Zaterdag 29 januari 2011. Wedstrijddag. In de voormiddag spelen we tegen een eersteklasser uit Zuid-Korea, in de namiddag ontmoeten we de nationale ploeg U21 van Noord-Korea. Ik begin de dag met het luisteren naar het middernachtnieuws op Radio 1, zeven uur tijdsverschil hé. Na het ontbijt is het bespreking: ik ben -denk ik- nog nooit zo streng geweest. De tegenstander is op papier veel sterker dan wij. Ze klopten tijdens hun verblijf hier al drie Chinese Super League clubs. Dus onze organisatie moet kloppen. Uit de vorige wedstrijden bleek dat dit duidelijk ons zwak punt is (één van de). We komen direct onder druk, zonder kansen weg te geven. We groeien echt in de match en herstellen rond het kwartier het evenwicht. De Koreanen kunnen dit duidelijk niet verdragen. Onze nr.10 krijgt een forse elleboog in zijn gezicht, de bal was niet in de buurt. De scheidsrechter merkte het wel: rode kaart. Een rode kaart in vriendschappelijke wedstrijden mag vervangen worden. Het blijft dus gewoon 11 tegen 11. Ruststand: 0-0.

Eigenlijk is het niet echt vriendschappelijke wedstrijd, eerder een cupmatch, op het scherp van de snee. De tweede helft is amper begonnen of mijn jonge, kleine, maar heel snelle spits krijgt een elleboog in de ribben, zonder dat de bal in de buurt is. De ref ziet het deze keer niet. Mijn spits kan niet verder. Na nog een opstootje kunnen we het laatste half uur gelukkig opnieuw gewoon voetballen. Wij creëren de beste kansen, de frisheid ontbreekt telkens om te scoren. Onze Koreaanse vrienden zijn nog een paar keer gevaarlijk op stilstaande fases. Mijn spelers hebben het echt goed gedaan. Plezant om met zo’n prestatie de onderbreking voor het Chinese Nieuwjaar te kunnen ingaan. De vakantie voor de spelers begint op 31 januari.



In de namiddag speelt onze tweede ploeg met zes testers tegen de nationale ploeg U21 van Noord-Korea. We liggen niet echt onder in het spel. Kansen afdwingen, laat staan scoren, blijft een probleem. Wanneer mijn jonge rechtsachter, Tjen, kort na de rust te enthousiast tackelt in de 16m, legt de scheidsrechter de bal terecht op de stip. Een vuist maken zit er niet in, met het groot aantal testers niet verwonderlijk. Na balverlies van Gin, mijn linksachter, staat het al snel 2-0. Met een knap afstandsschot maakt de Koreaanse kapitein er nog 3-0. Wat overdreven, maar toch wel een dikverdiende zege.

Snel naar de kamer en hopen dat ons Kim nog aan ’t spelen is. Jaja, ’t is spannend! Eerste set verloren. De tweede set is net begonnen. Spelers en hulptrainers lopen, wat voorbarig juichend, wat plezant uitdagend ook, binnen en buiten. Kim wint, superdemax. Li Na is ook wel een toffe madam met heel veel humor. Na het eten doen mijn spelers precies alsof er geen tennisfinale was. Als ze het restaurant willen verlaten, zeg ik hen te wachten. Ze mogen niet naar de kamer voor ze me persoonlijk feliciteren met de winst van Clijsters. Ze kunnen er om lachen, al is het bij sommige wat geel.

Morgenvroeg trainen we nog. 's Namiddags krijgen de spelers vrij, zo kunnen ze rustig inpakken. De meeste vertrekken overmorgen al heel vroeg naar huis. Om er met de familie Chinees Nieuwjaar te vieren. Na meer dan 70 dagen van de ene stage naar de andere verdienen ze deze, te korte, vakantie dubbel en dik. Op 4 februari komt iedereen terug naar Kumming. We trainen hier nog vier dagen. Dan vliegen we eerst naar Beijing en op 10 februari vertrekken we naar Antalya in Turkije voor een 14-daagse stage. In Turkije hebben we een druk programma met zeven wedstrijden in 14 dagen.