Zo mensen, hier zijn we terug. Terug dat plezant toetsebord met geen spatietoets. ik doe mijn best...........
Zondag..... gingenwe naar de kerk inMulago( sloppen).Door het feit dat het zaterdag zo laat was geworden......en we nogafscheid moesten nemen van Lennox,die terug naar Londen vertrok, waren we eigenlijk een half uur te laat voor de dienst, niet ongewoon hier maar toch. Och die ugandezen zijn nooit op tijd dachten we, dus so what.... een stukje vandiemis minder is niet zo erg, Jaaaa Tararara, die mis van 10 uur was nog niet begonnen en we moesten zelf nog een kwartier wachten, AFRIKA !!!! nooit zullen we het leren. Toch onze hoed af voor deze mensen, het is moeilijk te omschrijven..... de priester deed een oproep voor een kind dat juist zijn ouders verloren had en nu niemand had om zijnschoolgeld te betalen,........ al die mensen gaven een beetje geld, terwijl zehet zelf niet te breed hebben, en voor het einde van de mis was er genoeg om die jongen zijn eerste trimester volledig te betalen.
Ook werd er voor het einde van demis speciale aandacht gegeven voor die twee Muzungoes uit Belgie, die toch maar elk jaar terug kwamen. De priester vroeg om even recht te staan, zodat iedereen ons kon zien, er volgde een spontaan applaus. Amaai aangrijpend zene.
Na de mis moest Rian nog van haarkapsel veranderen ( lang haar voor het gezicht word niet toegelaten op de school) dus het was kiezen, ofwel alles afscheren, ECHT WAAR, KAAL...... ofwel een kapsel strak tegen het hoofd en naarachter in vlechten. Onze keuze was snel gemaakt. Twee uur duurt het alvorens dit gedaan is. Herman was niet mee naar dat "" kapsalon"" die was ergens afrikaanse muziek gaanuitkiezen. Jekunt jullie niet voorstellen waar Ria overal gelopen heeft...... steegje in, steegje uit, jammer Meta dat jehier nietbij was.... Toch voelde Ria zich hier niet onveilig zonder mij.
We kunnen blijven vertellen..........
Tot verder..... BLIJF ONS VOLGEN.....
Dag vrienden en familie,
Hier in het hotel maakten we kennis met een man (van oorsprong Jamaicaan)maar reeds vele jaren woonachtig te Londen.
Zaterdagmorgen hadden we samen het ontbijt (:twee boterhammen,toaster werkt niet, met meegebrachte ZIZ kaas.
Na het ontbijt nam Lennox en zijn fieldmanager Rose ons mee naar hun project in Ndejje, een 10 km van Kampala. Hun eerste doel is daar om te zorgen dat de mensen geen 2 km moeten lopen om met een jeerycan water uit de bron te halen. Ze zijn een pijplijn aant bouwen samen met een tank van 10000 liter. Het water zal met een pomp omhoog naar de tank worden gepompt, en dan kan de bevolking ter plaatse water nemen.
Hun bedoeling is ook in de toekomst een (lagere)school te bouwen een medische post.
Wij leren van elk project, Lennox Was heel blij met de adviezen die Herman kon geven voor het leggen van de pijplijn.
Die namiddag moesten we naar de school van Rian om haar bed te gaan kiezen....... eerst is eerst. Jesus, wat was dat..... vier bedden boven elkaar, een slaapzaal wel voor een 70 kinderen. De MATRON, lees verantwoordelijke voor die slaapzaal, moest elk ding, potlood, zeep, bedlakens, noem maar op, eerst nakijken en aanduiden op een lijst.
Nadien gaf ze nog de gepaste instructies en raadgevingen. Dit alles duurde meer dan 2,5 uur, wachten en nogeens wachten, ongeloofelijk.
Onze daddy, dieons vergezelde, was intussen al int slaap gevallen.....
Hij was speciaal teruggekomen van Namutumba om verslag uit te brengen over de school. De plaatselijke mensen waren enorm blij dat er terug aan de school werd gewerkt. Men is er dadelijk terug ingevlogen........ De ramen en deuren zijn ondertussen geplaatst. Aan het glas was men nu bezig en ook de voorbereiding voor de vloer was klaar. Dus normaal gezien zou alles (bijna?) klaar moetenzijn bij ons bezoek later deze week.
s'Avonds washet een leuke bende op het terras van het Hotel. Lennox onze man uit Londen speelde op zijn gitaar en zong hierbij enkele prachtige liedjes van Elton John en Bob Marley. De stemming zat er goed in, zelfs een manager van het hotel was er komen bijzitten en klapte vrolijk in zijn handen mee.
Voordat wij vertrokken naar Uganda, bij het nakijken van de papieren, merkten we op datThadeus jarig is op 02/02. dus wij verrasten hem met het zingen van Happy birthday, We haddenwel geen taart maar een hele doos snoepjes Celebretions uit Belgie meegebracht. Nog nooit iemand zo verbaasd zien kijken.... hij wist zelf niet dat hij jarig was.
Van de gezellige gelegenheid maakten we gebruik om aan die manager te vragen of er geen werk was in het hotel voor onze Thadeus, hijhad er immers voor gestudeerd. Waarachtig de man nam Thadeus evenopzij en resultaat....... hij mag vanaf deze week op training beginnen..... 6 weken zonder loon, maar wel eten en drinken...... en een dikke kans op een job. Joepieeeeee.
Ons spontane feestje duurde tot 1 uur snachts. We moesten afscheid nemen van onze daddy want die vertrok zondag al terug naar Namutumba.
Tot later........
Woensdag hebben we onze spieren laten werken. Om wat geld uit te sparen (goed excuus he ) zijn we te voet naar de stad gegaan. Op de souvenier-marktjes zijn we teenslippers gaan kopen. Alleen, we weten niet meer aan wie we beloofd hebben om er mee te brengen..........
Op de terugweg, twas al goed zweten, zijn we een winkel binnen gestapt om 5 naaimachienes te bestellen. Jawel 5, merk Singer, maar wel van die flinstones machienes, ge moet zelf trappen. Deze brengen ze deze week naar het hotel, zodat we ze deze donderdag kunnen meenemen naar onze school in Namutumba. Na wat van de prijs te pingelen, heeft Ria het nog gedaan gekregen, om twee dozijn stikzijde rolletjes er gratis boven op te krijgen. Hierbij ineens een oproep voor volgend jaar...... mensen, alle naaigerief, ritsen, knopkes, haakjes, bijna lege rolletjes stikzij, volle mag ook, naalden, zullen we in dank aanvaarden om hier de jonge meisjes een goede opleiding te laten geven.
Verder op de terugweg hebben we nog voor ieders een stuk ananas gekocht, verdorie wa was da lekker seg, sappig, tot in de kern, de zever loopt nu nog uit onze mond............ en dat slechts voor 5 eurocent per stuk.
Dat vind ge toch bij ons nie zenne.
Vrijdag hebben we samen met ons familieke een project bezocht in Nkozzi. Dit is een 80 km van de stad Kampala, een dikke twee uur rijden. Dit project is van belgische vrienden en bestaat uit enkele schoolgebouwen. voor de geintreseerden zie: www.kidsvooruganda.be
Gewoon fantastisch wat deze mensen daar al verwezenlijkt hebben.
Op de terugweg zijn we even gestopt aan de Evenaar om enkele fotos te nemen. Goed terug thuis geraakt.
O ja, nog vergeten...... donderdag zijn we bij de priester van de Mulagokerk een afspraak gaan maken ( we kregen er water met fruitsap, als dit alles is wat die pastoors mogen drinken...... mij ni gezien zene) Die afspraak is voor een ontmoeting morgen, dinsdag met de mensen die de HIV (aids) ziekte hebben.
We riskeren niet langer nog te typen want de electriciteit is al te lang aan.......... en anders....... sebiet alles weg
Daaaaag mensen allemaal, veel lieve groeten.
Beste mensen, met ons gaat alles prima, sorry dat we even niets van ons lieten horen. Meestal hebben we smorgens GEEN stroom als we opstaan. Herman begint het te kunnen...... zich scheren zonder spiegel, louter op de tast en met kaarslicht. Jaja er is buiten dan wel licht maar in onze badkamer ziede geen sikkepit.
Vandaag, maandag........ hebben we eindelijk ( jawel Robert ) onze stop voor het bad gekregen.
Dinsdag zijn we naar Masulita geweest bij de familie van Thadeus. De tocht er naar toe is erbarmelijk, ondanks we goed vervoer hadden gingen we toch regelmatig met twee wielen van de grond. De weg is nog slechter dan vorig jaar. Veilig aangekomen, bezochten we eerst her grafje van onze kleine Nicole, haar beertje in graniet staat er nog steeds op. Toch werd het een leuke dag.
De meegebrachte reukjes, juweeltjes voor de dames en de grote meisjes, de speeltjes, scoubidous en ballons voor de kinderen, de T-shirts voor de mannen, het is geweldig te zien hoe al deze mensen hiervan kunnen genieten.
Men had voor ons lekker gekookt. Met veel gehots en gebots bereikten we terug de hoofdweg waar men ook konstant putten in de weg moet ontwijken. Daardoor gebeurde het dat er iemand onze zijspiegel plots afreed. Ronald, onze chauffeur, had enkele glassplinters in het aangezicht gekregen. Hij had enkele snijwondjes in lip en kaak, maar na een kwartiertje konden we verder rijden. Ons familieke werd thuis veilig afgezet. Maar toen begon voor ons nog een stuk lijdensweg.
We hebben twee uur vast gezeten in de trafic jam - stilstaand verkeer of file genaamd. Twee uur voor nog geen 10 km rijden. Onderweg, midden in de stad, langs ongeloofelijk drukke straten, zaten er drie kleine kindjes, een 5 meter uit elkaar, amper 2 a 3 jaar te bedelen. Ook aan de overkant zaten er enkele, zo klein en nietig, de mensen vertrappelden ze bijna.
Savonds bij onze thee - koffie hebben we hierover nog moeten praten, ni te geloven dat mensen dit hun kinderen aandoen.
Dag allemaal, Hier zijn we terug, weliswaar aaneen toetsenbord waarvan de spatiebalk verdwenen is en met een punt vannen bik in een gaatje moetprikken tgaat plezant worden.
En op die ENTER toets moetge ook al nekeer oftwwee drie drukken...........
Maandag, ...... marktdag. voor onze Rian hebben we op de plaatselijke markt al de benodigdheden gaan kopen voor het nieuwe schooljaar en het verblijf aldaar.
Zowel boeken, potloden, schoenen, tandpasta, eenwaskom, bedlakens en zelfs een matras, kussen en deken moest nieuw gekocht worden.
Kan u zich inbeelden......... twee witte mensen tussen een paar honderd donker, die dan nog gepakt en gezakt, met op de schouders een matras, op de markt in de sloppen rond lopen??? Spijtig, we zijn vergeten er een foto van te nemen......
Ook zijn we smiddags in een plaatselijk ,, Restaurantje ,, ( 1 tafel, 8 stoelen )gaan eten. Poscho, rijst en matokee samen met een gekookte vis, twas zelfs heel lekker......alles inclusief drank ( 5 pers.) voor 10000 schilling, 4,30 euro, ni voor te stellen. We waren wel een attraktie.
Toch was er 1 pakkend moment op die markt...... we stonden aaneen kraampje wat te kiezen en een man kwam langs staan, met zijn zoontje. Hij vroeg eerst of hij zijn zoontje ( 4-5 jaar ) mocht voorstellen....... ge kent dat he, Helow, how are you...fine... en dan zei de man plots, please neem mijn zoon, je mag hem hebben.... ik kan hem geen eten geven..... Op dat moment antwoorden we dat dit niet kon omdat we reeds een familie hielpen. oK.... hij draaide zich om en ging weg met zijn zoontje achter hem aan....... een beeld om nooit te vergeten.
Elke avond, bij een kopje thee/koffie praten we wat bij over de dingen die we die dag gezien, gehoord en gedaan hebben. Dit is voor ons wel echt nodig ( wacht efkes.... bik is gevallen, eerst oprapen )
dat we dit kunnen afpraten. Toen realiseerden we hoe wanhopig deze man wel moet geweest zijn omzomaar zijn kindaan vreemden te willen afgeven. Wij vinden het nu spijtig dat we toch niet iets gegeven hebben, al was het om wat eten te kopen......... het beeld van dit kind in een gescheurd blauw hemdje dat achter zijn papa aanliep en ergens in een steegje verdween, zullen we nooit vergeten.
Terug in Roy s huisje,moesten al die dingen die we gekocht hadden gemerkt worden met Rians naam. Gelukkig hadden wij een alcoolstift bij ...
Daarna zijn we nog te voet naar de school gegeaan om uniformen te gaan kopen, 2 voor in de week, 2 voor als ze weg gaan met de klas, en 1 uniform om te turnen. Daarbij nog de gepaste sokken.
twas een heel drukke dag voor ons.
Dit was het weer voor even..... tot volgende keer. Groetjes aan iedereen.
Beste mensen, blijkbaar toch een computer gevonden waar het typen en doorzenden beter lukt dan ervoor.
Onweer en regen hebben ons vannacht echt wakker gehouden,het is heel ongewoon voor deze tijd. Als je hier wat uitleg vraagt, ja.... de opwarming van de aarde he.
Vandaag (zondag) zijn we uitgenodigd geweest om een typische kerkelijke dienst bij te wonen. Echt zoiets met veel zang en muziek. Zoals gewoonlijk ....... moesten die blanke genodigden mee op de eerste rij gaan zitten. De dienst was zoals in veel Amerikaanse gebruiken, niet in een kerk, maar in een soort aula, heel veel volk, heel veel allee en joela... (Alleluya) en veel zingen. Al bij al was het wel indrukwekkend om dit eens bij te wonen, maar niet direkt voor herhaling vatbaar.
Daarna waren we uitgenodigd bij ons familieke het middagmaal te nuttigen, middagmaal ???? we zagen al scheel van den honger als we der aan kwamen en toen moesten ze nog beginnen te koken...... rond 3 uur was het eten klaar. Dit is wel niet ongewoon, maar wij met onze westerse gewoonte en stiptheid, nog helemaal niet ge-afrikaniseerd.
Het eten was wel echt lekker.... Witte kool, Matoke, Pompoen, nog wat en dit alles klaargemaakt met een lekker sausje met vlees waarvan je een uur later nog kunt op kauwen. Als paterfamilias kreeg Herman zelfs nog twee stukjes extra......... Moeilijk om er beleefd vanaf te geraken als je uitgenodigd bent.
Wel onze hoed af voor ons kleindochter, nog geen 8 jaar, en al heel de afwas helpen doen, met hoop-en-al 3 liter koud water, heel proper.
Onze Roy blijkt ondertussen 3 maand zwanger te zijn. Ze heeft zo van die typische zwangere-vrouwen trekjes. Lust niet alles, is rap moe, krijgt een buikje(gelukkig), maar ons kleine Rian weet nog van niets.
Vanavond nemen we is eindelijk een rustige avond voor ons tweetjes, wij moeten is heel wat bijpraten.
Tot later nog een keer ..............
Vele groetjes
De verder afwerking van de school behelst nog de houten muren in het gebouw voor de opsplitsing van de klaslokalen, de inrichting, het sanitaire gedeelte, het plaatsen van luiken aan de ramen, de beplaastering van het gebouw en het boren van een waterpomp waar de hele gemeenschap kan gebruik van maken.
Voor dit laatste gaan we volgende week eens praten met OXFAM hoe dit kan gerealiseerd worden.
In de Belgische Ambasade hebben we ook een goed gesprek gehad en nuttige informatie gekregen.
Wordt vervolgd ........... tot later
Groetjes aan iedereen.
Alhoewel we pas na middernacht waren aangekomen, konden we maandag niet lang meer wachten om onze kinderen te gaan opzoeken. Het weerzien ... dat is niet te omschrijven. Rian is groot geworden.
Die eertse dag maakten we al een wandeling door de sloppenwijk, en we bezochten ook ... te voet .... een internaat waar onze kleine meid waarschijnlijk naartoe zal gaan. Het is beter voor haar en haar toekomst als we heel eerlijk zijn.
We lieten de zon onze armen en gezicht verbranden zonder dat we er erg in hadden. Samen met onze kinderen gingen we terug richting hotel met het openbaar vervoer. We zaten juist in zo`n minibusje ( matatoe ) toen Herman zijn stoel het begaf. Hij viel pardoes op de schoot van een Ugandese dame, iedereen lachen natuurlijk.
Tot so far ..... het lukt.
Onze school ..... is dus onder dak. Sinds we de laatste foto`s hebben ontvangen is er niet meer aan gewerkt. Toch is het gebouw reeds gebruikt. Begin deze week hebben we een gesprek gehad met onze supervisor hier ter plaatse. Met het bijeengsponserde geld gaan we het dak verder laten afwerken, we kunnen ramen en deuren met sloten laten plaatsen, en ook de vloer zal gelijk gemaakt worden. Dit is alweer een hele stap vooruit. Gisteren, vrijdag, is men er reeds aan begonnen.
Daar het transport hier zo duur is geworden, en er sinds het dak toch niets is veranderd, hebben wij besloten om slechts 1 maal een bezoek te brengen aan de werken. Met ons geld dat wij zelf hiermee uitsparen gaan wij voor de school enkele naaimachines kopen.
De technische lessen kunnen alzo ( op kleine schaal ) binnen enkele weken van start gaan.
Rond 8 februari hebben we een afspraak in de school met de consul van het distrikt in Namutumba, noem het een soort burgermeester.
We gaan vragen dat ook het distrikt een steentje bijdraagd in het leveren van schoolgerief.
Als je hier zowat rondkijkt is het alsof de tijd hier stilstaat, niets is veranderd t.o.v. een jaar terug. De Ugandesen hebben het ook de laatste maanden moeilijk gehad. De prijs van de brandstof was werkelijk vier maal de normale prijs. Dit door de moeilijkheden in Kenia. Die periode viel het leven hier zowaar stil. Geen vervoer meer op straat, men moest zich te voet of per fiets verplaatsen.
Ook de prijzen van de voedingsmiddelen gingen de hoogte in, gevolg.... nog meer armoede. Nu lijkt deze situatie een beetje genormaliseerd, alhoewel de brandstof nog altijd 1.5 x de normale prijs bedraagt + dat je in veel tankstations geen brandstof vind. De prijzen van de goederen daarentegen blijven hoog.
Ook in ons hotel is de tijd stil blijven staan, we hebben terug onze zelfde kamer, waar de spiegel scheef hangt, de kraan nog steeds met 1 hand moet tegen gehouden worden, het bad zonder stop, de gordijnen half omhoog hangen maar de kamer is heel proper. Alleen van slapen is hier nog niet veel sprake. Toch was het hier een beetje weer thuis komen in Uganda. De prijs van het eten in het hotel daarentegen, is met 40% gestegen. Dus we gaan meer naar de marktjes en nemen Ugandees eten. We hoeven echt geen honger te lijden zene...........
Het vliegtuig zat voor nog geen derde vol, dus we hadden plaats genoeg. In Bujumbura stapte bijna iedereen uit. Nog enkele personen bleven er zitten. Na een uurtje wachten mocht er terug volk opstappen. Dit waren er nog minder dan ervoor, dus met bijna een leeg vliegtuig verder.
De luchthaven in Uganda is enorm gemoderniseerd, toch was hier gelukkig van kontrole geen sprake meer. Zoals afgesproken stond men ons van het hotel met een minibusje op te wachten.
Eens de douane voorbij begon het aanschuiven bij de kontrole van de handbagage. Ria, die eerst was moest aan de kant, ze hadden iets verdacht gezien op het scherm, dus gingen ze de handbagage uitladen.
Die meneer was wel heel vriendelijk maar Ria wist begot niet wat ze aan `t zoeken waren......... maar wie zoekt die vind. Onze kaars zorgvuldig ingepakt met alufolie, dat was de dader. Toen Ria uitleg gaf dat dit dikwijls onze redder in nood was in donkere tijden, werd deze even zorvuldig ingeladen. In al die heisa was ik Herman even vergeten...... maar ook die was niet onschuldig blijkbaar, men was ook die zijn handbagage volledig aan het leegmaken.
Mensenlief, 10kg kan veel zijn zene.
Ok eindelijk door de kontrole geraakt, moesten we ons haasten want ze waren al aan `t inschepen.
Onze bagage hadden we reeds zaterdagavond gaan inchecken, zodanig dat we 10 kg extra bagage mochten meenemen. Toch zaten we nog 4.5 kg boven het max toegelaten gewicht, maar werd oogluikend toegelaten.
We mochten dan zondag nog elks 10 kg handbagage + een normale handtas meenemen.
Zondag, 20 kg handbage + handtas 4.5kg, ....... medammeke dat is wel een zware handtas he ...... jaja dat weet ik, maar onze bokes zitten er nog in en die eten we seffes nog op. Yes alles erdoor dus 131kg bagage in totaal.
Sorry voor dit late bericht, maar gisteren was ons verhaal bijna klaar tot plots de stroom uitviel, Pats alles weg........ We gaan trachten nu onze verhalen in stukjes door te zenden zodat je toch enigsinds iets van ons te horen krijgt.
Met ons gaat alles prima, soms wat te warm, meestal geen stroom, `t is hier nogal wat.........maar it is Africa.
Nee mensen, wij zijn nog niet vertrokken, thuis alles aan't inpakken ja, elk kiloke nawegen, daar een beetje af, daar een beetje bij. Het is wederom een hele klus om niet over het gewicht van onze bagage te komen. Voor de mensen die ons het voorbije jaar misschien niet helemaal gevolgd hebben wat onze akties betreft , geven we graag een overzicht van de voorbije maanden . De leerlingen van het koningklijk Atheneum van Berchem behaalden met een leesmarathon 1000 euro bij elkaar , een geweldig bedrag ...... Uit Uganda brachten we zelf enkele honderden met de hand getekende en geschilderde doeken en postkaarten mee, een honderdtal doeken werden hier met véél liefde ( en geduld ) omkaderd door ons vokke . De verkoop hiervan bracht ons (voorlopig ) 500 op . Er zijn nog steeds kadertjes te koop .....!!!! Met Pasen maakten we gevulde Paasmandjes , ondertussen werden de eerste voorbereidingen voor onze grote Brunch al gemaakt die in augustus plaats had . Dankzij de ongelooflijke inzet en steun van zovele mensen bracht deze brunch ons 4408 op , zelfs nu nog ....terwijl ik dit verslag aan het typen ben word ik overspoeld door een enorme bewondering over de organisatie van deze brunch . Graag wil ik toch nog 1 keertje zeggen .... DANK U Maar, hier stopte het nog niet hoor....! Begin december werden er Prachtige Kerststukjes gemaakt door enkele collega's , de volledige opbrengst 650 gaat integraal naar onze school . Ook in de maand augustus werd er een interview afgenomen door radio Frekwent, www.frekwent.be/, een plaatselijke radio. Best wel spannend !!! Ook deze radio steunt ons project.
Lieve mensen ,om een lang verhaal .... kort te maken is bijna niet mogelijk , maar dankzij dit alles , ook tesamen met ons negertje dat bij Brandtfood dankbaar DANK U staat te knikken voor elk centje dat het krijgt , dankzij de spontane giften die me toegestopt worden en dankzij onze Ugandaproject rekening 733-0360093-59 Dankzij dit alles hebben we het voorbije jaar 8500 bij elkaar . Hiervan is er reeds 4000 naar Uganda waar het dak van onze school al realiteit is .
Nee mensen, wij zijn nog niet vertrokken, thuis alles aan't inpakken ja, elk kiloke nawegen, daar een beetje af, daar een beetje bij. Het is wederom een hele klus om niet over het gewicht van onze bagage te komen.
