Ik ben troubled girl
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is kleuterjuf.
Ik ben geboren op 04/07/1987 en ben nu dus 36 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: juweeltjes maken, schilderen, lezen, werken met kids.
ik heb een hoofd vol gedachten, onzeker, creatief, kind van recent gescheiden ouders, en sinds dec 2014 'depressief'
Ik hoor de laatste tijd weinig van mijn moeder. Laat staan zelden eens een berichtje; niet om te horen hoe het met mij gaat, maar om de laatste nieuwe roddels die zij gehoord heeft te vertellen.
Een paar nachten geleden hebben we nog eens een 'gesprek' gehad.
Ik was die avond uit geweest met men beste vriendin en toen ik thuis kwam zag ik dat mijn moeder nog online was. De ideale moment om eens te vragen waarom ze zo laat nog wakker was. Helaas is het gesprek niet uitgedraaid op een gezellige conversatie, maar op een twee uur durende tirade langs beide kanten.
Het hele gesprek begon natuurlijk met small-talk. Het grappige en meest cliché ooit: het weer. Nog geen 3 minuten laten zei ze me dat ze had gehoord dat er mensen in Spanje achter haar rug aan het praten zouden zijn (Mijn moeder heeft samen met mijn vader in Spanje gewoond, maar is nu met haar nieuwe lover terug naar België)
Eerlijkheidshalve heb ik haar moeten bekennen dat er hier met geen woord over haar gesproken wordt.
Binnenkort hebben wij ook een familiefeest. Ik hou er me nu al voor vast, want ik weet dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Mijn grootmoeder langs moeders kant geeft een feest omdat ze 90 jaar wordt en dat moeten we vieren. Mijn grootmoeder zou het liefst van al mijn moeder én mijn vader aanwezig zien. Maar mijn allerliefste mama heeft de bom laten vallen met de boodschap: als jouw vader komt, dan blijf ik thuis. Hier heb ik ze ook even mee geconfronteerd en net zoals altijd had ze er een uitleg voor. (een uitleg die ik alleen maar zever vind!)
Toen mijn moeder net in België was zijn wij een koffietje gaan drinken zodat zij haar verhaal eens kon vertellen van de breuk. Ik had toen alleen maar de kant van mijn vader gehoord en ik vond het dan ook niet meer dan fair om haar kant ook eens te beluisteren. Ze is heel open en (redelijk) eerlijk geweest. Als mijn moeder een verhaal vertelt dan klinkt dit eerder als een soap, en vaak ziet het er zo uit ook, maar dat is nu even terzijde. Ik ken ze goed genoeg om te weten dat ik een aantal dingen met een korrel zout moet nemen. Na dit lange en heel intieme gesprek heb ik haar om tijd gevraagd. Ik had het moeilijk met het idee dat mijn ouders zouden gaan scheiden, laat staan dat mijn mama een nieuwe lover zou aanbrengen in de familie. Ik was er helemaal niet klaar voor. Zij beloofde mij toen die tijd te geven, tot een maand en een half later. Vlak voor ik naar Spanje zou vertrekken liet ze mij weten dat ze een verjaardagscadeau had voor mij en of ze deze mocht komen brengen. Ik vond het een leuk idee om mijn moeder nog eens te zien, maar toen vertelde ze me dat ze niet allen kwam. Ik zei haar dat ik geen behoefte had om de nieuwe vlam in haar leven te zien en dat ik liever had dat ze alleen zou komen. Dat was geen optie. Of een verjaardagscadeau gebracht door de nieuwe lover, of geen verjaardagscadeau. Begrijp me hier niet verkeerd. Het verjaardagscadeau heeft er niets mee te maken! Het principe daarintegen wel!
Nu ik toch goed op dreef was met haar de waarheid te vertellen over hoe IK me voelde, wat een moeilijk gegeven is voor mijn moeder omdat ze de laatste tijd alleen maar zichzelf en haar nieuwe vriend ziet staan, besloot ik om het erop te wagen en ook dit onderwerp aan te snijden. De reactie die ik hier kreeg liet de stoom uit mijn oren komen. Zij vertelde me dat ik er me maar gewoon bij moest neerleggen. Als ik hem nu niet zou zien dan zou ik hem binnen 2 jaar wel zien, dus waarom zo onvolwassen doen en wachten?! Ik kreeg ter plaatse een hardverzakking! Mijn eigen moeder die geen rekening houdt met mij en enkel aan haar eigen geluk dacht? Mijn eigen moeder die me zit te pushen in een situatie waar ik helemaal niet klaar voor ben?
Met spijt in het hart heb ik haar vertelt dat als ze me niet wil zien zonder haar nieuwe lover, ze me een lange tijd gewoon niet zal zien. Dit deed enorm veel pijn om te zeggen, maar ik ben er helemaal niet klaar voor om de vervanging van mijn vader te zien.
Ik moet bekennen dat de afgelopen maanden mijn moeder heel hard verandert is. Ze is niet meer de vrouw die ze was. Ze is 20kg afgevallen, nieuwe borsten, nieuwe man, nieuw land, en enkel haar eigen gevoelens en meningen die nog tellen... Een psycholoog zou hier al snel het label midlife-crisis op kunnen plakken... Daar moet niemand gestudeerd voor hebben.
Even terug naar onze gespreksnacht. Mijn moeder stelde me opeens de vraag: 'Dus ik mag niet gelukkig zijn als jullie dat niet zijn?' Mijn moeder spreekt heel veel in de IK vorm en heeft het op de moment heel moeilijk om zich te verplaatsen in andere personen. Hier heb ik het heel moeilijk mee en ik besloot te proberen haar dit te laten inzien. Ik zei haar dat ik de vraag ook kom omdraaien en daarmee postte ik: 'Ik mag me niet slecht voelen omdat jij gelukkig wil zijn?' Haar antwoord dat me verstomde was 'Was veel beter als iedereen zich bij de situatie neerlegde, dan zou het voor iedereen gemakkelijker zijn en zou iedereen zich beter voelen'
Sorry mama, maar het zou voor jou gemakkelijker zijn en jij zou je beter voelen!
Dit was dan ook het laatste dat ze tegen mij zei. Ik heb niet meer gereageerd. Ik wist ook niet hoe!
Dit gesprek hebben we nu 6 dagen geleden gehad en ik heb sindsdien ook niet meer van mijn moeder gehoord.
Zoals je ziet, ik ben nog steeds aan het wachten op iets positief dat staat te gebeuren in mijn leven!
