Beste meneer Beke
 
Nu Didier Reynders zijn opdracht teruggeeft aan de koning
komt u volop in beeld om in de hopeloze toestand
die de onderhandelingen zijn geworden
hopelijk het verschil te maken.

Het moet niet meevallen om dezer dagen voorzitter te zijn
van een partij die toch wel wat van zijn grandeur verloren heeft.

In een politiek klimaat waarin elk woord op de korrel wordt genomen
is er veel wijsheid nodig en gezond verstand
om de boel bijeen te houden
en de neuzen in dezelfde richting te dwingen.
Als het goed gaat, is dat geen probleem.
In het andere geval liggen de kaarten wel anders.
Maar toont leiderschap zich niet net op zo'n momenten?

Is het niet dat wat ontbreekt op dit moment? 
In alle partijen?

We hebben geen nood aan politici die tot eigen eer en glorie
in de kijker lopen, vaak met veel  blabla en veel vertoon,
maar wel aan politici die
- vanuit een visie,
in het belang van mensen,
maar voorbij het eigen grote gelijk -
verantwoordelijk denken en doen.
Die doen wat leiderschap vraagt te doen.
Vooral doen.

Geboeid en kritisch kijk ik dus al maanden
- en met mij velen -
naar de voorstelllen en de al dan niet Copernicaanse ideeën,
het eindeloze vergaderen, wikken en wegen,
het cijferen, verklaringen en interviews allerhande.
Maar geen doen te bespeuren.
Toch is dit waar ik
- en met mij velen -
op wachten.
Want niemand, werkelijk niemand wordt beter
van wat de politiek ons nu al ettelijke maanden toont.

Natuurlijk: de beste stuurlui staan aan wal.
En over de kunst om - vanuit het eigen zijn én weten -
te beslissen, te handelen en overeind te blijven
op de slappe koord die ons politiek bestel nu is,
mét anderen, die mee balanceren,
is het makkelijk praten.
Maar verwachten kiezers die kunst niet van hen
aan wie ze hun stem geven?

Nu u welllicht en waarschijnlijk in de komende dagen
in het oog van de storm komt
en strategisch, doordacht en behoedzaam moet proberen
om beweging te krijgen in wat al maanden niet verroert, 
is het maar te hopen dat u slaagt
waar anderen faalden.
Als ze het u gunnen natuurlijk....


Succes...

    

Beste meneer Mettepenningen

Welke woorden zijn er in die laatste luttele minuten van uw woordvoerder zijn gevallen? Welke halm is daar gebroken? Wat is de spreekwoordelijke druppel geweest?

Want geef toe, iets moet er u toe bewogen hebben om te zeggen wat u zei op die persconferentie. U was niet mals, uw  woorden en beeldspraak waren niet mis te verstaan. Snoeihard, zo leest uw tekst.

Niet dat u daar geen reden toe had. Met dat woordvoerderschap heeft u een helse tijd gehad. Het kostte u zichtbaar steeds meer moeite. Als het een troost mag wezen, menig ander had er in uw plaats al langer de brui aan gegeven. Ja, nogal wat mensen hadden al een tijdje met u te doen. Het zat er aan te komen dat het doek eens zou vallen.

En toch, en toch… U had ook gewoon kunnen gaan. De boeken dichtslaan, opstaan en zeggen: “Ik heb mijn best gedaan, maar verder kan en wil ik niet gaan.” Een korte persnota of als het dan toch zonodig moest, die gewoon aflezen. Kort, zakelijk. Nee, geen vragen meer. U had immers zelf aangedrongen op een mediastop, niet? En dan uw schouders rechten, een knikje en gewoon wegwandelen.

Het had memorabel kunnen zijn. Sprekend. Een vorm van immanente gerechtigheid, zeg maar.

Mijnheer de Minister-President,

Eén  van de betrachtingen van het Vlaanderen In Actie - plan is het Vlaamse onderwijs binnen de top 5 te brengen van de Europese regio’s. Maar hoe wil u dat doen?

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat u daarin slaagt, maar ik heb grote twijfels.

Hebt u al eens navraag laten doen naar het profiel van de leraren-in-spe, in de hogescholen waar men leraren opleidt?

Ik durf wedden dat dit de cijfers zijn:

-          Meer dan 50% van de studenten kleuterleid(st)er hebben een BSO of TSO achtergrond

-          Meer dan 50% van  de studenten leraar lager onderwijs hebben een BSO of TSO achtergrond

-          Meer dan 50% van de studenten regentaat hebben een TSO achtergrond of een  ‘waterval’profiel: ze zijn mislukt in hogere studies en kiezen na één of twee jaar noodgedwongen ‘dan maar’ voor het onderwijs of hebben een beweegreden die ver staat van idealisme, motivatie of ‘zin hebben om in de klas te staan’.

Onderzoek leert dat precies in de kinderjaren de basis gelegd wordt voor interesse, intelligentie, kunnen en kennen. Net daar moet je dus mensen hebben die goed opgeleid zijn en beschikken over al de nodige capaciteiten om jonge kinderen te begeleiden.

De Finnen – die de top 5 aanvoeren van het beste onderwijs in Europa - hebben dat al lang begrepen. Al hun leraren (kleuter, lager, secundair) hebben een universitaire opleiding genoten. …Onderwijs geef je in handen van mensen die ‘breed’ opgeleid zijn.

Versta mij niet verkeerd. Er is niets fout met TSO-jongeren of BSO leerlingen. Het zijn vaak lieve jongeren, die recht voor de raap spreken en heel erg kunnen opgaan in dat waarmee ze bezig zijn. Zij vinden hun weg in heel wat domeinen en sectoren en worden daar ook sterk gewaardeerd.

Maar in het onderwijs???? Ik betwijfel het sterk.

Het spijt me… Ik sta niet alleen met die overtuiging. Laat maar navraag doen bij stagebegeleiders, bij de docenten in de hogescholen zelf, in de scholen waar stage wordt gelopen. Het peil van een groot deel kandidaat-leraren ligt bedroevend laag.

Dat steeds meer jongeren uit BSO en TSO kiezen voor het onderwijs heeft veel te maken met de financiering van de hogescholen: het enveloppesysteem volgens de instroom en binnenkort – of is het al zover? - volgens de uitstroom van studenten. Iedereen wordt geaccepteerd; voldoen aan voorwaarden, uitzicht hebben op slagen,… komt dat eigenlijk nog uitdrukkelijk ter sprake?

Als de hogescholen gefinancierd worden afhankelijk van het aantal studenten dat effectief slaagt, wat zal dan de eindbalans zijn, denkt u? De lat ligt nu al laag, hoe denkt u dat het wordt in de toekomst?

Het Vlaamse onderwijs heeft/had een ‘goede naam’. Ik hoop met u dat het in 2020 die kwaliteit kan opdrijven, maar ik vrees eerder dat - als er niet ingegrepen wordt in het systeem van financiering én in het sleutelen aan een visie op onderwijs, de opleiding daartoe en de voorwaarden om aan die opleiding te beginnen  - het eerder bergaf zal gaan.

Waarom beseft men dit wel op de ‘werkvloer’ en niet ‘aan de top’?