Extra nieuwsbrief: Over Martin uit Uganda.
Herinneren jullie zich nog . Martin . Onze kleine jongen van 8 uit Namutumba met zijn dikke vinger en hand.
Korte replay:
In April brachten wij een onverwachts bezoek aan onze school in Namutumba. Bij het uitdelen van kleding toonde een mama de opgezwollen hand en vinger van Martin. Ze vroeg of we hem konden helpen.
In die korte tijd dat we in Uganda waren hebben we Martin naar een hospitaal gebracht in Kampala voor een onderzoek. De dokters hadden dit nog nooit gezien en dachten aan een kankergezwel. Voor de zekerheid moest er een biopsie gebeuren. Deze hebben we dan nog laten uitvoeren. Het weefsel werd naar Amerika opgestuurd en het zou een twee weken duren voor antwoord.
Aan Martin beloofden we, omdat hij zo van voetbalspelen houd, bij ons volgende bezoek een voetbal mee te brengen.
Het vervolg:
De biopsie wees uit dat Martin géén kanker had maar wel een grote tumor in zijn hand.
Het zou een zware operatie worden. Francis onze vriend in Uganda, liet ons weten dat de voorlopige kosten wel eens tot 1000 euro zouden kunnen oplopen, boven de kosten die we reeds gemaakt hadden.
Na enig overleg hier in België beslisten we dat we er zouden voor gaan om al de hulp die nodig was te sponseren.
Woensdag 27 april is Martin dan met zn mama en baby zusje Gloria (9 maanden) terug van Namutumba naar Kampala gekomen, een rit met de bus van 5 a 6 uur. Kosten .. 6 euro.
Francis heeft ze opgepikt aan het busstation en bracht ze naar het hospital KADIC in Kampala.
Donderdag is Martin dan geopereerd, de operatie heeft ongeveer 3 uur geduurd en men heeft zijn hand en al zijn vingertjes kunnen sparen. Martin heeft samen met zijn mama en de baby vier dagen in het hospitaal verbleven.
Ondertussen
Paasdag is de mama van ons Roy plots overleden, volgens hun uitleg was ze niet ziek maar plots onwel geworden.
Roy heeft haar mama nog met een boda-boda (brommer) naar het Mulago hospitaal willen brengen maar de mama is onderweg op de brommertaxi gestorven Ze was 42 jaar.
Een groot verlies voor de familie, Roy als oudste van 6 kinderen kreeg plots vele zorgen, kwam daar nog bovenop dat ons Rian aan beide ogen een operatie moest ondergaan, haar kortbij zicht was wazig en zij had pijn aan de ogen bij het lezen en schrijven.
Zo kwam het dat ik (Ria) op zaterdagmorgen 30 april het vliegtuig terug richting Uganda nam voor enkele dagen om onze kinderen bij te staan als een echte mama en Djja Djja. Roy was onbeschrijfelijk blij met mijn komst, en naar mijn gevoel was dit het mooiste geschenk dat ik hen heb kunnen geven in vele jaren.
Daardoor kan ik (Ria) jullie ook vertellen over Martin wat ik daar nog heb meegemaakt.
Francis onze vriend, pikte me zondag aan het hotel op om naar het Kadic hospitaal te gaan bij Martin.
Martin en zijn mama hadden in het hospitaal een mini-kamertje van 2 bij 3 meter. Voor de mama en baby lag er een dunne matras op de grond. Bij aankomst zat Martin naast zijn mama.
Ik was wel stomverbaasd wat de accommodatie betrof, van achter twee gordijnen gluurden andere patiënten vanuit hun bedden wat die muzungu (blanke) daar wel kwam doen.
Martins oogjes schitterden bij het zien van de voetbal die ik hem 3 weken eerder had beloofd. Hij had nooit verwacht dat die volgende keer Uganda er nu al was. Niemand had toen verwacht dat ik zo snel zou terugkomen, zeker ik niet. Toen ik er dan ook nog een spierwit voetbal tenue-ke bij gaf, was hij de pijn aan zijn handje even vergeten.
De dag erna zou Martin terug naar huis mogen. Er werd afgesproken dat ik dus ook maandag nog even mee naar het Kadic hospitaal zou gaan om Martin en zn mama dag te zeggen en naar het busstation te begeleiden.
Die dag, het had pijpestelen geregend, in de late namiddag kregen we van de dokter te horen dat Martin wel uit het hospitaal mocht, maar om de twee dagen moest terug komen om de wonde te laten verzorgen.
Nu, .. Namutumba ligt op 180Km van Kampala, dus dat was absoluut niet te doen. We brachten de kleine familie naar een oom in Sambia, een 10 tal km van het hospitaal, een arme buurt waar ik nog nooit was geweest.
Woensdag gingen we dan terug naar het hospitaal om de wonde te laten verzorgen. Francis vroeg mij of ik het niet erg vond dat hij er niet bij bleef, en ook de mama kwam niet mee binnen.
Rian die met mij was meegekomen bleef dapper bij ons. De verpleegster probeerde voorzichtig het verband te verwijderen maar kon toch niet voorkomen dat Martin véél pijn had bij het laatste stukje.
Toen de dokter er bij kwam stuurde hij ook Rian weg.
De wonde was afschuwelijk groot, zonder enige verdoving werden de vingertjes opengesperd om te ontsmetten. Ik ga jullie de details besparen . in mijn armen brulde Martin het uit van de pijn.
Dit was voor mij ook de eerste keer dat ik de dokter terug sprak nadat wij de allereerste keer in april met Martin naar het hospitaal waren geweest.
Verschillende verpleegsters kwamen wel efkes een kijkje nemen naar hun kleine patiëntje.
Ik vertelde de dokter dat we bij ons in België wel een injectie kregen als we naar de tandarts gingen, en dat deze behandeling helemaal niet menselijk was, dat wij zelfs onze dieren zo niet behandelen!
En, is het dan niet mogelijk om Martin een kleine verdoving te geven ???? Ja, was de dokter zijn antwoord, maar dat kost dan wel 10.000 Uganda shilling meer! Ik ontplofte bijna, voor slechts 3 euro ., ik vroeg aan hem wie al die rekeningen hier wel betaalde ..!!!
Met zn hand op zijn hart en crossing fingers beloofde hij me dan dat hij de volgende keren Martin een kleine verdoving zou geven en dat hij goed voor hem zou zorgen.
Terug uit de behandelkamer was er van Francis, Rian en de mama geen spoor meer te bekennen, zij hadden op de gang het gekrijs gehoord en konden dit niet meer aanhoren. Ze zaten buiten te wachten.
Alles bij elkaar was ik toch wel 45 minuten met dat venteke daar binnen geweest.
We brachten de familie terug naar Sambia, en nu was het tijd voor mij om afscheid te nemen van Martin en zn mama.
Lieve mensen Dorethy, de mama van Martin heeft mij zo hartelijk bedankt .. dank u in naam van Dorethy en Michael omdat wij hun zoontje helpen, want zonder onze hulp zou Martin nooit geopereerd zijn. Zonder onze hulp zouden zij zelfs nooit naar een hospitaal in Kampala kunnen komen.
Francis rijdt nu om de twee dagen Martin en zijn mama naar het hospitaal, de wonde is aan het genezen.
Na de operatie is er terug weefsel opgestuurd naar Amerika voor een tweede controle. Hieruit is gebleken dat het om een zeldzame parasiet gaat die zich in Martins hand nestelde. Hij krijgt nu de gepaste medicatie.
We krijgen van Francis regelmatig verslag uit Uganda, de dokter is tevreden. Martin zal maandag 16 mei voor het eerst in 3 weken terug naar Namutumba mogen gaan, op voorwaarde dat hij zich elke week terug aanbied voor controle. Nog een lange herstelperiode volgt
Natuurlijk is deze niet voorziene hulp plots een hele hap uit ons budget, en was het niet te voorspellen hoe veel alles zou gaan kosten en nog zal kosten. Het is niet onze bedoeling om te bedelen maar toch is elke kleine bijdrage welkom.
Ons Uganda rekening nummer is 733-0360093-59, graag bij vermelden VOOR MARTIN.
Met een goed gevoel ben ik terug gekomen
- de troostende mama geweest voor ons Roy en haar familie,
- Rians operatie aan de ogen is goed verlopen en ze heeft nu al resultaat,
- en als laatste een grote steun voor Martin en zijn familie.
Vijf korte maar drukke dagen .
Vriendelijke groeten aan iedereen.
In bijlage nog enkele fotos.
Ria, geholpen door Herman
Onze laatste nieuwtjes nog uit Uganda,
Wanneer jullie deze mail gaan lezen zijn wij al terug in ons Belgenlandje, we zouden jullie uuuuuuuuuuuren kunnen vertellen over wat we de laatste week allemaal gedaan hebben, maar ik ( Ria ) ga het gewoon bij een lange mail houden .
We hebben enkele zeer interessante meetings gehad met mensen van het Namutumba district.
Zij waren geïnteresseerd in de vakken die gegeven werden in onze school. Indien onze principal een goed programma kan samenstellen en voorleggen, kunnen ze wel tot een veertigtal mensen naar onze school sturen. Er werden afspraken gemaakt om dit verder te bespreken in Namutumba dorp. Op enig resultaat hierover zitten we nu te wachten.
Ook werd er besloten om voor 10 leraars van de lagere school (nabij onze school), de helft van het schoolgeld te bekostigen uit het projectbudget, zodat ze met zijn allen computerklas kunnen volgen. Dit doen we met in het achterhoofd, dat zij dan weer de leerlingen van die lagere school kunnen motiveren om ook die lessen te volgen.
Doordat de elektriciteitslijn er nog steeds niet is, stellen we de aankoop van elektrische naaimachines nog even uit. Ook de aanschaf van elektrisch gereedschap wordt verschoven naar een latere datum.
Zodra we meer vernemen over het aantal inschrijvingen voor de metserstiel, en ze zeker opstarten met de lessen, willen we daarvoor een deel van het materiaal sponseren voor de bouw van een muur rond de school.
Vorig jaar had het ministerie van onderwijs als bij wijze van proef vijftig leerlingen gesponsord om gratis onderwijs te komen volgen in onze school in de categorie naailes . houtbewerking en rijschool, na drie maanden moesten die vijftig leerlingen een examen afleggen om een attest te krijgen. Van de vijftig leerlingen waren er twee en veertig geslaagd.
Nu heeft het ministerie van onderwijs bekend gemaakt dat er dit jaar een honderdtal leerlingen op deze wijze subsidie zullen krijgen, men spreekt zelfs van 2OO, maar laat het ons nog maar eerst voorzichtig op 100 houden. De aankoop van een tweedehands auto is al lang een noodzaak om de rijschool optimaal te kunnen uitvoeren, maar wij zijn van mening nu er momenteel geen lessen worden gegeven dat we dit nog altijd wat kunnen uitstellen ..
Tot zover wat de school betreft
Onze laatste dagen daar
We hadden van een lingeriewinkel uit Hove, een honderdtal spiksplinternieuwe nachtkledij japonnen en pyjamas meegekregen voor de arme mensen uit de sloppenwijken, hiermede hebben we dus evenveel dames en jonge meisjes een ontzettend plezier mee gedaan, en lopen deze nu te pronken . IN DE DAG NATUURLIJK in een mooie nachtjapon of knalgele of groene pyjama. De catwalk van Yves Saint Laurent was er niets tegen .. de glimlach van al deze vrouwen . Kon ik het toch maar eens beschrijven!!!! Je zou denk ik, er gewoon even stil van worden en een goed en warm gevoel van binnen krijgen
Het verdelen van deze kleding is steeds in perfecte harmonie verlopen, op voorhand werd er altijd duidelijk gemaakt dat iedereen slechts één stuk mocht kiezen of in het geval van een pyjama 1 set. Telkens ging het om een groepje van een 15 tot 20 tal vrouwen en jonge meisjes.
In de sloppenwijken van Mulago werd ik geholpen door ons Roy, maar bv. in Namutumba moest ik het als vrouw alléén doen, maar met veel gebaren was dit toch een amusante bedoening, en was het kwebbelen en lachen geblazen . ook al verstonden we elkaar niet .
Maar wat al te graag lieten ze zich dan ook met hun nieuwe aanwinst fotograferen, iets wat ik nooit had gedacht Ook hadden we vele pannenlappen met felle kleurtjes bij, allen gehaakt ook door een dame met een groot hart voor Uganda , hiervan hebben we ook grappige fotos wanneer ik aan de dames uitleg, waarvoor die prachtige mooi gekleurde pannenlappen dienen, ik nam gewoon hun kookpot van het vuur en paradeer voor hun ogen met hun eten weg . TUNALABAGAANA klinkt het langs alle kanten wanneer we terug weggaan Mama Ria Bay roepen mijn kleine vriendjes ons achterna glunderend met een dikke lolly in hun handen.
Hoe blij we al deze vrouwen en jonge meisjes gemaakt hebben telkens weer op andere plaatsen .. voor hen een geschenk dat ze nog nooit hebben gekregen, en waar ze nog lang zullen over praten, voor ons dikwijls heel ontroerend .
Een krop in de keel krijg ik nog steeds wanneer ik aan vrijdag denk, de dag voordat we terug naar huis kwamen.
In onze bagage hadden we nog steeds 29 mooie nieuwe kleedjes allen van dezelfde maat voor kleine meisjes van ongeveer de leeftijd van drie a vier jaar. Een oudere dame uit Hove ook weer, had die zelf gemaakt en ons meegegeven met de bedoeling om die ergens af te geven in een weeshuis, of aan arme kinderen maar liefst wel een beetje tezamen
We hadden al een afspraak gemaakt om zaterdag onderweg naar de vlieghaven een stop te maken in een weeshuis waar Francis zeker was dat er veertien meisjes van die leeftijd verbleven.
Dus we hadden nog 15 van die schattige gekleurde jurkjes over .. Via via nam men ons
(HERMAN en MIJZELF) mee naar een weeshuis dichtbij de sloppenwijken van Mulago, dit weeshuis zou ongeveer vier jaar open zijn, hier zijn 80 kinderen vanaf de leeftijd van 0 tot . De meeste kinderen zijn tussen de leeftijd van drie tot tien.
Alles wat we nog in onze bagage hadden zitten dat we nog konden uitdelen hadden we nog mee naar hier gebracht, wat een armoede Hygiëne is hier het grootste probleem aldus één van de vrijwilligers die ons hier mee naartoe had genomen, hier is er géén stromend water, natuurlijk ook géén elektriciteit en het sanitair is heel pover.
De kinderen, krijgen in de dag onderwijs en s avonds liggen ze met zn allen in die verschillende lokaaltjes op de grond om te slapen.
Er lagen opgerolde stukken mousse tegen de kant, die als matras moesten dienen, maar er is niet genoeg om iedereen een zachte plaats te geven .
Toch waren de ruimtes binnen proper, al zouden enkele potten verf WONDEREN kunnen doen.
Plots liepen er dan vijftien mooie poppemiekes rond allen met van die schattige jurkjes .. Ik hoor het jullie al denken .. zijn die anderen dan niet jaloers ???????? Dit is dan weer een fantastische eigenschap aan de kinderen van Uganda . Nee, op is op, maar ik had nog wel een zak met ballonnen bij en voor de grotere meisjes waren er nog enkele pyjamas.
Het was daarna ook tijd voor de kinderen om te gaan eten, rustig schoven ze aan, het eten werd buiten gekookt . Iedereen kreeg een bord met daarop een homp pocho (dit is gemaakt van rijstgriesmeel aangelengd met water tot een dikke vaste brij zonder enige smaak) en daarbovenop kreeg ieder kind tien bruine bonen en twee soeplepels vocht waar in de bonen in gekookt waren, dit was voor ons toch wel héél aangrijpend, wij hebben nu toch al héél wat gezien in Uganda, maar de bonen dat deze kinderen kregen
Jammer, ik vind géén woorden om het jullie te kunnen uitleggen . moest ik schrijver zijn, ik zou jullie mee kunnen laten voelen, proeven, ruiken, hoe de kinderen hier leven in het tehuis dat hier gerund wordt door Maria.
Toen ik haar vertelde dat ook mijn naam .. Ria . afkomstig was van de naam Maria leek het wel alsof ik door GOD Himself gestuurd was.
Toch wil ik jullie niet het gevoel geven dat de kinderen hier ongelukkig zijn ..
Volgende keer komen we zeker terug naar hier en hopen dan wat meer te kunnen meebrengen voor deze kinderen. De kinderen hebben plaats genoeg om hier te kunnen voetballen, dus enkele ballen en springkoorden zullen alvast volgende keer in onze bagage zitten, want ze hebben hier NIETS om te spelen.
Met de 200.000 Uganda shilling, een 60 euro, die we hier achterlaten kunnen ze alvast al deze kinderen tweemaal een goede maaltijd bezorgen. Met een gevoel van machteloosheid keerden we terug naar ons hotel.
Zaterdag was het inpakken geblazen . echt geen jobke bij zon temperaturen. We hadden afgesproken dat onze chauffeur ons kwam oppikken om 3uur in de namiddag. Dus hadden we nog even de tijd om al aan deze nieuwsbrief te starten.
Onderweg naar de vlieghaven stopten we nog bij een lagere school van 430 leerlingen om de enkele ballons en de 15 laatste kinderkleedjes uit te delen. Natuurlijk hadden we veel te kort, maar ja . op is op.
En over Martin, de jongen met de dikke vinger . van zodra we hier meer nieuws over hebben hoe het verder verloopt, sturen we weer een (kort) berichtje rond.
We zijn er van overtuigd dat we op dit kort verblijf weeral vele mensen en kinderen blij hebben kunnen maken, en dit dank zij alles wat we meegekregen hebben.
Met dank aan de schenkers.
Zo mensen, tot hier onze tijdelijke laatste nieuwsbrief.
Vele groeten aan iedereen.
Ria en Herman.
Onze derde nieuwsbrief.
Hello hello,
Na een leuk weekend met onze kinderen was het dan maandag de dag waarop de kleine jongen Martin naar Kampala kwam. We wisten helemaal geen uur van aankomst, tot we iets voor de middag een telefoontje kregen van onze vriend Francis, dat hij ze opgehaald had aan het busstation.
Vader, moeder, een baby van negen maanden en onze Martin hadden er een busreis van dik vijf uur opzitten. Francis haalde ook ons op en samen reden we naar een prive clinic, een betere Kliniek dan het alom bekende MULAGO Hospitaal , maar stel je er aub niet te veel van voor .
Allereerst . Voordat al iemand je verder help mag je al betalen, omgerekend een 7 euro . Dan mag je in de wachtzaal gaan zitten, een oude bank voor 6 personen .
Vrij snel werd Martin bij de dokter geroepen, Ria en Francis met de rest van de familie daar binnen.
Waar we helemaal nog niet aan gedacht hadden was de taal De mama kon een beetje Engels maar de papa sprak lusoga, een taaltje dat de dokters niet verstaan, zij praten dan weer luganda . Zo kwam het dat de dokters niet rechtstreeks met de ouders konden spreken en we het geluk hadden dat onze vriend Francis de dialecten machtig is.
Ria kreeg dan weer al die uitleg van de dokters in het Engels.
Ja, eerst moest er een X Ray gemaakt worden van die vingers en hand. En wat dacht je weer eerst gaan betalen voor je verder kon. Nu een 15 euro.
Daar hebben we zeker een uur moeten wachten, allee, het ventje werd binnen geroepen en alleen Francis mocht mee binnen valt er na 10 minuten toch niet de stroom uit zeker Ze konden helemaal op nieuw beginnen .. Daarna was het wachten op die platen. Na een poosje kwamen ze vertellen dat de platen in ontwikkeling waren en het toch nog even zou kunnen duren.
Ondertussen was het 3 uur in de namiddag, en grote honger dat we gekregen hadden ..
Juist naast die clinic was er een soort hamburger restaurant takeaway. Daar boden we de familie een maaltijd aan . Friet met kip. Het was duidelijk te merken dat dit voor hun geen dagelijkse kost was. De papa hield op een krampachtige manier de vork vast om de frieten één voor één op te scheppen Ria liet duidelijk merken dat dit ook met de handen kon gegeten worden, maar hij hield dapper vol. De kip uiteindelijk werd dan toch met de hand gegeten. Het smaakte hun overheerlijk.
Het teveel van eten werd zorgvuldig ingepakt en meegenomen, wat hier geen rariteit is.
Terug in de clinic hebben weer meer dan een uur moeten wachten, de dokter van dienst was te laat.
Ook weer eerst betalen
Uiteindelijk was het verdict dat men een biopsie zou nemen van de vinger. Daarom moest Martin in slaap gedaan worden, dus hiervoor moest hij de dag erachter terug komen. Weer een probleem . De familie had geen overnachting en terug over en het weer naar Namutumba was niet te doen.
Francis, ja hij weer, kende de professor van die kliniek. Deze man was al een paar keer ons gepasseerd en had veel interesse voor het geval van Martin. Het was hij die voorstelde dat de mama samen met de baby en Martin een nachtje in de kliniek konden blijven. De papa moest wel terug thuis wachten er nog andere kinderen.
De dokter had ons wel al geïnformeerd dat het wel eens een tumor zou kunnen zijn, en in het slechtste geval de vingers of zelfs de hele hand zou geamputeerd moeten worden.
De biopsie heeft ondertussen plaats gevonden en is verstuurd naar een laboratorium in Amerika. De uitslag hiervan komt pas na een tien tal dagen. Francis zal ons hiervan op de hoogte houden.
Het zal ook hij zijn dat de familie hier verder zal begeleiden.
Martin heeft zich flink gehouden en is samen met zijn mama terug naar huis.
Zoals jullie al zullen begrepen hebben willen we Martin hier blijven verder helpen. Hij was trouwens één van Rias vriendjes toen we de computerklas aan het schilderen waren.
We hopen dat er niemand een bezwaar zal hebben dat dit door het budget van ons project zal worden ondersteund.
De kosten tot hier toe zijn een 230 euro, maar de kosten voor een eventuele operatie zijn nog niet gekend. We houden jullie zeker op de hoogte ..
Vele groetjes en tot de volgende nieuwsbrief.
Ria en Herman.
Dag allemaal,
Hier onze tweede nieuwsbrief uit Oeganda.
Vandaag, dinsdag, brachten we een onverwacht bezoek aan onze school.
Onderweg kochten we wat snoepjes om uit te delen aan Ria haar kleine vriendjes aldaar. Ook kochten we twee pakjes met koekjes ingeval we honger kregen en .. omdat dit een niet aangekondigd bezoek was .. we vermoeden dat er ook geen eten zou gemaakt zijn.
In Namutumba reden we direct naar de school om te vermijden dat hun tamtam onze komst zou aankondigen.
Bij aankomst was er geen activiteit, dus teleurgesteld vroegen we de aanwezige persoon om uitleg.
Hij haalde prompt enkele inschrijvingen boven en vertelde dat ze wachten om terug te starten tot er meer inschrijvingen zijn. We vroegen ook naar de resultaten van de vier leerlingen die wij in november computerles lieten volgen. Hij antwoorde, they doing well, maar met dat antwoord waren we helemaal niet tevreden. De rest moesten we aan de principal vragen maar die was not around.
De klaslokalen waren allen wel proper en voor de schermen en toetsenborden hadden ze stofhoezen gemaakt. Het plafond in het computerlokaal was verder dicht gemaakt. Het losse zwarte schoolbord, dat al enkele jaren dienst doet, is dringend aan vervanging toe.
Ondertussen arriveerden er andere bezoekers, een dame die we in het vliegtuig hadden leren kennen samen met enkele andere personen. Met die dame hadden we via mail een afspraak gemaakt. Zij bracht een Council mee van het Namutumba district.
Na een rondleiding in de twee gebouwen waren ze wel geïnteresseerd om mensen computerklas te laten volgen. Ook was er interesse voor de naailes maar dan wel in hun eigen taal en niet in het Engels.
Dit alles zou wel eens een keerpunt kunnen worden voor de school. Deze mensen zouden regelmatig studenten kunnen aanbrengen. Hiervoor hebben we later deze week enkele meetings met die mensen, de principal en de supervisor van de school, en moeten we terug naar de hoofdstad Kampala.
Voor de vrouwen van de omliggende hutten hadden we (nacht)japonnen bij, dus maakten we een wandeling van de school tot bij de hutten. Ria vertelde dat ze elk één stuk mochten kiezen, en maar moesten zeggen welk ze wilden. Dus Ria haalde één voor één die japonnen uit de zak, hield die even voor, maar zoals het bij dames steeds gaat, ook al zijn ze zeer arm, de keuze was moeilijk.
We brachten ook pannenlappen mee, Ria demonstreerde met hun kookpotten waarvoor die pannenlappen dienden, gehumeurd keken ze toe. Deze mensen verstaan zelfs geen Engels dus alles moet demonstratief uitgelegd worden.
Zo trokken we van hut tot hut. Bij de voorlaatste hut kwam een dame (met de japon al aan) ons achterna gelopen om haar zoontje laten zien. Een jongetje van zeven, zijn linker wijsvinger was zo opgezwollen, we vermoeden van een ontsteking, echt lelijk om aan te zien. Die vinger was dikker dan een aardappel en die zwelling liep al verder over zijn hand. Natuurlijk konden we dit niet zo laten, dat ventje moet al vreselijk hebben afgezien. Na wat overleg met Francis onze vriend en chauffeur besloten we dat dat ventje maar naar een hospitaal in de hoofdstad moest komen en gaven geld aan de mama om maandag naar Kampala te komen. We vroegen ook aan de mama hoe lang dit al bezig was ze vertelde van september vorig jaar .. onbegrijpelijk. Later vertelde onze begeleider dat de mensen hier op het platteland nog geloven dat, als er iemand ziek wordt of iets krijgt, dit steeds komt doordat de persoon in kwestie vervloekt is door iemand anders. Dus gaan ze steeds eerst naar een soort belezer-dokter en pas na langere tijd naar een echte dokter, als het al dan niet te laat is
Van de laatste hut ging het naar de bron die we vorig jaar hadden laten opkuisen. Deze was nog steeds proper, al vinden wij dat toch wel iemand zijn verantwoordelijkheid mag nemen dit ook zo te houden.
Voor de lagere school aan de overkant van de straat hadden we schoolmateriaal bij. Fardes, driehoeklatten, schriftjes en potloden, niet te gebruiken in onze school. Dit was trouwens het materiaal waarvoor we in de vlieghaven werden tegengehouden.
Dit alles werd officieel overhandigd aan de verantwoordelijke. We vroegen ook aan de leraar die onze vier studenten begeleide bij het volgen van de computerlessen, hoe zij het er vanaf gebracht hadden en wat de reactie was van de andere leerlingen van P7, het laatste studiejaar.
Trots wist hij te vertellen dat ze alle vier zelfs tot zaterdagen toe naar de school kwamen en ze de basis kennis nu hadden van zowel WORD, EXCEL en ACCES.
Alle vier gingen ze nu naar een secundaire school ergens rond Iganga, zon 45 km van Namutumba.
De lagere en secundaire scholen hier in Oeganda hebben zoals bij ons een jaarcyclus, startend in februari en eindigend eind november, om dan twee maand een schoolvakantie te hebben.
De Hogescholen en Universiteiten werken zoals bij ons, met vrije studies.
De (privé)technische scholen werken totaal anders. Daar gaat het steeds om een drie-maanden pakket. Na deze drie maanden kan je dan, mits betaling, eventueel een examen doen voor een certificaat voor wat je gevolgd hebt. Dit wordt dan afgenomen door mensen van het ministerie van onderwijs die hiervoor speciaal naar de school moeten komen.
Dit is dan ook de reden dat de school wacht om te starten met een pakket tot er genoeg inschrijvingen zijn.
Tot zover onze nieuwsbrief, in bijlage sturen we jullie een foto van Martin het jongetje uit Namutumba dat we graag willen helpen.
De volgende brief proberen we jullie nog door te sturen voordat we terug komen naar België
DAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAG.
Ria & Herman
Eerste nieuwsbrief uit Oeganda 2011
Hallo iedereen,
Ja, wij zitten terug in Oeganda . We kunnen het niet laten ons tweede home te bezoeken.
Sinds vrijdag jongstleden zijn we terug hier.
Onze bagage, twee valiezen, twee grote dozen en onze handbagage zijn goed aangekomen, samen 120 kilogram.
Alles met de vlucht is perfect verlopen alleen .. voor de eerste keer in al die jaren dat wij naar hier komen hebben we een doos van onze bagage aan de controle moeten openen.
30 Meter voor de uitgang, Ria was een dame de uitgang aan t aanwijzen, roept plots ene vanachter een stuk bureau, Whats in the boxes ????
Dië pippo van de controle vroeg wat we bij hadden .. wij natuurlijk .. gerief voor onze school . (een klein beetje gelogen want er zaten nog heel wat andere zaken in).
OPENMAKEN zei hij, wij dan weer, jamaar da gaat niet, je hebt daar een mes voor nodig en int vliegtuig mag je dat niet hebben, dus als jij een mes hebt .
OPENMAKEN zij hij weer, jamaar meneer dat gaat niet !!!! Anders maak ge die doos kapot!
Ria probeerde dan nog maar te sussen met wat fotos te laten zien van onze school maar hij bleef volharden. Dat was OK, maar toch moesten de dozen open.
Wij nog wat moeilijk doen, vroeg hij of we een brief van de school bij hadden? Maar nee meneer .
We wisten zeker dat in die ene doos materiaal voor de school zat dus die doos maar op de desk gezet.
Herman die was ondertussen al naar het toilet gegaan . Ja dat kon hier nog lang gaan duren .
Tenslotte is die pippo er dan maar zelf aan begonnen met al die plakband die rond die doos zat los te peuteren.
Ondertussen had hij dan ook al een andere dame geroepen die ook al haar bagage moest openen.
Ja, nu was hij al met twee controles tegelijk bezig .. dat was al een pak moeilijker.
Alléé, uiteindelijk kreeg hij die doos open, met wat hulp van Ria.
Met wat gegraaf in de doos vond hij schriften, latten en allerhande andere zaken voor uit te delen in de school. Raar maar waar, bovenaan in die doos zat een paar Alstars voor Rian. Daarin hadden we doosjes met pompoen en paprika zaadjes zitten, Ria schoof die snel opzij zodat hij sneller aan het schoolgerief kon.
Moet je weten Andere doos zit vol nieuwe kleren en heeft helemaal niks te maken met onze school.
Terwijl hij met zijn beide handen in die doos zat, was die andere dame ook aan t zagen tegen hem waarom zij en zeker zij alles moest open maken. This is my job zij hij dan. Ik denk dat alles hem een beetje te veel werd en we mochten vertrekken .. hij heeft niet meer gevraagd naar die tweede doos. Dus wij, OEF, wegwezen hier. We hebben hier zeker wat blufpoker gespeeld. Voor allemaal nieuwe zaken kunnen ze ons taksen laten betalen, met het idee dat we het hier zouden verkopen.
Heel dat grapke koste ons bijna 40 minuten vertraging, en al die tijd moest onze driver staan wachten. Uiteindelijk ging het dan richting hotel.
En wat dacht je, ja in de kamer twee bedden eentje met een zachte matras en eentje met een stenen matras, wat bezielt die Oegandezen toch om zon harde matrassen te gebruiken, we gaan dat hier toch is vragen zenne. Heeft dat nu iets te maken dat zij gewoon zijn van te gaan slapen waar ze staan of liggen? Blijkbaar treffen wij het nooit met die matrassen .
Zaterdagmorgen zijn we ons gezinneke gaan opzoeken. Moet je weten, wij zijn hier voor hen totaal onverwacht, tenslotte eigenlijk voor iedereen. Dus het viel een beetje te verwachten dat ze niet thuis waren dan maar naar de mama van ons Roy. Daar vonden we Britje terug, samen met de broer en zus van Roy. Ze wisten ons te vertellen dat Roy en Thadius naar het platte land waren.
Geen nood .. wij naar de school van Rian. Met wat uitleg en vriendelijkheid kregen we gedaan dat Rian met ons mee mocht. Het weerzien was . niet te beschrijven.
Zij is dan heel de namiddag bij ons gebleven en s avonds laat zagen pas we Roy en Thadeus.
Zondag is het gezinneke heel de dag bij ons geweest, en ja, Ria heeft gewonnen, zij kon Britje als eerste oppakken Herman heeft nog geen succes.
Vandaag (maandag) zijn we vertrokken richting onze school. Onze stop-over is halverwege en morgen gaan we hen daar verrassen!
Groetjes van ons allen hier in Oeganda.
Ria & Herman
10 de en laatste verhaal.
Ja lieve mensen, het wordt inderdaad ons laatste verhaal van deze reis, natuurlijk hebben we honderden verhalen en anekdotes, soms grappige . of juist heel ingrijpende trieste verhalen, we hebben samen meer dan drieduizend fotos waar in we natuurlijk nog stevig moeten gaan selecteren voor onze volgende voordracht in maart voor de VAB VTB die zal doorgaan in De Markgraaf te Hove . Indien jullie hiervoor interesse hebben laten we jullie zeker de juiste datum nog weten.
In ons vorige verhaal verlieten we Uganda, om via Rwanda, Burundi alzo de Congolese grens te bereiken.
CONGO
Maandagmorgen geraakten we dan na 2 uur discuteren tussen Nicole en de plaatselijke machtshebbers, eindelijk over de grens van Kongo, ZONDER extra dollars te betalen. Het was ondertussen al stevig beginnen te regenen . Nicole moest van het ene kantoortje naar het andere .. dan moesten Herman en ik binnenkomen, en dan weer buiten gaan .. allé allé trés Congoléés allemaal .
Enfin, we mochten door .. het regende te hard voor de controleurs van de bagage, zodat die ons ook lieten doorgaan.
Bienvenue à Congo
Het straatbeeld was op slag heel anders nadat we de koord (grens) gepasseerd waren, een brede maar zéér slechte weg vol putten en stukken steen, hobbel hobbel hobbel, dit is nog niks .. zei ons Nicole, we moeten sebiet de rivier nog oversteken, en ik hoop maar dat dit gaat lukken , want met die regen wordt dit met het uur moeilijker. Wij maar rap zeven Weesgegroetjes en een Onze Vader . laat het ons lukken opgezegd, en effectief . het hielp .. Jammer, doodjammer dat ik hier geen fotos van heb, eens aan de overkant zag onze doorsteek er best wel indrukwekkend uit.
Nicole liet ons ( en passent ) een tentenkamp zien waar de militairen met hun families verblijven niet te geloven . In wat voor omstandigheden vele mensen moeten leven, we passeren ook een katoenfabriek waar vroeger duizenden mensen aan het werk konden, nu volledig vernield en platgeschoten tijdens de oorlog, het was wel eventjes slikken . Kongo, het gaf mij eerst een benauwd en eerlijk ook een beetje bang gevoel.
Uvira ligt aan het Tanganika-meer en is in feite niet meer dan een grote hoofdstraat, met evenwijdig twee andere straten, natuurlijk komen daar nog ontelbare kleine straten in uit. De volgende dagen gaan we regelmatig te voet op stap, iedereen kent hier Nicole natuurlijk, zij is dan ook de enige Muzungu ( blanke ) die hier normaal rondloopt.
Het nieuwtje dat er nu plots drie Muzungus rondliepen, was snel algemeen geweten, zo velen kwamen ons een hand geven, en het was zo klaar als een klontje Nicole haar tweelingzus was op bezoek, samen met haar broer. In het begin probeerden we nog uit te leggen dat we vriendinnen waren en geen zusters, maar we hebben het uiteindelijk maar gelaten, wij hadden er geen probleem mee hoor!!!!!!
Heel opvallend is hier toch dat alle mensen je begroeten, JAMBO ( hallo) klinkt het hier langs alle kanten, de vrouwen, de mannen en de kinderen, iedereen heeft wel een glimlach voor je klaar.
Natuurlijk, had iedereen ons gezien het beklemmende en beetje onveilige gevoel van die eerste dag was ik al snel kwijt. Nicole bracht ons naar de plaats waar zij werkte, haar taak bestaat erin om een organisatie mee uit te bouwen die hulp gaat bieden aan de meest gemarginaliseerde groepen ... ex kindsoldaten, vrouwen in moeilijke situaties, weeskinderen, albinos, en ouderen.
Daarnaast ondersteund ze 12 kindmoeders in een naaicursus, met het idee om deze kindmoeders na hun vorming te kunnen laten werken in een opgezet naaiatelier. We bezochten ook deze kindmoeders met hun kindjes, en echt waar, dit is een klein maar mooi project, terwijl de mama s hun cursus krijgen, een echte degelijke algemene vorming, worden de kleintjes bijgehouden. Het is fantastisch dat deze jonge moeders een echte kans krijgen om zelfstandig door het leven te kunnen.
Ook ons Roy, was zwanger van ons Rian toen ze 15 was, als zij dezelfde kansen had gekregen toen dan had ze er nu al véél beter en veel verder voor gestaan.
De partner van Nicole werkt voor de Nation UNI, deze zetten zich in om de vele vluchtelingen ( indien ze zelf willen ) terug naar hun eigen land te brengen. Deze mensen worden geregistreerd, en krijgen terug een stukje grond en huisvesting, men spreekt hier over 60 000 vluchtelingen uit Kongo en Burundi, het is een grote volksverhuizing die er dan plaatsvindt, telkens met een grote groep. Lameck vertelt ons de werking van dit hele gebeuren, héél indrukwekkend allemaal, wat zijn wij toch gelukkige mensen!!!!!!
Nicole rijdt met ons naar de haven van Uvira, het landschap is prachtig, de bergen aan de ene kant en aan de overkant van het Tanganika-meer kan je Burundi zien liggen. De weg is natuurlijk vol met putten en vele stukken rotsblokken, tot drie maal toe moeten we over een brug rijden, waarop je uw chauffeur serieus moet vertrouwen, het is gewoon een kwestie van mikken aldus Nicole .. volgens Herman zat ze langs zijne kant er toch niet veraf .. In het midden van de brug zie je de diepte naar je toelachen. Het stuur van de wagen staat rechts, EN ze rijden aan de rechtse kant hier in Kongo .. ( wagens met een stuur aan de linkerkant zijn hier niet te betalen ). Bij de vierde oversteek is er geen brug meer voor de autos, we stappen uit, het is te gek om nog verder te rijden, het is wel prachtig om al die kleurrijke mensen hier te zien, met op hun hoofd en op hun rug een ongelooflijke vracht, dapper stappen zij over het loopbruggetje naar de overkant.
We eten een paar keer in een plaatselijk restaurant, voor één bord met bruine bonen, één bord met een soort spinazie en één bord rijst plus twee chappatis en dit alles doorgespoeld met een glas verse yoghourt betalen we voor ons drieën 1800 FRANC CONGOLAIS = 1 en een halve euro , de volgende dag eten we zelfs nog iets goedkoper ..
Er zijn ook wel betere restaurantjes hoor, maar het lekkerste eten we toch bij Nicole thuis . We eten piepkleine visjes met kop en staart en al, deze zijn heel lekker klaargemaakt in een tomatensausje, samen met fufu ( een soort meel aangelend met water ) en rijst en een gekookte aardappel ECHT LEKKER in goed gezelschap en met een frisse pint kon deze avond niet meer stuk.
We logeren in het huis van Nicole en Lameck, we voelden ons hier vanaf de eerste minuut thuis.
We hadden een kamer met dubbel bed incluis muskietennet uiteraard, een aparte badkamer met een echt toilet. Er stond zelfs een ligbad in en daarin een kleine plastic kom om je te wassen, en een grote gele jerrycan MET WATER. .. er komt maar af en toe eens water uit de kraan, en dit gebeurt dan meestal s nachts aldus Nicole.
Om onze haren te wassen, kookten we eerst een potje met water .. enfin je zou het bijna romantisch kunnen noemen, zo gezellig met zen tweetjes in de badkamer om elkaar te helpen wassen, als dan ook nog plots de Courant uitvalt is het wel efkes !!!!!!!!!!!!!! Het is toch verbazend hoeveel je kan doen met enkele liters water, die je dan als laatste nog gebruikt om het toilet mee door te spoelen. Toen er ook de derde dag achtereen geen water uit de kraan was gekomen, en al de jerrycans in huis het niveau van droog hadden bereikt, werd er voor de volgende dag plan B voorgesteld, dat we naar de rivier zouden rijden om daar onze watervoorraad water terug op te doen. We lagen nog niet lang in bed, toen we het water in de toilet hoorden lopen, Yes, het water was er terug . Vanwaar dat water dan komt??????????? In alle geval alles werd terug gevuld, en we konden er weer voor een paar dagen tegen.
In ons oorspronkelijk reisprogramma, zouden we Kongo op zaterdag verlaten om dan ergens kort bij de vlieghaven in Burundi onze laatste nacht door te brengen, maar de weergoden beslisten er anders over, het was zo hard beginnen te regenen, zodanig dat het niet zou lukken om de rivier over te steken, dus ook onze laatste nacht van onze Afrika reis brachten we door in Kongo.
Ik hoor het jullie al zeggen . En als het morgen ook nog regent???????? Wel dan was daar nog altijd een plan B. We zouden dan tot aan de rivier rijden, en er zou volk genoeg zijn om dan onze bagage te voet over te brengen, om dan aan de andere kant van de rivier terug in een andere auto te laden die ons dan over de grens moest brengen om naar te vlieghaven te rijden.
Zondag geraakten we droog en veilig aan de overkant, Lameck bracht ons naar de vlieghaven, zonder Nicole, want die mag nog steeds de grens niet oversteken, normaal gezien had zij met ons mee naar België gevlogen, nu heeft zij haar ticket moeten verzetten, doordat haar paspoort al voor de derde maand op rij niet doorgegeven wordt in Kinsjasa. Zo kwam het dat wij als ALLEREERSTE om vier uur al in de vlieghaven waren voor de enige vlucht van die dag, onze vlucht was voorzien voor half negen, wat had je gedacht......... Yes we mochten nog niet door de controle, met als gevolg wij vier uur op een keiharde bank hebben moeten wachten met al onze bagage bij ons. We zijn om HALF ELF die avond opgestegen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Waarom nu toch zo vroeg in die vlieghaven ???? Wel, de grens tussen Burundi en Kongo wordt in het weekend s avonds om vijf uur gesloten, en Lameck moest dus nog terug naar Kongo
Kongo . je bent nu voor ons méér dan alleen maar de verhalen uit school van vroeger, nooit zullen beelden op televisie nog diezelfde betekenis hebben, nooit vergeten we al die mensen die de kracht uitstralen om te overleven. Dank aan Nicole en Lameck , om ons hiermee te confronteren.
Lieve mensen, aan jullie willen we allen dank u zeggen voor jullie belangstelling om ons te volgen, en vooral voor die vele mailtjes die we gekregen hebben.
MET ENIGE TROTS EN EEN WELGEMEENDE DANK AAN JULLIE ALLEMAAL KUNNEN WE NOG MET EEN FANTASTISCH BERICHT AFSLUITEN Wij zijn genomineerd voor de pluim!!!!!!!!
Vanaf zes december zal je kunnen stemmen via ATV televisie voor ons project ZEG HET VOORT ..
Er volgt hierover nog meer informatie.
Samen maken we het verschil OM VAN NIEMAND IEMAND TE MAKEN
Tunalabaagana TOT VOLGENDE KEER
Ps. Ons testpensioen super .. dit willen we zeker nog eens overdoen!!!!!!!
Ria en Herman na negen weken Afrika.
Ons verhaal gaat verder nummer negen
Zondag was het mij al opgevallen dat ons Rian niet was zoals anders, de deugnieterij en de glinstering in haar ogen was er niet meer, terug in Kampala had ze de hele weg geslapen .. we stuurden onze kinderen naar de dokter het bekende gevolg . Bloedtesten wezen uit dat ze Malaria had, hiervoor kreeg ze dadelijk een injectie en de nodige medicatie mee naar huis . Ook maandag moest ze nog drie maal een spuit krijgen, maar ze was s avonds al stukken beter, en de deugnieterij was er terug. Gelukkig had ze vier dagen verlof op school, dit is nog een laatste verlof voor de examens beginnen. Ze had wel schoolwerk mee naar huis gekregen, amaai echt niet simpel zene . Sommige vragen waarop zij géén antwoord wist,zijn wij zelf gaan opzoeken op het internet.
Dinsdag was het vijf jaar geleden dat onze kleine Nicolé gestorven is van Malaria, niet te geloven. Hier sterven nog dagelijks kinderen en volwassenen van Malaria, we zijn hier een paar keer getuige geweest van volwassenen die een zware aanval hadden, zelfs een man die op straat precies de stuipen kreeg, had een koortsaanval van deze ziekte. Als ze hier op tijd medicatie kunnen voor krijgen, kunnen de meeste zware aanvallen vermeden worden, maar het gekende probleem is geld natuurlijk .
Men heeft mij hier verteld, dat iedereen die wil, gratis medicatie kan krijgen voor aids . Hierover heb ik jullie reeds eerder verteld, nu zou al deze gratis medicatie gesponsord worden door Amerikanen . Kan er nu toch ook wereldwijd niets gedaan worden voor al die mensen die niet de middelen hebben om medicatie te kopen voor malaria!!! Een voorbeeld .. toen wij hier aankwamen had de mama van Roy dus zware malaria . Nog nooit van zo dichtbij zo erg gezien, voor zestigduizend Ugandese schilling (komt overeen met ongeveer 19 euro) kon de mama van ons Roy naar het ziekenhuis worden gebracht, daar geven ze die mensen dan een infuus .. is dat leeg, dan sturen ze die terug naar huis, en zo moeten ze afhankelijk van hoe erg het is, meerdere keren per dag terugkomen.
Na drie dagen was deze volledig hersteld, de medicatie voor ons kleine Britt kostte 12 euro, ook zij moest vier keer aan een infuus, bij ons Rian waren we er erg op tijd bij deze keer, vier injecties en 12 Euro en ze was weer kiplekker. Het (gemiddelde) loon van een Ugandees is 45 euro per maand, hiervan moeten ze dan de huur van hun ( kotteke ) betalen, 15 euro voor 1 kamer, en vanaf 3O euro heb je twee kamertjes, géén elektriciteit, geen water, geen toilet. Ze moeten ook zorgen dat er eten op de grond komt, ja sorry ik schrijf grond, want hier heeft praktisch niemand een tafel. Snap je als er dan iemand malaria heeft, dan is er geen geld voor medicatie.
WOENSDAG AVOND MOESTEN WE DAN AFSCHEID NEMEN VAN ONZE KINDEREN
Rian moest terug naar school, en ons Roy ging de volgende dag tomaten plukken in Massulita, en zou daar dan ook moeten overnachten.
We hebben er totaal géén idee van hoelang het zal duren vooraleer we elkaar terug zullen zien.
Toch laten we ze voor de eerste keer in al die jaren zelfstandig achter, en dit geeft een heel goed gevoel. We zijn er best trots op !!!!! Dit alles is voor een groot stuk te danken aan hun bezoek aan België . De meesten van jullie weten allicht nog wel dat zij hier op bezoek zijn geweest en met het geld ze op hun feestje hebben gekregen, hadden ze een zwangere koe gekocht ( Bella) ook 1 geit 1 kip en een varkentje, later hebben we dankzij enkele lieve sponsors nog enkele geiten bijgekocht.
Ze beseften maar al te goed, als ze hard zouden werken in Uganda, dat er ook een toekomst voor hen in het verschiet ligt. In April dit jaar hadden wij beslist dat we hun dan ook alle kansen wilden geven en investeerden in het aankopen van tomatenplanten. Ze begonnen 4 acres te bewerken, twee velden met tomatenplanten en twee velden met bonen.
Alle weken moeten ze dus naar Massulita gaan om het veld te bewerken en sinds de laatste vier weken zijn ze op het eerste veld, hun tomaten aan het plukken. Roy kookt in de week ook nog elke dag voor een 20, soms 30 tal personen en Thaddeus gaat ook elke dag werken voor Orange, een gsm maatschappij.
Bella, de koe heeft haar kalfje gekregen en deze werd door ons Rian VERONIKA gedoopt, een pracht van een kalfje . Hun dierenstal is al uitgegroeid tot zeven geiten, een koe en een kalfje, twee varkentjes, enkele kippen . Als ze nu zo goed blijven verder werken .. dan gaan ze er echt wel komen, en dit alles is dan weer het gevolg van hun bezoek in België.
Vrijdagmorgen vertrokken we dan met AL ONZE BAGAGE en met Francis onze vriend en chauffeur richting Congo.
De eerste dag reden we tot in MBARARA waar we rond drie uur aankwamen, snel aten we een kleine lunch, en checken we in, in het hotel waar dat we s avonds zouden gaan slapen .. we hadden een afspraak gemaakt met vrienden tussen twee en drie uur om hen een bezoek te brengen, hiervoor moesten we nog wel 1 uur en 15 min rijden, met nog wat verloren gereden te hebben was het inmiddels al half 5 toen we ter plaatse aankwamen, onze vriend had ons via telefoon wel door het laatste stukje doorgeloodst. GROOT was onze verbazing dat alleen de huismeid thuis was. Een half uur later kwam de vrouw van onze vriend er aan, met de twee kinderen Na wat gepraat bood zij ons eten aan, het was lekker maar alles was koud, ik vroeg beleefd of we toch niet op Elias moesten wachten met het eten, maar nee .. dat was helemaal niet nodig. Het werd al schemerdonker, en we moesten nog zolang rijden, toen vroeg ik resoluut of ze Elias niet kon vragen per telefoon hoelang hij nog zou wegblijven, toen bleek dat hij nog minstens drie tot vier uur zou onderweg zijn alvorens hij thuis kwam Dit was het moment om dadelijk te vertrekken, Edna de vrouw van Elias, stelde ons voor om ons tot aan de grote weg te begeleiden, zodat we deze keer niet verloren zouden rijden, en niet zouden moeten omkeren op van die smalle wegskes, waar zowel van voor als van achter een afgrond kwam piepen. Hieruit hebben we weer een lesje geleerd, volgende keer als ze ons willen zien zullen zij naar ons moeten komen en niet omgekeerd. Het was natuurlijk al stikdonker toen we in het hotel aankwamen, we hadden die dag zeven uur in de auto gezeten..
Zaterdag morgen zijn we om negen uur vertrokken richting Kigali in Rwanda, we reden precies door Zwitserland of Oostenrijk, de weg was heel goed berijdbaar en zeker niet druk, na anderhalf uur bereikten we grens met Rwanda, eerst uit checken uit het ons zo geliefde Uganda, daarna gaan aanschuiven voor onze visum te laten goedkeuren om Rwanda binnen te geraken, ook de papieren van de wagen werden hier grondig gecontroleerd. In Rwanda is het niet toegelaten om plastic zakjes mee het land binnen te brengen, en men had ons meerdere keren gewaarschuwd dat het 95 % kans is dat je je volledige bagage moet uitladen, en hiermede bedoelen ze dan alles uitladen!!!!!!!
Francis vertelde ons dat we gewoon rustig in de auto moesten gaan zitten, men kwam inderdaad om onze bagage te controleren, maar ONZE FRANCIS sprak deze mensen aan in het Rwandees en de controle beperkte zich tot het openen van enkele ritsen.
We mochten door!!!!!!!!!!!! De bareel werd opengedaan, hier moesten we van baanvak veranderen want men rijd hier aan de rechterkant zoals bij ons in België, het was wel effe wennen.
Rwanda wordt het land van de duizend heuvels genoemd. De natuur is hier adembenemend mooi, we rijden langs prachtige valleien op praktisch nieuw geasfalteerde wegen, was ons ook opviel ten overstaan van Uganda, dat alle velden bewerkt en beplant waren, de wegen zijn hier ook zo proper, nergens een vuiltje te bespeuren.
De discipline in het verkeer is opmerkelijk, geen kris kras door elkaar rijden van brommers en autos, we bereikten de hoofdstad Kigali in de vroege namiddag, na een zevental uur onderweg te zijn geweest. De laatste 50 km. was echter met véél bochten. In Kigali zijn we blijven slapen.
De volgende ochtend vertrokken we om 9 uur richting Bujumbura hoofdstad van Burundi, men had Francis verteld over een nieuwe weg van Kigali tot in Burundi, dit was dan ook héél ontspannend rijden, praktisch géén verkeer, en die natuur ZO PRACHTIG !!!!!! al na enkele uren bereikten we de grens van Rwanda met Burundi.
Hier verliep ook alles vlotjes, weliswaar moet je natuurlijk, het nodige geduld opbrengen, voila , Rwanda waren we al uit, nu nog een visum aanvragen voor Burundi .. we mogen niet klagen, het was niet snel maar het ging vooruit.
De grens werd opengedaan door middel van een stuk koord ..
De baan was nog steeds even mooi, maar hier werd deze baan méér gebruikt door voetgangers dan door autos, het was zondag, de mensen dragen hier veel knalkleuren, ORANJE is hier duidelijk de lievelingskleur, super mooi om te zien, het was wel weer een lange dag om te rijden, om vijf uur bereikten we uiteindelijk Bujumbura, na ontelbare eindeloze bochten in de weg.
Hier hadden we een heel lokaal hotelletje, normaal zou Nicole ons hier komen ophalen, om ons de volgende dag naar Kongo te brengen, maar die zit nog steeds zonder paspoort en mag Kongo niet uit!!!!! Nieuwe programma we moeten ons tot aan de grens laten brengen en Nicole, zal ons daar met auto staan opwachten, in niemandsland, om onze bagage over te laden.
Gelukkig , onze Francis, stond erop om ons naar de grens te brengen, hij kon het niet over zijn hart krijgen om ons in Bujumbura zomaar achter te laten ..
Maandag morgen bereiken we dan de grens Burundi - Kongo, Nicole staat ons effectief op te wachten Het weerzien was natuurlijk geweldig . Het land Burundi verlaten géén probleem, nu is het de moment om dag te zeggen tegen onze goede vriend Francis, afscheid nemen is toch altijd een beetje vervelend, maar we hadden niet veel tijd om te treuren de grens met KONGO!!!!!!!!!! het begon pijpenstelen te regenen, en is dat hier een grens????????
Voor Kongo hadden we al een visum, die we aangevraagd en gekregen hebben in de Kongolese Ambassade in Uganda. Maar volgens die mensen in hun kotteke telde die VISA NIET!!!!!!!! Deze moest eerst aangevraagd en goedgekeurd worden in Kinsjasa, meer dan duizend km. Verder.
Ons Nicole, kent natuurlijk al die mensen hier enfin om een héél lang verhaal een beetje in te korten, twee uur heeft héél die cirque geduurd, jammer dat we hier géén fotos van hebben kunnen en mogen maken .
Zonder Nicole WAS ONS DIT NOOIT GELUKT dit verhaal gaan we wel vertellen op een andere keer . Eindelijk mochten we de grens ((((((((( een koord))))))))))) oversteken. Al dadelijk was het hier helemaal anders SLECHTE wegen en een totaal ander volk, effe benauwend ..
Om Uvira te bereiken moesten we met de auto de rivier oversteken, Nicole vroeg ons een schietgebedje te doen, omdat het zo hard regende de laatste dag, en die rivier oversteken géén lolletje is Het is haar natuurlijk gelukt!!!!!!
Kongo niet te beschrijven, alle verhalen die men ons vroeger in de school vertelde kwamen weer te boven ..
Onze power is op DAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAG MET ONS IS ALLES OK dikke kus voor iedereen .
Achtste editie Uganda
Zaterdagmorgen 11 uur , Yes Yes, onze kinderen kwamen mooi op tijd aan in Iganga, zij hadden een rit van drie en een half uur achter de rug Wij hadden er voor gezorgd dat er een laat ontbijt voor hen klaarstond. Ik en Herman hadden s morgens, heel vroeg ons ontbijt gehad.
Het weerzien was fantastisch . We hadden ze twee en een halve week niet meer gezien, en de laatste keer dat we ons Brittje zagen was ze ziek ( weeral malaria )
Met ons Rian was het zelfs drie weken geleden, we vonden dat ze weer vermagerd was, maar alles was ok
Op de uitnodiging van de introductie stond er 12 uur als begin tijd. We kennen het hier al een beetje, een beetje later komen kan géén kwaad..
Dus wij pas om twaalf uur vertrokken , om dan ter plaatse te zijn om kwart voor één.
Daar aangekomen waren ze nog volop met de versieringen bezig, nog niemand had zijn feestkleren aan. Verdorie, hadden we ons weer laten bedotten ????????
Wij dan maar eerst naar onze school, want hiervan hadden onze kinderen nog nooit iets gezien, enkel fotos.
Rond twee uur .. onveranderde situatie in de place to be .. Wij met z,n allen onder een boom, uit de zon gaan zitten, gelukkig hadden we onderweg een volledig karton flesjes mineraal water gekocht .. Roy verdween even, en kwam terug met een paar tomaten, één avocado en twee borden met witte gekookte rijst. Als een volleerde huismoeder zorgde zij ervoor dat wij toch ieder wat droge rijst konden eten, want wij hadden ondertussen honger gekregen, we verdeelden dit eten onder acht ..
Om 5.30 u is uiteindelijk .. het spektakel begonnen.
Zo een introductie is eigenlijk een toneelstuk ( komedie ) die hier opgevoerd wordt tussen twee families. De familie van het meisje nodigt de familie van de jongen uit. Met véél lawaai en bla bla wordt dan de volledige familie van de jongen toegelaten op de familiegrond van het meisje.
Die genodigden, moeten dan eigenlijk het meisje uit de familie uitkopen. Voor dit alles een groot spektakel in het LUSOGA (plaatselijk dialect, nog erger dan Chinees )
Voor nog meer geld te krijgen had de familie een tante uit België laten overkomen ( IKKE DUS )
Ze hadden mij verdorie anderhalf uur in een snikhete auto verstopt, ik moest zo gezegd van de vlieghaven komen met de nodige bagage, daarvoor was ik al een uur in een bedrukt, vol zweet ruikend lokaal gedumpt, met allemaal tetterende vrouwen die amper iets tegen mij konden zeggen.
Nadat mijn deel van het toneelstuk was opgevoerd , mocht ik dan eindelijk bij Herman en de kinderen gaan zitten. Ondertussen was het al zeven uur voorbij en dus al stikdonker. .. Door het lange wachten , het vele lawaai en nog steeds niets gekregen om te drinken, was dit alles serieus op onze zenuwen beginnen te werken. En plots .. viel de stroom weg!!!!!!!! NOG DONKERDER .
Voor ons een geschenk uit de hemel, en ZONDER nog maar het koppel gezien te hebben, zijn we stilletjes verdwenen. De reactie hierop weten we nog niet, maar die zal allesbehalve positief zijn,
we waren trouwens eregasten, en men zou ons nog voorstellen als de weldoeners uit België
Hoe lang heel die cirque nog geduurd heeft weten we niet, maar dat lange wachten was er echt te veel aan !!!! zelfs onze kinderen waren het dik moe !!! Er was ons beloofd dat alles tussen zes en zeven uur gedaan zou zijn en ze wisten trouwens goed genoeg dat wij LIEFST VOOR HET DONKER terug in het hotel wilden zijn. Dit was voor ons, ons allerlaatste introductie .. nooit meer!!!!
Onderweg van Namutumba naar Iganga, heb ik dan eten besteld voor ons gezelschap van acht. Gelukkig kenden we de menu van ons hotelletje van buiten, de meesten bestelden een grote tilapia die ze hier echt wel super lekker kunnen maken we hadden dus nog een pikdonkere rit van een uurtje voor de boeg, en uit ervaring weten we dat het meestal één uur en soms anderhalf uur duurt vooraleer er eten op tafel komt
YES , om half negen zaten we met zn allen na een warme douche met een groot bord vol lekker eten. We hadden nog een leuke avond alhoewel we moe waren van NIKS te doen Het was onze laatste avond hier . We kregen nog wel een ongelooflijke leuke verrassing vanwege de manager van het hotel ..
Eerst wil ik jullie nog vertellen dat we s morgens een groot papier hadden geschreven, om het volledige personeel te bedanken voor de goede service, de vriendelijkheid en hospitallity vanwege Ria en Herman uit België.
Dus die zaterdagavond kwam men ons vertellen normaal gezien als er gasten zolang blijven, organiseren we een Party ((((( een party voor ons twee ???? ))))), maar de manager was vergeten dat dit onze laatste avond was, en daarvoor ter compensatie biedt hij ons het diner aan dat we nu gaan krijgen .. JA WATTE .. EUH WE ZIJN WEL MET ACHT!!!!!!!!
En zowaar het waar is, wij hebben voor die avond NIETS moeten betalen.
WOW in Afrika iets gratis !!!!!!! Nu moet je weten dat dit het meest goedkope hotel is van onze hele reis, we betaalden hier 27 euro per nacht voor ons twee samen, ontbijt inbegrepen, we waren natuurlijk wel goede klanten (((((( lees .. Lieve klanten )))))), maar alles was hier naargelang, het eten is hier nog niet half zo duur als in Kampala
Het hotel heette MUM HOTEL ( voor eventuele geïnteresseerden )
HUN MOTTO IS:
Kom als een gast , en ga als een vriend !!!!
Een motto, dat klopt als een bus.
Zondag na het ontbijt vertrokken we dan terug richting Kampala, maar eens in Jinja aangekomen hadden we nog een verrassing voor onze kinderen, een boottochtje op de Nijl tot aan het begin van de bron van de Nijl dit feestje was bijna niet doorgegaan, men vroeg ons voor deze trip bijna het driedubbele van de prijs die we betaald hadden met Elke . JA MAAR DE PRIJZEN ZIJN OPGESLAGEN ? DE MAZOUT IS DUURDER GEWORDEN Enz .. Enz ik vroeg heel beleefd aan die man of ik er dan echt zo uitzag als een domme gans . Drie weken terug was het 30.000 U shilling en nu ineens 8O OOO , ik bedankte hem feestelijk, en wij terug met ons gevolg richting auto.
Komen we daar plots onze bootman van enkele weken terug tegen, hey mama how are you??????
We vertelden hem het probleem en .. een half uurtje later zaten we te genieten van ons tochtje op de NIJL voor de prijs van 30.000 U Shilling. We zijn daarna dan nog met zijn allen lekker gaan eten in Jinja, en daarna dan vertrokken naar Kampala. Het was een leuke dag geweest voor iedereen, en we kregen een warm welkom van het personeel in ons oude vertrouwde hotel.
Tot volgende keer
Speciaal aan al de collegas van Ria een heeeeeeeeeele dikke knuffel
GROETJES VAN Ria en Herman
Uganda zeven.
Dag lieve mensen allemaal .
Het is weer hoog tijd om eens iets van ons te laten horen we zijn er twee dagen even tussenuit geweest, (we hadden er eventjes nood aan, en ook moesten we dringend onze financiën spijzen).
Hier in Iganga is er namelijk géén Bank of Afrika, en onze voorraad MILJOENEN UGANDESE SHILLING WAS OP.
Elke avond computerwerk om de financiën netjes bij te houden behoort ook tot één van onze dagelijkse rituelen, gelukkig is dat Herman die alles tot in de puntjes bijhoud, en ikke die moet delibereren wat we in onze planning moeten schrappen om rond te komen, omdat er altijd wel iets extra bijkomt. Dit brengt dan ook wel soms stevige discussies met zich mee, die we steeds weer met elkaar moeten oplossen. WAAROM ZIJN WIJ TOCH GEEN RIJKE MENSEN????????????
Mensen , soms .. niet te doen. Enfin ons budget voor de school is op!!!!!! Er is nog wel voorzien dat we de Principal van de school vier maanden gaan betalen een 133 euro per maand, en ook voor twee maanden loon voor de computerteacher.
Daar we dit met een opdracht door gaan sturen elke maand vanuit België, kunnen we hier nog steeds voor héél dringende zaken , voorlopig van dit budget afpikken.
Men heeft ons namelijk laten weten van uit België dat er op zaterdag 20 november een avondconcert zal worden gegeven door de Koninklijke Harmonie Sint-Laureys van Hove in de Kerk, centrum Hove.
De opbrengst wordt verdeeld onder vijf goede doelen, waaronder onze school. ALVAST HARTELIJK DANK AAN DE KONINGKLIJKE HARMONIE Sint-Laureys VAN HOVE.
Kaarten zijn hiervoor nog steeds verkrijgbaar voor dit prachtige concert , inlichtingen zijn te verkrijgen bij ( info:www.harmoniehove.be)
Lieve mensen vanuit Uganda een warme oproep ALLEN DAARHEEN .. WIJ zullen er ook zijn, vers uit Uganda, je zult ons wel herkennen aan onze bruine snoeten.
Ok nu terug eventjes naar woensdag morgen jongstleden, wij hadden dus onszelf maandag en dinsdag vrij af gegeven, op zn Afrikaans Ria .. 1 dag , en Herman 1 dag, en door het feit dat we hier alles samendoen, hadden we dus twee dagen, komt daar nog bij dat we ons zondag in Jinja hadden laten droppen, ET VOILA , we hadden een weekendje.
We hebben genoten van de rust, de stilte en s avonds van het donder- en bliksemwerk.
Maandag zijn we dan naar Jinja stad gewandeld, waar we op zoek moesten naar een Kanzu ..
Een Kanzu is EEN KLEED !!!!!!! Een lang wit kleed tot op de grond, dat gedragen wordt door MANNEN. JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA, Herman moet op het introductiefeest zaterdag dus een KANZU AANDOEN! EN IKKE EEN GOMEZ. Dat is uiteraard een plaatselijke jurk, met van die hoge puntmouwen, ik heb mijn kleren laten maken hier door de schooljuffrouw, maar heb het model serieus westers aangepast. Géén mouwen.
We zullen jullie een foto toesturen hé . Als het op iets trekt natuurlijk.
Maar eerst terug naar woensdagmorgen toen we in de school aankwamen, was het net of we een slag in ons gezicht kregen . Ze hadden een vals plafond in de computerklas gestoken !!!!!!!! Niet volledig toe, want hun geld was op. HET WAS ALS VERRASSING BEDOELD.
Toen ze ons enkele weken geleden hier over vertelden was dat nog toekomstmuziek,
NEEEEEEEEE NATUURLIJK ZOUDEN ONZE PASGEVERFDE MUREN NIET BESCHADIGD WORDEN ..(§è!è§(((eéé(§§çé(§è!çàp))àç!è§(é(§è!çà)!!!!!!!!!!!!!!
Zwaar teleurgesteld waren we op dat moment IK RAAK HIER GENE BORSTEL VERF MEER AAN----------- WE ZIJN ER VERDOMD EEN UUR GAAN BIJ ZITTEN . Kwam er nog bij dat we een stevige kast hadden laten maken om s avonds de computers veilig in te steken . die was ondertussen ook geleverd, ze valt bijna voorover ((((( de deuren zijn zwaarder dan de kast )))))
GEEEEEEEEEEEEN PROBLEEM Toch . We leggen die kast gewoon neer op zijne kant !!!!!!!! HERMAN ZIJN HAAR WAS AL GRIJS, maar geloof mij NU IS HET al HEEEEEEEEEEEEEEL GRIJS!!!!!
We zagen het effe allemaal niet meer zitten, normaal gezien ging Herman die dag onze nieuw gekochte scanner en printer uittesten, en zouden we ook de eerste voorbereidingen nemen om de dakgoot van het grote gebouw af te breken , het is nog de bedoeling dat we die helemaal terug gaan plaatsen, maar dan wel zodanig dat er wel REGENWATER IN DE REGENTON GAAT KOMEN!!!!!!
Onze fut was weg plots kwamen er de vier uitgekozen leerlingen van de lagere school aangestapt met hun leraar, ze hadden elk de gevraagde pasfotos bij, die ze hier nodig hebben voor de registratie,en met een smile die niet te beschrijven is bedankten ze ons in naam van hun ouders. Wij even samen met deze vier op de foto, en ja HIER IS HET TOCH UITEINDELIJK OM TE DOEN HE .
Herman , begon aan zijn geplande werk, en ik .. begon verf van de ruiten te verwijderen, om deze dan later te kunnen kuisen.
Toch zijn we die dag vroeger dan normaal naar huis gegaan, en s avonds konden we alles toch al weer véél beter relativeren, ondanks dat we anderhalf uur op ons eten hebben moeten wachten, en dat we plots in de pikdonker onder de douche stonden . maar na het lezen van enkele mailtjes en een gesprek met onze vrienden via skype, zijn we dan die avond op tijd in ons keiharde krakende bed gaan liggen .. dit zullen we toch nooit gewoon worden . Afrika.
Donderdag zijn we dan terug met véél goede moed naar Namutumba vertrokken, waar we die dag echt KEIHARD gewerkt hebben, de oude dakgoot is helemaal afgebroken en we zijn met ONGELOOFLIJKE VOORHISTORISCHE MIDDELEN TERUG AAN DE HEROPBOUW BEGONNEN. Het was weeral stevig pikdonker toen we terug in het hotel aankwamen.
Donker . wat is dat hier met het verkeer s nachts ??? De meesten rijden zonder lichten op hun wagen, komt daarbij nog dat de mensen hier precies als het donker wordt tot leven komen, en als ze dan al eens een lichte kleur van kleding zouden aandoen!! .. Kris kras tussen de wagens door de straat oversteken, met of zonder fiets, brommers die veeeeel te brede lading vervoeren, (zetels, bedden, planken, alléé noem maar op) ook al zonder licht . Dan heb je nog van die grote vrachtwagens en bussen die rijden als gekken. Zelfs koeien en geiten, kippen en schapen lopen hier nog op de straat, je moet al zeer goede ogen hebben om je hier in het verkeer te begeven.
Vandaag vrijdag was onze laatste werkdag in de school. We waren extra vroeg opgestaan want die dakgoot moest af geraken. We hadden ook extra hulp gevraagd, want met de middelen waarmee je hier moet werken neem onze tijd maar maal vijf, zes, en dan nog. Al de gaatjes moesten met zon handboor gemaakt worden, slechts één boortje in heel Namutumba, dus uitkijken dat dit niet brak . De st. Jozefzaag die blijkbaar bot was aan één kant, het was moeilijk om een plankske recht af te zagen. En dan .. geen nagels .. dus van die ouderwetse houtvijzen met slip, moesten één voor één met de hamer in het hout geklopt worden, bang dat elk moment de steel zou breken .. wat dan ook nog gebeurde Mensen toch, dit is echt 50 jaar terug in de tijd ..
We sakkeren dikwijls op die Afrikanen, dat ze traag werken en dat alles veel langer duurt maar als je zelf zo wat begint te karweien, begrijp je dat al veeeeeel beter.
De dakgoot is toch nog afgeraakt, het was al vier uur en we hadden zelfs nog even de tijd om bij onze African Daddy langs te gaan. Daar waren ze volop bezig met de voorbereidingen van de Introductie die morgen doorgaat. Vrouwen waren met een mes matoké (bananen) aant schillen. Ria moest van onze Daddy dit ook eens proberen, VERWONDERD dat nen Muzungu dit kon!! .. die denken hier nog altijd dat wij in België voor alles en nog wat een housegirl hebben
Dat schillen ging zelf vlot en rap, Ria had vanuit België haar aardappelmesje meegebracht, ongeloof, dat je met zon klein mesje zo snel kan schillen. Matoké schil je zoals aardappelen bij ons maar die bananen zijn wel vrij hard, en vuil handen dat je daar van krijgt. Ria moest haar handen wassen met paraffine, en goed wrijven met een plastiek zakje, maar wonder o wonder, haar handen werden terug clean.
Ondertussen stonden de mannen rond te draaien, ze hadden een tent gaan huren .. maar niemand durfde beginnen deze op te stellen. Moet je weten, ze verwachten morgen zon 300 gasten, dus wij dachten toch wel een tent met wat afmetingen.
Ja mensen, een partytent was het, vijf bij vijf meter . alléé alleen zon puntdak hé. Waar ze die 299 andere mensen gaan zetten ?????
Herman is dan maar begonnen met de buizen te sorteren, even de tent opengelegd, en heeft dan gedelegeerd hoe alles in elkaar paste.
Morgen, zaterdag zien we eindelijk, na een kleine drie weken, onze Afrikaanse kinderen terug. Namutumba ligt op een 180 Km van Kampala, waar ons Afrikaans gezinnetje woont, te ver om zo maar even langs te komen
Samen gaan we naar die Introductie en zondag keren we terug naar Kampala met zen allen.
Ons werk zit erop in de school, maandag 8 november starten de computer- en andere lessen.
Met een terugblik zijn we al bij al toch tevreden met ons gerealiseerd werk, het is gemakkelijker gezegd dan gedaan maar we hebben het gefikst.
Volgende week volgt er een verslag van komende dagen en met prettige fotos gespekt.
Groetjes aan iedereen.
Ria en Herman.
Uganda 6° episode
Hey dag allemaal . hier zijn we weer, sorry, vorige keer viel de stroom zo dikwijls uit dat het niet mogelijk was om nog meer te vertellen.
De voorbije week heeft het hier elke dag serieus geregend, lees maar gerust GEGOTEN en .. het onweer is naargelang, niet normaal voor deze tijd van het jaar zeggen ze hier . sommige avonden koelt het hier soms echt serieus af, je ziet de mensen dan met een dikke trui en sommigen zelfs met een DIKKE JAS, dit is dan de moment voor mij ( Ria ) om een dun vestje aan te doen.
Maar vandaag is het snikheet meer dan 30 graden, je moest mij hier nu zien zitten . Het is vandaag zaterdag, al vroeg zijn we weer naar de school vertrokken, en sinds een uurtje HEB IK GEDAAN MET SCHILDEREN!!!!!!!!!!!!!!!!!!! HET IS NU VIER UUR IN DE NAMIDDAG.
YES YES, Het nieuwe gebouw is dus volledig geschilderd van binnen ( klaslokaal en bureel) en ook de voorkant buiten (( de zijkant is niet bezet dus wordt ook niet geschilderd voorlopig)), vandaag heb ik de laatste keer de ramen geschilderd , en nu zit ik dus voor de school met mijn laptop met jullie wat te praten. Maar dit gaat niet lang duren want het is hier snikheet en de zon brand te hard, dus ik zal naar binnen moeten vluchten.
Herman is nog druk bezig, hij heeft vandaag de elektriciteit gelegd in het kantoortje en is nu bezig met de stabilisators voor de computers aan te sluiten. We werken hier voorlopig met een generator, want de kabels voor het openbaar net zijn nog steeds onderweg van CHINA het laatste geld voor deze kabels wordt pas betaald wanneer deze effectief geplaatst worden. Normaal gezien deze maand nog ( zeggen ze, maar geloven doen we dat niet! )
Het is de bedoeling, om vandaag eens op tijd te kunnen stoppen, wat meestal niet het geval is.
Met op tijd bedoel ik ten laatste om 17.00 uur hier te vertrekken om dan iets voor 18.00 in het hotel te zijn, zodat we nog voor de donker binnen zijn.
We zijn nu vandaag negen dagen achter elkaar in Namutumba aan het werken, we beginnen het wel te voelen, maar het resultaat is er aan te zien hoor.
WAT WE AL GEDAAN HEBBEN:
Gebouw opgeruimd ..primer op de muren gezet eerste kleur groen .. tweede kleur groen .. boord van andere kleur eerste laag . tweede laag elektriciteit gelegd ( Herman), Ria ramen geschilderd (niet zo simpel véél traliewerk), deze hebben ook drie lagen gekregen, ondertussen hebben we acht stevige degelijke computertafels laten maken (voor twee computers per tafel) en zestien stoeltjes.
Woensdag zijn ze dan de computers komen leveren en installeren. De afspraak was om 10 uur in de morgen , RARA .het was half vier in de namiddag als ze hier waren .ECHT WAAR!!!!!!
Het was dus al pikkedonker toen we nog naar huis moesten rijden. En vrijdag moeten ze nog terugkomen, want alles was er nog niet bij .. géén probleem voor ons , maar géén schilling extra!!!!!!
Normaal nemen we elke dag ons lunchpakket mee vanuit het hotel (een soort croque meneer, hoe schrijft ge dat ook weer ???) die we dan s middags koud op eten, maar omdat we dus vandaag drie mensen voor de computers zouden hebben, hadden we die morgen vers vlees, rijst en bonen gaan kopen , ook een tiental tomaten, paprika en ajuinen. Samen met aardappelen en Matoke
(bakbananen) zou dit méér dan genoeg zijn we vroegen dus s morgens om dit eten klaar te maken tegen 1 uur, wisten wij véél!!!!!!!!!
Onze African Daddy was die dag bij ons, om twee uur maakte ik (Ria) al van mijne tak dat ik honger had. Om half drie heb ik gewoon mijne borstel neergegooid en gezegd dat ik in staking ging als ik géén eten kreeg!!!!!! Ok het eten is klaar, kregen we te horen . ik met Herman efkes te voet naar het huis van de familie (12 min. stappen) het kon ons niet bommen of de rest volgde of niet .
Het eten was LEKKER .. het vlees was uitzonderlijk mals (kon ook niet anders, had UUUUUUUUUREN kunnen pruttelen). Ok !!!!!! eten op, wij al terug naar de school!!!!!!
De anderen waren nog aan het eten de mensen van de computers waren nog altijd niet aangekomen . 20 minuten later was het dan zover, om de een of andere reden ZE hebben altijd een uitleg klaar, Dit is AFRIKA .
Kwaad worden helpt hier ook niet, daar heb je alleen zelf maar problemen mee ( je moet toch terug je goede humeur proberen terug te krijgen) MAAR SOMS !!!!!!!!! tanden bijten.
Hoe Herman die elektriciteit klaar gekregen heeft ??????????? Het materiaal trekt hier op niks, made in China of toch zoiets, regelmatig hoorde ik hem sakkeren en vloeken . maar even daarna was hij weer lustig aan het meezingen met onze Afrikaanse muziek. Je houd het niet voor mogelijk, in één stopcontact drie verschillende schroeven, dus drie verschillende schroevendraaiers nodig !!!!!!! die er niet waren, ik geloof dat ze al die goedkope rommel in Afrika dumpen.
Het gereedschap waar hij dit alles mee heeft in elkaar gefikst! Niet te geloven, met een grote nagel en een pas gekochte hamer moest hij een gat door de muur slaan om een kabel door te krijgen, na vier slagen begeeft die hamer het al Pas s morgens gekocht!!!!!!!!! We zijn hem dan ook gaan terugbrengen en hebben een andere gekregen. Lag het nu aan die hamer of aan de kracht van Herman ?? of was het ook chinees materiaal ?? Er was één schroevendraaier, dus zag ik hem ook regelmatig met het piepkleine ding van zijn zakmes werken . In België zou hij er nog niet aan denken om met zulk gerief te beginnen en alles snel buiten gooien!
Maar dit noemen ze grenzen verleggen nietwaar!!!!!!!
Geloof ons maar, wij zijn rot verwend in België, op alle gebied, en met het materiaal dat ze hier verkopen, niet te verschieten dat hier alles veeeeeeeel langer duurt!
Vrijdag laatstleden hebben we OPENDEUR DAG gehouden, niet te veel van voorstellen hoor ..
Wij dus weer vroeg opgestaan en op tijd naar Namutumba. Daar aangekomen eerst al de computers terug geïnstalleerd. Ja ja, de computers waren uit het lokaal genomen omdat dit lokaal nog teveel zweet en er is te veel vocht. Twee computers waren niet op te starten .. geen probleem . de mensen van de computers kwamen toch langs.
Op de middag zijn we de weg overgestoken om in de primary school (lagere school) te gaan vertellen dat de twee beste leerlingen van het 7° leerjaar, gratis een cursus Computerles mocht komen volgen.
Een cadeau meer dan een maandloon hier !!!!! Euforie ten top. Zelf de teachers waren gelukkig.
Die waren zo curieus betreft het computerlokaal lieten gewoon hun leerlingen achter en kwamen met zen allen (11), directeur inbegrepen, dadelijk met ons mee om een kennismaking les te volgen.
Kan je dat voorstellen .. gewoon een school zonder leerkrachten!!!!
Nadat de voltallige klas P7 was komen kennismaken met een computer, voor de meesten iets Sciences fiction achtig, hadden we een interview (lees schriftelijk examen). Op de vijf simpele vragen was er slechts één jongen die alles juist had, mensen .. wat is dat niveau van onderwijs hier toch laag!!!
Na een telefoontje met België kwamen we overeen om vier leerlingen de kans te geven om hier computerles te volgen. Die 70 euro per leerling nemen we maar mee op in ons Budget.
Deze vier leerlingen, twee jongens en twee meisjes, zijn naar huis kunnen gaan met hun inschrijvingsbewijs, voor elk EEN MEER DAN EEN MAANDLOON! en een sleutel naar hun toekomst.
Na de middag zijn er nog gegadigden langs geweest, al bij al toch wel veel belangstelling. Zelfs op het moment dat we in de wagen wilden stappen nog twee geïnteresseerden, de computers waren toen al terug opgeborgen, pech voor hen, morgen terugkomen!!!!
Hierbij stoppen we voor deze keer, een vervolg is voor komende week.
Vele groetjes aan iedereen, bedankt om een mailtje terug te sturen.
Ons testpensioen is nu bijna voor 2/3 voorbij en het bevalt ons nog steeds!!!
Groetjes van Ria en Herman.
Vijfde bericht
Dag lieve mensen allemaal,
Eventjes eerst en vooral wil ik speciaal de groetjes doen aan mijn zieke collega Chantal, ik weet dat je onze berichten kan lezen, maar jammer genoeg weet je niet hoe je hierop kan terugsturen
In elk geval ik denk heel dikwijls aan u, en via deze weg krijg je dan ook een SPECIALE EXTRA KNUFFEL VAN MIJ xxxxxxx Hou je goed hé!!!!!!!!!!
Hierdoor wil ik graag aan iedereen eventjes melden, dat jullie ons altijd kunnen een mailtje terug sturen je gelooft het misschien niet .. maar hoe piepklein ook je berichtje is, het is voor ons echt waar een welkome afleiding savonds. We kunnen in onze nieuwe verblijfplaats elke avond 2 uur gratis op internet, dus . Geen enkel probleem wij kunnen jullie mailtjes lezen.
Donderdagmorgen 14 oktober was het dan zover, onze bagage stond terug gepakt, verdeeld voor Namutumba wat we nodig hebben aldaar, en Iganga het Stadje waar we de volgende weken gaan logeren. Gelukkig mogen we ook een groot gedeelte van onze bagage in Kampala laten staan, waaronder onze GROTE ADUNGU (((( ( we horen het jullie al zeggen )))))))) wat is dat, wel dit is een GROOT Snaarinstrument, dat Herman al jaren graag wil hebben , weliswaar voor decoratie in huis. Nu hebben ze er een voor ons gemaakt, alleen is hij nogal groot uitgevallen en weegt tussen de 12 en 15 kg.
Ok . De planning was dus alvorens Kampala te verlaten, om al onze bestelde verf te gaan ophalen midden in de stad, en daarna de bagage te komen oppikken in het hotel .. Ok ,zo is het dan ook gebeurd met de nodige vertragingen .. ( er moesten nog enkele potten verf gehaald worden in de Fabriek) Het was maar vijf Afrikaanse minuten wachten .. 40 minuten dus!!!!!!!
Onze auto zat STAMPVOL, IKZELF HAD NOG JUIST een gaatje om te zitten . We maakten een halte in MUKONO, een stadje waar we samen met een Nederlands koppel hadden afgesproken die hier ook een prachtig project hebben opgestart, samen hadden we een lunch, en een fantastische babbel, het is tof dat we kunnen leren van elkaar, en het is ook ((((( fijn))))) om te horen dat ook hier niet altijd alles van een leien dakje gaat.
Aangekomen in IGANGA .. sorry sorry sorry, we hadden jullie pas morgen verwacht, en we zullen dan morgen de matras (((( we hadden enkele weken geleden om een zachte matras gevraagd ))))) vervangen, want nu is het al te laat .. We voelden ons die avond heel onwennig in dit hotel, ik had even het gevoel dat ik dat hier niet lang zou uithouden, maar nu enkele nachten ( en twee matrassen ) later, voelen we ons hier al meer thuis . HET PERSONEEL doet allemaal zijn best en is supervriendelijk, onze kamer is natuurlijk niet zoals in Kampala .wacht ik zal ze eens beschrijven
Als je de deur opendoet zie je een REUZEGROOT BED , dan staat er ook een grote kleerkast in waarvan je de deuren wel open krijgt als je er naast gaat staan.
Er staat tegen de kant een plastic ronde tafel met 1 stoel ( er is geen plaats voor een tweede) verder nog 1 nachtkastje en een kleine ijskast, met dit alles staat de kamer VOL . Dan hebben we nog een ruime douche, waar een toilet in staat . Jaaaa je leest het goed er staat een aftrekker met halve bortselsteel, na onze douche is een dagelijks kuisritueel nodig, want niet alleen de vloer moet opgedroogd worden, ook het toilet moet na elke douche mee afgedroogd worden, en dan mogen we niet vergeten op voorhand het toiletpapier te verwijderen .. OF WE HEBBEN EEN PROBLEEM. We leren snel bij
Vrijdag morgend vertrokken we met een volle wagen richting Namutumba (school).
Enkele weken geleden lieten ze ons vol trots hun nieuwe bijgebouw zien, een mooi stukje erbij . 1 groot lokaal eventueel om als computerklas in te richten, en daarbij nog een mooie ruimte die men als kantoortje wil gaan gebruiken .. jaja allemaal goed en wel, maar dit gebouw heeft nog geen binnen of buiten beplaastering, er moet ook nog een afdak gemaakt worden !!!!!!!!
Hiervoor hebben wij géén budget dit zit niet in onze planning . Maar ook in Afrika kunnen ze snel zijn als ze willen. Toen we dus die vrijdag aankwamen was zowel de binnen als de buitenkant bezet, en was men druk bezig aan het plaatsen van een opstap ..
Eerlijk toegegeven, deze plaats zal géén geluidoverlast hebben van de andere lokalen, is ook al beter beschermd tegen het stof en kan ook beter bewaakt worden.
Wij dus aan de slag .. met een aftandse borstel de muren proper maken, en onze eerste laag primer erop zetten, dit alles onder grote belangstelling twee muzungus (((((blanken )))) . HALLO er gingen er enkele zelf bij zitten . Dit werd Ria TEVEEL .. ging er héél demonstratief naast zitten en zei HELPEN of BUITEN !!!!!!!! was het van de kwade blik, of verstonden ze nu plots ONZE TAAL . We zullen het nooit weten , maar ze waren weg en zetten zich onder een boom.
Simon De verantwoordelijke voor de school, heeft ons wel vanaf de eerste dag komen helpen, hij is ook degene die ons elke dag naar Namutumba brengt en ook savonds terug naar het hotel.
Grote belangstelling is er natuurlijk ook van de vele kinderen . MAMA RIA Bye klinkt het regelmatig, soms zie je gewoon niemand en hoor je ze alleen maar, tot je beter kijkt en er hier of daar eentje vanachter de struiken tevoorschijn komt, de meeste van hen met groezelige gezichtjes en kapotte kleren, maar met een smile om U tegen te zeggen. JAMMER GENOEG heeft Ria niet véél tijd om met de kinderen bezig te zijn, maar zelfs tijdens het schilderen van het buitengebouw, klinkt er regelmatig BROEDER JACOB .. BIM BAM BOM is de meest favoriete zin van het liedje ..
Wanneer we savonds terug vertrekken is het precies of de tamtam heeft zijn werk gedaan de kinderen lopen de auto achterna .. ALS WE HIER NU DE PAUSMOBIEL HADDEN !!!!!!!! DE paus zou misschien jaloers worden IEDEREEN wuift naar ons , vrouwen die aan het koken zijn mannen die met een zware vracht op de fiets aan het balanceren zijn, het is gewoon aandoenlijk.
WE werken echt wel stevig door vrijdag- zaterdag- zondag-maandag dinsdag
Onze power is op, we gaan dit al doorsturen
Lieve groetjes en het vervolg volgt in het weekend ok!!!!!!! daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
Hallo Iedereen 4de deel
Terwijl we hier op de computerman zitten te wachter, en Herman contracten aan het opstellen is voor de school, kom ik een praatje met jullie maken.
Een vraag van vele onder jullie . Hoe het met onze gezondheid is wel met ons gaat alles OPPERBEST We hadden wel 250 pilletjes meegekregen die we preventief elke dag twee moeten nemen om onze ingewanden te beschermen tegen ongewenste infecties,deze zijn reeds enkele jaren uit de handel, maar dankzij onze dokter en apotheker die bereid was om deze zelf te maken geraakten we terug aan deze medicatie Dus nemen wij trouw onze tabletjes, het lijkt wel een mirakel tot hiertoe nog niks last gehad nok nok ik moet dit wel afkloppen hé.
In het hotel zelf worden we op handen gedragen door de voltallige staf. We hebben een heeeeeeel grote mooie kamer op het gelijkvloers, met keukentje en strijkplank, een miniterrasje, een ijskastje, alle dagen komen ze de kamer kuisen en worden de lakens en badlakens vernieuwd, savonds komt men sprayen tegen de muggen en wordt ons muskietennet gedrappeerd over het bed.
Zelfs als we een wasje in een emmer wat laten weken,wordt die voor ons door ons kamermeisje gedaan, het is zelfs al enkele keren gebeurd dat ze mijn schoenen te vuil vond die vind ik dan kloddernat terug wel zo goed als nieuw, alleen moet ik dan een dagje wachten om die terug te kunnen aandoen..
Vorige week , het is zelfs al iets langer geleden op 1 oktober waren we 33 jaar getrouwd, we hadden in het hotel een cake laten maken voor een twaalftal personen ( kwestie van toch ook een klein feestje te hebben) Brachten ze daar vol trots een KEIGROTE ((((((((( taart )))))))))) 2x een grote 3 (33) MMMM zag er niet slecht uit, maar daarmee is dan ook alles gezegd ..
MIERZOET we vonden het niet lekker , Rian had al aan iedereen op dat moment aanwezig in het restaurant een stukje gegeven, maar zelfs de eerste 3 was nog niet half op.
Dan maar een reuze stuk gegeven voor het personeel, en de rest in bewaring voor onze bezoekers van de volgende dag .. SMAKEN VERSCHILLEN en de taart is opgeraakt.
Ondertussen zijn we weer een paar dagen verder we denken echt dat Elke de zon mee naar België heeft gebracht voor jullie.
Gisteren nog hebben we een stortbui meegemaakt om U tegen te zeggen, met echte hagelbollen, nog nooit gezien hier, gelukkig zaten we in een restaurantje, men had ons al aan een andere tafel gezet, en constant waren er twee mannen druk bezig met het binnenstromende water terug buiten te kieperen, na 2 en een half uur , werd het wat menselijk om deze plaats te verlaten, ondertussen was ook de stroom uitgevallen natuurlijk, wat hier nog steeds te pas en te onpas gebeurt.
Vele uren van onderhandelen hebben we achter de rug, alles is aangekocht, contracten zijn gesloten, het wordt hoog tijd dat we kampala verlaten, om Aktie te gaan ondernemen
Volgende keer meer hierover.
We zijn ook al op bezoek geweest bij onze groep van dames allen besmet met het HIV virus, jammer genoeg zijn er twee van hen gestorven, maar de meesten zien er héél goed uit .. zij kunnen dankzij de RVS tabletten die zij dagelijks moeten nemen en die nu gratis ter beschikking worden gesteld een héél normaal leven leiden.
Blijkt dat er een grote groep van mensen die tabletten niet wil nemen,er zijn wel serieuze bijwerkingen die in het begin optreden, maar dit is niet de echte reden . Je moet die tabletten via bepaalde plaatsen gaan ophalen, en zo kan iedereen merken dat je besmet bent met het virus.
Wat dan beter niet geweten is ..
Ook over het condoom gebruik zijn er hier nog VELE verhalen die je niet voor mogelijk acht.
Zo is er bv .. Het uitwassen van zulk een rubbertje .en drogen in de zon, om te hergebruiken.
Hier is nog veel nood aan degelijke informatie.
Een volgend verhaal krijg je over enkele dagen, alvast vele lieve groetjes
Ria en Herman
Oeganda nieuwsbrief 3.
Nee, nee .. we zijn jullie niet vergeten! En we hebben keiveel te vertellen.
Gisteravond (donderdag) hebben we Elke, dochter van Meta, terug naar de vlieghaven gebracht.
We brachten samen een fantastische week door. Het was super om Elke voor te stellen aan onze vrienden, en samen met haar o.a. ons project te bezoeken. Ze vertegenwoordigde in Namutumba één van de comitéleden uit België, samen met haar konden we een plan opmaken.
Haar zakelijke kennis kwam juist op tijd om de organisatie van het schoolgebeuren in goede banen te leiden. We hadden ons geen lievere gast kunnen toewensen . .
Het bouwen van een school is totaal anders dan het runnen ervan. Het is nu de uitdaging van de door ons aangestelde persoon om een goed schoolplan voor te leggen.
De eerste voorbereidingen voor de computerklas zijn afgerond, de computers zijn besteld en deze zijn ze nu in orde aan het maken, vandaag zijn we de verf gaan kiezen en hebben we 80 liter besteld.
We hopen dat we een goede keuze hebben gemaakt . Zachtgroen voor de muren gecombineerd met een bijpassende kleur voor de onderkant (lees hoge plinten).
De ramen en deuren krijgen een donkere variant van het groen. Vrijdag aanstaande starten we met de opkuis en het schilderen van de grondlaag.
Mensen, heeft Elke die zon mee naar jullie genomen of wat?? Het is hier vandaag amper 20 graden, géén zon!! Veel regen en gewoon een koud gevoel. Iedereen loopt hier rond met een jas en Ria zou sokken kunnen gebruiken. Het is nu 5 uur in de namiddag, normaal tijd om een lekker koud biertje of frisdrank, maar Ria bibbert bijna uit haar vel en we drinken nen hete thee.
Weer een dagje later, vandaag is het zaterdag en we zijn precies terug in België wat het weer betreft.
Het is hier in Oeganda Independenceday (een feestdag). Dat betekent op vele straten en pleinen een drukte van jewelste met veel politiepatrouilles.
Museveni, de president van Oeganda, is hier al begonnen aan zijn verkiezingspropaganda. Op verschillende pleinen zijn er meetings, met veel toeters en bellen, daar waar meneer de president gaat verschijnen. Van de week nog passeerden we een voetbalplein waar Museveni verwacht werd. Gekke toestanden hoor .. op dat plein wat open tenten en nen hoop stoelen, dat plein kan je dan als je dat wil, langs alle kanten betreden, staat er in enen hoek zon metaaldetectorbrug, zoals op de luchthavens, waar iedereen door moet. Stom zicht.
Voor ons is zon dag als vandaag de dag om ons papierwerk in orde te maken, onze bagage te herschikken, en het vele strijkwerk te doen dat zich serieus heeft opgestapeld. Dus met andere woorden, een dag om binnen te blijven! (lees . Aan het zwembad al de paperassen en computerwerk doen)
Strijken ??? Zullen jullie zeggen?? Ja hoor. De eerste dag dat we Roy zagen, heeft zij zelf ons voorgesteld om onze was te (laten) doen in een plaatselijke DRY CLEAN, voor 4 hemdjes, 4 lange broeken en 4 topjes betalen we hier 4000 Shilling, nog gene anderhalve euro!
Je ziet dan wel soms onze kleding drogen aan een waslijn ergens in hoofdstraat van de sloppenwijk .
Maar ze krijgen onze was wel proper verdorie, wat ons dikwijls zelf niet lukt met het wassen van sokken en kleine spullen.
Strijken doet Ria dus zelf, we hebben op onze kamer een strijkplank en strijkijzer. (kwestie van af en toe een huiselijke sfeer en gezelligheid te creëren ..)
Strakjes lopen we nog even langs de bank om onze portemonnee (geldbeugel) wat te spijzen en vanavond verwachten we wat bezoek.
Nog vele groetjes aan iedereen, en aan onze werkcollegas . Houd de moed erin, wij zitten nu bijna halverwege ons TESTPENSIOEN.
Vervolg van ons verhaal. Deel 2
Woensdag 23 sep. Terug van onze school, hebben we uiteindelijk in de late namiddag ons Roy gezien.
We schrokken wel even, Roy is wel wat bijgekomen (zacht uitgedrukt), we denken dat ze de beste klant is van haar eigen restaurantje.
Brittje is al wat losser, ze komt al wat gemakkelijker bij Ria, Herman heeft nog geen succes.
Op donderdag hebben we samen met Nathalie en Jan De Cock, de schrijver van het boek Hotel Prison en De Kelders Van Kongo, Kamperingnisa bezocht. Dit is een kindergevangenis maar hier noemen ze het om een mooie naam te geven een verbeteringsgesticht. Er lopen hier kindjes rond van 3-4 jaar die van de straat geplukt zijn, dikwijls achtergelaten of mishandeld door ouders of familie. De overheid weet er geen weg mee en plaatst (dropt) ze hier dan. Er lopen hier kinderen rond die een T-shirt aan hebben als broek verder bijna geen kledij, schrijnende toestanden. Toch doet FOODSTEP hier prachtig werk. Ze trachten hier de kinderen een aangenamere en gezondere toestand te bezorgen. Nathalie kent bijna al deze kinderen bij naam en het is wonderlijk om haar met deze kinderen bezig te zien, zelfs de grote gasten komen naar haar toe voor een knuffel.
Tot slot hebben de kinderen nog Happy Birthday gezongen voor Herman, die morgen jarig is.
VRIJDAG . We hadden een afspraak met een leraar computerverkoperman in de voormiddag, maar diee meneer is niet komen opdagen .
De dag was heel regenachtig begonnen, tegen de middag klaarde het helemaal op, zodanig dat de crew van het hotel onze feesttafels alsnog konden buitenzetten.
Vandaag gaan we dus een feestje geven voor vrienden en familie in Uganda .
We hadden aan de gasten gevraagd om te komen tussen 5 en 6 uur in de namiddag, het buffet zou van start gaan om 7 uur, dan hadden we een mooie marge zodat iedereen wel op tijd zou zijn ..
NU MOET GE NIET IN DE LACH SCHIETEN HE, maar ge zou het jullie eens moeten voorstellen
Wie zat er om zes uur nog met zijn 2 bij de mooi gedekte feesttafels . JUIST Ikke en Herman.
Om half zeven was het dan zover, de eersten kwamen eraan, onze kinderen samen met onze goede vriend Francis, die ze was gaan ophalen. Ook een grote cake (die we besteld hadden) hadden ze bij, heel mooi versierd met kleine souvenirtjes erop, er stond zelfs een ventje op met een djembee.
Dit laatste was wel heel toepasselijk, want wat Herman niet wist, was dat er een groep muzikanten zou komen, dit was een ( heel geslaagd ) verjaardagsgeschenk van lieve vrienden uit Belgie.
Wat ook voor mij een verrassing was, dat deze groep uit 12 mensen bestond drie danseressen, 1 danser en acht met drums en andere lokale instrumenten.
Het was echt heel mooi . Wonder boven wonder was iedereen aanwezig om 7 uur.
Het eten was heel lekker, we hadden buffet besteld van lokale food, maar zelfs onze Belgische vrienden hier vonden het heel goed klaargemaakt.
We waren met 20 , en Herman heeft dus een geslaagde verjaardag gehad, die hij toch nooit meer zal vergeten, het is toch zo frappant dat mensen hier al vlug praten over een BIG PARTY, en wij in ons eigen landje zulk een feestje maar simpel en gewoontjes zouden vinden. OOK dit is Afrika.
Rian is heel het weekend bij ons blijven slapen, zij is weer mooier geworden, en toch zo een schat.
Zaterdagmorgen zijn we met Rian naar de bank gegaan. Daar heeft ze haar gekregen geld uit België op haar eigen spaarrekening mogen plaatsen.
Ge had moeten kunnen zien Rian vroeg aan de dame .. can I put this money on my account please ? Natuurlijk moesten wij wel helpen met formulieren invullen en zo, maar zij heeft wel mee mogen ondertekenen. Het is onze bedoeling om haar dit van jongs af aan te leren, zij is immers al een uitzondering en één van de weinige Oegandezen die een spaarrekening heeft.
In de namiddag waren we uitgenodigd op een trouwfeest. Ze hadden gevraagd om naar de mis te komen maar we kennen dat hier duurt altijd veel te lang, dus dat hadden we afgewimpeld.
Om 4 uur werden we verwacht op de receptie. Er waren 200 gasten uitgenodigd.
We beginnen hier het al wat op zn Afrikaans te doen, want we waren maar netjes . drie kwartiertjes te laat, te laat dachten wij . Ja man, het heeft nog een uur geduurd eer het feestje begon en we het bruidspaar te zien kregen.
Op zn Afrikaans veel pracht en praal, glitter en glamour, knipperende lichtjes en een oorverdovende muziekinstallatie. Na een paar uur kregen we uiteindelijk een drink, te kiezen uit cola, Fanta of sprite. Wisten wij veel dat dit ook onze enigste drink was voor de verdere avond. Dorst dat we nog gehad hebben! Later op de avond was er dan nog het buffet .. maar er waren borden en bestek te kort.
Dus .. wachten tot er iemand gedaan had met eten, dan rap wat gauw dat bord afgespoeld en werd er wat eten opgekwakt. Ria vond dat maar vies en heeft haar bord dan nog maar eerst aan het overhangende tafelkleed van het buffet afgeveegd met als gevolg ..boze blikken achter de buffettafel. Bestek was er helemaal niet meer te bespeuren, dus konden wij, zoals de echte Oegandezen maar met onze handen eten.
EN DORST DAT WE HADDEN. Ria is dan gaan vragen of ze alsnog geen flesje water kon KOPEN ??? Maar alles was op was het antwoord.
Het aardige is dan hier, dat dit maar allemaal NORMAAL is! Rare cultuur, niet te verbazen dat ze ons feestje van de dag ervoor een BIG PARTY vonden, daar was drinken genoeg .
Terug in het hotel hebben we dan maar voor de zekerheid gekozen, en dubbele portie darmpreventie genomen.
Zondag hebben we heel de dag met ons Afrikaanse kinderen doorgebracht. We hebben ze vroeg naar huis gestuurd want Rian moest s maandags al vroeg terug op school zijn.
Maandagmorgen is dan eindelijk die afspraak van vorige vrijdag met die computerman doorgegaan. We hebben nog wat kunnen onderhandelen en een goede deal kunnen maken. Voor 4000 euro kopen we 10 computers, inclusief flatscreens, toetsenborden en muizen en bekabeling. Deze komen ze dan in Oktober in onze school, 180 kilometer verder leveren, plaatsen en aansluiten, en zien of alles werkt.
De computers zijn Pentium 4, 1Gb Ram en een harde schijf van 80 Gb, zeker zwaar genoeg om op leren te werken. Windows XP en Office worden geïnstalleerd. Ze krijgen nog een extra ventilator om de temperaturen te trotseren.
Het was al heel de morgend OOO zo mooi weer, toen die meneer eindelijk weg was beslisten we om te voet naar de stad te gaan om inkopen te gaan doen. Ria smeerde haar huid in met een laagje créme, maar de inhoud van die tube was wat lopend, zodanig dat dit met gevolg een stevige laag crème werd.
We namen goed onze voorzorgen voor die brandende zon hier, we waren goed een kwartier aan het stappen toen die keiblauwe lucht zich als een kameleon van kleur veranderde ..
Gigantisch hoe dik regendruppels kunnen zijn, ons tempo hadden we al in vierde versnelling gezet.
Ons Lieve Heerke was met ons, we geraakten door die druppels door nog binnen in een grote supermarkt alvorens de hel losbrak.
Zo een grote supermarkt hadden we hier nog nooit gezien, hier kan je nu eens alles kopen wasmachines, micro ovens, tot Père Joseph en Passendale kaas toe. Het water kwam niet alleen uit de hemel maar ook in onze mond. We kochten wat Crémepatee (dat was er zelfs), een stukje kaas en 100 gr zwarte woudham. We beslisten voor die avond het voor ons simpel te houden, een boterhammetje met beleg. Maar dat Frans brood dat Ria gekocht had was zo droog, het was amper door te slikken met een glaasje wijn, dat we daar ook kochten. Niet alleen het brood viel tegen, maar we betaalden meer voor het brood en beleg dan dat we op restaurant hier in het hotel zouden gaan eten zijn. Weer een experiment rijker!!
Mensen . Wat toch een contrast hier in Oeganda! Aan de ene kant mensen op straat die zitten of liggen te bedelen, mensen in de sloppen, geen bed om op te slapen, kinderen in kapotte kleren en nog zoveel armoede, en dan zie je al die rijkdom van dat eten in die supermarkt, niet te beschrijven. Je wordt er stil van.
Gisteren stuurden wij een berichtje voor steun voor ons project. Blijkbaar krijgen enkelen onder jullie de link niet open. Surf even naar www.depluim.be en vandaar kan je ook verder.
De bedragen die worden gegeven aan het project met de meeste stemmen zijn achtereenvolgens per regio 1x 2000 euro en 4x 500 euro en dat zou welkom zijn voor onze school.
Mogen wij jullie vragen om ons een pluim toe te kennen en vraag dit ook aub aan vrienden en familie. Een pluim geven kan tot en met 3 oktober, en sorry wij wisten het ook niet eerder.
Volgende gegevens kan je gebruiken om in te vullen.
Naam: Longin Herman & Coppens Ria
Adres: Mayerlei 80, 2640 Mortsel, tel 0498700329, loncop04@yahoo.com
Wat: Laten bouwen en inrichten van technische school in NAMUTUMBA, UGANDA
Laten brengen van elektriciteit naar dorp en school en momenteel bezig met de inrichting
en opstart van een computerklas.
Verder mag je natuurlijk altijd iets aan toe voegen om het persoonlijk te maken.
We doen dit volledig vrijwillig.
ATV is onze lokale zender.
Lieve mensen, we vragen deze pluim niet voor ons zelf, maar voor al diegenen die ons hierin al gesteund hebben en natuurlijk voor ons project.
Please . Massaal pluimen uitdelen, men zegge het voort.
We hebben nog slechts drie dagen.
Vele groetjes aan iedereen
Vanwege Ria en Herman, die zich hier nog steeds goed in hun vel voelen.
Hallo iedereen;
Eerste nieuwtjes uit Oeganda.
Even ter informatie voor diegenen het nog niet weten, we zijn sinds donderdagavond terug in Oeganda. We zijn hier voor twee maanden, en willen op deze tijd het één en het ander realiseren in onze school. Dank zij onze 3 maanden testpensioen (lees loopbaanonderbreking) is dit mogelijk.
De computerklas inrichten en opstarten, daarvoor zijn we gekomen.
Donderdag laatstleden zijn we met 143 Kg vertrokken in Zaventem. Het inchecken was geen probleem, heel vriendelijke mensen aan de balie. Als je naar Afrika reist moet je wel op tijd komen want de gate is wel dik een half uur stappen, reken daarbij de handbagage controle, dan heb je maar even de tijd nog voor een hap en wat shopping.
De vlucht verliep vlot (op wolkjes), een half vliegtuig vol, dus we namen elk twee zetels. In Kigali, een tussenstop, hebben we dan wel 50 minuten langer dan normaal aan de grond gestaan, de papieren waren niet in orde om terug op te stijgen. Dit was wel niet zo gezellig.
Uiteindelijk dan na een 40 minuutjes, geland in Entebbe. De visum verliep vlot, alleen bij de bagage was er één doos te weinig, en het duurde ook lang eer de bagage op de band kwam.
== Er komt geen bagage meer == lieten ze ons weten! Maar wij stonden daar nog zeker met 10 te wachten op bagage. Daar was dan enen die zei dat we maar papieren moesten gaan invullen, Ria was al onderweg (30 meter) toen er dan plots toch nog bagage op de band kwam, en daar was dan ook onze doos. Afrikan way (en hoe graag je een kartonnen doos van 23 Kg kan zien)
In het naar buiten gaan was er dan er dan nog ene die graag wist wat we zoal mee hadden, Ria zei overtuigend dat dit allemaal materiaal was voor de school die we laten bouwen hebben, ze wou dan fotos laten zien, maar dan was het ineens ok.
Onze man stond ons op te wachten en na een 50 minuutjes rijden bereikten we het hotel.
Eerste probleem KEIHARDE matrassen, maar de volgende ochtend kregen we andere.
Tweede probleem De douchekop spoot evenveel (warm) water naar opzij als door de gaatjes. Na nen goeie wrong van Herman was dat euvel ook weer opgelost. Derde probleem .. na den douche komt er water van onder het bad, daar leggen we dan maar een vloermat tegenaan. Al bij al klagen we niet hoor, we hebben een prachtige grote kamer op het gelijkvloers, dit hadden we niet verwacht.
Vrijdag bezochten we eerst de office van Brussel Airlines, gewoon even laten weten dat alles ok was.
Dan naar de ambassade om te melden dat we in Oeganda zijn .. kan nooit geen kwaad als je voor een langere periode daar bent.
En dan uiteindelijk .. naar onze Afrikaanse familie. Verrast . het restaurantje van Roy was gesloten, nochtans hadden we hier afgesproken. Even navraag daar, legden ze ons uit dat dit al enkele dagen gesloten was. Hoe? Wat? Gesloten .. wij natuurlijk ongerust. Herman wou juist Thaddeus bellen en op dat moment kwam die juist aan de wagen.
Hij legde uit dat Roy dringend naar een zieke nonkel was geroepen, ver van Kampala. Die man was dan ondertussen ook overleden en werd zaterdag begraven. Dus . geen Roy.
Wij vroegen dan naar Brittje, O die is bij de mama van Roy. Ok, wij daar naartoe. Komen we daar aan, ligt die mama ziek int bed te bibberen van de koorts. En Brittje . die wou van ons niet weten.
Zo konden we deze situatie niet laten en we gaven geld aan de oppas zo dat ze met de mama naar het hospitaal kon gaan, resultaat de mama had zware malaria. Brittje werd bij de buren gedaan.
Al wat we nog konden doen was naar de school van Rian gaan, om te zien of we ze niet mee kregen.
Dat was ook al een teleurstelling, we konden ze pas de dag erna, om één uur in de namiddag komen ophalen.
Alléé, onze eerste geplande dag viel al in duigen . niets van ons programma klopte nog.
De rest van die dag bleven we dan maar in het hotel. s Avonds kwamen er nog een paar vrienden, om wat bij te praten.
Zaterdagnamiddag hebben we Rian opgepikt op school. In de tuin van het hotel gaven we de brieven die we bij hadden voor haar. Met een verwonderde gezicht opende en las ze haar post.
Van Roy wisten we enkel dat ze pas zondag terug thuis zou zijn.
Zondag morgen, wij, zoals goede westerlingen, op tijd vertrokken naar de kerk. Daar aangekomen was de vorige dienst nog bezig, dus wij dan maar wat wachten. 40 minuten aub. nen mens heeft wat over We brachten de dag door met Thaddeus en de kinderen, Roy . die was er nog altijd niet.
Maandag morgen vertrokken we voor drie dagen naar onze school. Voor we Kampala verlieten gingen we langs de Ambassade van Kongo om een visum aan te vragen. Dit zal nog WEL even duren voor we het visum hebben.
Dinsdag hadden we in onze school bezoek van Hilde en Jos uit Hove . Het was een hele leuke dag,en wij hebben er allemaal van genoten. Tof om ons project eens te laten zien aan mensen uit onze omgeving, als geschenk hadden ze voor dit koppel een tafeltje gemaakt in de houtbewerkingklas, waar ze met man en macht met velen aan gewerkt hebben om dit toch maar af te krijgen vooraleer de dag om was.
Hilde en Jos als jullie deze mail lezen zijn jullie al terug in Belgie, langs deze weg nog eens super bedankt, een dag die we nooit vergeten.
Onze eerste mail sluiten we hierbij af.
Aan allen nog vele groeten.
Beste mensen,
Even een kort mailtje over de huidige situatie hier in Uganda.
Sommige onder jullie weten dat we hier speciaal een weekje naar toe zijn gekomen om een trouwfeest bij te wonen. Ook willen we hier ineens enkele puntjes recht zetten betreft de school.
Wat betreft de trouwfeest die is NIET doorgegaan. De twee families komen niet overeen. Het betreft een religie kwestie en de ene wilt niet wijken voor de andere. Ondertussen hebben ?? wij ?? hier een verzoeningsgesprek gehad met de beide kandidaten. Alléé, wij hebben al gedaan gekregen dat ze terug met elkaar willen praten, dat is toch al iets. In hun religie-kwestie willen wij ons niet moeien. We vinden het alleen heel erg dat de twee verliefden niet kunnen huwen omwille van hun familie .. This is Africa .
Ook met de elektriciteit naar onze school loopt het mank. Begrijpen wie kan ???????
In oktober vorig jaar waren alle paperassen in orde, toch volgens onze supervisor. De plaatser van de palen en kabels had ons een prijs gemaakt en daarvoor hadden we het nodige bedrag naar Uganda gestuurd. Ze beloofden ons dat tegen februari 2010 alles zou geplaatst zijn, tenminste als we konden bewijzen dat het geld beschikbaar was. Nu blijkt dat ook de Ugandese elektriciteitsmaatschappij een onderzoek heeft gemaakt, blijkbaar gebruikelijk ., en die bedragen komen natuurlijk niet overeen. Dus de discutie loopt nu . wie dat verschil gaat betalen. Er is een aanvraag ingediend bij de Ugandeese overheid, die beslissen ergens in april of zij mee betalen. Daar hebben ze hier wel goede hoop op maar als dit negatief is, wordt weer alles achteruit geschoven. En dan is er nog de betaling .. de ondernemer wil niet starten zolang de bedragen niet betaald worden, wij betalen niet zolang er niets beweegt, en de overheid .. ?????? u raad het al. Als laatste hebben wij nu gedreigd met onze centen terug naar België te versassen, om zo toch wat beweging in heel die situatie te verkrijgen. Wij hebben hier eens stevig op de tafel geslagen en ons goed kwaad gemaakt, we hopen nu dat ze begrepen hebben niet met ons voeten te blijven rammelen.
Ons hele verblijf loopt niet zoals gepland. Het begon al bij de eerste dag wij wat onvoorzichtig onze rugzak met wat kleding en papieren werd gestolen uit de wagen. We waren op een plaats waar begot niemand te zien of te horen was, alleen enkele koeien, vlinders .. onze driver en wij. De auto was toe maar niet op slot. Eén geluk de papieren waren allen kopies en voor een Ugandees geen waarde. Erger voor Ria, die mist haar brillen en slippers, en natuurlijk de rugzak zelf. Onze klakken en zonnecrème waren ook foetsie, met als resultaat na de eerste dag fel verbrand.
Hierdoor waren we echt wel wat aangeslagen, dit is ons nog nooit overkomen ..
Wij dan maar naar onze kinderen gereden, het was een blij weerzien, maar het was schrikken toen we ons kleine Britt zagen dit was een heel ander kind dan degene die we drie maanden geleden terug naar Uganda hadden gebracht. Ze herkende ons niet eens was enorm vermagerd, en ze hadden al haar krulletjes afgeschoren ze wou langs geen kanten van ons weten ..
Om een lang verhaal kort te maken, dit hebben we twee dagen aangezien, toen heeft Ria de knoop doorgehakt en gezegd dat ze met haar naar de dokter moesten gaan . MALARIA was het resultaat, maar wel een soort waarvoor de kleine niet aan het infuus moest, enkel tabletten nemen.
We willen jullie zeker niet in spanning laten zitten, ons kleintje is momenteel terug de kapoen die ze in België ook was, en sinds twee dagen wil ze terug eten alles wat haar mondje voorbijkomt, ook naar ons komt ze nu gezwind toegelopen en krijgen we tientallen kusjes.
Gelukkig maar, want hiermee had Ria serieus zware problemen, en stond ze dikwijls met de tranen in haar ogen.
De tweede dag misstapt Ria s morgens haar voet van haar slecht been, en haar knie begint erg pijn te doen. Na wat pijnkillers en de nodige rust, nen ijszak op haar knie, en bijna niets doen verminderd toch de pijn. Dit was weerom een dag waarvan we ons programma helemaal konden omgooien. Ondertussen heeft Ria veel kunnen rusten en doet ze dagelijks haar opgelegde oefeningen. De knie wordt merkbaar beter. Eindelijk.
Donderdag dan, Ria heeft bijna geen oog toegedaan van de buikpijn en de krampen. Wat dacht ge .. diaree, alweer een dag om om te gooien . Ja, dit was ons weekje al . TOT ..
Ons van geen kwaad bewust, kregen we dan die donderdag een telefoontje uit België. We zaten hier samen ons laatste gezamenlijk etentje met enkele vrienden te nuttigen, tot men ons zei dat er geen vluchten meer vertrekken uit België ???? We hadden al één valies zo goed als ingepakt en de rest van de bagage klaargelegd.
s Avonds dan maar den TV opgezet, met een very slecht BBC beeld, het was precies dat de aswolk in onze TV zat. Daar gaven ze wat beelden van de vulkaanuitbarsting en van de luchthavens die gesloten waren, Brussels airport nergens te bespeuren werd niet van gesproken.
s Anderendaags na het ontbijt dan maar naar het office van Brusselsairlines gebeld. Daar bevestigden ze ons het verhaal en zeiden ze dat we wel bericht zouden ontvangen via GSM. We mochten in elk geval niet uitchecken in het hotel tot ze zelf van iets wisten.
Ons programma van die dag hebben we een beetje moeten aanpassen . Tenslotte zijn we dan in de namiddag zelf naar het kantoor gegaan, een klein kwartiertje stappen van het hotel.
Na wat gevraag boden ze ons een voucher aan voor het hotel waar we verbleven, slapen, ontbijt, middageten en avondeten a la carte en de nodige natjes (twee per maaltijd ) inbegrepen, zolang we hier vastzitten. Dat was pas eens goed nieuws. We mochten van de manager van het hotel zelfs in de zelfde kamer blijven .dus we konden terug wat uitpakken wat we nog hadden.
Maar toch, er komen allerhande zaken kijken bij zon onverwachte verlenging van een verblijf.
Het thuisfront een beetje ongerust, s avonds soms tot twee uren via internet ( traaaaaaaag ) het VRT nieuws volgen. En dan onze extra kosten .de weinige kledij die we terug naar België meebrachten moest nu gewassen worden, de sokken zijn op en beginnen Afrikaans te rieken, de medicatie die op geraakt en bijgekocht moet worden .. de extra vervoerkosten van hier naar daar, dat is iets waar nen mens niet dadelijk op rekent.
Toch al bij al .. we worden hier ongelofelijk goed opgevangen. De verhalen die we via internet lezen, wat sommigen meemaken ja mannekens, het is misschien hier een apenland maar onze hoed af voor Brusselsairlines en het begrip van al die mensen rondom ons. Het verblijf hier verschilt geen sikkepit van anders, goede service, dagelijks proper linnen, zeepjes en shampoos, flesjes water op de kamer en een heel vriendelijke staff van het hotel.
Toch zullen we blij zijn dat dit alles achter de rug is en we veilig thuis geraken.
Al bij al blijft het hier Afrika, met de nodige ergernissen, de traagheid, de chaos, de warmte en het zweten, ondanks het regenseizoen, en het bijna dagelijks onweer.
Graag vele groetjes aan iedereen.
Een mailtje van jullie is hier meer dan welkom.
Hoj beste vrienden en familie;
Vrijdag laatstleden verzonden we jullie ons laatste mailtje uit Uganda. Ondertussen zijn we sinds gisteren ( woensdagmorgend ) terug in het Belgenlandje, nat, koud maar OOOOOOOOOO zo proper.Sinds zondag avond zaten we daar zonder internetverbinding ( deze keer WEL electriciteit ! dus daar lag het niet aan ) en konden we onze mail niet nakijken of versturen. Zondag zijn we heel de dag op stap geweest met onze twee Muzungu meisjes, Sanne en Alice. Deze jonge dames zijn voor drie maanden stage in Uganda om les te geven in een schooltje. (www.aliceensanneinafrika.be) De eerste dagen van hun verblijf ( ondertussen al 4 weken geleden) waren ze serieus geschokt van het grote verschil in leefomstandigheden. Maar jong als ze zijn hebben ze hun geweldig aangepast. Zondag was het ook de doop van ons klein Brittje. De priester was weer in zijn sas, zoals ze ginder die kerkdienst kunnen brengen, onze kerken zouden al snel terug vol zitten....... Hij begroette ons hartelijk en vondt het leuk dat we de doop van ons Brittje konden bijwonen, alhoewel (dat zij hij toch) hij het nog altijd niet snapt hoe we aan een zwarte dochter komen. Iedereen lachen natuurlijk.Samen met ons Brittje werden er ook nog twee andere meisjes gedoopt. Het dopen gebeurt hier even plechtig als bij ons in België, alleen de doopvont is een ..... blauw plastieken kom ( waar meneer pastoor zijne was in doe, hi hi ) en met een roze plastieken maatbeker ( uit de keuken ), werden de kinderen gedoopt. De zalving is dan uit een minuscuul klein potje.Onze Britt noemt officieel Bridget Namiire. Het was ook zondag " vrouwendag " en dat werd ook in de kerk gevierd. De priester bevool de mannen recht te staan en om eens warm in hun handen te klappen voor hun echtgenote, en dat het ook de mannentoer was om te koken die dag........ De priester kwam naar Herman toe, met de micro in zijn hand...) en vroeg zich af hoe ik dat dan zou doen vandaag? Met een smilende grijns ..... liet hij ook weten dat hijzelf hiervoor niet in aanmerking kwam vandaag, weeral alom gelach. Op het einde van de dienst heeft hij er nog een wedstrijdje van gemaakt wie van de twee geslachten het meeste geld zouden inzamelen... Er moest geld verzameld worden voor een nieuwe poort van de kerk. De mannen moesten in de korf van de mannen geld doneren en de vrouwen bij de vrouwen. Dit geld werd dan geteld en op zo'n hoger - lager maniertje werden de twee geslachten op elkaar uitgespeeld. Dan weer de hadden de mannen het meest, dan weer de vrouwen....... Uiteindelijk hebben de vrouwen dan toch nog gewonnen, maar dat mocht niet anders, 't was tenslotte vrouwendag....... Samen met onze twee meisjes ( blanke dochters, dat dachten ze ginder al ) en met ons volledig gezinnetje, brachten we na de dienst een bezoekje aan de school voor doven. Daar had Ria serieus last om op een ge-ordende manier wat ballons uit te delen, dus onze meisjes sprongen ter hulp. Daarna trokken we met hen door de echte sloppen van Mulago, dat hadden we hun ook beloofd. Ogen te kort....... niet te beschrijven hoe de mensen hier in deze omstandigheden kunnen (over)leven. Spijtig genoeg kunnen we via mail jullie niet de geurtjes en kleurtjes laten proeven, dat hier niet meer mensen sterven is een wonder. 's Middags zijn we met zij'n allen in een plaatselijk restaurantje gaan lunchen. Dit plaatsje is bekend voor zijn lekkere vis. Bijna iedereen had de grote Tilapia genomen, en ge geloofd het misschien niet, wij waren met 10, en het koste me 87.000 Ush., zo'n 35,50 euro, drinken inbegrepen.Na de lunch brachten we een bezoek aan de KASUBI Tombs, Dit was ooit een vestigingsplaats en paleis van de koningen. Nu liggen er 4 koningen begraven. We kregen hier een toffe uitleg, iedereen was erg geïntresseerd. Ondertussen was het tijd geworden om naar de avondvoorstelling van de NDERE Troup te gaan. Hier worden traditionele dansen opgevoerd uit heel Uganda, een show die wel 3,5 uur duurt. Het was al na de klok van 11 die avond, toen we uiteindelijk terug in ons hotel aankwamen, nadat we iedereen terug netjes afgezet hadden in hun hutjes & huisjes.Het was een fijne dag. Maandagavond was het tijd om afscheid te nemen van Rian, want zij moest dinsdag tests afleggen in de school..... Later die avond kwam ook onze African Daddy met Ruth, zijn vrouw, afscheid nemen. Het laatste kwartier was hij bloedserieus, hij bedankte ons voor de school en voor al het vele werk. Ook aan al de mensen uit België was er een welgemeende dank. Daarna ging Ruth nog een gebed opzeggen, het was oprecht en heel gemeend, we werden er zo waar stil van. Dinsdag, onze laatste dag. Vanavond vertrekken we terug naar huis, kort na het ontbijt .... Ria misselijk, tegen de middag..... overgeven ... diaree ...... en na de middag nog wat zieker. Een slokje water of beetje cola, alles kwam er uit. Jammer voor onze kinderen die voor de laatste keer nog enkele uurtjes met ons wilden doorbrengen.In de vlieghaven is Ria dadelijk plat gaan liggen, we kregen toestemming om tot als laatste in de vertrekhal te mogen verblijkven. ( dicht bij de toiletten ) Kwam er ineens een dikke matron naar ons toe, om te zeggen dat we moesten doorgaan...... en als ik dan toch zo ziek was, of we wel een toestemmingsformulier hadden van een dokter, dat ik mocht vliegen. Na de nodige uitleg ........ zijn we dan toch als laatste op het vliegtuig gegaan. Na enkele uurtjes in het vliegtuig hadden de Motiliums en Imodiums eindelijk hun resultaat.Tegen de ochtend kon Ria al terug wat binnen krijgen, en thuis ....... was het helemaal over. Dag UGANDA ............. we komen zeker terug ! ! Dag Alice en Sanne .... Geniet er nog van .... super dat jullie zo vele kinderen het zonnetje ook in hun hartje laat schijnen.Lieve mensen, we zijn hier weer terug met enkele duizende foto's en heel veel verhalen.De school .... is al geweldig .... maar we moeten er nu zeker nog voor gaan, willen we van Namutumba een succesverhaal maken. Dank u aan iedereen weer, voor de hulp en sympathie, Weebale nyo, hartelijk dank.
Onze mannen hadden ook niet stilgezeten want zij moesten afspraken maken over het verdere verloop van de school.
De school..... de regenton stond mooi afgewerkt achter het gebouw, alleen aan de dakgoten moet er nog gewerkt worden. We hebben het idee dat ze geen waterpas gebruikt hebben, op sommige plaatsen hing de dakgoot lager dan de afloop. We hebben hun uitgelegd dat ze dit volledig terug moeten nakijken door op het einde van de dakgoot wat water te gieten en te zien hoe het wegloopt, dat vonden ze een goed idee.
De toiletten zijn ook afgewerkt, twee voor de dames en twee herentoilletten, alhoewel ik daar geen verschil in zie....... Het gebouwtje is langs binnen en buiten mooi bezet en de deuren met een blauwe verf geschilderd. De toiletten ( zoals de franse wc`s) worden door middel van een houten blok met steel, toegedekt. Op de deuren moest nog wel een slot aangebracht worden.
De naaiklas is opgestart. Om alles vlot te laten verlopen betalen we van ons budget het eerste jaar het loon van de leerares, een 80 euro per maand. Hierdoor kunnen de kinderen uit de laatste klas van de plaatselijke lagere school GRATIS les volgen. De anderen zullen moeten schoolfees betalen.
Op die wijze gaan we ook werken voor de houtbewerkingsklas, die ze nu gaan inrichten.
Ons volgende doel is electriciteit tot aan de school te brengen. We hebben, na plaatselijk overleg, gekozen voor het netwerk en niet voor een solarsysteem.
Het voordeel van het netwerk is, dat langs de weg naar onze school, er huisjes kunnen aangesloten worden op dit netwerk, nu onmogelijk om dit leidingwerk te betalen. Op die manier helpen we niet alleen de school maar ook weer de plaatselijke bevolking.
De kinderen uit de St. LUDGARDIS school te Antwerpen streven met hun nieuwe vastenactie van dit jaar om de electriciteit tot aan de school in Namutumba te brengen.
Vorige week is er ook een concil van het ministerie van onderwijs langs geweest, en heeft onze school goed bevonden om te starten. Het is nu nog wachten op de officiele bevestiging (burocratie) van deze registratie.
Dinsdagavond hebben we dag moeten zeggen aan Meta en Robert. Het zijn onvergetelijke mooie weken geweest. Wij blijven nog een weekje.
Vanaf dinsdagnacht logeren we terug op ons vertrouwde plek in Bakuli, in de hoofdstad Kampala. Ze hadden voor ons een suite klaargemaakt, maar meer dan de chique naam moet je je daar niet van voorstelllen zene. Wat we wel hebben is een goedstromende warme douche en onze kamer is heel proper.
Pik pik donker was het gisteravond in het restaurant toen we ons eten kregen. Met behulp van 3 pillichten slaagden we er toch in om ons eten op een vrij normale manier binnen te krijgen zonder op onze vingers te bijten. Ze hadden geen kaarsen, en de man die normaal voor de generator zorgt....... was er niet, tis is africa.
We hadden bezoek van onze kinderen en ook Diana, een dochter van onze African Daddy was er. Diana is een mooi meisje die studeert voor lerares voor het secundair onderwijs, maar zoals zovelen hier heeft ze haar studies weer moeten staken wegens geen geld. Het is wel jammer als je 23 bent en al zover bent geraakt...... Nu zoekt ze werk om te kunnen sparen voor die twee laatste jaren af te maken. Diana is een doorbijter, die geraakt er ooit wel.
Nu zondag wordt onze kleine Britt gedoopt. Kleine Britt is genoemd naar de naam van een Belgisch vriendinnetje van ons Rian. Het doopkleedje van Britt uit Belgie ( nu +/- 11 jaar ) hebben we meegekregen en daarin zal dan ons Brittje zondag gedoopt worden. Tof he..
Het zonnetje schijnt de laatste dagen niet meer zo hard en er is wat meer wind.... de 30 graden halen we niet meer.
Dus mensen, we denken dat Meta en Robert een aantal graden van hier hebben meegebracht naar Belgie, geniet er van..... En als je regen hebt, nee die komt echt niet van hier.
Dikke knuffels voor iedereen.......
Ria en Herman.
Hello allemaal ginder in het koude Europa, hi hi, mopje...
Sorry dat je een dagje hebt moeten wachten op dit volgende bericht, maar mensen dit is Afrika. Gisteren is onze uitpak wat uit de hand gelopen...... en tegen dat we hier in dit internet cafe waren, was er geen electriciteit meer. Dus naar ik hoop vandaag meer sucses.
We gaan gewoon verder...........
Donderdag vertrokken we al vroeg richting Namutumba. Vol verwachting, geladen met onze vele groenten - kookpotten - passe vites, knuffelbeertjes en kleren voor de kindjes.
effe tussen door, het begint hier te stinken..... ze hebben juist naft bij de generator gedaan.
We hadden helemaal geen idee wat ons hier te wachten stond. Lieve mensen, Meta en ik (Ria) hebben amper de school gezien. In ons eerste klaslokaal zaten er al enkele vrouwen te wachten op ons, met hun babytjes op hun rug.
Misschien toch een extra woordje uitleg voor diegenen onder jullie die niet helemaal kunnen volgen..... Vorig bezoek, in oktober vorig jaar, had Ria gezegd dat ze aan de arme mensen in Namutumba soep zou leren maken bij ons volgende bezoek, samen met Meta en Robert, om alzo een voedzame maaltijd te kunnen leren maken, en die maar de helft kost van een gewone maaltijd. Soep... mensen kennen het niet in Uganda.
Het is namelijk zo, dat de kinderen normaal s`morgens enkel een beker thee te drinken krijgen, en pas s`avonds een bord met rijst en bonen. Wanneer ze dan tussen de middag een tas soep zouden kunnen eten, zou dit al een wereld van verschil kunnen maken op hun eenzijdige voeding.
Het enige wat de dames moesten meebrengen was een mes om ons te helpen met groenten te snijden en een beker of bord of kommetje om later de soep te kunnen proeven.
Rond de veertig dames stonden samen met ons dapper de ajuinen fijn te snijden en ja hoor, ook hier in Uganda moesten ze ervan wenen........... van de ajuinen.
Ria en Meta deden voor hoe er moest gesneden worden en allen samen kregen we mooie fijne, egaal gesneden groenten, Piet Huize..... kan het niet beter.
We gingen twee soorten soep maken, onze fijn gesneden groentensoep en pompoensoep die nog door de passe vite moest gedraaid worden.
Lieve mensen, NIET TE BESCHRIJVEN, uiteindelijk stond er op zes houtskoolvuurtjes zes potten soep te pruttelen. De meegebrachte spaghetti hadden we in stukjes laten breken om als laatste (vermicelli) in onze soep te kunnen doen.
Volgens onze mannen was het daar een gekwetter en gekakel van jewelste...., het waren echte vrouwenuurtjes, alhoewel we regelmatig Herman nodig hadden voor foto`s te nemen.
Later, toen onze soep klaar was, werd er dan geproefd. Eerst de pompoensoep die door de passe-vite gedaan werd. Wij denken goed van smaak...... want we kregen zelf geen kans om te proeven. Er waren vrouwen bij die het deksel van de pispot bijhadden.... om alzo ook een kommetje te hebben, NIE TE BESCHRIJVEN.
We hadden enkele broden laten gaan halen zodat 1 snee brood met een beetje soep hun het idee van een maaltijd moest geven.
Later kwamen dan de kinderen aanschuiven, met yes ...een bekertje in de hand. Jammer genoeg konden we iedereen maar een beetje geven.
Taferelen om nooit te vergeten.......... een kleine jongen, +/- 5 jaar, zat op de grond, met heel kappote kleren, samen met z`n drie jongere broertjes...... Hij deelde het beetje soep dat hij had, slokje voor slokje aan ieder van z`n broertjes, braaf bleven de kindjes zitten tot ze terug een slokje kregen. Dit is pas armoe...
Sorry, je moet hier eigelijk een schrijver zijn om aan jullie thuis dit te kunnen laten voelen, ruiken, beseffen, hoe we dit ervaren hebben.
Aan iedereen die ons geholpen heeft om dit te kunnen verwezelijken, door potten te verzamelen en jullie passa vites mee te geven........ HARTELIJK DANK.
De dames gaven ons een hartelijk dank door middel van zang en dans. Ontroerend... ondertussen, ontelbare vrouwen, meer dan vijftig. Dit, lieve mensen, is voor mij (Ria) 1 van de mooiste momenten die ik al in Uganda heb meegemaakt.
Om dit samen met onze vrienden te kunnen delen was super, en mede dank zij hen realiseerbaar.
Dit was de VROUWENDAG uit Namutumba, voor velen van hen ook onvergetelijk.
Later gingen we ook nog naar de dichtsbijzijnde hutten waar de vele knuffels, onderbroekjes, petten, ballons enz. werden uitgedeeld. Ook de meegebrachte kleurtjes was een groot sucses.
Vervolg in ons mailtje nr 7.......
Vele groetjes.
De voorbije week stond er natuurlijk een bezoekje aan onze school in Namutumba op het programma.
Hiervoor hadden we drie dagen uitgetrokken. Onderweg, naar het hotelletje in Jinja brachten we een bezoek aan de thee factory.... yes we kregen hier een prachtige prive rondleiding door de manager himself.
Je gelooft het misschien niet maar op een tijdspanne van 24 uur worden de theeblaadjes geplukt, gedroogd, gemalen en verpulverd en verpakt, klaar om te transporteren naar Mombasa in Kenia. Als afsluiter van ons bezoek kregen we een tas verse thee en een uitnodiging van de Indische Manager himself om bij ons volgend bezoek in Uganda bij hem thuis met zijn familie te komen eten.
De eerste avond van deze drie dagen zijn we samen met Meta en onze driver op een lokale markt allerlei groenten gaan kopen. De eerste 10 minuten was het een beetje drummen tussen die menigte die allen een beetje vreemd opkeken naar die drie bazungus ( blanken ) die ineens het zwarte beeld kwamen verstoren.
Nadat we overal zowat een beetje bangelijk tussen gelopen waren, kwamen we uiteindelijk terecht bij de afdeling groenten en fruit........
Het was wel efkes wennen maar we voelden ons toch helemaal niet onveilig tussen die kraampjes. We kochten bij iedereen wat..... pompoenen, wortelen, tomaten, courgettes, groene bladeren, rode bladeren, egg plant ( kleine bolletjes ter grote van een erwt ), groene paprika, het was gewoon keitof...
Herman was onze boekhouder, die alles opschreef wat het per kilo koste en hoeveel we uitgaven. Je gelooft het misscien niet maar we gaven zo maar eventjes 40.000 ugandashillings uit, ( ja ja, als vrouwen gaan choppen h'e ). Gelukkig waren er behulpzame handen om alles naar de auto te dragen.
We konden het natuurlijk ook niet laten om nog een halve kilo verse nootjes te kopen, een pak zout hadden we ook nodig en ook nog 2 pakjes spaghetti en een soort curry poeder om onze soep wat op smaak te brengen. Onze uitgaven omgerekend was in totaal 17 euro.
Het was een leuke ervaring. Terug in het typisch afrikaans hotelletje had Robert voor ons al een gezellig tafereel klaargemaakt. ---- Een gekoelde fles wijn en de rust, de stilte in een prachtige tuin. Een super ontspannende avond met heel lekker eten stond ons te wachten, samen met een koppeltje Ugandese vrienden van ons, hadden we een leuke avond.
Zo beste mensen, dit was het voor vandaag.... wacht allen op bericht 6, waarschijnlijk morgenvroeg.
Vele zonnige groeten uit Uganda.
Oeganda nieuwsbrief 3.
Nee, nee
.. we zijn jullie niet vergeten! En we hebben keiveel te vertellen.
Gisteravond (donderdag) hebben we Elke, dochter van Meta, terug naar de vlieghaven gebracht.
We brachten samen een fantastische week door. Het was super om Elke voor te stellen aan onze vrienden, en samen met haar o.a. ons project te bezoeken. Ze vertegenwoordigde in Namutumba één van de comitéleden uit België, samen met haar konden we een plan opmaken.
Haar zakelijke kennis kwam juist op tijd om de organisatie van het schoolgebeuren in goede banen te leiden. We hadden ons geen lievere gast kunnen toewensen
. .
Het bouwen van een school is totaal anders dan het runnen ervan. Het is nu de uitdaging van de door ons aangestelde persoon om een goed schoolplan voor te leggen.
De eerste voorbereidingen voor de computerklas zijn afgerond, de computers zijn besteld en deze zijn ze nu in orde aan het maken, vandaag zijn we de verf gaan kiezen en hebben we 80 liter besteld.
We hopen dat we een goede keuze hebben gemaakt
. Zachtgroen voor de muren gecombineerd met een bijpassende kleur voor de onderkant (lees hoge plinten).
De ramen en deuren krijgen een donkere variant van het groen. Vrijdag aanstaande starten we met de opkuis en het schilderen van de grondlaag.
Mensen, heeft Elke die zon mee naar jullie genomen of wat?? Het is hier vandaag amper 20 graden, géén zon!! Veel regen en gewoon een koud gevoel. Iedereen loopt hier rond met een jas en Ria zou sokken kunnen gebruiken. Het is nu 5 uur in de namiddag, normaal tijd om een lekker koud biertje of frisdrank, maar Ria bibbert bijna uit haar vel en we drinken nen hete thee.
Weer een dagje later, vandaag is het zaterdag en we zijn precies terug in België wat het weer betreft.
Het is hier in Oeganda Independenceday (een feestdag). Dat betekent
op vele straten en pleinen een drukte van jewelste met veel politiepatrouilles.
Museveni, de president van Oeganda, is hier al begonnen aan zijn verkiezingspropaganda. Op verschillende pleinen zijn er meetings, met veel toeters en bellen, daar waar meneer de president gaat verschijnen. Van de week nog passeerden we een voetbalplein waar Museveni verwacht werd. Gekke toestanden hoor
.. op dat plein wat open tenten en nen hoop stoelen, dat plein kan je dan als je dat wil, langs alle kanten betreden, staat er in enen hoek zon metaaldetectorbrug, zoals op de luchthavens, waar iedereen door moet. Stom zicht.
Voor ons is zon dag als vandaag de dag om ons papierwerk in orde te maken, onze bagage te herschikken, en het vele strijkwerk te doen dat zich serieus heeft opgestapeld. Dus met andere woorden, een dag om binnen te blijven! (lees
. Aan het zwembad al de paperassen en computerwerk doen)
Strijken
??? Zullen jullie zeggen?? Ja hoor. De eerste dag dat we Roy zagen, heeft zij zelf ons voorgesteld om onze was te (laten) doen in een plaatselijke DRY CLEAN, voor 4 hemdjes, 4 lange broeken en 4 topjes betalen we hier 4000 Shilling, nog gene anderhalve euro!
Je ziet dan wel soms onze kleding drogen aan een waslijn ergens in hoofdstraat van de sloppenwijk
.
Maar ze krijgen onze was wel proper verdorie, wat ons dikwijls zelf niet lukt met het wassen van sokken en kleine spullen.
Strijken doet Ria dus zelf, we hebben op onze kamer een strijkplank en strijkijzer. (kwestie van af en toe een huiselijke sfeer en gezelligheid te creëren
..)
Strakjes lopen we nog even langs de bank om onze portemonnee (geldbeugel) wat te spijzen en vanavond verwachten we wat bezoek.
Nog vele groetjes aan iedereen, en aan onze werkcollegas
. Houd de moed erin, wij zitten nu bijna halverwege ons TESTPENSIOEN.
Hoj beste vrienden en familie;
Vrijdag laatstleden verzonden we jullie ons laatste mailtje uit Uganda. Ondertussen zijn we sinds gisteren ( woensdagmorgend ) terug in het Belgenlandje, nat, koud maar OOOOOOOOOO zo proper.Sinds zondag avond zaten we daar zonder internetverbinding ( deze keer WEL electriciteit ! dus daar lag het niet aan ) en konden we onze mail niet nakijken of versturen. Zondag zijn we heel de dag op stap geweest met onze twee Muzungu meisjes, Sanne en Alice. Deze jonge dames zijn voor drie maanden stage in Uganda om les te geven in een schooltje. (www.aliceensanneinafrika.be) De eerste dagen van hun verblijf ( ondertussen al 4 weken geleden) waren ze serieus geschokt van het grote verschil in leefomstandigheden. Maar jong als ze zijn hebben ze hun geweldig aangepast. Zondag was het ook de doop van ons klein Brittje. De priester was weer in zijn sas, zoals ze ginder die kerkdienst kunnen brengen, onze kerken zouden al snel terug vol zitten....... Hij begroette ons hartelijk en vondt het leuk dat we de doop van ons Brittje konden bijwonen, alhoewel (dat zij hij toch) hij het nog altijd niet snapt hoe we aan een zwarte dochter komen. Iedereen lachen natuurlijk.Samen met ons Brittje werden er ook nog twee andere meisjes gedoopt. Het dopen gebeurt hier even plechtig als bij ons in België, alleen de doopvont is een ..... blauw plastieken kom ( waar meneer pastoor zijne was in doe, hi hi ) en met een roze plastieken maatbeker ( uit de keuken ), werden de kinderen gedoopt. De zalving is dan uit een minuscuul klein potje.Onze Britt noemt officieel Bridget Namiire. Het was ook zondag " vrouwendag " en dat werd ook in de kerk gevierd. De priester bevool de mannen recht te staan en om eens warm in hun handen te klappen voor hun echtgenote, en dat het ook de mannentoer was om te koken die dag........ De priester kwam naar Herman toe, met de micro in zijn hand...) en vroeg zich af hoe ik dat dan zou doen vandaag? Met een smilende grijns ..... liet hij ook weten dat hijzelf hiervoor niet in aanmerking kwam vandaag, weeral alom gelach. Op het einde van de dienst heeft hij er nog een wedstrijdje van gemaakt wie van de twee geslachten het meeste geld zouden inzamelen... Er moest geld verzameld worden voor een nieuwe poort van de kerk. De mannen moesten in de korf van de mannen geld doneren en de vrouwen bij de vrouwen. Dit geld werd dan geteld en op zo'n hoger - lager maniertje werden de twee geslachten op elkaar uitgespeeld. Dan weer de hadden de mannen het meest, dan weer de vrouwen....... Uiteindelijk hebben de vrouwen dan toch nog gewonnen, maar dat mocht niet anders, 't was tenslotte vrouwendag....... Samen met onze twee meisjes ( blanke dochters, dat dachten ze ginder al ) en met ons volledig gezinnetje, brachten we na de dienst een bezoekje aan de school voor doven. Daar had Ria serieus last om op een ge-ordende manier wat ballons uit te delen, dus onze meisjes sprongen ter hulp. Daarna trokken we met hen door de echte sloppen van Mulago, dat hadden we hun ook beloofd. Ogen te kort....... niet te beschrijven hoe de mensen hier in deze omstandigheden kunnen (over)leven. Spijtig genoeg kunnen we via mail jullie niet de geurtjes en kleurtjes laten proeven, dat hier niet meer mensen sterven is een wonder. 's Middags zijn we met zij'n allen in een plaatselijk restaurantje gaan lunchen. Dit plaatsje is bekend voor zijn lekkere vis. Bijna iedereen had de grote Tilapia genomen, en ge geloofd het misschien niet, wij waren met 10, en het koste me 87.000 Ush., zo'n 35,50 euro, drinken inbegrepen.Na de lunch brachten we een bezoek aan de KASUBI Tombs, Dit was ooit een vestigingsplaats en paleis van de koningen. Nu liggen er 4 koningen begraven. We kregen hier een toffe uitleg, iedereen was erg geïntresseerd. Ondertussen was het tijd geworden om naar de avondvoorstelling van de NDERE Troup te gaan. Hier worden traditionele dansen opgevoerd uit heel Uganda, een show die wel 3,5 uur duurt. Het was al na de klok van 11 die avond, toen we uiteindelijk terug in ons hotel aankwamen, nadat we iedereen terug netjes afgezet hadden in hun hutjes & huisjes.Het was een fijne dag. Maandagavond was het tijd om afscheid te nemen van Rian, want zij moest dinsdag tests afleggen in de school..... Later die avond kwam ook onze African Daddy met Ruth, zijn vrouw, afscheid nemen. Het laatste kwartier was hij bloedserieus, hij bedankte ons voor de school en voor al het vele werk. Ook aan al de mensen uit België was er een welgemeende dank. Daarna ging Ruth nog een gebed opzeggen, het was oprecht en heel gemeend, we werden er zo waar stil van. Dinsdag, onze laatste dag. Vanavond vertrekken we terug naar huis, kort na het ontbijt .... Ria misselijk, tegen de middag..... overgeven ... diaree ...... en na de middag nog wat zieker. Een slokje water of beetje cola, alles kwam er uit. Jammer voor onze kinderen die voor de laatste keer nog enkele uurtjes met ons wilden doorbrengen.In de vlieghaven is Ria dadelijk plat gaan liggen, we kregen toestemming om tot als laatste in de vertrekhal te mogen verblijkven. ( dicht bij de toiletten ) Kwam er ineens een dikke matron naar ons toe, om te zeggen dat we moesten doorgaan...... en als ik dan toch zo ziek was, of we wel een toestemmingsformulier hadden van een dokter, dat ik mocht vliegen. Na de nodige uitleg ........ zijn we dan toch als laatste op het vliegtuig gegaan. Na enkele uurtjes in het vliegtuig hadden de Motiliums en Imodiums eindelijk hun resultaat.Tegen de ochtend kon Ria al terug wat binnen krijgen, en thuis ....... was het helemaal over. Dag UGANDA ............. we komen zeker terug ! ! Dag Alice en Sanne .... Geniet er nog van .... super dat jullie zo vele kinderen het zonnetje ook in hun hartje laat schijnen.Lieve mensen, we zijn hier weer terug met enkele duizende foto's en heel veel verhalen.De school .... is al geweldig .... maar we moeten er nu zeker nog voor gaan, willen we van Namutumba een succesverhaal maken. Dank u aan iedereen weer, voor de hulp en sympathie, Weebale nyo, hartelijk dank.
