Nieuwsbrief 3 – 2015 Een triest verhaal ………

Sorry als er foutjes in de tekst staan maar ik werk nu even op een qwerty laptop.

Dag allemaal, We gaan dus verder met ons verhaal ……….. Maandag vroeg in de morgen gingen we naar Namutumba voor de eerste schooldag mee op te starten. Daar aangekomen zijn er reeds een aantal van de mama’s met hun kindjes …….. zij zitten geduldig te wachten. Simon, onze principal start dadelijk met het inschrijven van alle kinderen. Al onze gesponsorde kindjes krijgen een nieuw uniform. Er worden foto’s genomen, ook samen met de mama’s. Alles bijeen wel een heel gedoe. Ook de mama van Martin, waarover we later meer vertellen, kwam met haar dochtertje Gloria op haar rug. Vrijdag hadden we reeds gemerkt dat Gloria pleisters op haar hieltje had en niet kon stappen. Dus ook vandaag kon ze niet op haar voetje staan. Nu waren de pleisters verwijderd, een grote open wonde die er echt niet goed uit zag. Ik vertelde de mama dat we geld zouden geven om met een boda boda naar het plaatselijke ziekenhuis te rijden en om de wonde te laten verzorgen …….. de andere mama-s kwamen me bedanken hiervoor ….. God bless you… more and more. Uren later is mama Gloria terug gekomen, zij bracht mij het resterende bedrag terug. Men heeft de wonde, na al deze dagen nog moeten naaien. Dit alles koste ons slechts een 6 euro.

Ondertussen was men begonnen met het maken van de porridge. Het was al ver na tien uur toen de mama’s naar hun hut terug gingen en onze kleutertjes en kindjes van de lagere school gezamelijk op de grond met hun beker porridge zaten, allemaal wat onwennig op hun eerste schooldag. We hadden ook pancakes laten maken en deelde deze uit aan de kinderen. Alles samen hadden we toch voor onze eerste schooldag 63 kindjes, wat een goed “ number “ bleek volgens onze principal. Er zijn ook 30 schoolbankjes bijgemaakt, die diezelfde morgend geleverd worden. Hiervan maakte ik ( Ria )mooie foto’s. Eindelijk zat iedereen in zijn of haar klaslokaal. De metalen bureau kasten die we vorige week in Kampala bestelden, heeft Herman reeds in elkaar gezet. Er staat nu in elk klaslokaal 1 mooie kast. Die eerste schooldag kwamen er nog enkele mama’s vragen of we hun kindje niet wilden sponsoren. Na onze uitleg …. dat niet wij maar sponsorouders ….. de kindjes helpen, zag je wat teleurstelling in hun gezicht. We hebben hen beloofd dat, indien we nieuwe sponsors vinden, hun kindjes de eersten zullen zijn die we helpen.

Na de eerste schooldag huppelden onze kleine mannen vrolijk naar huis. Wij hadden nog een meeting met de teachers hoe we de volgende dag zouden organiseren. We planden om na het ontbijt, een lesuur voor de kinderen van 1st, 2de en 3de leerjaar om gezamelijk het loomen aan te leren. We vertelden vol vuur over de kinderen van de Sint Carolus school uit St Niklaas, die nu in Belgie sleutelhangerschoentjes zijn aan’t verkopen,en elk schoentje betekend een stapje vooruit voor een kindje van onze school.

Het was al tegen 5 uur in de namiddag toen we terug in Iganga aankwamen, we bestelden een kleine snack want we hadden sinds het ontbijt niet meer gegeten. Herman en Simon, onze principal, maakten op de computer de files van onze sponsor kindjes. Het is voor ons, zonder hulp, moeilijk om juist te weten welke naam … welk kindje … welke foto’s bij elkaar horen. Ria maakte al enkele loombandjes klaar, bekeek trots al de foto’s die ze de afgelopen dagen gemaakt had. Tegen 7 uur werd het donker en namen we afscheid van Simon. De afspraak was om de volgende dag om 7 uur ‘s morgens terug naar de school te vertrekken, wisten wij helemaal niet dat we elkaar veel sneller zouden terug zien.

Op de kamer namen we een douche, en pakten we alles reeds klaar voor de volgende dag. We gingen rond rond 8uur30 nog even naar beneden om iets te eten. We maakten nog een praatje met de diensters en gingen terug naar de kamer. Vanaf 11 uur tot 5 kan je hier met oorstopjes in, min of meer slapen. Toen we de kamer binnen kwamen, die OP SLOT was, merkten we meteen dat onze twee kleine laptop’s verdwenen waren. Wij dadelijk terug naar beneden, de recepcioniste kwam terug met ons mee. Zij verwittigde de directeur van het hotel. Toen we met z’n allen in onze kamer stonden merkte Ria dat ook de slotjes van de valies open stonden ….. ja hoor open gebroken ….. al gauw bleek dat men daar ook in gesnuffeld had, ons resterend geld voor de school, 250 euro in plaatselijke munt, was verdwenen, onze paspoorten hebben ze laten liggen. Lieve mensen, wat er dan allemaal door je hoofd gaat ……

De receptioniste klopte op de deur tegenover onze kamer, twee – drie maal, om te vragen of deze mensen iets opgemerkt hadden. Niemand deed open. Voorzichtig deden ze de deur open, die niet op slot was, de kamer was leeg, geen baggage meer op 1 detail na ……. een orange sjaal van Ria lag daar op het bed. De directeur belde naar de politie ….. we moesten met z’n allen zelf naar het kantoor komen. Ook onze Simon kwam naar daar. Ondertussen was het reeds 11 uur in de nacht, mensen …. om te beschrijven waar we nu gezeten hebben … dat is gewoon ONMOGELIJK. Een POLITIEBUREEL …. Vieze vuile muren, kapotte stoelen, een vuil bureau ….. massa’s papieren, waarschijnlijk dossiers, liggen dooreen, kakkerlakken liepen over de muren, een rat …. een muis …. En dan de “””” dame “””” die ons verslag moest opmaken, dat mens was gewoon dronken of was onder de drugs ……. Zij kon zelfs niet onze naam overschrijven van ons paspoort … wist niet wat een laptop of klavier was, hoe kan je hier vertrouwen in de politie hebben ??? Alleen Herman mocht zijn relaas doen, Ria moest de volgende dag terug komen ???? Drie volle bladen heeft dat mens neergeschreven, ik denk zelfs dat ze het zelf niet meer kon lezen. KON HET NOG ERGER ?????

Rond 1 uur ‘s nachts komen we terug in het hotel, Ria herinnert zich dat haar GSM en camera in haar rugzakje moet zitten, bang vraagt ze aan de directeur om toch nog even mee te gaan naar de kamer. Daar opent ze die rugzak …. ook GSM en camera eruit verdwenen, met al de prachtige foto’s van afgelopen dagen.

Die nacht hebben we geen oog dicht gedaan zelfs blij dat het terug ochtend was. Even genoeg hierover ….. we trachten snel deze mail te versturen, later volgt er meer. Wij zijn altijd blij dat we een berichtje van jullie krijgen.

Vele groeten … Ria en Herman