Deze winterduatlon in Geluwe was een unieke gelegenheid om te weten hoe goed de conditie al was na 5 weken terug opbouwende trainingen af te werken voor het volgend seizoen. Ik wilde er ook een echte intensieve training van maken in functie voor mijn volgend triatlonseizoen. Ik had zeker geen doelen voorop gesteld voor deze wedstrijd en was eigenlijk benieuwd naar het eindresultaat. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik zwom zoals gewoonlijk mijn zwemtraining op zaterdag en ging dan snel thuis eten, want de winterdualon startte al om 14.30h. Gelukkig was dit in Geluwe en dicht in de buurt zo kon ik alles rustig klaarmaken en gereedheid brengen voor de wedstrijd. Ik had toch wel een beetje mijn twijfels met welke bandendruk ik zou gaan fietsen met mijn mountainbike. Na eenmaal het MTBparcours verkend te hebben en ingelopen te hebben, had ik er wel zin. De zon kwam er ook door en het was eigenlijk wel aangenaam weertje. Gelukkig!!!!

Ik had me voorgenomen, snel te starten en zo snel mogelijk te lopen en zeker bij de eerste te blijven tijdens het eerste lopen. Dat lukte me toch aardig, ik liet op het laatste wel een klein gaatje, maar kon rekenen op een tamelijk snelle wissel. Ik vertrok als tweede uit de wisselzone met mijn MTB, snel kon ik de aansluiting vinden met mijn voorganger. Ik voelde toch wel de snelle aanvang van het lopen en wist dat het fietsen geen makkelijke partij ging zijn. We reden nog altijd met 2 voorop, maar ik zag er 2 uit de achtergrond naderen op ons. En ja ze kwamen na een halve ronde al bij ons aansluiten. Op dat moment had ik het toch wel eventjes moeilijk omdat die ene begon te versnellen op een technisch stuk. Ik moest een gaatje laten op de andere drie. Ik bleef wel doorbijten en gaf niet op. Gelukkig had ik die dag enorm veel doorzettingsvermogen en ik kon terug aansluiten bij het hoofdtrio. Dat had mij wel veel krachten gekost. Ik moest telkens alles geven om te volgen, maar kon gelukkig iedere keer terug aanpikken als er een gaatje viel om bepaalde stroken. Als de laatste ronde inging wist ik dat het lopen ging beslissend zijn. Eigenlijk dacht ik bij mezelf dat de overwinning zeker niet haalbaar zou zijn, want ik had al teveel krachten verpild tijdens het fietsen. Ik begon ook al lichte krampen te voelen in mijn benen tijdens het fietsen en had toch wel mijn twijfels hoe ik zou gaan presteren tijdens het tweede looponderdeel van de wedstrijd. Ik kwam laatste aan in de wisselzone, want de andere hadden er nog alles uitgeperst tijdens de laatste kilometers. Ik wisselde snel en kwam als derde uit de wisselzone met een kleine achterstand. De vierde heb ik nooit meer gezien en dichte het gaatje gestaag dicht op de andere twee. Dit kostte mijn enorm veel moeite, maar ik kon gelukkig aanpikken. Tijdens het stuk onverhard dat we moesten omhoog lopen, had ik het gevoel dat ik sneller kon. Als we boven waren, nam ik mijn kans en zette de versnelling in. Ik hoorde dat de andere het moeilijk kregen en er viel een klein gaatje. Ik wist dat ik moest volhouden en mijn tempo onderhouden. Het gaatje vergrootte beetje bij beetje. Ik moest dan nog 2 ronden lopen. Ik zag de andere nog altijd achter mij lopen en voelde toch die druk. Maar ik bleef gelukkig mijn inspanning volhouden en kon genietend mijn laatste 200m afleggen en als eerste over de finish lopen.

Ik had dit zeker nooit verwacht en ik was natuurlijk euforisch met die overwinning. Een triatleet die een winterduatlon wint. Toch wel speciaal vind ik. Mijn seizoen kan niet meer stuk en ik voel ook dat ik terug op de goede weg ben voor het volgend seizoen. Dat is alleszins een grote opsteker voor wat nog moet komen.

Ik wil ook de supporters bedanken die mij vooruit hebben geroepen. Dat heeft me enorm veel geholpen. Waarvoor dank !!!!