De dag erna zocht ik hem meteen op via Facebook en stuurde hem een vriendschapsverzoek. Ik zat met een naar gevoel want nog steeds hunkerde ik naar zijn armen rondom mij en voelde dat onze ontmoeting verkeerd geëindigd was. Zonder voorzichtig af te tasten, stuurde ik hem een mail waarin ik hem mijn gevoel uitlegde. Het kon me niet deren wat hij ervan vond. Mijn gevoel zat zo goed, dat ik het hem gewoon MOEST zeggen. Ik voelde dat ik het mezelf anders eeuwig zou kwalijk nemen. Zo 'n fijn en warm gevoel had zich nog nooit in mijn hart geworteld. Onze gesprekken per mail werden langer, persoonlijker en behoorlijk intens. Ik kon er nachten niet van slapen. Lag te woelen, te zoeken naar een antwoord op de vraag waarom me dit overkwam na 13 jaar samen te zijn met mijn partner. Was ik wel gelukkig? Was ik ongelukkig? Ben je ongelukkig als je niet gelukkig bent, of bestaat er nog iets tussenin? Ik wist het niet meer. Ik bleef maar zoeken naar antwoorden en zelfs de nacht kon ze mij niet geven. Ik kon me niet concentreren, kon moeilijk eten en het leek alsof ik leefde met schuldgevoelens in een euforisch sprookje. Uiteindelijk hadden we dan toch afgesproken elkaar te ontmoeten op een neutrale plek. We kwamen vroeg op de dag samen aan de rand van een bos en wandelde naar een drinkgelegenheid. We raakten aan de praat en ik verdronk al snel in zijn aura. Heel spontaan hadden we plots elkaars hand vast. Het leek te kloppen, het voelde lekker en zelfs een beetje vertouwd aan. Mijn hart bonste in mijn keel en de adrenaline gierde door mijn aders. Ik wou hem vastpakken...Even later, vlak voor ons afscheid nam hij mij vast en ik voelde mij zo ontzettend warm vanbinnen. Ik genoot. Maar eenmaal op weg naar huis maakte een schuldgevoel zich meester van mij. Ik reed naar huis en moest in mij hoofd schakelen naar een andere situatie. Mijn man en dochter zaten thuis op me te wachten....
Tegen wie kan ik het anders zeggen dan tegen deze blog, waarvan er 13 in een dozijn zitten? En toch... Ik wil gewoon mijn ei kwijt, maar ook ervaringen uitwisselen of raad krijgen van gelijkgestemden....Ik weet niet wat ik wil...Wil ik het wel? En waarom? Ik ben in een zeer moeilijke situatie terecht gekomen. Even een samenvatting om te schetsen wat er vooraf ging aan deze complexe situatie. Ik ben een jonge vrouw van vooraan in de 30, ben getrouwd en heb één dochtertje. Mijn man en ik kennen elkaar bijna 14 jaar en zijn bijna 5 jaar getrouwd. Onze relatie/huwelijk kende veel ups en dows. En de laatste jaren was ik een deel van mezelf verloren...mijn creativiteit en levenslust werden niet echt gewaardeerd door mijn man. Omdat zijn beeld van de ideale vrouw net iets anders was dan ik zelf ben, en ik hem niet ongelukkig wou maken, vervulde ik mijn taak als moeder/huishoudster/opvoedster/echtgenote iets te plichtsbewust en liet ik het zelf toe dat ik afstompte en in een put vol zelfbeklag, pijn en gevoelloosheid terechtkwam. Zo gevoelloos zelfs, dat ik er genoegen mee nam en er zelfs mee begon te leren leven. Een muurtje werd rond mij opgetrokken,waarachter ik mij rustig voelde. En mijn dochter was het fundament. We hadden zo ons eigen leventje waarvan zij gelukkig niets merkte maar ik genoot. Ergens in mij schuilde een diep verlangen...Je kan het vergelijken met een kinderwens, de drang naar het uiten van fantasie, of het willen ontdekken van een nieuw land. Ik voelde het verlangen diep in mij branden, maar kon toen nog niet omschrijven naar wat ik juist verlangde.
Sinds 2 maanden weet ik dat er een groter verlangen in mij schuilde dan ik had durven denken. Ik werd door een vriendin/klasgenote van de opleiding toneel die ik volg, uitgenodigd op haar trouwfeest. Zoals altijd en eigen aan mij, kwam ik net te laat op het feest aan. Hierdoor zaten mijn medeklasgenoten gezellig naast mekaar en moest ik genoegen nemen met een plaats naast mensen die ik niet kende. En één stoel naast me was vrij. Daar hou ik niet van. Ik heb graag mensen dicht bij me. Plots stond de fotograaf van de bruid naast de tafel, stelde zichzelf voor en deelde mee dat de vrije stoel voor hem bestemd was. Een rare gedachte, mij totaal vreemd, overviel me met de letterlijke woorden; "Dit komt goed!" Geschrokken van mezelf stelde ik me voor en liet gretig het aura van de man dichter komen. Dit had ik werkelijk nog nooit meegemaakt! Ik ben wel een heel open persoon, maar ik dacht altijd dat ik mijn emotionele grens qua aantrekking tot andere mannen goed kon bewaren. En tot op die dag is me dat ook steeds gelukt. We praatte wat over oppervlakkige dingen, maar onze gesprekken werden minder oppervlakkig naarmate de tijd vorderde. We kwamen tot de vaststelling dat we samen op school hadden gezeten en we toen al bescheiden, of eerder onbescheiden oogcontacten uitwisselden. Hij maakte die avond wat plagerige/flirterige opmerkingen en ik wees hem vriendelijk af, terwijl mijn hart een andere taal sprak. Uiteindelijk wisselden we onze e-mail adresgegevens uit. Ik bleef als allerlaatste op het trouwfeest met een vriendin, in de hoop dat de man samen met mij naar buiten zou gaan en we een persoonlijk gesprek konden voeren. Maar mijn vriendin was zo lief om mee te wandelen naar de wagen en het afscheid tussen de man en mij beperkte zich tot "slaapwel!". Ik hunkerde naar zijn stevige armen rond mij. En vraag me niet waarom, want in de 13 jaar die ik samen ben met mijn man, heb ik dit nog nooit gevoeld. Zelfs niet naar mooie mannen die hun interesse duidelijk uitten en mij overstelpte met complimentjes. Ik was erg geschrokken van mezelf en ging met een opgewonden en toch rustig gevoel slapen. Ik kon immers verlangen naar iemand, zonder me schuldig te voelen dat ik over een grens was gegaan.
