Ons verhaal gaat verder nummer negen
Zondag was het mij al opgevallen dat ons Rian niet was zoals anders, de deugnieterij en de glinstering in haar ogen was er niet meer, terug in Kampala had ze de hele weg geslapen .. we stuurden onze kinderen naar de dokter het bekende gevolg . Bloedtesten wezen uit dat ze Malaria had, hiervoor kreeg ze dadelijk een injectie en de nodige medicatie mee naar huis . Ook maandag moest ze nog drie maal een spuit krijgen, maar ze was s avonds al stukken beter, en de deugnieterij was er terug. Gelukkig had ze vier dagen verlof op school, dit is nog een laatste verlof voor de examens beginnen. Ze had wel schoolwerk mee naar huis gekregen, amaai echt niet simpel zene . Sommige vragen waarop zij géén antwoord wist,zijn wij zelf gaan opzoeken op het internet.
Dinsdag was het vijf jaar geleden dat onze kleine Nicolé gestorven is van Malaria, niet te geloven. Hier sterven nog dagelijks kinderen en volwassenen van Malaria, we zijn hier een paar keer getuige geweest van volwassenen die een zware aanval hadden, zelfs een man die op straat precies de stuipen kreeg, had een koortsaanval van deze ziekte. Als ze hier op tijd medicatie kunnen voor krijgen, kunnen de meeste zware aanvallen vermeden worden, maar het gekende probleem is geld natuurlijk .
Men heeft mij hier verteld, dat iedereen die wil, gratis medicatie kan krijgen voor aids . Hierover heb ik jullie reeds eerder verteld, nu zou al deze gratis medicatie gesponsord worden door Amerikanen . Kan er nu toch ook wereldwijd niets gedaan worden voor al die mensen die niet de middelen hebben om medicatie te kopen voor malaria!!! Een voorbeeld .. toen wij hier aankwamen had de mama van Roy dus zware malaria . Nog nooit van zo dichtbij zo erg gezien, voor zestigduizend Ugandese schilling (komt overeen met ongeveer 19 euro) kon de mama van ons Roy naar het ziekenhuis worden gebracht, daar geven ze die mensen dan een infuus .. is dat leeg, dan sturen ze die terug naar huis, en zo moeten ze afhankelijk van hoe erg het is, meerdere keren per dag terugkomen.
Na drie dagen was deze volledig hersteld, de medicatie voor ons kleine Britt kostte 12 euro, ook zij moest vier keer aan een infuus, bij ons Rian waren we er erg op tijd bij deze keer, vier injecties en 12 Euro en ze was weer kiplekker. Het (gemiddelde) loon van een Ugandees is 45 euro per maand, hiervan moeten ze dan de huur van hun ( kotteke ) betalen, 15 euro voor 1 kamer, en vanaf 3O euro heb je twee kamertjes, géén elektriciteit, geen water, geen toilet. Ze moeten ook zorgen dat er eten op de grond komt, ja sorry ik schrijf grond, want hier heeft praktisch niemand een tafel. Snap je als er dan iemand malaria heeft, dan is er geen geld voor medicatie.
WOENSDAG AVOND MOESTEN WE DAN AFSCHEID NEMEN VAN ONZE KINDEREN
Rian moest terug naar school, en ons Roy ging de volgende dag tomaten plukken in Massulita, en zou daar dan ook moeten overnachten.
We hebben er totaal géén idee van hoelang het zal duren vooraleer we elkaar terug zullen zien.
Toch laten we ze voor de eerste keer in al die jaren zelfstandig achter, en dit geeft een heel goed gevoel. We zijn er best trots op !!!!! Dit alles is voor een groot stuk te danken aan hun bezoek aan België . De meesten van jullie weten allicht nog wel dat zij hier op bezoek zijn geweest en met het geld ze op hun feestje hebben gekregen, hadden ze een zwangere koe gekocht ( Bella) ook 1 geit 1 kip en een varkentje, later hebben we dankzij enkele lieve sponsors nog enkele geiten bijgekocht.
Ze beseften maar al te goed, als ze hard zouden werken in Uganda, dat er ook een toekomst voor hen in het verschiet ligt. In April dit jaar hadden wij beslist dat we hun dan ook alle kansen wilden geven en investeerden in het aankopen van tomatenplanten. Ze begonnen 4 acres te bewerken, twee velden met tomatenplanten en twee velden met bonen.
Alle weken moeten ze dus naar Massulita gaan om het veld te bewerken en sinds de laatste vier weken zijn ze op het eerste veld, hun tomaten aan het plukken. Roy kookt in de week ook nog elke dag voor een 20, soms 30 tal personen en Thaddeus gaat ook elke dag werken voor Orange, een gsm maatschappij.
Bella, de koe heeft haar kalfje gekregen en deze werd door ons Rian VERONIKA gedoopt, een pracht van een kalfje . Hun dierenstal is al uitgegroeid tot zeven geiten, een koe en een kalfje, twee varkentjes, enkele kippen . Als ze nu zo goed blijven verder werken .. dan gaan ze er echt wel komen, en dit alles is dan weer het gevolg van hun bezoek in België.
Vrijdagmorgen vertrokken we dan met AL ONZE BAGAGE en met Francis onze vriend en chauffeur richting Congo.
De eerste dag reden we tot in MBARARA waar we rond drie uur aankwamen, snel aten we een kleine lunch, en checken we in, in het hotel waar dat we s avonds zouden gaan slapen .. we hadden een afspraak gemaakt met vrienden tussen twee en drie uur om hen een bezoek te brengen, hiervoor moesten we nog wel 1 uur en 15 min rijden, met nog wat verloren gereden te hebben was het inmiddels al half 5 toen we ter plaatse aankwamen, onze vriend had ons via telefoon wel door het laatste stukje doorgeloodst. GROOT was onze verbazing dat alleen de huismeid thuis was. Een half uur later kwam de vrouw van onze vriend er aan, met de twee kinderen Na wat gepraat bood zij ons eten aan, het was lekker maar alles was koud, ik vroeg beleefd of we toch niet op Elias moesten wachten met het eten, maar nee .. dat was helemaal niet nodig. Het werd al schemerdonker, en we moesten nog zolang rijden, toen vroeg ik resoluut of ze Elias niet kon vragen per telefoon hoelang hij nog zou wegblijven, toen bleek dat hij nog minstens drie tot vier uur zou onderweg zijn alvorens hij thuis kwam Dit was het moment om dadelijk te vertrekken, Edna de vrouw van Elias, stelde ons voor om ons tot aan de grote weg te begeleiden, zodat we deze keer niet verloren zouden rijden, en niet zouden moeten omkeren op van die smalle wegskes, waar zowel van voor als van achter een afgrond kwam piepen. Hieruit hebben we weer een lesje geleerd, volgende keer als ze ons willen zien zullen zij naar ons moeten komen en niet omgekeerd. Het was natuurlijk al stikdonker toen we in het hotel aankwamen, we hadden die dag zeven uur in de auto gezeten..
Zaterdag morgen zijn we om negen uur vertrokken richting Kigali in Rwanda, we reden precies door Zwitserland of Oostenrijk, de weg was heel goed berijdbaar en zeker niet druk, na anderhalf uur bereikten we grens met Rwanda, eerst uit checken uit het ons zo geliefde Uganda, daarna gaan aanschuiven voor onze visum te laten goedkeuren om Rwanda binnen te geraken, ook de papieren van de wagen werden hier grondig gecontroleerd. In Rwanda is het niet toegelaten om plastic zakjes mee het land binnen te brengen, en men had ons meerdere keren gewaarschuwd dat het 95 % kans is dat je je volledige bagage moet uitladen, en hiermede bedoelen ze dan alles uitladen!!!!!!!
Francis vertelde ons dat we gewoon rustig in de auto moesten gaan zitten, men kwam inderdaad om onze bagage te controleren, maar ONZE FRANCIS sprak deze mensen aan in het Rwandees en de controle beperkte zich tot het openen van enkele ritsen.
We mochten door!!!!!!!!!!!! De bareel werd opengedaan, hier moesten we van baanvak veranderen want men rijd hier aan de rechterkant zoals bij ons in België, het was wel effe wennen.
Rwanda wordt het land van de duizend heuvels genoemd. De natuur is hier adembenemend mooi, we rijden langs prachtige valleien op praktisch nieuw geasfalteerde wegen, was ons ook opviel ten overstaan van Uganda, dat alle velden bewerkt en beplant waren, de wegen zijn hier ook zo proper, nergens een vuiltje te bespeuren.
De discipline in het verkeer is opmerkelijk, geen kris kras door elkaar rijden van brommers en autos, we bereikten de hoofdstad Kigali in de vroege namiddag, na een zevental uur onderweg te zijn geweest. De laatste 50 km. was echter met véél bochten. In Kigali zijn we blijven slapen.
De volgende ochtend vertrokken we om 9 uur richting Bujumbura hoofdstad van Burundi, men had Francis verteld over een nieuwe weg van Kigali tot in Burundi, dit was dan ook héél ontspannend rijden, praktisch géén verkeer, en die natuur ZO PRACHTIG !!!!!! al na enkele uren bereikten we de grens van Rwanda met Burundi.
Hier verliep ook alles vlotjes, weliswaar moet je natuurlijk, het nodige geduld opbrengen, voila , Rwanda waren we al uit, nu nog een visum aanvragen voor Burundi .. we mogen niet klagen, het was niet snel maar het ging vooruit.
De grens werd opengedaan door middel van een stuk koord ..
De baan was nog steeds even mooi, maar hier werd deze baan méér gebruikt door voetgangers dan door autos, het was zondag, de mensen dragen hier veel knalkleuren, ORANJE is hier duidelijk de lievelingskleur, super mooi om te zien, het was wel weer een lange dag om te rijden, om vijf uur bereikten we uiteindelijk Bujumbura, na ontelbare eindeloze bochten in de weg.
Hier hadden we een heel lokaal hotelletje, normaal zou Nicole ons hier komen ophalen, om ons de volgende dag naar Kongo te brengen, maar die zit nog steeds zonder paspoort en mag Kongo niet uit!!!!! Nieuwe programma we moeten ons tot aan de grens laten brengen en Nicole, zal ons daar met auto staan opwachten, in niemandsland, om onze bagage over te laden.
Gelukkig , onze Francis, stond erop om ons naar de grens te brengen, hij kon het niet over zijn hart krijgen om ons in Bujumbura zomaar achter te laten ..
Maandag morgen bereiken we dan de grens Burundi - Kongo, Nicole staat ons effectief op te wachten Het weerzien was natuurlijk geweldig . Het land Burundi verlaten géén probleem, nu is het de moment om dag te zeggen tegen onze goede vriend Francis, afscheid nemen is toch altijd een beetje vervelend, maar we hadden niet veel tijd om te treuren de grens met KONGO!!!!!!!!!! het begon pijpenstelen te regenen, en is dat hier een grens????????
Voor Kongo hadden we al een visum, die we aangevraagd en gekregen hebben in de Kongolese Ambassade in Uganda. Maar volgens die mensen in hun kotteke telde die VISA NIET!!!!!!!! Deze moest eerst aangevraagd en goedgekeurd worden in Kinsjasa, meer dan duizend km. Verder.
Ons Nicole, kent natuurlijk al die mensen hier enfin om een héél lang verhaal een beetje in te korten, twee uur heeft héél die cirque geduurd, jammer dat we hier géén fotos van hebben kunnen en mogen maken .
Zonder Nicole WAS ONS DIT NOOIT GELUKT dit verhaal gaan we wel vertellen op een andere keer . Eindelijk mochten we de grens ((((((((( een koord))))))))))) oversteken. Al dadelijk was het hier helemaal anders SLECHTE wegen en een totaal ander volk, effe benauwend ..
Om Uvira te bereiken moesten we met de auto de rivier oversteken, Nicole vroeg ons een schietgebedje te doen, omdat het zo hard regende de laatste dag, en die rivier oversteken géén lolletje is Het is haar natuurlijk gelukt!!!!!!
Kongo niet te beschrijven, alle verhalen die men ons vroeger in de school vertelde kwamen weer te boven ..
Onze power is op DAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAG MET ONS IS ALLES OK dikke kus voor iedereen .
