De voorbije zomer werden in het basketbal de EK-kwalificaties afgewerkt. Dat de Belgian Cats konden rekenen op de terugkeer van Ann Wauters en Kathy Wambé en het feit dat zij bovendien hun wedstrijden in Kortrijk zouden gaan spelen, nodigde me alvast uit om enkele wedstrijden bij te wonen. Hun mannelijke collega’s, de Belgian Lions, speelden hun duels in de Lotto Arena. Ik was van mening dat het bij die mannen wel altijd iets was en bespaarde me dan ook de moeite richting Antwerpen te trekken. De heren bewezen maar mooi mijn ongelijk. Na 17 jaar nog eens een EK. Sorry boys voor mijn ongeloof. Het ga jullie goed.

De Cats de kwalificatie zien afdwingen voor het EK en als Olympia-man meeleven naar een eventuele olympische kwalificatie. Zo stond het in mijn vooruitzichten geschreven. Ik dus begin augustus een eerste keer richting Kortrijk. Het kwam me nog goed uit ook. Er was die dag Kortrijk Koerse, een volledige dag koers in Kortrijk, voor de Flandrien in mij nog steeds sport nummer één. ’s Avonds gaven de Cats Italië partij. Er werd gewonnen, maar heel moeilijk. Oké, eerste match, de stress, nooit goed, dacht ik. Een week later was ik er opnieuw, voor de match tegen het ‘zwakke’ zusje, Nederland. In die week hadden de meiden verloren in Litouwen, wat ik een logische nederlaag vond, omdat Litouwen voor mij groepsfavoriet was.

Nederland was echt niet goed en de Belgen speelden bij momenten prima basketbal wat resulteerde in ruime winst en heel wat ambiance op en naast het terrein. Op schema dacht ik zo, twee thuiszeges en iets pakken in de uitwedstrijden bij Kroatië en Italië en dan volle bak tegen Litouwen in de Lange Munte. Maar het werd niets tegen Kroatië, het werd niets tegen Italië. Nee, ik zag het niet zitten om de volledige afgang mee te maken tegen Litouwen. Het werd niets meer. Verlies tegen Litouwen, Nederland en Kroatië. De Cats mogen nu nog eens aan de bak in een Additional Round voor één resterende plaats op het EK.

Ik zag dus twee wedstrijden en wat leerde me dat? Ann Wauters is buiten categorie. Wie daar nog aan twijfelt, is een eeuwige zwartkijker. Maar natuurlijk dwing je geen ticket voor een groot tornooi af op je eentje. Kathy Wambé is een goeie speelster, maar heeft momenten waarop ze persoonlijk succes verkiest boven het team. Sara Leemans vond ik dan weer het beste, na Wauters natuurlijk, wat ik zag bij de Belgen. Alleen lijkt ze zo stil, soms geeft ze me het gevoel zich niet thuis te voelen in deze groep. Grootste ontgoocheling vond ik dan weer Laurence Van Malderen. In de wedstrijden die ik zag vond ik haar een plaats in dit team niet verdienen, de statistieken van de overige duels geven me niet echt ongelijk. Marjorie Carpréaux verzorgt absoluut de show op het veld, alleen is het spelletje meer dan dat. De jongeren hebben duidelijk talent, hen aanwijzen voor dit débacle zou er echt over zijn.

Elk lid van het team sprak vooraf de hoop uit om naar het EK te gaan en eventuele Olympische Spelen. Ik hoop nu maar dat ze dan ook zo fair zijn zich voor die Additional Round nog eens allen ter beschikking te stellen. En vechten als ... een leeuw.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Joerie Devreese is een sportliefhebber pur sang. Eentje die nog wakker blijft om echt alles te volgen. Sinds vijf jaar organiseert de Deurlenaar de Omloop Het Nieuwsblad voor vrouwen. Regelmatig geeft Joerie -exclusief voor deze blog- zijn kritische kijk op de sport en op de Olympische Spelen. Meer nieuws over de voorbije en de komende Olympische Spelen vind je op zijn blog www.bloggen.be/deolympischedroom.