TWEEDE SCHOOLDAG
Na een slapeloze nacht vertrekken we met een uurtje vertraging naar onze school in Namutumba.
Alle kindjes zaten al in hun klasjes, 10u30 tijd voor het onbijt .. deze keer voor iedereen geen pancake maar een verpakt koekje. De kleintjes hadden wat hulp nodig en daar was dan de helpende hand van Herman. Een koekje met een papiertje, we hebben dit bewust gegeven zodat we ze kunnen aanleren dat ze de dustbag vuilbak moeten gebruiken.
Je moet die drobberkes hun gezichtje zien als zonen grote witte meneer hun helpt om dat pakje open te doen. Dat zijn de momenten dat je de miserie vergeet en weet waarom je al dit werk doet.
Daarna was het tijd om het eerste leerjaar een test te laten doen, zoals ons Brittje had moeten doen in de nieuwe school. Deze kinderen hebben ongeveer hetzelfde niveau. De resultaten waren idem aan dat van ons Brittje.
Daarna verzamelden we de kindjes van de drie leerjaren voor onze loomles. Elk kindje kreeg een handvol loombandjes Ria vroeg om twee vingers in de lucht te steken, waren er toch enkele bij die beide handen met 1 vinger omhoog hielden. Dus het loomen gebeurde op de vingertjes. De meeste kindjes hadden het loomen snel onder de knie en waren apetros op hun resultaat. Ze mochten dan ook natuurlijk hun werk mee naar huis nemen.
We gingen bij de kleutertjes nog langs om wat knuffelbeestjes af te geven, we maakten enkele fotos van de kindjes met de sleutelhangers van de Sint Carolusschool.
Voor ons was het nu tijd om afscheid te nemen en terug te vertrekken naar Iganga, daar hadden we nog een afspraak op het politiekantoor.
Terug in Iganga lieten ze ons een dikke drie uur wachten alvorens we terug naar het politiekantoor werden gebracht. Nu dat het nog licht was, konden we pas echt zien hoe het er uit zag in dat kantoor. Het was nog veel erger .. vuile vieze muren . Bah.
Diezelfde madam van vorige nacht was ook nog daar, met open mond kauwend op iets, mompelde ze vanalles in plaatselijke taal. Nu helemaal onbegrijpbaar.
Nu moest Ria een verklaring afleggen, niet bij de dame maar bij een veel serieusere meneer. Ook weer moest ze haar naam op een papiertje schrijven. Uren gingen voorbij het was al donker toen we terug naar het hotel werden gebracht.
Hier wachte de directeur van het hotel ons op en we moesten mee naar zijn office komen.
Toen ik (Ria) vroeg om toch minstens iets te mogen eten liet hij dadelijk samosas komen, dit was het eerste eten van die dag ..
We vertelden hem dat we amper nog geld hadden om terug naar Kampala te gaan. Zijn antwoord was, Ik geef u morgen some money dat klonk als juist genoeg om in Kampala te geraken.
We zijn tenslotte toch nog tot een overeenkomst gekomen betreffende een schadevergoeding.
De volgende morgen zijn Francis en Charles ons komen ophalen, deze hebben ook nog een serieus gesprek gehad met die directeur over de veiligheid van zijn hotel.
De laatste dagen brengen we door met onze kinderen. Donderdag zijn we schoolgerief gaan kopen voor
ons Rian. Brittje gaat ondertussen al een weekje naar topklas en dat merk je heel duidelijk. Ze zingt al terug schoolliedjes en praat meer Engels.
Zondag namen we afscheid van Rian. Zij had het heel moeilijk, haar tranen druppelden van haar bruine wangen. Zij begrijpt allerbest dat het waarschijnlijk weer een jaartje duurt voor ze ons terug ziet.
Iedereen hier pept ons wat op om er terug tegenaan te gaan.
Dan heb je nog het verhaal te goed van onze Martin uit Namutumba.
Sommigen onder jullie herinneren de jongen met de dikke vingers, die we een vier jaar terug hulp gegeven hadden. Toen is het mis gelopen, de vader die niet geloofde in de moderne geneeskunde, de jongen voor een jaartje weg nam en naar een heksendokter bracht.
Ondertussen zien we Martin terug. De zwelling bereikte nu al zijn onderarm tot aan de elleboog. Zelfs aan de schouder zie je een verdikking. De ziekte heet Madourai of Elefant ziekte.
We zouden willen uitvissen of er toch in Belgie geen organitatie of doktersvereniging bestaat die het geval van Martin ten harte zou willen nemen.
Martin heeft geen pijn, maar kan niet goed spelen of rennen, hij heeft te veel last van die loodzware arm. HEEFT ER IEMAND EEN TIP VOOR ONS ..
Ons verblijf zit er bijna op, toch kunnen we terug kijken op wat er op korte tijd is gerealiseerd dank zij de steun van mensen uit Belgie. De ingangspoort staat er, elke klas heeft een sterke metalen kast, 30 schoolbankjes zijn er bijgekomen en het voornaamste, er zijn weer twaalf kindjes meer die gesponsord worden door mensen in Belgie, in totaal hebben we nu 32 sponsorkindjes.
Het plezante was het aanleren van het loomen aan die kleine pagadders.
Dank je wel voor alle steun.
Vele groeten aan Iedereen.
Ria en Herman.
Sorry als er foutjes in de tekst staan maar ik werk nu even op een qwerty laptop.
Dag allemaal,
We gaan dus verder met ons verhaal ..
Maandag vroeg in de morgen gingen we naar Namutumba voor de eerste schooldag mee op te starten. Daar aangekomen zijn er reeds een aantal van de mamas met hun kindjes .. zij zitten geduldig te wachten.
Simon, onze principal start dadelijk met het inschrijven van alle kinderen. Al onze gesponsorde kindjes krijgen een nieuw uniform. Er worden fotos genomen, ook samen met de mamas. Alles bijeen wel een heel gedoe.
Ook de mama van Martin, waarover we later meer vertellen, kwam met haar dochtertje Gloria op haar rug. Vrijdag hadden we reeds gemerkt dat Gloria pleisters op haar hieltje had en niet kon stappen.
Dus ook vandaag kon ze niet op haar voetje staan. Nu waren de pleisters verwijderd, een grote open wonde die er echt niet goed uit zag. Ik vertelde de mama dat we geld zouden geven om met een boda boda naar het plaatselijke ziekenhuis te rijden en om de wonde te laten verzorgen .. de andere mama-s kwamen me bedanken hiervoor .. God bless you more and more.
Uren later is mama Gloria terug gekomen, zij bracht mij het resterende bedrag terug. Men heeft de wonde, na al deze dagen nog moeten naaien. Dit alles koste ons slechts een 6 euro.
Ondertussen was men begonnen met het maken van de porridge. Het was al ver na tien uur toen de mamas naar hun hut terug gingen en onze kleutertjes en kindjes van de lagere school gezamelijk op de grond met hun beker porridge zaten, allemaal wat onwennig op hun eerste schooldag.
We hadden ook pancakes laten maken en deelde deze uit aan de kinderen. Alles samen hadden we toch voor onze eerste schooldag 63 kindjes, wat een goed number bleek volgens onze principal.
Er zijn ook 30 schoolbankjes bijgemaakt, die diezelfde morgend geleverd worden. Hiervan maakte ik
( Ria )mooie fotos. Eindelijk zat iedereen in zijn of haar klaslokaal.
De metalen bureau kasten die we vorige week in Kampala bestelden, heeft Herman reeds in elkaar gezet. Er staat nu in elk klaslokaal 1 mooie kast.
Die eerste schooldag kwamen er nog enkele mamas vragen of we hun kindje niet wilden sponsoren. Na onze uitleg . dat niet wij maar sponsorouders .. de kindjes helpen, zag je wat teleurstelling in hun gezicht. We hebben hen beloofd dat, indien we nieuwe sponsors vinden, hun kindjes de eersten zullen zijn die we helpen.
Na de eerste schooldag huppelden onze kleine mannen vrolijk naar huis.
Wij hadden nog een meeting met de teachers hoe we de volgende dag zouden organiseren. We planden om na het ontbijt, een lesuur voor de kinderen van 1st, 2de en 3de leerjaar om gezamelijk het loomen aan te leren.
We vertelden vol vuur over de kinderen van de Sint Carolus school uit St Niklaas, die nu in Belgie sleutelhangerschoentjes zijn aant verkopen,en elk schoentje betekend een stapje vooruit voor een kindje van onze school.
Het was al tegen 5 uur in de namiddag toen we terug in Iganga aankwamen, we bestelden een kleine snack want we hadden sinds het ontbijt niet meer gegeten. Herman en Simon, onze principal, maakten op de computer de files van onze sponsor kindjes. Het is voor ons, zonder hulp, moeilijk om juist te weten welke naam welk kindje welke fotos bij elkaar horen. Ria maakte al enkele loombandjes klaar, bekeek trots al de fotos die ze de afgelopen dagen gemaakt had. Tegen 7 uur werd het donker en namen we afscheid van Simon. De afspraak was om de volgende dag om 7 uur s morgens terug naar de school te vertrekken, wisten wij helemaal niet dat we elkaar veel sneller zouden terug zien.
Op de kamer namen we een douche, en pakten we alles reeds klaar voor de volgende dag.
We gingen rond rond 8uur30 nog even naar beneden om iets te eten. We maakten nog een praatje met de diensters en gingen terug naar de kamer. Vanaf 11 uur tot 5 kan je hier met oorstopjes in, min of meer slapen.
Toen we de kamer binnen kwamen, die OP SLOT was, merkten we meteen dat onze twee kleine laptops verdwenen waren. Wij dadelijk terug naar beneden, de recepcioniste kwam terug met ons mee. Zij verwittigde de directeur van het hotel. Toen we met zn allen in onze kamer stonden merkte Ria dat ook de slotjes van de valies open stonden .. ja hoor open gebroken .. al gauw bleek dat men daar ook in gesnuffeld had, ons resterend geld voor de school, 250 euro in plaatselijke munt, was verdwenen, onze paspoorten hebben ze laten liggen.
Lieve mensen, wat er dan allemaal door je hoofd gaat
De receptioniste klopte op de deur tegenover onze kamer, twee drie maal, om te vragen of deze mensen iets opgemerkt hadden. Niemand deed open. Voorzichtig deden ze de deur open, die niet op slot was, de kamer was leeg, geen baggage meer op 1 detail na . een orange sjaal van Ria lag daar op het bed.
De directeur belde naar de politie .. we moesten met zn allen zelf naar het kantoor komen. Ook onze Simon kwam naar daar.
Ondertussen was het reeds 11 uur in de nacht, mensen . om te beschrijven waar we nu gezeten hebben dat is gewoon ONMOGELIJK.
Een POLITIEBUREEL . Vieze vuile muren, kapotte stoelen, een vuil bureau .. massas papieren, waarschijnlijk dossiers, liggen dooreen, kakkerlakken liepen over de muren, een rat . een muis . En dan de dame die ons verslag moest opmaken, dat mens was gewoon dronken of was onder de drugs . Zij kon zelfs niet onze naam overschrijven van ons paspoort wist niet wat een laptop of klavier was, hoe kan je hier vertrouwen in de politie hebben ???
Alleen Herman mocht zijn relaas doen, Ria moest de volgende dag terug komen ????
Drie volle bladen heeft dat mens neergeschreven, ik denk zelfs dat ze het zelf niet meer kon lezen.
KON HET NOG ERGER ?????
Rond 1 uur s nachts komen we terug in het hotel, Ria herinnert zich dat haar GSM en camera in haar rugzakje moet zitten, bang vraagt ze aan de directeur om toch nog even mee te gaan naar de kamer.
Daar opent ze die rugzak . ook GSM en camera eruit verdwenen, met al de prachtige fotos van afgelopen dagen.
Die nacht hebben we geen oog dicht gedaan zelfs blij dat het terug ochtend was.
Even genoeg hierover .. we trachten snel deze mail te versturen, later volgt er meer.
Wij zijn altijd blij dat we een berichtje van jullie krijgen.
De voorbije dagen hebben we het druk gehad met o.a. het betalen van het schoolgeld van Rian en Brittje . Blijkbaar betaalt hier iedereen pas tegen het begin van het nieuwe schooljaar .lange rijen .. aanschuiven in de bank. Onze eerste bank was de Century bank aan de andere kant van de stad. Alles gebeurt hier nog met cash geld, je kan niet anders want de scholen verplichten je hier om via de bank te betalen. Je krijgt dan zo n bankslip van de school, een papier in vier delen, daarmee stap je naar de bank om daar dan minstens een dik uur staan aan te schuiven. Na het betalen van het schoolgeld krijg je dan een stuk van die bankslip terug voor de school. Al bij al waren we hier twee uur kwijt.
Dan naar de volgende bank Bank of Africa om wat cash geld te gaan afhalen, hier stond er gewoon een rij tot bijna buiten. Zoveel geduld konden we niet opbrengen .. Het was al bijna middag, dus eerst maar ergens een pizza gaan eten alvorens we naar de volgende bank moesten voor het schoolgeld van Britt. Ja mensen, voor elke school moet je hier naar een andere bank.
We hadden beiden een halve pizza over, dus hadden we gevraagd om deze in een doos te steken voor onze kinderen in de namiddag. Wij met die pizzadoos te voet door de stad Kampala op naar de STANBIC bank. Nu was die nog verhuist ook, we hebben zeker zes keer moeten vragen waar we die konden vinden. Binnen in die bank weer zo een lange rij . Wij daar tussen met onze pizzadoos weer drie kwartier aanschuiven. Zelfde ritueel natuurlijk, het was bijna vier uur in de namiddag vooraleer we terug in het hotel terugwaren, nog altijd met onze pizzadoos. De pizza was zelfs nog warm omdat het hier snikheet is, en wij . Wij waren meurg = oververhit, doorweekt van het zweet en moe.
Moet je weten, onze kinderen hadden die pizza op vijf minuten binnen.
Op onze trektocht door de stad kochten we ook blauwe druiven, een rariteit hier in Uganda. Ze leken er zoooo lekker uit .. niet dus, ze smaakten naar azijn.
Voor je hier in Uganda een bank binnenstapt wordt wat je bij hebt gecontroleerd, dus ook telkens die pizza en de druiven.
Donderdag vertrokken we richting onze school vergezeld van Roy, Rian en Brittje. De weg ernaartoe is hier altijd immens druk. Onze chauffeur wist een kalmere weg!!!!!!
We hadden onderweg in Mukono een afspraak met onze Nederlandse vrienden. Met die andere weg te nemen waren we er al voorbij voor dat we het wisten. Een 15 Km terug dus, maar we waren dan toch nog mooi op tijd.
In Iganga aangekomen . blij dat we er waren bleek dat ze ons in het hotel absoluut niet verwachten. Het hotel zat vol, nochtans hadden wij enkele dagen ervoor nog een mailtje gestuurd voor bevestiging dat we kwamen.
Wat nu ???? Er zat niks anders op dan in de stad Iganga op zoek te gaan naar een andere slaapplaats. We hebben een ander hotelletje gevonden, goedkoper maar s nachts meer lawaai.
Vrijdag aangekomen in Namutumba .. onze principal had ons al verteld dat het hier al maanden niet meer geregend heeft, echt alles is hier stoffig en heel droog, ze zitten hier echt te wachten op regen.
Onze eerste indruk was een beetje teleurstellend, alles is wat kleurloos geworden door slijtage en stof. Onze school heeft dringend een likje (zeg maar ne grote pot) verf nodig.
Onze mooie boom voor de kleuterklas heeft men moeten omhakken door de droogte, hij was helemaal dor geworden.
Ook binnen in de klaslokalen is er wat renovatiewerk, muren moeten (bij)bezet worden, ook hier is schilderwerk nodig. Ramen en ruiten zijn stuk, hier en daar is het dak los .. maar voor dit alles is er nu geen budget voorzien.
We waren hier om de mensen in de hutten te gaan bezoeken, om 10 nieuwe kindjes te vinden voor de babyklas en om de mamas te vertellen dat de gesponsorde kindjes van vorig jaar terug mochten komen. Hiervoor waren ze allen superblij. We vertelden hun ook over de workshop van zaterdag. We namen de nodige fotos van onze kleutertjes en hun mama.
Men is ook al volop bezig met het maken van nieuwe uniformen en schoolbanken. Aan de school is men gestart met de muren voor de poort.
Zaterdag dan, de dag van de workshop over familieplanning, toch hier nog altijd een moeilijk bespreekbaar onderwerp. We hadden de mensen uitgenodigd om tien uur. Enkelen waren er al om negen uur, de laatsten rond tien uur dertig, mooi op tijd voor een Afrikaan.
De gynaecologe sprak over de voor en nadelen van een staafje in de arm, het was hier een gekwetter van jewelste, voor ons totaal onverstaanbaar. De dames hadden daarna de mogelijkheid voor het verwijderen van en het (opnieuw) plaatsen van een staafje. Vijftien hebben zich ter plaatse laten behandelen, enkelen gaan woensdag naar het plaatselijk hospitaal.
Tijdens het uren geduldig wachten, want dat kunnen ze hier wel, heeft Ria en Rian de mannen en vrouwen het werken met loombandjes aangeleerd. Iedereen wou meedoen iedereen wou van die gekleurde bandjes .
We hadden van de Sint Carolus school in St Niklaas wel duizenden en duizenden van die bandjes gekregen. Die bandjes werden dan ook veelvuldig gebruikt om armbandjes, halskettingen en ringen te maken, in alle kleuren. En dat alles op hun vingers .. ze kregen er niet genoeg van. Ria heeft het daarna ook aan de kinderen aangeleerd. Ook deze waren er vlug mee weg, en natuurlijk heeeeeeeel enthousiast.
De Sint Carolus school voert nu een actie voor onze school in Namutumba. Toch even van hier uit .. veel succes gewenst en nogmaals onze dank.
Dat loomen is hier totaal nieuw en overal waar we komen zijn vrouwen en kinderen verzot om ook zo een armband als Ria te hebben.
Morgen is het de eerste schooldag, voor ons vroeg opstaan want wij willen er op tijd zijn.
Later weer wat nieuws.
Vele (hete) groeten uit Iganga Uganda.
Ria en Herman
Hallo iedereen
Zoals velen van jullie wel weten zijn we terug in Uganda . Het is nu voor de 25st keer.
Er was nergens een probleem met onze 125kg. bagage dat we bij hadden. We hadden een heel rustige en ontspannen vlucht (KLM), alles verliep zoals het moest zijn het eten aan boord was voor ons het lekkerste en meest verzorgde ooit in een vliegtuig gekregen. Natuurlijk waren er wel uitgebreide controles .. Reeds in het vliegtuig moest iedere passagier een formulier invullen, een vragenlijst over onze gezondheid Toen we uit het vliegtuig stapten en alvorens we de vlieghaven binnenmochten stond een verpleegster ons op te wachten met een beschermpak aan, iedereen moest eerst zijn handen ontsmetten en dan mochten we binnen. Daar stonden dan achter een houten balie andere verpleegsters, compleet met handschoenen en mondmasker. Iedere passagier moest zijn ingevulde papier laten checken en ook werd er de koorts genomen, dan pas mochten we verder.
Het doet toch wel iets, maanden zagen we zulke soortgelijke controles voor EBOLA op televisie, maar realiteit is toch wel iets anders.
Onze mailtjes die we versturen, gaan naar ongeveer een 200 tal mensen in België, dus misschien toch nog even voor de mensen die het niet echt weten .. Ebola is niet in Uganda, toch neemt men ook hier zijn voorzorgen.
De volgende dag was het weerzien met onze kinderen weer heel ontroerend, we hadden afgesproken dat ze naar ons hotel zouden komen . Hier in deze rustige omgeving is het voor iedereen gemakkelijker om elkaar na 10 maanden terug te zien. Ons Brittje had welgeteld 7 minuten nodig alvorens zij zich terug comfortabel voelde en dicht tegen mij (Ria) aankroop. Yes, ik heb mijn kleine knuffelpop terug bij mij!!!!!!
Rian is hard gegroeid en een jonge dame geworden. Het voelde direct terug goed aan, de knuffel die we van Roy kregen is gewoon niet te omschrijven Hiervoor hebben we maanden afgeteld.
Deze week zijn we voor Rian en Brittje een nieuwe school gaan zoeken. Daar ben je al snel een dagje zoet mee. Alles met de nodige vertraging voor de administratie. In de school voor Brittje moesten we bij de directeur komen, omdat ze het bij de test die ze moest doen niet zo goed had gedaan. Ons Britt moet nog een jaartje kleuterschool doen om volgend jaar mee te kunnen in het eerste leerjaar. Mensen, die directeur zijn bureau, wat een rommelkot, die kreeg van ons zelfs geen 2 op 10. Nochtans staat die school aangeschreven voor mee één van de beste Die test dat ons Britt heeft moeten doen gaan we ook eens toepassen in onze school in Namutumba .. benieuwd wat onze Topkleuterklas ervan maakt .. het is helemaal niet gemakkelijk.
Ook Rian moet haar jaar in het eerste middelbaar overdoen weliswaar in een andere school. De studiemeester (dame) heeft ons beloofd om Rian in het oog te houden als het te moeilijk voor haar wordt. Dat onze kinderen het moeilijk hebben heeft toch heel veel te maken met de omgeving waar ze wonen (midden in de sloppenwijk).
Ook hebben we de nodige afspraken kunnen maken met de Principal van onze school. Zo mag hij de werken laten starten voor het bouwen van een metalen poort, zodat de school kan afgesloten worden. Ook moet hij ter plaatse de eerste contacten leggen voor de workshop van familieplanning die we zaterdag gaan organiseren.
Later deze week rijden wij verder naar Namutumba. Vrijdag bezoeken we de families rondom de school om nog 10 extra kleutertjes te zoeken die nieuw worden gesponsord en om de dames te informeren over onze workshop.
Tot zover onze eerste berichtgeving.
O ja bijna vergeten, met ons gaat het goed, alleen wat weinig slaap. De indrukken dat je opdoet tijdens de dag blijven nog wat nadraaien bij het slapen gaan. Zelfs na zo veel keren hier zijn geweest geeft Afrika en zeker Uganda toch nog steeds zaken om over na te denken in het leven.
We hebben hier temperaturen overdag rond de 30 graden, dus daar kunnen we niet over klagen. Voor de rest lijkt het erop dat we hier niet zijn weggeweest .. zelfs na 10 maanden.
Nog vele groeten van ons beide.
Ria en Herman.
Laatste mailtje voor deze keer. Uganda nieuwtjes 6.
Hallo lieve mensen, ondertussen zijn we terug in ons Belgenlandje.
Jullie hebben nog wat nieuwtjes te goed van onze laatste week in Uganda.
Dinsdagavond hadden we nog een meeting met de principal van de school. Hij bedankte ons voor alles, en het mooiste compliment voor ons was toch dat hij ontzettend veel van ons geleerd had.
Er zijn nu 72 kinderen in de school. De ouders hebben gereageerd op het terugsturen van hun kinderen om eerst schoolgeld te betalen. Er zijn kindjes teruggekomen met een gedeelte van het bedrag, andere ouders hebben dan weer beloofd dat ze zullen betalen als .
Simon ( principal ) houd alles netjes bij . WIE en WANNEER er wordt betaald.
Het goede aan dit alles is, dat we de kleine mannen terugstuurden die geen schoolgeld betaalden, terwijl wij nog wel degelijk in Namutumba waren. De ouders zouden anders kunnen denken dat wij voor iedereen schoolgeld betaalden en nu dat we weg zijn, de Principal terug geld vraagt.
Het is heel duidelijk gemaakt dat er slechts 18 kleine kindjes in BABYCLASS gesponsord werden door Belgische ouders. Alle kinderen komen heel graag naar school, maar een school kan niet blijven bestaan zonder schoolgeld!!!!!!
Met een goed gevoel namen we afscheid van Simon, hij ziet het helemaal zitten en volgens hem heeft hij terug alle energie voor de school te leiden. Jammer dat we niet binnen enkele maanden eventjes kunnen terugkomen voor een check up.
Ons voornemen voor dit schooljaar, is om geld te verzamelen om extra schoolbankjes te laten maken, enkele nieuwe speeltuigen aan te schaffen, de oude te laten herstellen en om wanden te laten plaatsen in steen, tussen onze klaslokalen.
Nu de omheining er staat ontbreekt nog de schoolpoort.
Hier in Namutumba hebben ze veel last van TERMIETEN, de houten tussenwanden en kasten zijn gewoon vernielt, gewoon opgevreten door de termieten. Zelfs de houten schoolborden zijn ten prooi gevallen.
Als het financieel mogelijk is om muren te laten metsen, zouden we ineens ook de blackboards mee laten inmetsen, zodat we van die houten borden af zijn.
Ook hebben we in Kampala een offerte laten maken voor in elk lokaal een metalen bureau kast te zetten.
Binnenkort mogen we gaan praten voor mensen van de Rotary Club in België .. !!!!!!! Misschien een steuntje in de rug
We zijn best wel trots op onze nieuwe keuken en omheining.
Alle normen van het ministerie van onderwijs zijn nu vervuld. De nodige papieren moeten nu nog ingevuld en ingediend worden, zodat MAMA RIA EDUCATION EN NURSARY SCHOOL officieel geregistreerd kan worden. De bijscholing van onze beste kleuterjuf is reeds achter de rug . dus we zijn sowieso erkend door het ministerie, nu slechts nog de officiële erkenning !!!!!!! KLINKT TOCH SIMPEL NIET ???????
Onze juf AIDAH heeft enkele leerstofboeken meegekregen en zijzelf vertelde ons dat ze véél had bijgeleerd.
Donderdagavond waren ik en Herman uitgenodigd om bij onze beste vriend Francis thuis te komen eten, zijn ouders en enkele van zijn familieleden waren op bezoek in Kampala. Hij zou ons laten komen ophalen en later terugbrengen naar ons hotel.
OK .. dit was voor ons eens een reden om ons wat op te telloren en onze beste kleren boven te halen. De afspraak was dat ze ons om kwart voor zeven kwamen ophalen.
Juist onder de douche, belde men ons van de receptie dat er twee mannen waren om ons op te halen ??? HELP, bijna één uur TE VROEG !!!!!
Een kwartiertje effe STRESS . haren in de plooi, netjes gekamd en gestreken . wij in de auto. En dan,
FILE FILE FILE, BUMPER TEGEN BUMPER . WARM .. BENAUWD . ZWETEN ..POUFFEN ..
Het zweet liep in straaltjes van mijn haar naar beneden . nog erger dan een zware vapeur denk ik.
1 Uur en 20 minuten later zijn we aangekomen bij het huis van Francis. HAREN PLAT TEGEN DE KOP !!!!! NAT VAN HET ZWEET.
Alles bij elkaar was het wel een leuke avond, lokaal food maar best wel lekker. Na wat heen en weer gepraat, met de nodige vertalingen, werd het tijd om op te stappen. Maar zomaar ben je nog niet weg, eerst nog het langdurige handgeschud met de nodige hugs, en afsluiten met een gebed.
Men reed ons terug naar het hotel op 20 minuten !!!!! Geen file meer . Geen zweet meer .
Onze laatste dagen vlogen voorbij ..
Zes weken na ons vertrek uit BELGIE KUNNEN WE TOCH MET EEN GOED GEVOEL TERUGKIJKEN OP ONS VERBLIJF.
Het afscheid nemen wordt precies altijd nog moeilijker . WIE WEET .. WAAR EN WANNEER ?????
Zaterdag rond vier uur in de namiddag vertrokken we richting vlieghaven (+/- 40 km).
JA JA en als afscheid stonden we hiervoor nog dapper 1 uur en 45 min in de file - TRAFIC JAM.
In en rond Kampala is het niet meer te doen met het verkeer, de ene verkeersopstropping na de andere, gewoon en zonder ongevallen ze rijden mekaar vast.
T.I.A. THIS IS AFRIKA
Vlak voor de luchthaven hadden we nog een laatste avondeten met onze Francis en tegen half negen vertrokken we voor die laatste 5 km. .. De auto startte niet meer !!!!! Ge zou al voor minder beginnen te zweten . Francis kreeg hem na enkele minuten terug aan de praat. Koude motor zei hij ???? in een temperatuur van 28° ???? wat vinden ze hier toch nog uit ????
En dan 2 km verder
STOP CONTROLE Auto aan de kant, eerst de chauffeur uitstappen .. dan wij Francis mocht terug in de auto, wij werden afgetast mannen en vrouwen apart.
We moesten een 25 tal meters verder stappen en dan mocht Francis ons terug oppikken.
In de luchthaven aangekomen hebben we nog drie kwartier buiten moeten aanschuiven alvorens we de eerste voet binnen mochten zetten. Er was nog een controle voordat we binnen mochten en die duurde vrij lang. Gevolg lange rij wachtenden en dan nog eens
CONTROLE . AANSCHUIVEN .CONTROLE. Het lijkt wel of we allemaal terroristen zijn.
Zondagmorgen kwart voor zes zijn we geland in Brussel. BBRRR. Koud !!!!! min 1°.
Lieve mensen voor jullie allen een hartelijke dank, voor jullie steun en bijdrage. Dank zij jullie krijgen er weer vele kinderen een kans op een toekomst.
EEN DRUPPEL OP EEN HETE PLAAT ?????
NEE HOOR .. ONZE DRUPPELS BLIJVEN KOMEN MPOLA MPOLA langzaam maar zeker !
We hebben genoten van ons verblijf in Mbale, oosten van Uganda. Maar de stad zelf is lawaaierig en vuil. De populatie is groot en de stad kan deze niet opvangen. Ook horen we van de mensen hier dat de stad zo vuil is omdat de leiders niet geïnteresseerd zijn in dit deel van Uganda. Typisch Ugandees excuus ..
Dinsdagmorgen brachten we een laatste bezoek aan onze school. Prachtig om te zien . de eerste GROTE kookpot met porridge staat te pruttelen in onze nieuwe keuken.
VOOR
NA
De kinderen komen nu hun beker zelf halen en blijven veilig weg van het vuur.
In totaal zijn er nu 69 kinderen aanwezig, waarvan er 18 gesponsord worden door Belgische ouders.
Nog steeds zijn er een 25tal die geen schoolgeld hebben betaald. Het is moeilijk een school te runnen zonder de nodige financiën. Nu na 2 weken les is het de hoogste tijd dat de ouders het schoolgeld betalen. De ouders zijn hierover ingelicht.
Hoe hard het volgende ook mag klinken, maar onze Principal heeft de niet betalende kinderen na het ontbijt terug naar huis gestuurd met de mededeling dat ze pas mochten terug komen als ze het schoolgeld bij zich hadden.
Eén papa bracht zijn twee kinderen terug met de mededeling dat het schoolgeld er de volgende dag zou zijn. Een ander meisje bracht al een deel van het schoolgeld . De rest van de kinderen hebben we die morgen niet meer terug gezien. Ja . zo gaat dat hier.
De volgende dagen gaan we uiteindelijk weten hoeveel ouders er nu zullen betaald hebben.
Misschien wel een hele harde maatregel, maar de ouders mogen niet denken dat de muzungus, wij dus, alles zullen (kunnen) betalen, als ze willen dat hun kinderen naar een goede school gaan moeten ze er zelf ook iets voor doen.
Velen van jullie zullen nog wel het verhaal weten van onze Martin, het jongetje met de afgrijselijke dikke hand.
Misschien nog even in het kort: Martin, een jongentje van 6, werd aan ons getoond en om hulp gevraagd. Hij had dikke vingers. Wij hebben Martin in Kampala, door middel van enkele operaties, laten onderzoeken en de ziekte Madura werd vastgesteld, een soort Elefantziekte.
Wij zorgden voor de nodige medicatie, die hij minstens een jaar en een half moest nemen met een regelmatige controle. Echter .. de vader geloofde niet in de moderne geneeskunde en bracht het ventje bij een witchdokter, een soort heksendokter. We hoorden een jaar lang niets meer van Martin, de moeder vertelde steeds dat hij bij een tante verbleef ergens ver weg.
In april laatsleden was hij terug bij zijn mama in Namutumba. De vader liet de kleine achter met een hand erger dan ooit.
Nu kwam Martin, een flinke jongen van 10, onszelf in de school dag zeggen. Nu is de hele arm aangetast. Deze is ook langer dan het gezonde armpje. Eerlijk gezegd, we hebben zelf geen fotos meer durven nemen, dit was echt te choquerend.
Wel is het kleinere zusje van Martin één van onze sponsorkindjes.
We zijn nu terug in de hoofdstad Kampala om al het nodige schoolgerief te kopen voor onze kleindochter Rian. Ze is uiteindelijk dan toch toegelaten op de school waar we jullie eerder over vertelden. Het feit dat wij Muzungus waren heeft hier zeker een grote rol in gespeeld. Als de school zeker is van het schoolgeld laten ze gemakkelijker de kinderen toe.
Mensen wat hebben ze hier toch allemaal nodig in zon school, matras beddegoed wc papier jerrycan, tot een strijkijzer toe. Lees- en schrijfboeken, van sporttenue tot vrijetijdskleding, uniform voor alle meisjes hetzelfde. Een hoop materiaal dat ze moeten verhuizen naar de school.
Zondag avond namen we afscheid van ons groot meisje. Ze was er klaar voor vertelde ze.
Gisteren (maandag) is Rian door haar papa en mama naar school gebracht, zon 45 km van de hoofdstad. Voor die verhuis en inschrijvingen hebben ze hier algauw een hele dag nodig.
Wij haalden ons Brittje van school s middags. Die kleine pruts van 5 jaar is tot s avonds 7 uur (alleen) bij ons gebleven. We hebben er evenveel van genoten als zij een dag om te koesteren, want het zal weer lang duren vooraleer deze kans zich nog eens voordoet.
Nog iets wat we jullie zeker willen vertellen .. sinds enkele jaren bezoeken wij hier aan de rand van de sloppenwijken een weeshuis, gerund door een zekere Maria.
Als wij hier aankwamen in Uganda vertelde men ons dat Maria was opgepakt en in de cel belande. Het weeshuis is gesloten en de meer dan 120 kindjes zijn naar verschillende ander weeshuizen gebracht. Waar zijn toch al onze vriendjes naartoe ????
Men raadde ons af om nog verder naar de oorzaak van de sluiting te zoeken.
We weten al sinds enkele jaren dat de regering een (misschien wel terechte) opkuis wil doen in de soms erbarmelijke weeshuizen. Daarom verplichte ze dat die opvangtehuizen aan bepaalde regels moeten voldoen en een licentie nodig hebben. Zij die deze vergunning niet hebben worden gesloten en de uitbaters opgepakt. Zo ook de Belg Berry Glazer, waarover er zowel in Uganda als in België veel in de media is verschenen. Enkele jaren terug bezochten wij deze man op de Sse Sse eilanden op het Victoriameer. Wij hadden met hem een goed gesprek en voor ons leek er niets mis toen.
Genoeg voor vandaag ..
Straks hebben we nog een (laatste) vergadering met onze Principal van de school, en weten we ook hoeveel kindjes er zullen betaald hebben.
Het weer hier in Kampala is de laatste dagen vrij drukkend. Het regenseizoen is op komst en dat merk je aan de bewolking en het soms plots opkomend onweer, tijd om te schuilen. Die afkoeling komt dan gepast want het zweet is hier gratis.
Vrijdag 14 februari Valentijnsdag, na een korte werkdag in Namutumba reden we inplaats van terug naar Iganga, verder door naar Mbale, +/- 50 km van de grens van Kenia.
Vanaf deze plaats heb je prachtig zicht op het Elgon gebergte, dat de grens vormt.
Hier brachten we drie dagen door (een cadeautje voor onszelf ), en .. om enkele vrienden te ontmoeten.
Zaterdag hadden we onze eerste afspraak om twee uur in de namiddag. Om zes uur, die namiddag, liet hij ons weten dat hij nog in Kampala was meer dan vijf uur rijden van hier. Afspraken zijn hier heel flexibel TIA. This is Africa.
Vandaag 16 februari, wij te voet naar de stad, een wandeling van 40 minuten langs wegen waar de wegen weg zijn. Wanneer we werden gepasseerd door een auto of boda boda, moesten we onze adem 30 sec. inhouden vooraleer het stofgordijn verdwenen was.
Je gelooft het nooit, maar onderweg stopt er een boda boda met een muzungu (blanke) erop. Wij verwondert natuurlijk. Stapt het meisje af dat we twee weken terug ontmoet hebben in Namutumba. Zij komt speciaal naar Mbale (90 km) om eens goed te kunnen zwemmen.
We hadden vandaag een afspraak met Robbert ..
Enkele maanden terug kregen we in België een telefoontje uit Uganda. Belt een zekere Robbert die beweerde dat hij ons kende van negen jaar geleden. We konden toen onze oren niet geloven, was dit de man die we dachten dat hij overleden was ..?? We stelden enkele vragen die alleen hij kon beantwoorden. We maakten een afspraak voor als we terug in Uganda zouden zijn, dus vandaag.
Afgesproken was dat hij ons kwam ophalen met zijn wagen ergens in het centrum van Mbale.
Voor een Afrikaan heel ongewoon dat hij te vroeg op de afspraak was. Na uitvoerig handengeschud en hugs, midden in de stad, zegt hij, volg mij maar. Wij dachten naar zijn wagen,
ja tararaa, hij met ons naar een busstation.
Ik geloof dat we het Afrikaans Engels slechter beginnen te begrijpen want van die wagen was absoluut geen sprake. We werden in een Matatu (busje) gepropt, maar die was nog niet vol genoeg want deze reed nog eerst een blokje rond om nog meer volk in het busje te krijgen.
Mensen . Wat was dat? Op de voorste rij de chauffeur, twee dames plus een kind van rond de zes jaar en een pas geboren baby, max. vier dagen oud. De tweede rij was gevuld met vijf jerrycans brandstof, een zak rijst van 25 kg en nog vier personen. Dan had je de rij van Herman, vier volwassenen en een kind plus grote zak met Joost mag weten wat. Op de volgende rij zat Ria tegen de raam gepropt met onze rugzak op haar schoot, geflankeerd met drie andere personen. Dan had je nog de laatste rij, die vol zat met drie mollige mensen .. komt er nog een dikke dame bij met een echt Afrikaans achterwerk, om U tegen te zeggen. Mij (Ria) was het echt niet duidelijk hoe deze dame nog mee kon maaaaaar ze liet haar gezwind zakken, als een ballon, bij die andere mollige mensen. Zou zon busje dan toch rekbaar zijn ???? Met 22 mensen en duidelijk overgeladen.
Het was een ritje om nooit te vergeten, gelukkig was het maar voor een vijftal kilometer.
In België hadden we de hoop gesteld dat Robbert het misschien wel gemaakt had, maar dit bleek dus ijdele hoop. Hij woont samen met zijn gezin, twee kinderen en vrouw, tussen enkele steegjes in, in een schamele één-kamer woning.
Na het bezoek, wij terug in zon Matatu richting het centrum van de stad. Wij, Muzungus mochten nu op de eerste rij plaats nemen. Ook niet zo goed, want dan zie je pas hoe het verkeer hier zijn gangetje gaat. Van het centrum wandelen we terug naar het hotel.
WAT EEN DAG .. WAT EEN AVONTUUR.
Dinsdag vertrekken we richting Kampala, maar eerst gaan we nog langs onze school voor een laatste check up.
Wat het weer hier betreft , s morgens kan je gewoon een gokje wagen, wordt het vandaag warm of wordt het heel warm. Gemiddeld hier 33 graden.
Met ons alles ok en we genieten hier van onze accommodatie.
Vele groeten uit Mbale.
Ria en Herman.
We gaan hier dus verder met ons verhaal. (3)
We hebben drukke dagen achter de rug, met een internet dat niet wil werken en ook IKKE Ria die 5 dagen zonder stem was, niet echt ziek maar .. veeeel keelpijn, misschien van de droogte en het stof.
Iedereen had wel een middeltje van grootmoeders raad. Van 5 keer per dag zout slikken tot kruidenmengsels van weet ik wat, en dan natuurlijk ook onze eigen medicijnen .. wat er uiteindelijk heeft geholpen weten we niet maar ik kan terug praten en dat hebben ze ondertussen al wel gehoord.
Ja, dus die zondag zijn we de mensen in de hutten gaan bezoeken .. het was een blij weerzien, jammer van mn stem. Op die wandeling van bijna drie uur trokken we van hut naar hut. Bij elke familie keken we eerst rond of er kleine bengels waren die in aanmerking kwamen voor onze eerste kleuterklas. Zo ja vertelden we aan de ouders dat er in ons land mensen zijn die dit kindje willen sponsoren om een jaar gratis naar onze kleuterschool te laten komen . Dit werd telkens met een grote smile en langdurig handengeschud onthaald. Ook het uniformpje werd gratis aangeboden alsmede ook om tien uur een ontbijt voor de kinderen, wederom handengeschud. Van elk kindje werden er fotos gemaakt en informatie genoteerd. Onze eerste kindjes waren allen meisjes, en de principal van de school begon al te vrezen dat hij enkel meisjes in de klas zou krijgen. Er was zelfs een tweeling bij.
De meeste moeders hebben hier zes tot acht kinderen en zijn heel trots dat er één van hun kinderen naar de kleuterschool kan komen, onze voorwaarde is steeds dat de kleine drobbertjes tussen 3 en 4 jaar oud zijn en dat ze dagelijks naar school worden gebracht en opgehaald.
Na onze ronde was de eerste selectie gemaakt, we hadden 15 kindjes.
Maandag de eerste schooldag, wij waren al van 7.30 u op post. De eerste ouders zaten al met hun kinderen te wachten toen wij aankwamen . Anderen brachten hun kleine mannen redelijk op tijd.
Zowel de ouders als de kinderen waren wat onwennig, maar van enig gehuil was er geen sprake.
Alles ging hier wel op zn Afrikaans natuurlijk, uiteindelijk hadden onze kleine mannen allen hun uniformpje aan, en dan volgde er nog een foto. Soms hadden we wel wat problemen als bleek dat het kindje helemaal niet leek op het kindje dat we de dag ervoor hadden geselecteerd, maar hier in Uganda scheren ze de haren van de kinderen af voor de hygiëne als ze naar school komen, dus een schattig meisje van de dag ervoor leek wel een jongen.
Die eerste dag kwamen er in het totaal 45 kinderen naar school. Nu meer dan een week later is het aantal al opgelopen tot 69. Onze kleine tweeling was duidelijk nog niet rijp om naar school te komen, en uiteindelijk bleek ook dat ze nog te jong waren.
Begin van de week kregen we bericht uit ons Belgenland dat er nog een 18de kindje gesponsord wordt, dus er was terug plaats voor drie kindjes. Sinds vorige vrijdag komen al onze gesponsorde kindjes naar school. In totaal zitten er in de babyklas nu 33 kinderen, hiervan zijn er enkele van zes en zeven jaar die nog nooit naar school zijn geweest, en zelfs niet weten hoe een potlood vast te houden.
Met ons budget van dit jaar kunnen we een omheining plaatsen, en kan men een kleine keuken metsen.
Ondertussen is men aan het keuken gebouw begonnen, dit staat nu al onder dak, tegen begin volgende week zou het klaar moeten zijn.
We hebben aan de ouders van de gesponsorde kinderen gevraagd om mee te komen helpen.
Enkele mensen zijn ons effectief komen helpen, sommigen een halve dag, enkele anderen zelfs een hele week.
164 Houten palen van 2.5 m zijn er geplaatst met daartussen prikkeldraad . Voor ons leek het wel eerst op een gevangenis, voor hen de doodnormaalste zaak. Tussen al deze palen zijn er nu bijna 600 plantjes gezet die later een haag moeten vormen. Maar het geheel oogt mooi en er is nu toch een overzicht over de school.
Herman heeft bij dit werk zijn linkerhand bezeerd en zit nu met 2 pijnlijke vingers, maar ja .. daar zijn de pilletjes voor . Hopen nu maar dat deze plantjes elke dag hun water krijgen en dit tot het regenseizoen begint, einde van de maand.
Ook kregen we in de school bezoek van twee mensen van het ministerie van onderwijs, die boden ons geen schoolmateriaal aan maar wel een bijscholing van vier dagen voor één van onze kleuterleraressen. Wij vinden het wel héél stom dat deze scholing gebeurd tijdens de schooluren in het begin van een schooljaar, en niet voor de school begint, maar we hebben deze kans toch aanvaard.
Ook nam men er nota van dat we een omheining aan het plaatsen zijn, en ook de keuken in aanbouw hebben ze gezien.
Ons werk in Namutumba zit er bijna op, zodat we volgende week terug richting Kampala vertrekken.
Vandaag hebben we een rustdag, en zitten in een lekker zonnetje dit verslag te schrijven, nu en dan steekt er een windje op en is het alsof het elk moment kan gaan regenen , maar voor je het beseft is de zon er terug.
Ik hoor het jullie al afvragen wat ik (Ria) daar in de school eigenlijk aan het doen ben ..
Wel, ik ben de vele knuffelbeesten die we in 2012 voor de kleuterschool hadden meegebracht, allen een wasbeurt aan het geven. Wassen is niks, veeeeeeeeeeeeeeeeel schuim en zeep, maar het spoelen dat is wat anders als je zo geen kraantje hebt waar water uit stroomt. Ik krijg ongeveer per dag twee jerrycans, daar moet ik het dan mee doen, dus mpola mpola wat betekent langzaam langzaam.
Verder help ik de kinderen wanneer ze hun beker porridge krijgen, ik MAMA RIA dus, deel dan ook aan de kindjes een pancake uit waarvoor ik een dame uit de buurt opdracht heb gegeven om elke dag een honderdtal te maken. Hiervoor betalen wij per dag 1,50 euro, maar jammer genoeg stopt dit wanneer wij terug naar Kampala komen. De school heeft hier geen budget voor.
Misschien iets voor mee op te nemen in ons volgend budget.
Ook ben ik hier begonnen met de volwassenen, leraars en principal, in de school het belang van hygiëne uit te leggen. Als eerste kwam onze principal aan de beurt, hij moest het goede voorbeeld zijn. Wij maakten een serieuze opmerking dat zijn office een stal was en je zo geen mensen kon ontvangen. Vrijdag laatstleden is hij er zelf ingevlogen, heel zijn office leeggemaakt, muren en vloer geschuurd met water, en daarna alles terug netjes op orde gebracht.
We hebben grote emmers met deksel gekocht waar men alle afval, papiertjes, bananenschillen ed. moet ingooien. Ook onze kleine mannen weten nu hoe het moet, elke dag vijf minuten voor het einde van de les krijgen ze van mij een snoepje met een papiertje rond, grappig om te zien hoe ijverig ze zijn om hun papiertje in de emmer te gooien.
Ik heb ook de schoolreglementen mee opgemaakt en op affiches gezet, alsook affiches gemaakt voor reclame te maken voor de school. Deze hangen nu op diverse plaatsen in het dorp en centrum van Namutumba.
Tussen de lessen door heb ik met de kinderen gespeeld. En wonderwel .. hier kennen ze ook zakdoek leggen, niemand zeggen maar dan wel weer in hun taaltje.
We hebben voorbije zaterdag een workshop gegeven voor de dames uit de omgeving, hoe ze oorbellen en halskettingen ed. kunnen maken, het was een groot succes . Er kwamen meer dan 60 dames op af.
We maken een einde aan dit verslag, zo ben je weer wat op de hoogte.
We doen ons best om het volgend weekend de sponsorhouders te informeren.
Hier gaat alles op Afrikaans tempo ..
De resultaten van de schoolrapporten zijn nog steeds niet bekend. In principe kunnen we hier in Kampala niet verder. We kunnen hier niet zomaar blijven wachten .. dus zijn we vrijdag toch al naar enkele borderingsscholen (internaat) gaan kijken. De eerste was een 40 tal minuten rijden. Alles leek hier nog doodstil stilte voor de storm want het nieuwe schooljaar begint maandag. Ons verhaal dat wij van België zijn, dat we niet zoveel tijd hadden om te wachten, en of we de school al eens mochten bekijken werd al dadelijk in de kiem gesmoord met de mededeling dat Rian hier niet kan komen omdat deze school niet op haar verlanglijstje stond.
WEER IETS NIEUW !! Dus de kinderen die hun lagere school afronden krijgen in de laatste maand een papier waarop zij drie voorkeurscholen moeten schrijven . De school die we nu bezochten stond niet op Rian haar lijst DUS KAN ZIJ HIER NIET BINNEN.
We vragen aan haar welke school er dan wel op haar lijstje staan .
Blijkbaar een hele andere richting uit, wij met volle moed terug in de auto naar de volgende school, waar we naar meer dan anderhalf uur rijden aankomen, ook hier die ongelooflijke stilte. In de grote poort is er toch een deurtje waar er een gatekeeper (poortwachter) achter zit. Vol goede moed beginnen we terug aan ons verhaal van België . en weinig tijd enz enz
JAAAAAAAAAA we mogen door .
Wij hebben de hele school mogen zien, een privé rondleiding . Het grote complex ziet er goed uit, lees - vooral proper. In totaal worden hier 1500 kinderen verwacht . Jongens en meisjes , strikt gescheiden na schooltijd. BRRRRRR . Mensen, ikzelf zou het hier geen week volhouden ZO STRENG.
s Morgens om vijf uur moeten de kinderen al aanwezig zijn in de klassen voor het gebed ja je leest het goed!!!!
Rond 9.30u krijgen ze een break en zo gaat het maar door. De haren moeten voor iedereen afgeschoren worden. Als Rian redelijke punten zal krijgen heeft ze wel een streepje voor dat ze hier zal MOGEN KOMEN, omdat ze gesponsord wordt door MUZUNGUS ( Wij blanken dus )
Maar er zijn ook leuke momenten hoor , zo is er de mogelijkheid om extra muzieklessen te volgen , netbal, zang en dans. Dus er is ook sprake van vrije tijd.
Nu is het dus afwachten voor de punten.
Ons kleine Britt daarentegen begint maandag in haar derde kleuterklasje. Zij staat te popelen om in haar nieuwe uniform naar school te gaan.
Ons Britt is een dot. Ze kan ongelooflijk mooi alleen spelen met de potjes en pannetjes die ze vorige keer gekregen heeft. Regelmatig krijgen we van haar een bordje met frietjes en worstjes Iemand had mij puzzelblokken meegegeven, ook hiermee speelt ze uren en vertelt ondertussen hele verhalen, mooi om te zien. Maar het meest van al vind ik het super als ze dicht tegen me aan kruipt, we zingen liedjes samen en vertellen geheimpjes aan elkaar ZO SCHATTIG
We zijn gisteren vertrokken richting onze school in Namutumba. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, gaan we hier een peter / meterschap oprichten. 17 Personen hebben ons laten weten dat zij een kindje willen sponsoren om naar ons eerste kleuterklasje te komen. De uniformpjes zijn ze ondertussen al aan het maken.
Morgen - maandag begint de school.
Lieve mensen, ik ga dit verslag eindigen.
Vandaag - zondag zijn we in Namutumba geweest en hebben we 17 arme kindjes ingeschreven die nu een jaar zeker naar de kleuterklas kunnen als start voor hun jonge leven.
Super vele lieve groeten uit Afrika, waar het momenteel zeer heet is, we zijn dus ook nu een beetje veel aangebrand vandaag.
Daaaag
Ria en Herman.
Ons eerste mailtje, om de meesten van jullie een beetje gerust te stellen.
Velen van jullie weten dat ons Rian (13 jaar en Afrikaanse kleindochter) op 2 januari alleen uit Uganda is gekomen, uiteraard met begeleiding, voor een korte vakantie in ons landje.
De eerste week zijn we met zes personen naar
Centerparks geweest. Alles verliep daar vrij goed, buiten dat Rian wel degelijk een puber is geworden, wat niet altijd gemakkelijk was.
Maandag daarop, s avonds, krijgt Rian plots hevige hoofdpijn met hoge koorts. Ze was al een paar dagen steeds moe en hangerig . De eerste diagnose van de dokter was Sinusitis ontsteking.
Woensdag erna belden we terug een dokter omdat de hoge koorts aanbleef houden.
Samen met deze dokter beslisten we om Rian naar het tropisch instituut te brengen, waar men Malaria vaststelde. De details ga ik jullie besparen, geloof ons, het zijn zware dagen en nachten geweest.
Malaria is geen besmettelijke ziekte zoals sommigen misschien dachten. Het is een infectie die men krijgt door de steek van een mug in tropische landen.
Een aanval van Malaria gaat gepaard met heel hoge koortsaanvallen en moeheid. Onze kleindochter had tot 40° koorts.
Vrijdag laatstleden dan, kreeg Rian haar laatste dosis medicatie en gaf men ons het fiat om zaterdagmorgen toch naar Uganda te vertrekken.
En zo mensen zijn we voor onze 24ste keer terug in ons tweede thuisland.
Het verhaal van ons Rian is nog niet ten einde. Gedurende de hele vlucht heeft ze geslapen, . niets gegeten en amper iets gedronken.
Een EINDELOZE vlucht, na meer dan 11 uur in het vliegtuig, waarbij Rian meestal op onze schoot lag, konden we de Oegandese grond wel kussen van blijdschap dat we aangekomen waren.
Ondanks onze zieke Rian waren we er toch in gelaagd om een 165 kg bagage in te pakken.
Wij gezwind met al onze bagage door de controle en een Rian die zich plots veel beter voelde.
Wat de Afrikaanse lucht toch al niet kan doen.
Francis stond samen met een vriend ons op te wachten aan de luchthaven. Ondertussen was het al rond middernacht.
Na een rit van een uur kwamen we aan in het hotel.
We hadden via mail een extra matras besteld voor Rian, zodat zij die nacht bij ons kon blijven, er stond een heel bed klaar. Och nu kon er niets meer misgaan
Jaaa tarara de koelkast stond niet op, onze gevraagde drankjes waren er niet . moet je weten, er is in het hotel s nachts ook niets meer te verkrijgen. Ook kwam er bijna geen water uit de douchekop . en STEENHARDE matrassen, mensen hoe kan je daar op slapen ség.
Dan maar toch doodmoe gaan slapen met de gedachte TIA, this is Africa.
Zondagmorgen dan, .. overal pijn van die harde matras, het eerste wat we gedaan hebben na ontbijt is gaan reclameren bij de receptie. In de loop van de voormiddag is alles dan toch nog goed gekomen .. nieuwe bedden, andere koelkast, douchekop hersteld.
Die zondag brachten we Rian terug naar haar thuis, van die Malaria niets meer te merken.
We bleven maar een half uurtje en namen de rest van die dag voor ons zelf om goed uit te rusten.
We zijn hier de eerste weken vooral om een goede school uit te zoeken voor Rian, zij gaat naar de secundairy. Dit verloopt weeral niet zoals we het in gedachten hadden. Eerst moeten hier de resultaten van de kinderen uit heel het land bekend gemaakt worden. Dit komt in de kranten en op TV. Dit kan nog wel een week duren. Afhankelijk van die resultaten (punten) kan je naar een school beginnen uit te kijken, bij ons noemen ze zoiets discriminatie Niets verloopt hier dus volgens onze planning.
We hebben ook al een vergadering achter de rug met onze principal van onze kleuterschool. Die heeft nu de opdracht om het een en ander uit te zoeken voordat we naar ons project toe gaan.
Verdere details volgen.
Hele vele groeten uit het warme en soms natte Kampala.
Ria en Herman.
