Op zoek naar een mooi stukje muziek? Veel inspiratie is er te rapen in de Klara's top - 75 van de klassieke muziek, een lijst samengesteld door 3432 luisteraars van de zender die elk hun persoonlijke top - 5 instuurden.

Klara's top-75 van de klassieke muziek

  Voor al wie Hugo Claus een warm hart toedraagt.



Een cruciale periode in het leven van Hugo Claus  - in de jaren ’40 en ’50 – speelt zich in Oostende af.
De roman 'De Verwondering' is er gesitueerd. Zijn liefde voor Ensor, de Oostendse meester, is bekend. Toen zijn wilsbeschikking werd bekendgemaakt, stond daarin de wens
om voor de kust van Oostende gecremeerd te worden.

Redenen genoeg voor kunstencentrum Vrijstaat O.
en de Provincie West-Vlaanderen
om op vraag van Veerle Dewit (echtgenote van Hugo Claus)
en van de directeur van uitgeverij 'De Bezige Bij'

de eerste echte Claushommage

in Oostende te houden.
Een mooi, divers programma dat Claus recht doet.

VRIJDAG 16 APRIL

- 20u30 - Clauslezing door Gerrit Komrij (incl. receptie) in Thermae Palace.
Ticket in vvk: € 10. (Toerisme Oostende 059/70.11.99)

ZATERDAG 17 APRIL

- 12u tot 17u: Expo ‘Hugo Claus en Oostende’.
Organisatie: Mu.Zee (m.m.v. Jef Lambrecht).
Openingsdag tentoonstelling in het Ensorhuis.
Nog tot zondag 29 augustus.

- 14u tot 17u: Clauswandelingen met voorleesstondes.
Acteurs Chris Lomme, Hilde Van Mieghem, Johan Heldenbergh,
Koen De Graeve, Joke Devynck, Bruno Vanden Broecke
lezen voor uit 'De Verwondering' op historisch-literaire locaties.
Afspraak hoofdingang Casino Kursaal om resp. 14u, 14u45 of om 15u15.

VVK € 7 via Toerisme Oostende, Monacoplein, tel. 059/70.11.99.
Ter plaatse € 9 voor één van de geleide wandelingen (incl. drankje).
Combiticket met Claus-lezing en receptie (vrijdag 16 april): € 16 (enkel in VVK).

- 19u: Verstilde wake op het strand
t.h.v. het monument van Leopold II; tot zonsondergang.
Met schrijvers-dichters Ramsey Nasr, Erwin Mortier, Tom Lanoye, Connie Palmen,
Leonard Nolens, Gerrit Komrij en Remco Campert.
Ceremoniemeester: Piet Piryns.
Voorprogramma: Bert Ostyn solo (Absynthe Minded).
Het strand is van iedereen!

Het hele weekend lang:
Clauscafé met aangepast interieur en programma
in Vrijstaat O./Droge Coo.
Met onder meer foto-expo Hugo Claus door Herman Selleslags.

Dit project kwam mede tot stand met de steun van Het Vlaams Fonds voor de Letteren en heeft de actieve steun van De Bezige Bij en Veerle de Wit-Claus.

Een hand

Laat ons met een hand beginnen,

we voegen er een dag aan toe,

een volzin met een naam erin

die we op slag vergeten, tenzij

het anders gaat en we snel weten

dat we niet voorbijgaand zijn,

de kans is klein, want bij het tellen

van mijn vrienden heb ik altijd

vingers over, en daarom: laat ons

met een hand beginnen,

we voegen er een dag aan toe,

en als het is zoals het meestal is,

gaan we iets galants verzinnen,

tot ziens, ik moet eens verder,

het was me een genoegen.

Bart Moeyaert

Uit : Verzamel de liefde

 

p.s. De bundel Verzamel de liefde is klein, fijn. Een echt hebbeding.
      Een goed idee ook om cadeau te geven aan iemand die je graag hebt.
      Of waarom niet gewoon aan jezelf?

Mijnheer de Minister-President,

Eén  van de betrachtingen van het Vlaanderen In Actie - plan is het Vlaamse onderwijs binnen de top 5 te brengen van de Europese regio’s. Maar hoe wil u dat doen?

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat u daarin slaagt, maar ik heb grote twijfels.

Hebt u al eens navraag laten doen naar het profiel van de leraren-in-spe, in de hogescholen waar men leraren opleidt?

Ik durf wedden dat dit de cijfers zijn:

-          Meer dan 50% van de studenten kleuterleid(st)er hebben een BSO of TSO achtergrond

-          Meer dan 50% van  de studenten leraar lager onderwijs hebben een BSO of TSO achtergrond

-          Meer dan 50% van de studenten regentaat hebben een TSO achtergrond of een  ‘waterval’profiel: ze zijn mislukt in hogere studies en kiezen na één of twee jaar noodgedwongen ‘dan maar’ voor het onderwijs of hebben een beweegreden die ver staat van idealisme, motivatie of ‘zin hebben om in de klas te staan’.

Onderzoek leert dat precies in de kinderjaren de basis gelegd wordt voor interesse, intelligentie, kunnen en kennen. Net daar moet je dus mensen hebben die goed opgeleid zijn en beschikken over al de nodige capaciteiten om jonge kinderen te begeleiden.

De Finnen – die de top 5 aanvoeren van het beste onderwijs in Europa - hebben dat al lang begrepen. Al hun leraren (kleuter, lager, secundair) hebben een universitaire opleiding genoten. …Onderwijs geef je in handen van mensen die ‘breed’ opgeleid zijn.

Versta mij niet verkeerd. Er is niets fout met TSO-jongeren of BSO leerlingen. Het zijn vaak lieve jongeren, die recht voor de raap spreken en heel erg kunnen opgaan in dat waarmee ze bezig zijn. Zij vinden hun weg in heel wat domeinen en sectoren en worden daar ook sterk gewaardeerd.

Maar in het onderwijs???? Ik betwijfel het sterk.

Het spijt me… Ik sta niet alleen met die overtuiging. Laat maar navraag doen bij stagebegeleiders, bij de docenten in de hogescholen zelf, in de scholen waar stage wordt gelopen. Het peil van een groot deel kandidaat-leraren ligt bedroevend laag.

Dat steeds meer jongeren uit BSO en TSO kiezen voor het onderwijs heeft veel te maken met de financiering van de hogescholen: het enveloppesysteem volgens de instroom en binnenkort – of is het al zover? - volgens de uitstroom van studenten. Iedereen wordt geaccepteerd; voldoen aan voorwaarden, uitzicht hebben op slagen,… komt dat eigenlijk nog uitdrukkelijk ter sprake?

Als de hogescholen gefinancierd worden afhankelijk van het aantal studenten dat effectief slaagt, wat zal dan de eindbalans zijn, denkt u? De lat ligt nu al laag, hoe denkt u dat het wordt in de toekomst?

Het Vlaamse onderwijs heeft/had een ‘goede naam’. Ik hoop met u dat het in 2020 die kwaliteit kan opdrijven, maar ik vrees eerder dat - als er niet ingegrepen wordt in het systeem van financiering én in het sleutelen aan een visie op onderwijs, de opleiding daartoe en de voorwaarden om aan die opleiding te beginnen  - het eerder bergaf zal gaan.

Waarom beseft men dit wel op de ‘werkvloer’ en niet ‘aan de top’?

         

zomereinde aan de leie

dit is wat een schilder zou zien:
de gebleekte graskant, kastanjes
en linden, het warme maar heengaande
licht van de avond en tegen de haag
op de andere oever een loper, en zijn
gedachten, hoe schilder je die
en boven het water de meeuwen
en tussen het licht- en het donkerder groen
de plecht van een jacht, het schuiven
der dingen, de richtingen

het water zelf kun je hier waar wij zitten
niet zien en ik vraag me nog af hoe je
afstanden schildert, steeds lichter misschien
tot je wit overhoudt, en hoe het verleden
toen jij daar nog liep

hoe schilder je dat je nooit weer
daar zult lopen, tegenstribbelend
aan je vaders hand

Myriam Van hee

uit: 'Buitenland', De Bezige Bij, 2007, p. 8

een leven zonder dromen
is als een tuin zonder bloemen

     

 
Ik weet dat ik maf doe op het podium,
maar ik denk dat ik veel normaler ben
dan al wie mij een halvegare vindt.

geplukt uit het interview van Jan Jagers met Wim Helsen
in 'Alumni, jrg 6, nr 1, maart 2010 - Universiteit Antwerpen'

 

Vorige week zat ik iets te drinken in een café en zag daar een glazenwasser bezig, buiten. Tof beroep, dacht ik bij mezelf. Altijd vrolijke mensen , met tijd om een praatje te maken. Ik stelde me voor dat ik ook glazenwasser was en werd er plots heel gelukkig van. Het zou me bevrijden van wat me nu soms bezwaart, van de druk die ik mezelf opleg voor mijn shows. Soms kan die me verlammen en verzeil ik in lethargie, dan lees ik zelfs mijn mails niet. Alles wat mij daar uit haalt, is dan goed. Mijn kinderen, mijn gezin. Of het idee om glazenwasser te zijn. Daar put ik dan luchtigheid en vrolijkheid uit.'

Mijn ultieme wens is rust vinden. Of aanvaarden dat die nooit zal komen. In elke job die ik heb gedaan miste ik de gedrevenheid die ik bij een paar anderen wel zag, en die ik zelf ook zo graag wilde. Intussen heb ik die begeestering gevonden. Denk ik. Al blijft de onrust. 

Al in het middelbaar ontwikkelde ik een voorliefde voor Eugène Ionesco, en voor alles met een absurd kantje. Wachten op Godot vb., van Samuel Beckett. De kracht en de paradox van het absurde, is dat je door afstand te nemen van de realiteit, diezelfde werkelijkheid volgens mij waarachtiger kunt neerzetten. Bovendien worden dingen vaak tegelijk grappig en pijnlijk, net zoals in de realiteit. 

Ik weet dat ik maf doe op het podium, maar ik denk dat ik veel normaler ben dan al wie mij een halvegare vindt. Uiteindelijk beeld ik alleen maar uit hoe het menselijke denken werkt, want dat is driekwart van de tijd bezig met absurde dingen die nergens op slaan. 

Ik wil mensen iets doen beleven, zoals in een goede film. Ze doen lachen, bang maken, kwaad of geïrriteerd. Ervoor zorgen dat ze anders buitenkomen dan ze zijn binnengegaan. In het ideale geval betekent dat: geïnspireerd, met meer goesting om te leven. Als dat lukt - en dat lukt soms - vind ik dat ronduit fantastisch. 
                          

De Europese Droom  
 

Dromen doen we allemaal, over de meest uiteenlopende dingen. De één droomt van rijkdom, de ander van geluk. Van vliegen over de allerhoogste bergen, van die reis rond de wereld, of eindelijk eens genoeg tijd hebben voor…. Dromen zijn er om te koesteren, te betrachten. Sommige dromen maak je waar, andere blijven onvervuld.

Wie onverbiddelijk vasthoudt aan die ene grote droom betaalt er soms een zware prijs voor. Ghandi vb. die droomde van een onafhankelijke staat en dat hij dat zonder geweld zou kunnen bereiken. Of  Dr. Martin Luther King en zijn droom van gelijke kansen en rechten voor alle zwarte Amerikanen. Krachten in de samenleving knalden hun droom en hun leven aan stukken.

En dan is er ook nog zoiets als ‘The American Dream’, het ideaal dat je altijd de top kan bereiken als je maar hard genoeg werkt. Iemand als Obama vb., de eerste zwarte president van de Verenigde Staten.

Dat laatste idee, dat van ‘The American Dream’ leek ons een interessante invalshoek in het kader van de opstelwedstrijd die elk jaar wordt georganiseerd door de Stichting Rijckevelt in Brugge in samenwerking met het Vlaams Parlement en die zich telkens richt op een Europees aspect. Bestaat er zo ook iets als een ‘European Dream’, vroegen we ons af.

Bij wie konden we beter te rade gaan dan bij enkele vooraanstaande Europees geëngageerde Vlamingen, dachten we. Dankzij hun vakkennis op Europees vlak zouden we onze ideeën omtrent Europa kunnen verruimen, hoopten we. En dus schreven we Wilfried Martens aan én Miet Smet én Guy Verhofstadt én Karel van Miert én Dirk Sterckx. Het leven is aan de durvers, droomden we. En zie... onze dromen werden meer dan ingelost, hun bereidwillige medewerking trof ons.  Wilfried Martens stuurde ons een pak documentatie, Miet Smet bood haar diensten aan via haar secretariaat, Karel van Miert stond ons te woord in het Europees Parlement zelf - toen hij kort daarna overleed, waren we erg aangeslagen. Van Dirk Sterckx hoorden we niets en Guy Verhofstadt…. die stuurde ons een mail.

En die… wil ik u niet onthouden.

ENKELE BEDENKINGEN VAN GUY VERHOFSTADT

BIJ ‘DE AMERIKAANSE DROOM’

1.     Ten gronde zie ik geen verschil tussen ‘de Europese’ en ‘de Amerikaanse droom’. Het is de droom van een vrij, rechtvaardig, vreedzaam en welvarend leven voor iedereen, op basis van verdraagzaamheid, vooruitgang en de maximale ontplooiing van ieders mogelijkheden. Het is de droom van de verlichting, de politieke en sociale revoluties en de industriële revolutie, revoluties die zich sinds de 18^de eeuw vanuit Europa en Amerika over de wereld verspreid hebben.

2.     Een belangrijk verschil ligt in de sociale, politieke en maatschappelijke context. In Amerika kon die droom vorm krijgen onder Europese kolonisten die om verschillende redenen het oude Europa verlaten hadden, om bij manier van spreken ‘op een leeg blad’ en letterlijk in ‘een nieuwe  wereld’ te kunnen herbeginnen. Dat gaf de Amerikanen een zekere voorsprong om hun nieuwe samenleving bijna onbedreigd te kunnen opbouwen. In Europa lagen de kaarten helemaal anders. Daar moest de droom van ‘de moderniteit’ strijd leveren tegen overleveringen en tradities die zich soms heftig tegen die vernieuwers verzet hebben. Denk maar aan het verschil tussen de Amerikaanse (1776) en de Franse Revolutie (1789). Historisch gesproken ging het om dezelfde revolutie, maar die is in de praktijk (in de tang genomen tussen voor- en tegenstanders) heel anders verlopen. In Europa zou het duren tot 1945, bijna twee eeuwen nà de Amerikaanse Revolutie, voordat ook Europa voluit kon kiezen voor de politieke democratie, de mensenrechten en de sociale vrije markteconomie.

3.     Een ander verschil, nauw met het voorgaande verbonden, is dat de Amerikaanse deelstaten (ginder ‘staten’ genoemd) nooit onafhankelijke en soevereine staten geweest zijn. Het waren aanvankelijk 13 Britse kolonies die het initiatief namen tot oprichting van de VSA. De Europese droom, mijns inziens het best belichaamd door de Europese Unie (in mijn ogen ‘de verenigde Staten van Europa’; verenigd met een  kleine letter, niet met een hoofdletter, en dat léést en dat klinkt heel anders), was dan weer het werk van onafhankelijke staten, sommige wel duizend jaar oud, die pas de voorbije vijftig jaar een Unie vormden. Het resultaat van dat verschil kan nooit hetzelfde zijn. Ook in de VS hebben de deelstaten een ruime autonomie (veel ruimer dan Europeanen wel eens denken) maar onder een sterk federaal bestuur. In Europa zal de Unie de lidstaten nooit helemaal opslorpen of overbodig maken.

4.     Om de zaak nog wat méér de compliceren, denk ik dat mensen en volkeren VELE dromen koesteren. Er is niet zoiets als één Amerikaanse of één Europese droom. Zelfs in Amerika kent die droom zo veel ‘varianten’ (die droom van Obama is niet die van Bush, gelukkig maar) dat er in feite zeer verschillende Amerika’s zijn en dat is vrijwel altijd zo geweest. Zo zijn er grote verschillen, ook in hun dromen, tussen de Amerikaanse steden en het reusachtige binnenland, of tussen de kustgebieden en gebiedsdelen die wel 3000 km van enige kust verwijderd zijn. Ook is het weinig waarschijnlijk dat blanken, indianen, zwarten of hispanics hetzelfde dromen. In Europa, het historische product van vele volkeren en staten, talen en culturen, is die verscheidenheid nog veel groter. Dat merken we ook  in de Europese Unie, waar zeer verschillende dromen elkaar doorkruisen.

5.     Maar het grootste verschil, zowel voor Amerika als voor Europa, blijft het verschil tussen dromen en daden, theorie en werkelijkheid, willen en kunnen. Zelfs de mooiste dromen, opgeroepen in de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring (waarnaar thans weer zo graag verwezen wordt, en terecht), konden niet beletten dat het onafhankelijke Amerika er de indiaanse bevolking massaal heeft verdreven en er nog vóór de onafhankelijkheid de eerste zwarte slaven zou invoeren. De droom dat ‘alle mensen gelijk en vrij geboren worden’ gold dus niet meteen voor indianen en zwarten, en eigenlijk evenmin voor vrouwen en ‘arme blanke mannen’. Ook in Amerika zou het 150 jaar duren (tot 1920) voordat vrouwen er stemrecht kregen. Voor de Afro-Americans (cfr Obama), maar eigenlijk ook voor de Asians (vaak vergeten Amerikanen van Aziatische afkomst) duurde dat nog vijftig jaar langer. Dat alles geldt natuurlijk ook voor Europa, waar zelfs een duizend jaar oude christelijke beschaving de kruistochten, de brandstapels en de inquisitie niet kon voorkomen. Die tijd is lang voorbij, maar ik sluit niet uit dat ‘de Europese droom’ van vandaag soms even blind is voor het onrecht dat WIJ gedogen als onze Europese voorouders of onze Amerikaanse tijdgenoten.

Om dit verhaal af te sluiten met de wijze raad van één van mijn lievelingsauteurs, de Peruaan Mario Vargas Llosa: ‘Ach, laat ons dromen van een volmaakte liefde, niet van een volmaakte samenleving’.

Mariakerke, 12 januari 2009

WELKOM
in de blogsfeer



TUSSEN DROOM EN DAAD

een plek om stil te staan bij grote en kleine dingen
interessante mensen
boeken, film, theater en zo