello's: 'Grazie per la bottiglia di vino, salute. '
Vanuit de Ardeche deden we een tussenstop van twee nachten in Orgon ( Provence) en reden dan na het betoverende en drukke Avignon even de route van de "richand famous " ( Cannes , Nice , Monaco). Alhoewel ik een prinses aan boord had , lieten we toch de mondaine badsteden links liggen, letterlijk genomen rechts van ons. Een enkele racende BMW M3 en Lamborghini kwamen ons even vertellen waar we waren. Na een plaspauze met zicht op het prinsdom Monaco , meerden we aan in Sanremo , eerste stop in Italië.
' Papa, ik wil graag eens pasta eten in Italië, ' sprak mijn pastaminnende zoon. Als je 1,5 maand onderweg bent en nog een dikke maand voor de boeg wacht , kan een dergelijke kinderhand al eens makkelijker gevuld worden.
Mijn vrouw en ik keken elkaar aan. Na 12 jaar huwelijk zijn woorden soms overbodig. ' We zouden via Italië kunnen gaan, ook al staathet niet op de planning die eigenlijk niet bestaat,' vertelden we mekaar in mimiek.
Op zulke momenten is de combinatie van Google Maps en roaming in Europa zonder extra kosten een leuke tool. Een algemene koers werd uitgezet. De boeg blijft voorlopig nog even richting zuiden om dan oostwaarts te keren. Bestemming Italia.
En we hebben met zijn allen de Belgen zien winnen van Brazilië in de kwartfinales van het WK voetbal. Ik denk dat de rotsen hun werk hebben gehad om de vreugdekreten te doen galmen en voorzien van echo.
Ik deed 2 jaar mijn nieuwe job, toen ik op 2 juli 2009 rond half negen het telefoontje kreeg : ' Kurt , weet je wie er vanmorgen overleden is ?Kevin.' Het moment dat jouw dochters hun vader bruusk ontnomen werd door een stom motorongeluk.
Een moment dat ik nooit zal vergeten, net zoals ik jou ook nooit zal vergeten Kevin.
Een pijnlijke foto in de krant van een eenzame schoen op de weg als niet mis te verstaan bewijs.
Ik herinner je als een onbaatzuchtige , goedlachse kerel die altijd klaar stond voor anderen. Iemand waar je op kon rekenen en vertrouwen en die graag gezien was. Getuige hiervan zijn je talloze vrienden , ook onder je collega's. Onze vriendschap begon met carpoolen tijdens onze tijd in Brussel bij de Rijkswacht, daarna werden we een vast team bij de politie , totdat ik er de brui aan gaf. Ook buiten het werk trokken we vaak met elkaar op. Jij en Suzy gaven me een tijdelijke thuis na een relatiebreuk. Jij was erbij , toen ik mijn huidige vrouw ontmoette. We hebben veel gelachen , gepraat, gezongen en watertjes doorzwommen. Maar mijn vrouw was gerust als ze wist dat ik met jou op pad ging voor onze dringende interventietaken bij de politie. We waren goed op elkaar ingespeeld. Ik zou zoveel kunnen vertellen ,maar de mensen die je kennen , weten hoe je was. 1 anekdote die jou typeerde. We werden opgeroepen voor een verwarde , gewapende vrouw in een appartement. Ik herinner me goed hoe ik achter je aan liep om je te overhalen niet mee naar binnen te gaan omdat je je kogelwerend vest niet droeg en Suzy zwanger was. Ik had nog net de tijd om de stagiaire die met ons mee was , tegen de muur te duwen en de laatste consignes te geven bovenaan de trap. Jij stond al voor de deur en was als eerste binnen. Het waren andere tijden dan nu. Over muziekklassiekers hadden we uiteenlopende ideeën, maar Elvis, ook zo een icoon , droeg onze beider goedkeuring weg. Ik heb die CD nog altijd.
Ieder jaar stuur ik Suzy een berichtje. Ook al heeft ze haar leven weer goed op de rails, ze mag altijd beroep op me doen , net zoals jouw dochters. Jij zou exact hetzelfde doen. Deze woorden zullen je waarschijnlijk nooit bereiken, want daar geloofde jij niet in. Toch hou ik me eraan je nagedachtenis in leven te houden.
Rondreizen wordt door vele denkers aangeprezen. Van de oudheid tot het heden. Namen ga ik bewust niet noemen. Ik zou er vast vergeten en daarmee ideologieën oneer aandoen. Alleen op pad met mijn zoon, geeft mij een overvloed van momenten dat ik tegen mezelf spreek, in discussie ga of op veel verwarring stuit. Ja, ik ben mezelf al ettelijke malen tegengekomen in verschillende talen. Niet in het minst gevoed door waarom-vragen van mijn negenjarige zoon waar een uitleg de antwoordenhonger niet kan stillen. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik een hevig voorstander ben van zelfreflectie, al dan niet met behulp van een spreekwoordelijke spiegel of voor mijn part de reflectie in een helder meer , omringd met de noten van een favoriete muze. Zelfkennis brengt immers wijsheid. Al wordt echte zelfkennis vaak opgesmukt door de fouten van een ander.
Graag zou ik mijn zoon bijbrengen dat vrijheid een nobel na te streven goed is. Vrijheid in denken, bewegen en ontwikkelen op een non-conformistische manier die lak heeft aan opgelegde druk, met respect voor ieders mening. Respect dat het noodzakelijk kader vormt om vrijheid te laten gedijen. Dien ik hem dan ook duidelijk te maken dat dit komt met een prijs die het vuur van verwarring hoog kan doen oplaaien ? En dat dit dan nog maar een troostprijs is ? Of gun ik hem de vrijheid die strijd zelf te voeren en beperk ik mij tot veilige thuishaven ?
Voor mij is het een grote misvatting dat vrijheid betekent alles kunnen doen en zeggen wat je wil. Een opvatting, niet meer dan een fata morgana in een woestijn van opinies. Vrijheid wordt altijd geboetseerd door context en omstandigheden en is nooit absoluut. Net zoals vrede. Je kan het kwade niet neutraliseren met kogels van goedheid.Vrede en oorlog wandelen binnen een knipperlichtrelatie hand in hand.
Voorlopig laat ik mijn zoon maar strijden om zijn vrijheid en antwoorden zoeken in zijn verwarring binnen de context van Star Wars en MineCraft. De rest komt later wel. Zolang hij maar onderweg blijft.
Update: Onderweg door Frankrijk naar de Ardèche en 2700 km ver.
Soms is het einde het begin van iets , maar andersom kan net zo goed. Onze tocht, langs de Moezel in Duitsland, ving aan in Koblenz. Daar waar de Moezel sterft in de Rijn en een gigantisch ruiterstandbeeld van keizer Wilhem I verrijst, als symbool om nooit meer te moeten strijden om deze strategische plek. Koblenz is overigens een kreisfreie Stadt. Deze steden vallen bestuurlijk niet onder een district, maar rechtstreeks onder een deelstaat.(Net zoals Bremen).Zijn geschiedenis gaat terug tot het Romeinse rijk. Ook de moeder van Ludwig van Beethoven werd hier geboren. Veel begin en einde in de schoot van Koblenz.
Wij beginnen de Moezeltocht dus tegen de stroom in, haha. Toch voelt het als de roes na een nachtje uit, afscheid, einde. Het afsluiten van onze rit door Duitsland en bij uitbreiding het noorden, maar meer nog het begin van het einde van onze exclusieve vader-zoon tocht. Immers na Duitsland , binden we de strijd aan met het Franse wegennet. Ardèche in het vizier. Daar gaan we even verpozen en worden we in het gezelschap van familie, verenigd met het vrouwelijke deel van ons gezin.Waarna we als voltallig gezin verder op ontdekking gaan in la douce France. Begin van de tweede helft. Maar eerst dompelen we ons onder in de kroes van de wijnfeesten en WK-vreugde. Ook met dank aan de legers van de Romeinen trouwens, die wijn aan de Moezel.
In mijn volgende post een fotoverslag van onze Moezeltocht.
Voor wie is het leven een sprookje ? Hans Christian Andersen omschreef het zijne zo : 'My life is a lovely fairy tale, happy and full of incident, ' aan het begin van zijn autobiografie ' The Fairy Tale of My Life.' Te mooi in het Engels om te vertalen. Inderdaad de grote Deense sprookjesschrijver die bovendien ook poëzie, verhalen, theaterstukken en (auto)biografieën schreef met vertalingen in meer dan 100 talen. Odense, de hoofdstad van het eiland Funen ( te bereiken via brug) in Denemarken loopt over van Hans Christian Andersen, een solitaire dromer die hier is geboren en grotendeels getogen. Op zijn minst gezegd een intrigerend man die een serieuze loopbaan uitbouwde vanuit armoede, maar heel zijn leven schrik had om krankzinnig te worden zoals zijn vader. Het sprookje over het lelijke eendje zou autobiografisch zijn. Mijn favoriet is het meisje met de zwavelstokjes. Nog zo een favoriet van mij is het attractiepark de Efteling in Nederland waar sprookjes van Andersen tot leven komen en zijn Klaas Vaak eeuwig waakt.
Fascinerend om de muzen van een aantal sprookjes te hebben kunnen voelen en zien. Of heb jij ooit gedacht dat het sprookje de rode schoentjes geïnspireerd is op de confirmatie van Andersen in de Domkerk van Odense ?
Tussen de H.C. Andersen adoratie vonden we nog andere musea en pareltjes allerhande.
In het gevarieerde museum Montegarden is een tentoonstelling waar Funen wordt belicht doorheen de tijd vanuit het perspectief van epicentrum van het universum. Antwerpen kan er nog wat van leren.
Door de Mont Blanc recht de Alpen in. Enkele dagen genieten van de berglucht en bergwandeling.
Stad van nagebouwde middeleeuwse burchten, kopieën van de lijkwade , christelijke praal, Juventus en andere mystiek. Maar ook Italiaanse flair.
Soms is het einde het begin van iets , maar andersom kan net zo goed. Onze tocht, langs de Moezel in Duitsland, ving aan in Koblenz. Daar waar de Moezel sterft in de Rijn en een gigantisch ruiterstandbeeld van keizer Wilhem I verrijst, als symbool om nooit meer te moeten strijden om deze strategische plek. Koblenz is overigens een kreisfreie Stadt. Deze steden vallen bestuurlijk niet onder een district, maar rechtstreeks onder een deelstaat.(Net zoals Bremen).Zijn geschiedenis gaat terug tot het Romeinse rijk. Ook de moeder van Ludwig van Beethoven werd hier geboren. Veel begin en einde in de schoot van Koblenz.
