Ik ben een meisje van 22 jaar en ik heb sinds enkele jaren een bipolaire stoornis. Via
deze blog probeer ik dingen van mij af te schrijven. Ook hoop ik dat
andere mensen met een bipolaire stoornis hier wat steun kunnen vinden.
Want leven met deze stoornis (net zoals met andere stoornissen) is niet
makkelijk.
Gisteren ben ik naar de psychiater geweest en naast mijn medicatie die ik al een tijdje neem, is Seroquel XR bijgekomen omdat ik nog niet stabiel genoeg ben met al deze medicatie.
Momenteel ziet mijn medicatie schema er als volgt uit:
De diagnose was gesteld, ik kreeg medicatie mee en een tijdje ging het beter met mij.
Plots stopte ik weer met mijn medicatie.
De reden hiervoor weet ik zelf niet echt: kon ik het moeilijk aanvaarden? Was het een kwestie van laksheid? Ben ik gestopt omdat ik me beter voelde?
Nadat ik gestopt was met mijn medicatie viel ik in een zware depressie. Ik heb toen besloten om me te laten opnemen op de psychiatrische afdeling van het plaatselijk ziekenhuis.
Daar hebben ze mij verplicht mijn medicatie goed te nemen en na een dikke maand ging het steeds een beetje beter.
De periode op psychiatrie was heel moeilijk. De kleinste taken waren zo zwaar voor mij: opstaan, bed opdekken, wassen en aankleden, ergotherapie, bewegingstherapie, eten, ... . Wat voor anderen vanzelfsprekend is was voor mij een onmogelijke taak geworden. Het leek alsof ik nooit nog ging kunnen functioneren in de maatschappij. Ik had schrik om te leven en ik wou niet meer leven. Ook deed ik terug aan zelfverminking. Ik had plannen in mijn hoofd om zelfmoord te plegen maar ze hielden alles zo goed in het oog, dat is mijn redding geweest. Ze controleerden of ik al mijn medicatie had ingeslikt, ik had geen scherpe voorwerpen, ik kon niet aan het kuismateriaal, etc. Ik had geen zelfwaarde meer.
Ik was enorm uitgeput, lag constant in bed, ik sprak zeer weinig (enkel als het echt moest), ik had in niks nog zin, bezoeken waren zeer vermoeiend, en elke kleine tegenslag betekende het einde van de wereld.
Tijdens ergotherapie begon ik stilaan afleiding te vinden. Bewegingstherapie daarentegen was zeer vermoeiend en groepstherapie kon ik gewoon niet aan. Langzamerhand begonnen de medicatie en de therapieën hun vruchten af te werpen. Ik begon na enkele weken meer in de gang rond te lopen, ik begon terug te praten met andere patiënten en bezoekers en deed steeds minder aan zelfverminking. Af en toe mocht ik in het weekend naar huis naar mijn vriendje. Dit deed me ongelofelijk goed.
Het was een moeilijke periode maar ik ben blij dat ik me heb laten opnemen! Zonder die opname had ik het misschien niet gehaald.
Ik ben een getrouwde vrouw, geboren in het jaar 1989.
In mijn kindertijd had ik reeds last van hevige stemmingswisselingen. Het ene moment leek ik alles aan te kunnen, had ik massa's energie (of het voelde toch zo aan), was ik overgelukkig, etc. Het andere moment was ik heel ongelukkig, snel boos, prikkelbaar, etc.
Tijdens mijn adolescentie begonnen mijn klachten te verergeren. Ik heb periodes gehad van zware depressie: ik wou niet meer leven, ik had nergens zin in, ik deed aan zelfverminking, ik dronk elke avond alcohol om de pijn te verzachten, ik was vaak afwezig op school omdat ik men bed niet uit,geraakte. Ik kon totaal niet meer functioneren binnen de maatschappij.
Tegenover die depressieve periodes stonden ook periodes van totale euforie. Ik sliep bijna niet want ik had hopen energie en 's nachts kan je ook een heleboel ondernemen dacht ik. Mijn sociaal leven bereikte hoogtepunten als nooit tevoren. Ik ging constant uit, ik heb mijn ouders vaak in financiële problemen gebracht omdat ik impulsieve aankopen deed, ik was ervan overtuigd dat ik de beste in alles was, had verschillende seksuele relaties, ik overdreef in alles wat ik deed, etc. Dit is maar een deeltje van wat zo'n euforische periode inhield.
Sinds mijn 16 was ik in behandeling bij een kinderpsycholoog en psychiater. Men startte langzaam medicatie op om mijn stemmingswisselingen onder controle te krijgen. Ik ken niet meer alle namen van medicatie maar ik weet nog dat ik Depakine en Xanax heb genomen. Ook was ik op school in behandeling bij het CLB en de schoolarts. Rond mijn 18, 19 ben ik abrupt gestopt met het nemen van medicatie omdat ik dacht dat ik geen hulp nodig had en zelf mijn stemmingswisselingen wel onder controle kon krijgen. Dit had zeer ernstige gevolgen. Mijn depressieve en euforische periodes begonnen steeds weer erger te worden. Ik had destijds een relatie met mijn toenmalige vaste vriend, maar had daarnaast tijdens mijn euforische periodes ook een relatie met een getrouwde man. Tijdens mijn depressieve periodes dacht ik dat ik niet zonder die getrouwde man kon en ik was heel aanhankelijk omdat ik dacht dat ik niets waard was, etc. Moeilijk om allemaal uit te leggen... . Deze relaties liepen op niets uit. Mijn toenmalige vaste vriend kon niet leven met het feit dat ik hevige stemmingswisselingen had en ik had hem meermaals bedrogen.
Toen begon ik een relatie met mijn beste vriend. Ik zat toen in een zeer diepe put en hij heeft mij hulp aangeboden. Zijn moeder en hijzelf zijn toen met mij naar hun huisdokter gereden. Sindsdien ben ik terug hulp beginnen zoeken, samen met mijn beste vriend en zijn ouders. Ik kreeg kalmeermiddelen, anti-depressiva, anti-psychoticum en stemmingsstabilisatoren. In het begin was ik in behandeling bij een psychiater in het ziekenhuis, dit klikte niet goed en ik ben, samen met mijn huisdokter, op zoek gegaan naar een nieuwe psychiater. De term 'bipolaire stoornis' was eerder gevallen en bij mijn nieuwe psychiater werd de vaststelling gedaan dat ik zo'n bipolaire stoornis heb. Vele vragen kwamen bij mij op:
Wat is een bipolaire stoornis? Zal ik heel mijn leven mijn ups en downs hebben? Gaat er verbetering komen? Is het volledig te genezen? Je wilt niet weten wat er toen in me om ging. Maar op dat moment wist ik dat ik geholpen zou worden.
