Na een geslaagd weekend op het clubkampioenschap in Izegem, wilde ik mij verder bewijzen op de iets langere afstand en hoopte op een goeie prestatie in Leuven. Die wedstrijd was zeker geen doel in mijn seizoen, maar ik had wel een iets rustigere trainingsweek voor de wedstrijd Leuven zodat ik wat fris aan de start zou staan. Het was de eerste keer dat ik voluit mocht gaan in een halve triatlon! Ik heb wel al ervaring met halve triatlons (Brasschaat 2009 en Niederbronn les bains 2010) maar heb deze altijd meegedaan als training. Dus ik was wel nog onzeker hoe die wedstrijd zou verlopen en hoever ik zou mogen gaan.
Na toch een hele belevenis om alles klaar te zetten en op tijd aan de start te staan, hoorde ik het startschot en loopte zo lang mogelijk in het water. Ik miste mijn start niet en kon goed aanpikken en volgde zelfs het spoor van Geert Janssens. Het tempo was net snel genoeg en ik kon goed volgen en bleef die positie houden. Echt super ging het zwemmen niet, want ik verlangde eigenlijk al na een goeie 1000m dat het gedaan was Naarmate we aan het zwemmen waren naar het wisselpark kon ik al Kurt en Pieter waarnemen dat ze ook bij mij aan het zwemmen waren. Ik was vooral blij dat ik goed uit het water kwam en kon starten met het fietsen. De wissel verliep iets trager dan bij sommige clubgenoten, maar ik kon snel aansluiting vinden. Na enkele minuten nam ik snel de koppositie in en versnelde een beetje. Ik reed toch een hele tijd op kop afwisselend met Kurt en zag dat Pieter als laatste aansloot en plots zag ik hem niet meer... Dat vond ik wel jammer. Tijdens het draaipunt aan het water zag ik Bart aan de overkant fietsen en zag dat die afstand overbrugbaar was en probeerde het tempo nog wat hoger op te drijven. Plots voelde ik mij wat minder en dan vond ik het tijd om wat te eten. Ik had 2 bananen vastgehangen aan mijn fiets, maar zag dat ze alletwee verdwenen waren. Kurt reed dicht bij mij en ik vroeg een stuk van zijn banaan, gelukkig kreeg ik een stuk. Ik had terug was suikers binnen en begon terug op kop te fietsen, maar voelde toch wel wat vermoeidheid opkomen. Dan begon het verstand te werken en hield ik mij een beetje in. Eenmaal de tweede ronde begon, kwam Dewilde aansluiten. Ik was op mijn hoede, want wist dat hij een goede hardrijder was. Tijdens de tweede ronde kwam ik niet op kop en liet ik begaan. Na een tijdje voelde ik mij terug wat gerecupereerd en begon mij al voor te bereiden voor het lopen. Tijdens de laatste steile klim kwam er een versnelling en was ik wat naar achter geschoven in de groep. Ik liet dit niet begaan en schoof terug naar voren. Ik haalde iedereen in, behalve Kurt die op kop reed. Ik schoof terug in en plots werd mij een gele kaart aangesmeerd. Waarom toch??? Ik had er echt geen idee van en het begon te koken in mijn binneste. Ik wilde geen energie verspillen aan het discussiëren en zette mijn wedstrijd door. Ik nam terug de kop over en zag dat Kurt een gaatje liet vallen en zette door. Natuurlijk hield ik mij nog wat in, want het lopen kwam eraan en ik dacht dat ik gewoon een straflus moest bijlopen. In de laatste 2 kilometers kwam de groep terug bij mij aansluiten en kwamen allemaal tezamen aan in de wisselzone. Ik hoorde dat Bart Colpaert meer dan 4 minuten voorlag en was al bezig met de 2de plaats. Ik wisselde tamelijk snel naar mijn normen en liep snel door. Tot plots de scheidsrechters mij tegenhielden en mij naar een strafbox trokken. Ik wist van niks en moest daar blijkbaar 5 minuten wachten. En lang dat dit was... en maar wachten en wachten. Tijdens het wachten vroeg ik aan de scheidsrechter waarom ik die gele kaart eigenlijk verdiende, eerst negeerde hij mij gewoon en uiteindelijk na 3 keer vragen begon hij te spreken... na de wedstrijd vertelde hij me. Na een 2tal minuten kwam Bart binnen helemaal alleen en zag dat hij een sterk had gefietst. Dan vroeg ik hoe lang dat het nog was en er waren nog maar 3 minuten verstreken... Miljaar nog 2 minuten. Dan hoorde ik dat er een hele grote groep aan afkomen was in de wisselzone. Ik hoopte echt dat ik net voor die groep zou kunnen vertrekken... De groep kwam de wisselzone binnen en zag dat Pieter daarbij zat. Plots hoorde ik dat het nog 10 seconden was en het was een bevrijding dat ik mocht vertrekken. Gelukkig net voor de groep.
Ik begon goed te lopen, maar voelde toch dat er iets was gebroken bij mij en dat ik niet veel meer zou opschuiven. Tijdens het lopen werd ik nog door 3 andere ingehaald en kon ik mijn ploegmakkers Kurt en Bart nog inhalen. Na 1 ronde half begon ik terug wat last te krijgen van darmen, zou het van die cola zijn dat ik gedronken heb??? Kzou het echt niet weten... maar bleef doorzetten. Eenmaal ik nog moest vertrekken voor de laatste ronde begon het erger en erger te komen en plots kon ik het niet meer inhouden. Ik passeerde net Ward en Karolien en vroeg of ik naar het toilet kon gaan... ja ik kon gaan, maar wacht... Nee toch niet want de deur is op slot. Ik kon echter niet meer wachten en zocht de bosjes op. Het was een opluchting en kon terug goed vertrekken voor de laatste ronde. Het lopen ging terug iets vlotter en ik kon nog wat versnellen. Eenmaal ik het einde naderde kwam ik terug in de problemen met mijn darmen en was eigenlijk reuzeblij dat ik de finish behaalde... welja reuzeblij... eigenlijk ook een beetje ontgoocheld, want er had duidelijk veel meer ingezeten zonder die straftijd van 5 min.
Natuurlijk mag ik heel tevreden terugblikken van een goede wedstrijd en een top 10 plaats, wat ik voor de wedstrijd eigenlijk als doel had vooropgesteld, maar toch... top 5 plaats was zeker mogelijk geweest.
Ik kan alvast terugblikken op een zeer goede ervaring van mijn halve triatlon en hoop volgend jaar zeker beter te doen !!! Ik weet nu ook dat ik toch wat meer mag geven tijdens het fietsen, want had toch overschot tijdens het fietsen... op naar de volgende halve en we zien wel.
Ps: Na mijn wedstrijd zocht ik mijn beste vriend de scheidsrechter op. Jammer genoeg was zijn uitleg geen voldoening en voelde ik mij ten onrechte bestraft... Nu ik blijf niet bij de pakken zitten, want er zijn nog wedstrijden die volgen... en ik zal mij zeker laten zien !!!
Ook een hele grote proficiat aan alle clubgenoten die een prachtprestatie hebben bereikt.
Tijdens de ploegentriatlon had ik een goed gevoel aan overgehouden en wist dat ik klaar zou zijn voor het nieuwe seizoen. Omdat ik op zaterdag examen van mijn opleiding rijschoolinstructeur viel de zwemproef van het clubkampioenschap in het water en moest ik die 500m op een andere dag zwemmen. De club besliste om dit te doen op woensdagavond. Eerlijk gezegd niet echt een goede beslissing, want ik had al een 120 km gefietst die dag en moest dan nog 500m voluit zwemmen. Al bij al kan ik toch tevreden terugblikken, want ik heb maar 2 seconden trager gezwommen ten op zichte van vorig jaar. Natuurlijk wel een beetje ontgoocheld omdat ik liever onder de 6 minuten had gezwommen. Ik had een tijd van 6.01 minuten gezwommen.
Zondag startte om 15.30 het fietsen en lopen. Ik mocht als 6de vertrekken met de fiets en hoopte dat het vandaag droog zou blijven. We konden gelukkig starten in droog weer en het fietsen verliep zeer goed, want ik kon wegfietsen van de rest met Lowie in mijn zog. Ik bleef een goed stevig tempo onderhouden. De laatste ronde nam ik een beetje gas terug om wat recuperatie in te bouwen. Ik hoopte voor Lowie dat hij een goed loopnummer zou neerzetten na het fietsen.
We kwamen samen aan in de wisselzone, ik wisselde zeer snel en nam snel de leiding in het lopen. Lowie volgde enkele meters achter mij. Ik liep goed door en onderhield een stevig tempo. Het lopen ging vlot en ik voelde mij wel zelfzeker. Ik keek nog een keer achterom en zag dat Lowie zo'n 200m achter was... Ik bleef mijn tempo aanhouden en versnelde niet.
Na een mooi loopnummer kwam ik als eerste aan. Ik was reuzeblij dat het terug gelukt was. Dat geeft mij alvast veel vertrouwen voor het komende seizoen. Aangekomen was ik benieuwd hoe Lowie het gesteld had... plots zag ik Lowie en Nico samen naar de finish lopen. Het werd een sprint en Nico won. Dus Nico werd tweede en Lowie derde.
Naarmate we aan het zwemmen waren naar het wisselpark kon ik al Kurt en Pieter waarnemen dat ze ook bij mij aan het zwemmen waren. Ik was vooral blij dat ik goed uit het water kwam en kon starten met het fietsen. De wissel verliep iets trager dan bij sommige clubgenoten, maar ik kon snel aansluiting vinden. Na enkele minuten nam ik snel de koppositie in en versnelde een beetje. Ik reed toch een hele tijd op kop afwisselend met Kurt en zag dat Pieter als laatste aansloot en plots zag ik hem niet meer... Dat vond ik wel jammer. Tijdens het draaipunt aan het water zag ik Bart aan de overkant fietsen en zag dat die afstand overbrugbaar was en probeerde het tempo nog wat hoger op te drijven. Plots voelde ik mij wat minder en dan vond ik het tijd om wat te eten. Ik had 2 bananen vastgehangen aan mijn fiets, maar zag dat ze alletwee verdwenen waren. Kurt reed dicht bij mij en ik vroeg een stuk van zijn banaan, gelukkig kreeg ik een stuk. Ik had terug was suikers binnen en begon terug op kop te fietsen, maar voelde toch wel wat vermoeidheid opkomen. Dan begon het verstand te werken en hield ik mij een beetje in. Eenmaal de tweede ronde begon, kwam Dewilde aansluiten. Ik was op mijn hoede, want wist dat hij een goede hardrijder was. Tijdens de tweede ronde kwam ik niet op kop en liet ik begaan. Na een tijdje voelde ik mij terug wat gerecupereerd en begon mij al voor te bereiden voor het lopen. Tijdens de laatste steile klim kwam er een versnelling en was ik wat naar achter geschoven in de groep. Ik liet dit niet begaan en schoof terug naar voren. Ik haalde iedereen in, behalve Kurt die op kop reed. Ik schoof terug in en plots werd mij een gele kaart aangesmeerd. Waarom toch??? Ik had er echt geen idee van en het begon te koken in mijn binneste. Ik wilde geen energie verspillen aan het discussiëren en zette mijn wedstrijd door. Ik nam terug de kop over en zag dat Kurt een gaatje liet vallen en zette door. Natuurlijk hield ik mij nog wat in, want het lopen kwam eraan en ik dacht dat ik gewoon een straflus moest bijlopen. In de laatste 2 kilometers kwam de groep terug bij mij aansluiten en kwamen allemaal tezamen aan in de wisselzone. Ik hoorde dat Bart Colpaert meer dan 4 minuten voorlag en was al bezig met de 2de plaats. Ik wisselde tamelijk snel naar mijn normen en liep snel door. Tot plots de scheidsrechters mij tegenhielden en mij naar een strafbox trokken. Ik wist van niks en moest daar blijkbaar 5 minuten wachten. En lang dat dit was... en maar wachten en wachten. Tijdens het wachten vroeg ik aan de scheidsrechter waarom ik die gele kaart eigenlijk verdiende, eerst negeerde hij mij gewoon en uiteindelijk na 3 keer vragen begon hij te spreken... na de wedstrijd vertelde hij me. Na een 2tal minuten kwam Bart binnen helemaal alleen en zag dat hij een sterk had gefietst. Dan vroeg ik hoe lang dat het nog was en er waren nog maar 3 minuten verstreken... Miljaar nog 2 minuten.
en we zien wel.
