T is al 2 dagen windstil op mn blogje... De reden: gewoon geen zin om te trainen (ben toch eerlijk hé). K weet echt niet hoe het komt, maar sinds de duatlon van Wevelgem (waar ik wel absoluut tevreden was van mn wedstrijd, maar nadien wel 3 dagen echt slecht was) is de goesting om te trainen met ups en downs. De ene dag (dinsdag en woensdag) vertrok ik al fluitend, terwijl ik me bvb eergisteren echt niet kon motiveren om te vertrekken (vrijdag is sowieso mn vaste rustdag). Maar vooral: k heb absoluut nog geen zin om morgen al deel te nemen aan een volgende wedstrijd (normaal was Ruddervoorde voorzien). Anders leef ik al van ruim een week vooraf echt toe naar die dag, maar nu is er totaal geen motivatie. K ga er dan ook niet naartoe trekken... Gisteren ben ik eens extra vroeg gaan slapen om vandaag op tijd te kunnen opstaan om een fietstraining af te werken. Misschien is dat wel het probleem: mijn vast slaap-uur is zowat 21u30, maar de voorbije 2 weken was het zelden vroeger dan 22u (en soms zelfs nog een halfuur later).
9u - Fietsen: 67.5 km in 2u15
Deze ochtend was de zin om te trainen er wél. Meer zelfs: normaal ga ik steeds in Nederland trainen, maar vandaag had ik (heel uitzonderlijk) zin om nog eens 'bergop' te gaan rijden. Vorige week tijdens de fietstocht met t werk had ik ondervonden dat de uithouding heel goed in orde is, maar dat mn spieren niet meer gewend zijn aan hoge verzuring. En dat kan goed getraind worden door tijdens een training wat heuveltjes aan een stevig tempo naar boven te rijden. Geen bekende beklimmingen in deze eerst 'heuveltraining', maar wel wat glooiende wegen richting Sint-Lievens-Houtem, Herzele - Steenhuize-Wijnhuize enz. De benen hebben de training goed verteerd. Ik kon vlot rond de 30 km/u blijven rijden zonder al te hoge hartslagwaarden te bereiken, dus ondanks de wisselvallige 'goesting' zijn de benen toch nog wel in orde. Een geruststelling
Na 2 weken zonder versnellingen (1x omwille van de duatlon die voor de deur stond en een tweede keer omwille van de enorm pijnlijke benen die diezelfde duatlon teweeggebracht had) stond er deze week toch weer een 'marteltraining' in de coach zijn excel-file: na de gebruikelijke warming-up moesten er 10x 1 km in 4:05 afgewerkt worden. Mn vrouw had zin om met de kleine mee te rijden op de fiets. En dat bleek best handig: ten eerste om een drinkbus mee te zeulen, zodat ik mn drankgordel niet moest meedoen. Het tweede voordeel lees je seffes wel...
De warming-up ging niet zo super. Aangezien ik voor het eerste met korte broek ging lopen, had ik om de een of andere reden (esthetisch?) beslist om geen compressiekousen aan te trekken. En dat bleek een misser. Eerlijk is eerlijk: toen ik ze (per ongeluk) gekocht had, was ik er niet zo een fan van, maar ondertussen hebben ze hun nut echt wel bewezen. Sindsdien heb ik geen enkele keer meer last gehad van pijnlijke benen! Vandaag dus weer wel (tijdens de opwarming). Nadien begon ik aan mn blokjes... allemaal veel te snel. Na blokje 6 had ik een (denk ik) goed idee: waarom diene fiets niet in de training betrekken!? In mijn wielerperiode trainde ik ook regelmatig achter de auto, dus waarom zou dat in het lopen niet kunnen... Maar daar waar het bij het fietsen gebruikt wordt om snelheid te maken, gebruikte ik m als 'rem'. Agnes reed constant zowat 15 km/u, dus als ik er mooi achterbleef liep ik nagenoeg perfect het opgelegde tempo. Simpel hé
Ons Laura vond het trouwens ook geweldig om zo met papa en mama op de baan te gaan!
Nu het zachtere weer er aankomt, kunnen we weer in open water gaan zwemmen. Koud? Valt best mee hoor... als je een wetsuit draagt tenminste. Enkel mn voeten hadden na een tijdje wat last van de koude. En je kan de koude ook wat omzeilen door in het ondiepere gedeelte te blijven.
Die open water-trainingen zijn echt wel noodzakelijk om triatlons af te werken. In een zwembad is het water heel klaar en kan je je ook richten op de zwarte lijnen die op de bodem getrokken zijn. In open water is de zichtbaarheid meestal zowat nihil en kan je je ook moeilijker oriënteren. Zelf voel ik me ondertussen al redelijk op mn gemak in een zwembad, maar in zo een meer komt mn watervrees toch nog redelijk naar boven . Veel oefenen dus, dan komt het wel goed...
Voor deze eerste training trok ik overigens naar recreatiedomein Nieuwdonk, hier in de gemeente. Een plas waar een zone afgebakend is voor zwemmers en een ander deel voorbehouden wordt voor watersporters (zeilen, surfen, ...). Vandaag heb ik 4 lengtes van een dikke 300m afgelegd in de zwemmerszone (zie rode lijn op het kaartje), maar het is de bedoeling om binnenkort 1 volledig rondje rondom het meer af te werken. Dat is 1.9 km (exact de te zwemmen afstand in Neerpelt dus). Als me dat lukt, ga ik op 27/6 met een gerust gemoed het water in
De lange training die ik gisteren niet kon doen, wou ik vandaag absoluut afwerken. Vóór de halve marathon van Veltem (8 mei) wil ik immers absoluut eens de afstand in de benen hebben, om een idee te krijgen wat me te wachten staat... Dus na de dagtaak begonnen we eraan: 22 km aan 5:30/km. De eerste kilometer ging wat trager dan voorzien, maar de volgende kilometers gingen bijna allemaal aan het opgelegde tempo of ietsje sneller. Tot nu toe had ik ooit eens 18 km gedaan (ergens halfweg februari of zo) en dat begon ik op het einde toch wel wat te voelen. Om in de wedstrijd aan de vermoeidheid te kunnen weerstaan heb ik kilometers 18 tem 21 echter wat sneller afgewerkt. Al bij al een zeer plezante training. Maar de avond is dan wel zo gepasseerd: douchen, blogje typen en slapen
Zoals eerder gezegd: op zaterdag was er een fietstocht met de collega's in de Limbrugse Kempen. Het principe is heel eenvoudig: de eerste 105 km werken we in groep af aan een heel gezapig tempo, zodat iedereen vlot en ontspannend kan meerijden. Dan geeft diegene die het parcours uitgetekend heeft het sein dat de 'getrainden' mogen doorrijden en volgt er een koerske van een 10-tal kilometer. Eigenlijk is dat wel nog een goede trainingsmethode om zo af en toe te doen: meer dan 4u aan lage hartslagen, zodat de basisconditie toch wat op punt gezet wordt (iets wat anders al gauw 'vergeten' wordt) en dan nog eens geweldig diep gaan. Want op t einde ging het echt verschrikkelijk hard: we reden met 3 weg uit een eerste groepje en die eerste paar kilometers zijn we (en zonder overdrijven) niet onder de 44 km/u geweest! T waren wel niet de minsten: de jongste was vorig jaar Belgisch Kampioen duatlon bij de jeugd en de andere had een paar weken geleden de volledige Ronde gereden (260 km). Nadien een lekker pastabuffet en nog wat blijven kletsen met de collega's en ex-collega's.
's anderendaags was't echter veel minder: k heb echt mn uren slaap nodig, maar door de verre verplaatsing lagen we pas na middernacht in bed. Gans de zondag liep k echt doodmoe. Mn vrouw had ook opendeurdag op school, waardoor ik trouwens ook geen tijd had om te trainen Een dagje om snel te vergeten...
. Veel oefenen dus, dan komt het wel goed...
