07-10-2008 om 16:09 geschreven door travelboymarc  

Aandachtige lezers,als jullie zijn, hebben ongetwijfeld opgemerkt dat het aftellen begonnen is.  Voor de vluggers die het misten verwijs ik naar de linkerkolom.
Het voorbije weekend werden ook al enkele daden gesteld die mezelf het gevoel geven dat het verlof nu, eindelijk, dichterbij komt.  Zo ging ik in de stad op zoek naar vakantielectuur.  Voor een prikje kon ik drie thrillers uit de reeks 'zwarte beertjes' op de kop tikken.
Zondag tijdens een bezoek aan mijn petekind Ilona werd afgesproken met Paul dat die ons bij ons vertrek naar de luchthaven voert.  Och arme, de man moet er niet alleen verlof voor nemen maar ook nog midden in de nacht de baan op.  Reeds bedankt op voorhand Paul.
Eerlijkheid verplicht me echter om melding te maken van het feit dat er zich nog vrijwilligers hadden aangeboden.  Het is dan ook een zeer prettig gevoel te kunnen vaststellen dat je vrienden hebt waar je zelfs op een onmenselijk tijdstip kunt op rekenen.  Bedankt dus allemaal.

Binnenkort zullen Lieve en ik eens moeten overleggen welke uitstappen we wensen te maken.
De Maya-ruines eisen hier natuurlijk een belangrijk voorrecht op.

Uitstappen die ons de moeite waard lijken zijn:

1) Chitzen Itza

2) Valladolid met zijn kerken en cenotes (grotten)

3) Isla Mujeres met zijn stranden en helder water

4) Tulum met zijn Maya ruines aan de kust

5) Coba en  Ek Balam

en mogelijk nog andere

Maar belangrijk is dat onze fans

ons al opwachten.

Hasta luego!

16-10-2008 om 08:37 geschreven door travelboymarc  

10-11-2008 om 16:39 geschreven door travelboymarc  

Voorwoord

Zoals alle groten projecten dient ook ons eerste groot blogproject onderhevig te zijn aan kinderziektes vandaar de vertraging in de start. Technische problemen lagen aan de basis van deze late start.  In Mexico heeft men namelijk een andere aansluiting op het elektriciteitsnet dan in België.  De computer opstarten was dus in eerste instantie een probleem.   Ik hoor het u al zeggen, beste lezer, ja een volleerd reiziger  dient dit te weten.  En ja hoor, schrijver dezer was zich daar terdege van bewust.  Eerlijkheid gebied me echter om hier schuldig te pleiten.  Zoals de trouwe lezer reeds weet woog mijn valies in de eerste plaats teveel.  Als je dan een halve dag verlof hebt voor je vertrekt dan wil je daar iets aan veranderen en hier en daar waar mogelijk snoeien.  Zo werd tijdens een telefoontje met Lieve beslist dat ik mijn kabeltjes voor het fototoestel niet allemaal zou meesleuren gezien zij toch dezelfde bij had.  Dus haalt Marc de fototas uit de valies en haalt er enkel zijn fototoestel en laadapparaat uit om mee te nemen.

En ja hoor, wat blijft er in de fototas achter de verloopstekker België – Mexico.

Nu hebben we even creatief moeten zijn en overtuigend om een simpele Mexicaan zover te krijgen dat hij een goede Mexicaanse kabel verknipt om hem als eindstuk aan onze onthoofde verlengkabel te zetten.  Wordt het te technisch, geen probleem, feit is dat het probleem werd opgelost en we dus met enige vertraging van start kunnen gaan.

Dankwoord

Bij deze eerste Mexicaanse episode hoort dan ook een stevig dankwoord:

Ten eerste: onze grote dank aan Paul die er een dag verlof aan opofferde om ons midden in de nacht naar de luchthaven  te brengen.

Ten tweede: gaat onze dank begrijpelijkerwijze aan de anonieme Mexicaanse helper die waarschijnlijk nooit zal weten dat hij het internet haalt.

Ten derde: een woord van dank aan u trouwe lezer voor al die keren dat u vruchteloos inlogde op onze webstek.

Eindelijk van start

Zoals verwacht was Paul tijdig bij Lieve en vervolgens bij mij om binnen de vooropgestelde tijd vrijdagochtend de luchthaven van Zaventem te bereiken.  Ook Jetairfly deed zijn duit in het zakje en liet haar vliegtuig op het geplande uur probleemloos de lucht in gaan.

Tijdens de vlucht werd ons behalve het geplande middagmaal ook nog een ontbijt geserveerd.

Het moet gezegd dat de kwaliteit van het aangeboden eten het gemiddelde overtrof.

Hoewel enkel de niet-alcoholische dranken gratis waren hebben we dit toch overleefd.

Helaas mochten we tijdens de tussenstop in Varadero (Cuba) het vliegtuig niet verlaten.  De eerste mojito zagen we hierdoor dus verloren gaan.  Zoals gepland bereikten we Cancun op het middaguur.  Cancun is sinds mijn vorige bezoek in 1991 nog verder uitgegroeid tot toeristische toppen en dit liet zich voelen in lange wachttijden voor de politie- en douanecontrole.

Eens buiten de luchthaven stond er een jonge man van Elitetours te wuiven met het bordje van de Moon Palace en dienden we enkel nog te wachten op het busje dat ons naar het hotel bracht.  Moon Palace is zo groot dat het drie verschillende sectoren heeft: Sunrise (grootste en meest volkse, Nizuc (gemoedelijker en een beetje rustiger) Moon (de recentste, nog niet volledig af) en over de kamers kan u zelf oordelen op basis van de foto’s van ons nedrige stulpje die u hierna aantreft.

%

















 

Vrijdag waren we toch moe van de reis en blij toe we de receptie van Moon bereikten.  Lieve werd er direct bedacht met een bloempje en het vervullen van de administratieve formaliteiten verliep merkelijk vlotter met het glaasje champagne in de hand.  Met een golfkarretje werden we naar ons tijdelijk verblijf gevoerd, even uitpakken een eerste verkenningsronde gemaakt. Gaan eten in één van de buffetrestaurants waar ons een Franse Chardonnay werd aangeboden met de maaltijd.  Daarna zijn we gaan praten met Martha, de verantwoordelijke voor RCI en hebben we onze eerste uitstappen vastgelegd.  We ontdekten een verborgen zwembadje (één van de zeer vele, vast meer dan 10) waar we de enige gasten waren.  Marc maakte er snel een duikje maar Lieve bleef (misschien door het nuttigen van haar eerste Margarita) veilig aan de kant.  Daarna zijn we gaan eten in het seafood restaurant waar Lieve door oververmoeidheid (of door de tweede Franse Chardonnay, wie zal het zeggen) het moeilijk kreeg om haar gehele vis te verorberen.  Zonder dessert vertrokken we kamerwaarts en vroeg ging het licht al uit.

Is het dan te verwonderen dat we vanochtend al vroeg van de partij waren, vastbesloten om met nieuwe moed onze technische problemen te lijf te gaan en gezien u nu dit verhaal kunt lezen is ons dit dus gelukt.  Verder werd de dag gevuld met mini-golf, mujer timida, snack, pina colada, Sushi (we dachten direct aan Viv)

en terepanyaki en tempura (dit laatste zowel van vlees, vis en zelfs ijs met chocolade).  De Chileense Chardonnay zorgde dit keer voor de nodige energie om in de stemming te geraken om naar de voorstelling van de Mariachi’s en de show over Mexico te gaan kijken.  Daarna snel kamerwaarts om te bloggen en nu is het middernacht dus stilaan zullen we ook daar een einde gaan aan maken.  We wensen u allen beste lezers een aangename zondag en voor onszelf een goede nachtrust.

Morgen , voor ons dus nog zondag, slapen we eerst uit om na een ruim ontbijt te genieten van een vrije dag met waarschijnlijk een poging om ons huidige resultaat te verbeteren (hoewel ik nu reeds in de top tien van de vijftig beste sta) , misschien nog een beetje zwemmen en kano of kajakken.  Dit laatste hangt allemaal af van het weer, tot hiertoe vrij zonnig overdag behoorlijk warm maar daarnet rond 22.30u begon het te regenen zodat we ons van de show in Sunrise naar onze kamer lieten voeren (te voet een ruime 25’, dus te vermijden in de regen).

De armen van Morpheus wenken ons, dus beste vrienden, tot een volgende keer.

We eindigen met een quizvraag: "Mag Lieve de cocktails?" 

 Marc

16-11-2008 om 00:00 geschreven door travelboymarc  

Na een korte nachtrust (het bloggen is ook voor Lieve nieuw en wilt niet zo goed vlotten als ze wel zou willen, dus wordt het half twee voor de lichten uit gaan), wordt er om zeven uur en minuten al terug druk geblogd.

We wassen en kleden ons en rond half negen zijn we klaar om richting een van de restaurants te vertrekken.  Ik stelde voor om vandaag naar de Caribeno te gaan en daar hebben we zeker geen spijt van gehad.  Het is een rustig restaurant met uitgebreid buffet met alles erop en eraan.

Het weer vandaag zit niet zo goed mee, het is winderig en de ochtend begint vrij fris (allez in Mexicaanse termen toch).  Voor vandaag was er niet echt iets gepland, dus wordt er tijdens het ontbijt nog overlegd wat we gaan doen.  We mogen het niet te laat maken want morgen gaan we naar Tulum en naar het ecologisch park XPU-HA.  Wat dat inhoud weten we niet maar we kunnen er wel gaan snorkelen.  Onderweg wordt er gegeten in een zusterhotel van de Palace keten en dienen we enkel de drankjes die we onderweg gebruiken te betalen, eens in het hotel ginds is alles weer inbegrepen.

We dienen om acht uur gepakt en gezakt maar vooral voorzien van een stevig ontbijt klaar te staan aan de palapa van de sectie Sunrise.  Dus dat wordt opstaan voor zeven uur.  Vakantie noemen ze dat.

Ondertussen is de kogel door de kerk en na het bloggen gaan we straks met de bus van het hotel naar een van de zusterhotels in de zona hotelera en vandaar wandelen we te voet naar de shoppingmall.

Zo gezegd, zo gedaan.  Ondertussen zijn we terug in onze kamer.  De grote shoppingmall Plaza Kukulcan heeft een grote gedaanteverandering ondergaan.  Met een prachtige inkomhal met een majestueuze koepel boven een fontein.

Winkels van de duurste merken, het verloor wel de charme die het twintig jaar geleden had en doet in feite in geen enkel opzicht aan Mexico denken, het is een shoppingcentrum dat eender waar ter wereld zou kunnen staan.

Lieve ziet in één juwelierswinkels een zilveren armband met ingelegde halfedelstenen.  Enkel de prijs zorgt er voor dat ze momenteel een tweestrijd levert: ‘beauty or Money’?

Na het winkelen wandelden we een kwartiertje tot aan het Cancun Plaza hotel.

Daar namen we de lunch en hadden daarna nog net de tijd om een cocktail te drinken en toen kwam het busje, het busje kwam zo……

Terug in het hotel zijn we na een sanitaire stop terug in gang geschoten om te bloggen en de foto’s van vandaag te bekijken.  Gezien het sombere weer zien ze er allemaal wat donker uit.

Maar het was al de ganse week voorspeld dat zondag de slechtste dag zou zijn, zelfs met regen.  Laat ons hopen dat ze gelijk hebben en dat het vanaf nu enkel nog maar beter wordt.

Je hoeft geen medelijden met ons te hebben dat we vaak op de kamer zitten want we ontdekten enkele verborgen schatten, zowel op koele als op warmere plaatsen.

Hoewel zoals reeds gezegd trekken we morgen naar Tulum en daarvoor dient het voor mij ook niet te warm te zijn. 

Het is hier nu zeven uur ’s avonds en als ik dit epistel online krijg dan wordt  het weeral tijd om ons om te kleden en naar een of ander restaurant te gaan, al dient gezegd dat het meer voor de honger die komt als van de honger zal zijn;

Na het avondmaal staat de jacuzzi op het  programma.  Hopelijk doen we er niet teveel badschuim in en loopt de zaak hier niet onder, enfin daarover morgen misschien meer.

Dus beste lezers, de groetjes van ons beiden

17-11-2008 om 02:05 geschreven door travelboymarc  

Malo Kim,

Gezien we in het land van de Maya's zijn dienen we ons ook een beetje wegwijs te maken in hun taal en de begroeting wil zeggen een 'goede zon', met andere woorden 'een goede periode gewenst vanaf zonsopgang tot zonsondergang'.  Dus iets makkelijker dan bij ons die indelen in morgen, middag en avond.

Maar voor we over vandaag beginnen dienen we nog even aan te sluiten aan de blog van gisteren.  Na het bloggen zijn we gaan eten in de Nizuc section, het restaurant waar we ooit eens ontbeten,  was ’s avonds geheel anders aangekleed en gaf een totaal andere indruk met damasten tafelnappen, servieten en achtergrondmuziek van een dwarsfluitspeler.  We bleven bij onze witte wijn maar ditmaal vroegen we een Argentijnse, iets pikanter van smaak maar zeker ook niet slecht.

Terug in de kamer vonden we het hoog tijd om de jacuzzi een uit te testen.  Ondanks het feit dat het niet de eerste keer was dat we een dergelijk toestel in gang zetten liep het toch behoorlijk mis.  Zou de drank er iets mee te maken hebben?  In elk geval na de druk op de knop schoten de massagestralen in gang, net iets te hevig het water spoot omhoog de naam jetstraal waardig en vloog over de rand van de jacuzzi tot tegen het bed van Lieve.  Op een hik en een wip stond de helft van de kamer blank voor we goed en wel beseften wat er aan het gebeuren was en vooraleer we het heuvel konden verhelpen.  Enfin gelukkig is het hier vrij warm en als we na een ontspannen moment uit het ding kropen was het water al voor de helft opgedroogd.  De rest hebben we dan maar snel met een handdoek opgenomen, enkel de mat tussen de twee bedden, ja zover was het water al gelopen, was vanmorgen nog niet droog.  Maar ja, het zal zeker niet de eerste keer zijn dat ze dat hier in het hotel meemaken.  Een bescheiden foto van ons avontuur willen we aan dit blog niet ontzeggen, Lieve staat liever niet te pronken voor de ganse wereld dus houden we het maar bij één foto en dan nog van de  minst fotogenieke.

Door het net vertelde oponthoud viel het goede voornemen om voor middernacht te gaan slapen dus weeral eens in duigen.

Toen de wake-up-call rinkelde om 6.30u was het in feite nog veel te vroeg, wie zei er ook weer dat vakantie rustgevend is?

Na een stevig ontbijt (men had ons gezegd dat we er moesten tegen kunnen tot 14u) kwamen we net op tijd aan aan de Palapa om de bus te nemen naar Tulum en Xpu-Ha.  Onze gids was Simon, de chauffeur Cico en de begeleider Gabriel.

Zij zouden ons wegwijs maken in de geschiedenis van de Maya’s.

Een eerste stop was er dan ook eentje waar de ambachtelijke huisnijverheid van de Maya’s aan de man werd gebracht;  Zaken die niet zo direct in ons interieur passen.

In Tulum werden we begroet niet door de draaiende Derwishen van Konya maar door de vliegende Indianen.

De site van Tulum dateert van de laatste periode van de Maya-cultuur en ikzelf bewaar er herinneringen aan als één van de mooiste die ik tijdens mijn vorige reis in Mexico bezocht.

En blijkbaar zijn er nog andere bewonderaars.  Mijn zus zou ze weer al met plezier (?) begroet hebben.

De hoofdreden waarom Tulum zo uniek is ligt in het feit dat het de enige gekende site is die aan de kust gelegen is.  De oude ruïnes steken dan ook prachtig af tegen het hemelsblauwe water.   Oordeel zelf.

Voor het bezoek aan deze site was er in het programma twee uur uitgetrokken.  Gezien de omvang van de site zeer ruim berekend.  Onze gids Simon echter had ons gewaarschuwd dat hij zou beginnen te  praten en zijn mond niet zou houden voor we buiten waren.  Ieder was vrij hem te volgen of op eigen houtje op verkenning te gaan, te zwemmen of whatever je ook wilde doen maar de man vertelde met zo een enthousiasme dat de ganse groep bijeen bleef en dat deed hem blijkbaar ook plezier want hij kon niet ophouden en het bezoek liep dan ook een halfuur langer uit.  Tulum zal dan in onze gedachten ook voor altijd verbonden blijven met Simon, de zo enthousiaste verteller die probleemloos overschakelde van Engels naar Spaans en tegen ons zelfs in het Frans probleemloos een praatje kon maken.  Ere aan wie ere toekomt dus ook zijn foto op deze blog.

Nadien gingen we eten in een zusterhotel van het onze gelegen in het ecologisch park van XPU-HA, ook weer all-in.  Hoewel we beseften dat we in dit hotel toch niet graag 14 dagen zouden verblijven.  We zijn er gaan kanoën  in de mangrove rond het hotel en er zaten vele dieren.  Al bleven de kroko’s die Lieve zo graag in vrijheid zou zien, voorlopig toch nog binnen de voor hen voorbehouden zone.

Lieve mensen, ondertussen is het hier weer al na 20u, Lieve staat paraat om te gaan eten dus zal ik me ook maar snel gaan omkleden.  Vanavond wordt het waarschijnlijk Braziliaans, hoe het meeveel vertellen we dan morgen wel weer.  Trouwens we moeten morgen weer vroeg op want we gaan voor de ganse dag naar Ek-Balam en Valladolid.  We houden onze vingers gekruist dat we terug Simon als gids hebben en die kans is volgens hem groot.

Slaap wel (voor ons) en goede morgen voor jullie en tot de volgende blog.

Malo o Kim  (zie uitleg hierboven, maar ditmaal voor de periode van de dag zonder zon)

18-11-2008 om 03:12 geschreven door travelboymarc  

Hallo aandachtige lezers,

Zoals verwacht was het vandaag weer vroeg uit de veren, om 6.30 liep de wekker af en sprongen we uit bed om ons klaar te maken en te gaan ontbijten en daarna zo snel mogelijk naar de Palapa van sectie Nizuc.

We vertrekken met de bus naar Ek Balam dat we na een rit van ongeveer twee uur dertig minuten zullen bereiken.  We bereiken de staat Quintana Roo en rijden doorheen Yucatan, echt mayaland.  We zien hoe de plaatselijke bevolking zich kleed en woont.

Daarna rijden we verder naar Ek-Balam.

Deze site is vrij origineel omdat in tegenstelling met deze die we tot op heden volgden en dit omwille van feit dat deze gebouwen met stucco bezet zijn en derhalve een groot verschil vormden met de ruines die we tot hiertoe te zien kregen.

Na het bezoek aan de archeologische site reizen we verder Vallodolid, de tweede grootste stad van Yucutan gebouwd onder invloed van de Spanjaarden.

De bus stopt op het pleintje voor de kerk.

Wij verliezen geen tijd en lopen direct verder naar de Cenote Zaci.  Slechts  één man weet dat we van het plein verdwenen zijn;  Een cenote kan je vergelijken met een onderaards meertje. 

Deze cenote is heel hoog maar voldeed toch niet aan onze verwachtingen. 

Net zoals in Mexico city wordt het verhaal van het volk bewaard voor het nageslacht dit op een wijze die voor elkeen makkelijk te begrijpen is m.a.w. met muurschilderingen.  Op het centrale plein beslissen we nog even het gemeentehuis binnen te lopen om deze schilderingen te bekijken?.

Op de terugweg legt onze gids David ons uit hoe gesofistikeerd de Maya-kalender wel was.  Inderdaad, zij hadden al de vier seizoenen, de 52 weken, de 365 dagen met om de vier jaar eeen schrikkeljaar.

Zo gaat de terugrit in elk geval al vlug vooruit.

Aangekomen in het hotel steven we direct af op de lobbybar en proberen er enkele cocktails; Strawberry Daiquiri, Banana Monkey voor Lieve en Isla Larga en een Planters Punch voor Marc.

Zo wordt het weeral stilaan tijd om aan eten te denken.  We gaan naar het dichtst bijgelegen restaurant en krijgen als aperitiefhapje een salade van surumi en een bladerdeegje met een stukje vis in.  Daarna eten we mosselsoep met saffraan.  Lieve vervolgt met een mixt van brochettes met kip en rundvlees.  Groot was mijn verbazing maar zeker mijn vreugde toen ik bemerkte dat er op top van mijn Zarzuela de Pescado een rivierlangoustje ligt.

Om af te sluiten in stijl kiest Lieve als dessert charlotte van banaan met chocolade en Marc een mousse van Pina Colada bedekt met eiwit en even in de oven geplaatst.  Alles overgoten met een  thé

Daarna was het blogtime en de jacuzzi lonkt ook weeral, kwestie van de stramme spieren (door de beklimming van de hoogste Maya tempel tot op heden).terug los te maken. En natuurlijk ook een beetje voor de lol.

Allez, tot later…….

Veel groetjes.

19-11-2008 om 06:40 geschreven door travelboymarc  

Hallo iedereen,

Eindelijk krijgen we eens een dag verlof in onze vakantie.  Ik bedoel een dag dat we niet voor het ochtendgloren het bed uit moeten om ons klaar te maken voor de een of andere excursie.

Hoewel reeds voor acht uur zijn we wakker en maken we ons ditmaal echter op ons gemakske gereed.  Gezien het nog vroeg is en de zon zich nog verschuilt achter de wolken beslissen we om vandaag eens te gaan eten in het restaurant ‘La Gondola’ aan de andere kant van de resort.  Na een fikse wandeling en een busrit komen we dan aan.  We kregen direct een goed plaatsje aan het raam met zicht op het zwembad en het strand en zee.  Als tegenprestatie dienden we dan wel een evaluatieformulier in te vullen over het hotel.  Het buffet verschilde veel van de andere restaurants.  Hier had het eten een Mexicaans tintje.  Dat ging van de tortilla’s, over de voor u op het moment zelf bereide taco’s.

Maar eerst dien je dan te beginnen met een glaasje Bloody Mary of champagne, ook hiervoor vind je alle attributen op het buffet.

Er waren méér dan tien warme gerechten.  Zo aten we onder andere cactusbladeren in een tomatensausje met gehakt, plus een rits andere gerechten die allemaal lekker binnengleden.

Bijzonder waren ook de gebakjes met Philadephia-kaas.  Zelfs ons Lieve een notoire kaashater heeft er eentje met smaak verorberd.

Na ruim één uur verlaten we het restaurant en beginnen een fikse wandeling langs het strand.

We rusten even uit op de strandmeubeltjes die er ook al mogen zijn.

Onderweg hebben we nog een stop voor het schieten van enkele foto’s, onder andere van een paar pelikanen.

Ondertussen priemt de zon door de wolken en we beslissen er een echte rustdag van de maken en begeven ons naar een klein zwemdokje gelegen achter ons gebouw.

  Door weinigen gekend maar met een prachtige omkadering van gebouw over drankservice naar bediening van het eten.  Wij kiezen voor een pizza Hawaï op ons ligbed wat door de kokkin betreurt wordt gezien het mens speciaal voor een tiental zwembadliggers paella had gemaakt met dikke gamba’s, maar dat ging er helaas bij ons na het uitgebreide ontbijt niet meer in.

Het ijsje nadien nog wel.  Hoe zou dat nu toch komen, ik het na het ijsje zelfs nog een ijslolly met sinaasappelsmaak gegeten.  Echt jeugdsentiment naar vervlogen tijden.

Enige activiteit dringt zich op dus gaan we in de late namiddag maar even twee rondjes minigolven.  We wandelen terug door de tuin en komen als het ware van zelf in lobby bar terecht.  Ik leer Lieve een cocktail Alexander kennen (niet echt haar ding, te flauw waarschijnlijk) en neem zelf een champagnecocktail.  Zij maken dat ook met een klontje suiker maar doen er dan Angosturabitter in.  Niet slecht maar ik vind onze eigen creatie toch beter. 

We verplichten onszelf om het bij dit ene glaasje te houden want we mogen onze lezers niet ontgoochelen.  Bij een colaatje zijn we goed aan het bloggen als de kamermeid aanklopt voor de ‘turndown service’, de bedjes worden klaargemaakt voor de nacht.  Dan hoef je zelf niet met die zware sprei te sleuren, een flesje water wordt op de nachttafel gezet (alhoewel we hier het nut niet van inzien – ijskast steekt vol en op de kast naast de koffiezet staan er ook zes), de handdoeken die vandaag al gebruikt zijn worden andermaal vervangen (het is maar voor als ge vies van uzelf zijt zeker).

We trekken het weer al te lang want vanavond gaan we eten in het Italiaans restaurant van de golfclub ‘La Trattoria’, volgens internet reviews één van de beste van de veertien mogelijkheden.  Wait and see and read tomorow.

Wij danken jullie voor alle berichtjes en zijn blij dat ons ma vanaf morgen onze afleveringen als het ware live kan volgen.

Groetjes aan iedereen vanwege de redactie.

20-11-2008 om 02:53 geschreven door travelboymarc  

Beste mensen,

Gisteren besloten we onze blog door jullie te vertellen dat we gingen eten in het restaurant ‘La Trattoria’, gelegen aan het clubhuis van de 27-hole van Moon Palace.  Zogezegd, zo gedaan.  En we hebben het ons zeker niet beklaagd de reviews die we gelezen hadden en die lovende kritieken gaven over dit restaurant kunnen we enkel beamen.  Hoewel in hetzelfde domein gelegen bedraagt de afstand tussen onze kamer en het restaurant toch zo een slordige drie kilometer.  Die afstand kan je overbruggen door: ten eerste een deel te wandelen tot de lobby van de sectie Nizuc, daar de bus te nemen naar de lobby van de sectie Sunrise, halverwege uit te stappen aan de bar, dan een golfkarretje te nemen tot het clubhuis van de golf.  Of je kan proberen aan de lobby van Nizuc de bestuurder van een golfkarretje te overtuigen je ineens naar de golf te brengen.  Hadden jullie getwijfeld aan mijn capaciteiten desbetreffend?  Neen, toch?  Dus het golfkarretje bracht ons rechtstreeks naar het restaurant.

Gezien de zeer geslaagde avond, willen we jullie zeker op de hoogte houden van dit gastronomisch avontuur.  Na een glas champagne Dubois als aperitief vergezeld van een drietal warme hapjes gingen we aan tafel.  We opteerden voor een carpaccio van vis met pesto,











om te vervolgen met een soep van geroosterde eend met een ravioli van spinazie.  De hoofdschotels liepen een beetje uit elkaar, voor Lieve risotto met een filet mignon en voor mezelf een saltimbocca à la romana.  Een dessertje kozen we uit het aangeboden assortiment, Lieve nam het kleinste (hahaha) een compleet assortiment en ik contenteerde me met een kleine tiramisu, dit overgoten we met een fles franse  Chardonnay en met een thee met limoen.  Helaas kenden ze wel Limoncello maar hadden ze het niet in huis.

Alles bij elkaar was het dan weer al na eenen als het licht uitging en om 06.20u waren we weer al in de weer.  Na een stevig ontbijt , hier achter het hoekje, gingen we naar de Palapa van Nizuc waar we om 08.10u de bus dienden te pakken voor de excursie naar Coba.

Coba is een Maya-site die redelijk recent werd ontdekt en geheel in de jungle gelegen is.  Op de dag van vandaag is nog 95% niet blootgelegd;  Hoewel Coba op de tijdslijn van de geschiedenis vrij recent is en pas laat verdween als Maya-site lijken mij de ruines het meeste vervallen.  Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat de gebouwen in de loop van de voorbije eeuwen volledig overwoekerd werden en de wortels van de bomen hebben dan hun verdere afbraakwerk gedaan.  Niettemin is de piramide van Coba op dit moment de hoogste van Mexico met zijn 42 m.  We hebben hem beklommen de Nohoch Mul.  Zie bewijzen in bijlage: 







 Mijn, benen zijn behoorlijk stijf van de klim in Ek-Balam en ik had dus een beetje schrik voor het welslagen van deze opdracht.  Een goede motivatie was echter dat boven op de top het tempeltje staat met boven de ingangsdeur het beeld van de afdalende god, beeldje dat Von Däniken gebruikte in zijn film ‘Waren de goden astronauten?’ om zijn stelling te bewijzen.

Daarna ging het naar het restaurant waar een plaatselijke maaltijd werd aangeboden.  Men voerde enkele dansjes op en helaas voor ons was het dezelfde groep die wij enkele dagen in een andere restaurant zagen optreden en één van de dagen gaan we naar Chitzen Itza, dan eten we in hetzelfde restaurant als twee dagen geleden en wordt dat naar alle waarschijnlijkheid ontmoeting nr. 3.

Ook de plaatselijke souvenirshop werd bezocht.  Helaas vrees ik dat er niet veel bij is waar we julie blij kunnen mee maken, sommige dingen zijn knap maar waar moeten we ze weer al zetten in ons interieur????

Toegekomen in ons hotel begaven we ons meteen naar de lobbybar voor een cola van de grote dorst en daarna voor Lieve een Banana Monkey en voor mij een Margaritha voor de grote smaak.

Na het bijwerken van Lieve haar blog (twee dagen te laat) beslisten we om terug te keren naar het clubhuis van de golf, deze keer om te gaan eten in het Oosters restaurant ‘Bambu’.  De heenweg verliep zoals voorzien; deel te voet, deel met de bus, deel met de golfcar.

Tradities dienen om in ere te houden, dus begonnen we met een coupe champagne begeleid door een drietal hapje: een sate van gebakken banaan met een kaasfondue, een satéké met pindakaas en een miniloempia.  Vervolgens een Udon soep (kippesoep, met pasta en een scampi in een deegjasje.  Dan kwam voor beiden een reuzebord voorzien van warme groentjes, en een terepanyaki van rundsvlees, vis en scampi., dan diepgevroren gebakken ijs met chocoladesaus en begeleid met een warme thee.  De gehele maaltijd werd overgoten met een heerlijke Chileense wijn: Rambu Sur (en we zijn nu al een tiental minuten verloren om op de naam van de wijn te herinneren, hoe zou dat komen, Lieve ging hem nochtans onthouden).

De maître hier spreekt een aardig mondje Frans en wil zijn kunnen natuurlijk tonen aan de anderen en zwermt heel de avond rond onze tafel. 

Op de terugweg stappen we in het golfkarretje dat ons maar tot aan de lobby van Nizuc zal brengen, het ander koppel stapt netjes uit en ondertussen hebben we met onze enkele woordjes Maya de chauffeur al zo blij gemaakt dat hij ons voor de deur in Grand afzet.

Zo beste mensen, tot hier ons wedervaren.  Nu moet ik enkel nog enkele fotootjes voor jullie bijvoegen, mijn blog online zetten en dan kunnen we gaan slapen.  Helaas zal het dan weer al behoorlijk na middernacht zijn.

Maar morgen is een rustdag en staan er enkel administratieve verplichtingen op het programma zoals het verlengen met een week van onze kamer, het regelen van het transport hotel naar luchthaven (helaas is week 1 alweer voorbij). En om 16.00u, hebben we een afspraak voor een kijkje achter de schermen van deze gigantische organisatie, nl. de keukentoer.  We zijn nu al onder de indruk van de realisaties van deze mensen.

Zo, bedankt om onze blog te lezen en tot weldra voor meer.

Groetjes,

Marc

21-11-2008 om 07:29 geschreven door travelboymarc  

Beste Fans,


De eerste week is helaas al voorbijgevlogen en de verschillende uitstappen hebben toch hun sporen achtergelaten.  We zijn blij dat we vandaag eens wat langer mogen blijven liggen en voor de rest van de dag staat er weinig op het programma.

Enkel om vier uur in de namiddag nemen we deel aan de ‘kitchentour’ een bezoek achter de schermen van het hotel;

We beginnen de dag rustig en gaan ontbijten in één van de restaurants aan de Nizuc (zonsondergang in Maya) zijde van het hotel.  Hier treffen we voor het eerst Lieve haar Belgian Waffles aan en nog een heel assortiment andere zoetigheden.

We zien hier een paar echte Amerikanen aan de slag en trekken onze ogen open van de combinaties die er gemaakt worden.  Zo bv. een Belgian waffle overgoten met een half glas siroop, volgestouwd met gebakken spek, netjes gedrapeerd met een gepocheerd ei waarvan de dooier wordt opgengeprikt om het geel dan te camoufleren met ketchup.  Mijn maag begint precies een beetje te draaien.  Dus begeef ik me vlug naar een maagvriendelijker alternatief.

Ik ga naar de stand van de smoothielady, die je eigen samenstelling fruit, toebehoren, de door u gekozen smaak yoghurt, samenvoegt tot een lekker geheel.

Daarna wordt het lekker luilekkeren aan het strand.  De weergoden zijn met ons dus dat valt al dik mee. 

Als ze dan nog van alle kanten drankjes aandragen mag je zeker niet klagen.

%

’s Middags eten we aan ons kleine verscholen zwembadje vlug een gevulde aardappel in de schil.

Maar net op tijd zijn we in de lobby om deel te nemen aan het bezoek achter de schermen.  Onze eerste stop is het ‘warehouse’, een gigantisch magazijn van 14.000m² met een hoogte van 16m.  Een gigantische supermarkt.  Hier tref je alle producten aan die in het hotel gebruikt worden: van de kleinste vijs tot maar liefst 18.000 plasmascherm TV’s die klaarstaan om verscheept te worden naar hun nieuw te openen project in Punta Cana (Domenicaanse Republiek).

Vervolgens stoppen we aan de wasserij.  Dit is de grootste industriële wasserij van Latijns Amerika.  Het is er lekker fris en er heerst een aangename sfeer om te werken.  Hier worden echter immense hoeveelheden wasgoed per dag doorgejaagd.

Eindigen doen we in de keuken waar we zien dat alles in eigen beheer gebeurd wat het eten betreft.  Elke dag worden er zo een 10.000 stuks pistolets en croissants doorgejaagd; ook eigen brood, cakes, donuts, eigen verse pasta  enz.  enz.     Ook hiervan in bijlage enkele treffende beelden.

%

Terug van de tour stoppen we naar goede gewoonte in de lobbybar en drinken we een glaasje champagne.  Vier om precies te zijn, mooi verdeeld; drie voor Marc en één voor Lieve. en zodoende is iedereen content.  Al zou dat éné glaasje precies soms toch al wat te weinig worden.

De fles wijn en het drankje na het diner laten hun sporen achter en de zin om nog te bloggen is ver te zoeken.  Vandaar dat u één dagje langer op ons wedervaren diende te wachten.

Vandaag zaterdag bezochten we één van de nieuwe 7 wereldwonderen, nl. Chitzen Itza. 

Maar daarover leest u morgen weer want dan is het weer rustdag en dus makkelijker om nog een bijkomende blog te maken.

Voor ons slaapwel, voor jullie stilaan een goede morgen en bij leven en welzijn dus tot morgen.

Groetjes,

Marc

23-11-2008 om 07:03 geschreven door travelboymarc