Net het trieste verhaal gelezen van een niet-geselecteerde cameraman. Alex ‘camlex’ Teerlinck heeft het BBC-minimum blijkbaar niet gehaald. En dus zit hij nog altijd in het Meetjesland en niet in Peking. Is er eigenlijk een verschil? Hij zou hier zijn plan wel getrokken hebben, want Alex is een overlever. Niet alleen in de media. Op zijn persoonlijke blog (http://www.cameralex.blogspot.com) vergelijkt hij zijn niet-selectie met het thuisblijven van Aagje Vanwalleghem. Vier jaar geleden de knuffelbeer van iedereen, aaibaarheidsfactor 50, en plots stond het Belgische turnen opnieuw in de belangstelling. Nu is het aan Gaëlle Mys.

En dus vroeg Alex zich af hoe het er hier eigenlijk aan toe gaat, hoe een werkdag er uit ziet. Nu, Peking heeft niets van een 9 to 5. Nine misschien wel, maar geen five. Na enkele dagen is duidelijk geworden dat een stevig ontbijt wonderen kan doen. Maaltijden overslaan is ondertussen uitgegroeid tot een olympische discipline. En als je dan toch es aan tafel gaat of een snelle hap meepikt, gebeurt dat nooit op de ‘gewone’ uren.

We slapen en ontbijten in het Media Village, inderdaad een dorp op zich, voor de journalisten die niet in een olympisch hotel verblijven. Acht grote appartementen huisvesten duizenden journalisten van verschillend pluimage. Als gewone sterveling geraak je er niet binnen. Met de bus dring je de Media zone binnen, in de buurt van het Vogelnest en de Watercube.

Twee megagrote gebouwen vormen het hart van het journalistenbestaan: het MPC (Main Press Centre) en het IBC (International Broadcast Centre). Hier worden kilometers teksten geschreven, miljoenen tekens getikt, duizenden foto’s bewerkt en duizenden uren radio en tv gemaakt.

In het IBC hebben zowat alle geaccrediteerde radio- en televisiestation hun werkruimte, hun studio, hun redactie. Ook de VRT dus, radio en tv wonen in alle vriendschap samen. Hier heersen teamleider Jan Noppe en producer Leen Sannen. Het is niet simpel om uit zo’n aanbod altijd de juiste keuzes te maken, zeker met een beperkte groep in zoveel uren televisie te vullen. David Naert zorgt voor de radio-input en -pas op- wij zijn nog met minder! Een kleine garnaal! Hieronder de redactie net voor de start van de Spelen, dus nog redelijk leeg.

Van uit het IBC-nest vliegen de journalisten dagelijks (meermaals) uit, naar de verschillende venues en terug. Hetzelfde geldt voor het MPC, de thuishaven van de schrijvende pers en de fotografen. Daar kan je ook een brokje eten, er is zelfs een McDonalds, en daar vinden/vonden ook talrijke persconferentie plaats. In deze te koude Media Zone brengen we dus veel tijd door. Soms met een trui aan door een overijverige airco.

En? Wat vond je nu van de openingsceremonie van de Olympische Spelen? Weergaloos he! We hadden het toch gezegd? Tegen sommigen onder jullie althans. Censuur he! We waren absoluut klaar om jullie in de loop van de week een primeur te geven, exclusieve foto’s van deelnemers, kostuums en dergelijke, maar we durfden niet.

Waarom niet? Wel, de Koreaanse televisie had in het begin van de week tv-opnames gemaakt van een repetitie en die beelden ook uitgezonden. Oeijejoei! Was me dat een Chinese colère! Onze collega’s mochten de plechtigheid van in hun kamer bekijken. En ja, ook op tv was het een mooie ceremonie, maar zoals we wel meerdere keren horen van in België: “In het echt en in het stadion zal het nog wel indrukwekkender geweest zijn.” Inderdaad.

Enkele dagen voor 08/08/08 konden de geaccrediteerde radio- en televisiejournalisten al even komen proeven van het Chinees openingsfestijn, samen met een vol stadion, zo’n 90.000 andere mensen, tijdens de generale repetitie. Onze mond viel regelmatig open van verbazing en verwondering ook. Je kreeg zo’n ‘hoe-doen-ze-dat-gevoel’.

Onze meer ervaren VRT-collega’s David Naert en Dirk Gerlo gaven het ook meteen toe: dit is de beste openingsceremonie die we ooit hebben gezien. Ocharme London 2012, want het is toch altijd de bedoeling dat je als organisator beter doet dan je voorganger. We besparen jullie de cijfers à la 15.000 figuranten en een waanzinnige kostprijs. Daar staan we al lang niet meer bij stil.

Dankzij onze goeie fotograaf-vriend Marc Van Hecke van Het Nieuwsblad hebben we prima foto’s kunnen trekken, een mooie herinnering. Wie ze es wil zien, moet maar es een seintje geven voor een olympische avond.

Zowat iedereen kent ondertussen onze voorliefde voor het beachvolleybal. Dat is gegroeid uit een vriendschap met een speler en ondertussen zitten onze wortels toch al diep verankerd in het weliswaar losse zeezand. Dit weekend missen we dus wel de finale van het Smart Belgian Beachvolleybal Championship. Deze climax van het volleybalseizoen in de zomer vindt jaarlijks plaats in Knokke.

Neen, deze foto is niet daar getrokken. Wat had je gedacht? Al zijn de grote tribunes op het Belgische zand ook wel indrukwekkend natuurlijk. Maar Koulberg en co, wat vind je hiervan?

Dit is het olympisch beachvolleybalterrein, midden in een park in Peking. Het was eigenlijk de bedoeling om een schitterende site op te bouwen op het Tienanmenplein, aan de Verboden Stad, maar geschiedkundig lag dat wat gevoelig. Eind jaren 80, weet je wel, de demonstraties voor democratie en wrede onderdrukking ervan. Inderdaad, die tank.

Het was anders wel de perfecte lokatie, het symbolische centrum en het politieke hart van Beijing. Dit is de plek waar het klassieke erfgoed en revolutionair symbolisme samenkomen. Mao had op de eerste rij gezeten tijdens het beachtornooi. Zijn impressionant schilderij kijkt over het Tienanmenplein heen. Het portret meet 6m bij 4,5m en weegt bijna 1,5 ton.

Beachvolleybal dus, met de eerste nederlaag van de Liesjes, Van Breedam/Mouha, tegen een Noors duo. Jammer, er zat meer in. Voor het eerst mochten we een verslag doen van ter plaatse en een interview ook, in de Mixed Zone. De -nog even- Belgische kampioenen daagden helemaal bezweet op, vol zandkorrels. Bij ons bleven alleen de zandkorrels achterwege, en het was niet van de ingehuurde Braziliaanse cheerleaders! De volgende match is tegen het eerste reekshoofd!

We hebben eigenlijk nog wel iets voor het eerst meegemaakt. In het begin van ons verblijf in Beijing. De avond voordien lagen we nog wat te relaxen in bed, de cooling down, samen met de officiële tv van de Olympische Spelen. Daar kan je 24u op 24u alle info op zien, samenvattingen, interviews, etc. Zeer interessant dus. Eén van die reportages ging over de vlaggenceremonie van Duitsland in het olympisch atletendorp.

En net de volgende dag stond die van België geprogrammeerd. Het kwam goed uit qua planning en tv-collega Kris Meertens reed er met één van de VRT-wagens naartoe. Wij dus mee. Ons eerste bezoek aan het atletendorp, want de voorstelling van de kamers hadden we gemist.

België, met onder andere de baanwielrenners Iljo Keisse en Kenny De Ketele, werd verwelkomd door de verantwoordelijke van het atletendorp, zeg maar ‘Moeder kloek’ tijdens een officiële ceremonie, bijgewoond door IOC-voorzitter Jacques Rogge himself. Een heel ruime delegatie landgenoten was opgedaagd in het atrium.

Wij, Belgen, waren zeker niet alleen, want alle landen -meer dan 200- moeten op heel korte tijd verwelkomd worden, echt bandwerk. België zat in een shift met Hongarije, Nieuw-Zeeland en Oezbekistan. Voor België mocht delegatieleider Philippe Rogge de honneurs waarnemen, voor de ogen van zijn fiere vader en moeder. De vlag werd gehesen op de muziek van het volkslied, in twee talen meegezongen door de hockeyploeg. Rogge Junior had ook een cadeautje mee. Beleefde jongen.

Wanneer het je eerste Olympische Spelen zijn, dan beleef je alles voor de eerste keer. Lijkt ons ook logisch, maar we wilden het toch nog es meegeven. En wanneer je iets moois meemaakt, dan ben je ook redelijk snel onder de indruk, je hebt niet echt een referentiekader. Of je moet terug gaan naar het dagdagelijkse leven, een persconferentie bijvoorbeeld in de Belgische voetbalcompetitie. Club Brugge heeft de grootste persruimte van België, die van Anderlecht voldoet niet aan de grote Europese ambitie. Sporting Lokeren pronkt met de kleinste ontvangstruimte, denken we, al hebben ze er op Daknam wel twee. En een grote feestzaal!



Toch een klein verschil met de persruimte hierboven. De Centre court onder de perszalen in het Media Center in Peking. Hier beleefden we onze eerste olympische persconferentie. Uit vrije wil, maar het leek ons wel interessant. Sepp Blatter, voorzitter van de FIFA, stond een uur ter beschikking van de pers, die tot onze verbazing niet massaal kwam opdagen. Veel journalisten waren wel nog onderweg naar Peking en voetbal is natuurlijk ook niet een typische olympische sport.



Sepp Blatter maakte wel indruk. Hij antwoordde beheerst, met heel veel kennis van zaken, want regelmatig toverde hij wat data van conventies en dergelijke uit zijn mouw. En wie zijn wij om dat in twijfel te trekken? Blatter sprak de vraagstellers zelfs vaak aan in diens moedertaal. Het hoofd van het wereldvoetbal heeft precies ook een talenknobbel.



Een ander soort persconferentie vond een dag later plaats aan de rand van het atletendorp. Deleatieleider Philippe Rogge maakte toen de vlaggendrager bekend voor België. Het gebeurde in een lawaaierig zaaltje met weinig persbelangstelling. De Gentenaar maakte een goeie indruk, vlot, tweetalig en overtuigend. Ook hij heeft zich de voorbije maanden duidelijk ontwikkeld.



En we waren ook te gast op het perscontact van de wielrenners, een half uurtje te laat door een misverstand met de buschauffeur. Mario Aerts was helemaal de weg kwijt en ook bondscoach Carlo Bomans had duidelijk wind tegen. De vier musketiers zaten even vooraan en verspreidden zich dan onder de aanwezige persmensen. Individueel contact is natuurlijk leuker. Op naar de volgende persconferentie ... welke zou het zijn. Elke dag is een verrassing!

Volgens de bookmakers van Unibet maken de Belgische atleten erg weinig kans om een medaille te halen op de Olympische Spelen in Peking. Ze verwachten het laagste aantal oogst ooit sinds België meedoet aan de Olympische Zomerspelen. Volgens het Zweedse online-wedkantoor Unibet is twee à drie medailles het hoogst haalbare voor onze landgenoten. Zeilster Evi Van Acker is volgens Unibet één van de favorieten in de Laser Radial-klasse. Met een notering van 5 tegen 1 is de voormalige Europees kampioene een topper voor de gokkers. Ook roeier Tim Maeyens mag zich bij de kanshebbers rekenen volgens de bookmakers. Hij staat 15 tegen 1 genoteerd voor een overwinning, en 4 tegen 1 voor een podiumplaats.

Atletiek blijft voor België een vaste waarde met de twee iconen Kim Gevaert en Tia Hellebaut. Sprintster Gevaert heeft een kans van 50/1 op goud en 10/1 voor een medaille. Hoogspringster Hellebaut doet beter met 3,75/1 voor een plaats bij de eerste drie en 25/1 voor de eindwinst. De Belgische ploegsporters boezemen de gokkers weinig vertrouwen in. De beloftenploeg voetbal staat 9/1 qua medaillekansen en 35/1 voor de gouden plak genoteerd. De Belgische hockeyploeg maakt volgens de bookmakers even weinig kans met 30/1 voor de eerste en 12/1 voor een podiumplaats. Duitsland is topfavoriet voor de overwinning op het olympisch hockeytornooi met 2,9/1.

Magistraal! Zo kan je de sportstadions gerust noemen, hier in Beijing. Kunstwerken zijn het. Waarschijnlijk heb je er al foto’s van gezien. Wel, in het Pekingse straatbeeld zien ze er ook zo uit. Echt waar.

We hebben er ondertussen twee bezocht. De waterkubus is fenomenaal -zowel overdag als ’s nachts- en ook bij het Vogelnest bleven we sprakeloos. Mijn collega Dirk Gerlo zegt dat we zeker het zwemmen moeten volgen. “Zondagvoormiddag hebben we al een wereldrecord”, aldus de man die zowat elke dag zelf zijn baantjes trekt, gedurende een uur, in een lekker zwembad op de 27^ste (lees: bovenste) verdieping van ons appartementsblok. Voor wie nu niet echt de planning bij de hand heeft: zondagvoormiddag worden de halve finales afgewerkt en we kijken er alleszins naar uit. Trouwens, wie ben ik om Dirk niet te geloven?

Het zwembad is een juweeltje en het staat volgens kenners garant voor heel snelle tijden. In het linkerbad tonen de schoonspringers hun kunstjes, aan de rechterkant liggen de banen voor de dolfijnen. 6000 vaste zitplaatsen, vermeerderd tot 11.000 toeschouwers kunnen er binnen. Fantastisch, zeker als je weet dat de ene lengte van het bad volledig is voorbehouden voor journalisten.