10 de en laatste verhaal.
Ja lieve mensen, het wordt inderdaad ons laatste verhaal van deze reis, natuurlijk hebben we honderden verhalen en anekdotes, soms grappige . of juist heel ingrijpende trieste verhalen, we hebben samen meer dan drieduizend fotos waar in we natuurlijk nog stevig moeten gaan selecteren voor onze volgende voordracht in maart voor de VAB VTB die zal doorgaan in De Markgraaf te Hove . Indien jullie hiervoor interesse hebben laten we jullie zeker de juiste datum nog weten.
In ons vorige verhaal verlieten we Uganda, om via Rwanda, Burundi alzo de Congolese grens te bereiken.
CONGO
Maandagmorgen geraakten we dan na 2 uur discuteren tussen Nicole en de plaatselijke machtshebbers, eindelijk over de grens van Kongo, ZONDER extra dollars te betalen. Het was ondertussen al stevig beginnen te regenen . Nicole moest van het ene kantoortje naar het andere .. dan moesten Herman en ik binnenkomen, en dan weer buiten gaan .. allé allé trés Congoléés allemaal .
Enfin, we mochten door .. het regende te hard voor de controleurs van de bagage, zodat die ons ook lieten doorgaan.
Bienvenue à Congo
Het straatbeeld was op slag heel anders nadat we de koord (grens) gepasseerd waren, een brede maar zéér slechte weg vol putten en stukken steen, hobbel hobbel hobbel, dit is nog niks .. zei ons Nicole, we moeten sebiet de rivier nog oversteken, en ik hoop maar dat dit gaat lukken , want met die regen wordt dit met het uur moeilijker. Wij maar rap zeven Weesgegroetjes en een Onze Vader . laat het ons lukken opgezegd, en effectief . het hielp .. Jammer, doodjammer dat ik hier geen fotos van heb, eens aan de overkant zag onze doorsteek er best wel indrukwekkend uit.
Nicole liet ons ( en passent ) een tentenkamp zien waar de militairen met hun families verblijven niet te geloven . In wat voor omstandigheden vele mensen moeten leven, we passeren ook een katoenfabriek waar vroeger duizenden mensen aan het werk konden, nu volledig vernield en platgeschoten tijdens de oorlog, het was wel eventjes slikken . Kongo, het gaf mij eerst een benauwd en eerlijk ook een beetje bang gevoel.
Uvira ligt aan het Tanganika-meer en is in feite niet meer dan een grote hoofdstraat, met evenwijdig twee andere straten, natuurlijk komen daar nog ontelbare kleine straten in uit. De volgende dagen gaan we regelmatig te voet op stap, iedereen kent hier Nicole natuurlijk, zij is dan ook de enige Muzungu ( blanke ) die hier normaal rondloopt.
Het nieuwtje dat er nu plots drie Muzungus rondliepen, was snel algemeen geweten, zo velen kwamen ons een hand geven, en het was zo klaar als een klontje Nicole haar tweelingzus was op bezoek, samen met haar broer. In het begin probeerden we nog uit te leggen dat we vriendinnen waren en geen zusters, maar we hebben het uiteindelijk maar gelaten, wij hadden er geen probleem mee hoor!!!!!!
Heel opvallend is hier toch dat alle mensen je begroeten, JAMBO ( hallo) klinkt het hier langs alle kanten, de vrouwen, de mannen en de kinderen, iedereen heeft wel een glimlach voor je klaar.
Natuurlijk, had iedereen ons gezien het beklemmende en beetje onveilige gevoel van die eerste dag was ik al snel kwijt. Nicole bracht ons naar de plaats waar zij werkte, haar taak bestaat erin om een organisatie mee uit te bouwen die hulp gaat bieden aan de meest gemarginaliseerde groepen ... ex kindsoldaten, vrouwen in moeilijke situaties, weeskinderen, albinos, en ouderen.
Daarnaast ondersteund ze 12 kindmoeders in een naaicursus, met het idee om deze kindmoeders na hun vorming te kunnen laten werken in een opgezet naaiatelier. We bezochten ook deze kindmoeders met hun kindjes, en echt waar, dit is een klein maar mooi project, terwijl de mama s hun cursus krijgen, een echte degelijke algemene vorming, worden de kleintjes bijgehouden. Het is fantastisch dat deze jonge moeders een echte kans krijgen om zelfstandig door het leven te kunnen.
Ook ons Roy, was zwanger van ons Rian toen ze 15 was, als zij dezelfde kansen had gekregen toen dan had ze er nu al véél beter en veel verder voor gestaan.
De partner van Nicole werkt voor de Nation UNI, deze zetten zich in om de vele vluchtelingen ( indien ze zelf willen ) terug naar hun eigen land te brengen. Deze mensen worden geregistreerd, en krijgen terug een stukje grond en huisvesting, men spreekt hier over 60 000 vluchtelingen uit Kongo en Burundi, het is een grote volksverhuizing die er dan plaatsvindt, telkens met een grote groep. Lameck vertelt ons de werking van dit hele gebeuren, héél indrukwekkend allemaal, wat zijn wij toch gelukkige mensen!!!!!!
Nicole rijdt met ons naar de haven van Uvira, het landschap is prachtig, de bergen aan de ene kant en aan de overkant van het Tanganika-meer kan je Burundi zien liggen. De weg is natuurlijk vol met putten en vele stukken rotsblokken, tot drie maal toe moeten we over een brug rijden, waarop je uw chauffeur serieus moet vertrouwen, het is gewoon een kwestie van mikken aldus Nicole .. volgens Herman zat ze langs zijne kant er toch niet veraf .. In het midden van de brug zie je de diepte naar je toelachen. Het stuur van de wagen staat rechts, EN ze rijden aan de rechtse kant hier in Kongo .. ( wagens met een stuur aan de linkerkant zijn hier niet te betalen ). Bij de vierde oversteek is er geen brug meer voor de autos, we stappen uit, het is te gek om nog verder te rijden, het is wel prachtig om al die kleurrijke mensen hier te zien, met op hun hoofd en op hun rug een ongelooflijke vracht, dapper stappen zij over het loopbruggetje naar de overkant.
We eten een paar keer in een plaatselijk restaurant, voor één bord met bruine bonen, één bord met een soort spinazie en één bord rijst plus twee chappatis en dit alles doorgespoeld met een glas verse yoghourt betalen we voor ons drieën 1800 FRANC CONGOLAIS = 1 en een halve euro , de volgende dag eten we zelfs nog iets goedkoper ..
Er zijn ook wel betere restaurantjes hoor, maar het lekkerste eten we toch bij Nicole thuis . We eten piepkleine visjes met kop en staart en al, deze zijn heel lekker klaargemaakt in een tomatensausje, samen met fufu ( een soort meel aangelend met water ) en rijst en een gekookte aardappel ECHT LEKKER in goed gezelschap en met een frisse pint kon deze avond niet meer stuk.
We logeren in het huis van Nicole en Lameck, we voelden ons hier vanaf de eerste minuut thuis.
We hadden een kamer met dubbel bed incluis muskietennet uiteraard, een aparte badkamer met een echt toilet. Er stond zelfs een ligbad in en daarin een kleine plastic kom om je te wassen, en een grote gele jerrycan MET WATER. .. er komt maar af en toe eens water uit de kraan, en dit gebeurt dan meestal s nachts aldus Nicole.
Om onze haren te wassen, kookten we eerst een potje met water .. enfin je zou het bijna romantisch kunnen noemen, zo gezellig met zen tweetjes in de badkamer om elkaar te helpen wassen, als dan ook nog plots de Courant uitvalt is het wel efkes !!!!!!!!!!!!!! Het is toch verbazend hoeveel je kan doen met enkele liters water, die je dan als laatste nog gebruikt om het toilet mee door te spoelen. Toen er ook de derde dag achtereen geen water uit de kraan was gekomen, en al de jerrycans in huis het niveau van droog hadden bereikt, werd er voor de volgende dag plan B voorgesteld, dat we naar de rivier zouden rijden om daar onze watervoorraad water terug op te doen. We lagen nog niet lang in bed, toen we het water in de toilet hoorden lopen, Yes, het water was er terug . Vanwaar dat water dan komt??????????? In alle geval alles werd terug gevuld, en we konden er weer voor een paar dagen tegen.
In ons oorspronkelijk reisprogramma, zouden we Kongo op zaterdag verlaten om dan ergens kort bij de vlieghaven in Burundi onze laatste nacht door te brengen, maar de weergoden beslisten er anders over, het was zo hard beginnen te regenen, zodanig dat het niet zou lukken om de rivier over te steken, dus ook onze laatste nacht van onze Afrika reis brachten we door in Kongo.
Ik hoor het jullie al zeggen . En als het morgen ook nog regent???????? Wel dan was daar nog altijd een plan B. We zouden dan tot aan de rivier rijden, en er zou volk genoeg zijn om dan onze bagage te voet over te brengen, om dan aan de andere kant van de rivier terug in een andere auto te laden die ons dan over de grens moest brengen om naar te vlieghaven te rijden.
Zondag geraakten we droog en veilig aan de overkant, Lameck bracht ons naar de vlieghaven, zonder Nicole, want die mag nog steeds de grens niet oversteken, normaal gezien had zij met ons mee naar België gevlogen, nu heeft zij haar ticket moeten verzetten, doordat haar paspoort al voor de derde maand op rij niet doorgegeven wordt in Kinsjasa. Zo kwam het dat wij als ALLEREERSTE om vier uur al in de vlieghaven waren voor de enige vlucht van die dag, onze vlucht was voorzien voor half negen, wat had je gedacht......... Yes we mochten nog niet door de controle, met als gevolg wij vier uur op een keiharde bank hebben moeten wachten met al onze bagage bij ons. We zijn om HALF ELF die avond opgestegen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Waarom nu toch zo vroeg in die vlieghaven ???? Wel, de grens tussen Burundi en Kongo wordt in het weekend s avonds om vijf uur gesloten, en Lameck moest dus nog terug naar Kongo
Kongo . je bent nu voor ons méér dan alleen maar de verhalen uit school van vroeger, nooit zullen beelden op televisie nog diezelfde betekenis hebben, nooit vergeten we al die mensen die de kracht uitstralen om te overleven. Dank aan Nicole en Lameck , om ons hiermee te confronteren.
Lieve mensen, aan jullie willen we allen dank u zeggen voor jullie belangstelling om ons te volgen, en vooral voor die vele mailtjes die we gekregen hebben.
MET ENIGE TROTS EN EEN WELGEMEENDE DANK AAN JULLIE ALLEMAAL KUNNEN WE NOG MET EEN FANTASTISCH BERICHT AFSLUITEN Wij zijn genomineerd voor de pluim!!!!!!!!
Vanaf zes december zal je kunnen stemmen via ATV televisie voor ons project ZEG HET VOORT ..
Er volgt hierover nog meer informatie.
Samen maken we het verschil OM VAN NIEMAND IEMAND TE MAKEN
Tunalabaagana TOT VOLGENDE KEER
Ps. Ons testpensioen super .. dit willen we zeker nog eens overdoen!!!!!!!
Ria en Herman na negen weken Afrika.
Ons verhaal gaat verder nummer negen
Zondag was het mij al opgevallen dat ons Rian niet was zoals anders, de deugnieterij en de glinstering in haar ogen was er niet meer, terug in Kampala had ze de hele weg geslapen .. we stuurden onze kinderen naar de dokter het bekende gevolg . Bloedtesten wezen uit dat ze Malaria had, hiervoor kreeg ze dadelijk een injectie en de nodige medicatie mee naar huis . Ook maandag moest ze nog drie maal een spuit krijgen, maar ze was s avonds al stukken beter, en de deugnieterij was er terug. Gelukkig had ze vier dagen verlof op school, dit is nog een laatste verlof voor de examens beginnen. Ze had wel schoolwerk mee naar huis gekregen, amaai echt niet simpel zene . Sommige vragen waarop zij géén antwoord wist,zijn wij zelf gaan opzoeken op het internet.
Dinsdag was het vijf jaar geleden dat onze kleine Nicolé gestorven is van Malaria, niet te geloven. Hier sterven nog dagelijks kinderen en volwassenen van Malaria, we zijn hier een paar keer getuige geweest van volwassenen die een zware aanval hadden, zelfs een man die op straat precies de stuipen kreeg, had een koortsaanval van deze ziekte. Als ze hier op tijd medicatie kunnen voor krijgen, kunnen de meeste zware aanvallen vermeden worden, maar het gekende probleem is geld natuurlijk .
Men heeft mij hier verteld, dat iedereen die wil, gratis medicatie kan krijgen voor aids . Hierover heb ik jullie reeds eerder verteld, nu zou al deze gratis medicatie gesponsord worden door Amerikanen . Kan er nu toch ook wereldwijd niets gedaan worden voor al die mensen die niet de middelen hebben om medicatie te kopen voor malaria!!! Een voorbeeld .. toen wij hier aankwamen had de mama van Roy dus zware malaria . Nog nooit van zo dichtbij zo erg gezien, voor zestigduizend Ugandese schilling (komt overeen met ongeveer 19 euro) kon de mama van ons Roy naar het ziekenhuis worden gebracht, daar geven ze die mensen dan een infuus .. is dat leeg, dan sturen ze die terug naar huis, en zo moeten ze afhankelijk van hoe erg het is, meerdere keren per dag terugkomen.
Na drie dagen was deze volledig hersteld, de medicatie voor ons kleine Britt kostte 12 euro, ook zij moest vier keer aan een infuus, bij ons Rian waren we er erg op tijd bij deze keer, vier injecties en 12 Euro en ze was weer kiplekker. Het (gemiddelde) loon van een Ugandees is 45 euro per maand, hiervan moeten ze dan de huur van hun ( kotteke ) betalen, 15 euro voor 1 kamer, en vanaf 3O euro heb je twee kamertjes, géén elektriciteit, geen water, geen toilet. Ze moeten ook zorgen dat er eten op de grond komt, ja sorry ik schrijf grond, want hier heeft praktisch niemand een tafel. Snap je als er dan iemand malaria heeft, dan is er geen geld voor medicatie.
WOENSDAG AVOND MOESTEN WE DAN AFSCHEID NEMEN VAN ONZE KINDEREN
Rian moest terug naar school, en ons Roy ging de volgende dag tomaten plukken in Massulita, en zou daar dan ook moeten overnachten.
We hebben er totaal géén idee van hoelang het zal duren vooraleer we elkaar terug zullen zien.
Toch laten we ze voor de eerste keer in al die jaren zelfstandig achter, en dit geeft een heel goed gevoel. We zijn er best trots op !!!!! Dit alles is voor een groot stuk te danken aan hun bezoek aan België . De meesten van jullie weten allicht nog wel dat zij hier op bezoek zijn geweest en met het geld ze op hun feestje hebben gekregen, hadden ze een zwangere koe gekocht ( Bella) ook 1 geit 1 kip en een varkentje, later hebben we dankzij enkele lieve sponsors nog enkele geiten bijgekocht.
Ze beseften maar al te goed, als ze hard zouden werken in Uganda, dat er ook een toekomst voor hen in het verschiet ligt. In April dit jaar hadden wij beslist dat we hun dan ook alle kansen wilden geven en investeerden in het aankopen van tomatenplanten. Ze begonnen 4 acres te bewerken, twee velden met tomatenplanten en twee velden met bonen.
Alle weken moeten ze dus naar Massulita gaan om het veld te bewerken en sinds de laatste vier weken zijn ze op het eerste veld, hun tomaten aan het plukken. Roy kookt in de week ook nog elke dag voor een 20, soms 30 tal personen en Thaddeus gaat ook elke dag werken voor Orange, een gsm maatschappij.
Bella, de koe heeft haar kalfje gekregen en deze werd door ons Rian VERONIKA gedoopt, een pracht van een kalfje . Hun dierenstal is al uitgegroeid tot zeven geiten, een koe en een kalfje, twee varkentjes, enkele kippen . Als ze nu zo goed blijven verder werken .. dan gaan ze er echt wel komen, en dit alles is dan weer het gevolg van hun bezoek in België.
Vrijdagmorgen vertrokken we dan met AL ONZE BAGAGE en met Francis onze vriend en chauffeur richting Congo.
De eerste dag reden we tot in MBARARA waar we rond drie uur aankwamen, snel aten we een kleine lunch, en checken we in, in het hotel waar dat we s avonds zouden gaan slapen .. we hadden een afspraak gemaakt met vrienden tussen twee en drie uur om hen een bezoek te brengen, hiervoor moesten we nog wel 1 uur en 15 min rijden, met nog wat verloren gereden te hebben was het inmiddels al half 5 toen we ter plaatse aankwamen, onze vriend had ons via telefoon wel door het laatste stukje doorgeloodst. GROOT was onze verbazing dat alleen de huismeid thuis was. Een half uur later kwam de vrouw van onze vriend er aan, met de twee kinderen Na wat gepraat bood zij ons eten aan, het was lekker maar alles was koud, ik vroeg beleefd of we toch niet op Elias moesten wachten met het eten, maar nee .. dat was helemaal niet nodig. Het werd al schemerdonker, en we moesten nog zolang rijden, toen vroeg ik resoluut of ze Elias niet kon vragen per telefoon hoelang hij nog zou wegblijven, toen bleek dat hij nog minstens drie tot vier uur zou onderweg zijn alvorens hij thuis kwam Dit was het moment om dadelijk te vertrekken, Edna de vrouw van Elias, stelde ons voor om ons tot aan de grote weg te begeleiden, zodat we deze keer niet verloren zouden rijden, en niet zouden moeten omkeren op van die smalle wegskes, waar zowel van voor als van achter een afgrond kwam piepen. Hieruit hebben we weer een lesje geleerd, volgende keer als ze ons willen zien zullen zij naar ons moeten komen en niet omgekeerd. Het was natuurlijk al stikdonker toen we in het hotel aankwamen, we hadden die dag zeven uur in de auto gezeten..
Zaterdag morgen zijn we om negen uur vertrokken richting Kigali in Rwanda, we reden precies door Zwitserland of Oostenrijk, de weg was heel goed berijdbaar en zeker niet druk, na anderhalf uur bereikten we grens met Rwanda, eerst uit checken uit het ons zo geliefde Uganda, daarna gaan aanschuiven voor onze visum te laten goedkeuren om Rwanda binnen te geraken, ook de papieren van de wagen werden hier grondig gecontroleerd. In Rwanda is het niet toegelaten om plastic zakjes mee het land binnen te brengen, en men had ons meerdere keren gewaarschuwd dat het 95 % kans is dat je je volledige bagage moet uitladen, en hiermede bedoelen ze dan alles uitladen!!!!!!!
Francis vertelde ons dat we gewoon rustig in de auto moesten gaan zitten, men kwam inderdaad om onze bagage te controleren, maar ONZE FRANCIS sprak deze mensen aan in het Rwandees en de controle beperkte zich tot het openen van enkele ritsen.
We mochten door!!!!!!!!!!!! De bareel werd opengedaan, hier moesten we van baanvak veranderen want men rijd hier aan de rechterkant zoals bij ons in België, het was wel effe wennen.
Rwanda wordt het land van de duizend heuvels genoemd. De natuur is hier adembenemend mooi, we rijden langs prachtige valleien op praktisch nieuw geasfalteerde wegen, was ons ook opviel ten overstaan van Uganda, dat alle velden bewerkt en beplant waren, de wegen zijn hier ook zo proper, nergens een vuiltje te bespeuren.
De discipline in het verkeer is opmerkelijk, geen kris kras door elkaar rijden van brommers en autos, we bereikten de hoofdstad Kigali in de vroege namiddag, na een zevental uur onderweg te zijn geweest. De laatste 50 km. was echter met véél bochten. In Kigali zijn we blijven slapen.
De volgende ochtend vertrokken we om 9 uur richting Bujumbura hoofdstad van Burundi, men had Francis verteld over een nieuwe weg van Kigali tot in Burundi, dit was dan ook héél ontspannend rijden, praktisch géén verkeer, en die natuur ZO PRACHTIG !!!!!! al na enkele uren bereikten we de grens van Rwanda met Burundi.
Hier verliep ook alles vlotjes, weliswaar moet je natuurlijk, het nodige geduld opbrengen, voila , Rwanda waren we al uit, nu nog een visum aanvragen voor Burundi .. we mogen niet klagen, het was niet snel maar het ging vooruit.
De grens werd opengedaan door middel van een stuk koord ..
De baan was nog steeds even mooi, maar hier werd deze baan méér gebruikt door voetgangers dan door autos, het was zondag, de mensen dragen hier veel knalkleuren, ORANJE is hier duidelijk de lievelingskleur, super mooi om te zien, het was wel weer een lange dag om te rijden, om vijf uur bereikten we uiteindelijk Bujumbura, na ontelbare eindeloze bochten in de weg.
Hier hadden we een heel lokaal hotelletje, normaal zou Nicole ons hier komen ophalen, om ons de volgende dag naar Kongo te brengen, maar die zit nog steeds zonder paspoort en mag Kongo niet uit!!!!! Nieuwe programma we moeten ons tot aan de grens laten brengen en Nicole, zal ons daar met auto staan opwachten, in niemandsland, om onze bagage over te laden.
Gelukkig , onze Francis, stond erop om ons naar de grens te brengen, hij kon het niet over zijn hart krijgen om ons in Bujumbura zomaar achter te laten ..
Maandag morgen bereiken we dan de grens Burundi - Kongo, Nicole staat ons effectief op te wachten Het weerzien was natuurlijk geweldig . Het land Burundi verlaten géén probleem, nu is het de moment om dag te zeggen tegen onze goede vriend Francis, afscheid nemen is toch altijd een beetje vervelend, maar we hadden niet veel tijd om te treuren de grens met KONGO!!!!!!!!!! het begon pijpenstelen te regenen, en is dat hier een grens????????
Voor Kongo hadden we al een visum, die we aangevraagd en gekregen hebben in de Kongolese Ambassade in Uganda. Maar volgens die mensen in hun kotteke telde die VISA NIET!!!!!!!! Deze moest eerst aangevraagd en goedgekeurd worden in Kinsjasa, meer dan duizend km. Verder.
Ons Nicole, kent natuurlijk al die mensen hier enfin om een héél lang verhaal een beetje in te korten, twee uur heeft héél die cirque geduurd, jammer dat we hier géén fotos van hebben kunnen en mogen maken .
Zonder Nicole WAS ONS DIT NOOIT GELUKT dit verhaal gaan we wel vertellen op een andere keer . Eindelijk mochten we de grens ((((((((( een koord))))))))))) oversteken. Al dadelijk was het hier helemaal anders SLECHTE wegen en een totaal ander volk, effe benauwend ..
Om Uvira te bereiken moesten we met de auto de rivier oversteken, Nicole vroeg ons een schietgebedje te doen, omdat het zo hard regende de laatste dag, en die rivier oversteken géén lolletje is Het is haar natuurlijk gelukt!!!!!!
Kongo niet te beschrijven, alle verhalen die men ons vroeger in de school vertelde kwamen weer te boven ..
Onze power is op DAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAG MET ONS IS ALLES OK dikke kus voor iedereen .
Achtste editie Uganda
Zaterdagmorgen 11 uur , Yes Yes, onze kinderen kwamen mooi op tijd aan in Iganga, zij hadden een rit van drie en een half uur achter de rug Wij hadden er voor gezorgd dat er een laat ontbijt voor hen klaarstond. Ik en Herman hadden s morgens, heel vroeg ons ontbijt gehad.
Het weerzien was fantastisch . We hadden ze twee en een halve week niet meer gezien, en de laatste keer dat we ons Brittje zagen was ze ziek ( weeral malaria )
Met ons Rian was het zelfs drie weken geleden, we vonden dat ze weer vermagerd was, maar alles was ok
Op de uitnodiging van de introductie stond er 12 uur als begin tijd. We kennen het hier al een beetje, een beetje later komen kan géén kwaad..
Dus wij pas om twaalf uur vertrokken , om dan ter plaatse te zijn om kwart voor één.
Daar aangekomen waren ze nog volop met de versieringen bezig, nog niemand had zijn feestkleren aan. Verdorie, hadden we ons weer laten bedotten ????????
Wij dan maar eerst naar onze school, want hiervan hadden onze kinderen nog nooit iets gezien, enkel fotos.
Rond twee uur .. onveranderde situatie in de place to be .. Wij met z,n allen onder een boom, uit de zon gaan zitten, gelukkig hadden we onderweg een volledig karton flesjes mineraal water gekocht .. Roy verdween even, en kwam terug met een paar tomaten, één avocado en twee borden met witte gekookte rijst. Als een volleerde huismoeder zorgde zij ervoor dat wij toch ieder wat droge rijst konden eten, want wij hadden ondertussen honger gekregen, we verdeelden dit eten onder acht ..
Om 5.30 u is uiteindelijk .. het spektakel begonnen.
Zo een introductie is eigenlijk een toneelstuk ( komedie ) die hier opgevoerd wordt tussen twee families. De familie van het meisje nodigt de familie van de jongen uit. Met véél lawaai en bla bla wordt dan de volledige familie van de jongen toegelaten op de familiegrond van het meisje.
Die genodigden, moeten dan eigenlijk het meisje uit de familie uitkopen. Voor dit alles een groot spektakel in het LUSOGA (plaatselijk dialect, nog erger dan Chinees )
Voor nog meer geld te krijgen had de familie een tante uit België laten overkomen ( IKKE DUS )
Ze hadden mij verdorie anderhalf uur in een snikhete auto verstopt, ik moest zo gezegd van de vlieghaven komen met de nodige bagage, daarvoor was ik al een uur in een bedrukt, vol zweet ruikend lokaal gedumpt, met allemaal tetterende vrouwen die amper iets tegen mij konden zeggen.
Nadat mijn deel van het toneelstuk was opgevoerd , mocht ik dan eindelijk bij Herman en de kinderen gaan zitten. Ondertussen was het al zeven uur voorbij en dus al stikdonker. .. Door het lange wachten , het vele lawaai en nog steeds niets gekregen om te drinken, was dit alles serieus op onze zenuwen beginnen te werken. En plots .. viel de stroom weg!!!!!!!! NOG DONKERDER .
Voor ons een geschenk uit de hemel, en ZONDER nog maar het koppel gezien te hebben, zijn we stilletjes verdwenen. De reactie hierop weten we nog niet, maar die zal allesbehalve positief zijn,
we waren trouwens eregasten, en men zou ons nog voorstellen als de weldoeners uit België
Hoe lang heel die cirque nog geduurd heeft weten we niet, maar dat lange wachten was er echt te veel aan !!!! zelfs onze kinderen waren het dik moe !!! Er was ons beloofd dat alles tussen zes en zeven uur gedaan zou zijn en ze wisten trouwens goed genoeg dat wij LIEFST VOOR HET DONKER terug in het hotel wilden zijn. Dit was voor ons, ons allerlaatste introductie .. nooit meer!!!!
Onderweg van Namutumba naar Iganga, heb ik dan eten besteld voor ons gezelschap van acht. Gelukkig kenden we de menu van ons hotelletje van buiten, de meesten bestelden een grote tilapia die ze hier echt wel super lekker kunnen maken we hadden dus nog een pikdonkere rit van een uurtje voor de boeg, en uit ervaring weten we dat het meestal één uur en soms anderhalf uur duurt vooraleer er eten op tafel komt
YES , om half negen zaten we met zn allen na een warme douche met een groot bord vol lekker eten. We hadden nog een leuke avond alhoewel we moe waren van NIKS te doen Het was onze laatste avond hier . We kregen nog wel een ongelooflijke leuke verrassing vanwege de manager van het hotel ..
Eerst wil ik jullie nog vertellen dat we s morgens een groot papier hadden geschreven, om het volledige personeel te bedanken voor de goede service, de vriendelijkheid en hospitallity vanwege Ria en Herman uit België.
Dus die zaterdagavond kwam men ons vertellen normaal gezien als er gasten zolang blijven, organiseren we een Party ((((( een party voor ons twee ???? ))))), maar de manager was vergeten dat dit onze laatste avond was, en daarvoor ter compensatie biedt hij ons het diner aan dat we nu gaan krijgen .. JA WATTE .. EUH WE ZIJN WEL MET ACHT!!!!!!!!
En zowaar het waar is, wij hebben voor die avond NIETS moeten betalen.
WOW in Afrika iets gratis !!!!!!! Nu moet je weten dat dit het meest goedkope hotel is van onze hele reis, we betaalden hier 27 euro per nacht voor ons twee samen, ontbijt inbegrepen, we waren natuurlijk wel goede klanten (((((( lees .. Lieve klanten )))))), maar alles was hier naargelang, het eten is hier nog niet half zo duur als in Kampala
Het hotel heette MUM HOTEL ( voor eventuele geïnteresseerden )
HUN MOTTO IS:
Kom als een gast , en ga als een vriend !!!!
Een motto, dat klopt als een bus.
Zondag na het ontbijt vertrokken we dan terug richting Kampala, maar eens in Jinja aangekomen hadden we nog een verrassing voor onze kinderen, een boottochtje op de Nijl tot aan het begin van de bron van de Nijl dit feestje was bijna niet doorgegaan, men vroeg ons voor deze trip bijna het driedubbele van de prijs die we betaald hadden met Elke . JA MAAR DE PRIJZEN ZIJN OPGESLAGEN ? DE MAZOUT IS DUURDER GEWORDEN Enz .. Enz ik vroeg heel beleefd aan die man of ik er dan echt zo uitzag als een domme gans . Drie weken terug was het 30.000 U shilling en nu ineens 8O OOO , ik bedankte hem feestelijk, en wij terug met ons gevolg richting auto.
Komen we daar plots onze bootman van enkele weken terug tegen, hey mama how are you??????
We vertelden hem het probleem en .. een half uurtje later zaten we te genieten van ons tochtje op de NIJL voor de prijs van 30.000 U Shilling. We zijn daarna dan nog met zijn allen lekker gaan eten in Jinja, en daarna dan vertrokken naar Kampala. Het was een leuke dag geweest voor iedereen, en we kregen een warm welkom van het personeel in ons oude vertrouwde hotel.
Tot volgende keer
Speciaal aan al de collegas van Ria een heeeeeeeeeele dikke knuffel
GROETJES VAN Ria en Herman
Uganda zeven.
Dag lieve mensen allemaal .
Het is weer hoog tijd om eens iets van ons te laten horen we zijn er twee dagen even tussenuit geweest, (we hadden er eventjes nood aan, en ook moesten we dringend onze financiën spijzen).
Hier in Iganga is er namelijk géén Bank of Afrika, en onze voorraad MILJOENEN UGANDESE SHILLING WAS OP.
Elke avond computerwerk om de financiën netjes bij te houden behoort ook tot één van onze dagelijkse rituelen, gelukkig is dat Herman die alles tot in de puntjes bijhoud, en ikke die moet delibereren wat we in onze planning moeten schrappen om rond te komen, omdat er altijd wel iets extra bijkomt. Dit brengt dan ook wel soms stevige discussies met zich mee, die we steeds weer met elkaar moeten oplossen. WAAROM ZIJN WIJ TOCH GEEN RIJKE MENSEN????????????
Mensen , soms .. niet te doen. Enfin ons budget voor de school is op!!!!!! Er is nog wel voorzien dat we de Principal van de school vier maanden gaan betalen een 133 euro per maand, en ook voor twee maanden loon voor de computerteacher.
Daar we dit met een opdracht door gaan sturen elke maand vanuit België, kunnen we hier nog steeds voor héél dringende zaken , voorlopig van dit budget afpikken.
Men heeft ons namelijk laten weten van uit België dat er op zaterdag 20 november een avondconcert zal worden gegeven door de Koninklijke Harmonie Sint-Laureys van Hove in de Kerk, centrum Hove.
De opbrengst wordt verdeeld onder vijf goede doelen, waaronder onze school. ALVAST HARTELIJK DANK AAN DE KONINGKLIJKE HARMONIE Sint-Laureys VAN HOVE.
Kaarten zijn hiervoor nog steeds verkrijgbaar voor dit prachtige concert , inlichtingen zijn te verkrijgen bij ( info:www.harmoniehove.be)
Lieve mensen vanuit Uganda een warme oproep ALLEN DAARHEEN .. WIJ zullen er ook zijn, vers uit Uganda, je zult ons wel herkennen aan onze bruine snoeten.
Ok nu terug eventjes naar woensdag morgen jongstleden, wij hadden dus onszelf maandag en dinsdag vrij af gegeven, op zn Afrikaans Ria .. 1 dag , en Herman 1 dag, en door het feit dat we hier alles samendoen, hadden we dus twee dagen, komt daar nog bij dat we ons zondag in Jinja hadden laten droppen, ET VOILA , we hadden een weekendje.
We hebben genoten van de rust, de stilte en s avonds van het donder- en bliksemwerk.
Maandag zijn we dan naar Jinja stad gewandeld, waar we op zoek moesten naar een Kanzu ..
Een Kanzu is EEN KLEED !!!!!!! Een lang wit kleed tot op de grond, dat gedragen wordt door MANNEN. JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA, Herman moet op het introductiefeest zaterdag dus een KANZU AANDOEN! EN IKKE EEN GOMEZ. Dat is uiteraard een plaatselijke jurk, met van die hoge puntmouwen, ik heb mijn kleren laten maken hier door de schooljuffrouw, maar heb het model serieus westers aangepast. Géén mouwen.
We zullen jullie een foto toesturen hé . Als het op iets trekt natuurlijk.
Maar eerst terug naar woensdagmorgen toen we in de school aankwamen, was het net of we een slag in ons gezicht kregen . Ze hadden een vals plafond in de computerklas gestoken !!!!!!!! Niet volledig toe, want hun geld was op. HET WAS ALS VERRASSING BEDOELD.
Toen ze ons enkele weken geleden hier over vertelden was dat nog toekomstmuziek,
NEEEEEEEEE NATUURLIJK ZOUDEN ONZE PASGEVERFDE MUREN NIET BESCHADIGD WORDEN ..(§è!è§(((eéé(§§çé(§è!çàp))àç!è§(é(§è!çà)!!!!!!!!!!!!!!
Zwaar teleurgesteld waren we op dat moment IK RAAK HIER GENE BORSTEL VERF MEER AAN----------- WE ZIJN ER VERDOMD EEN UUR GAAN BIJ ZITTEN . Kwam er nog bij dat we een stevige kast hadden laten maken om s avonds de computers veilig in te steken . die was ondertussen ook geleverd, ze valt bijna voorover ((((( de deuren zijn zwaarder dan de kast )))))
GEEEEEEEEEEEEN PROBLEEM Toch . We leggen die kast gewoon neer op zijne kant !!!!!!!! HERMAN ZIJN HAAR WAS AL GRIJS, maar geloof mij NU IS HET al HEEEEEEEEEEEEEEL GRIJS!!!!!
We zagen het effe allemaal niet meer zitten, normaal gezien ging Herman die dag onze nieuw gekochte scanner en printer uittesten, en zouden we ook de eerste voorbereidingen nemen om de dakgoot van het grote gebouw af te breken , het is nog de bedoeling dat we die helemaal terug gaan plaatsen, maar dan wel zodanig dat er wel REGENWATER IN DE REGENTON GAAT KOMEN!!!!!!
Onze fut was weg plots kwamen er de vier uitgekozen leerlingen van de lagere school aangestapt met hun leraar, ze hadden elk de gevraagde pasfotos bij, die ze hier nodig hebben voor de registratie,en met een smile die niet te beschrijven is bedankten ze ons in naam van hun ouders. Wij even samen met deze vier op de foto, en ja HIER IS HET TOCH UITEINDELIJK OM TE DOEN HE .
Herman , begon aan zijn geplande werk, en ik .. begon verf van de ruiten te verwijderen, om deze dan later te kunnen kuisen.
Toch zijn we die dag vroeger dan normaal naar huis gegaan, en s avonds konden we alles toch al weer véél beter relativeren, ondanks dat we anderhalf uur op ons eten hebben moeten wachten, en dat we plots in de pikdonker onder de douche stonden . maar na het lezen van enkele mailtjes en een gesprek met onze vrienden via skype, zijn we dan die avond op tijd in ons keiharde krakende bed gaan liggen .. dit zullen we toch nooit gewoon worden . Afrika.
Donderdag zijn we dan terug met véél goede moed naar Namutumba vertrokken, waar we die dag echt KEIHARD gewerkt hebben, de oude dakgoot is helemaal afgebroken en we zijn met ONGELOOFLIJKE VOORHISTORISCHE MIDDELEN TERUG AAN DE HEROPBOUW BEGONNEN. Het was weeral stevig pikdonker toen we terug in het hotel aankwamen.
Donker . wat is dat hier met het verkeer s nachts ??? De meesten rijden zonder lichten op hun wagen, komt daarbij nog dat de mensen hier precies als het donker wordt tot leven komen, en als ze dan al eens een lichte kleur van kleding zouden aandoen!! .. Kris kras tussen de wagens door de straat oversteken, met of zonder fiets, brommers die veeeeel te brede lading vervoeren, (zetels, bedden, planken, alléé noem maar op) ook al zonder licht . Dan heb je nog van die grote vrachtwagens en bussen die rijden als gekken. Zelfs koeien en geiten, kippen en schapen lopen hier nog op de straat, je moet al zeer goede ogen hebben om je hier in het verkeer te begeven.
Vandaag vrijdag was onze laatste werkdag in de school. We waren extra vroeg opgestaan want die dakgoot moest af geraken. We hadden ook extra hulp gevraagd, want met de middelen waarmee je hier moet werken neem onze tijd maar maal vijf, zes, en dan nog. Al de gaatjes moesten met zon handboor gemaakt worden, slechts één boortje in heel Namutumba, dus uitkijken dat dit niet brak . De st. Jozefzaag die blijkbaar bot was aan één kant, het was moeilijk om een plankske recht af te zagen. En dan .. geen nagels .. dus van die ouderwetse houtvijzen met slip, moesten één voor één met de hamer in het hout geklopt worden, bang dat elk moment de steel zou breken .. wat dan ook nog gebeurde Mensen toch, dit is echt 50 jaar terug in de tijd ..
We sakkeren dikwijls op die Afrikanen, dat ze traag werken en dat alles veel langer duurt maar als je zelf zo wat begint te karweien, begrijp je dat al veeeeeel beter.
De dakgoot is toch nog afgeraakt, het was al vier uur en we hadden zelfs nog even de tijd om bij onze African Daddy langs te gaan. Daar waren ze volop bezig met de voorbereidingen van de Introductie die morgen doorgaat. Vrouwen waren met een mes matoké (bananen) aant schillen. Ria moest van onze Daddy dit ook eens proberen, VERWONDERD dat nen Muzungu dit kon!! .. die denken hier nog altijd dat wij in België voor alles en nog wat een housegirl hebben
Dat schillen ging zelf vlot en rap, Ria had vanuit België haar aardappelmesje meegebracht, ongeloof, dat je met zon klein mesje zo snel kan schillen. Matoké schil je zoals aardappelen bij ons maar die bananen zijn wel vrij hard, en vuil handen dat je daar van krijgt. Ria moest haar handen wassen met paraffine, en goed wrijven met een plastiek zakje, maar wonder o wonder, haar handen werden terug clean.
Ondertussen stonden de mannen rond te draaien, ze hadden een tent gaan huren .. maar niemand durfde beginnen deze op te stellen. Moet je weten, ze verwachten morgen zon 300 gasten, dus wij dachten toch wel een tent met wat afmetingen.
Ja mensen, een partytent was het, vijf bij vijf meter . alléé alleen zon puntdak hé. Waar ze die 299 andere mensen gaan zetten ?????
Herman is dan maar begonnen met de buizen te sorteren, even de tent opengelegd, en heeft dan gedelegeerd hoe alles in elkaar paste.
Morgen, zaterdag zien we eindelijk, na een kleine drie weken, onze Afrikaanse kinderen terug. Namutumba ligt op een 180 Km van Kampala, waar ons Afrikaans gezinnetje woont, te ver om zo maar even langs te komen
Samen gaan we naar die Introductie en zondag keren we terug naar Kampala met zen allen.
Ons werk zit erop in de school, maandag 8 november starten de computer- en andere lessen.
Met een terugblik zijn we al bij al toch tevreden met ons gerealiseerd werk, het is gemakkelijker gezegd dan gedaan maar we hebben het gefikst.
Volgende week volgt er een verslag van komende dagen en met prettige fotos gespekt.
Groetjes aan iedereen.
Ria en Herman.
Uganda 6° episode
Hey dag allemaal . hier zijn we weer, sorry, vorige keer viel de stroom zo dikwijls uit dat het niet mogelijk was om nog meer te vertellen.
De voorbije week heeft het hier elke dag serieus geregend, lees maar gerust GEGOTEN en .. het onweer is naargelang, niet normaal voor deze tijd van het jaar zeggen ze hier . sommige avonden koelt het hier soms echt serieus af, je ziet de mensen dan met een dikke trui en sommigen zelfs met een DIKKE JAS, dit is dan de moment voor mij ( Ria ) om een dun vestje aan te doen.
Maar vandaag is het snikheet meer dan 30 graden, je moest mij hier nu zien zitten . Het is vandaag zaterdag, al vroeg zijn we weer naar de school vertrokken, en sinds een uurtje HEB IK GEDAAN MET SCHILDEREN!!!!!!!!!!!!!!!!!!! HET IS NU VIER UUR IN DE NAMIDDAG.
YES YES, Het nieuwe gebouw is dus volledig geschilderd van binnen ( klaslokaal en bureel) en ook de voorkant buiten (( de zijkant is niet bezet dus wordt ook niet geschilderd voorlopig)), vandaag heb ik de laatste keer de ramen geschilderd , en nu zit ik dus voor de school met mijn laptop met jullie wat te praten. Maar dit gaat niet lang duren want het is hier snikheet en de zon brand te hard, dus ik zal naar binnen moeten vluchten.
Herman is nog druk bezig, hij heeft vandaag de elektriciteit gelegd in het kantoortje en is nu bezig met de stabilisators voor de computers aan te sluiten. We werken hier voorlopig met een generator, want de kabels voor het openbaar net zijn nog steeds onderweg van CHINA het laatste geld voor deze kabels wordt pas betaald wanneer deze effectief geplaatst worden. Normaal gezien deze maand nog ( zeggen ze, maar geloven doen we dat niet! )
Het is de bedoeling, om vandaag eens op tijd te kunnen stoppen, wat meestal niet het geval is.
Met op tijd bedoel ik ten laatste om 17.00 uur hier te vertrekken om dan iets voor 18.00 in het hotel te zijn, zodat we nog voor de donker binnen zijn.
We zijn nu vandaag negen dagen achter elkaar in Namutumba aan het werken, we beginnen het wel te voelen, maar het resultaat is er aan te zien hoor.
WAT WE AL GEDAAN HEBBEN:
Gebouw opgeruimd ..primer op de muren gezet eerste kleur groen .. tweede kleur groen .. boord van andere kleur eerste laag . tweede laag elektriciteit gelegd ( Herman), Ria ramen geschilderd (niet zo simpel véél traliewerk), deze hebben ook drie lagen gekregen, ondertussen hebben we acht stevige degelijke computertafels laten maken (voor twee computers per tafel) en zestien stoeltjes.
Woensdag zijn ze dan de computers komen leveren en installeren. De afspraak was om 10 uur in de morgen , RARA .het was half vier in de namiddag als ze hier waren .ECHT WAAR!!!!!!
Het was dus al pikkedonker toen we nog naar huis moesten rijden. En vrijdag moeten ze nog terugkomen, want alles was er nog niet bij .. géén probleem voor ons , maar géén schilling extra!!!!!!
Normaal nemen we elke dag ons lunchpakket mee vanuit het hotel (een soort croque meneer, hoe schrijft ge dat ook weer ???) die we dan s middags koud op eten, maar omdat we dus vandaag drie mensen voor de computers zouden hebben, hadden we die morgen vers vlees, rijst en bonen gaan kopen , ook een tiental tomaten, paprika en ajuinen. Samen met aardappelen en Matoke
(bakbananen) zou dit méér dan genoeg zijn we vroegen dus s morgens om dit eten klaar te maken tegen 1 uur, wisten wij véél!!!!!!!!!
Onze African Daddy was die dag bij ons, om twee uur maakte ik (Ria) al van mijne tak dat ik honger had. Om half drie heb ik gewoon mijne borstel neergegooid en gezegd dat ik in staking ging als ik géén eten kreeg!!!!!! Ok het eten is klaar, kregen we te horen . ik met Herman efkes te voet naar het huis van de familie (12 min. stappen) het kon ons niet bommen of de rest volgde of niet .
Het eten was LEKKER .. het vlees was uitzonderlijk mals (kon ook niet anders, had UUUUUUUUUREN kunnen pruttelen). Ok !!!!!! eten op, wij al terug naar de school!!!!!!
De anderen waren nog aan het eten de mensen van de computers waren nog altijd niet aangekomen . 20 minuten later was het dan zover, om de een of andere reden ZE hebben altijd een uitleg klaar, Dit is AFRIKA .
Kwaad worden helpt hier ook niet, daar heb je alleen zelf maar problemen mee ( je moet toch terug je goede humeur proberen terug te krijgen) MAAR SOMS !!!!!!!!! tanden bijten.
Hoe Herman die elektriciteit klaar gekregen heeft ??????????? Het materiaal trekt hier op niks, made in China of toch zoiets, regelmatig hoorde ik hem sakkeren en vloeken . maar even daarna was hij weer lustig aan het meezingen met onze Afrikaanse muziek. Je houd het niet voor mogelijk, in één stopcontact drie verschillende schroeven, dus drie verschillende schroevendraaiers nodig !!!!!!! die er niet waren, ik geloof dat ze al die goedkope rommel in Afrika dumpen.
Het gereedschap waar hij dit alles mee heeft in elkaar gefikst! Niet te geloven, met een grote nagel en een pas gekochte hamer moest hij een gat door de muur slaan om een kabel door te krijgen, na vier slagen begeeft die hamer het al Pas s morgens gekocht!!!!!!!!! We zijn hem dan ook gaan terugbrengen en hebben een andere gekregen. Lag het nu aan die hamer of aan de kracht van Herman ?? of was het ook chinees materiaal ?? Er was één schroevendraaier, dus zag ik hem ook regelmatig met het piepkleine ding van zijn zakmes werken . In België zou hij er nog niet aan denken om met zulk gerief te beginnen en alles snel buiten gooien!
Maar dit noemen ze grenzen verleggen nietwaar!!!!!!!
Geloof ons maar, wij zijn rot verwend in België, op alle gebied, en met het materiaal dat ze hier verkopen, niet te verschieten dat hier alles veeeeeeeel langer duurt!
Vrijdag laatstleden hebben we OPENDEUR DAG gehouden, niet te veel van voorstellen hoor ..
Wij dus weer vroeg opgestaan en op tijd naar Namutumba. Daar aangekomen eerst al de computers terug geïnstalleerd. Ja ja, de computers waren uit het lokaal genomen omdat dit lokaal nog teveel zweet en er is te veel vocht. Twee computers waren niet op te starten .. geen probleem . de mensen van de computers kwamen toch langs.
Op de middag zijn we de weg overgestoken om in de primary school (lagere school) te gaan vertellen dat de twee beste leerlingen van het 7° leerjaar, gratis een cursus Computerles mocht komen volgen.
Een cadeau meer dan een maandloon hier !!!!! Euforie ten top. Zelf de teachers waren gelukkig.
Die waren zo curieus betreft het computerlokaal lieten gewoon hun leerlingen achter en kwamen met zen allen (11), directeur inbegrepen, dadelijk met ons mee om een kennismaking les te volgen.
Kan je dat voorstellen .. gewoon een school zonder leerkrachten!!!!
Nadat de voltallige klas P7 was komen kennismaken met een computer, voor de meesten iets Sciences fiction achtig, hadden we een interview (lees schriftelijk examen). Op de vijf simpele vragen was er slechts één jongen die alles juist had, mensen .. wat is dat niveau van onderwijs hier toch laag!!!
Na een telefoontje met België kwamen we overeen om vier leerlingen de kans te geven om hier computerles te volgen. Die 70 euro per leerling nemen we maar mee op in ons Budget.
Deze vier leerlingen, twee jongens en twee meisjes, zijn naar huis kunnen gaan met hun inschrijvingsbewijs, voor elk EEN MEER DAN EEN MAANDLOON! en een sleutel naar hun toekomst.
Na de middag zijn er nog gegadigden langs geweest, al bij al toch wel veel belangstelling. Zelfs op het moment dat we in de wagen wilden stappen nog twee geïnteresseerden, de computers waren toen al terug opgeborgen, pech voor hen, morgen terugkomen!!!!
Hierbij stoppen we voor deze keer, een vervolg is voor komende week.
Vele groetjes aan iedereen, bedankt om een mailtje terug te sturen.
Ons testpensioen is nu bijna voor 2/3 voorbij en het bevalt ons nog steeds!!!
Groetjes van Ria en Herman.
Vijfde bericht
Dag lieve mensen allemaal,
Eventjes eerst en vooral wil ik speciaal de groetjes doen aan mijn zieke collega Chantal, ik weet dat je onze berichten kan lezen, maar jammer genoeg weet je niet hoe je hierop kan terugsturen
In elk geval ik denk heel dikwijls aan u, en via deze weg krijg je dan ook een SPECIALE EXTRA KNUFFEL VAN MIJ xxxxxxx Hou je goed hé!!!!!!!!!!
Hierdoor wil ik graag aan iedereen eventjes melden, dat jullie ons altijd kunnen een mailtje terug sturen je gelooft het misschien niet .. maar hoe piepklein ook je berichtje is, het is voor ons echt waar een welkome afleiding savonds. We kunnen in onze nieuwe verblijfplaats elke avond 2 uur gratis op internet, dus . Geen enkel probleem wij kunnen jullie mailtjes lezen.
Donderdagmorgen 14 oktober was het dan zover, onze bagage stond terug gepakt, verdeeld voor Namutumba wat we nodig hebben aldaar, en Iganga het Stadje waar we de volgende weken gaan logeren. Gelukkig mogen we ook een groot gedeelte van onze bagage in Kampala laten staan, waaronder onze GROTE ADUNGU (((( ( we horen het jullie al zeggen )))))))) wat is dat, wel dit is een GROOT Snaarinstrument, dat Herman al jaren graag wil hebben , weliswaar voor decoratie in huis. Nu hebben ze er een voor ons gemaakt, alleen is hij nogal groot uitgevallen en weegt tussen de 12 en 15 kg.
Ok . De planning was dus alvorens Kampala te verlaten, om al onze bestelde verf te gaan ophalen midden in de stad, en daarna de bagage te komen oppikken in het hotel .. Ok ,zo is het dan ook gebeurd met de nodige vertragingen .. ( er moesten nog enkele potten verf gehaald worden in de Fabriek) Het was maar vijf Afrikaanse minuten wachten .. 40 minuten dus!!!!!!!
Onze auto zat STAMPVOL, IKZELF HAD NOG JUIST een gaatje om te zitten . We maakten een halte in MUKONO, een stadje waar we samen met een Nederlands koppel hadden afgesproken die hier ook een prachtig project hebben opgestart, samen hadden we een lunch, en een fantastische babbel, het is tof dat we kunnen leren van elkaar, en het is ook ((((( fijn))))) om te horen dat ook hier niet altijd alles van een leien dakje gaat.
Aangekomen in IGANGA .. sorry sorry sorry, we hadden jullie pas morgen verwacht, en we zullen dan morgen de matras (((( we hadden enkele weken geleden om een zachte matras gevraagd ))))) vervangen, want nu is het al te laat .. We voelden ons die avond heel onwennig in dit hotel, ik had even het gevoel dat ik dat hier niet lang zou uithouden, maar nu enkele nachten ( en twee matrassen ) later, voelen we ons hier al meer thuis . HET PERSONEEL doet allemaal zijn best en is supervriendelijk, onze kamer is natuurlijk niet zoals in Kampala .wacht ik zal ze eens beschrijven
Als je de deur opendoet zie je een REUZEGROOT BED , dan staat er ook een grote kleerkast in waarvan je de deuren wel open krijgt als je er naast gaat staan.
Er staat tegen de kant een plastic ronde tafel met 1 stoel ( er is geen plaats voor een tweede) verder nog 1 nachtkastje en een kleine ijskast, met dit alles staat de kamer VOL . Dan hebben we nog een ruime douche, waar een toilet in staat . Jaaaa je leest het goed er staat een aftrekker met halve bortselsteel, na onze douche is een dagelijks kuisritueel nodig, want niet alleen de vloer moet opgedroogd worden, ook het toilet moet na elke douche mee afgedroogd worden, en dan mogen we niet vergeten op voorhand het toiletpapier te verwijderen .. OF WE HEBBEN EEN PROBLEEM. We leren snel bij
Vrijdag morgend vertrokken we met een volle wagen richting Namutumba (school).
Enkele weken geleden lieten ze ons vol trots hun nieuwe bijgebouw zien, een mooi stukje erbij . 1 groot lokaal eventueel om als computerklas in te richten, en daarbij nog een mooie ruimte die men als kantoortje wil gaan gebruiken .. jaja allemaal goed en wel, maar dit gebouw heeft nog geen binnen of buiten beplaastering, er moet ook nog een afdak gemaakt worden !!!!!!!!
Hiervoor hebben wij géén budget dit zit niet in onze planning . Maar ook in Afrika kunnen ze snel zijn als ze willen. Toen we dus die vrijdag aankwamen was zowel de binnen als de buitenkant bezet, en was men druk bezig aan het plaatsen van een opstap ..
Eerlijk toegegeven, deze plaats zal géén geluidoverlast hebben van de andere lokalen, is ook al beter beschermd tegen het stof en kan ook beter bewaakt worden.
Wij dus aan de slag .. met een aftandse borstel de muren proper maken, en onze eerste laag primer erop zetten, dit alles onder grote belangstelling twee muzungus (((((blanken )))) . HALLO er gingen er enkele zelf bij zitten . Dit werd Ria TEVEEL .. ging er héél demonstratief naast zitten en zei HELPEN of BUITEN !!!!!!!! was het van de kwade blik, of verstonden ze nu plots ONZE TAAL . We zullen het nooit weten , maar ze waren weg en zetten zich onder een boom.
Simon De verantwoordelijke voor de school, heeft ons wel vanaf de eerste dag komen helpen, hij is ook degene die ons elke dag naar Namutumba brengt en ook savonds terug naar het hotel.
Grote belangstelling is er natuurlijk ook van de vele kinderen . MAMA RIA Bye klinkt het regelmatig, soms zie je gewoon niemand en hoor je ze alleen maar, tot je beter kijkt en er hier of daar eentje vanachter de struiken tevoorschijn komt, de meeste van hen met groezelige gezichtjes en kapotte kleren, maar met een smile om U tegen te zeggen. JAMMER GENOEG heeft Ria niet véél tijd om met de kinderen bezig te zijn, maar zelfs tijdens het schilderen van het buitengebouw, klinkt er regelmatig BROEDER JACOB .. BIM BAM BOM is de meest favoriete zin van het liedje ..
Wanneer we savonds terug vertrekken is het precies of de tamtam heeft zijn werk gedaan de kinderen lopen de auto achterna .. ALS WE HIER NU DE PAUSMOBIEL HADDEN !!!!!!!! DE paus zou misschien jaloers worden IEDEREEN wuift naar ons , vrouwen die aan het koken zijn mannen die met een zware vracht op de fiets aan het balanceren zijn, het is gewoon aandoenlijk.
WE werken echt wel stevig door vrijdag- zaterdag- zondag-maandag dinsdag
Onze power is op, we gaan dit al doorsturen
Lieve groetjes en het vervolg volgt in het weekend ok!!!!!!! daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
Hallo Iedereen 4de deel
Terwijl we hier op de computerman zitten te wachter, en Herman contracten aan het opstellen is voor de school, kom ik een praatje met jullie maken.
Een vraag van vele onder jullie . Hoe het met onze gezondheid is wel met ons gaat alles OPPERBEST We hadden wel 250 pilletjes meegekregen die we preventief elke dag twee moeten nemen om onze ingewanden te beschermen tegen ongewenste infecties,deze zijn reeds enkele jaren uit de handel, maar dankzij onze dokter en apotheker die bereid was om deze zelf te maken geraakten we terug aan deze medicatie Dus nemen wij trouw onze tabletjes, het lijkt wel een mirakel tot hiertoe nog niks last gehad nok nok ik moet dit wel afkloppen hé.
In het hotel zelf worden we op handen gedragen door de voltallige staf. We hebben een heeeeeeel grote mooie kamer op het gelijkvloers, met keukentje en strijkplank, een miniterrasje, een ijskastje, alle dagen komen ze de kamer kuisen en worden de lakens en badlakens vernieuwd, savonds komt men sprayen tegen de muggen en wordt ons muskietennet gedrappeerd over het bed.
Zelfs als we een wasje in een emmer wat laten weken,wordt die voor ons door ons kamermeisje gedaan, het is zelfs al enkele keren gebeurd dat ze mijn schoenen te vuil vond die vind ik dan kloddernat terug wel zo goed als nieuw, alleen moet ik dan een dagje wachten om die terug te kunnen aandoen..
Vorige week , het is zelfs al iets langer geleden op 1 oktober waren we 33 jaar getrouwd, we hadden in het hotel een cake laten maken voor een twaalftal personen ( kwestie van toch ook een klein feestje te hebben) Brachten ze daar vol trots een KEIGROTE ((((((((( taart )))))))))) 2x een grote 3 (33) MMMM zag er niet slecht uit, maar daarmee is dan ook alles gezegd ..
MIERZOET we vonden het niet lekker , Rian had al aan iedereen op dat moment aanwezig in het restaurant een stukje gegeven, maar zelfs de eerste 3 was nog niet half op.
Dan maar een reuze stuk gegeven voor het personeel, en de rest in bewaring voor onze bezoekers van de volgende dag .. SMAKEN VERSCHILLEN en de taart is opgeraakt.
Ondertussen zijn we weer een paar dagen verder we denken echt dat Elke de zon mee naar België heeft gebracht voor jullie.
Gisteren nog hebben we een stortbui meegemaakt om U tegen te zeggen, met echte hagelbollen, nog nooit gezien hier, gelukkig zaten we in een restaurantje, men had ons al aan een andere tafel gezet, en constant waren er twee mannen druk bezig met het binnenstromende water terug buiten te kieperen, na 2 en een half uur , werd het wat menselijk om deze plaats te verlaten, ondertussen was ook de stroom uitgevallen natuurlijk, wat hier nog steeds te pas en te onpas gebeurt.
Vele uren van onderhandelen hebben we achter de rug, alles is aangekocht, contracten zijn gesloten, het wordt hoog tijd dat we kampala verlaten, om Aktie te gaan ondernemen
Volgende keer meer hierover.
We zijn ook al op bezoek geweest bij onze groep van dames allen besmet met het HIV virus, jammer genoeg zijn er twee van hen gestorven, maar de meesten zien er héél goed uit .. zij kunnen dankzij de RVS tabletten die zij dagelijks moeten nemen en die nu gratis ter beschikking worden gesteld een héél normaal leven leiden.
Blijkt dat er een grote groep van mensen die tabletten niet wil nemen,er zijn wel serieuze bijwerkingen die in het begin optreden, maar dit is niet de echte reden . Je moet die tabletten via bepaalde plaatsen gaan ophalen, en zo kan iedereen merken dat je besmet bent met het virus.
Wat dan beter niet geweten is ..
Ook over het condoom gebruik zijn er hier nog VELE verhalen die je niet voor mogelijk acht.
Zo is er bv .. Het uitwassen van zulk een rubbertje .en drogen in de zon, om te hergebruiken.
Hier is nog veel nood aan degelijke informatie.
Een volgend verhaal krijg je over enkele dagen, alvast vele lieve groetjes
Ria en Herman
Oeganda nieuwsbrief 3.
Nee, nee .. we zijn jullie niet vergeten! En we hebben keiveel te vertellen.
Gisteravond (donderdag) hebben we Elke, dochter van Meta, terug naar de vlieghaven gebracht.
We brachten samen een fantastische week door. Het was super om Elke voor te stellen aan onze vrienden, en samen met haar o.a. ons project te bezoeken. Ze vertegenwoordigde in Namutumba één van de comitéleden uit België, samen met haar konden we een plan opmaken.
Haar zakelijke kennis kwam juist op tijd om de organisatie van het schoolgebeuren in goede banen te leiden. We hadden ons geen lievere gast kunnen toewensen . .
Het bouwen van een school is totaal anders dan het runnen ervan. Het is nu de uitdaging van de door ons aangestelde persoon om een goed schoolplan voor te leggen.
De eerste voorbereidingen voor de computerklas zijn afgerond, de computers zijn besteld en deze zijn ze nu in orde aan het maken, vandaag zijn we de verf gaan kiezen en hebben we 80 liter besteld.
We hopen dat we een goede keuze hebben gemaakt . Zachtgroen voor de muren gecombineerd met een bijpassende kleur voor de onderkant (lees hoge plinten).
De ramen en deuren krijgen een donkere variant van het groen. Vrijdag aanstaande starten we met de opkuis en het schilderen van de grondlaag.
Mensen, heeft Elke die zon mee naar jullie genomen of wat?? Het is hier vandaag amper 20 graden, géén zon!! Veel regen en gewoon een koud gevoel. Iedereen loopt hier rond met een jas en Ria zou sokken kunnen gebruiken. Het is nu 5 uur in de namiddag, normaal tijd om een lekker koud biertje of frisdrank, maar Ria bibbert bijna uit haar vel en we drinken nen hete thee.
Weer een dagje later, vandaag is het zaterdag en we zijn precies terug in België wat het weer betreft.
Het is hier in Oeganda Independenceday (een feestdag). Dat betekent op vele straten en pleinen een drukte van jewelste met veel politiepatrouilles.
Museveni, de president van Oeganda, is hier al begonnen aan zijn verkiezingspropaganda. Op verschillende pleinen zijn er meetings, met veel toeters en bellen, daar waar meneer de president gaat verschijnen. Van de week nog passeerden we een voetbalplein waar Museveni verwacht werd. Gekke toestanden hoor .. op dat plein wat open tenten en nen hoop stoelen, dat plein kan je dan als je dat wil, langs alle kanten betreden, staat er in enen hoek zon metaaldetectorbrug, zoals op de luchthavens, waar iedereen door moet. Stom zicht.
Voor ons is zon dag als vandaag de dag om ons papierwerk in orde te maken, onze bagage te herschikken, en het vele strijkwerk te doen dat zich serieus heeft opgestapeld. Dus met andere woorden, een dag om binnen te blijven! (lees . Aan het zwembad al de paperassen en computerwerk doen)
Strijken ??? Zullen jullie zeggen?? Ja hoor. De eerste dag dat we Roy zagen, heeft zij zelf ons voorgesteld om onze was te (laten) doen in een plaatselijke DRY CLEAN, voor 4 hemdjes, 4 lange broeken en 4 topjes betalen we hier 4000 Shilling, nog gene anderhalve euro!
Je ziet dan wel soms onze kleding drogen aan een waslijn ergens in hoofdstraat van de sloppenwijk .
Maar ze krijgen onze was wel proper verdorie, wat ons dikwijls zelf niet lukt met het wassen van sokken en kleine spullen.
Strijken doet Ria dus zelf, we hebben op onze kamer een strijkplank en strijkijzer. (kwestie van af en toe een huiselijke sfeer en gezelligheid te creëren ..)
Strakjes lopen we nog even langs de bank om onze portemonnee (geldbeugel) wat te spijzen en vanavond verwachten we wat bezoek.
Nog vele groetjes aan iedereen, en aan onze werkcollegas . Houd de moed erin, wij zitten nu bijna halverwege ons TESTPENSIOEN.
Vervolg van ons verhaal. Deel 2
Woensdag 23 sep. Terug van onze school, hebben we uiteindelijk in de late namiddag ons Roy gezien.
We schrokken wel even, Roy is wel wat bijgekomen (zacht uitgedrukt), we denken dat ze de beste klant is van haar eigen restaurantje.
Brittje is al wat losser, ze komt al wat gemakkelijker bij Ria, Herman heeft nog geen succes.
Op donderdag hebben we samen met Nathalie en Jan De Cock, de schrijver van het boek Hotel Prison en De Kelders Van Kongo, Kamperingnisa bezocht. Dit is een kindergevangenis maar hier noemen ze het om een mooie naam te geven een verbeteringsgesticht. Er lopen hier kindjes rond van 3-4 jaar die van de straat geplukt zijn, dikwijls achtergelaten of mishandeld door ouders of familie. De overheid weet er geen weg mee en plaatst (dropt) ze hier dan. Er lopen hier kinderen rond die een T-shirt aan hebben als broek verder bijna geen kledij, schrijnende toestanden. Toch doet FOODSTEP hier prachtig werk. Ze trachten hier de kinderen een aangenamere en gezondere toestand te bezorgen. Nathalie kent bijna al deze kinderen bij naam en het is wonderlijk om haar met deze kinderen bezig te zien, zelfs de grote gasten komen naar haar toe voor een knuffel.
Tot slot hebben de kinderen nog Happy Birthday gezongen voor Herman, die morgen jarig is.
VRIJDAG . We hadden een afspraak met een leraar computerverkoperman in de voormiddag, maar diee meneer is niet komen opdagen .
De dag was heel regenachtig begonnen, tegen de middag klaarde het helemaal op, zodanig dat de crew van het hotel onze feesttafels alsnog konden buitenzetten.
Vandaag gaan we dus een feestje geven voor vrienden en familie in Uganda .
We hadden aan de gasten gevraagd om te komen tussen 5 en 6 uur in de namiddag, het buffet zou van start gaan om 7 uur, dan hadden we een mooie marge zodat iedereen wel op tijd zou zijn ..
NU MOET GE NIET IN DE LACH SCHIETEN HE, maar ge zou het jullie eens moeten voorstellen
Wie zat er om zes uur nog met zijn 2 bij de mooi gedekte feesttafels . JUIST Ikke en Herman.
Om half zeven was het dan zover, de eersten kwamen eraan, onze kinderen samen met onze goede vriend Francis, die ze was gaan ophalen. Ook een grote cake (die we besteld hadden) hadden ze bij, heel mooi versierd met kleine souvenirtjes erop, er stond zelfs een ventje op met een djembee.
Dit laatste was wel heel toepasselijk, want wat Herman niet wist, was dat er een groep muzikanten zou komen, dit was een ( heel geslaagd ) verjaardagsgeschenk van lieve vrienden uit Belgie.
Wat ook voor mij een verrassing was, dat deze groep uit 12 mensen bestond drie danseressen, 1 danser en acht met drums en andere lokale instrumenten.
Het was echt heel mooi . Wonder boven wonder was iedereen aanwezig om 7 uur.
Het eten was heel lekker, we hadden buffet besteld van lokale food, maar zelfs onze Belgische vrienden hier vonden het heel goed klaargemaakt.
We waren met 20 , en Herman heeft dus een geslaagde verjaardag gehad, die hij toch nooit meer zal vergeten, het is toch zo frappant dat mensen hier al vlug praten over een BIG PARTY, en wij in ons eigen landje zulk een feestje maar simpel en gewoontjes zouden vinden. OOK dit is Afrika.
Rian is heel het weekend bij ons blijven slapen, zij is weer mooier geworden, en toch zo een schat.
Zaterdagmorgen zijn we met Rian naar de bank gegaan. Daar heeft ze haar gekregen geld uit België op haar eigen spaarrekening mogen plaatsen.
Ge had moeten kunnen zien Rian vroeg aan de dame .. can I put this money on my account please ? Natuurlijk moesten wij wel helpen met formulieren invullen en zo, maar zij heeft wel mee mogen ondertekenen. Het is onze bedoeling om haar dit van jongs af aan te leren, zij is immers al een uitzondering en één van de weinige Oegandezen die een spaarrekening heeft.
In de namiddag waren we uitgenodigd op een trouwfeest. Ze hadden gevraagd om naar de mis te komen maar we kennen dat hier duurt altijd veel te lang, dus dat hadden we afgewimpeld.
Om 4 uur werden we verwacht op de receptie. Er waren 200 gasten uitgenodigd.
We beginnen hier het al wat op zn Afrikaans te doen, want we waren maar netjes . drie kwartiertjes te laat, te laat dachten wij . Ja man, het heeft nog een uur geduurd eer het feestje begon en we het bruidspaar te zien kregen.
Op zn Afrikaans veel pracht en praal, glitter en glamour, knipperende lichtjes en een oorverdovende muziekinstallatie. Na een paar uur kregen we uiteindelijk een drink, te kiezen uit cola, Fanta of sprite. Wisten wij veel dat dit ook onze enigste drink was voor de verdere avond. Dorst dat we nog gehad hebben! Later op de avond was er dan nog het buffet .. maar er waren borden en bestek te kort.
Dus .. wachten tot er iemand gedaan had met eten, dan rap wat gauw dat bord afgespoeld en werd er wat eten opgekwakt. Ria vond dat maar vies en heeft haar bord dan nog maar eerst aan het overhangende tafelkleed van het buffet afgeveegd met als gevolg ..boze blikken achter de buffettafel. Bestek was er helemaal niet meer te bespeuren, dus konden wij, zoals de echte Oegandezen maar met onze handen eten.
EN DORST DAT WE HADDEN. Ria is dan gaan vragen of ze alsnog geen flesje water kon KOPEN ??? Maar alles was op was het antwoord.
Het aardige is dan hier, dat dit maar allemaal NORMAAL is! Rare cultuur, niet te verbazen dat ze ons feestje van de dag ervoor een BIG PARTY vonden, daar was drinken genoeg .
Terug in het hotel hebben we dan maar voor de zekerheid gekozen, en dubbele portie darmpreventie genomen.
Zondag hebben we heel de dag met ons Afrikaanse kinderen doorgebracht. We hebben ze vroeg naar huis gestuurd want Rian moest s maandags al vroeg terug op school zijn.
Maandagmorgen is dan eindelijk die afspraak van vorige vrijdag met die computerman doorgegaan. We hebben nog wat kunnen onderhandelen en een goede deal kunnen maken. Voor 4000 euro kopen we 10 computers, inclusief flatscreens, toetsenborden en muizen en bekabeling. Deze komen ze dan in Oktober in onze school, 180 kilometer verder leveren, plaatsen en aansluiten, en zien of alles werkt.
De computers zijn Pentium 4, 1Gb Ram en een harde schijf van 80 Gb, zeker zwaar genoeg om op leren te werken. Windows XP en Office worden geïnstalleerd. Ze krijgen nog een extra ventilator om de temperaturen te trotseren.
Het was al heel de morgend OOO zo mooi weer, toen die meneer eindelijk weg was beslisten we om te voet naar de stad te gaan om inkopen te gaan doen. Ria smeerde haar huid in met een laagje créme, maar de inhoud van die tube was wat lopend, zodanig dat dit met gevolg een stevige laag crème werd.
We namen goed onze voorzorgen voor die brandende zon hier, we waren goed een kwartier aan het stappen toen die keiblauwe lucht zich als een kameleon van kleur veranderde ..
Gigantisch hoe dik regendruppels kunnen zijn, ons tempo hadden we al in vierde versnelling gezet.
Ons Lieve Heerke was met ons, we geraakten door die druppels door nog binnen in een grote supermarkt alvorens de hel losbrak.
Zo een grote supermarkt hadden we hier nog nooit gezien, hier kan je nu eens alles kopen wasmachines, micro ovens, tot Père Joseph en Passendale kaas toe. Het water kwam niet alleen uit de hemel maar ook in onze mond. We kochten wat Crémepatee (dat was er zelfs), een stukje kaas en 100 gr zwarte woudham. We beslisten voor die avond het voor ons simpel te houden, een boterhammetje met beleg. Maar dat Frans brood dat Ria gekocht had was zo droog, het was amper door te slikken met een glaasje wijn, dat we daar ook kochten. Niet alleen het brood viel tegen, maar we betaalden meer voor het brood en beleg dan dat we op restaurant hier in het hotel zouden gaan eten zijn. Weer een experiment rijker!!
Mensen . Wat toch een contrast hier in Oeganda! Aan de ene kant mensen op straat die zitten of liggen te bedelen, mensen in de sloppen, geen bed om op te slapen, kinderen in kapotte kleren en nog zoveel armoede, en dan zie je al die rijkdom van dat eten in die supermarkt, niet te beschrijven. Je wordt er stil van.
Gisteren stuurden wij een berichtje voor steun voor ons project. Blijkbaar krijgen enkelen onder jullie de link niet open. Surf even naar www.depluim.be en vandaar kan je ook verder.
De bedragen die worden gegeven aan het project met de meeste stemmen zijn achtereenvolgens per regio 1x 2000 euro en 4x 500 euro en dat zou welkom zijn voor onze school.
Mogen wij jullie vragen om ons een pluim toe te kennen en vraag dit ook aub aan vrienden en familie. Een pluim geven kan tot en met 3 oktober, en sorry wij wisten het ook niet eerder.
Volgende gegevens kan je gebruiken om in te vullen.
Naam: Longin Herman & Coppens Ria
Adres: Mayerlei 80, 2640 Mortsel, tel 0498700329, loncop04@yahoo.com
Wat: Laten bouwen en inrichten van technische school in NAMUTUMBA, UGANDA
Laten brengen van elektriciteit naar dorp en school en momenteel bezig met de inrichting
en opstart van een computerklas.
Verder mag je natuurlijk altijd iets aan toe voegen om het persoonlijk te maken.
We doen dit volledig vrijwillig.
ATV is onze lokale zender.
Lieve mensen, we vragen deze pluim niet voor ons zelf, maar voor al diegenen die ons hierin al gesteund hebben en natuurlijk voor ons project.
Please . Massaal pluimen uitdelen, men zegge het voort.
We hebben nog slechts drie dagen.
Vele groetjes aan iedereen
Vanwege Ria en Herman, die zich hier nog steeds goed in hun vel voelen.
Hallo iedereen;
Eerste nieuwtjes uit Oeganda.
Even ter informatie voor diegenen het nog niet weten, we zijn sinds donderdagavond terug in Oeganda. We zijn hier voor twee maanden, en willen op deze tijd het één en het ander realiseren in onze school. Dank zij onze 3 maanden testpensioen (lees loopbaanonderbreking) is dit mogelijk.
De computerklas inrichten en opstarten, daarvoor zijn we gekomen.
Donderdag laatstleden zijn we met 143 Kg vertrokken in Zaventem. Het inchecken was geen probleem, heel vriendelijke mensen aan de balie. Als je naar Afrika reist moet je wel op tijd komen want de gate is wel dik een half uur stappen, reken daarbij de handbagage controle, dan heb je maar even de tijd nog voor een hap en wat shopping.
De vlucht verliep vlot (op wolkjes), een half vliegtuig vol, dus we namen elk twee zetels. In Kigali, een tussenstop, hebben we dan wel 50 minuten langer dan normaal aan de grond gestaan, de papieren waren niet in orde om terug op te stijgen. Dit was wel niet zo gezellig.
Uiteindelijk dan na een 40 minuutjes, geland in Entebbe. De visum verliep vlot, alleen bij de bagage was er één doos te weinig, en het duurde ook lang eer de bagage op de band kwam.
== Er komt geen bagage meer == lieten ze ons weten! Maar wij stonden daar nog zeker met 10 te wachten op bagage. Daar was dan enen die zei dat we maar papieren moesten gaan invullen, Ria was al onderweg (30 meter) toen er dan plots toch nog bagage op de band kwam, en daar was dan ook onze doos. Afrikan way (en hoe graag je een kartonnen doos van 23 Kg kan zien)
In het naar buiten gaan was er dan er dan nog ene die graag wist wat we zoal mee hadden, Ria zei overtuigend dat dit allemaal materiaal was voor de school die we laten bouwen hebben, ze wou dan fotos laten zien, maar dan was het ineens ok.
Onze man stond ons op te wachten en na een 50 minuutjes rijden bereikten we het hotel.
Eerste probleem KEIHARDE matrassen, maar de volgende ochtend kregen we andere.
Tweede probleem De douchekop spoot evenveel (warm) water naar opzij als door de gaatjes. Na nen goeie wrong van Herman was dat euvel ook weer opgelost. Derde probleem .. na den douche komt er water van onder het bad, daar leggen we dan maar een vloermat tegenaan. Al bij al klagen we niet hoor, we hebben een prachtige grote kamer op het gelijkvloers, dit hadden we niet verwacht.
Vrijdag bezochten we eerst de office van Brussel Airlines, gewoon even laten weten dat alles ok was.
Dan naar de ambassade om te melden dat we in Oeganda zijn .. kan nooit geen kwaad als je voor een langere periode daar bent.
En dan uiteindelijk .. naar onze Afrikaanse familie. Verrast . het restaurantje van Roy was gesloten, nochtans hadden we hier afgesproken. Even navraag daar, legden ze ons uit dat dit al enkele dagen gesloten was. Hoe? Wat? Gesloten .. wij natuurlijk ongerust. Herman wou juist Thaddeus bellen en op dat moment kwam die juist aan de wagen.
Hij legde uit dat Roy dringend naar een zieke nonkel was geroepen, ver van Kampala. Die man was dan ondertussen ook overleden en werd zaterdag begraven. Dus . geen Roy.
Wij vroegen dan naar Brittje, O die is bij de mama van Roy. Ok, wij daar naartoe. Komen we daar aan, ligt die mama ziek int bed te bibberen van de koorts. En Brittje . die wou van ons niet weten.
Zo konden we deze situatie niet laten en we gaven geld aan de oppas zo dat ze met de mama naar het hospitaal kon gaan, resultaat de mama had zware malaria. Brittje werd bij de buren gedaan.
Al wat we nog konden doen was naar de school van Rian gaan, om te zien of we ze niet mee kregen.
Dat was ook al een teleurstelling, we konden ze pas de dag erna, om één uur in de namiddag komen ophalen.
Alléé, onze eerste geplande dag viel al in duigen . niets van ons programma klopte nog.
De rest van die dag bleven we dan maar in het hotel. s Avonds kwamen er nog een paar vrienden, om wat bij te praten.
Zaterdagnamiddag hebben we Rian opgepikt op school. In de tuin van het hotel gaven we de brieven die we bij hadden voor haar. Met een verwonderde gezicht opende en las ze haar post.
Van Roy wisten we enkel dat ze pas zondag terug thuis zou zijn.
Zondag morgen, wij, zoals goede westerlingen, op tijd vertrokken naar de kerk. Daar aangekomen was de vorige dienst nog bezig, dus wij dan maar wat wachten. 40 minuten aub. nen mens heeft wat over We brachten de dag door met Thaddeus en de kinderen, Roy . die was er nog altijd niet.
Maandag morgen vertrokken we voor drie dagen naar onze school. Voor we Kampala verlieten gingen we langs de Ambassade van Kongo om een visum aan te vragen. Dit zal nog WEL even duren voor we het visum hebben.
Dinsdag hadden we in onze school bezoek van Hilde en Jos uit Hove . Het was een hele leuke dag,en wij hebben er allemaal van genoten. Tof om ons project eens te laten zien aan mensen uit onze omgeving, als geschenk hadden ze voor dit koppel een tafeltje gemaakt in de houtbewerkingklas, waar ze met man en macht met velen aan gewerkt hebben om dit toch maar af te krijgen vooraleer de dag om was.
Hilde en Jos als jullie deze mail lezen zijn jullie al terug in Belgie, langs deze weg nog eens super bedankt, een dag die we nooit vergeten.
Onze eerste mail sluiten we hierbij af.
Aan allen nog vele groeten.
Beste mensen,
Even een kort mailtje over de huidige situatie hier in Uganda.
Sommige onder jullie weten dat we hier speciaal een weekje naar toe zijn gekomen om een trouwfeest bij te wonen. Ook willen we hier ineens enkele puntjes recht zetten betreft de school.
Wat betreft de trouwfeest die is NIET doorgegaan. De twee families komen niet overeen. Het betreft een religie kwestie en de ene wilt niet wijken voor de andere. Ondertussen hebben ?? wij ?? hier een verzoeningsgesprek gehad met de beide kandidaten. Alléé, wij hebben al gedaan gekregen dat ze terug met elkaar willen praten, dat is toch al iets. In hun religie-kwestie willen wij ons niet moeien. We vinden het alleen heel erg dat de twee verliefden niet kunnen huwen omwille van hun familie .. This is Africa .
Ook met de elektriciteit naar onze school loopt het mank. Begrijpen wie kan ???????
In oktober vorig jaar waren alle paperassen in orde, toch volgens onze supervisor. De plaatser van de palen en kabels had ons een prijs gemaakt en daarvoor hadden we het nodige bedrag naar Uganda gestuurd. Ze beloofden ons dat tegen februari 2010 alles zou geplaatst zijn, tenminste als we konden bewijzen dat het geld beschikbaar was. Nu blijkt dat ook de Ugandese elektriciteitsmaatschappij een onderzoek heeft gemaakt, blijkbaar gebruikelijk ., en die bedragen komen natuurlijk niet overeen. Dus de discutie loopt nu . wie dat verschil gaat betalen. Er is een aanvraag ingediend bij de Ugandeese overheid, die beslissen ergens in april of zij mee betalen. Daar hebben ze hier wel goede hoop op maar als dit negatief is, wordt weer alles achteruit geschoven. En dan is er nog de betaling .. de ondernemer wil niet starten zolang de bedragen niet betaald worden, wij betalen niet zolang er niets beweegt, en de overheid .. ?????? u raad het al. Als laatste hebben wij nu gedreigd met onze centen terug naar België te versassen, om zo toch wat beweging in heel die situatie te verkrijgen. Wij hebben hier eens stevig op de tafel geslagen en ons goed kwaad gemaakt, we hopen nu dat ze begrepen hebben niet met ons voeten te blijven rammelen.
Ons hele verblijf loopt niet zoals gepland. Het begon al bij de eerste dag wij wat onvoorzichtig onze rugzak met wat kleding en papieren werd gestolen uit de wagen. We waren op een plaats waar begot niemand te zien of te horen was, alleen enkele koeien, vlinders .. onze driver en wij. De auto was toe maar niet op slot. Eén geluk de papieren waren allen kopies en voor een Ugandees geen waarde. Erger voor Ria, die mist haar brillen en slippers, en natuurlijk de rugzak zelf. Onze klakken en zonnecrème waren ook foetsie, met als resultaat na de eerste dag fel verbrand.
Hierdoor waren we echt wel wat aangeslagen, dit is ons nog nooit overkomen ..
Wij dan maar naar onze kinderen gereden, het was een blij weerzien, maar het was schrikken toen we ons kleine Britt zagen dit was een heel ander kind dan degene die we drie maanden geleden terug naar Uganda hadden gebracht. Ze herkende ons niet eens was enorm vermagerd, en ze hadden al haar krulletjes afgeschoren ze wou langs geen kanten van ons weten ..
Om een lang verhaal kort te maken, dit hebben we twee dagen aangezien, toen heeft Ria de knoop doorgehakt en gezegd dat ze met haar naar de dokter moesten gaan . MALARIA was het resultaat, maar wel een soort waarvoor de kleine niet aan het infuus moest, enkel tabletten nemen.
We willen jullie zeker niet in spanning laten zitten, ons kleintje is momenteel terug de kapoen die ze in België ook was, en sinds twee dagen wil ze terug eten alles wat haar mondje voorbijkomt, ook naar ons komt ze nu gezwind toegelopen en krijgen we tientallen kusjes.
Gelukkig maar, want hiermee had Ria serieus zware problemen, en stond ze dikwijls met de tranen in haar ogen.
De tweede dag misstapt Ria s morgens haar voet van haar slecht been, en haar knie begint erg pijn te doen. Na wat pijnkillers en de nodige rust, nen ijszak op haar knie, en bijna niets doen verminderd toch de pijn. Dit was weerom een dag waarvan we ons programma helemaal konden omgooien. Ondertussen heeft Ria veel kunnen rusten en doet ze dagelijks haar opgelegde oefeningen. De knie wordt merkbaar beter. Eindelijk.
Donderdag dan, Ria heeft bijna geen oog toegedaan van de buikpijn en de krampen. Wat dacht ge .. diaree, alweer een dag om om te gooien . Ja, dit was ons weekje al . TOT ..
Ons van geen kwaad bewust, kregen we dan die donderdag een telefoontje uit België. We zaten hier samen ons laatste gezamenlijk etentje met enkele vrienden te nuttigen, tot men ons zei dat er geen vluchten meer vertrekken uit België ???? We hadden al één valies zo goed als ingepakt en de rest van de bagage klaargelegd.
s Avonds dan maar den TV opgezet, met een very slecht BBC beeld, het was precies dat de aswolk in onze TV zat. Daar gaven ze wat beelden van de vulkaanuitbarsting en van de luchthavens die gesloten waren, Brussels airport nergens te bespeuren werd niet van gesproken.
s Anderendaags na het ontbijt dan maar naar het office van Brusselsairlines gebeld. Daar bevestigden ze ons het verhaal en zeiden ze dat we wel bericht zouden ontvangen via GSM. We mochten in elk geval niet uitchecken in het hotel tot ze zelf van iets wisten.
Ons programma van die dag hebben we een beetje moeten aanpassen . Tenslotte zijn we dan in de namiddag zelf naar het kantoor gegaan, een klein kwartiertje stappen van het hotel.
Na wat gevraag boden ze ons een voucher aan voor het hotel waar we verbleven, slapen, ontbijt, middageten en avondeten a la carte en de nodige natjes (twee per maaltijd ) inbegrepen, zolang we hier vastzitten. Dat was pas eens goed nieuws. We mochten van de manager van het hotel zelfs in de zelfde kamer blijven .dus we konden terug wat uitpakken wat we nog hadden.
Maar toch, er komen allerhande zaken kijken bij zon onverwachte verlenging van een verblijf.
Het thuisfront een beetje ongerust, s avonds soms tot twee uren via internet ( traaaaaaaag ) het VRT nieuws volgen. En dan onze extra kosten .de weinige kledij die we terug naar België meebrachten moest nu gewassen worden, de sokken zijn op en beginnen Afrikaans te rieken, de medicatie die op geraakt en bijgekocht moet worden .. de extra vervoerkosten van hier naar daar, dat is iets waar nen mens niet dadelijk op rekent.
Toch al bij al .. we worden hier ongelofelijk goed opgevangen. De verhalen die we via internet lezen, wat sommigen meemaken ja mannekens, het is misschien hier een apenland maar onze hoed af voor Brusselsairlines en het begrip van al die mensen rondom ons. Het verblijf hier verschilt geen sikkepit van anders, goede service, dagelijks proper linnen, zeepjes en shampoos, flesjes water op de kamer en een heel vriendelijke staff van het hotel.
Toch zullen we blij zijn dat dit alles achter de rug is en we veilig thuis geraken.
Al bij al blijft het hier Afrika, met de nodige ergernissen, de traagheid, de chaos, de warmte en het zweten, ondanks het regenseizoen, en het bijna dagelijks onweer.
Graag vele groetjes aan iedereen.
Een mailtje van jullie is hier meer dan welkom.
Oeganda nieuwsbrief 3.
Nee, nee
.. we zijn jullie niet vergeten! En we hebben keiveel te vertellen.
Gisteravond (donderdag) hebben we Elke, dochter van Meta, terug naar de vlieghaven gebracht.
We brachten samen een fantastische week door. Het was super om Elke voor te stellen aan onze vrienden, en samen met haar o.a. ons project te bezoeken. Ze vertegenwoordigde in Namutumba één van de comitéleden uit België, samen met haar konden we een plan opmaken.
Haar zakelijke kennis kwam juist op tijd om de organisatie van het schoolgebeuren in goede banen te leiden. We hadden ons geen lievere gast kunnen toewensen
. .
Het bouwen van een school is totaal anders dan het runnen ervan. Het is nu de uitdaging van de door ons aangestelde persoon om een goed schoolplan voor te leggen.
De eerste voorbereidingen voor de computerklas zijn afgerond, de computers zijn besteld en deze zijn ze nu in orde aan het maken, vandaag zijn we de verf gaan kiezen en hebben we 80 liter besteld.
We hopen dat we een goede keuze hebben gemaakt
. Zachtgroen voor de muren gecombineerd met een bijpassende kleur voor de onderkant (lees hoge plinten).
De ramen en deuren krijgen een donkere variant van het groen. Vrijdag aanstaande starten we met de opkuis en het schilderen van de grondlaag.
Mensen, heeft Elke die zon mee naar jullie genomen of wat?? Het is hier vandaag amper 20 graden, géén zon!! Veel regen en gewoon een koud gevoel. Iedereen loopt hier rond met een jas en Ria zou sokken kunnen gebruiken. Het is nu 5 uur in de namiddag, normaal tijd om een lekker koud biertje of frisdrank, maar Ria bibbert bijna uit haar vel en we drinken nen hete thee.
Weer een dagje later, vandaag is het zaterdag en we zijn precies terug in België wat het weer betreft.
Het is hier in Oeganda Independenceday (een feestdag). Dat betekent
op vele straten en pleinen een drukte van jewelste met veel politiepatrouilles.
Museveni, de president van Oeganda, is hier al begonnen aan zijn verkiezingspropaganda. Op verschillende pleinen zijn er meetings, met veel toeters en bellen, daar waar meneer de president gaat verschijnen. Van de week nog passeerden we een voetbalplein waar Museveni verwacht werd. Gekke toestanden hoor
.. op dat plein wat open tenten en nen hoop stoelen, dat plein kan je dan als je dat wil, langs alle kanten betreden, staat er in enen hoek zon metaaldetectorbrug, zoals op de luchthavens, waar iedereen door moet. Stom zicht.
Voor ons is zon dag als vandaag de dag om ons papierwerk in orde te maken, onze bagage te herschikken, en het vele strijkwerk te doen dat zich serieus heeft opgestapeld. Dus met andere woorden, een dag om binnen te blijven! (lees
. Aan het zwembad al de paperassen en computerwerk doen)
Strijken
??? Zullen jullie zeggen?? Ja hoor. De eerste dag dat we Roy zagen, heeft zij zelf ons voorgesteld om onze was te (laten) doen in een plaatselijke DRY CLEAN, voor 4 hemdjes, 4 lange broeken en 4 topjes betalen we hier 4000 Shilling, nog gene anderhalve euro!
Je ziet dan wel soms onze kleding drogen aan een waslijn ergens in hoofdstraat van de sloppenwijk
.
Maar ze krijgen onze was wel proper verdorie, wat ons dikwijls zelf niet lukt met het wassen van sokken en kleine spullen.
Strijken doet Ria dus zelf, we hebben op onze kamer een strijkplank en strijkijzer. (kwestie van af en toe een huiselijke sfeer en gezelligheid te creëren
..)
Strakjes lopen we nog even langs de bank om onze portemonnee (geldbeugel) wat te spijzen en vanavond verwachten we wat bezoek.
Nog vele groetjes aan iedereen, en aan onze werkcollegas
. Houd de moed erin, wij zitten nu bijna halverwege ons TESTPENSIOEN.
