tsjoksax
muzikale belevenissen van een saxofonist



29-06-2012
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ERNST

Afgelopen woensdag-nacht   was het  in de HCDG  ,tijd  voor  de laatste  vrijere -improvisatie afspraak van het voorbije  seizoen...

Het zomerde eindelijk ( was geleden van het jongste pinkster-weekend ), het binnenterras zat afgeladen vol , de deur stond open 
en ook op het kleine  podium in het  kleine cafeetje  zat een  deugd- doend   hartverwarmend kracht-centraaltje    ,...

We werden  alweer eens  aangenaam verrast  door  een  zeer alerte en oplettende trompet-virtuoos  : de  Bart Maris  van de grote dagen ,
de schiterende drummer  die Giovanni  Barcella   al altijd  is ,  samen met al  dat  moois  rond de kanjer van een  meester- cellist -instant composer  _____   tot mijn schande had ik van deze iewat oudere  meneer (°1954) nooit gehoord  maar wat een persoonlijke  ontdekking  is die
vent ____ Ernst Reijseger
http://www.europejazz.net/mus/reijseger.htm

Ernst Reijseger (ph.
                        Bruno Bollaert)

Wat die hoofdvogel  deed  met de  vijf  snaren  cello   ____en op de koop toe ritmisch te voorschijn  wist te slaan   uit het
blinkende  iconische  instrumentlichaam   alsof het  ook   een afrikaanse  bass handdrum was  die hij  bespeelde  ... ,
getuigde van grote klasse ,  bleef onverdroten  boeien en  was ronduit schitterend van begin tot eind

Jubelproza ... alweer ,    maar dat is  welverdiend 
Einde seizoen  en dus ook tijd om  nog eens   samen te vatten  wat die laatste  twee maanden  nog voor interessants  te rapen viel op  de diverse gentse  vrije- jazz podia  die ik  mocht  beluisteren    ....  en ook, daar kon worden gejubbeld  

*Te beginnen  met de prachtige  Duo - performance van  top pianist  Alexander Von slippenbach en  saxofonist  Zeger VanDenBussche (ditmaal op alt , zoals tegenwoordig in toenemende mate gebeurt  )


Foto: Alexander von Schlippenbach @ Citadelic Festival Ghent (foto: Cedric Craps)

Die pianist komt trouwens  op 11 December eerstkomend  , spelen in het (vermoedelijk) Gravensteen  , samen  met  Paul Lovens  en  Evan Parker  ... verzekerde  Rogie van de  resistenza  /Negocito   me nog  woensdagnacht ..... 

¨In datzelfde  openluchttheater in het citadelpark concerteerden   trouwens  op  overtuigende wijze  ook   de groep rond  drummer  John Betch  :  een trio met  twee  fransen  ....Een  elegante  en gave   fluitist  en  een  keigoede  bassist ,  die voorwaar moest  invallen (en dat is geen peuleschil om  doen ) voor de  aangekondigde maar doodzieke topper van wereldklasse ,   Avernel

Saxofonist fluitist  Jan Klare was trouwens ook aanwezig op dat  festival  ( de opvolger van  jazz sur l'herbe ) : samen met  de  "beren gieren "
De jongens speelden erg  gedreven en  energiek (zoals gewoonlijk ook erg gaaf  )  , maar werden enigzins de mist in geholpen door een  nogal  stuntelende  geluidstechniek die blijkbaar niet  al te goed was ingespeeld   en een paar steken liet vallen ( dat is  een grote handicap voor deze doorgaans loepzuivere  musici )   .... 

Jordi Grognard  kreeg bovendien nog af te rekenen met een zeer beperkte  en ingekorte  set  .... jammer want deze mens heeft wel meer te vertellen dan  wat in een kleine  40 minuten kan worden gestopt

Cel Overberghe  en zoon   + Paul  Van Gysegem  samen met nog een guitarist  vormden  de  set van  Co2
Oude goede wijn  behoeft geen krans  , zelfs geen nieuwe zakken  ..... Die mensen hoeven niets meer te bewijzen  , ze zijn er (gelukkig ) nog ....


De HCDG  kreeg ook nog een "onverwacht  "  zondagmiddag bezoek van enkele  gasten  uit het Brusselse   en georganiseerd  door  het  =

useum (ov) 24 juni
Een mooi Trio  ;   
Sabu Toyozumi (Japan) percussie  // AACM adept
Guy Strale piano // van ouds  de WIM-vertegenwoordiger in Brussel  
JiJi Duerinckx saxes // vooral  een   viruoze bespeler  van de moeilijke  sopraninosax  ( naar mijn weten is alleen Abdullah Ibrahim (Dollar Brand) van origine  een bekend  sopranino-saxist   )

Heilaas speelden ze voor  drie man en een paardekop en wat plaatselijke  en ingevoerde   inteelt 
Maar dat is niets nieuws  en niets  eigen aan Gent  ....

Nu nog volgend seizoen eens  een   Antoine   Prawerman ? en/of Mic hel Van Schouwburg   
en hopelijk  wat meer "volk"  
Laat ik maar  wat  wensdromen vooraleer  ik in mijn  jaarlijkse  zomerslaap   duik    ....


En nu ga ik  me reppen  naar  JazzGent    ;  Jo Lovano  en     Wayne  Shorter  vanavond , meer moet dat niet zijn 

29-06-2012 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
21-04-2012
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.FOOD For drummers
Enkele  rythmische  patronen  ter  leringe ende vermaeck  van wie het wil uittesten  
en omdat rythmliek het belangrijkse ordenende principe is  ( ook als harmolodisch / polyfoon/ polyrithmisch  weefsel  ) 


TANGANA  CLAVES  
'Ngang'Ngang   /Tangana / karsilamai / beledi   etc  
4/4  IO/II/ IO/ IO     IO/IO/II/IO    
       II/IO/IO / IO     IO/IO/IO/II

Legende  ;   vlaggetjes omhoog   = tones (Bongo's / Midden en hoge   conga's )  :      L(mama/hermosa )  R  (papa/macho  )   
                   vlaggetje omlaag  : bassen  (quinto )  
                   *  = cow bell ( A of bA )       kleine achtste noot = tresillo figuur  ( small  temple block )   


 Cromanti = country blues = Ashanti  = Cuban Bolero = (New orleans )  Spanish" tinge " = jelly roll Morton =  jazz Habanera 
 - Swung = vertraagde  afro-swing = drag  = de enige gebruikte notenwaarden  zijn   achtste  , vierde  en  gepunte vierde
 -symmetrische figuren worden vooral gebruikt door trombones die symmetrische toonladders spelen tijdens hun imrovisaties  
(= Bob       Brookmeyer solo routines   bv      
                    CD  bE F#F G A  bBC)//      C F(b)G  C  /  C bE #F  A  C   /    bBC   #F     CD   /  C bEF(b)GA  C .... etc )   
 

21-04-2012 om 23:43 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
09-03-2012
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.JAMSESSIONS en meer van dat moois
Mooie nachten 





De Hot Club  de Gand  woensdagnachten zijn nog steeds  aanraders 
Het blijft een broeinest  van creatieve insteken op het moment zelf en het zorgt regelmatig voor verrassingen  ....  
Uiteraard zijn er  de musici die in dat cafeetje  een concertje komen  weg geven  , maar toch niet te beroerd zijn om achteraf tot een stuk in de nacht te blijven jammen ....Maar  ook  musici  op doorreis   die  elders in onze  stad een concert gaven  , vinden langzamerhand  hun weg naar dit cafe en het unieke  jamsession project( met  vooral progressieve jazz en vrije improvisatie )  dat hier  in de loop der jaren is opgebouwd   .... 
 

Hier enkele van de jongste hoogtepunten 

28maart 2012
Might Bite 
Gregor Riedel(sax) /Benjamin Sauzerau(guitaar), Jacob Warmenbol ...
_Mooi Concert met topmuzikanten en mooie jam achteraf 
met ook nog twee verschillende bassisten , een paar drummers en een goede pianist 
°Warmenbol is een kei 


HCDG



Dat was het geval met het Oshima-Lauro trio  en anderen  ;   Die werden  onverwacht  tijdens  de  jam geruggesteund   door de   bassist   Taurus Mateen ...die dezelfde avond een concert had geveven in het Bijlokecentrum .....Bart Maris kwam ook al van een concert date  elders in de  stad  .... Korom ;  het knetterde  , want die twee waren al goed ingespeeld  ___als dat al nodig  is bij dergelijke  musici    




De canadezen speelden een aantal  zeer  intimistische  en boeiende  sets ....Aquarellen  op hoog niveau  en   ragfijne  pentekeningen  , bijna in één trek neergezet  ...  
Ook Nathan  Ellman , Lennaert Heyndels  en verschillende  andere aanwezige drummers en bassisten  lieten  van zich  horen  tijdens een daaropvolgende jam ....
  
Tijdens  een van   de nachten  ( vergeten wanneer juist )   was er nog  onverwacht en  ( wat mij betreft ) zeer welkom   ook  een  uitgebreid  stuk  ryhmische en boeiende  piano   van  Christiaan  Mendoza ....

 Er is  altijd wel iets te beleven  in de HCDG  .... Neem nu bijvoorbeeld  Dajo De Cauter  ( welke nacht dit alweer  was , ben ik  eveneens  vergeten ) , die in de  vroege uurtjes   met  bass en al  op stap leek  en  in het  café  verscheen .... Een  volumineus instrument  weliswaar ,  maar  vooral  een muzikant die daar  een  sound uit projecteert en een  muziek aan ontlokt  die onmiddelijk  het klein café vult . tot in de kleinste hoek  ...Wat een présence   ....       



Volgende  woensdag  is er een afspraak met   Ethiopische muzikanten   ...Het kan  blijkbaar  niet op
Weze hierbij  aangestipt dat de ethiopische   muziek    erg  rijke en zeer diverse  tradities behelst  

* De pentatonisch gestemde  "Krar" ( die ook zal worden bespeeld is me gezegd )  is zelfs een van de oudste instrumenten  ter wereld  .....Er bestaan zowel  hemitone als enhemitone  pentatone  stemmingen voor diverse  krar formaten ....Bovendien  schijnen vooral 4 toonladders  belangrijk te zijn  ....
  
*Er zijn zowel  christelijke-koptische    , islamitische als animistische  tradities   versmolten  in de  huidige   muziek uit de hoorn van Afrika   
... en vergeten we ook niet de   ceremonieele  muziek  van het  voormalige  keizerlijke  hof  in een land dat geldt als een  van  de kribbes van de mensheid .....

Ter orientatie  :

Tenslotte is de ethiojazz  beroemd 
en   is vooral   Aster Aweke  de best bekende (in de westerse wereld...... ze woont  allang   in  de VS  )  diva  en vertegenwoordigster van de moderne  ethiopische muziek  die zich voedt met de traditie  ....


Afwachten wat in de hot club  eventueel   zal worden gebracht    ....  maar ook fusion-toestanden zijn ( wat mij betreft ) erg welkom en  ik ben er eigenlijk wel gerust in ....Leergierig    en  eveneens  nieuwsgierig  



Er zijn natuurlijk  elders  in deze stad   eveneens  zeer  boeiende dingen zat ....
Zoals in de "Resistenza ":   Ik woonde  daar  sinds de daverende start van deze  nieuwe zaak ( na  de concerten  van  Christiaan Mendoza  , Jeroen Van Herzeele  en Eric Vermeulen   dus   )   drie   uit de kluiten gewassen  winterconcerten  bij  ....  en  dank zij  de  vermoedelijk  nog jaren aan  te houden  perikelen met de tramlijnen  en verbindingen van het openbaar vervoer   in onze stad ,is die  zaak  vrij moeilijk bereikbaar geworden voor mij  ...dat zegt dus genoeg over de zuigkracht die ervan uitgaat      

DONDERDAG 10 NOVEMBER Concert Double Bill
JORRIT DIJKSTRA / JOHN HOLLENBECK DUO

Jorrit Dijstra (NL): saxen + fx
John Hollenbeck (US): drum 

Zeer   indrukwekkend   .... meer  erover  vertellen   is niet nodig ... verder commentaar is  kompleet  overbodig
Rep je  als ze nog eens langskomen     

+ ALEXANDRA GRIMAL QUARTET

Seminare Vento Tour
Alexandra Grimal (FR): saxen
Giovanni di Domenico (IT): piano
Manolo Cabras (IT): contrabas
João Lobo (PT): drum

.....een   fijn  voorgerecht   dat  begon in de  (kwakkel)winter   met  een set  van een groep rond  een  italiaanse  saxofoniste   op tournee   .... Gaaf  en  goede stijlkeuzes   ... Goede piano ook   .... Nog van dat 


en dan het putje  van de winter  en  de  laatste weken  van een   verlate winter  

DINSDAG 21 FEBRUARI
The Solo Sessions
JOHN BUTCHER
set II: met PETER JACQUEMAIN
John Butcher: (UK)
Peter Jacquemain: contrabas (BE)


Met het concert van  een  Peter Jaquemain in grote doen   en  de  loepzuivere   londense saxofonist   ( die voortdurend  op zoek ging naar  instrumentaal technische uitbreidingen  van het saxofoon spelen )kreeg ik het beste concert  van deze  winter voorgeschoteld   :
alles kwam aan bod   ; multiphonics  , overblaastechnieken ,  breathy  aanblazen ,  circular breathing  .... etc ....  U vraagt we draaien ....Onwaarschijnlijk  wat die  twee  doen ....Neen , het is geen gratuit  cirkus  nummer  wat die twee  daar bakken  ....  


MAANDAG 27 FEBRUARI the Barcella Resistenza Sessions #10
set I: CINEMA SOLORIENS

James Harrar: klarinet, bamboefluit, altsax en allerhande speeltjes (US)
Eric Thielemans: drums en percussie (BE)
Manolo Cabras: contrabas (IT)
Marshall Allen: altsax, speelgoedkeyboard, EWI (US)

set II: GIOVANNI BARCELLA / MARSHALL ALLEN / MANOLO CABRAS

Giovanni Barcella: drums en poëzie (IT/Gent)
Manolo Cabras: contrabas (IT)
Marshall Allen: altsax, EWI (US)


Wie het meer moest hebben van electronisch  speelgoed  en  constant  een soort muziekjes  voor computerspelletjes  uit zijn casioo-tje zat te plukken  ( vooral in het eerste deel waarbij een soort  ouderwetse  projectie  nogal uitputtend  zat te  " flikkeren" op de muur  )   is  het icoon en veteraan   altsaxofonist  Marshall Allan ... Gelukkig speelde hij een prachtige tweede set  ( ditmaal  bijna uitsluitend saxofoontje met die speciale toon en  behandeling van hem   ) samen met  Manolo Cabras en   Gio Barcella  .... De  prestaties van  multimedia  man   James Harrar kan en wil   ik niet echt   beoordelen  ... de  pulserende    lichtbeeldenshow  leide veel te veel mijn aandacht af .. toch hoorde ik enkele boeiende   Japans-achtige  koto en  stem  evocaties , dat is alvast meegenomen  .....Maar goed  het is allicht  niet veel meer dan mijn persoonlijke  smaak  ....maar  Harrar  blijft toch  intrigeren en ik zal het zeker  niet laten  om  nog eens   wat   Harrar te proeven als de gelegenheid zich voordoet   ....Laat je dus niet weerhouden  ... 


En ja er is veel te doen in Gent  ... maar deze   frekwente  uitjes  en  aansluitende  bijna   verplichte (althans bij mij )    "tournee  des grand ducs " kost wel allemaal   een serieuse   hap uit mijn budget   ( zelfs wanneer er  uitputtende   inspanningen worden gedaan om het zo goedkoop mogelijk te houden  )  in deze  barre tijden  ...Toch blij dat ik het nog mag meemaken  na vele jaren  barre  luwte en woestijn die noodgedwongen  mijn aandacht opeisten         

09-03-2012 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
13-02-2012
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Paul Van Gysegem Sextet

De cd AORTA (1971) van bassist Paul Van Gysegem werd in 2011 opnieuw uitgebracht.
Dit is ongetwijfeld de meest opmerkelijke Belgische heruitgave van 2011

Van Gysegem, Paul - Sextet::Aorta

Van Gysegem, Paul - Sextet::Aorta




Van Gysegem, Paul - Sextet::Aorta.

Dit album is  wereldwijd erkend als een klassieker van de Europese  vrije  jazzmatige  improvisatie .

Vanaf  1969  kwamen heel wat sleutelfiguren( en  culturele-politieke paria's )  van de Amerikaanse jazzwereld  in de Europese contreien hun geluk beproeven  ..... zoals daar zijn Steve Lacy, Sunny Murray( was  samen met Allan Silva , Noah Howard en  tenorist Frank Wright  te horen op het "verboden " Byg-festival ,  van   Amougies  ) , The Art Ensemble of Chicago en Don Cherry
 

 Allan Silva
http://www.facebook.com/profile.php?id=1050395253#!/profile.php?id=1273915393


Een paar bleven in Europa rondhangen ( Lacy , Noah Howard ) ook als  muzikale inspiratiebronnen  en lesgevers in het  toenmalige  clinics en workshop circuit dat  toen nog buiten de officieele academische muziek instellingen  verder  sukkelde  .... 

27-09-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.<-- klik     : Noah Howard
 

O.a.  in Gent was er  een nieuw geluid in de Belgische   muziekwereld te horen.
Daar organiseerde de jonge bassist Paul Van Gysegem  tenslotte  een festival, namelijk het intussen legendarisch geworden jazzfestival in het Gravensteen.

Aangetrokken door de avontuurlijke muziek van de Amerikaanse collega's en voorbeelden   verzamelde Paul Van Gysegem enkele gelijkgezinde jongelingen ( o.a.   mensen uit  de toenmalige   universitaire jazzclub  , in die tijd  voor een  tiental jaren een broeinest van nieuwe  talenten   ) die bereid waren om samen met hem dit genre verder uit te diepen en te verkennen.
en organiseerde samen met  gelijkgezinden ( waaronder  vooral ook de  goede organisator  en  trompettist   Patrick De Groote  ) heelwat  voorafgaand aan-  en   naast  het gravensteen festival :

Legendarische optredens en gelegenheidscombinaties   in de " Fox " op de korenmarkt met  kenneth Terroade , Allan Silva  , Robin Kennyatta ook .... en  met  vaste leden  Ronald Lecourt ,  Calyer Duncan , Patrick De Groote  .... Regelmatig  terugkomende    acts in de Zwarte Zaal waar tot ieders verrassing   ook  een  duo   kwam  spelen  met Mall Waldron




De nieuwe muziek ( The New Thing )  werd met Paul Van Gysegem en Kompanen   plots een voldongen  feit in het Gentse  :

Samen met Antwerpse  vertegenwoordigers van de   Vrijere  Europese  improvisatie muziek    speelde hij in de Gentse Opera  een jazzfestival  voor de  toenmalige  Brt en vooral radio-producer  wijlen  Miel Van Attenhove  
Mike Zinzen , Cel Overberghe , Fred  Van hove  stonden op datzelfde  festival  en  werden in die tijd  door de   neerbuigende "welopgevoede "  melomanen en   muziek -kultuurpauzen   allemaal collectief   verweten slechts prutsers en beunhazen   te zijn   

Het Paul Van Gysegem Sextet ( ondertussen ook  uitgebreid met Nederlanders  Pierre Courbois en Jasper van t'Hof  ) produceerde in die periode  het baanbrekende album 'Aorta'.

Paul deed vrolijk verder   ;  Speelde met amerikaanse gastmuzikanten   zoals bijvoorbeeld   Ambrose  Jackson

Maar nadien werd het  wat   stiller  ....Tenslotte  waren er ook nog andere besognes  dan de muziek alleen , die zijn aandacht opeisten  

De voorbije jaren wijdde Paul Van Gysegem zich  voornamelijk  aan zijn andere passie:  het beeldhouwen.
(net als zijn oude  maatje   Walter De Buck  die een  succesvol organisator en  "folkie"  werd ,   deed  ) 
Maar hij bleef actief als  organiserend  ,   improviserend en  progressief  muzikant  ... 

Hij speelde in die tijd   af en toe  met  jazzmusici van  eerste orde 
Zo bijvoorbeeld  op een  Gentse jazzkroegentocht in cafe  "De Turk " , een set met  altist Sonny Simmons

 Sonny Simmons  


  
In 2010  eiste dan een straf concert , opnieuw in Gent   , ook  de aandacht van de jongere generatie 
Pianist  Bobby Few  schitterde door  afwezigheid    ...... maar ook  meester-  drummer  Noél McGhie  en   de oude kompaan van Lacy , altist Steve Potts   woonden al een tijdje  in Frankrijk en  waren  binnen handbereik 


http://www.facebook.com/profile.php?id=1050395253#!/profile.php?id=689299984

   
Uiteindelijk kwam Paul , samen met Patrick De Groote  en Ronald Lecourt ..... en  met die hierboven   laatsgenoemde  twee afro-amerikanen  musiceren op   JAZZ IN 'T PARK  en  vooral  in levende lijve  bewijzen dat deze muziek  nog niets van zijn kracht en  creatief vermogen  heeft ingeboet  




   
Door het internationale succes van de heruitgave van het album "Aorta" besloot Paul Van Gyseghem  in 2011 om samen met de trompettist van weleer Patrick De Groote de draad terug op te nemen.

Hij bleef    in  het begin van deze eeuw   een  icoon  en af en toe ook verzamelaar /inspirator van jonge  musici   ( en gevestigde waarden )  Bart Maris ,  Jeroen van Herzeele  ... Giovanni Barcella ,Eric Vermeulen .....   die allen in zijn  verschillende heruitgaves  van zijn  groep   op diverse gelegenheden  aantraden  ....



Eric  ,  Jeroen  , Paul  , Gio en Patrick                                        
(foto Guy van de Poel). De Singer in Rijkevorsel 2012
( = is trouwens een  aan te bevelen podium  )

In de gaten houden  ...... 

 

Op 1 april 2012 concerteert de groep  te   St. Eloois Winkel 
 
zie facebook evement =
http://www.facebook.com/profile.php?id=1050395253#!/events/247341282008890/

Allen daarheen  ....




PS  :  Dank aan Patrick De Groote die me wees  op  de juiste spelling van de namen  van   Ronald Lecourt en Calyer Duncan

13-02-2012 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
10-02-2012
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rythmolodics
Klik op de afbeelding om de link te volgen 1)
In de Centraal afrikaanse  percussie   polyritmiek  wordt  de ( pizzicato  bespeelde    string / "jazz"   )  bass  meestal  beschouwd  als een  master- drum  gelegen, in het   leidinggevende   mama-gebied ( de bas  hand drum  = meestal de bass conga-achtige  N'gangN'gang of  de  (bass djembé)  bougourabou-types    uit Casamanche   ( in het bijzonder in de   popo muziek   = popo muziek is  een  vroege  mengvorm van Bascongo-en  Senegalese "evolués" muziek , voornamelijk gespeeld in  streek  rond  de (koloniale ) haven stad  Matadi  )
- ten gevolge van dit  gegeven  gelden alle  mama- master lijnen   ook voor de   jazz-bass
 
Opmerkingen
Het   centraal  Afrikaans  drum-orkest   vermengd   van  5 tot 8  verschillende  rythmische lijnen ( verschillend  gestemde drums )
Master drummers bespelen    soms  op hun  eentje   zulk een batterij van acht  ( rechtopstaande   N'gang Ngang ) drums  
of   drie  likembe masters bespelen  drie ( een mama , een papa en een baby )  achttongige  verschillend gestemde   duimpiano's   
 

Bovendien  liggen  nog   veel  andere   centraal afrikaanse  muziektypes ( Angolese semba , m'bira  en  andere zimbabwaanse  muziek )wat hun polyryhtmiek betreft  , aan de basis van   neo -afrikaanse  muziek zoals  choro , samba , mentho ....calypso en  kaseko -winti 

Ook voor neo-afrikaanse (poly) rythmieken  geldt hetzelfde  wat de rol van de  bass  betreft  maar daar kan de  interactie  van  de  rythmische lijnen  zich  beperken  minimaal  tot  minimaal  3 /  
Bass  ,drum ( met  "bells"  of   cymbals   )     en  alto  ( in   trio)  zijn hierbij bij uitstek  de geschikte tegenhanger   

2)
Het lage register  van de altosax (vanaf  #c1   tot en met  de  E  )   ligt in hetzelfde  gebied als de "open " tuning van de bass 
               
   ofwel                      #c1  #f1  B     E   (alto ) 
                                    E    A    D     G  (bass)

Tengevolge  van dit gegeven   gelden voor het lage register van de alto  ook  alle  mama-master lijnen 
Bovendien kan  het lage register van de alto   ( bij afwezigheid van de  bass ) diezelfde taken vervullen als de bass   








AFROBASS  number one




Nota's







GROOVES 


Hieronder een paar  voorbeelden   van
een   rythmolodisch uitgewerkt  Zuidafrikaans SANZA  rythm ( KWELA ) 
Het  uitgeschreven  stukje geld  voor de  ganse dodecafonische toonladder met als basis     de kwela       F(m)7 M9

                                                                                                                                         F G  (b)A  CD bE




                                                                                                                                                                          
-->
KWELA1.MID (1.2 KB)   



Merk op dat er een  4x herhaalde  ' bell ' lijn bestaat van    5 opeenvolgende  accenten =   een clave   lijn die dient als ostinato l  en rythmisch anker of referentiepunt 
  
Er zijn  ook  2(onderling verwisselbare ) bell lijnen  van  7 opeenvolgende  accenten  = twee  akwete lijnen  ( maat 1 en 2  / maat 3 en 4 ) gevolgd door   een finale  6 toon lijn   over twee maten   ( maat  5 en 6) : deze laatste lijn kan eveneens  als  ostinato 2 gespeeld worden  over de ganse lengste van het stuk  .....  
Ostinato 1 en 2 kunnen met elkaar vermengd worden (maar dan op agogo  'double bell '   --> twee tonen ipv   l )   

Speel de  gehele sequens     zowel  met  een  12 /8      als  met een 4/4  timing   (  die laatste  ook van  rechts naar links  ) er kan bovendien een "beguine"  , een  " punta "  of een "kpanlogo"  worden  toegevoegd   


Er zijn nog veel andere mogelijkheden  : maar houd in gedachten dat je steeds moet beginnen  met een  lamel  aan te slaan in de  linkerhand ( meestal  met de duim)   en dat is  geld  alleen wanneer je  rechtshandig  bent  ... anders begin je als linkshandige   met de rechterhand 
 
de rechtshandige speelt dan een  "mama"-lijn (meestal een bass(drum)lijn)   
en de linkshandige een " papa" lijn  ( een 'melody')  



Hier is een  KWELA  SANZA   in  'Voiced '  pentatoon               
                                                               FGA    CD  ( Dm7 sus4)
 






een  voorbeeld met
wisselende Sébènes   microrythmische  vermengingen  en onregelmatige notenwaarden en accenten 
KWELAP.MID (2.9 KB) 
  
ostinato I   voorbeeld   in straight  8/8    
KWELP2.MID (5.7 KB)  



*( Hieronder   vind je  dezelfde  Midi- audio files   in het  attachment  )

Bijlagen:
KWELA1.MID (1.2 KB)   
KWELAP.MID (2.9 KB)   
KWELP2.MID (5.7 KB)   

10-02-2012 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
04-02-2012
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
..Andy De Clerck .
Vrij traditioneel  maar erg goed .(*)
..Easy Listening  jazz  van grote kwaliteit  
" Zo dien je een beetje  tenor  te spelen...."
( om  wijlen   Ome  Ben Webster te parafraseren ) 
Een aanrader ook   om thuis  wat  van   na  te genieten   (**)


Introspectivity   <  

Prachtige begeleiding ook  ;
door   de  economisch drummende  Simon Seghers  , de vaste bass  basis van   Jouni Isoheranen   , en   de   steengoede  droomlijnen van   Pierre  Claes  op vibra 
(***)


  
(*)Nathan Davis (saxophonist)zei ooit iets  daarover  in een clinic (georganiseerd door  wijlen Juul Anthonissen ) die ik gelukkig mocht bijwonen in Bilzen   
" .....Jazz is no  easy and entertaining  folklore   ...(a part of ) Jazz  is only art  by  permanent modulations ..."   

en   verder nog zoiets   als  ( vrij geinterpreteerd ) 
..... Jazz  is gestruktureerd en repititief   en vooral gestuurd  door de volledige  beheersing van de "know how"  die in alle kunsten  'sine qua non'  is    ....  Jazz is  als het levende  moment  : het (her)maakt voortdurend   'life ' zowel  het dragend doek als  de schildering  zelf  ,op hetzelfde ogenblik  ___ Net alsof je een film projekteert op een bewegelijke  en  wisselende ondergrond  ___ ; Dat mag al lijken  op  muzikale  "chaos" ( en zelfs lawaai ) voor de passieve( en vooringenomen )   luisteraar  , maar het  is zeker  nooit   chaos wanneer je het moet maken ....en je kan natuurlijk niet altijd geinspireerd zijn op elk ogenblik van je performance   : maar als je elk moment kunt terugvallen op routine  ( en licks van  eigen makelij) komt die inspiratie toch ....  

(**)
Ik moet zo nodig die groep eens " life" meemaken 
.......want  Nathan Davis (saxophonist) ;
" jazz is  allways life  ... a jazzrecord  is a fossil  ... "  

(***)
-De kern van alle  jazzsoorten   is improvisatie ( al dan niet over een "arrangement ") /  of zelfs  ; een  set parafrases op bestaande  rythmo-harmolodische wendingen en leidmotiefjes   uit  alle soorten uitgeschreven en/of gearrangeerde  muziek   
-Als je  een  "improvisatie -solo"    doet , ben je  automatisch de leider van de groep ...
Daarom is een trio + leader   , het ideale  formaat voor de permanente improvisator
en  daarom  kan iedereen  in die groep aan bod komen , soleren en  leider worden  ....
 het vraagt alleen maar een gehaaide  beheersing van de techniek :
De mensen in deze groep bezitten dat allemaal afzonderlijk  ,  in overvloed ... Rijkdom  troef     

04-02-2012 om 14:54 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
31-08-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.a chaos with some kind of order

"A chaos with some kind of order "

Is  de titel van een gedicht  uit het songbook  van John Tchicai waarbij steeds weer een aantal uitgangszinnen worden verknipt en terug aan elkaar geplakt , zodat er een steeds rythmisch wisselende en verschillende geintoneerde tekst(en) en vooral verschuivende betekenissen onstaan ... Het is  natuurlijk  ook ( inde eerste plaats  ) een compositorisch concept van John Tchicai waarbij steeds verschillende (verwante ) riffs en licks na elkaar en door elkaar  kunen  worden gespeeld


Er zijn daarom  ook  honderden versies  mogelijk
In feite is het voorgeschreven pattern een soort bvan stafkaart  ... De uitvoerders moeten telkens weer hun eigen  reisweg  uitstippelen en zoeken 
naar eigen vermogen en temperament  .....  dit is daarom niet noodzakelijk  een   GELEIDE  wandeling  ....
 

Interpretatie-mogelijkheden  zijn quasi onbeperkt 

Er is (bijvoorbeeld ) geen vast  voorgeschreven  tempo  : iedereen  speelt (eventueel) het tempo wat hem zint  ....of speelt in microverdelingen ....
De riffs zelf  kunnen unisono ,  getransponeerd ( de altsax speelt de uitgeschreven  C partijen  en/of de andere blazer(s) spelen elkaars getransponeerd  uitgeschreven   partijen  zoals ze er staan )    en /of  rubato en/of in hockett worden gespeeld 
Je kan ook van  rechts naar links lezen  ....   

Net zoals in serieele en dodecafonische muziek  kunnen de tonen van oktaaf verplaatst worden  ....

etc ... etc ....

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 ( my arrangement )   

‎2 MinorBlues hexatonen , 2 Son ' Ma teodora " hexatonen ,een gemeenschappelijke basis toonladder , 2 basis vierklanken (ditties= false tetrachords ) en 2 basic triads


FREE  PATTERN / MAP  


           __________________
           !                                  !
  AMajor(son) No #F /  C Major No A <===!                                                                      
#C minorblues            /  bA minorblues  <===!


                                        (Troughout)  Basic   scales     DE   GA (#)C  ===> Modulation  =   B#C    E #F (b)A 

 (Chords)                                                    ==>progressions   A (#)C(complementair )
bA   B         D E           B      D           FG   ==>   scale   B D E  FG  bA  /
(b)A B  #C  D E       /   B   CD         EFG   / (SON  ) Claves  rythm

#C E  (b)G  bA B     /   bA  B(b)D bE    #F/ (minor blues )  Shuffle rythms 
 #C     #F    #G B         bA      bD  bE    #F ==>    scale    B  bE  #F #G  #C  
(Chords)                                                     ==>  Progressions  G DE (complementair )


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Dat alles wordt vrolijk vermengd (ook dodecafonisch gewijs )en vormt de harmolodische ruggegraat van het concept




Moeilijk ?
Dat is de bedoeling 
zelfs de meest geroutineerde  en beslagen   uitvoerders - technici moeten fouten maken 

Iedereen  maakt fouten  ; de kunst is  om de fouten tegen het "voorgeschrevene   "   te kunnen opvangen en  om te smeden tot  verdiensten 

31-08-2011 om 12:46 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
06-06-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. WRIE WAAS .... tot ronduit ...SUPERBO !!!


De eerste zondag  van de Hamsessions 2001 zit er op ;
Draaglijk  warm , geen regen  , een mooie tuin ,vriendelijke  mensen ,mooie bar  en op de koop toe vooral   het kruim  van de  impro scene  in erg goede doen  ; iedereen  had er duidelijk zin in  ..... meer moet dat niet  zijn , toch ? 

Ik zit  deze  voormiddag ,  nog wat te bekomen van deze  overdadige  feestmaaltijd  ...... en  mijn eerste herinneringen  eraan  te  herkauwen    in een poging ze te verwerken en  voorlopig  te  sorteren

"Is het goed  " ?  vroeg Michel Mast tot tweemaal toe 

Ja het was goed  ,steengoed zelfs  
en het was bovendien  beperkt gebleven tot slechts twee formaties : wat dus  het  beluisteren   ervan  veel intenser had gemaakt
en erg bevorderlijk  is  voor een  verhelderend  "eureka moment"  , althans  bij deze  rot- verwende melomaan   ....

Meteen een  eerste festivaldag  met  een  dubbele  aanpak  ;

Flick Flack Bat
Tom Wouters, drums en klarinet
John Snauwaert, tenor en sopraan sax
Jon Birdsong, cornet
Steven Van Gool, e-bass
Peter Van den Berghe, keyboards

-Een  groep  rond    kei   Tom Wouters ( demonstreerde overtuigend  ___als dat nog nodig was ___ schitterend  slagwerk(met allerlei melodische  wendingen en suggesties  ) en enkele  bassclarinet riedels  die het vooral van het laag register moesten hebben( hoor ik trouwens het liefste ) )   

Deze  formatie ging   overduidelijk   voor  compositorische procedées  , verder uitgebouwd en levendig  gemaakt   met ingredienten  uit diverse  hoeken en kanten  van de wereldwijde  impro-muziek -scène  en waarbij  het meeste draait  rond de "schriftuur" 
(als mnemotechnisch middeltje dan en ) als  startbaan voor head-arrangements   en diverse parafraserende  stijlfiguren /rifjesthemata ( bijvoorbeeld van de  opvallend  meanderende  en boeiende  tenorsax )  van de   diverse kompanen  ... een duidelijke  mingus-achtige inslag ook en een fantastisch stukje  verwevings-kunst met allerlei verwijzingen naar  de (bop en post-bop )  traditie(s)   ....Zeer opvallend  :de  electronische  interventies die bijwijlen deden  denken aan  flarden   echo's  uit het  duits cabaret van  de jaren dertig  en  vooral aan Eisler ...

Een ontdekking voor mij  ; Jon Birdsong  ... een trompettist die er in slaagde   vrijwel naadlos  een solopartijtje  van de tenorist over te nemen  zonder dat  het  meteen  opvalt  , zo groot is de  beheersing van de  timbres , de spelen- in -de  -microfoon-techniek en de verrassend  diepe sonoriteit  op zijn instrument ....Gestopte trompet partijen  van een ongekende  bewegelijke  textuur die zowel hilarisch als  perfekt commentaar leveren (out of tune ..) zijn een toemaatje  ....  

  John Birdsong



    Voeg daarbij de uitstekende pianist  en de  zeer  functionele  ondersteunende electrische  bass en het loopt allemaal  gesmeerd ... wat wordt gepresenteerd is een staalkaartje van het kunnen  van  de groep ; schitterend   als een  veelkleurig palet dat onwillekeurig naar nog meer  doet  uitkijken  ....   

Jeroen Van Herzeele Quartet (B,I)
Jeroen Van Herzeele, tenor sax
Fabian Fiorini, piano
Jean-Jacques Avenel, contrabas
Giovanni Barcella, drums


-Een  tweede  groep als dagsluiter   en  gebouwd rond  de magnifieke  sound van de tenorsax : Muziek  bedacht vanuit het instrument als organiserende  leidraad en een  coltrane adept in zeer grote doen  ..Bovendien  aangesterkt door een driemanschap uit   de  elite der  Belgo - italiaanse  improvisatie wolven  

Ook opvallend : 
de verschillende nummers  werden bij  beide groepen bijna meteen   ingezet  en   zonder al te veel  verbindende praatjes   ...

Vooral  in de groep  van  Jeroen van Herzeele  gaf dit een boeiend  resultaat  ; een quasi  ononderbroken  suite  wat dan vooral nog eens  werd belicht  door de  volgehouden  eenheid  van stijl  gedurende diens ganse performance ...Vuurwerk 
De grote  nadruk op "omkeringen en  allerlei voicing " kunnen trouwens moeiteloos de monotonie van een  modale  benadering  overstijgen  , waarbij men de rythmische   inbreng  van een  sublieme rythmsectie  zeker niet  mag vergeten ....

Van de flamboyante  Gio Barcella   in grote doen  tot en met de heftig opzwepende  bassbeul  Manolo Cabras (verving de doodzieke  legende Avernell door een kompleet eigen inbreng )   , die zijn pizzicato spel bij tijd en wijle weet te  laten  klinken als  de  basdjembe van een  virtuose  afrikaanse master drummer  ..... en de __voor mij tot dan toe __onbekende  pianist  , Fabian Fiorini, die voortaan ook  tot  mijn persoonlijk  favoriete  pianisten -lijstje behoort 

Opvallend  is het feit dat het hier gaat om minstens  evenwaardige" leaders"... het is moeilijk om in deze groep nog het verschil  te horen tussen side-man en   een "leader of the pack ".. Het bestond  die zondag  doodeenvoudig  niet : het was  waarachtig   een echt "collectief " van gelijkwaardigen ... een machine die  slechts samen dit uniek  /emergent  resultaat kon bewerkstelligen .  Eigenlijk past dit  vehikel  als   een handschoen voor elk van haar  samenstellende  leden  en illustreert het perfect,  het aloude  ; het geheel is meer dan de delen  ...    

Interessant ook  om deze groep van Jeroen te vergelijken  met het trio  "Gratitude " enkele  dagen voordien  op  "Jazz sur l'Herbe"
, toen was geen  pianist aanwezig  die kon functioneren als aanvullende (supplementaire ) tegenstem op het spel van de tenor 
Alhoewel ook daar een uitstekende master-drummer(Louis Favre ) ....   en  prachtige  electrische  bassist (Alfred Vilayleck ) aanwezig was   die af en toe er  goed  in slaagde  die  sparing-partner   functie  te vervullen ...en als surplus   erg "afro"(althans naar mijn gevoel )  bezig  met bassriedels en diverse  echo's van ostinati  ___eveneens  een erg  goed  optreden  trouwens 
  
Maar met  een  kundig  en in de groep ingespeeld   pianist  als deze  Fabian  erbij  kreeg je echter  veel meer  kleur en complexiteit    geserveerd  dan  de diepgang  van  tweestemmig  gegenereerde  powerchords , gebroken akkoorden , en  triads  ... het is doodeenvoudig een ander geheel en Jeroen had er zondag  overduidelijk  zin in ...in het citadelpark was het bovendien verre van ideaal ; het was  namelijk  ijzig koud  op die late avond   ...

 Brugge de werf  2009 . 


   

Tot volgende zondag  ...
De  pinkstermaandag kan ik niet meer in mijn agenda wringen .... heilaas   


Oh ja  , op de valreep ... vanavond om 22 uur zitten een paar van die gasten  in de El Negocito
De topform waar ze momenteel  in  verkeren beloofd  het beste ... rep je  ...  







 

06-06-2011 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
05-06-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.In mei leggen de vogels een ei




Natuurlijk  was er nog veel anders te beleven in de maand mei dan het "jazz sur l'Herbe  " en het impro-marathon gebeuren 
Speciaal  vielen me op  ;      Jeroen Van herzele met zijn jongste  Gratitude trio 
voorafgegaan  door   een Duo Penotti  met basklarinet  (Adriaan Verwee )en drums-soundscapes (Merlijn Peridaen )....



 

Adriaan Verwée: is zowel beeldend kunstenaar en als jazzmuzikant.(°1975 )
-beeldhouwkunst gestudeerd en even op het conservatorium vertoefd. (1)

Hoe zijn die twee kunstkriebels met elkaar verweven?

Adriaan Verwée: "Ik etaleer eigenlijk nooit dat ik de twee combineer. Het is heel organisch gegroeid. Die twee kunstvormen zijn gewoon een andere manier van expressie. Muziek is veel directer dan sculpturen maken, ook ontspannender.

Eén kunstvorm zou dus iets te eenzijdig zijn?
Verwée: "Nee, het zou alleen makkelijker zijn. Het is een keuze die me al jaren achtervolgt. Je mag ook geen keuzes forceren, soms wou ik dat ik me kon opsplitsen. Mensen verwachten ook blijkbaar dat je voor één ding kiest en als ik moet kiezen, kies ik voor mijn sculpturen. Maar dan zou ik wel iets missen.

Ben je van thuis uit beïnvloed voor het ene of voor het andere?
Verwée:
" Mijn vader was muzikant, dus muziek was een evidentie. Maar ik ben opgegroeid aan het Citadelpark, het was letterlijk mijn speeltuin en ik wandelde als kind veel door het Museum voor Schone Kunsten. Zo herinner ik mij nog De Zeppelin van Panamarenko in de Floraliënhal die daar in ’82 voor het eerst werd geëxposeerd "


(1)
Blijkbaar is de combinatie  beelhouwer-muzikant  vrij  frekwent op onze plaatselijke podia   ;  
(folk mensen als )  Walter De Buck , Willem Vermanderen  ,
(en  de  vrije impro-muzikanten  )  Cel Overberghe , Paul Van Gyseghem ;  Peter Jacquemyn ... om maar enkelen te noemen    

Ik  kon  dat alles erg smaken  ( Ho ja , ik heb een boontje voor basklarinet  )... jammer dat het zo koud was  , en dat  terwijl de rest van  maand lag te snakken naar een druppel water ....


Volgende dag  :
Roland en Han Bennink
, publiektrekkers en  altijd  leuk ze nog maar  eens te kunnen meemaken  ....goede wijn behoeft geen krans  ook niet wanneer hij in nieuwe zakken wordt gegoten ....Bennink ( een 'ollander zonder electrische en  overbodige   knalpot  maar met een soepele  versnellingsbak  )is verrassend  kwiek  en nog steeds een  enorm showbeest  ; Het zijn  twee goed geconserveerde mannnen op jaren  die nog steeds  ( zo te zien ) veel  plezier beleven  aan hun spel ... 

Heu ...... Jasper's kruidentuin   en  Jetsky Trio  heb ik gemist ....
  
 


en verder  nog enkele vermeldingswaardige  voorbije concerten  waar ik fantastisch van heb genoten


In de El Negocito  ; "A certain kind of chaos with plenty of  order "


16 2011
- the El Negocito Barcella Sessions:
Italian Belgium Migrazione Night

Gio Barcella  , Manolo Cabras
Piero Bittolo Bon op alto saxophone/alto clarinet,
Francesco Bigoni op tenor saxophone/clarinet
en Beppe Scardino op baritone saxophone/bass clarinet
De Blazers maken deel uit van "El Gallo Rojo," een zeer goed gekend Italiaans
collectief van improvisatoren alsook het recording label.
The trio speelt originele compositions, arrangementen voor music van Bill Frisell,
The Shaggs en vele andere, en improveert
 
Schitterend ****
Ik heb een   speciale voorkeur voor de bariton/basklarinet 
(+ uitstapjes op ethnische  fluiten  = ik ben verkocht )
en  
en een uiterst boeiende , preciese , perfekt gecontroleerde  en veelzijdige  tenor : prachtig 
De erg goede altist  levert constant   versieringen en  parafrasen en  enig  summier  maar  uitstekend werk op alt klarinet 
( ooit had ik er ook zo eentje in mijn bezit /ik ken de kuren en moeilijkheidsgraad van  dat  instrument  )   



23 2011
Presa Differente

Gio Barcella(Drums)
ft. Audrey Lauro(alto sax )  en
Joel Grip,
(contrabassiste in o.a. formaties met Axel Dörner, Joe Mc Phee, Eve Risser, Evan Parker, Hermann Keller, Andrea Parkins,
Sven-Åke Johansson, Sten Sandell, Itaru Oki… ) en
Audrey Lauro(sax)

Erg mooi , grote kwaliteit ****
De gedreven perfectioniste  Audrey Lauro in grote doen
Schijnbaar met het grootste gemak levert deze  francaise  schitterende  en moeilijke  sound-experimenten   op de alt  en  waarbij op bepaalde momenten daadwerkelijk twee tonen tegelijk worden gespeeld.....er  werd /wordt ook regelmatig   op de rand van het overblazen  geintoneerd  ... 

Tsja, ik heb deze  dame NIET  meegemaakt  op de jazzmarathon  in de namiddag  : (ik heb thuis ook wel nog enkele  verplichtingen ) ...    
 Maar ik heb veel goeds horen vertellen  ... twijfel ik zeker niet aan  , indachtig wat ik voor spetterends  mocht meemaken in de el negocito
 
Grote bassist ook  en de flamboyante  drummer  Gio  ,die , zoals altijd,  erg alert reageert  en de  zaak een supplementaire  dimensie geeft

Bravissimo  et Merci 
Thank You for the Music 


Grote impro marathon middag  /  audrey Lauro  , Mathias Van de Wiele  , Bart Maris
 




Nathan Daems groep  op de "bijloke pic nic
 "  
" Smooth jazz  en de ideale schoonzoon  "

Veel goede  Jo Henderson achtige benaderingen in het soleerwerk van de blazer  
Snuifjes   exotische toonladders en toonladderflarden
Al met al een geslaagde en moderne  persoonlijke   mainstream benadering  ; 

Dat is een optie  die al met al erg genietbaar  en  geschikt  is  voor alle soorten (ietwat gesofistikeerd )  doorsnee  "kunst" -publiek  op een  zomerse dag  
Dit   recept  +    de knappe pianist  Fulco. Ottervanger ,  Oerdegelijke  guitarist  Bart  Vervaeck  en   de  lichtvoetige en erg  preciese drummer  Simon . Seghers  en de boel kan nooit  stuk
Steek daaronder een modeste , maar oh zo   professionele en efficiente, bass    van Gommeren   op de achtergrond 
en je  hebt  een uitstekend karton  waarop de leader  aquarellen schildert   .. en dat is zeker niet denigrerend of geringschattend bedoeld mocht je dat denken ... (alleen gaat mijn voorkeur naar steviger werk uit , maar dat is natuurlijk ieder zijn meug )  

Een paar dagen voordien zag ik in de vlucht   een  dito  trio in de hot club ;
Mooi maar toen  nogal  lam  ...(Uiteraard is dit  ook  slechts een persoonlijke  inschatting   ) maar  dat  kan je ook  altijd   erg goed  als sfeervolle en erg vriendelijke ( vooral niet  storende ) muziekjes  gebruiken    : manierisme dus  ( of een mindere dag , kan ook  natuurlijk ) en zeker genietbaar
 
Een gevaar loert echter wel  (naar miojn ideetje ) om de hoek    = deze  gepolitoerde  easy listening  produkten  kunnen  waarschijnlijk  nogal  makkelijk in de korste keren  omgebouwd  worden   tot  een soort behangselpapier -muziek  en wel door de  geldruikende  entertainment apparatchiks van de( geleghenheids- )concertorganiserende-clubjes allerhande      ....die willen  erg graag ( nog  goedkope ?  ) jonge  musici  die momenteel in goede doen zijn  , nogal eens  over het paard tillen ...Want  " ...over een paar jaar is  er  toch weer een verse lading  en  als die jongens van het  paard  vallen en ze mogelijk hun artistieke  nek breken ( moge dat worden verhoed    ) ...waarom dan erover malen  ?   

   

Morgen ga ik naar de  eerste zondag  van de  
HAM sessions 2011
Be there .....

05-06-2011 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
03-06-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CLOSER
Klik op de afbeelding om de link te volgen JSH     JAM MARATHON 2011













03-06-2011 om 22:41 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gent Jazz Sur L'Herbe 2011
De GROTE  GRAS  IMPRO MARATHON  
Zaterdag 28 05 2011








Avond 


 

















http://antoineguenet.webs.com/









03-06-2011 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
19-04-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.JAPANESE BAMBOEFLUIT
Zopas een
(Nieuwe ?)   
synthetische  japanse   modale (Kabuki ? )  toonladder  voor  bamboefluit   uitgedoktert 
: Ik deel het graag met alle geintereseerden   .... 




Het  schemaatje   staat  getransponeerd voor  Bb instrumenten    (in het bijzonder sopranosax  )
(speel voor  alto  en Eb instruments     alles een halve toon lager

Dit stuk is   ook   uitstekend   geschikt  voor  bassklarinet  ( hoog register = zie schema   : laag register   alles een halve toon lager  )
Dat wordt dus  :





En  ja natuurlijk  is er vanalles gebeurt  in de hot club op de "Bart  Maris   invites"  woensdagnachten  : 
een paar prachtige concerten , jamsession  en  nieuwe gasten en talenten ,  
vielen te genieten ( te veel om allemaal  over  uitgebreid  te gaan schrijven )  met ondermeer  : 
 
Een  indische percussionist  ( Khan ) = tabla en midran  speler  ,  twee maal   de keigoede  Steve Dellannoit   met    de eerste  maal  de  uitstekende baryton Joppe   Bestevaar

   Joppe Bestevaar 


  ... een  accordeonist  en een  violiste ... de  aanstormende  drummer   en groot talent  :Warmebol 
Een gevestigde waarde als  guitarist  (stadscomponist  en lod-lid )  Dick  Van der Harst  ( een paar weken later nog eens maar dan met  de Finse bassist  Jouni Isoherranen/ )  met  Alt en fluit   maestro  : Ben Sluys  , Kristof Rosseeuw en de zijnen Peter Van den Berghe , Teun Verbrugghe    ...Patrick De Groote en  alto  Carl   Grimmelprez ( kwamen  binnenwaaien van een jamsession in "het onverwacht geluk" )    waren  nog eens present  ... veel nieuwe mensen ook ( o.a.  een sopraansax )

In de negocito  pikte ik nog eens  Nilson Mata , Barcella , JohnSnauwaert

Het spetterende  afscheidfeest   van Paul  Feyaarts in het damberd zag  een optreden van  een gelegenheidsgroep  met  Kristof Rosseeuw , Eric Vermeulen  ,John snauwaert ( sorry maar de naam van de  drummer ontsnapt me ) 
 
en ik heb   uiteraard ook  veel  concerten gemist  gemist ( o.a.  Benito doet  straffe  pogingen  om iets  van de grond te krijgen  in  Lembeke   ....
eigenlijk een schande dat ik daar nog niet ben geweest  )

Het bruist in Gent  en omstreken
en het herneemt na Pasen  


Jazz sur l'Herbe in het verschiet   en  

Bovendien komt Sonny Rollins naar GENTJAZZ 
Dat is het voortreffelijkst mogelijke    toetje  na   het ganse ( bijna voorbije ) winterseizoen  ____ althans  wat mij betreft 



Test : hieronder staat een ( afspeelbare)midi file
Het is een   computer weergave van   een   variant  van  het atabaque  rythm ostinato  volgens  de  algemene(beginners )   richtslijnen voor  afrikaanse percussie volgens  de   esthetiek  van Bumba Bovic ( Centraal afrika ) op  Bassdjembe  

Bijlagen:
ATABAK.MID (26.3 KB)   

19-04-2011 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
09-02-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The Morning After
Klik op de afbeelding om de link te volgen <---klik voor vergroting








° Tof cafe
° Toffe mensen
° Betaalbare  dingen  
    
° Muziekjes spelen zonder pretenties en  met vooral  communicatieve oogmerken
° een uitgesponnern openingsset van ongeveer  2 uren
° De kunst van het muzikaal  onderhoudend converseren
 
° Uitstekende  jam bijdragen in het tweede gedeel met ( voor mij) nieuwe mensen
De  rustige  maar zeer  efficiente  drummer :Jan Van Steenbrugge 
De zeer  zuiver  spelende     trompettiste  ; Marie -Anne Standaert   
en een  vanouds   bekende  (ventiel) trombonist die zich weer  aan het inspelen is ,  sinds een  klein jaar(dacht ik)  :  
Serge Hoste 

° Een aandacht schenkend   publiek  dat  bijna bij de muzikanten op schoot zit   en  muzikanten  in dat   publiek

De aanwezigen  krijgen  daardoor  een blik/indruk   in/van   een collectief creatie -gebeuren  terwijl het aan de gang is ,  vlak voor hun neus  en in   tegenwoordige tijd  

Wat overblijft is een laatste greep op een of ander instrument  , en daarna is het verleden tijd  
Rest nog wat  herinneringen 
Meer moet dat niet zijn   

Er was ook   ( voor mij dan ) een  daadwerkelijke   kennismaking   met  ( impro-vehikels ) en  "  Template /default "  toonladders
( allemaal in  Pianoconcertpitch  C )   : 




-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  
2 joodse heptatonen  ,

(1) jewish klezmer /
(Patrick De Groote  idee )

 
7(2) Bar kochba *--->     
FGAb BCDEF  //   Fm(5) M679  (Harmonieken   F Bb C  Eb   F   C#) 

(Modaal)  Caravan "toonladder(Juan Tizol) = verlaagde 6de      
CDEFG /Ab /B  --> BDF Ab  (D dim5/B ,  Bdim5M6  etc ... ) 
                                    E G  C  Ab (Em+5  M11)
                                                                                     GMaj  AMaj(Harmonieken)  
  
                                        G  C E G# (Caug/G)
                                                    /Ab  C E  G  /(C/Ab)
                                                                                      F#Maj AbMaj (Harmonieken)   
                                                                                                                                                                                                                                                                         

1 Spaanse(joodse )  heptatoon   , *
(verhoogde  vijfde  )   CDEF (b)AB
CaugM7                         Bb(m)(5)(7) C(m)(5)(7)  F(m)(5)(7)  G(m)(5)(7) (Harmonieken )      
Dm(5)/C                         B(7) C#Maj   F#  GM7  Abm(5)7    Cdim5 -9   DM7     Ebm(5)7Bbm(5)7     F# m(5)7
                                                                                               C(7)       Dm(5)7-6-9
*
Nota  de  (b)6(Geen V= Bar kochba )  en de  (#)G (Geen   grote Vi = spaans joods  ) 




1 algerijnse stapeltoonladder  (El Andalouz  )  **
(Patrick De Groote  idee )  
C /Eb E/  FG/ Ab / B C / Eb EF# //   ( Harmonieken )  B(#)C ((b) EF)  ((#)F)(GAb ) ( (b)A )  (b)B C(b)D ((b)EF) ((#)F) ( No  (#)F(b)A)
C            F                      Eb      F#     Power  chords  
Blauw : fula flute    

* deze toonladder is inpasbaar in de   Fm(5)(7)

3  afrikaanse (percussie )heptatonen    binnen een  octotoon ( Isa minden Fé )   Guinea  

Mama en Papa Djembé                  Baby = ( clave / bell )   geoctaveerd (b)A
Eb(#)F  // (b)B(#)C     (1ste versie  )  (b)A      
(b) E(#)F //  (b)B C     (2de versie )    (b)A                         
E(#)F    //  (b)B(#)C   (3de versie )     (b)A

Basspowerchord        Octotoon = (Balafon)         clave       Falsetto powerchord
D  G  //                      (b)E (#)F  //  (b)B(#)C    /   (b)A  / /   D  G   // 
D  G(b)A  //               Tenor            Alt             G(b)A     Sopranino
subBassostinati                                                   sopraan 
                        DG (b)A      (b)B(#)C(b)E (#)F /  G(b)A      D      G    
                                                                                                           ( A    C   (Harmonieken) )                                                                    


Blauw : fula flute   

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------






Dat  worden dan de ( in mijn  aangroeiende  verzameling )  referenties  en frames  voor  weer een  hoop  motiefjes waarop kan worden verder geborduurd met veel   ( knip & plak)  werk  natuurlijk   


Met veel dank aan  de goede ondersteuning  van  mijn medemuzikanten ....
-de uitstekende  en flamboyante  ritmesectie  met  Japser Huyssentruyt  , Giovanni Barcella &  Kristof  Roseeuw  
-Patrick De Groote  voor de aanbreng  van de   algerijnse en de jewish toonladder  idee en zijn bijdragen   
-de jamsession deelnemers   met  hun  goede prestaties   in het biezonder  oude vriend  trombonist Serge Hoste 
en
vooral het  stipte , behulpzame en erg vriendelijke  gastheer en gastdame  koppel     Yvan en Iris

Voorwaar een  cafe  dat verder  waardig    de traditie  van een   mentaliteit , de goodwill en de tolerantie voor de creatieve  aanpak ,   uitstraalt  ,die ooit zo eigen was aan de geest van   >Dees de Bruyne en zijn   Muze  Octavia 

Chapeau  voor dit biezondere  café  waar zonder veel poespas  vanalles mogelijk blijkt  
Gelukkig bestaan er nog zo 'n dingen  in mijn stad  ....  
en
Wat mij betreft is dit  voor herhaling vatbaar 

Tsjok


PS. 
De dag voordien mocht ik in de " hot club " samen  jammen  met  :  
Uitstekend  coming man op de drums   Jakob Warmenbol (drums )  en
de ( naar ik meen )  gebroeders Steven  &    Delannoye  ( prachttenor  en  baritonsax ...buiten categorie    )
De naam van de bassist ontsnapt me ( moest hij dit lezen , een reactie is  voldoende om dit te corrigeren )

Keigoede avond , zeker weten  .....



** Met dank voor de foutcorrectie  ,  die ik vandaag  van  Patrick   mocht ontvangen   

09-02-2011 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
08-02-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Volkshuis

GENT ; JAZZ STAD  ? Mogelijk...
maar  ook  altijd  even  vriendelijk voor de  spelende   musici  ?
Het publiek heeft zeker niet echt reden tot  klagen 
  
Regelmatig wordt er dan ook  verteld dat Gent zo mogelijk een soort "elderado" zou zijn  voor de muziek ...
Maar wat het stadsbestuur zelf organiseert  is voornamelijk in de categorie " ons kent ons " en/of   gemakshalve gedelegeerd aan  bepaalde  clubjes

Uiteraard is "ons kent ons "(1)    zowat  overal  de "artistieke" politiek  , ook in het kleinschalige  en onafhankelijke  circuit  en de zogenaamde  "kunstzinnige " monumenten -kroegen -clubs  en aanverwanten  : Met name het nachtleven met haar overvloed aan artistiek flou  Het is wel de bedoeling  dat de stad  dit  alles  voornamelijk  gebruikt  om haar  imago op te krikken  ___ niets mis mee ____en  dat  daarbij een internationale  culturele  erkenning is gekomen is mooi meegenomen .  

Het veroorzaakt ook al eens enige belangstelling  vanwege de vele toeristen die de stad aandoen en al eens een concertje komen meepikken  ... dat voornamelijk is georganiseerd vanuit privé initiatief  :  ook 's nachts in  een  strategisch gelegen jazzkroeg-muziekcafe   zoals  de "hot club de Gand " is dat merkbaar ...Ik mocht ( als regelmatig deelnemer aan de jamsessions op woensdagnacht ) al een paar keer  dergelijk toerisme meemaken

Ik heb  daar ook veel nieuwe vrienden leren kennen  en apprecieren en daaruit groeide voor mij  een hernieuwde  belangstelling voor het  actief musiceren bij  diverse gelegenheden en op verschillende  podia ...De zaken liepen  goed  en lieten me toe  in het begin van het jaar een beloftevol werk- agenda  op te stellen ; er kwamen een hoop potentieele aanbiedingen ... maar na veel geloop en onderhandelingen bleef er welgeteld uiteindelijk slechts één  enkele  speelgelegendheid overeind ... Er was wel altijd iets dat eten in het roet gooide  ... maar goed  , vragen is vrij en refuseren staat erbij ...

Het is echter wel opnieuw een  persoonlijk  vrij teleurstellend gedoe ... het is geen snars  veranderd  en nog steeds dezelfde  belaberde  situatie als
20 jaar geleden toen ik het allemaal kotsbeu werd :  maar  ondertussen ben ik wel veranderd  en realistischer geworden  , ik heb  zelf geen  "professionele" ambities meer ... maar ik wil wel spelen met onderlegde mensen  en ik wil niet aan  oneerlijke concurentie  doen   ...

  

(1) =  inclusief  de  persoonljke voorkeuren en  "adviezen " van de bekende lokale en   zelfsbenoemde  ( in ons geval dus  jazz-)pauzen die niet zelf  in staat  zijn ook maar wat  mee te doedelen in hun gebied waar ze zo graag naar refereren   )

08-02-2011 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
06-01-2011
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.TREFPUNT & BRANDPUNT







Een " jam  " en wat voor eentje

Gisteren avond  speelde een   schitterend  Jasper Huyssentruyt  trio de  eerste   "flat nine  jam " gebeuren  van 2011 in  het ' Trefpunt  "...Dat beroemd etablishement  is  voorwaar nog steeds , na de vele erg vruchtbare en  creatieve  jaren  ,  een lichtbaken  van formaat   en locomotief  gebleven  op de gentse  eigentijdse  podia  en met zijn wortels diep in de basis .
Zonder veel poespas en gratis  aangeboden aan de  verwittigde  belangstellenden  en  de toevallige passant  verleent het nog altijd  een broodnodige  staalkaart  van en speelgelegenheid  voor  wat er in gent roert  op de impro-scene

Wel eventjes iets anders  dan  de  veelgeroemde  "kultuur"huizen die voornamelijk hun artistieke programmatie politiek  liever  delegeren /  laten bepalen door buitenlandse produktiehuizen
Trefpunt is net als een frans wijnkasteel ,  nog steeds  middenin haar  wijngaarden   gepoot  ... ipv in een ver  e- bureel
(wat niet betekent dat het geen  oog zou hebben voor  wat van buiten komt ... integendeel )


Het optreden  van  J.  Huyssentruyt  was zonder twijfel een voltrefffer , maar  vooral   Lander Ghyselinck bewees hier nog eens overtuigend zijn grote klasse ; hij is blijkbaar in  zeer grote form 


     
Verassend ( voor mij dan )  ook de stuwende en  gedreven  swing centrale : de pure lijnen  van  bassist   Filip Vandebril  : de man is een  ronduit  onmisbaar onderdeel van het schitterende driekoppige   rythm motortje  die zich hier demonstreerde en  binnen  en  bovenop de beklijvende  composities van  jasper  

Daarna was er nog een  goede  bop-achtende   bijdrage ( zoals steeds ) op basis van enkele  klasiekers  uit het standaard-repertoire  ( onder meer ook  een stukje Ellington : natuurlijk  een stukje dat ook door  Archie  Shepp( alweer een tijdje  geleden )  is  geadopteerd  en daardoor  beter  bewaard is gebleven    ) van  de zeer verdienstelijke  sopraan-sax speler Nathan Daems  en ook  nog  als kers  op de      nieuwjaars -taart eventjes   een opmerkelijke Christian Mendoza ,( met  een duidelijke  tendens het standaard-en het real book gegeven  toch een beetje   opzij te schuiven / wat trouwens ook Huyssentruyt  steeds weer doet  : hij speelt  dan ook veel eigen nummers  )   en  die ik voor het eerst in zulke kleine  en intieme  gelegenheid  mocht meemaken ...

   

Zij die afwezig waren  hebben zoals steeds  ongelijk  ....  

Ik  kijk ook  met belangstelling  uit  naar de duidelijkere  contouren van de  " nieuwe" politiek van het " Damberd " ... het reeds  voorbije  programmeren  en optreden   van WOFO heb ik jammer genoeg  gemist 
maar het  is  toch wel een serieuze  vingerwijzing  dat deze lokomotief  in de  kuip van Gent ,__  misschien nog meer  nieuwe  levenskrachten bevat en nieuwe  scheuten  ontwikkeld ,( net zoals een oude eik  )  dan ooit vermoed  na de bijna  fatale aanslag (de nog steeds  wat  aanslepende  "  herinrichting van de  korenmarkt  "en  binnenstad  ) ....
 
(Overigens was  ook  veteraan inrichter en organisator   Willem Zuidhof in  -het trefpunt  aanwezig __ vandaar de link die ik maakte met het Damberd ... )   

Voorwaar een  beloftevol nieuw jaar  ...Wat ik ook  hartelijk wens aan iedereen die dit leest  ....       

06-01-2011 om 21:16 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
19-12-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vrije karamellen-versjes

( voor de burgemeester  van de gentse poezie )


Jezus
Jazz-us great black art:


Ain't nobody here nomore , 
but us ...
ain't nobody here ,
but us chickens
Chickens just lay eggs ..
Not?
So what ?

we're all us black & white trash 
all eggs in one basket
 


we surfen
we zappen
we knippen
we plakken

We spelen in en  met een aaneengekleefde potpourri van liedjes van
exotische eddy wally's en tura lura's , kinderliedjes , jingle's, muzakjes , cartoonsmuziek,
coconut palm tree songs ,heilige  dreunen  voor goden uit de oertijd , 
verplicht aangeleerde nationale volksliederen
militaire marsjes  en rituele behangpapier fossielen muziek voor kunstige koningen en keizers die  constitutioneel , graag de pluimen van iemand anders in hun gat plachten te  steken ,of in ganzenpas paraderen op  cecil B de Mille statusmuziektes   

We spelen knorren , hees   ,fluisterend  ,  of klaterend ,ademstootjes  en liefdeskreetjes , signalen ,morse ,  geroep , gebrul, geschrei , sirenes , memen ... imiteren de  laatste  soli  van  doodzieke vogeltjes uit tsjernobyl en de golf van mexico

We blazen tierelantijntjes sex op afgelikte sax ...

Vingeren de dode koude toetsen van een gamele ontstemde piano
tot ze kreupele voodoo liederen en bezweringen zingen of finaal hun ziel geven  

Slaan tropische onweders of malse regenbuitjes uit onze trommen inplaats van onze kop tegen de muur  of op ons lief

Trompetteren de pentagrammen van de santeria en de candomblé 
De gele verschroeiende hitte die de genante leegte in de hoofden  draaglijk moet  maken   

We drukken op knoppen
op zoek naar iets
Op ouderwetse schrijfmachines waarop je blaast of hamert   

en we drukken op andere knoppen
want t'is weer niets

Tot onder ons enkele koelies  op de finaal verkeerde knoppen
drukken ....
boem , boem .... boeme boeme boem

collectief  met ons allen de pijp uit gaan
'tèstiettatuutès

Waarna het  flauw applaus losbarst , een bisje wordt afgehaspeld tot katzwijm volgt  en tot het  bevrijdende  moment van de rinkelende kassa ...   
inpakken  wegwezen ...
waarna de kritiek losbarst..
ze dronken een pint , ze pisten een plas  en 'tbleef wat 'taltijd was
De vermeende  betere  kers op de verorberde  taart

En uiteindelijk het liedje "in mijn stroatje zijn t'allemoal commeire " wordt gedraait als slaapmuts ...

'Terwijl we  later  aan de knopjes frutselen van de nieuwste veroverde bloesjes  die we maar niet weten te kraken vanwege de vele drank die we moesten drinken om het nog te kunnen uithouden tussen al de knullige onbenulligheden
en de onverschillige  muizen  die allang  zijn  verbonden aan de  gepamperde computers met het multimedia vertier

Put eens een Neanderthaler in your house 







*
Ollanders raden me  aan om voortaan van de paddo's af te blijven
( en minder te  Brusselmansen ) 

Ik neem echter  allang niets anders meer in  dan  de voorgeschreven pillen om  nog in  surreeel   leven te  kunnen blijven 
____dat is   trouwens  hetzelfde  als shit  en  even duur  ...slapjes  high worden is een neveneffect ...
Het schijnt zelfs  zo dat in afrika  is ontdekt  dat  de medicatie tegen  aids   kan worden opgerookt en een formidabele kick geeft , die  medicamenten worden dan ook  ijverig gestolen ____

19-12-2010 om 16:45 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
06-11-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vrijheid ,blijheid , voor wie het niet benijd
"De Jazz is dood  , alleen de  jazzfans  weten het nog niet " gaat de bekende boutade 
Maar 
Hoe zit dat nu  met al  " dienen   (free ) jazz  ?"( om  ook  maar eens  opnieuw  die beladen  en beruchte   term te gebruiken )  
Is dat nu echt een  verzameling  debiele  exhibionistische    muziekje voor  belegen  Snobs ? 
en
waarom moeten  trouwens  ook nog  steeds   ,eigenzinnige   dwarsliggers  vereenzelvigd  worden met  "linksen "of met welk politiek gedoe dan ook  ? ... indachtig de  de Franse critici  die in de jaren 70 de "New Thing"  wilden  inspannen in hun  "revolutionaire" lalalalala karretje  .... Neen :  Free  is GEEN  " music for the people ..." alhoewel het dus dikwijls  wordt gemaakt door  "the people " _____"The people"  kan het trouwens   nooit een lor   schelen _____het is op zijn hoogst anarchistisch 

 ( Traditionele  mainstream  jazzmusici  die het  meesmuilend  en stigmatiserend   nog steeds  hebben  over de "lenin" en de " stalin " van de saxofoon ____ terwijl ze zelf nog  de  "panassie -achtige " -critici  van 80 jaar geleden zitten  te debunken ___ kan ik moeilijk nog voor vol aanzien  ....klik -->  
OUD GELEUTER (Tsjok45)
)

Free  is niet -geengageerde lapzwanzerij    dus  ? 
Wel ik  bedank voor het  soort  "engagement " dat niets anders  is  dan   recuperatie-manoeuvers  ;
Muziek  is  geen   overal inzetbaar  trekpaardje  dat(gratis)   wordt gespeeld door nuttige idioten  
Die huidige  overlevende   free-  gasten  en hun na-apers   zijn dus  nog   erger  dan ooit  werd   gedacht  ?  : 
Van pretenties stijf staande oelewappers en  straatvechters   of misschien wel    misbaksels , pseudo-intellekten  , hoerenlopers  ,  pooiers  , zatlappen ,  profiteurs  etc.... ? 
Esthetische analfabeten , diletttanten    ?    
 
Want vergis je niet  , nog steeds  zijn de  oudbollige  en kompleet overbodige   "diskussies"  over smaak  , geuren en kleuren   ,aan de gang  ........  met al haar verdachtmakingen , stromannen  en  andere  drogredeneringen . klik -->  OUD GELEUTER (Tsjok45)
Ook " in de muziek bestaan er veel racisten " zong R. Van Het groenenwoud ooit, met recht en reden  ....   

Niet alleen free , geimproviseerde  muziek , avant garde  en  vrije improvisatie  maar ook  de jazz , geavanceerde  rock  en de wereldmuziek   moeten nog steeds opnieuw   hard  vechten om te worden erkend  en te blijven overleven  in de jongste generaries  ...  Neen populair zijn deze muziekjes  niet en  dat  zullen ze nooit  meer  worden  ....

Daarom vandaag een  eerste ( interesssant )   en doorwrocht   want goed gedocumenteerd   "opinie"stukje  , opgevist op het internet  
http://www.at-a-lanta.nl/weia/Jazz.html  <--klik
Zo hoor hoor je het ook eens  van iemand anders( van een sympathieke  'ollander )  
De geluidsfragmentjes krijg je er gratis bij 
veel lees  en luister  plezier 

P.S.
ik hoop later nog andere   dergelijke  en  degelijke   stukje bij elkaar te   kunnen  sprokkelen
 

GESCHIEDENISJE VAN DE (FREE) JAZZ
'Oude' jazz

Ik ben niet zo thuis in de oudere jazzstijlen, [fotootje] eerst hield ik er zelfs nauwelijks van. Maar ook bij de oudere jazz zijn er stukken met grote intensiteit zoals deze blues van Bessie Smith met Louis Armstrong (0:50). [fotootje] Ik hou erg van heel langzame muziek, al kunnen niet zo veel musici daar mee overweg. Maar als ze het kunnen is het ook meteen onontkoombaar, zoals Bessie laat horen. Louis Armstrong speelt er op zijn trompet heel fraai omheen, ik vind hem hier op zijn mooist spelen. Later vind ik hem zwakker worden, te veel de clown uithangen, maar ja er moest brood op de plank komen en hoe dat je dat in het racistische Amerika van de twintiger en dertiger jaren?
Er is een fraaie reeks documentaires geweest over de geschiedenis van de jazz, gemaakt door Ken Burns (er is ook een site bij). Daarin bleek niet alleen hoeveel racisme er in de moderne geschiedenis van de VS zit, maar ook dat de dertiger jaren muziek niet altijd zo suf is als ik dacht. Er zijn zeer gedreven swingende solo's gespeeld (ik laat er hier niets van horen), en eigenlijk hoor je al duidelijk de volgende jazzstijl aankomen, dat is de bebop, de muziek die in de oorlogsjaren is uitgevonden.

Bebop
De snelheid waarmee de onderliggende akkoorden (het harmonisch ritme) veranderen gaat omhoog, het tempo van de muziek gaat meestal ook omhoog, hoor de topsnelheid in Charly Parker's 'Famous Alto Break' (0:44). Je hoort een stukje met z'n allen (tutti) en dan die break van Parker - ik hou ook van erg snelle muziek. Vervolgens soleert hij. Zijn solo's liggen me niet altijd, hij kan zinnen nogal romantisch neerzetten, op het slijmerige af, neem de laatste noten van dit fragmentje.[fotootje] In de break is dat heel anders! Deze break komt uit 'night in Tunesia' waarvan die dag een hele serie takes zijn opgenomen (maart 1946; de andere musici zijn niet zo heel beroemd geworden). De mooiste break zat in een versie die verder afgekeurd werd, maar de break is gelukkig wel bewaard gebleven. Hij speelt hier met een tempo van gemiddeld zo'n 720 noten per minuut, hoewel er ook nootjes bij zitten waarvan er nog een paar honderd meer in een minuut zouden gaan. Parker zei 'dit lukt me nooit meer zo'. En als ie nou van de heroine afgebleven was?
Dan een ander snel bopstuk, Ko-ko (1:09), waar de uitvinders van de bebop, Charlie Parker en Dizzy Gillespie te horen zijn. (De solo van Parker lijkt een eraan geplakte andere take. De drummer is trouwens Max Roach en de opnames zijn van eind 1945.)) [fotootje] Ik heb een keer een interview met Gillespie gezien waarin hij zegt dat karakteristiek aan de bebop het rommelige is, een deel van de noten wordt half ingeslikt. Zoals duidelijk te horen is in Ko-ko. Maar de interviewer ging tegen hem, een van de uitvinders van de bebop nota bene, in met een heel musicologisch verhaal, nee het is wegens de akkoorden zus en zo en dit en dat! Per ongeluk dat het een witte journalist was? In ieder geval een betweter. Mij persoonlijk interesseren die akkoorden helemaal niks, maar de speciale vitaliteit van bebop wel. Met Gillespie bopte ook John Coltrane begin 1951, in 'Congo Blues' (1:26). Eerst hoor je een solo van Gillespie trouwens. De karakteristieke sound van Coltrane is hier al enigszins herkenbaar. Vijf jaar later speelde Coltrane nog steeds bopstukken, zoals Coltrane's solo in 'Salt Peanuts' (1:24) in een groep van Miles Davis. Die hoor je eerst op de trompet, hij bopte toen nog. Dat vind ik nog wel aan te horen, maar later vind ik alles van hem verschrikkelijk (er staat dus verder niks van hem op deze site). Wat een irritante interpretatie, ik vind het vallen in de categorie 'vent probeert gevoelig te doen', en dat is een van de ergste dingen die in de muziek mogelijk zijn. Toch zijn er veel mensen die Miles heel hoog vinden staan...

Vijftiger jaren

Van slechts een paar weken later dateert 'Tenor Madness' met Sonny Rollins (2:04)en met een zeer fraaie ritmesectie bestaande uit Red Garland (p), Paul Chambers (b) en Philly Joe Jones (d). (Al dit soort gegevens is overzichtelijk te vinden op een geweldige discografie van Coltrane op internet; klik 'project' voor discografie‘n van tientallen anderen.) Rollins was de andere jonge, opkomende grote tenorist in die jaren en 'men' was ermee bezig wie de toppositie zou gaan innemen. Beetje onzinnige kwestie. Zo te horen maakten ze zich er zelf niet druk om en speelden ze lekker samen. Je hoort het eind van de solo van Coltrane en het begin van die van Rollins. Ik vind Coltrane veel prettiger, bij Rollins heb ik steeds het gevoel dat ie het laat sloffen. Dat ligt vooral aan de laatste noot van elke zin, die legt hij slap achter de tel neer, waar Coltrane ze juist scherp neerzet zodat je meteen weet dat er nog nog veel meer gaat komen. Het zijn verschillen van een paar honderdste van een seconde, maar o zo belangrijk. Vind ik.
Halverwege 1957 speelde Coltrane in een groep van pianist Thelonious Monk waarin ook tenorist Coleman Hawkins speelde (1:39). Je hoort, met Art Blakey op drums, een stukje solo van Coltrane en dan van Hawk. Die is een flinke slag ouder dan Coltrane, het is in zekere zin oudere jazz, al nam hij voortdurend nieuwe elementen in zijn spel op. Hij is wel van de tenoren met 'kamerbreed' geluid, die ook orgel-tenoren-jazz speelden. Voordat ik verder ga met de serieuze Coltrane een zijstap naar die wat simpeler soort jazz. Maar het is erg vitaal en het swingt als de weet ik veel! Je hoort hier een stukje van de plaat Very Saxy met vier tenoristen uit 1959. Het stuk heet 'Lester Leaps in', het fragment duurt maar 0:48 en daarin hoor je drie blokjes waarin vier tenoren achter elkaar aan jagen! De blokjes beginnen na 1.3, 16.2 en 31.6 seconde, de volgorde is steeds Eddy Lockjaw Davis, dan Arnett Cobb, Buddy Tate en tenslotte Hawk. Ze spelen dus steeds maar 3.9 seconde! Davis en Cobb klinken nogal ruig, Tate een (heel klein) tikje rustiger, terwijl Hawkins een karakteristiek op-en-neer gaande lijn in vrijwel elke zin heeft. [fotootje] Het orgel wordt bespeeld door een van de weinige instrumentalistes die in die tijd de mannenbolwerken wisten binnen te dringen, Shirley Scott (haar vaste bassist en drummer spelen ook mee). Ik heb verder van haar niks maar een boppende solo hoor je op een duitse site met ontzaglijk veel fragmentjes van cd's. Klik daar op cherokee ('wma' geeft een wat beter geluid dan 'real'). Merkwaardig instrument blijft het wel, zo'n Hammond orgel.
Verder met de combinatie Monk plus Coltrane. [fotootje] Monk liep met zijn akkoorden nogal vooruit op de rest van de jazz, en Coltrane nam al die dingen met graagte in zich op. Hij heeft ook altijd gezegd dat ie zoveel van Monk had geleerd. Je hoort eerst het begin van een Coltrane-solo bij Monk in 'Trinkle Tinkle' (0:27) uit 1957. Let op de rare akkoorden en de hoekige ritmiek van Monk op de piano. Pianisten kunnen als ze een solo begeleiden vaak erg slijmerig spelen, maar bij Monk ligt dat heel anders. Nu volgt nog een later stukje uit die solo als Coltrane meer op stoom is. Dat gaat over in de solo van Monk in datzelfde stuk (1:09).
Jazz kan in een soort gefoezel ontaarden. Wel OK, maar toch ook een beetje al te shuffelig. Neem deze opname van Coltrane met het Red Garland Trio waar in 'Bass Blues' Coltrane soleert (0:38) en op dreef is maar de ritmesectie toch enigszins voorthobbelt. Op diezelfde plaat staat echter ook 'Soft Lights and Sweet Music' (0:58), waar de titel helemaal niet weerspiegelt wat voor razendsnel stuk het is. Er is vandaag de dag een soort popmuziek, ik ben de naam uiteraard vergeten, die er prat op gaat dat ze zoveel beats per minuut hebben. Maar dat bestond allang, en dan veel helderder, levendiger, swingerder, gevarieerder! Het thema klinkt nog rustig, maar de solo gaat in vliegende vaart. Als ik het goed tel speelt de bas ergens tussen de 350 en 390 beats per minuut. Coltrane speelt er dan vaak twee keer zoveel.
Van trompettisten weet ik niet veel, maar op het volgende fragment uit 'Lover' hoor je na Coltrane's wervelende solo Donald Byrd soleren (1:18). Die gaat toch ook nogal voortvarend te keer in deze opname van begin 1958. Even blaast hij een citaat uit een of ander bopstuk. De ritmesectie bestaat uit Red Garland (p), Paul Chambers (b) en Louis Hayes (d).
De volgende opname heeft de dezelfde bassisit en pianist, maar Art Taylor op drums. Het stuk heet 'Russian Lullaby' (0:45). Blijkbaar moeten russische kindertjes heel snel in slaap gezongen worden. Een criticus schreef na horen van dit stuk dat Coltrane 'sheets of sound' speelt, een verwoording die vaak overgenomen is. De bas speelt kalmpjes 330 tonen per minuut en Coltrane soleert daar vooral in dubbel tempo overheen. Om de nootjes dan nog zo los van elkaar te laten klinken is niet gering. Ook interessant dat we dit goed kunnen beluisteren, ook al zijn het 11 tonen per seconde. Af en toe last hij trouwens nog snellere loopjes in, dat maakt dan 990 per minuut. De solo duurt exact 2:30, dat zijn pakweg 1500 noten van Coltrane.
Ik trek nogal naar de saxofoons toe, maar hier dan uit hetzelfde stuk een klein stukje uit de bop-pianosolo van Red Garland dus (0:17).
In de groep met Miles Davis speelde ook altist Julian 'Cannonball' Adderley. Je hoort hier Adderley en Coltrane achter elkaar aanjagen (1:49). Elk speelt zes keer, telkens ongeveer 8.5 seconde. De alt is wat scherper van toon. Qua tempo doen ze niet voor elkaar onder - zo'n tempo is op een alt ook ietsje 'makkelijker'.

Avant garde

De vijftiger jaren lopen naar hun eind als er langzaamaan nieuwe dingen gaan gebeuren, tot dan toe was het immers vooral voortbouwen op de bebop. Eind 1958 heeft Coltrane ook gespeeld met pianist Cecil Taylor (0:56), die later de bekendste avant-garde pianist zal worden. Van diezelfde tijd dateert ook de opkomst van Ornette Coleman, hier in 'Free' (1:06). [fotootje] Wat je daar vooral hoort is het loslaten van de gewone akkoordenschema's, daarom heet het stuk dus 'Free'. Hij wordt altijd genoemd als een van degenen die de jazz bevrijden van allerlei keurslijven, maar ik hou niet zo van Coleman's spel.
Bij Miles Davis waren weer andere ontwikkelingen gaande. Hoor Coltrane's solo in 'So What' uit 1959 (0:42). Je hoort wel af en toe de toon bijna breken, hij gebruikt dan ongewone vingerzettingen op de sax, waardoor de noot anders gaat klinken of zelfs in een dubbelklank kan overgaan. Hij schijnt door Monk op die mogelijkheden te zijn gewezen. Een ander stuk van Miles uit die tijd is 'All Blues' (saxsolo) (1:04). Je hoort aan deze stukken twee dingen. Eerstens dat Coltrane ook in niet snelle stukken met veel druk op de ketel kan soleren. Tweedens dat Miles aan het experimenteren is met sterk vereenvoudigde akkoordschema's. In 'All Blues' is er het grootste deel van de tijd geen sprake van enige ontwikkeling. Als de ondergrond zo swingend gespeeld wordt hoeft er ook niks te ontwikkelen. Het zijn Bill Evans (p), Paul Chambers (b) Jimmy Cobb (d), als ik de hoes goed begrijp.
Coltrane heeft helemaal geen problemen met zoveel eenvoud (hij zal zelf later veel aan zogenaamde 'modale jazz' doen, hij vond het dus een goed idee van Miles), maar het interessante is dat hij zelf diezelfde maanden kwam met stukken waar de akkoorden juist in een krankzinnig tempo veranderen. Het beroemdste voorbeeld is een stuk dat 'Giant Steps' (met Cedar Walton op piano) heet (0:38). Luister hoe de piano-akkoorden telkens van kleur veranderen. Hoe moeilijk het stuk voor anderen dan Coltrane zelf was blijkt uit hoeveel mislukte takes ervan zijn. Bij de uitvoering hier gaat de overgang naar het thema mis. Met een andere pianist, Tommy Flannagan, toch geen prutser, mislukt het soleren. Het is misschien een beetje gemeen om het zo naar voren te halen, maar in take 3 ('Giant Steps') (0:47) breekt de solo domweg af, in take 5 ('Giant Steps') (2:04) wordt de solo steeds simpeler en simpeler. Deze take is uiteindelijk wel uitgebracht en ik laat er ook het slotthema van horen. Eerlijk gezegd vind ik het niet bepaald een mooi stuk, al is het musicologisch gezien nog zo interessant. Ze zijn doorgegaan met opnemen en in take 6 ('Giant Steps') (0:42) bestaat de 'pianosolo' nog maar uit dreutelende akkoorden met wat wanhopig gepriegel erbij... Coltrane neemt het dan maar weer over. Tegenwoordig spelen de conservatoriumstudenten dit stuk wellicht zonder veel moeite. Maar waarschijnlijk ook zonder ziel, zonder soul.
We treden nu de zestiger jaren binnen. Miles Davis nam Coltrane in 1960 mee op tournee in Europa, met als ritmesectie Wynton Kelly (p) Paul Chambers (b) en Jimmy Cobb (d). Er zijn verschillende opnames van gemaakt en hier hoor je het begin van de solo van Coltrane in 'All Blues' (1:04) en dan het midden van die solo (1:30). Met die laatste dubbeltonen gaat hij nog een hele tijd door. Er werd hem toen wel eens gevraagd waarom hij zulke lange solo's speelde. 'Omdat het zoveel tijd kostte om alles te zeggen.' [fotootje] Terug in Amerika speelde Coltrane voor het eerst met zowel pianist McCoy Tyner als drummer Elvin Jones (afzonderlijk deed ie dat al eerder). Hoor hoe zij (met bassist Steve Davis) het intro van 'Village Blues' (0:52) neerzetten. Hoe McCoy noten ver achter de tel speelt, maar met andere noten laat horen dat ie best weet waar de beat ligt. Elvin doet dat ook, veel tikjes hangen naar achteren, maar andere sleuren de zaak juist naar voren. [fotootje] Ik kan me voorstellen dat Coltrane met ze verder wilde, wat een swing! Bassist Jimmy Garrison kwam er ook nog bij en dat is het klassieke John Coltrane kwartet gaan heten.
Nu Ornette Coleman weer, de beroemde plaat die 'Free Jazz' heette. Coleman hield van titels die nieuwheid moesten uitdrukken: zijn eerste heette 'Something Else!!!! ', later kwamen 'Tomorrow Is the Question!', 'The Shape of Jazz to Come', 'Change of the Century'... Eind 1960 is 'Free Jazz' opgenomen (1:05). Het is een dubbelkwartet: Don Cherry (pocket-tp) Freddie Hubbard (tp) Eric Dolphy (bcl) Ornette Coleman (as) Charlie Haden, Scott LaFaro (b) Ed Blackwell, Billy Higgins (d). Ze hebben achter elkaar een heel lange opname gemaakt en wat ik liet horen was een stukje gefreak (dat was iets nieuws, zo 'free') en daarna een stukje solo van basklarinettist Eric Dolphy. De twee bassen en twee drummers hebben even nodig voor ze de ondergrond daarvoor kunnen leveren, en eerlijk gezegd vind ik het nogal conventioneel wat ze daar doen.
Bassist Charles Mingus was weer op een andere manier bezig met dingen buiten het gewone jazzstramien om, door elkaar heenpraten, elkaar aanmoedigen. Hier een stukje uit 'Mingus at Antibes' (1:19), live-opnames uit 1960 van een jazzfestival in Frankrijk. Je hoort een stukje bassolo, dan komt op altsax Eric Dolphy erbij, iemand bemoeit zich daar weer tegenaan... En zo gaat het verder en wordt het een gezellige pan. Heel leuke plaat. Mijn kennismaking met de jazz was een plaat van Coltrane: hier het intro van 'Olé' (1:33) en een deel van de solo van Coltrane (1:21) te horen zijn. Hij speelt hier op sopraansax, een instrument dat hij nog niet zo lang bespeelde (wat soms ook te horen is) en waar hij later nog veel mooie dingen mee gedaan heeft. Waarom was ik meteen weg van dit stuk, toen ik het in 1969 hoorde? Ik denk vooral omdat het zo modaal is. Modale muziek is wat de hele wereld op vreselijk veel verschillende manieren doet en deed en wat alleen in Europa vanaf de veertiende eeuw langzamerhand vervangen is door harmonische of tonale muziek. En dat is hier en daar (deels) overgenomen. Bij sommige modale muziek kunnen best meerdere tonen tegelijk klinken maar de muziek is horizontaal gedacht, het gaat om wat na elkaar klinkt. Harmonische/tonale muziek is (vooral) verticaal gedacht, daarin is heel belangrijk welke noten tegelijk klinken, wat bovenop elkaar gestapeld is en hoe dat gestapel zich ontwikkelt (modulaties en zo). Mijn oudste muzikale belevenis was toen ik vijf was en een schotse doedelzakband hoorde. Die muziek is heel erg modaal, er kan niet een snaar een ander akkoord gemoduleerd worden want de grondtoon klinkt altjd maar door uit de bourdonpijpen/drones van de doedelzakken. Volgende muzikale belevenissen zaten in sommige gregoriaanse zang in de kerk - harstikke modaal. Toen leerde ik op mijn tiende afrikaanse muziek kennen, waar mijn vader een verzameling van aanlegde. Ook weer helemaal niet harmonisch/tonaal. Intussen zal ik ook wel Mozart gehoord hebben, maar het deed me helemaal niets. En dat is nog steeds zo met Mozart, wat vreselijk is dat. Bach ben ik weer wel gaan waarderen, maar hij is eigenlijk het slot van de polyfonie, en polyfonie is dat meerdere fraaie horizontale stemmen om elkaar heencirkelen. Dat die stemmen ook verticaal harmonisch gedacht zijn is niet wat me erin aantrekt. Terug in de tijd vanaf Bach is de muziek steeds meer modaal en 'dus' mooier.
Tot hier heb je op deze site voornamelijk tonale muziek gehoord. Maar het is niet het tonale waardoor ik het mooi danwel interessant vind. Eerlijk gezegd laat dat harmonische gedoe me volkomen koud! Het gaat me om structuur, ritmiek, interpretatie, melodie... Maar Olé is modaal. Het is de zogeheten frygische ladder die gebruikt wordt (een term uit de gregoriaanse muziek afkomstig), de ladder die ook in flamenco erg veel gebruikt wordt en inderdaad is dit stuk enigszins spaans van kleur. (Er zit ook een melodie in van een spaans lied dat in de burgeroorlog werd gezongen, al schijnt de melodie ouder te zijn.) Je kunt bij modale muziek voortdurend de grondtoon zingen, maar je kunt ook voortdurend de hele toonladder op- en affietsen, het past altijd. Bij tonale/harmonische muziek werkt dat niet, dat gaat wringen, het klinkt 'vals' of minstens dissonant. Flamenco sprak me ook direct aan toen ik het voor het eerst hoorde, al heeft het ook iets simplistisch. Van noordindiase muziek was ik ook vanaf de eerste seconde gek, ook alweer volslagen modale muziek (en verre van simplistisch).
Olé is van mei 1961, van een half jaar later zijn de fameuze opnames van vier avonden live-optreden in de 'Village Vanguard'. Dat jaar kreeg Coltrane vijandige kritieken. De critici zullen dus wel verslaafd zijn geweest aan tonale muziek, in ieder geval konden ze de ontwikkeling naar modale muziek, naar complexere ritmes en naar emotioneler uithalen in de solo's blijkbaar niet volgen. Van die concerten in de Village Vanguard is wel een plaat uitgebracht, maar het heeft heel wat jaren geduurd voordat 'The Other Village Vanguards Tapes' werden uitgebracht, met veel meer muziek van die vier avonden. En wat wil het geval? De oorspronkelijke plaat bevat de conventioneelste, minst avontuurlijke stukken (wat overigens nog steeds goede muziek is). [fotootje] Alleen degenen die erbij waren hebben dus echt kunnen volgen hoe de muziek van Coltrane zich ontwikkelde, uit de uitgebrachte platen kon je het niet distilleren. [fotootje] Bassist Jimmy Garrison speelt hier voor het eerst met Coltrane. Je hoort eerst van een modaal stuk, 'India', de overgang van de intro naar de sopraansolo van Coltrane (1:40). Het thema wordt niet gespeeld door Coltrane maar door de hoboist die die avond meespeelde, Garvin Bushell. Die heeft goed geluisterd naar hoe Coltrane het thema wilde hebben, maar toch zitten er een paar ritmische huppeltjes in die on-coltranesk zijn. Bij de naadloze overgang naar de solo, dat is na 0:30, hoor je de klankkleur veranderen en vooral dat Coltrane met meer druk speelt. De ritmesectie is het 'klassieke kwartet': McCoy Tyner (p), Jimmy Garrison (b) en Elvin Jones (d) dus. In dit kwartet kregen de bas en vooral de drums veel meer ruimte dan in de jazz van slechts vijf jaar eerder. Elvin Jones doet veel meer dan een vierkwarts- of driekwartsmaat spelen. Beluister het ook in de solo-overgang van Eric Dolphy naar John Coltrane (1:48) of in 'Spiritual' van dezelfde plaat (2:10). Bushell bromt daar op de contrafagot. De intro heeft geen vast ritme, rubato heet dat, maar toch is er steeds ritmische druk te voelen en het wordt niet van die ritmische bagger waar de romantische uitvoeringswijze van klassieke muziek zo aan lijdt. Knap ook hoe Coltrane's solo veel noten achter de tel bevat en je toch bij de les houdt. Wat kunnen de critici destijds tegen deze muziek hebben gehad? Konden ze misschien helemaal niet tegen vernieuwing?
Misschien als gevolg van alle negatieve kritieken, maar hij ontkende dat, heeft Coltrane in 1962/63 een paar platen gemaakt met gemakkelijker muziek, eentje met Duke Ellington, eentje met alleen ballads en eentje met zanger Johnny Hartman. Nogal droevige troep als je het mij vraagt, quasi-emotie in plaats van emotie. Van heel andere emotionele aard is een stuk van eind 1963: 'Alabama' (alleen het thema) (1:43). Het is gemaakt na een aanslag van de Ku Klux Klan waar vier zwarte meisjes bij omkwamen. Dit stuk is ook bekend van een tv-opname, waarbij de presentator aan Coltrane vragen stelde over muziek en politiek - het gistte in die tijd nogal. Coltrane wilde daar niet op ingaan en zei dat de muziek maar voor zichzelf moest spreken. En dat doet ie.
[fotootje] Eric Dolphy is nog nauwelijks aan bod gekomen. Dat heeft twee oorzaken, de ene is dat hij zo jong gestorven is. (Hij werd onwel bij een optreden, de artsen dachten dat ie wel stoned ofzo zou zijn en hebben niet aan suikerziekte gedacht. Ze lieten hem maar een tijdje liggen en toen was het te laat. Dolphy wist zelf overigens ook niet dat hij suiker had.) De andere reden is wat gek, het zou kunnen dat hij te aardig was. Dat kan eigenlijk niet! Maar ik bedoel dat hij bij het opnemen van platen niet zoals Coltrane aan een hecht eigen concept werkte maar dat er vaak van alles en nog wat op staat. Wie wat aandroeg kreeg geen 'nee' te horen.
Maar hij hoort zeker bij de avant garde. Hij heeft in zijn eentje de basklarinet de jazz binnen geloodst, hij breidde het bereik van de altsax enorm uit, hij speelde bovendien dwarsfluit (maar daarop vind ik hem toch een stuk minder interessant). Hij speelde vaak enorme intervallen; dat is op een basklarinet wat makkelijker dan op saxen, maar op de alt doet hij het ook! Om dit allemaal te illustreren het intro van 'Epistrophy' van 'Last Date' (0:24). Deze plaat is opgenomen op 2 juni 1964 in de VARA-studio in Hilversum. Dat was een kilometer van ons huis vandaan, maar ik wist toen nog niet dat ik in de jazz terecht zou komen. Anders had ik dit zeer bijzondere concert live mee kunnen maken! De plaat heet 'Last Date' omdat hij kort daarna stierf. Er zijn nog opnames van 9 dagen later - en weer 18 dagen later was hij dood.
De ritmesectie is Nederlands (en tamelijk conventioneel): Misja Mengelberg (p), Jacques Schols (b) en Han Bennink (d). Het begin van de solo van Dolphy in 'Epistrophy' (0:24) laat ik ook horen, een Monk-stuk trouwens. Dan van dezelfde plaat een stuk solo op 'Hippochristmustreefuzz' (1:19). Dolphy speelde ook soms helemaal solo, ik weet eigenlijk niet of andere jazzici dat ook wel deden, anders is Dolphy degeen die van jazz een kamermuziekvariant heeft gemaakt. Hier het begin van 'Love Me' (0:16) en het eind van 'Love Me' (0:53) op altsax, waar hij ver buiten het normale bereik van de saxofoon speelt.

Free Jazz

[fotootje] In 1964 gebeurde er meer. Saxofonist Albert Ayler werd ineens bekend (eerst sprak ik het als 'eeler' uit, maar het is 'ajler'). Ayler is zo'n speciaal geval, dat sommigen (velen) het meteen helemaal niks vinden, terwijl anderen er meteen mee weg lopen. Ik hoor bij de laatsten - met de kanttekening dat dat maar voor een paar jaar van zijn korte loopbaan geldt. Ik laat eerst de tune van Albert Ayler, 'Ghosts' (1:32), horen. Met een typische Ayler-melodie, waarbij het typische zit in dat de melodie overal vandaan geplukt kan zijn: middeleeuwse Europese deuntjes, militaire trompetloopjes, een stukje mars of zelfs het Franse volkslied (omgedoopt tot 'De Mayonaise'). Maar het echt typerende zit in de rubato-manier van spelen, vrij ritme dus, maar wel met een voortdurende zindering. De lengte van afzonderlijke kwartnootjes kan enorm verschillen, maar ze liggen volgens mij wel allemaal op een onderliggend 'ruitjespapier', een heel snelle puls die almaar doorgaat (ergens tussen de 300 en 400 tikken per minuut). [fotootje] Luister ook naar de drummer, Sunny Murray, waarvan men zegt dat hij het rime niet speelt maar 'opklopt'. Aldoor versnellende plus vertragende roffels/tikjes, ik vind dat fabuleus swingen. Murray heeft laten zien dat je ritme kunt laten horen door het niet te spelen.
Ook uit 1964 nog is 'Angels', opgenomen in Hilversum (0:28). Weer in de VARA-studio en weer had ik er graag bij geweest. Je hoorde net het begin van het thema en nu de overgang naar de solo in 'Angels' (1:09). Of eigenlijk een duet, want koperblazer Don Cherry speelt op de achtergrond mee. Cherry wordt ook altijd genoemd als een van de architecten van de vrijere jazz. Je hoort Murray weer drummen, en tenslotte ook bassist Gary Peacock. In de VARA liepen klassieke musici langs de ruimte waar Ayler en consorten aan het inspelen waren. Deze jazzmuziek van heel speciale snit zal ongetwijfeld de wenkbrauwen eerst hebben doen fronsen (bij optredens van Ayler ging een deel van het publiek vaak over tot uitjouwen), maar een van die klassieke lui gaat ineens staan luisteren en zegt tegen de anderen: 'Moet je die bas horen, wat zuiver!'
Ayler's muziek is misschien iets waar je aan moet wennen. Dan kan het helpen om even naar funeral music uit New Orleans (1:02) te luisteren, traditionele begrafenismuziek, met een heel breed vibrato in de klarinet. Vergelijk dat vibrato met dat van Ayler in 'Angels', waar de toon bijna breekt. Ook het ritme bij die begrafenismuziek is niet zo vast. Het gaat hier uiteraard over zwarte musici en een traditie binnen de zwarte gemeenschap van New Orleans.
Dit stuk Angels heeft ook op het repertoire gestaan van De Oktopedians, een enorm workshoporkest onder leiding van Herman de Wit. Herman bracht dat stuk in toen ik bij die workshop zat. Anderen gingen het op de plaat opzoeken maar vonden heel andere stukken die 'Angels' heetten. (Zoiets was bij Ayler vaker het geval.) Maar Herman hield voet bij stuk, ik vermoed dat hij het live gehoord heeft of op de VARA-radio. Later zijn die opnames uit Hilversum op plaat uitgebracht en bleek Herman natuurlijk gelijk te hebben. De Oktopedians was een heerlijk anarchistische bende. Stel je tussen de twintig en zeventig muzikanten voor die 'Angels' spelen en allemaal het ritme net iets anders interpreteren. (Zouden daar opnames van bestaan?) Ik heb het stuk nog veel gespeeld. [In een geschiedenis van de jazz en de grote innovators daarin, past een verwijzing naar eigen muziek niet. Maar mocht je nieuwsgierig zijn dan vind je een uitvoering van 'Angels' met Rymke Wiersma (basklarinet) en Peetje Lanser (drums), die ook later bij de Oktopedians hebben gespeeld, hier (3:38 duurt het hele stuk) en een uitvoering met bassist Tony Overwater hier (4:58, nog langer dus).]
[fotootje] In 1965 vindt bij Coltrane een explosie plaats. Halverwege het jaar experimenteert Coltrane weer met een grote groep (Olé was zo'n experiment 4 jaar eerder). Dit gaat wel even anders dan het dubbelkwartet dat 'Free Jazz' van Ornette Coleman speelde. Je hoort een stukje van het collectieve deel en de overgang naar Coltrane's solo uit 'Ascension'(0:57). Nogal heftig blazen is dat. Het geheel duurt ruim 37 minuten. Er staan gewonere solo's op de plaat van andere blazers maar ook solo's die veel meer uit alleen emotie bestaan, vrij expressionisme. [fotootje] Tenorist Pharoah Sanders (niet Pharaoh zoals je veelvuldig tegenkomt) bij voorbeeld. Die heeft Coltrane bij zich willen houden. Hoor hoe het vervolg was, iets later dat jaar. Zoals (modern) klassiek basklarinettist Harry Sparnaay het zei: 'In Seattle breekt de pleuris uit'. Oordeel zelf over 'Cosmos' van 'Live in Seattle'(1:19). Op diezelfde plaat staat het iets toegankelijker beginnende 'Afro-Blue' (ook Seattle) (1:02). Dit is typisch de manier van blazen die alle Coltrane-epigonen qua noten wel na kunnen doen, maar (meestal) niet qua bezieling. Die bezieling ontbreekt ook een beetje bij pianist McCoy Tyner. In de ingewikkelde maar ook in de modale stukken kon hij Coltrane heel goed partij geven, maar hier begint het te zwemmen, vind ik, zowel in de linker- als de rechterhand. De andere leden van het klassieke kwartet zijn wel op dreef - nog, moet je zeggen, want korte tijd later viel het kwartet uit elkaar, alleen bassist Garrison bleef altijd trouw.
Van 1966 laat ik alleen een fragment horen met Coltrane op basklarinet: 'Reverend King' (1:52). Het is de basklarinet van wijlen Eric Dolphy... Wat precies de aanleiding voor dit stuk was weet ik niet. Het was twee jaar nadat King de nobelprijs voor de vrede kreeg en twee jaar voordat hij vermoord werd. Ook uit dat jaar een stukje live-optreden in Berlijn van Ayler met Michel Samson (0:58) (of Sampson). [fotootje] Deze nederlandse klassieke violist was met een concerttournee in Amerika, ging ergens jazz beluisteren, hoorde Ayler, werd daar gek van, maakte de klassieke tournee af en is als de wiedeweerga vrije muziek gaan spelen. Hij duetteert met bassist Follwell, nadat je even hebt gehoord hoe Ayler een volkslieddeuntje wist te gebruiken.
Meteen verder naar 1967. Ayler was zo'n muzikant die bijzondere dingen doet maar die er niet veel mee verdiende. Coltrane, als gevestigde grootheid, loodste Ayler en anderen bij platenmaatschappijen binnen. Toen Coltrane in de zaal zat bij een optreden van Ayler speelde laatstgenoemde dit 'For John Coltrane' met Ayler op alt (2:33), twee bassisten en een cellist. Dit was op 26 februari 1967 live in Greenwich Village. Van datzelfde concert hoor je het begin van 'Truth is Marching in' (1:18) met zijn broer Donald op trompet (vergelijk ook zijn spel met de al eerder genoemde Funeral muziek uit New Orleans). Na de intro speelt Ayler een solo in 'Truth is Marching in' (1:33). Op drums speelt Beaver Harris.
Vier dagen eerder (ik week dus even af van de tijdsvolgorde) had Coltrane 'Interstellar Space' opgenomen, 22 februari 1967. Voor mij is dit de absolute top van de jazz, hoeveel ander moois er ook gemaakt is. Bovendien denk ik ook dat qua intensiteit en complexiteit zoiets als dit alleen met improvisatie te bereiken is, dus niet met componeren en dat vervolgens uitvoeren. Dit zeg ik terwijl ik toch veel prachtig gecomponeerd werk ken, om wat te noemen: in de 1300's De Machaut en Landini, in de 1400's Dufay en Josquin, in de 1500's Lassus, in de 1600's Gesualdo, in de 1700's Johann Sebastian Bach, in de 1800's niks, in de 1900's Messiaen, Nono. En dan is er in die eeuw ook de jazz!
Vanaf half 1965 speelde in Coltrane's groep meestal ook zijn (tweede) vrouw, Alice, op piano. Eerlijk gezegd staat haar spel me niet erg aan, het wordt wat gefoezel. Maar 'Interstellar Space' bestaat uit duetten van Coltrane met drummer Rashied Ali, die de roffel als basisbouwsteen van zijn spel heeft. Het lijkt of Coltrane met uitsluitend ritme om zich heen helemaal alle hoeken en gaten van de sax gaat opzoeken. De plaat begint met 'Mars' (0:31 - er zit nog wat belletjesgerinkel en drummen voor), dan daarvan een flink stuk solo (1:15) horen en nog een stukje solo (0:29). Dit uiterst heftige stuk muziek duurt ruim tien minuten. Bij het begin van de solo hoor je nog de 'sheets of sound' van 9 jaar eerder, in latere delen zit ongeveer alles wat met een sax kan. Het fraaie vind ik dat het een combinatie is van uiterst expressionisme maar toch met volop structuur erin, misschien juist omdat er geen piano of bas is die tonen speelt waar je rekening mee moet houden. Simpel 1 ritme-instrument en 1 melodie-instrument. Direct na 'Mars' staat op de plaat het lyrische 'Venus' (2:03), intensief lyrisch, dat wel. Ook zo'n wonderbaarlijk mooi stuk. Wie deze plaat niet heeft beluisterd, heeft een incomplete muzikale opvoeding.
Eigenlijk is 'Interstellar Space' Coltrane's slotakkoord. Kort daarna is 'Expression' opgenomen, met piano en bas en met Sanders, die wel heel expressionistisch is maar veel minder structuur aanbrengt dan Coltrane. Die plaat vind ik wat minder. Van nog iets later dateren live-opnames van het 'Olatunji-concert' (23 april) en er zijn nooit uitgebrachte studio-opnames gemaakt op 17 mei - maar 17 juli stierf John Coltrane op slechts 40-jarige leeftijd aan leverkanker. Men zegt wel eens dat het lijkt of hij voelde maar kort te zullen leven en dat hij daarom in zo'n vliegende vaart verder vloog. Zowel de snelheid van zijn ontwikkeling, als de snelheid van zijn muziek is vaak enorm.


En daarna

Zoals alle altsaxofonisten last hadden van Charly Parker, in de zin van dat die de alt zo stevig op de kaart had gezet, zo werd Coltrane voor tenoristen een ijkpunt. Ook voor andere jazzmusici trouwens, door zijn vormexperimenten. Wat moet je daarna nog? Ik heb wel gehoord van mensen die nooit naar Coltrane-platen luisterden omdat ze dan neiging kregen hun sax in de hoek te gooien, te verpatsen of om te smelten. Bij mij werkt het juist andersom, ik weet goed dat ik maar 1% van de techniek van Coltrane heb, maar ik kan toch proberen met zoveel vuur te spelen? Dat is toch waar het in de muziek om draait?
Live heb ik zelf pas in pakweg 1971 met de jazz kennis gemaakt. Het waren meestal concerten van nederlandse musici en het werd vaak 'geïmproviseerde muziek' genoemd, omdat uit de jazz wel iets werd overgenomen (in het bijzonder het idee improvisatie) maar omdat ook uit andere muzikale bronnen werd geput. Of misschien moest het ook een andere naam hebben omdat dit witte muziek was waarin de swing nog wel eens ontbreekt? Ik geef geen voorbeelden van waar het wel en waar het niet in orde is, naar mijn smaak. Ik geef ook geen voorbeelden omdat nogal wat van die muziek behept is met een mij in het geheel niet aansprekende meligheid.
Een van de blazers die met Coltrane gespeeld hebben en die op een of andere manier erop voortbouwden is Archie Shepp. Je hoort hier een stukje van duetten van Shepp met Max Roach uit 1976 (1:10). Ik vind Shepp nogal kortademig, te korte zinnetjes, alsof hij steeds opnieuw moet beginnen. Drummer Max Roach is heel interessant, want je hoorde hem ook al op een van de eerste fragmentjes op deze site, bij het begin van de bebop. Hij is zich dus steeds blijven vernieuwen.
[fotootje] Uit datzelfde jaar een opname van een andere oudgediende, pianist Cecil Taylor, eveneens met Max Roach. Beluister een fragment van 'Chorus of Seed' (0:50). Hij raast maar door, stukken van hem duren eindeloos. Het is erg energiek, maar ik vind het wat te droog, almaar over die toetsen racen. En de linkerhand neigt naar bombast.
In '76 treedt ook een piepjong saxofonistje voor het voetlicht, David Murray. Zijn eerste concert in Europa was in Amsterdam. Het viel zo in de smaak dat meteen voor de volgende avond weer een concert werd georganiseerd, in 'De Kroeg'. Per tamtam bereikte mij dat bericht en ik was er dus bij. Heel interessant. Veel van de muziek die ik tot nu toe heb laten horen is nogal luid, geschikt voor in lawaaiige gelegenheden. Wat hier in De Kroeg te horen viel, illustreerde juist hoe de jazz veel meer kunstmuziek was geworden, geen kroegmuziek meer. Murray en zijn kwartet speelden af en toe op de grens van de onhoorbaarheid. Geen luide redevoeringen maar muziek met leestekens, spaties, komma's, beletseltekens. Een dimensie extra dus.
Murray is een heel lyrische blazer van tonen die zelden recht zijn. Helaas zijn (waren) ze soms ook ronduit erg vals, maar gelukkig overheersen swing en dans in de noten. Hoor het intro van 'Flowers for Albert' (1:08) uit een live concert van vlak voor de oversteek naar Europa/Amsterdam. Die 'Albert' is Albert Ayler (op 34-jarige leeftijd verdwenen; zijn lichaam werd gevonden in de East River in New York; onder invloed verzopen? moord? zelfmoord?). Dan uit datzelfde stuk de overgang van thema naar solo (0:47). Let hier ook op de drummer. Hij speelde heel veel 'luchtslagen', slagen waarbij hij de trommels helemaal niet raakte, of slagen waarbij hij doet alsof ie nu gaat slaan maar dat ie dan even inhoudt om vervolgens toch nog de stok op het vel te doen belanden. Het swingt vreselijk, maar zonder de visuele kant komt dat niet helemaal over, beluister een gedeelte van de solo van Philip Wilson (1:21) in 'Flowers for Albert'. Ik heb het volume flink opgedraaid, want het is erg zachte muziek. Wilson bleek later een van de vele onverstandige jazzici, hij is vermoord in een drugshuis.
Murray was toen een jochie van 21. Hij kan van die mooie 'slierten' spelen, met ook nog eens een enorm bereik op de sax. Hoor van diezelfde plaat een stukje duet in 'Roscoe' (0:38). Of lyriek in een duet met bassist Fred Hopkins in 'Low Class Conspiracy' (1:27), een titel die me altijd heeft aangesproken - het is een andere plaat uit datzelfde jaar. Een jaar later trad hij met een andere groep op in het Bimhuis in Amsterdam, het oude Bimhuis van voor de verbouwing (zeer binnenkort verhuizen ze, dus dan wordt het nieuwe Bimhuis het 'midden Bimhuis'). [fotootje] Na de pauze begonnen ze heel steels te spelen (1:38) en maar een deel van het publiek had dat direct in de gaten. De rest hoor je op de achtergond kwekken - terwijl er zulke spannende dingen gebeurden. Hoe de wildere vrije muziek van hem klinkt, hoor je later in dit stuk, dat 'Patricia lost and lonely' (0:26) heet. Van datzelfde concert nog het slot van 'Flowers for Albert' (0:57), waar ook de eerste klappen van het applaus te horen zijn. De kans is groot dat daar eentje van mij bij zit, want ik zat op de eerste rij en klap nogal eens als een van de eersten.
Een op plaat uitgebracht concert van een jaar later is het London Concert (0:17). Dit was een fragmentje dat laat horen waarom deze muziek wel 'free bop' wordt genoemd, maar er is ook Ayler in te bespeuren. Die invloed van Ayler (0:25) is beter te horen op een ander fragmentje uit ditzelfde stuk, 'Blues for David'. Murray heeft erg veel platen gemaakt, waarbij vooral de studioplaten soms bagger kunnen bevatten. Ook speelt hij samen met Jan en alleman, waardoor een incoherent oeuvre ontstaat. Brood op de plank, zullen we maar zeggen. Een titel van het World Saxophone Quartet is dan ook 'For the Sake of Money'! Eerst heetten ze het 'New York Saxophone Quartet', maar bij een optreden in het Bimhuis meldde Murray dat ze zich omgedoopt hadden in 'World Saxophone Quartet'. Iedereen dacht dat het een arrogant grapje van Murray was, maar later bleek dat er een klassiek kwartet met die naam bestond en dat die bezwaar tegen de naam maakten. 'World' klink wel een tikje arrogant, een ander kwartet heeft zich dus maar '22nd Street Saxophone Quartet' genoemd. Van het wereldkwartet hier een stukje met Murray op basklarinet in 'WSQ' (1:26), een opname uit 1980. Meestal, maar hier dus niet, zit hij er op basklarinet, anders dan op de tenorsax, rytmisch nogal naast en hij kan er ook vreselijk zoet op spelen. Ik heb vrijwel geen opnames van dit kwartet, terwijl de optredens toch vaak een belevenis zijn. Het zijn vier brutale blazers die soms tegelijk heftig aan het soleren zijn, dat kan niemand op die manier. Op de plaat komt zoiets echter nooit goed over. Hier iets dat in de buurt komt, al is de ondergrond een stukje soulmuziek: 'For the Sake of Money'(0:52), uit 1990 is dat.
Bij een optreden van ze in het Utrechtse Vredenburg hadden ze blijkbaar ruzie. Murray ging meters van de andere drie vandaan staan, enigszins puberaal (de andere drie zijn inderdaad minimaal tien jaar ouder). Hij blies zijn partijen wel mee, maar een echt kwartet stond daar niet. Tot hij een prachtige solo speelde, ze keken elkaar aan, lachten en waren weer een hecht kwartet. [fotootje] De baritonsax in het kwartet wordt gespeeld door Hamiet Bluiett. Hij heeft in 1977 een fraaie soloplaat gemaakt, 'Birthright' (1:17), waarvan hier een stukje. De altsaxofonisten van het kwartet zijn trouwens Oliver Lake en wijlen Julius Hemphill.
Murray heeft ook een aantal soloplaten gemaakt, waaarvan ik bij wijze van uitzondering één stuk in zijn geheel (1:46) laat horen. Je hoort een enorm lange sliert met maar één keer een ademhaling, want hij gebruikt hier de circular breathing techniek (Bluiett deed het net ook al). Het is het idee van de doedelzak: je kunt uitademen met je wangen terwijl je intussen door je neus inademt. Ik heb wel eens een blazer bij een optreden dit heel lang zien doen, maar hij speelde daarbij nogal lelijk en het ging alleen om het imponeren (was een altist van het 22nd Street Quartet). Ach toch. Ik kan het ook, maar zoals met alle techniek geldt dat je die wel muzikaal moet gebruiken anders is het leeg.
In 1988 trad Murray twee avonden achter elkaar op in het Bimhuis. Met drummer Sunny Murray, geen familie overigens, en bassist Tony Overwater die inviel (en hoe!) voor de in Amsterdam door een maagzweer gevelde Fred Hopkins. Op de tweede avond was David door het dolle heen, want hij was 's middags in Amsterdam bij de grote demonstratie geweest ter gelegenheid van de verjaardag van de gevangen zittende Nelson Mandela. Het concert begon zo, met 'Duet for Big Band' (0:50, eigen opname). Bij het einde van de eerste set (0:45) verdwaalt David helemaal door zijn enthousiasme - leuk om daar bij te zijn!
Ik eindig met een duet van David Murray met drummer Rashied Ali (1:07), dezelfde die op die superplaat van Coltrane speelde, Interstellar Space. Het is 1967 tegen 1993. Heel andere blazers op eenzelfde saxofoon (Selmer Mark VI). Coltrane altijd serieus, zich steeds voortontwikkelend, Murray toch wat gemakkelijker, het avontuurlijkst in zijn jonge jaren (hij wordt binnenkort vijftig), later conventioneler (en niet meer vals...). Ook zijn de thema's van stukken nogal eens oppervlakkig. Maar: bij zijn optredens zijn er altijd wel energieke solo's te verwachten. (Er is trouwens ook van Murray een discografie op internet.)
Vele muzikanten ontbreken op deze site, vooral de bassisten, drummers, trompettisten, pianisten, kortom de niet-saxofonisten. Maar het verhaal is zo al lang genoeg  ..... ( volgt nog iets over oude jazz )  ..... . 
klik -->NAWOORD (Tsjok4)

Appendix
Over Ongebruikelijke  modi
 
Ooit schreef  de  Ellingtoniaanse  trombonist  en cubaan  JUAN TIZOL  " caravan "
Dat is een joodse "Bar kochba"   toonladder = Een  majeur toonladder waarvan de V trap is verhoogd  
De Basisakkoorden  zijn te herleiden tot  =
de I aug  M7   en  de ii m7  
deVII dimM6  en de   VI m /sus 4
en/  of tot de triad : I augmented  en de pentatoon     iim7 M6  

Over  FRYGISCHE   MODI 
1.- as frygischAb frygisch  ( kerktoonladder )

  2.-    gypsy minor scale  /  bA  Zigeuner Moll
                       1     1/2   1 1/2   1/2   1/2   1 1/2   1/2         ( steeds acht tonen )

3.- De zogenaamde  Griekse  Frygische  modus  in (sommige ) flamenco -genres    – ook wel
zigeunertoonladder genoemd
 g - a - bes - cis - d - es - fis - g - a  ( steeds negen tonen ) 
varianten bekent    uit Spanje en Portugal 
 g -  as -      b -     c -         d -   es     - fis      -g)  (steeds 8 tonen )
en een uit Noord-Afrika     ( steeds  8 tonen  )       
 g - as        - b    - c -   des -         e - f         -  g
4
.- Ternslotte  een klein aziatische ( Turkse  fluit ) variant
g (of fis)   -as      -Bes    -B    - des     -es   -e    -  f  ( of  as)   

06-11-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
10-10-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ZUU SLECHT MEUGELAAIK ES UUK GOE

Hot club de Gand is terug  
De oude  getrouwe mensen in de  bar   
en  ook  de  wat  meer  avontuurlijke modale en postbop  moderne  jazz,  (far out )   improvisatiemuziek ,avantgarde en experimentele     (post)free jazz  instant composer / concept matige ( "everything goes"  als  startpunt ) muziek vocabularium .. 
 

Zoals vanouds is  het  altijd  de woensdag-avond en -nacht  te doen ;
"Bart Maris  invites"  : het begint steeds met een klein concertje van de gasten , die ook meestal een  jamsession( eigenlijk nog  meer ( voor mij dan ) een werk-laboratorium dan uitsluitend  meditatie en  "gesprek " )  achteraf , inzetten /mogelijk maken

De spits werd dit jaar afgebeten door  gave en begaafde   tenorist    Steven Delannoit  ,  de momenteel erg  in het oog lopende  drummer  Lander  Gyselinck  en  een  geweldig pianist   : Jasper Huysentruyt... dat zijn mensen die  ook  regelmatig  met elkaar spelen


    
 
Zeer goed  en  boeiend  ...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Toen, ik ernaar vroeg  vertelde de tenorist me dat zijn geprefereerde ( en referentie ?) toonaarden F en #F , zijn   ( op piano uiteraard  )
(#)F is  inwisselbaar   met   (b)A  en   (#)D           //   ((b)B(#)C E  G   is  de aanvullende dodecafone hexatoon ) 
( dat zijn  samen   zes  tonen uit
de octotonische  ( BC) DbE F#F bAA  (onderstreept is de hexatoon)  

en      #C E G bB  ( 4 x   ndim M6  akkoorden -->   ofde tonica  van de  4 ontbrekende  tonen   dodecafonische viertoon  ) 

Dat is  voor mij  ook  altijd interessant om weten  = het is namelijk een goede   vingerwijzing  : verwijzend  naar de  belangrijkste in het oog te houden speelbare  voicing/  stapelingen (#)F op piano  ,  (#)D op alto ),  (#)G  op  tenor  
Zie verder  --->   Playing along on alto (Tsjok45)


 
*De jamsession  begon erg moeizaam  met drie  blazers  a capella   : altsax , trompet en ,  ventiel -trombone (Serge Hoste moest heilaas om 11.30 vertrekken )
Het leek  eerst  een beetje op het zich warm blazen en aftasten van het aanwezige potentieel    ...
Waarna  de drummer ,  de tenorist en   vooral  de pianist ( die laatste uitgebreid ) "acte de présence" gaven ...

Maar het bleef vooral   wachten op Bart Maris  ... Die kwam er tenslotte  toch nog aanzetten , en hoe  ... 
Een grote  verrassing  ook  ...
Een  onbekende maar geweldige   Argentijnse pianist  op doortocht  in Gent   begon  een   solo   , ik pikte daarop in  ..... Maris    had er duidelijk ook zin in  ...kwam   meespelen met zijn gebruikelijk punch , doorzicht en  briljante  discours  ..
Van toen af aan was de jam  (volgens  mij) eigenlijk op goede  kruissnelheid  gekomen  ... Zeker toen uiteindelijk een  bassist ( Dries )de set kwam vervolledigen 
Het was  bovendien weer de routineuze  afwisseling van de aanwezige  komende en gaande  muzikanten ( wat een  jamsession in feite altijd is )
Heel opvallend ( althans voor mij ) ; Thomas Campaert   die het drumstel  nogal   uitgebreid ging bespelen alsof het handtrommels waren  

Merkwaardig ook de  aanwezigheid   tot het allerlaatste vroege morgenuur ,  van de  keigoede   pianist  Jasper Huyssentruyt  en  het beroeren van de piano door een aanwezige  barytonsaxofonist  ... joop vaderlander   


P.S. 
Voor mij eindigde het allemaal nogal  ongelukkig     :
Mijn  instument liet het namelijk  afweten( in  de rechterhand  het middenregister =voornamelijk de   D  klep   en in de  linkerhand het  hoge E klepje dat het falsetto controleert   ) ....
Het enige wat ik nog kon doen  in dat gedeelte van het bereik van mijn instrument , was het spelen van allerlei ( niet erg controleerbare )  harmonieken  en  ruis  , die ik dus moest afwisselen met uithalen in het
allerhoogste  register  en cirkustruuks door op mijn riet te bijten ....( leuk  om  doen , dat wel... maar ook erg vervelend  want   je houd er  de volgende dag  een kanjer van een pijnlijke  geschonden onderlip ( en dito  embouchure )aan over    )

Maar goed , je moet je maar weten  te redden ....
Pianisten hebben het trouwens   nog veel lastiger wanneer ze op onstemde  (natuurlijke  piano preparee ?=De oplossing was vroeger   een  beetje  barrelhouse en"blue notes " jukejoint piano   )en aftandse  piano's hun plan moeten trekken  ...
Spelen op kapotte instrumenten ? indachtig   de raad van  Ornette Coleman en de  Ellingtoniaanse saxofonist-clarinettisten  :"
"je moet je  fouten weten om te bouwen tot  jouw troeven" ... moet kunnen

Gelukkig viel de schade aan mijn  oude  vintage   buesher aristocrat alto  , nogal mee ; het enige wat was " verschwunden"   waren  een  paar kurkjes die mede  de oktaafklep regelen   ... de reparateur  kon het  euvel  de dag nadien  op 5 minuutjes fixen  ...( en ditmaal zijn die kurkjes goed vastgeplakt ... hoop ik  )
Goed , want ik had mijn instrument  pas  de woensdagmiddag ..uit de revisie opgehaald  .. en ik had er danig   de smoor in om  waarschijnlijk  alweer  elastiekjes  aan het instrument te moeten  knopen 


Voor  de tweede woensdagnacht van het seizoen   
waren  alvast  saxofoniste    Audrey  Lauro  en   bassist   Rui Salgado  in gezelschap van Bart Maris aangekondigd  ..........
Maandag   11 /10  ook al te gast in de El Negocito  
El negocito kon ik niet meepikken  , Hot club deGand wél 
 
Lauro & Co  gaven  één enkele   korte maar goede  set    ( ze moesten de  dag nadien vroeg uit de veren  ? ze waren dus vlug weg    )  : Alto , bass en   een violist  , in het  gezelschap van  Giovanni  Barcella  ....   die knakkers zijn altijd knap bezig  

De  jamsession achteraf   kon niet echt  mislopen met  geroutineerde  mensen   als Barcella en de later toegekomen   Bart Maris ...
H
et duurde alweer  erg lang vooraleer het ding op gang kwam ...
Ook  guitarist Mathias Van De Wiele  kwam meedoen  
Jammer dat er geen bassist was ...

O ja ,  mijn alto is weer perfect  bespeelbaar  , met dank aan de reparateur    ...
en er was   ook ene  Sam  op de   piano

 





10-10-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
27-09-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Noah Howard

Rays of the rising sun ;

 Noah Howard: Rising Rays of the Sun from Dreamtime (2002)

(Piano )
gebaseerd op              G  bB C bEFG      D   ( Cm7sus4  9)

          chromatic <--   C        bB    bEFG(b)A   D
   (G)bB D   F G+4 (-)6M9
          chromatic <--   C  FG(b)AbB  bEF   (b)A C  (F)     C (b)E7 G (b)B   C(m)(7)+4(-)6(-)9  ->chromatic


Hieronder vindt U een van mijn  concept- bewerking voor alto  :
de belangrijkste tonen  zijn = B  DE  ( DE= FG de hoogste graden  van de   akkoorden op piano )

________________________________________________________________________________________________________ 









Free Jazz
is eigenlijk al een oud beestje ...
vandaar dat haar veteranen  tegenwoordig meer te vinden zijn in de necrologie van de kranten  
dan op de levende  scène ...
Bovendien zijn jazzmusici nogal eens op "jongere" leeftijd vogels voor de kat ....

ALTIST NOAH HOWARD

Noah Howard is op vrijdag 3 september  2010 tijdens een korte  vakantie in Zuid-Frankrijk, overleden.
Howard, die in Brussel woonde, werd 67.
 
De in 1943 in jazz-mekka New Orleans geboren saxofonist stond mee aan de wieg van de Free Jazz-beweging. Als saxofonist werd hij sterk beïnvloed door John Coltrane en Sun Ra.
Omdat zijn muziek in de eigen VS maar matig aansloeg, verhuisde Howard naar Europa:

Ikzelf  hoorde Noah voor het eerst in de late jaren zestig ;met tenorist  Frank Wright( A. Ayler adept ) , Sunny Murray en Allan Silva ;  op het legendarische byg-festival in Amougies ... 
Later mocht ik deze mensen ( minus Sunny Murray ) nog meemaken  op het (laatste )
Gentse free jazzfestival in het  Gravensteen

Het is misschien onnodig te zeggen ( maar ik doe het toch )  dat ik Noah Howard altijd heb beschouwd als een van mijn inspiratiebronnen die ik  een paar keer life mocht meemaken ; de man maakte  op mij in mijn jonge jaren als beginnend saxofonist een onuitwisbare , diepe en bevrijdende indruk (samen met de saxofonisten Robin Kennyatta  en Archie Shepp die ik eveneens life mocht  beluisteren)



(1) Noah Howard was  echter zoveel meer dan een   vroege free-jazzmuzikant

Alhoewel hij gewoonlijk wordt vastgeplakt aan Ornette Coleman  brengt hij een  meer "tenor"-achtige  aanpak op de alt
Al van bij het prille begin had hij een uitgesproken voorliefde  voor  "eenvoudige"  uitgeschreven stukken ( ook meestal van eigen hand )  
Net als  ( geest en stijlgenoot )  tenorist Pharoah Sanders , waarvoor hij eigenlijk de ideale alt-versie  is , ging hij  latere jaren ook op zoek naar zijn afrikaanse  roots , dat leverde bovendien net als bij Sanders,  en  veel later in zijn  leven  een diep engagement op met de afrikaanse world music  ... waarvan hieronder enkele getuigen zijn te vinden ;

De alt klinkt op deze  nummers ( vooral op 2, 3, en 4 ) heel  erg als de keniaanse  praise music en op de zuidafrikaanse altisten rond Dollar Brand  en  Chris Mc Gregor ( in het bijzonder Dudu Pakwana  )
Ter vergelijking :

 

Tobby Ashon - african praise instrumental

 

  
 AFRICAN MAN  de NOAH HOWARD          OTTATA  de NOAH HOWARD       WADI RUM  de NOAH HOWARD   OBAYI  de NOAH HOWARD


Plus d'infos :
 http://www.myspace.com/noahhowardquintet/music/playlists?sms_ss=facebook&at_xt=4ca4718de94399e4%2C0#ixzz110jnK96e

 


In 1966 behoorde altist Noah Howard tot de bevoorrechte avant-gardisten. Hij speelde sinds twee jaar saxofoon en nam in één jaar twee albums voor het ESP label op: " Noah Howard Quartet" (ESP 1031) en "Noah Howard at Judson Hall"(ESP1064), dat pas enkele jaren later werd uitgebracht.
Het derde ESP album, gepland voor release in 1968 (ESP 1073), haalde de productiefase niet. Wel verscheen het album
"The Black Ark" (Freedom 1969) met trompettist Earl Cross en drummer Muhammad Ali, dat een positieve ontvangst kreeg
Werk was in de USA schaars, ondanks het feit dat hij in 1971 met Ornette Coleman, Sun Ra en Sam Rivers de New York Musicians Organisation oprichtte. Daarom koos hij in 1972 definitief de weg naar Parijs zoals meerdere al of niet getalenteerde lotgenoten.
 
In Europa, waar hij al sinds 1969 optrad met Frank Wright en Bobby Few, wist hij redelijk naam te maken in de 70-er en 80-er jaren met concerten in clubs en bij festivals. Het album "Schizophrenic Blues: The Noah Howard Quartet Live In Berlin (FMP 1977) werd opgenomen in de Berlijnse club Quartier Latin met trompettist Itaru Oki in Albert Ayler achtige free jazz stijl.
 
In de 70-er en 80-er jaren speelde Howard vaak samen met trompettist Earl Cross en de melodieuze geestgenoot en eveneens in Parijs bivakkerende pianist Bobby Few. Het samenspel met Few werd vastgelegd op het album "Traffic" (Frame 1983).
Zonder Few probeerde hij in die periode tevergeefs zijn Afrikaanse muzikale roots te vinden in Kenia. 


In 1983 verhuisde hij van Parijs naar een boerderijtje in Tervuren bij Brussel, nadat hij eerder enige tijd in Gent had gewoond na zijn huwelijk met  Lieve Fransen
http://connect.in.com/lieve-fransen/profile-173547.html

I am Lieve Fransen Noah 's wife since nearly 30 Years .
I was with Noah when he had a sudden brain hemorrhage and he died in my arms in the hospital in Nimes 36 hours later .
It was unbearable and at the same time good to be with him.
I want to...
thank all of you of the love and support .
The only thing he would have liked is to continue living to share the music in his soul with all of us .Please continue his legacy and share photos and music with each other and with me.
I will post more recent photos and text after being evacuated with Noah back to Tervuren where we lived for 18 Years
Lieve
04 september


In de vroege  jaren zeventig was Noah  uiteraard  geregeld present op de Gentse jazz-scène ( Damberd , Cirque Central , Abas Jour )inclusief  de leiestreek (Zonnedans , D'hondt d'Haene ... )
Hij speelde  in het Damberd  een legendarische  "cutting contest" met de engelse punk-jazz altsaxofonist
Xero Slingsby ,( ook  een  van mijn altsax modellen ) die hem ( zo werd verteld ) bijna  weg speelde  qua virtuositeit en vooral zeggingskracht en  afwisseling ...ik heb dat jammer genoeg gemist ...

Vanuit  Belgie  maakte hij tournees door de hele wereld.
Met trompettist Youssef Yancy speelde hij regelmatig in de tweede helft van de 80-er jaren.


Howard schakelde langzaam over naar jazz rock middels de groep Today en vervolgens naar free funk met de cd "Migration" (1990), omdat er voor free jazz steeds minder emplooi was.
Een kortstondige opleving met een free jazz tournee door de USA in 1997 bracht daar geen verandering in

Een veelbelovend, rumoerig gestarte free jazz loopbaan eindigde zo in betrekkelijke rust.


In Tervuren  had   Howard  zijn eigen jazzclub en dito label, AltSax.
In totaal blikte Howard 28 albums in.

Zijn laatste plaat, "Voyage" (2010), getuigde van Howards interesse in wereldmuziek.

Het album 'The Black Ark' uit 1969 wordt als zijn magnum epos beschouwd.


In memoriam
Noah Howard


" MUSIC  IS MY SOUL "


Noah is the "Preacher",
his idea of the importance of the vibrations of sound as the 'it' behind
all of the universe was both accurate and brilliant.
(Robert Kaplan)




Als representant van de Amerikaanse avant-garde was Howard begin jaren zeventig in Frankrijk ,  Belgie  en Nederland vaak  te  en daar dan doorgaans in gezelschap van tenorist Frank Wright.

Binnen het Frank Wright-Noah Howard Quartet gaf de altist met zijn lyrische aanpak tegenwicht aan het spierballenvertoon van Wright.

Howard werd in New Orleans geboren, zong daar in het kerkkoor en werd met het jazzvirus besmet toen hij de solo van tenorist Paul Gonsalves hoorde in de Newport-versie van Duke Ellingtons 'Diminuendo And Crescendo In Blue'. Trompet was zijn eerste instrument, maar op zijn zestiende koos hij voor de altsax.
In 1965 verhuisde Howard naar New York, waar hij deel ging uitmaken van de toenmalige zwarte avant garde .

Twee jaar later vond het roemruchte festival voor nieuwe muziek in het Belgische Amougies plaats, het eerste bruggenhoofd van de jonge generatie vrije muzikanten uit New York in Europa.
Velen bleven hier hangen; ook Noah Howard vestigde zich in Parijs, om later naar Brussel te verhuizen.

De Amerikanen waren overdonderd door de aandacht die ze in Europa van de pers, radio, televisie en platenfirma's kregen.
"In drie dagen in Europa kreeg ik meer publiciteit dan gedurende de vijf jaar dat ik in New York zat," vertelde Howard Valerie Wilmer, de schrijfster van 'As Serious As Your Life'.
"De belangrijkste invloeden, en niet slechts in muzikale zin, kwamen van saxofonisten John ColTrane en Albert Ayler. Ik heb veel met Albert gewerkt. Als personen en als artiesten waren Albert en ik erg close. Hij begreep mij, als jong artiest die iets wilde bereiken," zei hij ooit.

Zijn vroegste werk is gedocumenteerd op ESP Disk, Musidisc en een aantal andere kleine labels. Essentiële platen zijn 'The Ark' (1969), 'Live At The Village Vanguard' (1972), 'Message To South Africa' (1979) en 'In Concert' (1997). Op zijn meest recente cd, 'Voyage', die eerder dit jaar uitkwam, verwerkte hij niet-westerse invloeden.




HEAR ME TALKING TO YAH


http://tomataduplenty.blogspot.com/2008/04/noah-howard-zoals-ze-in-de-films-doen.html
April 22, 2008




Het zal je maar overkomen. Je bent geboren en getogen in New Orleans, je schopt het tot bandlid van Sun Ra’s Arkestra,
brengt platen uit op ESP, tourt de wereld rond, wordt aanzien als één van de meest invloedrijke post-Coleman saxofonisten
uit de jazzgeschiedenis.
En dan zit je plots in de lobby van een Brussels hotel te praten met een blogger


Je bent opgegroeid in New Orleans.
An sich is dat al een mooie voedingsbodem om met muziek te beginnen, maar wat heeft je precies geïnspireerd om met muziek
te beginnen?


Een verhaal dat altijd terugkomt, lees het maar na op mijn website, is dat ik een groot deel van mijn jeugd doorgebracht
heb in een baptist church. Ik werd dus al vrij snel onderworpen aan gospel muziek, wat altijd wel een invloed zal blijven.
De harmonie en de power die de muziek uitstraalde heeft altijd een effect op me gehad.
Ik zong een tijdje in een koor en begon daarna trompet te spelen.
Nu, trompet is niet bepaald mijn favoriete instrument om te bespelen.
Je hebt maar 3 pistons, moet veel te hard blazen.
Ik heb veel bewondering voor mensen als Miles Davis en Dizzy Gillespie die het wél deden.
Maar ik begon dus saxofoon te spelen.
Jazz was sowieso altijd dominant in New Orleans.
Er zat gospel (1) in die muziek,
veel latin invloeden.( spanish Tinge , caraibische muziek , creoolse muziek(1b)
Je had al die muziek van Fats Domino, Ray Charles, Louis Armstrong(1c) etc…
Als je in New Orleans woonde werd je quasi onmiddellijk in die muziek gegooid.
Zolang de rode draad in de muziek maar gospel(2) en blues(2) ( en  NO. Rythm & blues (3) was, dan ging ik ervoor.




(1a) -( Fasolla / Sacred harp / shape notes 
http://en.wikipedia.org/wiki/Sacred_Harp

 
---> voor C major / Am6-7    
                         (hexatoon)      CD(E) FG (B
C)E    of (pentatoon )  CD(E)  FGA  (BCE)
          CD  FGAB       CDEFGA           FGABCE                                           CD FGA / FGABC /  FGA CE /   
                                            
Belangrijkste  power chords =   FA Sol --> (dittie)CD FG = CF(C4 ) CG( C5) DG(D4)    
                                                     en  sol la -->(Triad ) D(E) GA  =  DG (D4)  DA(D5 )


(1.b)-
  voornamelijk  gebaseerd op 
  Shuffle ,(--> 2 .1.2.2.1. <--)  habanera/Cromanti( 3.1 /2.2.  1.3/22 )  
                     en  lundu (-->1.2.1./2.2.<--)  rythms
en
op het systematisch gebruik van  tresillo's  (op de cymbalen) waaronder
de beguine (8/8   332 of  323 )  afgewisseld met Tchabada-figuren(op 4 triolen     3.21 /3. 3   en  3. 2 /2 2 .3 of  3.2/ 3. 22  )  op de ride cymbal  
en punta's op de high hat ... 1010   0101    0110    1001
 
                            < >(bell note(arsmstrong)                    B R L  B= open bass  R  tèt stroke   L=  tàt stroke
(1C.-)  4/8 -->111/0 <--   ( stop time )     4/4 --->0/1 1 1 (mentho bass) 

(2.-)Consensus Scales :

10 tonen  toonladders
Black Go(d)spell :    C D(b)E      FGA     (b)B bD    Dm7sus4        / (b)E  (b)B
afro-Blues   :           C D(b)E F  (b)GA    (b)B  bD       Am(5)67sus4   /  F  (b)B

Nota  ;  Daarbij  worden de III  de V en VII  trap soms vervangen door een " blue note"verbuiging   naar beneden
Coltrane  vervangt systematisch  de ii (d)  door de  9+(bE )


(3)  Dr John , Voodoo rythms (8/8   :   112 /112(papa legba)    , 121112   , 121/211    121/121 (choro))  
Sly and the Family Stone ,Aretha Franklin , Ike & Tina Turner 
-Memphis bass =   2222/22211 



Wat die gospel betreft zit die invloed er bij jou héél sterk in.
Misschien zelfs nog meer dan dit bij Albert Ayler het geval was.
Aanzie je de muziek die je maakt als iets spiritueel?

Niet persé religieus, maar zeker wel spiritueel.
Ik denk dat het een algemeen feit is dat muziek in eerste instantie een projectie van een gevoel is en dàn pas een
projectie van geluid. Het is waar als je zegt dat mijn muziek soms pure gospel is. Wat mij boeit aan gospel is dat het
enorm uitgelaten is maar wel in functie staat van de harmonie.
Dat is dan ook ongeveer wat ik probeer te doen met mijn muziek.*
 
*
Maar dat betekent niet dat Noah Howard  heel strak akkoordenschema's ging  draaien of  erger nog  "platen" ging naspelen ( toendertijd ook  een "must"  in het Gentse  mainstram millieu = een doodlopend straatje waar nog steeds ( vooral guitaristen, en niet van de minste  )  in vast zitten )
Veel van het  podium-werk van Noah in die voege europese jaren is  practical joke showmanship  en  deels intuitief ...ik herinner me nog een plaatselijk beroemd/bekend jazztenorist  uit het Gentse die  hem een "harmonische kluns" vond ...een cirkusnummer   
 


Hoe ben je voor de eerste keer in aanraking gekomen met freejazz en vrije improvisatie?

Mijn eerste aanvaring met free Music moet in 1956 geweest zijn toen ik naar Duke Ellington ging kijken in Newport
(uitgebracht als één van de meest essentiële Ellington live lp’s, nvdr.).
Tijdens “Diminuendo and Crescendo in blue” speelt Paul Gonsalves een legendarische 27-chorus solo.
Vandaag is dat misschien niet de grote vernieuwing, maar we spreken hier van het pre-Coltrane tijdperk.
Later ging ik dan in het Sun Ra Arkestra gaan spelen wat ook een logische keuze was toendertijd.
Als jazzmuzikant raakte je bijna nooit in de grote bigbands als die van Count Basie of Duke Ellington.
Het was een fantastische tijd.
Op het ene moment waren we pure ragtime aan het spelen, 3 seconden later konden we al in space zitten.
Het was magisch om met Sun ra te mogen werken.

 

In 1966 verschijnt dan plots, op het grote ESP label, je eerste plaat met eigen quartet.
Hoe is dat gekomen?

Ik was op dat moment heel goed bevriend met Albert Ayler die toen de grote naam op ESP was.
Hij had over me gesproken met Bernard (Stollman nvdr.).
Hij zei letterlijk tegen Bernard “je moet die gast uibrengen!”.
Dus wij op vraag van Bernard een soort repetitiedemo opgenomen.
Toen we de tape lieten horen op zijn bureau vroeg hij plots:
“wanneer kunnen jullie opnemen?”.
Dat was een zaterdag.
Nog voor ik kon vragen wat hij zei vroeg hij opnieuw:
“kunnen jullie komende maandag om 10.00 uur s’morgens in de studio zijn?”.
We hadden op dat moment gelukkig al een band, maar echt veel hadden we nog niet samen gespeeld.
Maar op de één of andere manier zijn we erin geslaagd om die plaat alsnog op te nemen.

 

Een andere essentiële Noah Howard plaat is ongetwijfeld “the black ark” die momenteel opnieuw gereleased wordt
via Bo’weavil records.
Het is vreemd dat quasi 90% van je werk beschikbaar is via ESP of via je eigen altsax records label.
Hoe komt het dat een legendarische plaat als “the black ark” zolang in de obscuriteit verdwenen is?
En hoe ben je bij Bo’weavil terecht gekomen?


Die plaat is destijds op polydor uitgekomen.
Zij vonden het evenwel niet de moeite om die plaat opnieuw uit te brengen.
Op een bepaald moment liep ik rond in Japan en zag ik die plaat plots liggen uitgebracht op een label waar ik nog nooit
van gehoord had. Na een tijdje had je dan het internet waar de prijzen voor die originele plaat én zelfs de prijs van die
bootleg enorm hoog was. Ik zat dus al even met het idee om de plaat opnieuw uit te brengen via altsax.
Begin dit jaar moest ik optreden in de Spitz club in Londen met Peter Evans, Chris Corsano en John Edwards.
Daar zag ik de man van Bo’weavil die me quasi direct vroeg om “the black ark” opnieuw uit te brengen.
Ik vind het vooral super dat hij zowel een cd als een vinyl versie uit heeft.
Het gekke is dat die plaat nog maar net uit is, en dat hij op cd bijna weer uitverkocht is.

 

Ook voor Arthur Doyle betekende deze plaat heel veel aangezien dit zijn eerste opname als muzikant was.
Hoe kwam je bij hem terecht?

Ok, dit kan misschien wat vreemd klinken, maar de bedoeling was initieel om met Pharoah Sanders te werken op
“the black ark”. Pharoah was op dat moment niet beschikbaar omdat hij een platendeal had.
Arthur Doyle was toen net bezig. Hij komt uit de generatie die zowat op ons gevolgd is.
Ik leerde hem kennen dankzij Sunny Murray, met wie hij op dat moment vaak speelde.
Toen ik hem de eerste keer hoorde spelen dacht ik “dit is gewoon dé nieuwe Pharoah”.
Hij was toen ook zo iemand zijn ding deed zonder enige vorm van compromis.
Arthur Doyle was dan ook de meest natuurlijke keuze op the black ark.
Een beetje zoals Mingus vrij toevallig Eric Dolphy ontdekte eigenlijk

Doyle was toen nog een nieuwe naam.
Mohamed Ali kunnen we aanzien als je vaste drummer op veel platen.
Ook Juma Sultan kennen we via zijn werk met Jimi Hendrix.
Op “the black ark” vinden we nog een aantal minder bekende namen terug zoals Earl Cross en Leslie Waldron.
Achteraf nog iets van hen gehoord?
Is het een bewuste keuze om met nieuwere muzikanten te spelen?

Het grappige is dat heel veel mensen zo freaked out zijn als het op Juma Sultan aankomt.
De kerel speelde inderdaad bij Hendrix, maar hing ook heel vaak bij ons.
Er werd toen vaak gejamd en vooral mij was het dan ook normaal om Juma tussen 2 tours te vragen om op “the black ark”
te gaan spelen.
Earl Cross was een heel begeesterde trompettist die ook nog speelde met Archie Shepp en Rashied Ali quintet.
Hij was een enorm talent en zeker één van de belangrijkste drijfveren op “the black ark”.
Hij is jammer genoeg vrij snel overleden.
Leslie Waldron is dan weer een ander verhaal.
Ook hij was vrij nieuw en een enorm talent.
Kort na de plaat heeft niemand ooit nog van hem gehoord.
Hij was verdwenen en we weten niet waar hij nu is.

Net zoals op het meeste van mijn werk zijn er inderdaad een heleboel namen die op dat moment quasi onbekend waren.
Maar uiteindelijk is dat geen alleenstaand feit bij mijn muziek.
Charles Mingus werkte ook vaak met minder bekende muzikanten.
Het was Mingus die me duidelijk maakte dat jonge muzikanten minder geblokkeerd zijn in hun eigen stijl en makkelijker
jouw composities konden interpreteren. Ik begin met zo’n jonge kids dan meestal als geen gek te repeteren.
Eens ze er klaar voor zijn neem ik de partituren weg en hops… het resultaat is hopelijk een goeie freejazz plaat.
Meestal werkt die chemie wel.
“The black ark” was één van die monsteralbums waar alles gewoon perfect zat.
Dàt voordeel en het feit dat die muzikanten vaak zelf hun eigen weg gaan binnen een nieuw generatie maakt het mijns
inziens makkelijker om op die manier te werken.

 


Ontdek je tegenwoordig nog vaak muzikanten waar je s’nachts wakker van ligt


De eerste naam die onmiddellijk in me opkomt en eigenlijk in ieders hoofd zou moeten opkomen is Chris Corsano.
Ik speelde met hem en Peter Evans in de Spitz.
Corsano is zo iemand die op dezelfde manier met muziek omgaat als wij dat deden, maar met frisse ideeën en een verrassend
nieuwe energie.

 

Nog interessant was je samenwerking op Uhuru Na Umoja met Frank Wright.
Daar speelde je met Art Taylor op drums.
Was dit de enige freejazzplaat die hij ooit opgenomen heeft?


Dat was echt leuk om te doen.
We verbleven toen allemaal in Parijs.
Ik en Frank Wright werden uitgenodigd door de mensen van BYG om daar een festival te spelen en 2 platen op te nemen.
Eerst ging Frank (Wright) 2 platen opnemen, daarna ging er een onder mijn naam uitkomen.
Maar Frank werd nooit betaald voor zijn 2 platen, en bracht ik er dus ook nooit een uit op BYG.
Tenzij dan die Uhuru Na Umoja, die we met Art Taylor deden.
Art had toen een klein drumstelletje staan waarop we altijd repeteerden.
Ik zei tegen hem “ok, ik moet morgen naar de studio, ga je mee? We repeteren 5 uurtjes, vragen of ze de machines willen
opzetten en beginnen op te nemen”. Ik schreef de muziek uit en we begonnen eraan.
Er staat op de plaat dat het een Frank Wright plaat is, maar eigenlijk waren het mijn songs.
Maar inderdaad, het is zowat de enige freejazz plaat die Art ooit opgenomen heeft.
In Parijs waren we eigenlijk blij dat we elkaar hadden.
Zelfs Kenny Clarke heeft nog opgenomen met ons.

 

Wat me opvalt in je carrière is dat je af en toe de brute gospelfreejazz afwisselt met een heel down to earth salonjazzplaat met 80 r&b en wereldmuziekinvloeden. Je laatste plaat “desert harmony” met Omar Faqir is ook daar een voorbeeld van.
Is het een andere Noah Howard kant of past het eigenlijk gewoon perfect in het plaatje volgens jou?

 

Ik ga niet gaan zeggen dat het in het freejazz plaatje past, maar anderzijds ga ik het daarom zeker geen minderwaardig
werk noemen. Ik reis heel vaak en soms vind ik het belangrijker om impressies te maken, schilderijen te maken met geluid.
“Desert Harmony” werd gemaakt tijdens een lange reis die ik maakte naar het middenoosten.
Freejazz is mijn stijl, gospel is mijn stijl.
Maar het is normaal dat ik af en toe die andere invloeden, die wereld die voor me ligt ook wil opvangen.


Na deze opsomming van anekdotes, tours etc… is het niet verwonderlijk dat ik me afvraag hoe je in Godsnaam al zo lang in Brussel woont en hoe je in het orkest van Paul Ambach (boogie boy) terecht gekomen bent?


Op een bepaald moment had ik een overkill aan tours die op me afkwamen.
Nadat ik die afgewerkt had ben ik een tijdje in Afrika gaan verblijven.
Gewoon, in alle rust en kalmte deed ik daar wat safari’s.
Ik leerde er een vrouw kennen die in België woonde, en voilà… 25 jaar later zit ik er nog altijd.
Het moet aan Paul Ambach zijn oren gekomen zijn dat ik daar verbleef en hij belde me om te vragen of ik in zijn band
wou gaan spelen. Ik had op dat moment niet echt iets te doen dus deed ik dat uit amusement.
Paul heeft een neus voor goeie muzikanten en de band die achter hem staat is quasi altijd steengoed.
Hijzelf is ondanks zijn leeftijd nog altijd een beest van een frontman.
Telkens als hij zijn micro in het rond zwiert vragen we ons nog af op wie de microfoon zal vallen.

http://www.youtube.com/user/NoahHowardAltsax


http://www.guardian.co.uk/music/2010/sep/13/noah-howard-obituary





Open-air concert July 16, 2010 in Madrid

 

Noah Howard/Bobby Kapp

Noah Howard/Bobby Kapp June 29, 2007 Live at The Empty Bottle/Chicago




 

Bijlagen:
http://www.noahhoward.com/images/funeral-eulogy.pdf   
http://www.thewire.co.uk/articles/4960/   

27-09-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
20-09-2010
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.El Negocito
 

Het  Gentse  seizoen is  alvast gestart in "El Negocito"   ...

Vorige week was er een sessie met G Barcella , Manolo Cabras, een zangeres, en (onverwacht ) Patrick De Groote 
Heel eventjes ook  de tenor van Jeroen Van Herzeele ( het was trouwens zijn verjaardag ), maar jammer genoeg had hij het verkeerde mondstuk meegebracht ...Jammer
Uitgesteld is echter niet afgesteld ...
  



Giovanni Barcella,
flamboyante italiaanse drummer en gentenaar, gaat op muzikale tocht met enkele muzikale verwanten onder zijn leitmotief : 
" ....Ik decomponeer de hedendaagse esthetiek -schoonheid zo je wil- omdat ze verdriet noch dood duldt, niet ingaat op't wereldlijk carnaval en zichzelf niet meer bevraagt. Haar format -een lege huls- bevestigt enkel wat de cultuurindustrie toelaat, wat haar goed uitkomt binnen reeds uitgezette bakens. Mij rest enkel revolte, om zo dichter poëzie te naderen..."

 

                                                                         

El Negocito
ging vollen bak voor de de tweede  Barcella Monday Night Sessions;
dees keer met Nilson Matta (US) en John Snauwaert (BE)

Oh ja ,  Barcella  hield moeiteloos stand en vormde met  N Matta een unieke tandem .... 


 
Nilson Matta
Bij het grote publiek minder bekend, maar onder muzikanten een grootheid op de contrabas
Matta  is één van de topbassisten van de laatste 20 jaar en is ritmisch ongeëvenaard.




Wereldklasse

Zonder uitzondering zijn er altijd lovende kritieken van pers en collega muzikanten.
Sinds zijn aankomst in New York in 1985 is hij de meest gevraagde bassist van de top-Amerikaanse muzikanten.
De lijst van artiesten met wie Matta heeft samengewerkt is  erg indrukwekkend.
Een kleine greep:
Joe Henderson, Yo Yo Ma, Paquito D'Rivera, Gato Barbieri, João Gilberto en Hermeto Pascoal.

De oorspronkelijk uit Brazilië afkomstige Matta houdt zich tegenwoordig vanuit zijn woonplaats New York bezig met eigen projecten en het geven van onderwijs en masterclasses in binnen- en buitenland.






This is part of Joe Hendeson "Double Rainbow Quartet" Nilson Matta- Helio Alves - Paulo Braga for more information visit http://www.nilsonmatta.com/ 

http://www.myspace.com/nilsonmatta
http://www.ejn.it/mus/matta.htm

John  Snauwaert
is een muzikale ontdekkingsreiziger die steeds op zoek gaat naar contacten met andere culturen. Zo leerde hij  in New York  Nilson Matta kennen, een virtuoos bassist van Braziliaanse afkomst.



Snauwaert  , bevestigde  wat ik al had gehoord op jazz in 't Park 
Leuk om hem eens mee te maken in een kleine  informele  club ....hij speelde met groot gemak ,( in deze weliswaar  voor een beslagen saxofonist ideale trio combinatie)   allerlei flarden  van thema's en  enkele  geweldige soli samples

Gedegen  , beluisterbare   mainstream van het modernere  post-hardbop type ...
Het  ganse  gebeuren  werd  terecht kort  en (zeer) goed , gehouden  ....
 

El NegocitoEl Negocito  
wordt verwacht :

oktober
maandag Oktober, 4 2010 10:00 PM - the Barcella Invite: The Shoreditch Trio (IT) met Gianni Mimmo
maandag Oktober, 11 2010 10:00 PM - met Carlos Zingaro (PT), Rui Salgado (PT), Audrey Lauro (FR) en Bart Maris (BE)
maandag Oktober, 18 2010 10:00 PM - met Zeger Van Den Bussche (BE) e.a.
maandag Oktober, 25 2010 10:00 PM met Will Bernard (US) e.a.

november
maandag November, 1 2010 10:00 PM - tbc
maandag November, 8 2010 10:00 PM - tbc
maandag November, 15 2010 10:00 PM met Mäâk (BE)
maandag November, 22 2010 10:00 PM - the El Negocito Barcella / Dajo Session
maandag November, 29 2010 10:00 PM met Anja Kowalski (D) en Ben Sluijs (BE)

december
maandag December, 6 2010 10:00 PM - the El Negocito Barcella / Lander Gyselinck Session
maandag December, 13 2010 10:00 PM - Barcella / Van Herzeele Duo


 

20-09-2010 om 00:00 geschreven door tsjok45  

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)


Archief per week
  • 15/10-21/10 2012
  • 10/09-16/09 2012
  • 03/09-09/09 2012
  • 25/06-01/07 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 05/03-11/03 2012
  • 13/02-19/02 2012
  • 06/02-12/02 2012
  • 30/01-05/02 2012
  • 29/08-04/09 2011
  • 06/06-12/06 2011
  • 30/05-05/06 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 13/12-19/12 2010
  • 01/11-07/11 2010
  • 04/10-10/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 30/08-05/09 2010
  • 09/08-15/08 2010
  • 02/08-08/08 2010
  • 12/07-18/07 2010
  • 05/07-11/07 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 24/05-30/05 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 29/03-04/04 2010
  • 15/03-21/03 2010
  • 08/03-14/03 2010

    Inhoud blog
  • GEMIJMER
  • HCDG & O'DeGand
  • 15 oktober trefpunt
  • ERNST
  • FOOD For drummers
  • JAMSESSIONS en meer van dat moois
  • Paul Van Gysegem Sextet
  • Rythmolodics
  • a chaos with some kind of order

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Wordle: Tsjoksax
     Deze melomaan houdt niet van al die troep
    die op dit blog wordt  gepromoot
    Geef die  brave  zonderling toch
    de  muziek die hij kan volgen

    Klik op de afbeelding om de link te volgen






    Mijn andere blogs ;
    ( voornamelijk  een   archief  over biologische onderwerpen   )  
    http://tsjok45.multiply.com/photos
    http://anticreato.multiply.com/,
    http://evodisku.multiply.com/,
    http://www.bloggen.be/evodisku/ ,


    http://nl.wikipedia.org/wiki/Gebruiker:Tsjok45


    Je kan me ook vinden op
     
    Jazznetwork
    http://www.thejazznetworkworldwide.com/profile/DEClercqTsjok(Engels)

    Facebook
    http://www.facebook.com/profile.php?id=1050395253 (Nederlands )

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Zoeken in blog




    Laatste commentaren
  • ehrthsdyj (shaffertly shaffertly)
        op ERNST
  • tjhdytj (shaffertly shaffertly)
        op 15 oktober trefpunt
  • yjhjyhtr (shaffertly shaffertly)
        op HCDG & O'DeGand
  • tdydyu (shaffertly shaffertly)
        op GEMIJMER
  • ornette (tsjok45)
        op Het begin van het zomerseizoen en de festivals
  • Mijn favorieten
  • Steve potts
  • Stef Gysels


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs