En wij die dachten dat het voortdurend goed weer zou zijn in Peking. Vooraf zonnecrème factor 50 ingeslagen, maar niet of nauwelijks moeten gebruiken. Ja, die eerste dag, man wat was dat een hitte! Toen geloofden we niet dat we het zouden overleven zonder 10 zonneslagen. De voorraad petten werd aangesproken, veel drinken was de boodschap. Summertime blues!

Maar tijden veranderen. De smog won het duel tegen de zon en zo bleef het wel warm, maar verbranden zat er gelukkig niet meer in. Zelfs tijdens de trip naar de Chinese Muur kregen we de zon niet te zien. En ook de -naar verluidt- schitterende omgeving niet. Dat was wel wat minder.

Je zal het misschien niet geloven, maar het heeft ook al een aantal dagen flink geregend in Peking. Tja, augustus is naar het schijnt de regenmaand hier. Toch is niet iedereen er op voorzien hoor. Het afvoersysteem, zeg maar riolering, kan stukken beter. En ook de commentaarposities op de sites zijn niet echt regendruppelvrij. Het begon allemaal op die druilerige dag tijdens het vrouwenwielrennen. De dag waarop onze enige deelneemster Lieselot Decroix onderkoeld moest opgeven in het Vlaamse weer, nadat ze zich maanden had voorbereid op de hitte in de kamer van professor Hespel in Leuven. Van tegenslag gesproken.

Ook het tweede terrein op het hockey is niet gebouwd om in de regen commentaar te geven. De enige oplossing is dan maar zoals iedereen een poncho aandoen en de paraplu openduwen.

Aan supporters geen gebrek in Peking. Het voetbaltornooi scoorde nooit zo goed als hier in Beijing en ook de andere sporten kunnen op heel wat belangstelling rekenen. Zelfs het schieten en de wildwaterafdaling. Alle kaarten waren trouwens op voorhand uitverkocht, maar dat is niet altijd zichtbaar in de tribunes. Maar de Chinezen denk aan alles.

Lege gaten in de tribunes worden opgevuld met eigen mensen. Makkelijk te herkennen aan dezelfde regenjasjes en dezelfde ‘lawaaimakers’ zoals onlangs bij het hockey. Leuk is wel dat alle toeschouwers voor het eerste fluitsignaal worden ingelicht over de sport die ze gaan bekijken. En tijdens de wedstrijd verschijnen telkens aanwijzingen wat de fans moeten doen.

Het zijn wel leuke filmpjes tussendoor. Op gigantische scoreborden. Dat is toch ook wel opvallend. Je kan er zelfs de wedstrijd op volgen, inclusief herhalingen!

Neen, we hadden er niet echt aan gedacht om het es te bezoeken, maar plots viel ons oog er op. Toen we tijdens de rust van het hockey even de benen strekten, hoog in de tribune. In de verte zagen we wat ijzerwerk, om het zo oneerbiedig te zeggen. Tussen de bomen. Redelijk onzichtbaar.

Na wat informeren bleek het inderdaad om het kunstwerk te gaan dat België eind april aan China heeft geschonken. ‘Athletes’ Alley’, een monumentale creatie van de befaamde Belgische kunstenaar Olivier Strebelle, 80 jaar ondertussen. Voor de financiering van het project brachten Belgische instellingen en bedrijven ruim vijf miljoen euro bijeen. Vijf miljoen euro voor een kunstwerk! Stel je voor! Het werk is 105 meter lang, 20m hoog en het stelt vijf abstracte atleten voor, gemaakt uit roestvrij staal, die de olympische ringen dragen. En zullen we je wat vertellen? Je kan er gewoon niet bij! Je kan het zelfs niet zien van op de grond. Zo belangrijk is het blijkbaar! Bedankt België!

We weten het, onze conditie is dramatisch! Het is er trouwens nog niet echt op verbeterd. Dit terzijde. Toch werden we door de VRT opgeroepen voor de Olympische Spelen! Niet alleen als journalist, ook als atleet. Verbaast je dat? Ons ook hoor. Eigenlijk werden we geselecteerd als atlete. Enkele dagen geleden zijn we tot die ontdekking gekomen. In afwachting van een avondje atletiek in het Vogelnest hielden we halt in het Capital Gymnasium. Daar zouden Brazilië en Italië elkaar in de ogen kijken in het vrouwenvolleybal. We waren goed op tijd, de vorige wedstrijd was zelfs nog aan de gang, een vijfsetter, die tussen de Verenigde Staten en Polen. Groot was onze verbazing toen Brecht van Belga ons een speelster van de VS aanwees.



In de verte zagen we onze naam. Snel even naar de monitor gekeken en de bevestiging. Er liep in Peking een atlete rond met onze naam op de rug. Een volleybalspeelster. Wat een toeval! Is dat niet al te gek! Snel even naar de mixed zone na de (gewonnen) match.



En zo ziet Tom er dus uit aan de voorkant. Een ontmoeting zat er niet in. Dan maar het informatieboek van de olympische volleybaltornooien opgehaald: Logan Tom is geboren in California, ze is 27 jaar (25/05/81), meet 1m86, weegt 80 kg en speelt momenteel bij Dynamo Moskou. Haar hobbies zijn guitar, snowboarding, hiking and shopping. Haar favoriete boek is Angela's Ashes, favoriete eten Japanees en Italiaans, favoriete film My fair lady en ze heeft geen favoriete stijl van muziek.



Trouwens, vrouwenvolleybal is heel populair in China. De zaal zat afgeladen vol en de aanwezige Chinezen zorgden voor een leuke sfeer.



Van zo'n zaal en dito sfeer kunnen de speelsters in België alleen maar dromen toch?

Kennissen, vrienden tegenkomen op een grote afstand van de eigen stal, het heeft iets bijzonders. En die gedenkwaardige ontmoetingen willen we hier even aanraken. Deel 2: Jan Lauwaert. De Kalkenaar vertrok al eind juli naar Peking, op ontdekkingsreis bijna, met als gids Johan De Schutter, ook al een Kalkenaar.



Jo werkt al lang in Beijing, trok naar ginder na zijn studies sinologie. Hij zorgde ook in laatste instantie voor tickets voor zijn dorpsgenoot. En zo liepen we Jan tegen het lijf op het tennisduel van Olivier Rochus tegen Yanko Tipsarevic. In de brandende zon, veel te warm, geen beschutting, klaar voor een zonneslag. En de Jan had net deze dag uitgekozen om een lange broek aan te trekken! Andere opvallende aanwezige was Jean-Michel Saive die Rochus vurig aanmoedigde.



Het was onze tweede ontmoeting met de succesvolle jeugdtrainer van HO Kalken. Een dag eerder liepen we elkaar tegen het godenlijf bij Tom Goegebuer, die net zijn Belgisch record aan het verbeteren was. Het doet eigenlijk maar vreemd wanneer je in Peking "Hey Tombo" hoort roepen van op een tribune.



Drie Kalkenaars in Peking ... welk dorp kan dat zeggen?

We hebben het in België nooit echt gehad voor het openbaar vervoer. Onhandig, traag, beperkt aanbod, helemaal niet aantrekkelijk om zo door het leven te gaan. En dan kom je hier in Peking en wat is dan het belangrijkste vervoermiddel? Inderdaad, de bus.

Maar we klagen niet. Integendeel. Alles is piekfijn geregeld. Bij het ochtendgloren staan de bussen klaar om ons naar het perscentrum te voeren. Volgens de planning om de 30 minuten, tijdens de piekuren om de 20 minuten en meestal wanneer de bus gewoon vol zit. Snel dus. In de buurt van het perscentrum dient een grote parking als één grote bushalte met acht rijstroken met telkens een zestal opstapplaatsen. Een groot bord en twee vriendelijke Chinezen leggen je alles piekfijn uit.

Op de bus stappen en even later ben je op een steenworp van de ingang van de venue. Geen gedoe met kaartlezen, de juiste of de verkeerde ring, een afslag te vroeg of te laat. Alleen met de snelheid van de bussen kan het wel wat beter. Met het aantal versnellingen. En ook het geluid van de motoren van sommige bussen gaat redelijk over de grens van het toelaatbare. Als je dan naar een verre venue moet zoals het roeien of het beachvolleybal, verschijn je meestal niet in prima conditie op persbankje.

De openingswedstrijd van de nationale hockeyploeg tegen Spanje lokte heel wat schoon volk naar de olympic green. Aan de overkant volgden Ulla Werbrouck en Robert Van De Walle de interland. In de hoofdtribune zaten Felipe van Spanje en Juan Antonio Samaranch. Wie waren de twee andere grootheden die je hier op de rug kan zien?

“Drink it! Drink it!” Elke dag weer. De Chinese vrijwilligers nemen geen risico’s bij het binnen- en het buitengaan van de olympische venues. Veiligheid boven alles.

Elke ochtend nemen we een flesje fruitsap mee als ochtenddrankje en een flesje water. Veel drinken, altijd belangrijk, zeker in deze hitte en luchtvochtigheid. Twee flesjes betekent wel twee keer drinken om buiten het Media Village te geraken. “Drink it! Drink it!” nadat onze rugzak door de scanner is geraakt. Of het nu een ongeopend drankje is of een flesje waar al van gedronken is, het maakt allemaal niet uit. Oef, iedereen is erdoor geraakt.

Sinds een paar dagen moeten we nu ook onze laptop uit de tas halen bij de controle. En na de passage door een metaaldetector worden we nog es gescand, vooraan en achteraan. “Tuln alound, please!” Pas dan kunnen we de bus op naar het IBC, waar we gewoon kunnen binnen stappen omdat een officiële bus altijd door de controle mag rijden. De bus stapt dan net voor het gebouw en dan wandel je hier de hall in na een makkelijke check up van je accreditatie.

Net het trieste verhaal gelezen van een niet-geselecteerde cameraman. Alex ‘camlex’ Teerlinck heeft het BBC-minimum blijkbaar niet gehaald. En dus zit hij nog altijd in het Meetjesland en niet in Peking. Is er eigenlijk een verschil? Hij zou hier zijn plan wel getrokken hebben, want Alex is een overlever. Niet alleen in de media. Op zijn persoonlijke blog (http://www.cameralex.blogspot.com) vergelijkt hij zijn niet-selectie met het thuisblijven van Aagje Vanwalleghem. Vier jaar geleden de knuffelbeer van iedereen, aaibaarheidsfactor 50, en plots stond het Belgische turnen opnieuw in de belangstelling. Nu is het aan Gaëlle Mys.

En dus vroeg Alex zich af hoe het er hier eigenlijk aan toe gaat, hoe een werkdag er uit ziet. Nu, Peking heeft niets van een 9 to 5. Nine misschien wel, maar geen five. Na enkele dagen is duidelijk geworden dat een stevig ontbijt wonderen kan doen. Maaltijden overslaan is ondertussen uitgegroeid tot een olympische discipline. En als je dan toch es aan tafel gaat of een snelle hap meepikt, gebeurt dat nooit op de ‘gewone’ uren.

We slapen en ontbijten in het Media Village, inderdaad een dorp op zich, voor de journalisten die niet in een olympisch hotel verblijven. Acht grote appartementen huisvesten duizenden journalisten van verschillend pluimage. Als gewone sterveling geraak je er niet binnen. Met de bus dring je de Media zone binnen, in de buurt van het Vogelnest en de Watercube.

Twee megagrote gebouwen vormen het hart van het journalistenbestaan: het MPC (Main Press Centre) en het IBC (International Broadcast Centre). Hier worden kilometers teksten geschreven, miljoenen tekens getikt, duizenden foto’s bewerkt en duizenden uren radio en tv gemaakt.

In het IBC hebben zowat alle geaccrediteerde radio- en televisiestation hun werkruimte, hun studio, hun redactie. Ook de VRT dus, radio en tv wonen in alle vriendschap samen. Hier heersen teamleider Jan Noppe en producer Leen Sannen. Het is niet simpel om uit zo’n aanbod altijd de juiste keuzes te maken, zeker met een beperkte groep in zoveel uren televisie te vullen. David Naert zorgt voor de radio-input en -pas op- wij zijn nog met minder! Een kleine garnaal! Hieronder de redactie net voor de start van de Spelen, dus nog redelijk leeg.

Van uit het IBC-nest vliegen de journalisten dagelijks (meermaals) uit, naar de verschillende venues en terug. Hetzelfde geldt voor het MPC, de thuishaven van de schrijvende pers en de fotografen. Daar kan je ook een brokje eten, er is zelfs een McDonalds, en daar vinden/vonden ook talrijke persconferentie plaats. In deze te koude Media Zone brengen we dus veel tijd door. Soms met een trui aan door een overijverige airco.

En? Wat vond je nu van de openingsceremonie van de Olympische Spelen? Weergaloos he! We hadden het toch gezegd? Tegen sommigen onder jullie althans. Censuur he! We waren absoluut klaar om jullie in de loop van de week een primeur te geven, exclusieve foto’s van deelnemers, kostuums en dergelijke, maar we durfden niet.

Waarom niet? Wel, de Koreaanse televisie had in het begin van de week tv-opnames gemaakt van een repetitie en die beelden ook uitgezonden. Oeijejoei! Was me dat een Chinese colère! Onze collega’s mochten de plechtigheid van in hun kamer bekijken. En ja, ook op tv was het een mooie ceremonie, maar zoals we wel meerdere keren horen van in België: “In het echt en in het stadion zal het nog wel indrukwekkender geweest zijn.” Inderdaad.

Enkele dagen voor 08/08/08 konden de geaccrediteerde radio- en televisiejournalisten al even komen proeven van het Chinees openingsfestijn, samen met een vol stadion, zo’n 90.000 andere mensen, tijdens de generale repetitie. Onze mond viel regelmatig open van verbazing en verwondering ook. Je kreeg zo’n ‘hoe-doen-ze-dat-gevoel’.

Onze meer ervaren VRT-collega’s David Naert en Dirk Gerlo gaven het ook meteen toe: dit is de beste openingsceremonie die we ooit hebben gezien. Ocharme London 2012, want het is toch altijd de bedoeling dat je als organisator beter doet dan je voorganger. We besparen jullie de cijfers à la 15.000 figuranten en een waanzinnige kostprijs. Daar staan we al lang niet meer bij stil.

Dankzij onze goeie fotograaf-vriend Marc Van Hecke van Het Nieuwsblad hebben we prima foto’s kunnen trekken, een mooie herinnering. Wie ze es wil zien, moet maar es een seintje geven voor een olympische avond.

Zowat iedereen kent ondertussen onze voorliefde voor het beachvolleybal. Dat is gegroeid uit een vriendschap met een speler en ondertussen zitten onze wortels toch al diep verankerd in het weliswaar losse zeezand. Dit weekend missen we dus wel de finale van het Smart Belgian Beachvolleybal Championship. Deze climax van het volleybalseizoen in de zomer vindt jaarlijks plaats in Knokke.

Neen, deze foto is niet daar getrokken. Wat had je gedacht? Al zijn de grote tribunes op het Belgische zand ook wel indrukwekkend natuurlijk. Maar Koulberg en co, wat vind je hiervan?

Dit is het olympisch beachvolleybalterrein, midden in een park in Peking. Het was eigenlijk de bedoeling om een schitterende site op te bouwen op het Tienanmenplein, aan de Verboden Stad, maar geschiedkundig lag dat wat gevoelig. Eind jaren 80, weet je wel, de demonstraties voor democratie en wrede onderdrukking ervan. Inderdaad, die tank.

Het was anders wel de perfecte lokatie, het symbolische centrum en het politieke hart van Beijing. Dit is de plek waar het klassieke erfgoed en revolutionair symbolisme samenkomen. Mao had op de eerste rij gezeten tijdens het beachtornooi. Zijn impressionant schilderij kijkt over het Tienanmenplein heen. Het portret meet 6m bij 4,5m en weegt bijna 1,5 ton.

Beachvolleybal dus, met de eerste nederlaag van de Liesjes, Van Breedam/Mouha, tegen een Noors duo. Jammer, er zat meer in. Voor het eerst mochten we een verslag doen van ter plaatse en een interview ook, in de Mixed Zone. De -nog even- Belgische kampioenen daagden helemaal bezweet op, vol zandkorrels. Bij ons bleven alleen de zandkorrels achterwege, en het was niet van de ingehuurde Braziliaanse cheerleaders! De volgende match is tegen het eerste reekshoofd!

We hebben eigenlijk nog wel iets voor het eerst meegemaakt. In het begin van ons verblijf in Beijing. De avond voordien lagen we nog wat te relaxen in bed, de cooling down, samen met de officiële tv van de Olympische Spelen. Daar kan je 24u op 24u alle info op zien, samenvattingen, interviews, etc. Zeer interessant dus. Eén van die reportages ging over de vlaggenceremonie van Duitsland in het olympisch atletendorp.

En net de volgende dag stond die van België geprogrammeerd. Het kwam goed uit qua planning en tv-collega Kris Meertens reed er met één van de VRT-wagens naartoe. Wij dus mee. Ons eerste bezoek aan het atletendorp, want de voorstelling van de kamers hadden we gemist.

België, met onder andere de baanwielrenners Iljo Keisse en Kenny De Ketele, werd verwelkomd door de verantwoordelijke van het atletendorp, zeg maar ‘Moeder kloek’ tijdens een officiële ceremonie, bijgewoond door IOC-voorzitter Jacques Rogge himself. Een heel ruime delegatie landgenoten was opgedaagd in het atrium.

Wij, Belgen, waren zeker niet alleen, want alle landen -meer dan 200- moeten op heel korte tijd verwelkomd worden, echt bandwerk. België zat in een shift met Hongarije, Nieuw-Zeeland en Oezbekistan. Voor België mocht delegatieleider Philippe Rogge de honneurs waarnemen, voor de ogen van zijn fiere vader en moeder. De vlag werd gehesen op de muziek van het volkslied, in twee talen meegezongen door de hockeyploeg. Rogge Junior had ook een cadeautje mee. Beleefde jongen.