We
gaan verder met ons verhaal in Mbale Mbale is een 90 km van onze school
verwijderd en ligt aan het Mount Elgon gebergte dat deels de grens vormt met
Kenia. We zijn speciaal voor één nacht nog naar hier doorgereden om morgen een
dag bij de familie van Francis door te brengen.
Dit
was een dag waar we allemaal naar uit keken. Deze uitstap kan je in geen enkel
reisbureau ter wereld boeken . gewoon deel uit maken van een typische grote
hechte Afrikaanse familie. Vader en moeder, tien kinderen en 45 kleinkinderen.
We
werden hartelijk verwelkomt, speciaal ik Ria wordt beschouwd als een dochter
van de familie. Zelf Chrisje, die hier voor de eerste keer kwam, voelde zich na
één minuut op haar gemak.
Papa
en Mama wonen hier nog met twee zonen in huis, maar de anderen waren allen naar
het ouderlijk huis gekomen om samen met ons de dag door te brengen. De vrouwen
waren al het eten aan het voorbereiden. De papa was nog op het veld aan het
werken, een vier kilometer verderop. We beslisten om met zn allen naar het
land een wandeling te maken om de papa te gaan halen . PUUR NATUUR, we
leerden heel wat van de fauna en flora, kinderen klommen in de bomen om
vruchten voor ons te plukken.
We
passeerden enkele buren, iedereen werd hartelijk begroet. Eén bepaald moment
kwamen we voorbij enkele huisjes, kinderen en zelfs tieners krijsten en liepen
weg. Die hadden nog nooit blanke mensen gezien !!! Voorzichtig werd er een deur
opengedaan en terug dicht gesmeten. Enkele van onze Afrikaanse vrienden
praatten op hen in . De ouderen kwamen ons wel begroeten en na enige tijd
durfden enkele dappere kinderen aarzelend naar buiten te komen. Dat dit nog
bestaat in onze tijd, ONGELOOFELIJK. Het is waarschijnlijk ook niet niks, zit
je dan gewoon wat leuk te spelen, enkele kleintjes zelfs poedelnaakt, komen
daar zo in één keer drie witte madammen, elk met een andere haarkleur .. waren
dat misschien spoken of geesten ???
Ikzelf
(Ria) had dit al wel meer meegemaakt, die kinderen zagen voor de allereerste
keer in hun leven witte mensen, wat moeten die toch niet gedacht hebben . God
weet hoeveel nachtmerries die kindjes niet hebben gehad naderhand.
We
leerden ook dat er niet enkel gele en groene, maar ook paarse bananen groeien
die men voor ons later op dag klaar maakten. Lekker !!! en Zoet !!!
Wederom
klonk er geroep het bleek dat we bij de papa van de familie waren aangekomen.
Ik
(Ria) kreeg als eerste enkele dikke knuffels en hij sprak onmiddellijk enkele
troostende woorden voor mij en mijn familie in België.
Ook
Herman, Meta en Chrisje werden allerhartelijkst begroet. Onze wandeling ging
nog een stukje verder. Men liet ons enkele familie graven zien, de plaats waar
Francis en de oudste kinderen opgroeiden en vertelden ons het verhaal van hoe
ze gevlucht waren tijdens de oorlog, (jaren 70), het leek wel alsof we in een film liepen van Uncle Sam.
Terug
in het huisje aangekomen, vele uurtjes later, kregen we zelfgemaakt sap
aangeboden van de TAMARIN vrucht (zie foto), gevolgd door een heel lekkere
maaltijd, local food dat ze zelf allemaal oogsten.
De
uren vlogen voorbij, er werd gelachen, gezongen en muziek gemaakt en
geschenkjes uit gedeeld. De papa is ook dominee, samen met de volwassenen
hebben we tenslotte hand in hand gebeden voor ons overleden vokke in België, zo
mooi en zo welgemeend.
Eigenlijk
te laat .. en hoogtijd om terug naar Jinja te vertrekken, zon 180 km rijden.
Onderweg
was er nog een stop, want ons gezelschap (dames) waren in het vorige hotel hun
adapters voor de telefoons vergeten, een geluk dat we daar nog moesten
passeren. En moet je weten . we dachten ook daar nog terug te blijven slapen
ware het niet dat het volgende hotel geboekt was . lees verder.
Vier
uur later, en meurgh van het zitten en schudden, kwamen we aan in het
bestelde hotel. Het was al tien uur voorbij.
Oeps
. er was iets mis gelopen met de boeking en er waren geen kamers meer vrij. Wij
hadden er niet aan gedacht, maar het was 14 februari en ja ook in Oeganda
vieren ze Valentijn, sommigen blijkbaar op hotel ..Men bracht ons rond middernacht naar een
ander hotel, alles leek in orde tot we heel moe op het bed gingen liggen, zo
kei hard . We hebben nog steeds overal pijn, T I A This Is Africa !! Een
Valentijn om nooit te vergeten.
De
laatste namiddag terug in Kampala,
We
hadden gereserveerd om naar een optreden te gaan van local groepen en dansers.
Het moest nog een mooie afsluiter worden ware het niet dat we na anderhalf uur
file nog steeds niet ter bestemming waren en de voorstelling al bezig was. Het
zag er niet naar uit dat we nog veel van de voorstelling zouden zien en zijn
dan maar terug gedraaid. Weeral een tweetal uur in de wagen zonder iets te
zien, T I A
Donderdag,
onze laatste dag in Oeganda en nog steeds hadden we ons vriendje Martin (de
jongen met de dikke hand) niet gezien. We hadden de nachtvlucht en moesten op
tijd in de luchthaven zijn ..
Na
wat getelefoneer weten we dat Martin ergens aan de grens van de stad Kampala
bij familie verblijft. Onze vriend Francis stelt voor om Martin toch nog gaan
op te zoeken. Dus onderweg richting luchthaven rijden we via hobbelige
zandwegen op zoek naar Martin om uiteindelijk aan het huisje van zijn tante te
komen.
En
zijn hand . niet te geloven . niet menselijk meer, we maken enkele fotos
maar durven deze niet meer te laten zien.. Toch staat onze jongen daar met nog
een mooie smile op zijn gezicht. Hij heeft geen pijn beweerd hij.
Zij
die toch graag een recente foto willen, mogen ons dit laten weten.
7
Maart (binnen enkele weken) wordt Martin in het Corsu ziekenhuis verwacht waar
men hem op 8 maart gaat opereren, dit is alvast de planning.
Er
komen 4 artsen van Gent naar Oeganda om in dit Corsu ziekenhuis operaties uit
te voeren bij kinderen, zij komen dus niet speciaal voor Martin, we hebben
gewoon het geluk dat hij één van die patiënten zal zijn.
Met
speciale dank aan Foodstep Uganda om ons en Martin hierbij te helpen.
We
nemen afscheid en reizen verder richting luchthaven. Francis neemt een
alternatieve weg om alvast geen file te hebben, maar op een gegeven moment moet
je wel de hoofdbaan op, er is geen andere weg.
Voor
ons . een dame die naar mijn (Herman) normen nog met een L moet rijden,
. wil maar niet een kruispunt op rijden. Francis steekt deze dame voorbij maar
op dat moment, (als je ze nodig hebt vindt ge ze niet) . een politieagent die
Francis doet stoppen. Hij mag dadelijk zijn rijbewijs inleveren en het op een
verder gelegen politiekantoor gaan uit leggen. En wat dacht je . de tijd dat
we gewonnen hadden met die alternatieve weg te nemen konden we nu aan dat
kantoor doorbrengen. Onbegrijpelijk, voor zon futiliteit, ik vermoed dat die
politieman nog niet uitgekeken was op die dame .. en geërgerd was dat Francis
zijn zicht belemmerde.
Uiteindelijk
geraken we toch nog op tijd in de luchthaven, met nog een tussenstop in Kigali
en met boven de Sahel heel wat turbulentie landen we veilig vorige vrijdagmorgen
in Zaventem.
De
volgende dagen hebben we het nog druk met alle fotos te sorteren maar we
beloven onze sponsorouders de volgende weken meer informatie over hun kindje.
Het
is al bij al een reis geweest om niet snel te vergeten, met vele ups en downs,
tegenslagen maar ook mooie momenten. We zijn blij dat we het gezelschap hadden
van Meta en Chrisje, die ons in moeilijke momenten goed opgevangen hebben. Twee
toffe madammen!!!!
Zoals
reeds verteld in onze eerste nieuwsbrief bezochten we op vrijdag 3 feb. voor
enkele uren de school in Namutumba. Het was niet gemakkelijk maar toch slaagden
we erin om heel wat activiteiten te doen. We speelden poppenkast, we zongen
samen liedjes met de aanwezige kindjes, vooral voor de ouders gaven we
diezelfde presentatie die we ook hier in België gebruiken voor onze
voordrachten. Soms wel met gekwetter en gelach toen ze zichzelf of anderen herkenden.
Daarna
legden we nogmaals uit dat niet wij, Ria en Herman, maar het sponsorouders zijn
die het schoolgeld betalen voor de gesponsorde kinderen. Ook trachten we uit te
leggen dat het door onze activiteiten hier in België het ons mogelijk maakt om
de school uit te breiden.
En
dan .. terug 7 uur in de auto naar Kampala, het was al vrij laat en de keuken
was reeds gesloten, toch konden we onze dorst even lessen.
Zaterdagmorgen
moesten we eerst naar het kantoor van Brussels airlines, waar men ons wist te
vertellen dat we alleen maar vandaag mee konden vliegen wanneer we een upgrade
namen. Anders moesten we wachten voor de vlucht van dinsdag aankomen pas
woensdag.
Wij
wilden zo snel mogelijk thuis zijn bij de familie, zodoende was onze vlucht zaterdag
nacht . en werd er een terugvlucht geboekt de dag na de begrafenis, om dan nog
enkele dagen terug naar de school in Namutumba te gaan, zodat we nog enkele
dringende zaken op punt konden stellen.
Juist
toen we het hotel verlieten om naar de vlieghaven te vertrekken, brak er een
tropisch onweer uit. Het water stroomde langs alle kanten naar beneden, modder
en zand meesleurend. Onze schoenen en kousen waren dadelijk kloddernat en vol
slijk. Het leek wel of Uganda huilde en meevoelde met ons verdriet.
Ondanks
deze stortbui geraakten we toch op tijd in de vlieghaven, weliswaar nog steeds
met natte sokken. Bij de eerste controle moesten we onze valies openmaken. Dit
moment gebruikte ik (Ria) om in onze vuile was droge sokken te kunnen
grabbelen, nog snel wat deodorant spuiten .. en eigenlijk weten we niet
waarnaar men aant zoeken was, maar het was ok, de valies mocht terug toe.
We
hadden een rustige nachtvlucht en werden s morgens opgehaald door een broer
die ons dadelijk een stand van zaken bracht.
Dank
aan iedereen die ons een mailtje stuurden met medeleven, maar vooral dank aan
Meta en Christje om ons zo goed bij te staan en te troosten in Uganda.
Het
vooropgestelde programma werd een beetje gewijzigd zodoende dat onze twee
gasten die week hun reis konden verderzetten weliswaar in goede handen van onze
vriend Francis.
Ook
bij hen verliep niet alles zoals geplant maar deze twee vrolijke dames maakten
daar het beste van.
De
dag na de begrafenis, zaterdag 11 feb, was er onze terugvlucht. Het had die nacht
lichtjes gevroren en s morgens was het beginnen te sneeuwen. Het gevolg . we
moesten in het vliegtuig meer dan een uur wachten omdat ze eerst de romp en
vleugels van het vliegtuig moesten ontdooien en vrij maken van sneeuw. Dus
weeral pech .
Het
was al bijna middernacht toen we in het hotel aankwamen en Meta en Christje
terug ontmoeten. We praten nog enkele uurtjes over de weder ervaringen, want de
volgende morgen was er geen tijd te verliezen, kort na het ontbijt zaten we met
zn allen terug in de wagen voor een rit van een vijf uren richting onze
school. Die namiddag was het de eerste keer dat we het iets kalmer aan konden
doen en genoten we van de verdiende rust.
Doch
de dag nadien, weer vroeg op om op tijd in de school te zijn. Onze planning was
om erom halfnegen aan te komen. Maar Uganda zou Uganda niet zijn, als het zou
lopen zoals gepland .. eerst al een half uur kwijt aan de supermarkt, we
wilden een doos met water kopen maar die moesten ze eerst ergens gaan halen in
hun magazijn.
Onze
Principal zat mee in de wagen en onderweg beslisten we om iemand op te zoeken
die met kennis van zaken kon praten over het planten van watermeloenen. Die zou
ons wegwijs maken hoe en waar er een beplanting kan gebeuren op de grond van de
school die we een dik jaar geleden aankochten. Deze man was zo vriendelijk om
dadelijk met ons mee te gaan en we kregen meer dan een uur uitleg.
Men
verwacht heel binnenkort hier het regenseizoen, dus de grond moest eerst
dringend klaar gemaakt worden. Wij beslisten dan maar dat dit werk gemakkelijk
kan uitgevoerd worden door de ouders waarvan de kinderen gesponsord worden,
zodoende dragen zij hun steentje bij aan de school.
Het
werd hoog tijd om aan de (verplichte) fotosessie van onze sponsorkindjes te
starten. Een heel werkje, kind voor kind kreeg eerst hun nieuwe uniform en dan
namen we van elk enkele beeldjes.
Ondertussen
speelde Meta en Christje met de kleutertjes. In de lagere klassen werd er al
volop les gegeven.
Die
dag reden we nog verder naar onze laatste bestemming van onze reis .. Mbale.
Maar in een latere nieuwsbrief meer hierover.
Hallo
iedereen, familie, vrienden en sponsors van het Mama Ria Nursary and Education Centerin Namutumba - Uganda.
Met
een paar weken vertraging willen we jullie toch enkele belevenissen vertellen
van onze reis Uganda. Onze bedoeling was om bijna vier volle weken naar Uganda
te komen, maar door het plotse overlijden van Ria haar vader hebben we onze
reis moeten onderbreken en zijn we sinds zondag terug in België.
Zaterdag
11 februari vertrekken we terug voor een korte week. Deze zal volledig benut
worden om onze school te bezoeken en dringend hier en daar wat bij te sturen.
Toch
nog enkele belevenissen van de eerste week.
Bij ons
vertrek enkele weken terug hebben we zomaar eventjes 180 kg bagage kunnen transporteren.
Via b foundation van Brussels Airlines hebben we gratis extra bagage mogen
meenemen. Alle controles zijn perfect en probleemloos verlopen.
Het
leek wel alsof we nooit waren weggeweest. Het weerzien met onze kinderen was
zoals steeds zeer ontroerend.
Op
de tweede dag hadden we reeds een meeting gepland met de Principal van onze
school. Daar hebben we uren aan één stuk gepraat en gediscuteerd. We hadden
vele vragen en nog steeds zijn er velen niet beantwoord.
Het
was een drukke week in Uganda, je kan maar best één ding plannen per dag en
gegarandeerd komen er genoeg onverwachte zaken bij.
We
bezochten Belgische vrienden die een opvangtehuis voor kinderen hebben. Op de
dag van onze ontmoeting zaten we gezellig wat na te praten na de lunch. Echter
toen we wilden opstappen zag Nathalie dat haar handtas gestolen was, gewoon
voor onze neus weggenomen .. zonder dat we er iets van gemerkt hadden. Alles
weg haar autosleutels, paspoorten, tablet, papieren en geld. Hierdoor kwam er
abrupt een einde aan onze prettige dag. Aangekomen in het hotelletje, dicht bij
hun project, is Ria nog gevallen over een klein dorpeltje toen we naar de kamer
stapten. Het was er vrij donker en ze is recht op haar beide knieën terecht
gekomen. We vreesden het ergste, ze zag vele sterretjes, maar gelukkig is de
pijn verdwenen na een paar Dafalganetjes.
En
toen . liet men ons de kamer zien. Het was een prachtige mooie kamer ware het
niet dat het bed vol lag met lake flies, kleine vliegjes die vooral bij avond
naar kunstlicht komen. Zelfs onder het muskietennet, op de lakens en kussens, op
de wc bril overal van die beestjes. Misschien gaan slapen met al onze kleren
aan ??? maar nee toch, toch liever niet.
Ria
kon amper op haar benen staan van de pijn maar wij terug naar de receptie. Ok,
we kregen een andere kamer, ze verschoten zelf van zovele beestjes in de kamer.
Uiteindelijk dan toch een proper bed.
De volgende
dag brachten we zoals afgesproken een bezoek aan het opvangtehuis van onze
vrienden. Jammer genoeg zonder Nathalie, die een volledige dag nodig had bij de
politie voor de aangifte. Ook moest er in hun wagen een nieuw slot en
contactslot geplaatst worden, en dit mag niet zonder politiebegeleiding.
s
Avonds reden we samen met onze vriend Francis naar de luchthaven om Meta en
haar schoonzus Chrisje op te halen. Zij zouden de volgende weken samen met ons
rond reizen.
In
de wagen was het een gekwetter van jewelste je kan je wel voorstellen drie
vrouwen op de achterbank met reeds wat avonturen.
De
volgende dag, het was reeds dinsdag, hadden we allen een privé ontmoeting met
één van de 12 Koningen die Uganda rijk is, een grote eer in Uganda. Je zal je
misschien afvragen, hoe komen ze daar nu bij. t Ja, goede relaties en vrienden
..
We
hadden ons allen mooi aangekleed, de afspraak was in de lobby van het SERENA
hotel, één van de duurste in Kampala.
Het
was een heel tof bezoek, de Koning deed helemaal niet uit de hoogte. We hebben
ons Belgenlandje prachtig voorgesteld, de ligging, onze chocolade en de
verscheidenheid aan bieren, gin enz. Hij was bijzonder geïnteresseerd en vroeg
ons of we een brief van hemzelf konden overmaken aan onze Koning. We legden uit
dat dit niet zo simpel zou zijn maar dat we ons best zouden doen.
De
brief hebben we nog niet .. maar dit komt nog wel, daar leek hij veel te
serieus voor.
Heel
dit bezoek heeft een dikke 40 minuten geduurd.
Woensdag
dan zijn we richting onze school vertrokken. Onderweg in Mukono hadden we een
afspraak met onze Nederlandse vrienden Leo en Herma. We bezochten één van hun
projecten, Green Charcoal. Houtskool gemaakt van maiskolven. Blijkbaar toch wel
een intens en zware karwei, waarvan de opbrengst vrij pover is en zeker niet
momenteel te commercialiseren.
In
Jinja bezochten we met Meta en Chrisje de Bron
van de Nijl. Dit deden we al verscheidene keren en het viel ons op dat het
niveau van het water steeds hoger wordt. Hier hebben we mooie fotos kunnen
maken die we kunnen gebruiken in de volgende voorstellingen
Het was ook in Jinja dat we
het verplettende nieuws kregen van uit België dat Ria haar vader was overleden.
We waren een 120 km van de
school verwijderd. Na heel wat rondbellen wisten we dat we pas op zaterdagnacht
ten vroegste een vlucht terug hadden naar België. Hierop besloten we unaniem om
toch nog even verder te reizen, om op vrijdag nog enkele uurtjes een bezoek te
brengen aan de school. We moesten wel die dag nog 7 uur terug rijden naar de
hoofdstad.
Meer nieuws vertellen we in
onze volgende nieuwsbrief.
Er was een afspraak gemaakt met de behandelende arts van Martin. Deze zou ons een brief meegeven met een aanvraag om een MRI te nemen van Martin zijn arm. Martin en zijn mama waren de avond ervoor reeds van Namutumba overgekomen +- 7 uur rijden met het lokale vervoer. Wij hebben hen laten overnachten in een klein guesthouse. Nadat we (Ria met Francis) de mama en Martin hadden opgepikt, moesten we dus eerst een aanvraag brief gaan ophalen bij de behandelende arts. Deze man was echter niet op de afspraak en totaal onbereikbaar. Daar sta je dan En zo behandelen ze dan ook hier de plaatselijke bevolking!
Vorig jaar oktober had ik in dit hospitaal kennis gemaakt met de grote baas van dit hospitaal. Ik eiste dan nu ook om met deze man te praten . en dit maakte blijkbaar indruk, maar nee ze durfden deze man niet te storen . WAT HAD JE GEDACHT in Uganda durf ik wel veel meer en laat ik mij vooral niet doen Even later kreeg ik deze man aan de telefoon. -- De juiste man op de juiste plaats --. Nog geen half uur later was ik reeds in het bezit van de nodige papieren.
Men had al verschillende keren gevraagd wie de MRI ging betalen. Ik dus. Men vroeg eerst 800.000 Shilling en oeps, ik had maar 750.000 Sh bij. Toen ik dan wel zei dat dit meer leek dan dat we verwacht hadden, was het plots maar 400.000 Shilling en veel bla bla bla wat dan achteraf toch een vergissing bleek te zijn. Uiteindelijk dan naar de afdeling van de MRI, waar we moesten wachten. Na een drie kwartier kwam men zeggen dat ze de machine terug moesten opstarten ??? en dat dit wel een half uur zou duren.
Jawadde . 1 uur werden er bijna 2
Herman zat ondertussen in het hotel te wachten, samen met Brittje en Roy. Dit was onze laatste namiddag / avond samen. En ik zat binnen in dat hospitaal, ik kon zelfs niet zien of het zonnetje wel scheen.
Uiteindelijk werd ik binnengeroepen, Yes madam, we have problems, like you see the machine is not working, dus de MRI werkte niet .. Het kwam er op neer dat heel dit spel geblokkeerd zat vanwege de elektriciteit. Ze hadden een restart gemaakt en volgens de gegevens moest er een technieker bij komen. Deze was dan weer niet bereikbaar, en we moesten dan maar de volgende dag terug komen. ze konden zelfs niet garanderen of de machine wel gemaakt zou zijn . Dit was het resultaat van 4 uur wachten in een hospitaal.
Ik vertelde dat dit niet kon omdat we terug naar België moesten. Tja, dan was er misschien nog wel de mogelijkheid om nu naar een ander hospitaal te gaan. Er zijn in het hele Kampala district 4 hospitalen waar men een MRI kan nemen, in één hiervan zijn de resultaten niet zuiver dus die telde niet mee . Nog twee te gaan. Ze belden naar het dichtbij zijnde, maar daar was niemand meer aanwezig. Dan maar de volgende . Het kwam er op neer dat we nergens meer terecht konden. Uiteindelijk werd er voor Martin een afspraak gemaakt in een ander hospitaal voor de volgende dag om 8:00 smorgens!!! Ik kon er bijna van gaan huilen een hele namiddag in een hospitaal voor niets terwijl Brittje en Roy zaten te wachten onze laatste dag!!!! Uiteindelijk moesten we dan nog een file in de stad trotseren om terug in het hotel te geraken.
Ik nam Martin en zijn mama voor enkele uurtjes mee naar ons hotel, hier konden we in de tuin zitten om verder af te spreken. Wat glunderde Martin toen hij een reuze ijsje kreeg, iets wat hij in heel zn leven nog nooit gezien had. Hij heeft er wel een half uur over gedaan om zijn glazen beker leeg te eten. Martin is een geweldige jongen zes uur lang zijn we weggeweest voor een onderzoek dat gewoon niet is doorgegaan geen enkele keer heeft hij gereclameerd. Iedereen is super vriendelijk voor deze jongen, hij verdient dan ook alle kansen op een verbetering van die gigantische arm en hand.
Diezelfde avond moesten we afscheid nemen van Roy en Brittje, wat steeds weer een héél moeilijk moment is. Eerlijk waar, dit alles kruipt niet in je kleren zoals we het in ons landje zeggen. De volgende morgen heeft het onderzoek van Martin dan uiteindelijk plaatsgehad. We hadden nog teruggebeld naar het ziekenhuis van de vorige dag, zoals verwacht was DE MACHINE IS STILL BROKEN .
Wat wel supertof was . Ook hier zijn ze ongelooflijk vriendelijk voor Martin, ook hier mochten ze de machine eerst zien, Martin werd in zijn eigen taal alles eerst uitgelegd, men legde hem uit dat de machine lawaai zou maken, maar hij kreeg een koptelefoon op met muziek .. Het hele onderzoek heeft in totaal 1u en 20min geduurd.
Ik had met Francis afgesproken dat ik deze morgen niet meer mee kon gaan, ik sukkel al enkele dagen met problemen in de rug, en had een afspraak voor een rug massage alvorens we terug naar België kwamen, we moesten de hele nacht vliegen, en de afspraak op het werk was dat ik diezelfde dag nog ging werken.
Een heel goed idee om niet meer mee te gaan naar het hospitaal zo bleek later. Francis had nog een lichte aanrijding met de wagen waardoor hij samen met mama en Martin enkele uren later dan voorzien in het hospitaal aankwam!!!!!! Enkele uren later dan gepland vertrokken we dan richting vlieghaven.. De vlucht verliep prima we hadden nog wel een tussenlanding in Kigali waar we nog een uurtje aan de grond moesten wachten.
Terug thuis sinds vrijdag . zijn we al druk bezig met al de fotos te sorteren, plannen uit te werken voor de renovatie van de school, en hebben reeds een afspraak gemaakt met het Tropisch Instituut te Antwerpen voor de resultaten van de MRI van Martin, enz.
We vragen aan de sponsorouders om toch nog een weekje of twee geduld te hebben voor het ontvangen van de fotos. Wij willen toch speciaal ook al de leerlingen, leerkrachten en directie van kleuter en lagere school Regina Pacis bedanken die afgelopen maand speciale acties hebben gedaan om onze school te ondersteunen.
Hartelijk bedankt aan iedereen die ons steunt, samen maken wij het verschil, het verschil om van niemand iemand te maken.
Ondertussen is het woensdag. Terug richting Kampala bezochten we onze Nederlandse vrienden van het Leo Fonds. Ze helpen vele mensen rondom Mukono. Het was een blij weerzien. Het is steeds leuk om onze wederzijdse ervaringen te delen.
Vrijdag vertrokken we westwaarts richting Congo, hier waren we uitgenodigd om een lodgespark en omstreken te bezoeken. Een streek van vele theeplantages, kratermeren en oneindig vergezichten. We hadden prachtige zichten op het Rwenzori gebergte dat de grens vormt met Congo. Het leek wel dat speciaal voor ons, dit gebergte voor één keertje niet in de wolken verscholen lag.
Wat een adembenemende plek is dit . De lodges liggen met hun terrassen aan het Nyabikere kratermeer. De kamers zijn heel sober heel basic, enkel een bed met muggennet, een tafeltje, een toilet en inloop douche. Alles moet hier een opknapbeurt krijgen. Daarentegen de vriendelijkheid van het personeel en de prachtige omgeving maken het allemaal goed. Elke avond kregen we kampvuur, gezellig samen met een pintje of soda. We waren de enige gasten, dus we werden echt vertroeteld .. zoals bijvoorbeeld het ontbijt .. kregen we niet in het restaurant maar tussen de bomen aan de oever van het kratermeer met enkele apen als toeschouwers. Een oase van rust, de vele pelikanen en andere vogels die in en over het meer vlogen, s avonds de vele tropische geluiden van de krekels en gebrul van kikkers. Echt iets om te ontstressen Het noemt dan ook niet voor niets The Frog Safari Lodges.
We maakten daar samen met een gids een wandeling van wel drie uur tussen de vele velden en tropische bossen, smalle en soms gladde paadjes, bangelijk, aan de ene kant de oever van een kratermeer, aan de andere kant een helling steil omhoog. Ria heeft nog nooit zoveel hand in hand gelopen met een andere man. De wandeling ging tot zoals ze het hier noemen, the top of the world. Een prachtig uitzicht over de drie kratermeren die dit gebied rijk is, het ene meer wat hoger liggend dan het ander. Onderweg kregen we van de gids veel uitleg over planten en dieren. En .. wat waren we vergeten . ons in te smeren tegen de brandende zon, wie gaat nu denken dat als je in een bos loopt, je verbrand kan raken. Dus later die dag . veel rode huid en veel smeren.
De bedoeling van deze uitnodiging was om advies te geven als toerist voor de opknapbeurt en herinrichting van deze lodges. Het waren mooie drie dagen, eigenlijk veeeeel te kort. Als afsluiting op de terugweg naar Kampala, een vijf en een half uur durende rit, kregen we als kers op de taart . anderhalf uur file in de stad zelf. Er was ergens een gebouw ingestort en heel de stad was één chaos. De files hebben tot in de vroege morgen geduurd.
Vandaag, dinsdag, hebben we nog een meeting gehad met Simon, onze Principal van de school. We hebben het uitgebreid gehad over de uitvoering van de renovatiewerken in onze school de komende maand mei. Ook de open eetplaats wordt nu een feit, dit dank zij de sponsortocht van de kinderen van de lagere school Regina Pagis te Hove. Een project dat zeker al twee jaar te wachten stond. Dit zal weer een hele verbetering worden voor de school. De kleutertjes van diezelfde school sponsoren dan weer een heel jaar de pancakes die dagelijks wordt gegeven aan al de kinderen in onze school.
Ook vandaag zijn we al afscheid gaan nemen van onze kleindochter Rian. De school had ons uitzonderlijk toestemming gegeven voor dit bezoek.
Morgen woensdag wordt nog een lange dag . Zeker voor Ria. Er zijn afspraken gemaakt in twee hospitalen. Ze gaat met Martin, onze jongen met de dikke hand, enkele onderzoeken laten uitvoeren, later meer hier over.
Maandag morgen stonden we reeds om 9 uur aan onze schoolpoort in Namutumba. Onze Principal was er nog niet. De kleuters zaten allen in één klasje, het had ook hier in de nacht stevig geregend en de tweede kleuterjuf was ook nog niet aanwezig.
We bezochten klas per klas, telkens werden we enthousiast begroet het viel wel op dat niet alle leerlingen er waren, dit had alles te maken met de hevige regens van die nacht. Uit ondervinding weten we dat als het regent, het leven hier werkelijk stilvalt, geen mens komt nog buiten. Het viel ook op dat vele kindjes nog geen uniform droegen, dit kwam doordat de ouders nog geen geld hadden gegeven voor dit uniform. Daar moeten we in de toekomst aan werken.
We maakten kennis met onze nieuwe leerkracht Agnes. Zij geeft nu les aan ons eerste studiejaar. Wauw, dit is een echte aanwinst voor de school.
Ondertussen was ook onze Principal gearriveerd met een Boda Boda, taxibrommer. Verrassing geslaagd! !!!!
Wij hadden een 200 kleine knuffels bij. Toen de kinderen hun beker Porridge en pancake kregen als ontbijt, deelden we deze uit. De kinderen waren blij verrast, sommigen hadden zelfs veel pret met die rare knuffels, beestjes dat ze nog nooit hadden gezien.
Bij de rondwandeling viel het ons meteen op dat de school echt héél dringend een renovatie nodig heeft, de vloeren in de kleuterschool zijn uitgesleten. Die snelle slijtage komt omdat ze in het begin van de bouw het cement te snel hebben laten uitdrogen. Ook in de grote blok hebben we een muur die dringend aan herstelling toe is. De laatste houten scheidingswand moet worden verwijderd en vervangen door metalen deuren. De muur moet worden versterkt en opgemetst tot aan het dak. Zoals in een goed huis is hier ook onderhoud nodig . we gebruiken ondertussen dit gebouw reeds 8 jaar.
Ook alle gebouwen hebben een verflaag nodig, zowel binnen als buiten, maar dit is (nog) geen prioriteit.
Herman had de grond die we in november voor de school aankochten nog niet gezien. Dus we maakten een wandeling rond deze plek. Jammer, een groot deel van de oogst van de cassave planten is mislukt door de grote droogte afgelopen maanden.
Ook dit keer mochten we onze sponsorgroep vergroten met 2 nieuwe kindjes. Wat een ontroerend moment toen we de mamas gingen vertellen dat hun kindjes naar onze school mochten komen. Dit hadden we nog niet meegemaakt . Dat de mamas rond onze nek vlogen. Het gaat hier dan ook over héél arme families waarvan de mama zich goed realiseert dat haar kindje een mooie kans krijgt. In totaal praten we nu toch wel over 47 kinderen waarvoor we nu in België sponsors hebben.
Bij deze laten we jullie graag weten dat al jullie kindjes er goed uit zien en blij zijn dat de school terug gestart is, fotos volgen later.
De volgende morgen hadden we het plan opgevat om al de kindjes een liedje aan te leren, zij houden immers enorm van zingen en dansen. We begonnen in de lagere school Singing hai hai jippie jippie yeh . Singing enz. Tof, ze wisten van geen ophouden. Later de dag zouden we dit ook aan de kleutertjes leren, maar eerst werd er op het plein, midden van de school, al dansend geturnd, en natuurlijk deed Ria mee. De nieuwe juf is echt SUPER.
Ook een fotosessie van onze sponsorkindjes stond op het programma. En daarna gingen al de kinderen van de lagere school aan het loomen, vele kinderen van Regina Pagis te Hove spaarden hun loombandjes bij elkaar en hier zijn ze er verzot op.
Enkele weken terug zijn we in onze school ook gestart met Engelse les voor de mamas. Er was dan in de namiddag een bijeenkomst van de dames. Dit was het moment dat Ria haarhart even kon luchten wat betreft de kinderen en hun uniform. Ze vertelde hen dat het hun plicht was om ervoor te zorgen dat het uniform van de kinderen niet kapot is. Er werd ook een afspraak gemaakt wat betreft de kosten voor de lessen in het Engels.
Als afsluiter die dag brachten we al de kinderen bij elkaar, 126 in totaal. Zij zongen met zn allen ons vrolijk liedje .. fantastisch om dit te zien en te horen. Een kippenvel moment, en de mamas .. zij glunderden.
Het werd een lange dag in Namutumba, eentje om nooit te vergeten.
We gaan verder Vrijdag, na een korte nacht en het ontbijt rijden we eerst naar het lokaal marktje om juweeltjes te kopen. Op dat moment was het nog steeds aan het regenen, dus door de modder onze inkopen gedaan . lekker vettig overal We moesten dit nu wel doen, deze zijn alleen op vrijdag open en volgende week zijn we niet in de buurt. Voor de mensen die ons tot hiertoe nog niet gevolgd hebben .. Wij kopen deze juweeltjes hier in Uganda om deze daarna terug te verkopen in België . De winst is dan weer voor ons project uiteraard. Het was moeilijk om ons droog te houden.
Na de middag was het wat droger en werd het tijd om onze African dochter Roy te verrassen met een bezoekje, zij wist niet dat we in Oeganda waren. Francis, onze vriend hier, wist nog waar ze woonde. Eens de hoofdweg af, reden we de plaatselijke slomps in, één en al modder van de regen de voorbije nacht. Aan het huisje aangekomen, klopte Ria op de deur maar in plaats van Roy was het haar zus dat kwam kijken. Natuurlijk was deze verrast ons te zien. Ze vertelde ons dat Roy op haar werk was .. tot 8 uur s avonds wat een tegenslag voor ons -. Misschien was het wel mogelijk om haar op het werk te bezoeken . Dus wij terug de wagen in, door de modder naar dat fabriekje. Roy werkt sinds enkele weken in een bedrijf dat drinkwater in flessen verpakt. Na wat navraag je kon niet eens zien dat dit een bedrijf is reden we door de poort naar binnen, controle was er nauwelijks. Op de laad en losplaats dan maar iemand aangesproken, die is dan Roy in de fabriek gaan zoeken. En uiteindelijk kwam ze uit een poort, wat verward omdat ze niet wist wat haar te wachten stond, maar plots zag ze ons beiden staan . een kreet en een spurt om ons te omhelzen. Dit was nu eens een big surprise dat wij haar bezochten en nog wel op haar werk. Na een tien tal minuten moest ze weer aan het werk, ze zou trachten voor de dag erna een halve dag verlof te krijgen. Roy had Ria zo stevig vastgepakt dat Ria er een stevige rugpijn aan overhield, die gelukkig enkele dagen later terug is overgegaan VAN EEN KNUFFEL GESPROKEN.
Wij, van daar naar de school van ons Britt. Het was 3u30 in de namiddag de school stopt om 4 uur, dus wij dachten dat we Brittje al zouden meekrijgen ja tarara, de dikke directrice of wat het ook was, zei dat we moesten wachten tot de school uit was. Ze reclameerde ook (wel terecht) dat Britt dringend een nieuw uniform nodig had.
Zij kwam een beetje bedeesd naar ons toe maar eens de school uit was onze Britt . blij en vrolijk.
De dag erna . Een half dagje vrij .. een moment om eens naar andere hotels gaan te kijken voor in de toekomst. We zijn in dit hotel dolgraag, het is voor ons zoals een beetje thuiskomen, we kennen hier zoveel mensen. Maar ook hier stijgen de prijzen en voor een langer verblijf in de toekomst past het niet meer in ons budget. We gaan nog wel eens met de manager praten.
In de late namiddag was er dan bezoek van ons familie-ke tot in de avond uren.
Zondag, na het ontbijt vertrokken we richting onze school in Namutumba. Maar eerst brachten we een bezoekje in de school van Rian, onze grootste kleindochter. Zij gaat naar een internaat. Ook zij wist niet dat we op bezoek kwamen en was blij verrast ons te zien in haar school, haar hartje ging wel 100 maal sneller, ze kon Ria maar niet los laten. In die school moesten we ons ook even aanmelden in de office en kregen we te horen dat we Rian uitzonderlijk nogmaals konden bezoeken, samen met haar leerkracht.
Na toch wel een dik uur bezoek was het lunchtijd voor Rian.
Wij dus weg op naar Iganga. Na 2,5 uur rijden hadden we een strek de benen stop in Jinja. Vandaar ging het verder naar het hotel in Iganga.
Morgen . Maandag, de grote verrassing dag in onze school . Maar dit is voor de volgende nieuwsbrief.
Vele warme en soms natte groeten uit Uganda.
Ria en Herman.
Na een reis van 22 uur zijn we vrijdag morgen 01:00 uur terug aangekomen in Uganda.
Een reis van veel geduld. We wisten pas van woensdag van waaruit we gingen vertrekken.
Met bussen werden we van aan het Atomium te Brussel naar Frankfurt gebracht, vier en een half uur rijden. Daar in de luchthaven aangekomen moesten we met onze karren bagage, +/- 130 Kg, met de roltrappen naar boven wegens defecte liften! Bij de incheck van Brussels Airlines stond er geen volk aan te schuiven, ze waren blij om ons te zien. Geloof het of niet, er was geen limiet voor het aantal bagage. Tot hier toe nog geen enkele controle gehad. Door gebrek aan tijd zijn we dadelijk doorgelopen via de bagage en paspoort controle naar de gate.
Je kan het misschien niet geloven maar na al de gebeurtenissen in onze luchthaven, hier geen extra controle. We hadden ons aan wat anders verwacht ..
Na een hele tijd wachten in de gate werden we eindelijk naar het vliegtuig gebracht. De vliegtuigen van Brussels Airlines stonden ergens samen op de tarmac, het geeft je toch een raar gevoel ..
Eens al de passagiers aan boord, een half gevuld vliegtuig, wisten we op dat moment nog niet dat we nog eens drie en een half uur in het vliegtuig zouden zitten voor het vertrok. Zelfs de crew wist niet hoelang het zou duren, blijkbaar waren er problemen met de bagage en de cargo.
Uiteindelijk was alles klaar voor vertrek, moesten we weer wachten, er was te veel luchtverkeer op dat moment. Om de 2 a 3 minuten steeg er een vliegtuig op.
Na eindelijk de lucht in kwam de volgende verrassing. Als eten kregen we allen een plastic zak gevuld met staaltjes van verschillende bedrijven, een koekje van DeStrooper, potje yoghourt, een banaan, stukje cake, één LEO wafel en een gevulde boterham. Ook voor iedereen een klein bakje met stukje kip en een beetje puree. We leken wel vluchtelingen
Al bij al toch wel chapeau voor de crew en Brussels Airlines, om in deze moeilijke omstandigheden te werken.
Als avondeten kregen we terug een zak met verschillende producten.
Na een vlucht van zeven en een half uur eindelijk op Oegandese grond.
Die nacht kregen we nog een stevig onweer over ons, we hebben blijkbaar de regen meegebracht. Het moet hier drie maanden ontzettend warm zijn geweest en nu is het regenseizoen begonnen.
We zijn hier voor velen op verrassingsbezoek, dus hoe het verloopt . later meer hier over.
Hallo iedereen,
Dit wordt dan onze laatste nieuwsbrief voorlopig Het is ook onze laatste dag in Uganda
Die laatste dag stonden we zoals steeds vroeg op, we probeerden al zoveel mogelijk in te pakken, we hadden een speciale permissie gekregen om tot drie uur op de kamer te mogen blijven i.p.v. van tot 10u.
Francis kwam ons om halftien ophalen we reden nog naar een plaatsje waar men oud papier en glas recycleert Hiervan maakt men dan oorbellen, kettingen, wenskaarten enz. Hier waren we wel een super klant, we kochten hier vele oorbellen en andere zaken. De bedoeling is om deze in ons Belgenlandje te verkopen en de winst hiervan te gebruiken om reeds een stukje van de medische kosten van ons vriendje Martin te kunnen recupereren (later meer hierover).
We bezochten daarna nog een kunstatelier waar Meta een pracht van een schilderij heeft gekocht. Na een snelle lunch was het voor mij en Francis hoog tijd om te vertrekken, wij hadden een afspraak in het hospitaal, samen met Martin (jongetje met zijn dikke hand) en zijn mama. Deze hadden we gisteren van Namutumba laten overkomen met het openbaar vervoer. Om 2uur werden we verwacht . en hiermee is dan ook alles gezegd .. 2 uur werd 3 uur en halfvier, . Ik werd zelfs aangesproken door de grote professor en baas van dat ziekenhuis met de vraag wat ik hier toch kwam doen TOEN IK HEM VERTELDE DAT IK EEN VLIEGTUIG TE HALEN HAD, maar niet wegging vooraleer ik de dokter had gesproken, ging het in een hogere versnelling. De desbetreffende dokter werd door de professor himself opgebeld (deze was zelfs nog niet in het hospitaal aanwezig) en die arriveerde dan een kwartiertje later. Dit is de dokter die Martin enkele jaren geleden reeds geopereerd had, ook hij verschoot van de toename van de zwellingen. Het was wel super om te zien hoe joviaal hij met Martin omging. Toen ik hem vertelde dat wij een dokter hadden bij ons in het Tropische instituut in Antwerpen die zich voor Martin interesseerde, was hij ook dadelijk bereid om later de medische gegevens door te sturen.
We moesten nog naar een ander gebouw om platen te laten nemen, maar de tamtam had zijn werk gedaan, men stond ons zelfs op te wachten!!!!! DE JUISTE MAN OP DE JUISTE PLAATS . kan wonderen doen, anders stond ik misschien nog te wachten!!!!
Ik mocht mee met Martin voor de radiologie net zoals enkele jaren geleden ik moest mij uiteraard achter een scherm verbergen. Ondertussen was het al bijna 5 uur, hoog tijd om terug naar het hotel te gaan. We zetten Martin en zijn mama af aan een busstation. Zij moeten nu nog ongeveer zes zeven uur rijden in een minibusje om Namutumba te bereiken. Ik gaf hen nog wat Ugandese shillings om onderweg eten te kunnen kopen.
BIJGEVOEGD MET DEZE NIEUWSBRIEF STUREN WE JULLIE EEN FOTO VAN MARTIN HIJ IS ONDERTUSSEN 12 JAAR EN GAAT NAAR ONZE SCHOOL. Hij zit nu in het derde studiejaar, begint met Engels te praten en doet het helemaal niet slecht. In deze school voelt hij zich goed, hier zijn geen kindjes die hem uitlachen met zijn handicap. Het is nu afwachten op het resultaat van dit onderzoek, we hopen dat we Martin alsnog kunnen helpen. Indien er mensen zijn die hier meer informatie van willen weten, kan je ons altijd een mailtje sturen.
Terug in het hotel Meta had gelukkig nog een ontspannende namiddag gehad met Roy, Brittje en Thadeus. SUPER zij had de koffers verder ingepakt, nog snel een douche, nog een laatste knuffel voor de kinderen en voor ik het goed en wel besefte zaten we al terug in de auto richting vlieghaven. En dan . TRAFIC JAM (file), over het traject van 45km deden we twee uur.
Met enige trots kunnen we jullie toch vertellen dat dit schooljaar (start einde januari tot en met einde van deze maand) de school een grote vooruitgang gerealiseerd heeft.
We willen graag dit nog even lukraak in kaart brengen: - de grote schoolpoort - metalen kast in elk lokaal - houten wanden vervangen door stenen muren - het bezetten van deze muren - een afscheiding in de toiletten jongens & meisjes - dagelijks een pancake en suiker in de porridge - dagelijks pocho met groente saus voor het middagmaal een mooi verplaatsbaar houten schoolbord - 2 klimrekken en het herstellen van de andere speeltuigen 30 nieuwe schoolbanken - het aanleggen van een groentetuin aansluiting van elektriciteit en water nieuwe sponsorkindjes iedereen een uniform
Lieve mensen dit alles is in stand kunnen komen dankzij vele acties die ondernomen zijn voor NAMUTUMBA , waarvoor onze hartelijke oprechte dank.
Toch wil ik graag via deze weg speciaal de leerlingen van de St. CAROLUS school in Sint Niklaas en de kinderen van DE PUZZEL in Hoboken bedanken voor hun ongelooflijke inzet dit jaar, jullie bezorgden ons een krop in de keel en de nodige traantjes .
WEEBALE NYO ¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬-= dank je wel.
Met ongeveer 1700 fotos en ontelbare verhalen keerden we weer. We zijn vol goede moed om er terug tegenaan te gaan.
Het zal nog jaren duren vooraleer de school zichzelf draaiende zal kunnen houden, toch zijn we allen samen een prachtig project aan het realiseren en maken we een wereld van verschil voor de kinderen en hun Mamas in Namutumba en omstreken .. HET VERSCHIL OM VAN NIEMAND IEMAND TE MAKEN
Het stadje Mbale op zich is niets speciaal, maar de natuur is hier wel héél mooi, zoals reeds eerder verteld zijn we hier aan het Mount Elgon gebergte, en kunnen we genieten van een paar uurtjes zon en een zwembad, ons Brittje geniet met volle teugen . Eindelijk gaat alle aandacht van haar Djja Djja (oma) en Meta helemaal naar haar. Ons Britt (7 jaar) is een ongelooflijk braaf kind, zij is samen met haar mama . ons Roy dus . sinds ons vertrek in Kampala bij ons. Zij klaagt nooit, is altijd goedgezind en kan uren spelen met haar poppen. De voorbije dagen heeft zij mee in de kleuterklas gezeten en met de kindjes gespeeld. Zelfs tijdens de soms toch lange autoritten blijft zij goedgezind.
De volgende dag stond er in de voormiddag een wandeling naar de Sipi Falls gepland. Wegens rugproblemen leek het verstandiger dat ik met Brittje in het hotel zou blijven, zodat Meta, Roy en Francis de wandeling konden maken. Zij kwamen héél enthousiast terug .
Daarna reden we met zn allen naar de ouders van Francis waar wij verwacht werden. Voor mij was het een blij weerzien met de familie, ook Meta werd héél hartelijk onthaalt. Alle broers, zussen, kleinkinderen, neven en nichtjes waren naar het huisje van de ouders afgezakt (in de middle of now were) om toch maar de middag samen te kunnen doorbrengen. We hadden voor de kinderen ballonnen bij en enkele voetballen . de volwassenen maakten we dan weer heel blij met kaarsen, zeep, een hemd voor de papa en handtas voor de mama. Ze hadden voor ons gekookt, local food, alles zeer verzorgt en lekker. We aten o.a. Bamboe Matoke ... Witte en bruine rijst, casava, greens (soort spinazie), pumpkin (pompoen) en ook de bladeren van de pompoen, saus van nootjes, stukjes vlees . Gewone en zoete aardappelen. . Voor ons niets culinair maar in Uganda is dit een feestmaaltijd. Bamboe wordt eerst gedroogd en later gestoofd . deze soort is typisch voor deze streek. Het was voor ons de eerste keer dat we dit aten.
We proefden van alles. Als dessert was er verse mango, ananas, jackfruit en watermeloen lekker sappig. Het huisje was veel te klein om met zn allen binnen te eten, maar geen probleem iedereen zocht een plaatsje buiten.
Na het eten nam Francis ons mee naar de plaats waar hij vroeger naar school ging. De lokalen worden nog steeds als school gebruikt, gewoon erbarmelijk Later leerden we aan ieder die het wou, loom bandjes maken. De kleine kinderen speelden met de gekregen ballen, de jongeren wilden graag meer uitleg over ons land, onze gewoontes en levenswijze. Het was al donker toen we afscheid namen. Wij kregen elk een zak met enkele kilos koffiebonen als geschenk, die moeten we nog laten drogen en roosteren.
Die avond voor het slapengaan vertelde Meta mij --- Deze dag zal ik nooit in mijn leven vergeten . Het is dan ook een unieke ervaring om in een hele Afrikaanse familie zo opgenomen te worden net alsof je een dochter des huizes bent.
Maandag vertrokken we dan terug naar onze school. We verrasten het eerste, tweede en derde leerjaar met de melding dat ze allemaal samen in een klas mochten komen zitten, voor een uurtje loomen .Wauw dit hadden ze natuurlijk niet verwacht, de meesten herkenden dit nog van vorige keer en waren er vlug terug mee weg.
Dan was het de beurt aan de kleintjes, voor hen hadden we nog enkele mooie pluchen dieren bij om samen te spelen in de klas. Voor de tweede en derde kleuterklas hadden we dan 2 mascottes meegebracht, een grote clown pop die ze met zn allen Mister Pieter gingen noemen, en nog een andere leuke pop die de naam Mister Hermanie kreeg.
Mister Pieter en mister Hermanie zouden voortaan mee in hun klasje komen te zitten. Iedereen kreeg nog een snoepje en dan was het voor ons tijd om te vertrekken. We namen nog enkele fotos met de kleintjes Er moesten natuurlijk nog enkele groepsfotos genomen worden.
Met een krop in de keel namen we afscheid, vooral voor mij was het héél moeilijk We werden uitgezwaaid en nageroepen door alle kinderen.
Ik ben héél trots op de vooruitgang sinds ons laatste bezoek in Januari Dit geeft vooral weer veel moed om er te blijven voor gaan. Er moet nog veel werk verzet worden .
Er is ons de mogelijkheid aangeboden om aanpalend aan de huidige grond van de school een groot stuk land bij te kopen dat reeds beplant is. Met het oog op een latere uitbreiding leek dit ons wel een interessant idee met vele mogelijkheden. Op korte termijn kan de school dan opbrengst halen uit de beplantingen. Dit gegeven nemen we zeker mee naar België om te bespreken.
Dinsdag vertrokken we terug naar Kampala we gingen Roy en Brittje afzetten . (Sloppenwijk). We kregen eerst nog een tropische bui over ons, de modder stroomde langs alle kanten, het beneemt je de adem als je ziet hoe de mensen hier leven en vooral overleven Hier zijn geen woorden voor.
We hadden nog een bizzy day ..
Ons verhaal gaat verder .. zaterdagmorgen, vroeg op, terug richting school. (we waren eerlijk gezegd 15 min. te laat), TRAFIC JAM (file) gebruikten we als excuus ..dat doen ze hier allemaal !!!
We hadden er gisteren op gedrukt dat we om 1O uur zouden beginnen, met in ons achterhoofd half elf, elf uur. Er zaten twee vrouwen op ons te wachten. We gaven de moed nog niet op, dapper gingen we schoolbankjes in een cirkel zetten .. Wel kleurde het terrein al rood en wit van de kindjes die het gewoon leuk vonden om naar school te komen op een zaterdag. Iedereen kreeg een ballon, je hoorde de kinderen al roepen . Mama Ria, Mama Ria please. Ik vertelde hen dat ze op 1 lijn moesten staan, volgens Meta was dit wauw .. die doen dat gewoon.
Het was voor ons tijd om naar binnen te gaan, we gaven de mannen (onze Principal, Francis en de leraars) de opdracht om op de kinderen te passen, grappig dit zijn ze precies niet echt gewoon!!!
Zo, we konden beginnen en .. er bleven maar vrouwen binnenkomen. Opeens zag ik ook één van de leraars binnen komen, ik protesteerde maar ... oeps, héél galant hij kwam er voor zorgen dat we meer plaats kregen om te zitten. 56 Kwebbelende vrouwen. Om ze stil te krijgen gebruikte ik de grote schoolbel . doodse stilte. Ik vertelde hen dat ik dit al lang eens had willen doen, een grote hilariteit, het ijs was gebroken.
Ik stelde Meta aan hen voor, deed vele groeten van Herman en bla bla bla en we waren vertrokken. Ik vertelde hen ook het grote belang dat hun kinderen naar de school komen, en dat het de plicht is van de moeders om ervoor te zorgen dat de kinderen niet met kapotte of vuile uniformen rondlopen. Na enkele aarzeling kwamen de tongen los, we hadden enkele dames die voor ons tolkten. Heel regelmatig moest ik de bel eens gebruiken. Ik vroeg hen dus of dat ze ons iets speciaal te vertellen hadden of moesten vragen, er werd gesuggereerd of het niet mogelijk was om aan hen Engels te leren. Toen we de vraag in het algemeen stelden, kregen we een spontaan applaus for free ?????? (GRATIS ????) We legden hen uit dat ze zelf de leraar moeten betalen maar hoe talrijker ze zijn hoe goedkoper het wordt voor elk van hen. Na enig overleg beslisten ze dat half vier in de namiddag en prima uur zou zijn om naar school te komen.
We beloofden hen, dat we als het nieuwe schooljaar start, begin Februari dus, we ook lessen in het Engels zullen opstarten voor de vrouwen. We gaan proberen tegen die tijd sponsoring te vinden voor schoolboeken en lesmateriaal. We lieten een papier rondgaan, hierop schreven reeds 36 dames in.
Er werd ook gevraagd voor het aanleren van hairpletting (dit is om te leren hoe men vlechtjes kan maken om alzo kunstige kapsels te creëren). We vroegen in het algemeen wie dit reeds kon .. drie vrouwen melden zich. We vertelden dat ze evengoed een vrouwendag kunnen organiseren, dat ze een klaslokaal mogen gebruiken en gewoon zelf aan elkaar leren. Weer ging er een lijst rond en 24 vrouwen melden zich hiervoor . Nu is het maar de vraag of dat er iemand het initiatief zal nemen.
Ondertussen kreeg iedereen een Fanta, Cola of Sprite aangeboden en een koekje. Niemand zegt hier, ik heb liever dat, of ik kies voor dat ..
Er is hier duidelijk nood aan onderwijs voor de vrouwen, zij willen echt wel de kans krijgen om iets te leren. Ze zijn er nu klaar voor lijkt het wel .. Misschien is het ook wel zo, dat de dames echt wel het gevoel hebben dat wij daadwerkelijk een verschil kunnen maken voor hen en zij hebben duidelijk veel vertrouwen in ons.
Zo ook de volgende vraag of er geen mogelijkheid is om snit en naad aan te leren. We vertelden hen dat we dit wel zouden kunnen aankaarten in België, maar dat wij dit niet zo maar kunnen beslissen. Hiervoor hebben we natuurlijk weer veel geld voor nodig. Om dit te realiseren moet ik wel terug voor een langere tijd in Uganda zijn. Ook legden we aan hen uit hoe we eigenlijk geld verzamelen in België, of ze zich dit nu kunnen inbeelden is nog de vraag . Maar ze weten nu toch dat dit niet zo evident is.
Het werd stilaan tijd om af te sluiten, we hadden ook nog geschenkjes bij voor hen voor ieder 1 pannenlap (we hadden niet zo een grote opkomst verwacht) en een stukje zeep.
ONZE VROUWENDAG Het was een groot succes Dit gaan we zeker overdoen Meta, Super dat je hier bij was vandaag. Deze dag bevestigd nog maar eens dat we hier nog véél goed kunnen doen, en wij voor deze vrouwen en hun kinderen in de toekomst nog een groot verschil gaan kunnen maken
Het verschil om van Niemand Iemand te maken.
Diezelfde dag gaan we niet terug naar Iganga , maar rijden nog een honderd km. verder naar Mbale, een stadje aan het Mount Elgon gebergte, oosten van Uganda. Hier blijven we 2 nachten. Maandag gaan we terug naar de school en hebben jullie nog een verslag te goed.
Vrijdag vertrokken we al rond 8 uur gepakt en beladen naar onze school, we moeten nog ongeveer 45 min. rijden. De baan hier is goed en de sfeer in de auto is opperbest. Langs de weg komen we vele kinderen tegen met kleurrijke uniformen, allen onderweg (meestal op blote voeten) naar een school . Hier zie je niemand met grote boekentassen zeulen, sommigen hebben hoogstens een plastic zakje bij.
Als we de zandweg nemen naar onze school ben ik toch wat zenuwachtig .. vele vragen schieten door mijn hoofd hoe gaat het zijn, gaan de kinderen mij nog herkennen, wat is er allemaal veranderd op negen maand, wat zal Meta er van vinden ?????
We zijn er !!!!!!!! De grote rode schoolpoort (die ik alleen nog maar op foto had gezien) gaat open. Het domein ligt er proper en netjes bij, al de kinderen zaten in hun klasjes we hoorden het ABC al van ver. De Porridge stond op het vuur te pruttelen en de pancakes waren al gebakken, klaar dus om het ontbijt te serveren, het is bijna 10uur. Ook stond er een nieuw houten schoolbord op het terrein om ons welkom te heten. Dit was voor mij wel een ontroerend moment en even gingen mijn gedachten naar Herman. Zoiets als: .. JA SCHAT ..Yes Yes dit is het resultaat waar we zovele uren in onze vrije tijd mee bezig zijn, Super, het ziet er goed uit!
We gaan nog snel even de klasjes in alvorens de kinderen hun pauze voor het ontbijt begint. Als op commando staan de kinderen rechtop en roepen: Welcome dear visitors .. we are glad to see you in Mama Ria Education Centre.
Ook de allerkleinsten kennen deze verwelkoming.
In het derde leerjaar ga ik al snel tussen de kinderen zitten terwijl mijn ogen zoeken naar mijn speciale vriendje Martin. Hij zit al met een smile op zijn gezicht naar mij te kijken. Ik geef hem een dikke knuffel en zie dan naar zijn arm .. het beneemt me de adem .. dit is nog veel erger dan in februari toen ik hem het laatst zag. Ik zie ook dat Francis (onze beste vriend in Uganda) het moeilijk krijgt. Hij heeft Martin en zijn mama steeds begeleid toen deze in Kampala in het hospitaal verbleef enkele jaren geleden, maar had Martin sinds meer dan een jaar niet meer gezien. Martin heeft de ziekte van Madurai, een soort Elephantarm.
Ondertussen was het tijd voor de kinderen om hun ontbijt te krijgen.
Heel geduldig schuiven de kinderen aan .. geen geduw of getrek ook wij krijgen een beker porridge, die we met een groot gebaar terug afstaan na even geproefd te hebben. De pancakes zijn wel heel lekker en heel voedzaam. (gemaakt van de cassave wortel)
Het is een prachtig zicht, alle kinderen hebben hun uniform aan en een big smile op hun gezichtjes .. na het eten mogen ze even gaan spelen in onze speeltuin. En ja, de oude speeltuigen zijn terug hersteld en geschilderd en er zijn twee klimrekken bij gekomen.
Als de kinderen terug in de klas zitten, laat onze Principal ons vol trots zien wat ze de voorbije maanden allemaal verwezenlijkt hebben, hij mag er terecht trots op zijn. In de tuin heeft men mais aangeplant en enkele plantsoenen met eggplants (soort aubergine). Hiervan oogsten ze dagelijks om saus mee te maken voor het middageten.
En ja hoor lieve mensen .. de school is aangesloten aan het elektriciteitsnet. Het is een systeem met units die je op voorhand koopt, zodat je steeds weet hoeveel geld je uitgeeft voor uw verbruik en zo niet voor verrassingen komt te staan. Ook de houten tussenwanden in de grote blok zijn vervangen door stenen wanden. Deze zijn nu bezet en staan te wachten op enkele laagjes verf.
De toiletten hebben nieuwe deuren die je kan sluiten. De nieuwe muren rondom beschermen je tegen niet aangekondigde blikken. Er is wel bij de Principal erop gedrukt dat de toiletten proper moeten blijven.
We namen natuurlijk véél fotos, ook van onze sponsorkindjes afzonderlijk. We hebben nu 43 kinderen die gesponsord worden door mensen uit België . waarvoor onze hartelijke dank. Speciaal aan deze mensen vragen we om nog even geduld te hebben om jullie kindje op foto te krijgen, we hebben namelijk op die twee weken een 1700 fotos gemaakt met verschillende toestellen, wat natuurlijk veel sorteerwerk met zich mee brengt. Ik kan jullie bij deze al wel vertellen dat de kinderen er héél goed uitzien en allen heel blij zijn om naar school te mogen komen. Het leerprogramma zit goed in elkaar.
Eind januari starten we weer een nieuw schooljaar op .. en eventuele nieuwe sponsorouders zijn zéér welkom. 135 voor een héél schooljaar of 3 trimesters van 45 . In ruil hiervoor krijgen de kinderen een degelijk onderwijs, jaarlijks een uniform en dagelijks een beker porridge en als middagmaal pocho met bonen of pocho met een lekkere saus van eggplant, tomaat en ajuin.
Na de fotosessies wandelden we in de snikhete zon .. naar de hutten waar de meeste van onze kinderen wonen, het was een blij weerzien met de moeders. We nodigden hen uit om de volgende dag naar onze school te komen voor een vrouwenbabbel. We hebben géén flauw idee met hoeveel vrouwen we zullen zijn morgen en hoe dit zal verlopen . SO FAR SO GOOD we rijden terug naar Iganga en praten nog uren over de belevenissen van de dag.
Die nacht waren het niet de bliksemflitsen maar de beelden van de school die door mijn hoofd spookten .. en Meta .. die sliep. Het is super om dit samen met haar te beleven
Hallo iedereen ..
Eindelijk wat tijd gevonden om jullie te vertellen over onze belevenissen in UGANDA.
Ik (Ria) ben samen met Meta (Brandtfood) 10 dagen in Uganda geweest. Dit keer dus zonder Herman!!!
Na ons vertrek in Brussel met 40 min vertraging en een spurtje in Amsterdam (een Meta-ke) verliep alles volgens Ugandese normen bijna perfect. Bijna we hadden +/- 160 kg. bagage en in de luchthaven van Entebbe wist men ons doodleuk te vertellen dat er nog een zak met 23kg in Amsterdam stond. Het was al ver na middernacht toen we in ons hotel aankwamen.
(((( 2 dagen later hadden we onze zak terug netjes naar het hotel gebracht .. juist op tijd om naar Namutumba mee te nemen))))
Onze eerste dag was al very buzzy, uiteraard maakten we een hoop plezier. Op wandelafstand van het hotel ligt de ambassade waar we ons even lieten horen dat we in het land zijn, verder ging het naar de handcraftjes om al eens uit te zoeken wat we later konden kopen om (eens terug in Belgïe) te verkopen. En we bezochten de grootste moskee van Oost Afrika die gesponsord is door KADAFI
We hadden met onze kinderen afgesproken dat we elkaar zouden weerzien in het hotel om drie uur in de namiddag om toch al niet die eerste dag naar de sloppenwijken te moeten gaan . Kwestie om toch even te acclimatiseren . Maar de weergoden stelden mij zwaar op de proef . Zware regenval, onweer en bliksem. Rond halfzes was het dan eindelijk zover . hier had ik zo naar afgeteld !!!!! het weerzien met Roy, Brittje en Tadeus was tof, eindelijk die armpjes van ons Brittje om mij heen ..
We aten die avond met zn allen ieder een lekkere Victoriabaars gebakken met het vel er nog aan met lekkere groentjes erbij . Zacht sappig en vooral héél groot.
De dag erna haalden we Brittje op van school, de teacher is vol lof over onze kleine pruts, en vertelde ons dat Britt klaar is om volgend schooljaar (dat start begin Februari) naar het eerste leerjaar te gaan, ze is ongelooflijk vooruitgegaan en spreekt al aardig wat Engels.
Verder ging het dan naar het internaat van Rian, ons bezoek was wel aangekondigd, want het is niet evident om daar zomaar binnen te geraken. Rian werd geroepen en vloog in mijn armen, ze vertelde me telkens weer dat ze me zo gemist had. Ze mocht ons wat rondleiden in de school, in haar klas zitten ze met 65 ze geraken er amper in. Daardoor is het natuurlijk moeilijk om uw aandacht bij de lessen te houden, wat dan jammer genoeg géén goede punten opbrengt.
Ze slapen met 185 kinderen in 1 grote ruimte. S Morgens om 5uur ja je leest het goed . om 5 uur MOETEN ze elke dag in de klas staan om te bidden, en geloof me, ze is daar niet om te studeren voor een Nonneke. De school is wel Héél proper en gedisciplineerd.
Donderdag was het dan tijd om naar Namutumba te vertrekken. De rit van Kampala naar Jinja duurde 2 uur en half . We maakten daar een stopover en bezochten een héél plaatselijke meubelmakerij, een atelier van 2,5m op 4 . Nog enkele shopjes en we vervolgden onze rit richting Namutumba. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Iganga, hier gaan we de nacht doorbrengen. De kamers waren nieuw en hadden een veilig slot op de deur .. Héél belangrijk want het was in Iganga dat men ons in januari ll. zwaar bestolen had. (Ander hotel weliswaar)
Toen we hier aankwamen stond Simon, onze Principal van de school, ons reeds op te wachten. Deze was ons al tegemoet gekomen we hadden véél te bespreken. Die avond werd de hemel constant verlicht door onweer in de verte, het levert een mooi spektakel in de wolken.
Het was al laat toen we die avond gingen slapen, Meta viel als een blok in slaap en ik ik hoorde de donder steeds dichterbij komen. Onze kamer lichtte steeds weer op, het weerlichtte constant . De donder was oorverdovend en toen begon het ook nog te regenen, ze hadden echt de hemelsluizen opengezet. Het lawaai van de regen overstemde nog de donder. En Meta .. Meta sliep . En Ik Ik waakte voor eventuele evacuatie. Het was HORRIBLE .
Smorgens, zoals steeds, werd Meta rond 7uur wakker fris als een hoentje . Ik met wallen onder mn ogen. Ik vertelde haar van het onweer .. ZE GELOOFDE ME NIET. Tot dat we de grote plas zagen naast en onder mijn bed van wel 2 meter breed. Het zou de pret toch niet bederven, vandaag gaan we naar onze school!!!!
En dat verhaal krijgen jullie in onze tweede nieuwsbrief.
TWEEDE SCHOOLDAG
Na een slapeloze nacht vertrekken we met een uurtje vertraging naar onze school in Namutumba.
Alle kindjes zaten al in hun klasjes, 10u30 tijd voor het onbijt .. deze keer voor iedereen geen pancake maar een verpakt koekje. De kleintjes hadden wat hulp nodig en daar was dan de helpende hand van Herman. Een koekje met een papiertje, we hebben dit bewust gegeven zodat we ze kunnen aanleren dat ze de dustbag vuilbak moeten gebruiken.
Je moet die drobberkes hun gezichtje zien als zonen grote witte meneer hun helpt om dat pakje open te doen. Dat zijn de momenten dat je de miserie vergeet en weet waarom je al dit werk doet.
Daarna was het tijd om het eerste leerjaar een test te laten doen, zoals ons Brittje had moeten doen in de nieuwe school. Deze kinderen hebben ongeveer hetzelfde niveau. De resultaten waren idem aan dat van ons Brittje.
Daarna verzamelden we de kindjes van de drie leerjaren voor onze loomles. Elk kindje kreeg een handvol loombandjes Ria vroeg om twee vingers in de lucht te steken, waren er toch enkele bij die beide handen met 1 vinger omhoog hielden. Dus het loomen gebeurde op de vingertjes. De meeste kindjes hadden het loomen snel onder de knie en waren apetros op hun resultaat. Ze mochten dan ook natuurlijk hun werk mee naar huis nemen.
We gingen bij de kleutertjes nog langs om wat knuffelbeestjes af te geven, we maakten enkele fotos van de kindjes met de sleutelhangers van de Sint Carolusschool.
Voor ons was het nu tijd om afscheid te nemen en terug te vertrekken naar Iganga, daar hadden we nog een afspraak op het politiekantoor.
Terug in Iganga lieten ze ons een dikke drie uur wachten alvorens we terug naar het politiekantoor werden gebracht. Nu dat het nog licht was, konden we pas echt zien hoe het er uit zag in dat kantoor. Het was nog veel erger .. vuile vieze muren . Bah.
Diezelfde madam van vorige nacht was ook nog daar, met open mond kauwend op iets, mompelde ze vanalles in plaatselijke taal. Nu helemaal onbegrijpbaar.
Nu moest Ria een verklaring afleggen, niet bij de dame maar bij een veel serieusere meneer. Ook weer moest ze haar naam op een papiertje schrijven. Uren gingen voorbij het was al donker toen we terug naar het hotel werden gebracht.
Hier wachte de directeur van het hotel ons op en we moesten mee naar zijn office komen.
Toen ik (Ria) vroeg om toch minstens iets te mogen eten liet hij dadelijk samosas komen, dit was het eerste eten van die dag ..
We vertelden hem dat we amper nog geld hadden om terug naar Kampala te gaan. Zijn antwoord was, Ik geef u morgen some money dat klonk als juist genoeg om in Kampala te geraken.
We zijn tenslotte toch nog tot een overeenkomst gekomen betreffende een schadevergoeding.
De volgende morgen zijn Francis en Charles ons komen ophalen, deze hebben ook nog een serieus gesprek gehad met die directeur over de veiligheid van zijn hotel.
De laatste dagen brengen we door met onze kinderen. Donderdag zijn we schoolgerief gaan kopen voor
ons Rian. Brittje gaat ondertussen al een weekje naar topklas en dat merk je heel duidelijk. Ze zingt al terug schoolliedjes en praat meer Engels.
Zondag namen we afscheid van Rian. Zij had het heel moeilijk, haar tranen druppelden van haar bruine wangen. Zij begrijpt allerbest dat het waarschijnlijk weer een jaartje duurt voor ze ons terug ziet.
Iedereen hier pept ons wat op om er terug tegenaan te gaan.
Dan heb je nog het verhaal te goed van onze Martin uit Namutumba.
Sommigen onder jullie herinneren de jongen met de dikke vingers, die we een vier jaar terug hulp gegeven hadden. Toen is het mis gelopen, de vader die niet geloofde in de moderne geneeskunde, de jongen voor een jaartje weg nam en naar een heksendokter bracht.
Ondertussen zien we Martin terug. De zwelling bereikte nu al zijn onderarm tot aan de elleboog. Zelfs aan de schouder zie je een verdikking. De ziekte heet Madourai of Elefant ziekte.
We zouden willen uitvissen of er toch in Belgie geen organitatie of doktersvereniging bestaat die het geval van Martin ten harte zou willen nemen.
Martin heeft geen pijn, maar kan niet goed spelen of rennen, hij heeft te veel last van die loodzware arm. HEEFT ER IEMAND EEN TIP VOOR ONS ..
Ons verblijf zit er bijna op, toch kunnen we terug kijken op wat er op korte tijd is gerealiseerd dank zij de steun van mensen uit Belgie. De ingangspoort staat er, elke klas heeft een sterke metalen kast, 30 schoolbankjes zijn er bijgekomen en het voornaamste, er zijn weer twaalf kindjes meer die gesponsord worden door mensen in Belgie, in totaal hebben we nu 32 sponsorkindjes.
Het plezante was het aanleren van het loomen aan die kleine pagadders.
Dank je wel voor alle steun.
Vele groeten aan Iedereen.
Ria en Herman.
Sorry als er foutjes in de tekst staan maar ik werk nu even op een qwerty laptop.
Dag allemaal,
We gaan dus verder met ons verhaal ..
Maandag vroeg in de morgen gingen we naar Namutumba voor de eerste schooldag mee op te starten. Daar aangekomen zijn er reeds een aantal van de mamas met hun kindjes .. zij zitten geduldig te wachten.
Simon, onze principal start dadelijk met het inschrijven van alle kinderen. Al onze gesponsorde kindjes krijgen een nieuw uniform. Er worden fotos genomen, ook samen met de mamas. Alles bijeen wel een heel gedoe.
Ook de mama van Martin, waarover we later meer vertellen, kwam met haar dochtertje Gloria op haar rug. Vrijdag hadden we reeds gemerkt dat Gloria pleisters op haar hieltje had en niet kon stappen.
Dus ook vandaag kon ze niet op haar voetje staan. Nu waren de pleisters verwijderd, een grote open wonde die er echt niet goed uit zag. Ik vertelde de mama dat we geld zouden geven om met een boda boda naar het plaatselijke ziekenhuis te rijden en om de wonde te laten verzorgen .. de andere mama-s kwamen me bedanken hiervoor .. God bless you more and more.
Uren later is mama Gloria terug gekomen, zij bracht mij het resterende bedrag terug. Men heeft de wonde, na al deze dagen nog moeten naaien. Dit alles koste ons slechts een 6 euro.
Ondertussen was men begonnen met het maken van de porridge. Het was al ver na tien uur toen de mamas naar hun hut terug gingen en onze kleutertjes en kindjes van de lagere school gezamelijk op de grond met hun beker porridge zaten, allemaal wat onwennig op hun eerste schooldag.
We hadden ook pancakes laten maken en deelde deze uit aan de kinderen. Alles samen hadden we toch voor onze eerste schooldag 63 kindjes, wat een goed number bleek volgens onze principal.
Er zijn ook 30 schoolbankjes bijgemaakt, die diezelfde morgend geleverd worden. Hiervan maakte ik
( Ria )mooie fotos. Eindelijk zat iedereen in zijn of haar klaslokaal.
De metalen bureau kasten die we vorige week in Kampala bestelden, heeft Herman reeds in elkaar gezet. Er staat nu in elk klaslokaal 1 mooie kast.
Die eerste schooldag kwamen er nog enkele mamas vragen of we hun kindje niet wilden sponsoren. Na onze uitleg . dat niet wij maar sponsorouders .. de kindjes helpen, zag je wat teleurstelling in hun gezicht. We hebben hen beloofd dat, indien we nieuwe sponsors vinden, hun kindjes de eersten zullen zijn die we helpen.
Na de eerste schooldag huppelden onze kleine mannen vrolijk naar huis.
Wij hadden nog een meeting met de teachers hoe we de volgende dag zouden organiseren. We planden om na het ontbijt, een lesuur voor de kinderen van 1st, 2de en 3de leerjaar om gezamelijk het loomen aan te leren.
We vertelden vol vuur over de kinderen van de Sint Carolus school uit St Niklaas, die nu in Belgie sleutelhangerschoentjes zijn aant verkopen,en elk schoentje betekend een stapje vooruit voor een kindje van onze school.
Het was al tegen 5 uur in de namiddag toen we terug in Iganga aankwamen, we bestelden een kleine snack want we hadden sinds het ontbijt niet meer gegeten. Herman en Simon, onze principal, maakten op de computer de files van onze sponsor kindjes. Het is voor ons, zonder hulp, moeilijk om juist te weten welke naam welk kindje welke fotos bij elkaar horen. Ria maakte al enkele loombandjes klaar, bekeek trots al de fotos die ze de afgelopen dagen gemaakt had. Tegen 7 uur werd het donker en namen we afscheid van Simon. De afspraak was om de volgende dag om 7 uur s morgens terug naar de school te vertrekken, wisten wij helemaal niet dat we elkaar veel sneller zouden terug zien.
Op de kamer namen we een douche, en pakten we alles reeds klaar voor de volgende dag.
We gingen rond rond 8uur30 nog even naar beneden om iets te eten. We maakten nog een praatje met de diensters en gingen terug naar de kamer. Vanaf 11 uur tot 5 kan je hier met oorstopjes in, min of meer slapen.
Toen we de kamer binnen kwamen, die OP SLOT was, merkten we meteen dat onze twee kleine laptops verdwenen waren. Wij dadelijk terug naar beneden, de recepcioniste kwam terug met ons mee. Zij verwittigde de directeur van het hotel. Toen we met zn allen in onze kamer stonden merkte Ria dat ook de slotjes van de valies open stonden .. ja hoor open gebroken .. al gauw bleek dat men daar ook in gesnuffeld had, ons resterend geld voor de school, 250 euro in plaatselijke munt, was verdwenen, onze paspoorten hebben ze laten liggen.
Lieve mensen, wat er dan allemaal door je hoofd gaat
De receptioniste klopte op de deur tegenover onze kamer, twee drie maal, om te vragen of deze mensen iets opgemerkt hadden. Niemand deed open. Voorzichtig deden ze de deur open, die niet op slot was, de kamer was leeg, geen baggage meer op 1 detail na . een orange sjaal van Ria lag daar op het bed.
De directeur belde naar de politie .. we moesten met zn allen zelf naar het kantoor komen. Ook onze Simon kwam naar daar.
Ondertussen was het reeds 11 uur in de nacht, mensen . om te beschrijven waar we nu gezeten hebben dat is gewoon ONMOGELIJK.
Een POLITIEBUREEL . Vieze vuile muren, kapotte stoelen, een vuil bureau .. massas papieren, waarschijnlijk dossiers, liggen dooreen, kakkerlakken liepen over de muren, een rat . een muis . En dan de dame die ons verslag moest opmaken, dat mens was gewoon dronken of was onder de drugs . Zij kon zelfs niet onze naam overschrijven van ons paspoort wist niet wat een laptop of klavier was, hoe kan je hier vertrouwen in de politie hebben ???
Alleen Herman mocht zijn relaas doen, Ria moest de volgende dag terug komen ????
Drie volle bladen heeft dat mens neergeschreven, ik denk zelfs dat ze het zelf niet meer kon lezen.
KON HET NOG ERGER ?????
Rond 1 uur s nachts komen we terug in het hotel, Ria herinnert zich dat haar GSM en camera in haar rugzakje moet zitten, bang vraagt ze aan de directeur om toch nog even mee te gaan naar de kamer.
Daar opent ze die rugzak . ook GSM en camera eruit verdwenen, met al de prachtige fotos van afgelopen dagen.
Die nacht hebben we geen oog dicht gedaan zelfs blij dat het terug ochtend was.
Even genoeg hierover .. we trachten snel deze mail te versturen, later volgt er meer.
Wij zijn altijd blij dat we een berichtje van jullie krijgen.
De voorbije dagen hebben we het druk gehad met o.a. het betalen van het schoolgeld van Rian en Brittje . Blijkbaar betaalt hier iedereen pas tegen het begin van het nieuwe schooljaar .lange rijen .. aanschuiven in de bank. Onze eerste bank was de Century bank aan de andere kant van de stad. Alles gebeurt hier nog met cash geld, je kan niet anders want de scholen verplichten je hier om via de bank te betalen. Je krijgt dan zo n bankslip van de school, een papier in vier delen, daarmee stap je naar de bank om daar dan minstens een dik uur staan aan te schuiven. Na het betalen van het schoolgeld krijg je dan een stuk van die bankslip terug voor de school. Al bij al waren we hier twee uur kwijt.
Dan naar de volgende bank Bank of Africa om wat cash geld te gaan afhalen, hier stond er gewoon een rij tot bijna buiten. Zoveel geduld konden we niet opbrengen .. Het was al bijna middag, dus eerst maar ergens een pizza gaan eten alvorens we naar de volgende bank moesten voor het schoolgeld van Britt. Ja mensen, voor elke school moet je hier naar een andere bank.
We hadden beiden een halve pizza over, dus hadden we gevraagd om deze in een doos te steken voor onze kinderen in de namiddag. Wij met die pizzadoos te voet door de stad Kampala op naar de STANBIC bank. Nu was die nog verhuist ook, we hebben zeker zes keer moeten vragen waar we die konden vinden. Binnen in die bank weer zo een lange rij . Wij daar tussen met onze pizzadoos weer drie kwartier aanschuiven. Zelfde ritueel natuurlijk, het was bijna vier uur in de namiddag vooraleer we terug in het hotel terugwaren, nog altijd met onze pizzadoos. De pizza was zelfs nog warm omdat het hier snikheet is, en wij . Wij waren meurg = oververhit, doorweekt van het zweet en moe.
Moet je weten, onze kinderen hadden die pizza op vijf minuten binnen.
Op onze trektocht door de stad kochten we ook blauwe druiven, een rariteit hier in Uganda. Ze leken er zoooo lekker uit .. niet dus, ze smaakten naar azijn.
Voor je hier in Uganda een bank binnenstapt wordt wat je bij hebt gecontroleerd, dus ook telkens die pizza en de druiven.
Donderdag vertrokken we richting onze school vergezeld van Roy, Rian en Brittje. De weg ernaartoe is hier altijd immens druk. Onze chauffeur wist een kalmere weg!!!!!!
We hadden onderweg in Mukono een afspraak met onze Nederlandse vrienden. Met die andere weg te nemen waren we er al voorbij voor dat we het wisten. Een 15 Km terug dus, maar we waren dan toch nog mooi op tijd.
In Iganga aangekomen . blij dat we er waren bleek dat ze ons in het hotel absoluut niet verwachten. Het hotel zat vol, nochtans hadden wij enkele dagen ervoor nog een mailtje gestuurd voor bevestiging dat we kwamen.
Wat nu ???? Er zat niks anders op dan in de stad Iganga op zoek te gaan naar een andere slaapplaats. We hebben een ander hotelletje gevonden, goedkoper maar s nachts meer lawaai.
Vrijdag aangekomen in Namutumba .. onze principal had ons al verteld dat het hier al maanden niet meer geregend heeft, echt alles is hier stoffig en heel droog, ze zitten hier echt te wachten op regen.
Onze eerste indruk was een beetje teleurstellend, alles is wat kleurloos geworden door slijtage en stof. Onze school heeft dringend een likje (zeg maar ne grote pot) verf nodig.
Onze mooie boom voor de kleuterklas heeft men moeten omhakken door de droogte, hij was helemaal dor geworden.
Ook binnen in de klaslokalen is er wat renovatiewerk, muren moeten (bij)bezet worden, ook hier is schilderwerk nodig. Ramen en ruiten zijn stuk, hier en daar is het dak los .. maar voor dit alles is er nu geen budget voorzien.
We waren hier om de mensen in de hutten te gaan bezoeken, om 10 nieuwe kindjes te vinden voor de babyklas en om de mamas te vertellen dat de gesponsorde kindjes van vorig jaar terug mochten komen. Hiervoor waren ze allen superblij. We vertelden hun ook over de workshop van zaterdag. We namen de nodige fotos van onze kleutertjes en hun mama.
Men is ook al volop bezig met het maken van nieuwe uniformen en schoolbanken. Aan de school is men gestart met de muren voor de poort.
Zaterdag dan, de dag van de workshop over familieplanning, toch hier nog altijd een moeilijk bespreekbaar onderwerp. We hadden de mensen uitgenodigd om tien uur. Enkelen waren er al om negen uur, de laatsten rond tien uur dertig, mooi op tijd voor een Afrikaan.
De gynaecologe sprak over de voor en nadelen van een staafje in de arm, het was hier een gekwetter van jewelste, voor ons totaal onverstaanbaar. De dames hadden daarna de mogelijkheid voor het verwijderen van en het (opnieuw) plaatsen van een staafje. Vijftien hebben zich ter plaatse laten behandelen, enkelen gaan woensdag naar het plaatselijk hospitaal.
Tijdens het uren geduldig wachten, want dat kunnen ze hier wel, heeft Ria en Rian de mannen en vrouwen het werken met loombandjes aangeleerd. Iedereen wou meedoen iedereen wou van die gekleurde bandjes .
We hadden van de Sint Carolus school in St Niklaas wel duizenden en duizenden van die bandjes gekregen. Die bandjes werden dan ook veelvuldig gebruikt om armbandjes, halskettingen en ringen te maken, in alle kleuren. En dat alles op hun vingers .. ze kregen er niet genoeg van. Ria heeft het daarna ook aan de kinderen aangeleerd. Ook deze waren er vlug mee weg, en natuurlijk heeeeeeeel enthousiast.
De Sint Carolus school voert nu een actie voor onze school in Namutumba. Toch even van hier uit .. veel succes gewenst en nogmaals onze dank.
Dat loomen is hier totaal nieuw en overal waar we komen zijn vrouwen en kinderen verzot om ook zo een armband als Ria te hebben.
Morgen is het de eerste schooldag, voor ons vroeg opstaan want wij willen er op tijd zijn.
Later weer wat nieuws.
Vele (hete) groeten uit Iganga Uganda.
Ria en Herman
Hallo iedereen
Zoals velen van jullie wel weten zijn we terug in Uganda . Het is nu voor de 25st keer.
Er was nergens een probleem met onze 125kg. bagage dat we bij hadden. We hadden een heel rustige en ontspannen vlucht (KLM), alles verliep zoals het moest zijn het eten aan boord was voor ons het lekkerste en meest verzorgde ooit in een vliegtuig gekregen. Natuurlijk waren er wel uitgebreide controles .. Reeds in het vliegtuig moest iedere passagier een formulier invullen, een vragenlijst over onze gezondheid Toen we uit het vliegtuig stapten en alvorens we de vlieghaven binnenmochten stond een verpleegster ons op te wachten met een beschermpak aan, iedereen moest eerst zijn handen ontsmetten en dan mochten we binnen. Daar stonden dan achter een houten balie andere verpleegsters, compleet met handschoenen en mondmasker. Iedere passagier moest zijn ingevulde papier laten checken en ook werd er de koorts genomen, dan pas mochten we verder.
Het doet toch wel iets, maanden zagen we zulke soortgelijke controles voor EBOLA op televisie, maar realiteit is toch wel iets anders.
Onze mailtjes die we versturen, gaan naar ongeveer een 200 tal mensen in België, dus misschien toch nog even voor de mensen die het niet echt weten .. Ebola is niet in Uganda, toch neemt men ook hier zijn voorzorgen.
De volgende dag was het weerzien met onze kinderen weer heel ontroerend, we hadden afgesproken dat ze naar ons hotel zouden komen . Hier in deze rustige omgeving is het voor iedereen gemakkelijker om elkaar na 10 maanden terug te zien. Ons Brittje had welgeteld 7 minuten nodig alvorens zij zich terug comfortabel voelde en dicht tegen mij (Ria) aankroop. Yes, ik heb mijn kleine knuffelpop terug bij mij!!!!!!
Rian is hard gegroeid en een jonge dame geworden. Het voelde direct terug goed aan, de knuffel die we van Roy kregen is gewoon niet te omschrijven Hiervoor hebben we maanden afgeteld.
Deze week zijn we voor Rian en Brittje een nieuwe school gaan zoeken. Daar ben je al snel een dagje zoet mee. Alles met de nodige vertraging voor de administratie. In de school voor Brittje moesten we bij de directeur komen, omdat ze het bij de test die ze moest doen niet zo goed had gedaan. Ons Britt moet nog een jaartje kleuterschool doen om volgend jaar mee te kunnen in het eerste leerjaar. Mensen, die directeur zijn bureau, wat een rommelkot, die kreeg van ons zelfs geen 2 op 10. Nochtans staat die school aangeschreven voor mee één van de beste Die test dat ons Britt heeft moeten doen gaan we ook eens toepassen in onze school in Namutumba .. benieuwd wat onze Topkleuterklas ervan maakt .. het is helemaal niet gemakkelijk.
Ook Rian moet haar jaar in het eerste middelbaar overdoen weliswaar in een andere school. De studiemeester (dame) heeft ons beloofd om Rian in het oog te houden als het te moeilijk voor haar wordt. Dat onze kinderen het moeilijk hebben heeft toch heel veel te maken met de omgeving waar ze wonen (midden in de sloppenwijk).
Ook hebben we de nodige afspraken kunnen maken met de Principal van onze school. Zo mag hij de werken laten starten voor het bouwen van een metalen poort, zodat de school kan afgesloten worden. Ook moet hij ter plaatse de eerste contacten leggen voor de workshop van familieplanning die we zaterdag gaan organiseren.
Later deze week rijden wij verder naar Namutumba. Vrijdag bezoeken we de families rondom de school om nog 10 extra kleutertjes te zoeken die nieuw worden gesponsord en om de dames te informeren over onze workshop.
Tot zover onze eerste berichtgeving.
O ja bijna vergeten, met ons gaat het goed, alleen wat weinig slaap. De indrukken dat je opdoet tijdens de dag blijven nog wat nadraaien bij het slapen gaan. Zelfs na zo veel keren hier zijn geweest geeft Afrika en zeker Uganda toch nog steeds zaken om over na te denken in het leven.
We hebben hier temperaturen overdag rond de 30 graden, dus daar kunnen we niet over klagen. Voor de rest lijkt het erop dat we hier niet zijn weggeweest .. zelfs na 10 maanden.
Nog vele groeten van ons beide.
Ria en Herman.
Laatste mailtje voor deze keer. Uganda nieuwtjes 6.
Hallo lieve mensen, ondertussen zijn we terug in ons Belgenlandje.
Jullie hebben nog wat nieuwtjes te goed van onze laatste week in Uganda.
Dinsdagavond hadden we nog een meeting met de principal van de school. Hij bedankte ons voor alles, en het mooiste compliment voor ons was toch dat hij ontzettend veel van ons geleerd had.
Er zijn nu 72 kinderen in de school. De ouders hebben gereageerd op het terugsturen van hun kinderen om eerst schoolgeld te betalen. Er zijn kindjes teruggekomen met een gedeelte van het bedrag, andere ouders hebben dan weer beloofd dat ze zullen betalen als .
Simon ( principal ) houd alles netjes bij . WIE en WANNEER er wordt betaald.
Het goede aan dit alles is, dat we de kleine mannen terugstuurden die geen schoolgeld betaalden, terwijl wij nog wel degelijk in Namutumba waren. De ouders zouden anders kunnen denken dat wij voor iedereen schoolgeld betaalden en nu dat we weg zijn, de Principal terug geld vraagt.
Het is heel duidelijk gemaakt dat er slechts 18 kleine kindjes in BABYCLASS gesponsord werden door Belgische ouders. Alle kinderen komen heel graag naar school, maar een school kan niet blijven bestaan zonder schoolgeld!!!!!!
Met een goed gevoel namen we afscheid van Simon, hij ziet het helemaal zitten en volgens hem heeft hij terug alle energie voor de school te leiden. Jammer dat we niet binnen enkele maanden eventjes kunnen terugkomen voor een check up.
Ons voornemen voor dit schooljaar, is om geld te verzamelen om extra schoolbankjes te laten maken, enkele nieuwe speeltuigen aan te schaffen, de oude te laten herstellen en om wanden te laten plaatsen in steen, tussen onze klaslokalen.
Nu de omheining er staat ontbreekt nog de schoolpoort.
Hier in Namutumba hebben ze veel last van TERMIETEN, de houten tussenwanden en kasten zijn gewoon vernielt, gewoon opgevreten door de termieten. Zelfs de houten schoolborden zijn ten prooi gevallen.
Als het financieel mogelijk is om muren te laten metsen, zouden we ineens ook de blackboards mee laten inmetsen, zodat we van die houten borden af zijn.
Ook hebben we in Kampala een offerte laten maken voor in elk lokaal een metalen bureau kast te zetten.
Binnenkort mogen we gaan praten voor mensen van de Rotary Club in België .. !!!!!!! Misschien een steuntje in de rug
We zijn best wel trots op onze nieuwe keuken en omheining.
Alle normen van het ministerie van onderwijs zijn nu vervuld. De nodige papieren moeten nu nog ingevuld en ingediend worden, zodat MAMA RIA EDUCATION EN NURSARY SCHOOL officieel geregistreerd kan worden. De bijscholing van onze beste kleuterjuf is reeds achter de rug . dus we zijn sowieso erkend door het ministerie, nu slechts nog de officiële erkenning !!!!!!! KLINKT TOCH SIMPEL NIET ???????
Onze juf AIDAH heeft enkele leerstofboeken meegekregen en zijzelf vertelde ons dat ze véél had bijgeleerd.
Donderdagavond waren ik en Herman uitgenodigd om bij onze beste vriend Francis thuis te komen eten, zijn ouders en enkele van zijn familieleden waren op bezoek in Kampala. Hij zou ons laten komen ophalen en later terugbrengen naar ons hotel.
OK .. dit was voor ons eens een reden om ons wat op te telloren en onze beste kleren boven te halen. De afspraak was dat ze ons om kwart voor zeven kwamen ophalen.
Juist onder de douche, belde men ons van de receptie dat er twee mannen waren om ons op te halen ??? HELP, bijna één uur TE VROEG !!!!!
Een kwartiertje effe STRESS . haren in de plooi, netjes gekamd en gestreken . wij in de auto. En dan,
FILE FILE FILE, BUMPER TEGEN BUMPER . WARM .. BENAUWD . ZWETEN ..POUFFEN ..
Het zweet liep in straaltjes van mijn haar naar beneden . nog erger dan een zware vapeur denk ik.
1 Uur en 20 minuten later zijn we aangekomen bij het huis van Francis. HAREN PLAT TEGEN DE KOP !!!!! NAT VAN HET ZWEET.
Alles bij elkaar was het wel een leuke avond, lokaal food maar best wel lekker. Na wat heen en weer gepraat, met de nodige vertalingen, werd het tijd om op te stappen. Maar zomaar ben je nog niet weg, eerst nog het langdurige handgeschud met de nodige hugs, en afsluiten met een gebed.
Men reed ons terug naar het hotel op 20 minuten !!!!! Geen file meer . Geen zweet meer .
Onze laatste dagen vlogen voorbij ..
Zes weken na ons vertrek uit BELGIE KUNNEN WE TOCH MET EEN GOED GEVOEL TERUGKIJKEN OP ONS VERBLIJF.
Het afscheid nemen wordt precies altijd nog moeilijker . WIE WEET .. WAAR EN WANNEER ?????
Zaterdag rond vier uur in de namiddag vertrokken we richting vlieghaven (+/- 40 km).
JA JA en als afscheid stonden we hiervoor nog dapper 1 uur en 45 min in de file - TRAFIC JAM.
In en rond Kampala is het niet meer te doen met het verkeer, de ene verkeersopstropping na de andere, gewoon en zonder ongevallen ze rijden mekaar vast.
T.I.A. THIS IS AFRIKA
Vlak voor de luchthaven hadden we nog een laatste avondeten met onze Francis en tegen half negen vertrokken we voor die laatste 5 km. .. De auto startte niet meer !!!!! Ge zou al voor minder beginnen te zweten . Francis kreeg hem na enkele minuten terug aan de praat. Koude motor zei hij ???? in een temperatuur van 28° ???? wat vinden ze hier toch nog uit ????
En dan 2 km verder
STOP CONTROLE Auto aan de kant, eerst de chauffeur uitstappen .. dan wij Francis mocht terug in de auto, wij werden afgetast mannen en vrouwen apart.
We moesten een 25 tal meters verder stappen en dan mocht Francis ons terug oppikken.
In de luchthaven aangekomen hebben we nog drie kwartier buiten moeten aanschuiven alvorens we de eerste voet binnen mochten zetten. Er was nog een controle voordat we binnen mochten en die duurde vrij lang. Gevolg lange rij wachtenden en dan nog eens
CONTROLE . AANSCHUIVEN .CONTROLE. Het lijkt wel of we allemaal terroristen zijn.
Zondagmorgen kwart voor zes zijn we geland in Brussel. BBRRR. Koud !!!!! min 1°.
Lieve mensen voor jullie allen een hartelijke dank, voor jullie steun en bijdrage. Dank zij jullie krijgen er weer vele kinderen een kans op een toekomst.
EEN DRUPPEL OP EEN HETE PLAAT ?????
NEE HOOR .. ONZE DRUPPELS BLIJVEN KOMEN MPOLA MPOLA langzaam maar zeker !
We hebben genoten van ons verblijf in Mbale, oosten van Uganda. Maar de stad zelf is lawaaierig en vuil. De populatie is groot en de stad kan deze niet opvangen. Ook horen we van de mensen hier dat de stad zo vuil is omdat de leiders niet geïnteresseerd zijn in dit deel van Uganda. Typisch Ugandees excuus ..
Dinsdagmorgen brachten we een laatste bezoek aan onze school. Prachtig om te zien . de eerste GROTE kookpot met porridge staat te pruttelen in onze nieuwe keuken.
VOOR
NA
De kinderen komen nu hun beker zelf halen en blijven veilig weg van het vuur.
In totaal zijn er nu 69 kinderen aanwezig, waarvan er 18 gesponsord worden door Belgische ouders.
Nog steeds zijn er een 25tal die geen schoolgeld hebben betaald. Het is moeilijk een school te runnen zonder de nodige financiën. Nu na 2 weken les is het de hoogste tijd dat de ouders het schoolgeld betalen. De ouders zijn hierover ingelicht.
Hoe hard het volgende ook mag klinken, maar onze Principal heeft de niet betalende kinderen na het ontbijt terug naar huis gestuurd met de mededeling dat ze pas mochten terug komen als ze het schoolgeld bij zich hadden.
Eén papa bracht zijn twee kinderen terug met de mededeling dat het schoolgeld er de volgende dag zou zijn. Een ander meisje bracht al een deel van het schoolgeld . De rest van de kinderen hebben we die morgen niet meer terug gezien. Ja . zo gaat dat hier.
De volgende dagen gaan we uiteindelijk weten hoeveel ouders er nu zullen betaald hebben.
Misschien wel een hele harde maatregel, maar de ouders mogen niet denken dat de muzungus, wij dus, alles zullen (kunnen) betalen, als ze willen dat hun kinderen naar een goede school gaan moeten ze er zelf ook iets voor doen.
Velen van jullie zullen nog wel het verhaal weten van onze Martin, het jongetje met de afgrijselijke dikke hand.
Misschien nog even in het kort: Martin, een jongentje van 6, werd aan ons getoond en om hulp gevraagd. Hij had dikke vingers. Wij hebben Martin in Kampala, door middel van enkele operaties, laten onderzoeken en de ziekte Madura werd vastgesteld, een soort Elefantziekte.
Wij zorgden voor de nodige medicatie, die hij minstens een jaar en een half moest nemen met een regelmatige controle. Echter .. de vader geloofde niet in de moderne geneeskunde en bracht het ventje bij een witchdokter, een soort heksendokter. We hoorden een jaar lang niets meer van Martin, de moeder vertelde steeds dat hij bij een tante verbleef ergens ver weg.
In april laatsleden was hij terug bij zijn mama in Namutumba. De vader liet de kleine achter met een hand erger dan ooit.
Nu kwam Martin, een flinke jongen van 10, onszelf in de school dag zeggen. Nu is de hele arm aangetast. Deze is ook langer dan het gezonde armpje. Eerlijk gezegd, we hebben zelf geen fotos meer durven nemen, dit was echt te choquerend.
Wel is het kleinere zusje van Martin één van onze sponsorkindjes.
We zijn nu terug in de hoofdstad Kampala om al het nodige schoolgerief te kopen voor onze kleindochter Rian. Ze is uiteindelijk dan toch toegelaten op de school waar we jullie eerder over vertelden. Het feit dat wij Muzungus waren heeft hier zeker een grote rol in gespeeld. Als de school zeker is van het schoolgeld laten ze gemakkelijker de kinderen toe.
Mensen wat hebben ze hier toch allemaal nodig in zon school, matras beddegoed wc papier jerrycan, tot een strijkijzer toe. Lees- en schrijfboeken, van sporttenue tot vrijetijdskleding, uniform voor alle meisjes hetzelfde. Een hoop materiaal dat ze moeten verhuizen naar de school.
Zondag avond namen we afscheid van ons groot meisje. Ze was er klaar voor vertelde ze.
Gisteren (maandag) is Rian door haar papa en mama naar school gebracht, zon 45 km van de hoofdstad. Voor die verhuis en inschrijvingen hebben ze hier algauw een hele dag nodig.
Wij haalden ons Brittje van school s middags. Die kleine pruts van 5 jaar is tot s avonds 7 uur (alleen) bij ons gebleven. We hebben er evenveel van genoten als zij een dag om te koesteren, want het zal weer lang duren vooraleer deze kans zich nog eens voordoet.
Nog iets wat we jullie zeker willen vertellen .. sinds enkele jaren bezoeken wij hier aan de rand van de sloppenwijken een weeshuis, gerund door een zekere Maria.
Als wij hier aankwamen in Uganda vertelde men ons dat Maria was opgepakt en in de cel belande. Het weeshuis is gesloten en de meer dan 120 kindjes zijn naar verschillende ander weeshuizen gebracht. Waar zijn toch al onze vriendjes naartoe ????
Men raadde ons af om nog verder naar de oorzaak van de sluiting te zoeken.
We weten al sinds enkele jaren dat de regering een (misschien wel terechte) opkuis wil doen in de soms erbarmelijke weeshuizen. Daarom verplichte ze dat die opvangtehuizen aan bepaalde regels moeten voldoen en een licentie nodig hebben. Zij die deze vergunning niet hebben worden gesloten en de uitbaters opgepakt. Zo ook de Belg Berry Glazer, waarover er zowel in Uganda als in België veel in de media is verschenen. Enkele jaren terug bezochten wij deze man op de Sse Sse eilanden op het Victoriameer. Wij hadden met hem een goed gesprek en voor ons leek er niets mis toen.
Genoeg voor vandaag ..
Straks hebben we nog een (laatste) vergadering met onze Principal van de school, en weten we ook hoeveel kindjes er zullen betaald hebben.
Het weer hier in Kampala is de laatste dagen vrij drukkend. Het regenseizoen is op komst en dat merk je aan de bewolking en het soms plots opkomend onweer, tijd om te schuilen. Die afkoeling komt dan gepast want het zweet is hier gratis.
Vrijdag 14 februari Valentijnsdag, na een korte werkdag in Namutumba reden we inplaats van terug naar Iganga, verder door naar Mbale, +/- 50 km van de grens van Kenia.
Vanaf deze plaats heb je prachtig zicht op het Elgon gebergte, dat de grens vormt.
Hier brachten we drie dagen door (een cadeautje voor onszelf ), en .. om enkele vrienden te ontmoeten.
Zaterdag hadden we onze eerste afspraak om twee uur in de namiddag. Om zes uur, die namiddag, liet hij ons weten dat hij nog in Kampala was meer dan vijf uur rijden van hier. Afspraken zijn hier heel flexibel TIA. This is Africa.
Vandaag 16 februari, wij te voet naar de stad, een wandeling van 40 minuten langs wegen waar de wegen weg zijn. Wanneer we werden gepasseerd door een auto of boda boda, moesten we onze adem 30 sec. inhouden vooraleer het stofgordijn verdwenen was.
Je gelooft het nooit, maar onderweg stopt er een boda boda met een muzungu (blanke) erop. Wij verwondert natuurlijk. Stapt het meisje af dat we twee weken terug ontmoet hebben in Namutumba. Zij komt speciaal naar Mbale (90 km) om eens goed te kunnen zwemmen.
We hadden vandaag een afspraak met Robbert ..
Enkele maanden terug kregen we in België een telefoontje uit Uganda. Belt een zekere Robbert die beweerde dat hij ons kende van negen jaar geleden. We konden toen onze oren niet geloven, was dit de man die we dachten dat hij overleden was ..?? We stelden enkele vragen die alleen hij kon beantwoorden. We maakten een afspraak voor als we terug in Uganda zouden zijn, dus vandaag.
Afgesproken was dat hij ons kwam ophalen met zijn wagen ergens in het centrum van Mbale.
Voor een Afrikaan heel ongewoon dat hij te vroeg op de afspraak was. Na uitvoerig handengeschud en hugs, midden in de stad, zegt hij, volg mij maar. Wij dachten naar zijn wagen,
ja tararaa, hij met ons naar een busstation.
Ik geloof dat we het Afrikaans Engels slechter beginnen te begrijpen want van die wagen was absoluut geen sprake. We werden in een Matatu (busje) gepropt, maar die was nog niet vol genoeg want deze reed nog eerst een blokje rond om nog meer volk in het busje te krijgen.
Mensen . Wat was dat? Op de voorste rij de chauffeur, twee dames plus een kind van rond de zes jaar en een pas geboren baby, max. vier dagen oud. De tweede rij was gevuld met vijf jerrycans brandstof, een zak rijst van 25 kg en nog vier personen. Dan had je de rij van Herman, vier volwassenen en een kind plus grote zak met Joost mag weten wat. Op de volgende rij zat Ria tegen de raam gepropt met onze rugzak op haar schoot, geflankeerd met drie andere personen. Dan had je nog de laatste rij, die vol zat met drie mollige mensen .. komt er nog een dikke dame bij met een echt Afrikaans achterwerk, om U tegen te zeggen. Mij (Ria) was het echt niet duidelijk hoe deze dame nog mee kon maaaaaar ze liet haar gezwind zakken, als een ballon, bij die andere mollige mensen. Zou zon busje dan toch rekbaar zijn ???? Met 22 mensen en duidelijk overgeladen.
Het was een ritje om nooit te vergeten, gelukkig was het maar voor een vijftal kilometer.
In België hadden we de hoop gesteld dat Robbert het misschien wel gemaakt had, maar dit bleek dus ijdele hoop. Hij woont samen met zijn gezin, twee kinderen en vrouw, tussen enkele steegjes in, in een schamele één-kamer woning.
Na het bezoek, wij terug in zon Matatu richting het centrum van de stad. Wij, Muzungus mochten nu op de eerste rij plaats nemen. Ook niet zo goed, want dan zie je pas hoe het verkeer hier zijn gangetje gaat. Van het centrum wandelen we terug naar het hotel.
WAT EEN DAG .. WAT EEN AVONTUUR.
Dinsdag vertrekken we richting Kampala, maar eerst gaan we nog langs onze school voor een laatste check up.
Wat het weer hier betreft , s morgens kan je gewoon een gokje wagen, wordt het vandaag warm of wordt het heel warm. Gemiddeld hier 33 graden.
Met ons alles ok en we genieten hier van onze accommodatie.
Vele groeten uit Mbale.
Ria en Herman.
