Hallo iedereen.

Onze Nieuwsbrief 2

Zaterdag 1 oktober was onze 34ste Huwelijksverjaardag, waarvoor we zondag een feest gingen geven voor al onze vrienden en familie hier.

's Morgens aan het ontbijt kwam er een stralende Tanya met een grote korf vol echte bloemen, WOW wat een verrassing………… Deze dag gingen we op bezoek in Massulita waar dat onze kinderen hun dieren hebben staan, en ook een vrij groot stuk land bewerken. Het was een stralende dag, onderweg in de auto zongen we samen een hele repertoire van allerlei liedjes , we waren zeer snel ter plaatse. We bezochten de tuin waar men goed kon zien dat droogte gevolgd door felle regens de gewassen grotendeels vernield had. Na onze wandeling was het traditionele eten klaar, en mochten wij in een stoel, en de anderen op de grond gaan zitten om te eten.

Buiten pakten donkere wolken zich samen………………………. Het eten was nog niet op toen men er plots op aandrong om op te stappen. Francis begon met de auto te manoeuvreren tot vlak voor de deur, het regende een beetje. Men kon ons niet rap genoeg buiten krijgen, ik geloof zelfs dat ik de mama van Thadeus geen dag heb gezegd. Ik had zelfs nog wat cadeautjes bij voor de kinderen uit de buurt, meestal worden die na het eten gegeven, maar nu zijn ze in de auto blijven liggen. Nog voordat we met z’n allen in de auto zaten viel de regen met bakken uit de hemel, een watergordijn NOG NOOIT GEZIEN. Ook plots kwam de modder al van overal.

We reden nog geen 10 minuten toen onze zware wagen (4X4 busje) in de gracht schoof……… OEF, EFFE SCHRIKKEN, GINGEN WE KANTELEN OF NIET?????? Tien meter verder zat er aan de andere ook al ene in de gracht. We lagen op onze linkerkant (dus de kant waar dat wij moesten in en uitstappen), eruit komen was onmogelijk, dikke takken en veel planten hielden onze wagen tegen. Francis deed nog een poging om verder te rijden, zo op onze kant wat hem ook enkele meters lukte, maar we gleden steeds dieper weg. We zaten met negen in de auto. Mannen uit de buurt kwamen met houweel en schop het slijk voor de wagen weghalen. Na wat duw en trekwerk stonden we terug midden op de bolle weg, echter na 400 meter moesten we terug stoppen omdat er een tegenligger aan de andere kant in de gracht stak. Een beetje verder zat er langs onze kant een pickup in de gracht.

Om een héél lang verhaal kort te maken, wij schoven voor de tweede maal in de gracht. Daar hebben we dan dikke twee uur moeten wachten half liggend op onze zijkant. Met man en macht heeft men alles geprobeerd om ons recht te krijgen……… Men heeft smalle bomen en takken uit het bos gehaald voor onder de wielen te steken, met houwelen en schoppen de grond weggedaan……… met veel duw en trekkracht ons trachten recht te krijgen !!!!!!! Wij wilden al lang uit de auto klimmen, om eventueel te voet een stuk verder te gaan, de regen was ondertussen gestopt. Maar Francis bleef maar vragen om te blijven zitten, want hij had ons gewicht nodig om druk op de wielen te zetten. Hoeveel pogingen er geweest zijn om terug recht te geraken, dat hebben we niet geteld.

Om vier uur besloten we om nog max. een uurtje te wachten. Dan zouden we te voet door de modder baggeren, we hadden uit voorzorg al enkele plastic zakken rond mijn voet gedraaid (want die zit nog steeds in verband). We zouden dan proberen om de zes zeven kilometer te voet verder te gaan over deze slijkweg. Deze tijd hadden we zeker nodig om voor de donker op de vaste weg te geraken. We hadden geen enkele verbinding met onze telefoons, dus we hingen (letterlijk) volledig af van de plaatselijke bevolking. Geloof het of niet, om vijf na vijf lukte het uiteindelijk om terug op onze vier wielen te staan. Onze redders in nood (elf mannen) liepen achter onze zwiepende wagen, want we moesten nog een helling op, we schoven van rechts naar links, maar het lukte onze Francis om de wagen op de weg te houden………………

Zo snel als we een beetje harde grond onder onze wielen hadden was het een algemene SUSU STOP, iedereen moest er uit. Ongelooflijk hoe onze wagen eruit zag. De mannen hielpen nog om de autobanden terug wat proper te maken, zodat we terug wat grip op onze banden zouden krijgen…. We namen afscheid van onze redders ……… we moesten nog steeds drie, vier kilometer over deze zandweg rijden, die er hier wel wat vlakker bijlag, het was muisstil in de wagen en het leken eindeloze kilometers.

EINDELIJK terug op een echte baan met asfalt, we waren allen opgelucht en Rian begon zelfs al terug een liedje te zingen. Onze euforie duurde juist geteld 30 minuten toen we een ZEE van water over de weg tegenkwamen ……….. STOP ……… Auto’s stonden stil en iedereen stond stom naar die watermassa te kijken, huisjes waren ondergelopen, en sommigen zelf ineengezakt……  Eén dapper iemand met een hoge landrover begon aan de oversteek van aan de overkant, dit was voldoende voor onze Francis………….……….. Hij zei nog tegen Tanya, take your camera and LET’S GO en voor we het goed en wel beseften was hij al door het water aan het ploeteren …….. de laatste tien meter zakten we even dieper weg, BLIJVEN GAS GEVEN ………het water spoot tot tegen de ruiten. YES onder luid gejoel van vele die stonden te kijken geraakten we eruit, de spanning viel van ons af …… Francis had zijn auto langs de onder- en zijkant al een goed bad gegeven. De deining die dit teweegbracht was gewoon slijkwater die de huisjes nog verder liet onderlopen, TIA. THIS IS AFRIKA.

Voor de veertig kilometer rijden waren we iets meer dan vijf uur onderweg geweest. EEN TROUWDAG OM NOOIT TE VERGETEN !!!!!!!!!!! Zondag 2 oktober hebben we dan feest gevierd, we hadden onze Belgische gasten die gisteren aan gekomen waren allen een paar uurtjes vroeger gevraagd, zodat we met z’n allen eens lekker konden bij tetteren. Nicole die samen met haar vriend Lameck was overgekomen uit Congo, Tanya van Tanzania, twee dames van Kids for Uganda, en Jos en Hilde uit Hove die hier in Tororo een project hebben. Voor ons kleine Britt te veel Bazungu’s (blanken -) die ze allemaal niet kende, maar het was snel over.

De weergoden waren ons vandaag goedgezind, om drie uur in de namiddag begon het te gieten en te onweren dat we ons feestje in de tuin voor die avond al in het water zagen vallen!!!!!!!! Maar die avond stond de tuin er wondermooi bij, men had de tafels mooi gedekt en mijn mooie bos met bloemen versierde het geheel. Het was een fantastische leuke avond, we hadden een groep drummers en dansers laten komen…… het eten was heel lekker en we hadden een prachtige huwelijkstaart, onze 33 gasten vonden het allen een geslaagde avond. DIT WAS EEN TROUWDAG OM NOOIT TE VERGETEN……..

Tot hier onze tweede nieuwsbrief, Voor iedereen een dikke knuffel DAAAAAAAAAAAAAG