Hello allemaal ginder in het koude Europa, hi hi, mopje...
Sorry dat je een dagje hebt moeten wachten op dit volgende bericht, maar mensen dit is Afrika. Gisteren is onze uitpak wat uit de hand gelopen...... en tegen dat we hier in dit internet cafe waren, was er geen electriciteit meer. Dus naar ik hoop vandaag meer sucses.
We gaan gewoon verder...........
Donderdag vertrokken we al vroeg richting Namutumba. Vol verwachting, geladen met onze vele groenten - kookpotten - passe vites, knuffelbeertjes en kleren voor de kindjes.
effe tussen door, het begint hier te stinken..... ze hebben juist naft bij de generator gedaan.
We hadden helemaal geen idee wat ons hier te wachten stond. Lieve mensen, Meta en ik (Ria) hebben amper de school gezien. In ons eerste klaslokaal zaten er al enkele vrouwen te wachten op ons, met hun babytjes op hun rug.
Misschien toch een extra woordje uitleg voor diegenen onder jullie die niet helemaal kunnen volgen..... Vorig bezoek, in oktober vorig jaar, had Ria gezegd dat ze aan de arme mensen in Namutumba soep zou leren maken bij ons volgende bezoek, samen met Meta en Robert, om alzo een voedzame maaltijd te kunnen leren maken, en die maar de helft kost van een gewone maaltijd. Soep... mensen kennen het niet in Uganda.
Het is namelijk zo, dat de kinderen normaal s`morgens enkel een beker thee te drinken krijgen, en pas s`avonds een bord met rijst en bonen. Wanneer ze dan tussen de middag een tas soep zouden kunnen eten, zou dit al een wereld van verschil kunnen maken op hun eenzijdige voeding.
Het enige wat de dames moesten meebrengen was een mes om ons te helpen met groenten te snijden en een beker of bord of kommetje om later de soep te kunnen proeven.
Rond de veertig dames stonden samen met ons dapper de ajuinen fijn te snijden en ja hoor, ook hier in Uganda moesten ze ervan wenen........... van de ajuinen.
Ria en Meta deden voor hoe er moest gesneden worden en allen samen kregen we mooie fijne, egaal gesneden groenten, Piet Huize..... kan het niet beter.
We gingen twee soorten soep maken, onze fijn gesneden groentensoep en pompoensoep die nog door de passe vite moest gedraaid worden.
Lieve mensen, NIET TE BESCHRIJVEN, uiteindelijk stond er op zes houtskoolvuurtjes zes potten soep te pruttelen. De meegebrachte spaghetti hadden we in stukjes laten breken om als laatste (vermicelli) in onze soep te kunnen doen.
Volgens onze mannen was het daar een gekwetter en gekakel van jewelste...., het waren echte vrouwenuurtjes, alhoewel we regelmatig Herman nodig hadden voor foto`s te nemen.
Later, toen onze soep klaar was, werd er dan geproefd. Eerst de pompoensoep die door de passe-vite gedaan werd. Wij denken goed van smaak...... want we kregen zelf geen kans om te proeven. Er waren vrouwen bij die het deksel van de pispot bijhadden.... om alzo ook een kommetje te hebben, NIE TE BESCHRIJVEN.
We hadden enkele broden laten gaan halen zodat 1 snee brood met een beetje soep hun het idee van een maaltijd moest geven.
Later kwamen dan de kinderen aanschuiven, met yes ...een bekertje in de hand. Jammer genoeg konden we iedereen maar een beetje geven.
Taferelen om nooit te vergeten.......... een kleine jongen, +/- 5 jaar, zat op de grond, met heel kappote kleren, samen met z`n drie jongere broertjes...... Hij deelde het beetje soep dat hij had, slokje voor slokje aan ieder van z`n broertjes, braaf bleven de kindjes zitten tot ze terug een slokje kregen. Dit is pas armoe...
Sorry, je moet hier eigelijk een schrijver zijn om aan jullie thuis dit te kunnen laten voelen, ruiken, beseffen, hoe we dit ervaren hebben.
Aan iedereen die ons geholpen heeft om dit te kunnen verwezelijken, door potten te verzamelen en jullie passa vites mee te geven........ HARTELIJK DANK.
De dames gaven ons een hartelijk dank door middel van zang en dans. Ontroerend... ondertussen, ontelbare vrouwen, meer dan vijftig. Dit, lieve mensen, is voor mij (Ria) 1 van de mooiste momenten die ik al in Uganda heb meegemaakt.
Om dit samen met onze vrienden te kunnen delen was super, en mede dank zij hen realiseerbaar.
Dit was de VROUWENDAG uit Namutumba, voor velen van hen ook onvergetelijk.
Later gingen we ook nog naar de dichtsbijzijnde hutten waar de vele knuffels, onderbroekjes, petten, ballons enz. werden uitgedeeld. Ook de meegebrachte kleurtjes was een groot sucses.
Vervolg in ons mailtje nr 7.......
Vele groetjes.
De voorbije week stond er natuurlijk een bezoekje aan onze school in Namutumba op het programma.
Hiervoor hadden we drie dagen uitgetrokken. Onderweg, naar het hotelletje in Jinja brachten we een bezoek aan de thee factory.... yes we kregen hier een prachtige prive rondleiding door de manager himself.
Je gelooft het misschien niet maar op een tijdspanne van 24 uur worden de theeblaadjes geplukt, gedroogd, gemalen en verpulverd en verpakt, klaar om te transporteren naar Mombasa in Kenia. Als afsluiter van ons bezoek kregen we een tas verse thee en een uitnodiging van de Indische Manager himself om bij ons volgend bezoek in Uganda bij hem thuis met zijn familie te komen eten.
De eerste avond van deze drie dagen zijn we samen met Meta en onze driver op een lokale markt allerlei groenten gaan kopen. De eerste 10 minuten was het een beetje drummen tussen die menigte die allen een beetje vreemd opkeken naar die drie bazungus ( blanken ) die ineens het zwarte beeld kwamen verstoren.
Nadat we overal zowat een beetje bangelijk tussen gelopen waren, kwamen we uiteindelijk terecht bij de afdeling groenten en fruit........
Het was wel efkes wennen maar we voelden ons toch helemaal niet onveilig tussen die kraampjes. We kochten bij iedereen wat..... pompoenen, wortelen, tomaten, courgettes, groene bladeren, rode bladeren, egg plant ( kleine bolletjes ter grote van een erwt ), groene paprika, het was gewoon keitof...
Herman was onze boekhouder, die alles opschreef wat het per kilo koste en hoeveel we uitgaven. Je gelooft het misscien niet maar we gaven zo maar eventjes 40.000 ugandashillings uit, ( ja ja, als vrouwen gaan choppen h'e ). Gelukkig waren er behulpzame handen om alles naar de auto te dragen.
We konden het natuurlijk ook niet laten om nog een halve kilo verse nootjes te kopen, een pak zout hadden we ook nodig en ook nog 2 pakjes spaghetti en een soort curry poeder om onze soep wat op smaak te brengen. Onze uitgaven omgerekend was in totaal 17 euro.
Het was een leuke ervaring. Terug in het typisch afrikaans hotelletje had Robert voor ons al een gezellig tafereel klaargemaakt. ---- Een gekoelde fles wijn en de rust, de stilte in een prachtige tuin. Een super ontspannende avond met heel lekker eten stond ons te wachten, samen met een koppeltje Ugandese vrienden van ons, hadden we een leuke avond.
Zo beste mensen, dit was het voor vandaag.... wacht allen op bericht 6, waarschijnlijk morgenvroeg.
Vele zonnige groeten uit Uganda.
So far, so good, geen stroomuitval...........
Vrijdag dan, een bezoekje aan de sloppenwijk en ons gezinneke. Op de markt hebben we chapatits, een soort pannekoek, gekocht. Terwijl deze aan het bakken waren, speelden enkele " muzikanten " voor amper 1 euro op traditionele muziekinstrumenten een deuntje voor ons. Al snel stonden er een hele meute mensen rondom ons.
In de namiddag brachten we een bezoekje aan de mensen met HIV. Deze waren ook heel blij om ons terug te zien. Verder die avond geen verhuis meer van kamers en douches.
Zaterdag, na het ontbijt, zijn we vertrokken naar de Murchisson falls, een natuurpark waar de Nijl doorstroomt. Zeker een bezoekje waard..... de Nijl met mooie omgeving, het park met de ontelbare dieren. De lodges waren prima en het eten OK.
De laatste dag - op de terugweg - hebben we nog een Chimpansee trekking gemaakt..... bijna 3 uur wandelen door een stukje brousse, voor amper twee apen, hoog in de bomen..... ( wie waren hier eigelijk de apen ?? )
Onderweg zijn we nog gestopt voor de pic-nik, en een bezoekje aan een neushoornfarm, een soort tehuis waar ze de neushoorn terug willen opkweken omdat deze totaal zijn uitgeroeid in Uganda. Met de wagen konden we tot op een kleine 100 meter naderen en de rest moesten we te voet doen. Echt waar..... deze kolossaale beesten stonden en lagen maar zo`n 30 meter van ons, en weten dat dit het dodelijkste dier is in Afrika.
Natuurlijk...... waren er Rangers( bewakers ) bij die de boel in`t oog hielden.
Samen met Meta en Robert hebben we hier een ongeloofelijke tijd gehad.
Zie verder in ons 5e berichtje.....
Dag allemaal en iedereen,
Vandaag wat tijd om wat meer nieuws te vertellen, alhoewel het weer niet gemakkelijk en rap zal gaan aan dit arabisch toetsenbord.
Onze eerste dagen in Uganda verliepen vrij goed, buiten de verhuis van kamers, de warme witte wijn en het vele geduld dat je hier moet hebben. Dag twee hebben we een bezoekje gebracht in Masulita, 1,5 uur rijden ...... 45 km, de plaats waar thadeus, onze schoonzoon, zijn familie woont. Onderweg, zoals gewoonlijk, nog gestopt om rijst, bonene en suiker te kopen. Na de traditionele ontvangst = veel en lang handjes schudden, zijn we de tuin ( den hof ) ingewandeld. Thadeus heeft daar wat groenten en bomen gepland, ge moet alleen goed weten waar de groenten staan, tussen al dat onkruid. Ze doen hier weing moeite om dat onkruid weg te doen, ze laten alles zo maar wat groeien.
Na de nodige uitleg mochten we aan tafel. Weer traditioneel rijst, matoke, petatten, kip en rund in bananenblaren. Voor ons veel te zwaar om te verteren..... maar die Ugandezen, eten dat die kunnen. Voor hen was dit wel een feestmaal dat we aangeboden kregen.
We kregen het daarbinnen serieus benauwd, dus zo gauw we konden, na het eten naar buiten.
Daar hebben we nog wat *kadookes* uitgedeeld, zoals pluchen beertjes, T- shirts, klakken, en voor de dames .... B.H`s, opblaasballen...... voor de kinderen, en enkele kookpotten en pasvits.
Terug in het hotel, na een hotsende en botsende terugweg, was het hoog tijd om een goede douche. Bij de receptie vertelden ze ons dat we van kamer moesten veranderen want er waren problemen met het bad en water....... we weten niet wat we verkeerd gedaan hebben maar toen we onze bagage uit de kamer haalden stond er wel zo`n twee centimeter water op de vloer in de badkamer .....
Dus eerst gaan kijken in de volgende kamer, daar was de matras steenhard, de volgende kamer.... te veel lawaai van de waterpomp. t`Is niet dat we kieskeurig zijn.... maar een goede nachtrust kan je hier wel gebruiken, vandaar onze keuzes. De volgende kamer dan maar....... daar leek alles prima totdat Herman een douchke wou nemen. Er spoot meer water uit de douchedarm dan uit de douchekop. Hiermee hebben we dan maar onze plan getrokken maar toch beleefd gaan vragen om dit te herstellen.
Ondertussen waren Robert en Meta al lang fris en gewassen klaar om iets te gaan eten.... dus wij zoals de echte Ugandezen een stuk te laat op de afspraak. Die dag verliep verder prima.......
Lees verder in ons 4e verslag want die computers draaien hier op nen generator en ik verwacht elke moment nen stroomuitval.
Tot verder.......
We vertrekken binnen 10 minuten naar onze school in NAMUTUMBA.. We hebben ongeloofelijk veel dieren gezien op onze voorbije safaritrip, hebben tussen de leeuwen gestaan, en zelfs te voet bij de neushorens geweest. Te veel om op te noemen.... maar nu te weinig tijd, sorry hoor. Vele groetjes aan iedereen..... en bedankt om een antwoordje te sturen. daaaaag.Ria en Herman
Dag vrienden en familie, hoj allemaal,
Het is ons weer eens gelukt om veilig en wel met 250 kg in Uganda te geraken. De vlucht was zoals normaal heel goed en het vliegtuig zat maar voor 1/3 vol, dus elk had twee zetels voor zich.
Aan de vlieghaven in Uganda stonden ze ons met twee wagens op te wachten, dus een deel bagage in de ene + Meta en Robert en wij met een goed gevulde tweede 4 x 4 naar het hotel. Daar goed aangekomen, maar zoals .......... op zen afrikaans niet de juiste kamers, amaai helemaal naar het derde via de trappen, een geluk dat we niet alle bagage in de kamers nodig hadden........Meta en Robert ... een harde matras. wij een lekkend bad. dus dag twee konden we al verhuizen.
We gaan het nu kort houden, de rest vertellen we na onze eerste trip die morgen aanvangt, dus even wachten tot volgende week woensdag.In elk geval, alles verloopt heel prima, onze familie hier is gezond, kleine Britt is gelijk een klein Boeda-ke, allee gekent dat he, zo'n Michelin manneke.... en er is al veeeeeel afgelachen. Het is hier overdag heel warm, +/- 30 *graden* want ik vind het bolletje niet, ons gezicht en andere blote delen hebben al een kleurtje gekregen, alleee als ge rood mooi vind he. Aan iedereen veeeele warme groeten en tot later.
Voor de mama's een dikke knuffel.
's Morgens ( maandag ) ging het alweer een stuk beter met Ria en 's middags besloten we om toch naar Munonya te rijden om alzo langs het kantoor van OXFAM te gaan, om informatie in te winnen voor de opvang van water voor onze school. Ook onze kapotte onderdelen van de naaimachines moesten nog binnengebracht worden. In het kantoor van OXFAM zijn we jammer genoeg niet geraakt, want Ria werd terug misselijk en was zeer ellendig. Wij zo spoedig mogelijk terug naar het hotel... We hadden nog een lichte aanrijding en kwamen zo enkele uren later pas in het hotel terug. Het was al laat in de namiddag.
Woensdag komen we terug naar België..... we kunnen niets riskeren. Het Mengo hospitaal is dicht in de buurt, en voor een malariatest is er alleen maar een bloedtest nodig. Dus.... wij met Ria naar dat hospitaal, voor een onderzoek ( dachten we...). Na een eerste kontrole bij de arts, en zonder enige uitleg, werd ze in een driewielige rolstoel gezet, bergop en bergaf gereden naar een volgend gebouw. Daar zagen we dat Thadius een doos bij zich had, met enkele bussen met een vloeistof. Bleek dat ze Ria die nacht aan een infuus wilden leggen...., Ria had achter een gordijn al nieuwschierige kopkes gezien en zag dat ze met 4 personen in één bed lagen !!!!!
Ria en ik weigerden daar te blijven..... Allee wij terug met die kramakkeligge rolstoel, bergaf... bergop, we moesten met met 4 man die rolstoel tegenhouden of duwen....., terug naar die dokter. Die was natuurlijk kwaad en wou geen andere medicatie geven. Nadat wij bleven weigeren om te blijven, vertikte hij om verder met ons Engels te praten. Terug in het hotel kregen we in de kamer een visite van 3 Amerikaanse verpleegsters ( logeerden ook in het hotel ). Hun diagnose was : voedselvergiftiging met uitdroging als gevolg en een geinfecteerde maag. Dus, veel cocacola drinken en dadelijk starten met antibiotica, die we notabene zelf bij hadden.
Andere, verontruste vrienden, die ondertussen naar het hotel waren gekomen, ...... begonnen hardop een gebed om terug een goede gezondheid af te smeken... Ja dit is ook Afrika... Een ervaring waar we nu al wel het komische van inzien, maar op het zelfde moment niet gerust in waren. Maar... de bezorgdheid van iedereen over die muzungu die is ziek is...... echt ontroerend.
Volgens afspraak, op dinsdagmorgend 7.00 uur haalden we de 35 kg bagage op die mensen uit Hove voor ons nog meegebracht hadden. Al deze t-shirts, speelgoed en babykleertjes hebben we nog op de juiste plaats kunnen uitdelen. Die namiddag hadden we ook een afspraak met onze aids madammekes, en ook al was Ria nog wel niet 100%, die afspraak wilden we wel echt nakomen. Ze stonden ons al op te wachten en waren talrijk aanwezig. Bijna een uur moest Ria kiezen uit de vele hangers, want natuurlijk iedereen wilde stukjes die ze zelf gemaakt hadden verkopen. Bij het afscheid konden wij hen allen nog een rode T-shirt geven. Wij hopen, lieve mensen, als je dit leest, dat jullie zich een klein beetje kunnen inbeelden, die dankbaarheid, dat ongeloof, die blijdschap en vreugde op deze mensen hun gezicht.
We gingen ons Rian nog van 't school halen om hier ook nog even te kontroleren of alles in orde was. Daarna nog even de stad in, om de naaimachineonderdelen op te halen,---omgeruild zonder te veel protest---, zou hij dat dan toch bewust gedaan hebben???? Dank zij cocacola en droge koekjes kwam Ria er wat bovenop, maar van eten was nog geen sprake. Onze laatste nacht.... konden we eens echt doorslapen. Woensdagmorgend gingen we inpakken, je kan niet alles weggeven hé. Een valies vol met lege sporttassen en een valies vol herinneringen, verhalen en emoties, dit was onze bagage retour.
We verlieten het hotel in de vroege namiddag, samen met onze kinderen, en onze daddy, die speciaal uit Namutumba gekomen was.
Onze laatste uurtjes samen brachten we door, rustig bij het Victoriameer, vlak bij de vlieghaven.
Nog een laatste knuffel, nog één keer die armpjes om ons heen, dag lieve kinderen.... zorg goed voor elkaar. Afscheid nemen is zo moeilijk. Beste mensen, aan iedereen die ons gevolgd heeft, we hopen dat jullie door onze ogen mee hebben kunnen genieten van deze hele lieve, maar toch zo arme mensen. De blijdschap in de ogen van zo velen die we hebben kunnen helpen... de school... de toekomst van de kinderen. Hier is geen sprake meer van enkele druppels op een hete plaat, maar mede dank zij jullie steun en jullie hulp is het al een echte plensbui geworden.
Wij gaan nog zeker terug, want onze school is nog niet af, en er is nog zo veel te doen ginder....
Uw steun blijft steeds welkom, in welke vorm dan ook. Onze Ugandarekening is 733-0360093-59
Dank jullie allen voor uw interesse.
Ria en Herman en vele Ugandesen.
Zaterdag,... toch een nachtje geslapen??? Onze maag en darmen dachten daar anders over.... al bij al toch enkele uurtjes onze ogen kunnen sluiten,tot... ze om 5.30 uur in de morgen die verdom... pomp terug opzetten. Gedaan met de nachtrust. We namen al de tijd om die morgen op te staan, te ontbijten, we voelden ons dan ook wat beter uitgerust, we kalmeerden onze ingewanden met de nodige medicatie. Na een rit van 2,5 uur bereikten kort na de middag de stad Kampala.
Zondagmorgen, het beloofd een mooie, zonnige dag te worden, we gaan zoals steeds ginder naar de kerk. Ria krijgt precies vapeurekes en veegt regelmatig het zweet van haar gezicht. Tijdens de mis verwelkomt de priester ons, hij noemt ons bij onze voornaam, en verteld aan de aanwezigen ( met veel humor )dat hij niet weet hoe we dit precies gedaan hebben??? maar dat we een ZWARTE dochter hebben, hier in Mulago, en zelfs een Muzukulu (kleindochter), deze laatste lag in een diepe slaap tegen Herman aan.
Na de mis wilden wel enkele mensen onze handen schudden, Ria kreeg een opgeplooid briefje in de handen gedrukt door een kleine jongen. In dit briefje vraagt de jongen om hulp voor het betalen van schoolgeld.... er staat een telefoonnummer bij. Na het lezen van dit briefje wil Ria deze jongen aanspreken maar hij is verdwenen in de massa kerkgangers.
We moesten verder... want wij waren uitgenodigd bij de echte mama van Roy. Ondertussen.... donkere wolken pakten zich samen boven de sloppenwijk. Na het drinken van de Afrikaanse thee ( gekookt water en melk, theezakje en gember ) dringen we er op aan om terug te gaan naar het hotel. De mama van Roy woont in het midden van de sloppen. Via een wirwar van straatjes en steegjes komen we op de hoofdweg, het is ondertussen beginnen zwaar te druppelen... we zijn nog juist niet helemaal nat als we in een taxi ploffen. Deze rijdt met ons nog geen 500 meter.... en valt stil....geen benzine meer. De regen valt ondertussen met bakken uit de hemel, je kan geen centimeter de raam open zetten en alles is dan ook meteen aangedampt... plezant voor Rian, want nu kunnen we tekeningen maken op de ruiten.
Als je nu met kleren en schoenen in een zwembad springt, awel sé, zo zag onze chauffeur eruit als hij met een jerrycan terugkomt met wat benzine.
Uiteindelijk dan toch, door de gietende regen, in het hotel aangekomen,'t was ondertussen 3 uur in de namiddag. En wat doet ge zoal als het regent...... vroegen we onze schoonzoon. SLAPEN, was het antwoord ?????!!!! Amaai, een geluk dat die hier nie ons Belgikske weer hebben, anders slapen ze drie weken aan één stuk.......
Dit was even een uitgelezen moment om met Roy en Thadius te praten over het schoolgeld dat we reeds betaalden voor Juliette, de zuster van Roy. Juliette werd in het verleden gesponserd, maar nu ze zestien was geworden, vonden deze dat ze maar moest gaan werken voor haar schoolgeld (zoals velen). Natuurlijk creëer je hierdoor een achterstand in het onderwijs, eerst, als je al werk vindt, wat gaan werken en dan pas terug naar school.... Geen goed idee vonden wij. Juliette is een mooi en flink meisje, dat graag studeerd, daarom beslisten wij haar op weg te helpen en betaalden de eerste trimester voor het eerste secundair. Ook boeken en uniform kochten we, zodat ze alvast van start kon gaan. We beloofden haar dat we in België zouden uitkijken naar een evt. sponser voor de volgende jaren. Als iemand geïntreseerd is ????? ....... voor het hele jaar kost dit amper een kleine 300 euro. Er zijn betere scholen in de omgeving, maar dan is het prijskaartje naargelang.
Diezelfde avond, laat na het eten, werd Ria ziek. We moesten haar tot 2 x toe op de grond leggen, ze draaide helemaal weg, diaree, braken, koorts. Met in het achterhoofd de gedachte van een Malaria-aanval, en de geruststelling dat we steeds een vriend mochten bellen, indien het erger werd, gingen we de nacht in.
's Morgens (maandag), curieus zeker, zie verder.............
Beste mensen,sorry voor het lang wachten op het vervolg van ons verhaal. We schrijven nu terug van thuis uit.
Ria is de laatste dagen in Uganda ziek geworden en zodus hebben we enkele zware dagen achter de rug, maar nu is alles terug ok. Zet jullie maar een kwartiertje op uw gemak, want we willen jullie graag het verdere verloop van ons verhaal vertellen.
Dus......... we gaan terug een weekje in de tijd.......wanneer we dus op vrijdag met de council van het distrikt Namutumba aan't praten waren........ De meegebrachte naaimachines was een schot in de roos. Onze daddy en zijn familie konden hun oren en ogen niet geloven toen we hen meenamen naar de achterkant van de auto, de koffer vol met dozen, de naaimachines, wel nog in gedemonteerde toestand. Het was dan ook wel een emotineel moment.... het was ons tweetjes dan toch maar gelukt, ginder in het afrika, de eerste tools voor de school mee te brengen, al ging het dan niet zoals we het ons voorgesteld hadden. In onze dromen zouden we deze naaimachines in elkaar puzzelen en achterlaten in de school, maar door het feit dat de ramen er nog niet allemaal instaan, de deuren nog niet op slot kunnen, hebben we alles even verder uitgeladen bij onze kennissen, veilig achter slot. Het is al bijna 2 uur in de namiddag als we uiteindelijk deze machines kunnen uitladen, onze planning begint precies weer danig omgegooid te worden, want meestal biedt men ons hier nog een lunch aan, maar van enige food is hier nog geen sprake. Toch willen we hier weg zijn om 4.30 uur, zodat we voor het donker wordt, terug in het hotel in Jinja zijn.
Ria begint met haar uitleg over de meegebrachte pompoen - en andere zaadjes, zoals zij het vertelt gaat het precies allemaal wel lukken. De oudste van de familieclan is dan ook zeer geïntresseerd en schrijft alles op. Herman is ondertussen een naaimachine aan't ineensteken. Echter een tegenslag.... bij het uitpakken van de machines blijkt dat er enkele poten gebroken zijn....... Dat kan niet gebeurd zijn tijdens het vervoer, maar... men zou die muzungus kapotte spullen hebben aangesmeerd...., het beste was, volgens iemand van de familie, om alles maar terug in te laden... en terug mee te nemen naar Kampala. Ja, tarara, dan kennen ze die Muzugus nog nie...
Neeje, neeje... alleen de kapotte stukken nemen we terug mee...
We beslisten om 1 machine in elkaar te zetten en de andere stukken 1 voor 1 te kontroleren. Resultaat ... 3 poten en 1 beschermstuk gebroken.
Toch is het een mooi machien dat Herman met de schroevendraaier van zijn pennemes heeft in elkaar gekregen. Ria begint er op aan te dringen om te vertrekken, maar men wil ons niet laten gaan vooraleer iets te hebben gegeten. TWEE UUR later dan voorzien komen we dan terug aan in Jinja.... ja dit is Afrika. Die avond hadden we nog een afspraak met een vriend die zijn lady kwam voorstellen. Na het diner, bij het slapengaan viel het ons op dat het zo stil was, men had de waterpomp dan toch afgezet....zoals beloofd. Toch een nachtje slapen ????
Verder in Namutumba......
Na de twee uur durende rit naar Namutumba, zoals traditioneel. eerst eten gaan kopen in de plaatselijke shopkes, 3 kg vlees...boef in nen plastieken zak, rijst, suiker, pocho en brood. Tevens namen we enkele stukken zeep mee, waar ze hier de was mee doen.
Onze school... daar was ze dan...,het was wel even wennen, we verwachten een zilveren dak, maar het was ondertussen licht blauw geschilderd, iets voor de weerkaatsing van de zon, en de warmte binnen in het gebouw??? Men was bezig aan de ramen en deuren, maar wegens te veel regen van de laatste dagen en het regelmatig uitvallen van de stroom heeft men nog maar 4 ramen en drie deuren kunnen laten lassen en plaatsen. Als je zo binnenstapt... het is toch wel een serieuze oppervlakte... en het regent er zeker niet binnen.
Een 10 tal mensen is er aan het werk, ze zijn ontzettend blij met de felgroene petten van Carlsberg die we voor hen meebrachten, ook lieten we een t-shirt zien dat ze deze week allen krijgen. Deze zijn nog onderweg van belgie naar Uganda....Een vriendelijk koppel uit Hove brengt nog een 30 kg bagage mee op dinsdag... daarin zitten nog vele t-shirts om uit te delen.
Terug naar de werkmannen, we gaven hun elk wat extra geld ( 2.5 euro gelijk aan dagloon). Nu moesten we nog wachten op de council van het distrikt... diegene die instaat voor de scholen. Blijkbaar nen hele tip als je zo onze daddy bezig hoorde.. Nen echte Ugandees, hij liet op zich wachten....
Eigelijk was het bitterkoud, nog nooit meegemaakt in Uganda, onze dikke fleecetruien kwamen goed van pas.
Ondertussen had iemand 3 grote Jacqfruits gaan halen die ze met een gigantisch mes te lijf gingen, dit is hier het arme mensen fruit, met wat verbeelding smaakt het naar banaan.
Blij waren deze werklui met de aandacht die ze kregen. Allee, die counsil kwam er dan toch eindelijk door....., eerst wa blabla, onze daddy was apetrots met die twee muzungus en een mooi gebouw, we lieten de banner zien die Robert had gemaakt om alzo wat te kunnen uitleggen hoe wij in Belgie geld verzamelden. ja ja die meneer was best wel onder de indruk. Ze bleven hier maar wat rond de pot draaien dus Ria maakte die meneer dan maar duidelijk dat wij,(de mensen uit Belgie) nog wel willen sponseren wat wij belangrijk vinden. Ze spraken over de muren te bezetten..... maar wij vinden dat het veel belangrijker is voor de kinderen dat er een laterine (WC) en water voorradig is. Dus, Ria vertelde dat het district dan ook hun bijdrage mocht leveren en eventueel de kosten dragen voor de bezetting. Allee, die meneer ging nen brief opmaken met een aanvraag voor..... dat zullen we dan later wel te weten komen zeker.
Tot zo later, blijf ons volgen !!!
Helo allemaal, Terug in ons vertrouwde cybernetcafee, alleen met een toetsebord zonder (bijna) opdruk.
We gaan verder........... Donderdag, was het dan eindelijk zover. Die dag vertrokken we naar Jinja om dan vrijdag verder te rijden naar onze school in Namutumba. Onze auto ( Landcruiser) volgeladen met naaimachienes..... Het verkeer is nog steeds hectisch, veel te hoge snelheden op veel te smalle banen. 2,5 Uur hebben we nodig om de 80 km te overbruggen. Men had ons een klein Hotel aanbevolen, waar het rustig vertoeven was en we hadden geluk..... een mooie frisse kamer met douche en warm water. Yes,... hier zouden we waarschijnlijk eens voor de eerste keer sinds onze aankomst goed kunnen slapen, de auto veilig op de bewaakte parking, dus geen enkel probleem, dachten we...
Dit hotel heeft zelfs een prachtig (buiten onder de bomen) restaurant met een uitgebreide menukaart, waarop meer te vinden was dan chicken en friet.Het is duidelijk dat men hier al meer Muzungu`s over de vloer heeft gehad. Ons laat middagmaal (15.00 uur) smaakt overheerlijk, alleen, jammer de zon wil niet schijnen vandaag....
Na de lunch bezoeken we nog het weeshuis van Mama Jane. Ook hier merken we dat het schooljaar pas begonnen is, alles is nog een chaos, geen orde in de slaapzalen, de klaslokalen nog overhoop, hier is spoedig een harde hand nodig.
Later die dag verraste onze chauffeur ons met een prachtverhaal. Hij werk bij een kleine NGO, deze brengen de lokale bevolking bij hoe ze kunnen werken met bijen. (imken) Het hele verhaal wordt ons vakkundig uitgelegd, via een laptop, die hij bij zich had, kregen we deskundige informatie. We luisterden aandachtig, hij kan dan ook heel boeiend vertellen. Eend maand terug is de NGO naar een plaatslijke stam geweest, helemaal in het noord-oosten van Uganda, bij de Karamoja... vergelijkbaar met de Masai in Kenia. Ongeloofelijk mensen, dat dit in 2008 nog bestaat, stammen die van elkaar koeien stelen, evt. met geweld, en waar een koe belangrijker is dan een mensenleven. Deze stammen trekken soms meer dan 300km tevoet, met hun gestolen koeien van de ene plaats naar de andere. Deze mensen leven nog zo goed als naakt, enkel bij bepaalde gelegenheden, bvb. bezoek van vreemden, dragen ze traditionele kleding met bijhorende pluimen op het hoofd. Fotos gezien....
Daar heeft de NGO dan scholing gegeven voor de verbetering van het houden van bijen, het winnen van de honig, over de bijenziektes enz.
..... Ok.... Tijd om te gaan slapen na een goed douchke. Ja tarara, vlakbij de kamer stond een waterpomp die om de 15 minuten opsloeg. Bij het stoppen van die pomp gaf de druk een ferme knal in de waterleiding........ resultaat..... geen slaap die nacht, nie te verschieten dat ze hier veel kinnekes maken. Ook het onweer en de felle regen was voor een stuk de oorzaak.
Met dikke wallen onder de ogen, `s morgens dan maar opgestaan... pfffff. Voor de volgende nacht een andere kamer gevraagd, maar die was er niet, ze beloofden om de pomp af te zetten. Zeker voor het onzekere zijn we na het ontbijt eerst rubber botten gaan kopen in de Ugandeese BATA, met al die regen van de nacht, ge weet maar nooit...
En wij verder naar Namutumba.
Tot later..........
Nogeven de tijd...........
Maandag zijn we in een prachtig hotel, 3 grote zakken met kleren gaan ophalen die de stewardessen van Brusselsairlines verzameld hadden. Zij hadden deze zakkenspeciaal meegebracht voor een weeshuis hier in Kampala. We hadden hen hierover verteld op onze heenvlucht. Fantastisch, dat zij dit willen doenhebben.
Met onze gezondheid is alles prima.... we nemen trouw onze tabletten en onze maag en darmtoestanden geven ons tothiertoe geen enkelprobleem.
Alleen....... slapen...... dat kunnen we hier niet goed, het blijft moeilijk om steeds die film van overdag stop te zetten. Het lawaai vanandere mensen die metdeurenslaan, of het lawaai van de regen naast ons raam ( onweer snachts), er is altijdwel iets, Och.... nee we klagen niet.
Gisteren, dinsdag zijn we naar de groep geweest van de mensen met aids. Het regende pijpestelen, maar we werden onthaald met de mededeling dat dit een zegen van God was. Het werd een blij weerzien met een 10 tal die we reeds 3 jaar geleden ontmoeten. In totaal waren we wel met 35 personen. Och mensen, hetis niet te omschrijven, te laten voelen aan jullie, de blijdschap vandie mensen, het stralen van hun ogen, de uiting van hun expressie op hun gezicht.
We hadden voor de groep 200.000 ugandaschilling (100 euro) meegebracht, heel wat hier...... bijna 1,5 maand loon. Die mensen maken hier kettingen en armbandjes en allerlei....... aan een klein handtasje hebben ze drie weken werk maar, deze handtasjes worden knoopje na knoopje volledig met de hand gemaakt.
Met het geld dat ze nu van ons gekregen hebben willen ze graag een "kotteke" huren in een souveniermarktje om alzo hun handwerk te verkopen. Zo ontstond ons idee om een eerste bestelling te plaatsen. Wij beloofden hun dat we volgende week, voor ons vertrek, terug komen en een 50 tal kettingkjes kopen. Deze gaan we dan aan jullie in Belgie door verkopen en...... de winst gaat volledig terug.
Ware vreugde en ongeloof in die groep. Hun biezenies was gestart.
Meer dan drie uur hebben we met deze mensen aant praten geweest, lachen, zingen, dansen. Ge hebt wat gemist.
Woensdag. REGENDAG. Tis of hier is niks meer normaal...
Morgen vertrekken we naar Jinja en Namutumba om onze school te bezoeken. We nemen 5 naaimachienes mee SPIKSPLINTERNIEUWE, die ze gisteren geleverd hebben. Een verhaal appart.... maar tis ons gelukt.
Ons volgend verhaal zal pas zondag of maandag doorgestuurd worden.
Vele groetjes en tot later.
U mag nogsteeds een antwoordje sturen, altijd plezant, en blij met nieuws van het thuisfront. loncop04@yahoo.com of via onze website.
Zo mensen, hier zijn we terug. Terug dat plezant toetsebord met geen spatietoets. ik doe mijn best...........
Zondag..... gingenwe naar de kerk inMulago( sloppen).Door het feit dat het zaterdag zo laat was geworden......en we nogafscheid moesten nemen van Lennox,die terug naar Londen vertrok, waren we eigenlijk een half uur te laat voor de dienst, niet ongewoon hier maar toch. Och die ugandezen zijn nooit op tijd dachten we, dus so what.... een stukje vandiemis minder is niet zo erg, Jaaaa Tararara, die mis van 10 uur was nog niet begonnen en we moesten zelf nog een kwartier wachten, AFRIKA !!!! nooit zullen we het leren. Toch onze hoed af voor deze mensen, het is moeilijk te omschrijven..... de priester deed een oproep voor een kind dat juist zijn ouders verloren had en nu niemand had om zijnschoolgeld te betalen,........ al die mensen gaven een beetje geld, terwijl zehet zelf niet te breed hebben, en voor het einde van de mis was er genoeg om die jongen zijn eerste trimester volledig te betalen.
Ook werd er voor het einde van demis speciale aandacht gegeven voor die twee Muzungoes uit Belgie, die toch maar elk jaar terug kwamen. De priester vroeg om even recht te staan, zodat iedereen ons kon zien, er volgde een spontaan applaus. Amaai aangrijpend zene.
Na de mis moest Rian nog van haarkapsel veranderen ( lang haar voor het gezicht word niet toegelaten op de school) dus het was kiezen, ofwel alles afscheren, ECHT WAAR, KAAL...... ofwel een kapsel strak tegen het hoofd en naarachter in vlechten. Onze keuze was snel gemaakt. Twee uur duurt het alvorens dit gedaan is. Herman was niet mee naar dat "" kapsalon"" die was ergens afrikaanse muziek gaanuitkiezen. Jekunt jullie niet voorstellen waar Ria overal gelopen heeft...... steegje in, steegje uit, jammer Meta dat jehier nietbij was.... Toch voelde Ria zich hier niet onveilig zonder mij.
We kunnen blijven vertellen..........
Tot verder..... BLIJF ONS VOLGEN.....
Dag vrienden en familie,
Hier in het hotel maakten we kennis met een man (van oorsprong Jamaicaan)maar reeds vele jaren woonachtig te Londen.
Zaterdagmorgen hadden we samen het ontbijt (:twee boterhammen,toaster werkt niet, met meegebrachte ZIZ kaas.
Na het ontbijt nam Lennox en zijn fieldmanager Rose ons mee naar hun project in Ndejje, een 10 km van Kampala. Hun eerste doel is daar om te zorgen dat de mensen geen 2 km moeten lopen om met een jeerycan water uit de bron te halen. Ze zijn een pijplijn aant bouwen samen met een tank van 10000 liter. Het water zal met een pomp omhoog naar de tank worden gepompt, en dan kan de bevolking ter plaatse water nemen.
Hun bedoeling is ook in de toekomst een (lagere)school te bouwen een medische post.
Wij leren van elk project, Lennox Was heel blij met de adviezen die Herman kon geven voor het leggen van de pijplijn.
Die namiddag moesten we naar de school van Rian om haar bed te gaan kiezen....... eerst is eerst. Jesus, wat was dat..... vier bedden boven elkaar, een slaapzaal wel voor een 70 kinderen. De MATRON, lees verantwoordelijke voor die slaapzaal, moest elk ding, potlood, zeep, bedlakens, noem maar op, eerst nakijken en aanduiden op een lijst.
Nadien gaf ze nog de gepaste instructies en raadgevingen. Dit alles duurde meer dan 2,5 uur, wachten en nogeens wachten, ongeloofelijk.
Onze daddy, dieons vergezelde, was intussen al int slaap gevallen.....
Hij was speciaal teruggekomen van Namutumba om verslag uit te brengen over de school. De plaatselijke mensen waren enorm blij dat er terug aan de school werd gewerkt. Men is er dadelijk terug ingevlogen........ De ramen en deuren zijn ondertussen geplaatst. Aan het glas was men nu bezig en ook de voorbereiding voor de vloer was klaar. Dus normaal gezien zou alles (bijna?) klaar moetenzijn bij ons bezoek later deze week.
s'Avonds washet een leuke bende op het terras van het Hotel. Lennox onze man uit Londen speelde op zijn gitaar en zong hierbij enkele prachtige liedjes van Elton John en Bob Marley. De stemming zat er goed in, zelfs een manager van het hotel was er komen bijzitten en klapte vrolijk in zijn handen mee.
Voordat wij vertrokken naar Uganda, bij het nakijken van de papieren, merkten we op datThadeus jarig is op 02/02. dus wij verrasten hem met het zingen van Happy birthday, We haddenwel geen taart maar een hele doos snoepjes Celebretions uit Belgie meegebracht. Nog nooit iemand zo verbaasd zien kijken.... hij wist zelf niet dat hij jarig was.
Van de gezellige gelegenheid maakten we gebruik om aan die manager te vragen of er geen werk was in het hotel voor onze Thadeus, hijhad er immers voor gestudeerd. Waarachtig de man nam Thadeus evenopzij en resultaat....... hij mag vanaf deze week op training beginnen..... 6 weken zonder loon, maar wel eten en drinken...... en een dikke kans op een job. Joepieeeeee.
Ons spontane feestje duurde tot 1 uur snachts. We moesten afscheid nemen van onze daddy want die vertrok zondag al terug naar Namutumba.
Tot later........
Woensdag hebben we onze spieren laten werken. Om wat geld uit te sparen (goed excuus he ) zijn we te voet naar de stad gegaan. Op de souvenier-marktjes zijn we teenslippers gaan kopen. Alleen, we weten niet meer aan wie we beloofd hebben om er mee te brengen..........
Op de terugweg, twas al goed zweten, zijn we een winkel binnen gestapt om 5 naaimachienes te bestellen. Jawel 5, merk Singer, maar wel van die flinstones machienes, ge moet zelf trappen. Deze brengen ze deze week naar het hotel, zodat we ze deze donderdag kunnen meenemen naar onze school in Namutumba. Na wat van de prijs te pingelen, heeft Ria het nog gedaan gekregen, om twee dozijn stikzijde rolletjes er gratis boven op te krijgen. Hierbij ineens een oproep voor volgend jaar...... mensen, alle naaigerief, ritsen, knopkes, haakjes, bijna lege rolletjes stikzij, volle mag ook, naalden, zullen we in dank aanvaarden om hier de jonge meisjes een goede opleiding te laten geven.
Verder op de terugweg hebben we nog voor ieders een stuk ananas gekocht, verdorie wa was da lekker seg, sappig, tot in de kern, de zever loopt nu nog uit onze mond............ en dat slechts voor 5 eurocent per stuk.
Dat vind ge toch bij ons nie zenne.
Vrijdag hebben we samen met ons familieke een project bezocht in Nkozzi. Dit is een 80 km van de stad Kampala, een dikke twee uur rijden. Dit project is van belgische vrienden en bestaat uit enkele schoolgebouwen. voor de geintreseerden zie: www.kidsvooruganda.be
Gewoon fantastisch wat deze mensen daar al verwezenlijkt hebben.
Op de terugweg zijn we even gestopt aan de Evenaar om enkele fotos te nemen. Goed terug thuis geraakt.
O ja, nog vergeten...... donderdag zijn we bij de priester van de Mulagokerk een afspraak gaan maken ( we kregen er water met fruitsap, als dit alles is wat die pastoors mogen drinken...... mij ni gezien zene) Die afspraak is voor een ontmoeting morgen, dinsdag met de mensen die de HIV (aids) ziekte hebben.
We riskeren niet langer nog te typen want de electriciteit is al te lang aan.......... en anders....... sebiet alles weg
Daaaaag mensen allemaal, veel lieve groeten.
Beste mensen, met ons gaat alles prima, sorry dat we even niets van ons lieten horen. Meestal hebben we smorgens GEEN stroom als we opstaan. Herman begint het te kunnen...... zich scheren zonder spiegel, louter op de tast en met kaarslicht. Jaja er is buiten dan wel licht maar in onze badkamer ziede geen sikkepit.
Vandaag, maandag........ hebben we eindelijk ( jawel Robert ) onze stop voor het bad gekregen.
Dinsdag zijn we naar Masulita geweest bij de familie van Thadeus. De tocht er naar toe is erbarmelijk, ondanks we goed vervoer hadden gingen we toch regelmatig met twee wielen van de grond. De weg is nog slechter dan vorig jaar. Veilig aangekomen, bezochten we eerst her grafje van onze kleine Nicole, haar beertje in graniet staat er nog steeds op. Toch werd het een leuke dag.
De meegebrachte reukjes, juweeltjes voor de dames en de grote meisjes, de speeltjes, scoubidous en ballons voor de kinderen, de T-shirts voor de mannen, het is geweldig te zien hoe al deze mensen hiervan kunnen genieten.
Men had voor ons lekker gekookt. Met veel gehots en gebots bereikten we terug de hoofdweg waar men ook konstant putten in de weg moet ontwijken. Daardoor gebeurde het dat er iemand onze zijspiegel plots afreed. Ronald, onze chauffeur, had enkele glassplinters in het aangezicht gekregen. Hij had enkele snijwondjes in lip en kaak, maar na een kwartiertje konden we verder rijden. Ons familieke werd thuis veilig afgezet. Maar toen begon voor ons nog een stuk lijdensweg.
We hebben twee uur vast gezeten in de trafic jam - stilstaand verkeer of file genaamd. Twee uur voor nog geen 10 km rijden. Onderweg, midden in de stad, langs ongeloofelijk drukke straten, zaten er drie kleine kindjes, een 5 meter uit elkaar, amper 2 a 3 jaar te bedelen. Ook aan de overkant zaten er enkele, zo klein en nietig, de mensen vertrappelden ze bijna.
Savonds bij onze thee - koffie hebben we hierover nog moeten praten, ni te geloven dat mensen dit hun kinderen aandoen.
Dag allemaal, Hier zijn we terug, weliswaar aaneen toetsenbord waarvan de spatiebalk verdwenen is en met een punt vannen bik in een gaatje moetprikken tgaat plezant worden.
En op die ENTER toets moetge ook al nekeer oftwwee drie drukken...........
Maandag, ...... marktdag. voor onze Rian hebben we op de plaatselijke markt al de benodigdheden gaan kopen voor het nieuwe schooljaar en het verblijf aldaar.
Zowel boeken, potloden, schoenen, tandpasta, eenwaskom, bedlakens en zelfs een matras, kussen en deken moest nieuw gekocht worden.
Kan u zich inbeelden......... twee witte mensen tussen een paar honderd donker, die dan nog gepakt en gezakt, met op de schouders een matras, op de markt in de sloppen rond lopen??? Spijtig, we zijn vergeten er een foto van te nemen......
Ook zijn we smiddags in een plaatselijk ,, Restaurantje ,, ( 1 tafel, 8 stoelen )gaan eten. Poscho, rijst en matokee samen met een gekookte vis, twas zelfs heel lekker......alles inclusief drank ( 5 pers.) voor 10000 schilling, 4,30 euro, ni voor te stellen. We waren wel een attraktie.
Toch was er 1 pakkend moment op die markt...... we stonden aaneen kraampje wat te kiezen en een man kwam langs staan, met zijn zoontje. Hij vroeg eerst of hij zijn zoontje ( 4-5 jaar ) mocht voorstellen....... ge kent dat he, Helow, how are you...fine... en dan zei de man plots, please neem mijn zoon, je mag hem hebben.... ik kan hem geen eten geven..... Op dat moment antwoorden we dat dit niet kon omdat we reeds een familie hielpen. oK.... hij draaide zich om en ging weg met zijn zoontje achter hem aan....... een beeld om nooit te vergeten.
Elke avond, bij een kopje thee/koffie praten we wat bij over de dingen die we die dag gezien, gehoord en gedaan hebben. Dit is voor ons wel echt nodig ( wacht efkes.... bik is gevallen, eerst oprapen )
dat we dit kunnen afpraten. Toen realiseerden we hoe wanhopig deze man wel moet geweest zijn omzomaar zijn kindaan vreemden te willen afgeven. Wij vinden het nu spijtig dat we toch niet iets gegeven hebben, al was het om wat eten te kopen......... het beeld van dit kind in een gescheurd blauw hemdje dat achter zijn papa aanliep en ergens in een steegje verdween, zullen we nooit vergeten.
Terug in Roy s huisje,moesten al die dingen die we gekocht hadden gemerkt worden met Rians naam. Gelukkig hadden wij een alcoolstift bij ...
Daarna zijn we nog te voet naar de school gegeaan om uniformen te gaan kopen, 2 voor in de week, 2 voor als ze weg gaan met de klas, en 1 uniform om te turnen. Daarbij nog de gepaste sokken.
twas een heel drukke dag voor ons.
Dit was het weer voor even..... tot volgende keer. Groetjes aan iedereen.
Beste mensen, blijkbaar toch een computer gevonden waar het typen en doorzenden beter lukt dan ervoor.
Onweer en regen hebben ons vannacht echt wakker gehouden,het is heel ongewoon voor deze tijd. Als je hier wat uitleg vraagt, ja.... de opwarming van de aarde he.
Vandaag (zondag) zijn we uitgenodigd geweest om een typische kerkelijke dienst bij te wonen. Echt zoiets met veel zang en muziek. Zoals gewoonlijk ....... moesten die blanke genodigden mee op de eerste rij gaan zitten. De dienst was zoals in veel Amerikaanse gebruiken, niet in een kerk, maar in een soort aula, heel veel volk, heel veel allee en joela... (Alleluya) en veel zingen. Al bij al was het wel indrukwekkend om dit eens bij te wonen, maar niet direkt voor herhaling vatbaar.
Daarna waren we uitgenodigd bij ons familieke het middagmaal te nuttigen, middagmaal ???? we zagen al scheel van den honger als we der aan kwamen en toen moesten ze nog beginnen te koken...... rond 3 uur was het eten klaar. Dit is wel niet ongewoon, maar wij met onze westerse gewoonte en stiptheid, nog helemaal niet ge-afrikaniseerd.
Het eten was wel echt lekker.... Witte kool, Matoke, Pompoen, nog wat en dit alles klaargemaakt met een lekker sausje met vlees waarvan je een uur later nog kunt op kauwen. Als paterfamilias kreeg Herman zelfs nog twee stukjes extra......... Moeilijk om er beleefd vanaf te geraken als je uitgenodigd bent.
Wel onze hoed af voor ons kleindochter, nog geen 8 jaar, en al heel de afwas helpen doen, met hoop-en-al 3 liter koud water, heel proper.
Onze Roy blijkt ondertussen 3 maand zwanger te zijn. Ze heeft zo van die typische zwangere-vrouwen trekjes. Lust niet alles, is rap moe, krijgt een buikje(gelukkig), maar ons kleine Rian weet nog van niets.
Vanavond nemen we is eindelijk een rustige avond voor ons tweetjes, wij moeten is heel wat bijpraten.
Tot later nog een keer ..............
Vele groetjes
De verder afwerking van de school behelst nog de houten muren in het gebouw voor de opsplitsing van de klaslokalen, de inrichting, het sanitaire gedeelte, het plaatsen van luiken aan de ramen, de beplaastering van het gebouw en het boren van een waterpomp waar de hele gemeenschap kan gebruik van maken.
Voor dit laatste gaan we volgende week eens praten met OXFAM hoe dit kan gerealiseerd worden.
In de Belgische Ambasade hebben we ook een goed gesprek gehad en nuttige informatie gekregen.
Wordt vervolgd ........... tot later
Groetjes aan iedereen.
Alhoewel we pas na middernacht waren aangekomen, konden we maandag niet lang meer wachten om onze kinderen te gaan opzoeken. Het weerzien ... dat is niet te omschrijven. Rian is groot geworden.
Die eertse dag maakten we al een wandeling door de sloppenwijk, en we bezochten ook ... te voet .... een internaat waar onze kleine meid waarschijnlijk naartoe zal gaan. Het is beter voor haar en haar toekomst als we heel eerlijk zijn.
We lieten de zon onze armen en gezicht verbranden zonder dat we er erg in hadden. Samen met onze kinderen gingen we terug richting hotel met het openbaar vervoer. We zaten juist in zo`n minibusje ( matatoe ) toen Herman zijn stoel het begaf. Hij viel pardoes op de schoot van een Ugandese dame, iedereen lachen natuurlijk.
