Aan alles komt een eind. En dus zit ik hier in de luchthaven van Sevilla, die mij vertrouwder lijkt dan de woning waar ik straks zal toekomen, te wachten op mijn terugvlucht. De afgelopen weken waren even mooi als al hun voorgangers.

De examens verliepen vrij vlot nu ik de taal machtig ben, en duurden ook minder lang als tijdens het eerste semester.

De 22^e was ik klaar, en ’s avonds brachten we nog eens een typische avond “op-stap-met-Elena” door. Eerst afspreken op calle Chile voor een botellon, dit keer met last van de politie nu deze vorm van groeperen en uitgaan verboden is. Dan allemaal de auto’s in op zoek naar een clubje, en als het niet fantastisch blijkt, opnieuw de auto in naar een volgend. Een formule die keer op keer een leuke avond oplevert. Deze keer was Janisis, Thomas’ nieuwe Griekse kotgenoot, ook van de partij. Altijd een aangename metgezel en tevens onze privé-leraar Sirtaki dansen.

Een dag later vlogen Thomas en ik naar Valencia, een van de Spaanse parels die we nog niet bewonderd hadden. Onze jeugdherberg (voor het eerst geen Erasmuscompaan in deze stad) werd voornamelijk bevolkt door Nieuw-Zeelanders, die allen daar waren om hun zeilteam aan te moedigen tijdens de Americas Cup, eveneens reden van ons bezoek. De eerste dag brachten we integraal door aan de haven, van loods naar loods wandelend, de voorstellingen van de teams zien, om uiteindelijk de tweede manche van de finale op groot scherm bij te wonen, omringd door luidruchtige Nieuw-Zeelanders en Zwitsers met koebellen, de twee protagonisten dus in de Americas cup. Het was een uitzonderlijk spannende regatta, met een overname van de koppositie halverwege door de Nieuw-zeelanders (een uitzonderlijke wedstrijdwending, die al sinds 1992 niet meer gezien was), die uiteindelijk ook de overwinning in de wacht wisten te slepen. Heel de loods werd overmand door een “Kiwi, kiwi” geschal van de co-patriotten der overwinnaars. Als je weet dat zeilen een nationale sport is in Nieuw-Zeeland, zoals voetbal bij ons, en de Americas Cup het belangrijkste tornooi, vierjaarlijks zoals een WK, begrijp je de hysterie misschien iets beter. Een prachtige belevenis. Dag twee deden we de stad zelf per fiets, met de architecturale hoogstandjes van Calatravas als uitschieters. De laatste dag het oude stadscentrum en daarna naar de haven voor een nieuwe regatta, die helaas uitgesteld werd wegens mindere weersomstandigheden.

Bij de terugkomst ’s avonds in Sevilla repte ik me naar de bar Arte, alwaar mijn kotgenoten en ik afgesproken hadden met enkele amigos van het afgelopen jaar. De meesten die ik nog eens wilde zien kwamen af en het werd een gezellige avond, waarin veel gepland werd maar waarvan waarschijnlijk weinig verwezenlijkt zal worden. Wederom vatte mijn huisgenoot Claudio het goed samen, de dag erna toen ik met hem en Julian nog een laatste tapa ging steken: “De kans dat we elkaar nog eens zien is groter dan die een jaar geleden was, en dat op zich is een fijne vaststelling.”

De laatste twee dagen heb ik nog als een gek mijn professoren afgedweild in een poging mijn puntenkaart ingevuld te krijgen, wat nu min of meer gelukt is. Er ontbreekt er nog ééntje, maar daar kan Thomas nog voor zorgen, die een weekje langer blijft.

Aan alles komt een eind. Erasmus zou Erasmus niet zijn moest het eeuwig duren, het zou verhuizen heten.

Ik kijk terug op een fantastisch jaar, ik heb alles eruit gehaald wat erin zat denk ik. Terug in België met een hoop ervaringen, een nieuwe taal, frisse visies en met het geluk te hebben gehad mijn levenspad te kunnen kruisen met dat van een hoop interessante mensen. Weer een beetje meer de Europeaan die ik wil worden.

En ik kijk uit naar het volgend jaar.  Mijn vrienden terugzien en oude banden die nooit verslijten weer aanhalen. Nog even wachten en dan mijn vriendin terug zien. Nog een jaar de student in het vertrouwde Leuven zijn, in plaats van maandenlang de vreemde op een vreemde plek.

 Terugkeren naar je roots met een andere visie is als opnieuw op reis gaan.

 Hasta pronto, tíos. Os espero.

29-06-2007 om 11:33 geschreven door Tom  

Na de Feria, die ondertussen al een drietal weken geleden afliep, begon de school opnieuw. Rekening houdend met het feit dat de week voor de Feria het 4^e jaar op schoolreis was, en ik dáárvoor in Peru zat, een hele poos geleden dus dat deze Belg de “Escuela Superior de Ingenieros” nog visiteerde. Er werd redelijk wat gestudeerd die week, een jazz-concertje op Alameda meegemonen, de gitaar van Julian nog eens ter hande genomen, en terug genoten van mijn stad. Met als hoogtepunt de donderdagavond.

Sevilla-Osasuna, de terugmatch van de halve finale van de UEFA-cup. Aangezien Europese finales altijd op neutraal terrein gespeeld worden, is de terugmatch van een halve finale zowat de spannendste voetbalstrijd die je als thuissupporter kan meemaken. Om het stadium Sanchez-Pizjuan in te geraken moest je een reusachtige botellón van Sevilla- supporters door, en terwijl de tribunes zich tot de nok vulden, was het ronduit genieten van gezang en sfeer alom. Sevilla moest een 0-1 achterstand goed maken, en deed dat met verve. Zoals immer voluit ten aanval, en na een ietwat aarzelend begin, werd de 1-0 al snel tegen de netten geprikt. De 2-0 volgde in de tweede helft en Osasuna, dat zicht tot dan tot verdedigen had beperkt, moest uit zijn pijp komen. Het leverde nog spannende minuten op, maar de verdiende zege kwam niet meer in gevaar. Sevilla geplaatst voor de finale dus. Sanchez-Pizjuan werd gek. Spaans gek. Sevillaans gek. De eerste fans stormden het veld op, achternagezeten door stewards, die al snel concludeerden dat tegen zo een overmacht van zegevierende Sevillanen weinig te beginnen valt. Ik overtuigde Thomas min of meer de omheining over, en even later stonden ook wij op de middenstip van “el campo”, met tienduizenden rond ons in de tribunes, die Sevillaanse hymnes aan het zingen waren. Betoverend gevoel. Onze appearance was maar van korte duur, de security voerde een nieuwe raid uit om het veld te heroveren, iedereen als hazen ervan door en als apen terug die hekken naar omhoog, en dan verder zingen uiteraard. We raakten elkaar kwijt in het gewoel en zagen elkaar later terug buiten het stadium. Met beider ogen als schoteltjes en boquiabierto, zoals dat hier heet.

Wederom een drukke schoolweek verder vertrokken we vrijdagmiddag naar Madrid. Hans, de laatste van het Erasmus-sextet aan Belgische burgies dat uit Leuven vertrok en die we nog niet bezocht hadden, heette ons welkom in zijn stulp. Die avond hadden we afgesproken met enkele Madrileensen die we ontmoet hadden tijdens onze tweede week in Sevilla, oftewel op de beruchte haciënda-fiësta 1. Niet dat er zo veel contact gehouden was, maar ze hadden toen beloofd ons te zullen rond leiden als we zouden komen en daar hield ik ze dus aan. We spraken af in Cats, genoten van enkele goede punk-bands, gevolgd door een saxofonist die soleerde op electrobeats, en later trokken we verder naar een ander clubje waar we de avond afsloten. De volgende ochtend vroeg op en na een korte trip door het centrum de bus in naar Toledo. Een aangenaam stadje dat echter erg hoog gelegen is, en de beklimming ervan met een kater is af te raden. We genoten van de highlights, kochten wat marsepein (de plaatselijke specialiteit) en keerden ’s avonds weder naar Madrid. Ook daar slenterden we nog wat door, om uiteindelijk weer bij Hans zijn kot aan te komen. Die avond keken we gezamenlijk naar “Auberge Español”, een film over het wonderbaarlijke concept genaamd Erasmus. Was aangenaam en bevreemdend tegelijk om die film te zien op wat ongeveer het einde van ons jaar hier is. Balen als een stekker bij de scène waarin het personage terug bij zijn thuis zit en zijn biefstuk aansnijdt aan de keukentafel. Misschien moet je het wel meemaken om het te begrijpen.

Wat niet wegneemt dat het een week later bijzonder plezierig was om mijn ouders nog eens terug te zien. Had er niet veel bij stilgestaan op voorhand maar heb er wel van genoten. Ze hadden nog een gevolg aan kennissen en familieleden mee, en ’s avonds werd er dus weer lekker Bourgondisch gedaan hier in Sevilla. Vrijdagavond gaf Thomas zijn verjaardagsfeestje samen met zijn Italiaanse kotgenoot, voor wie het een afscheidsfeestje was. Zaterdagavond gaf Julian hier het zijne. Een drukke bedoening dus afgelopen weekend.

Nu ondertussen al in mijn laatste lesweek. Gisteren Thomas’ verjaardag gevierd. Rustig gekookt en een filmke gaan kijken. We wilden van het begin van het jaar al eens gaan naar de bioscoop die films toont in de originele taal en met een Castellaanse ondertiteling. Was er nooit van gekomen maar kan dus nu ook al weer van het to-do lijstje geschrapt worden.

Volgende week lopen de lessen af en beginnen de examens. Ook hier achter de boeken kruipen dus, alhoewel mijn programma wat lichter is als het eerste semester.

Tot zover de up-date. De regen stopte toen ik mijn tekst beëindigde, en met het rotsvast Erasmusvertrouwen dat het weer de komende drie weken weer stralend zouden zijn, ging ik avondeten. Nos vemos!

24-05-2007 om 13:00 geschreven door Tom  

De weken vliegen voorbij hier in Sevilla. En zoals dat dan gaat worden het langzaam maar zeker de laatste weken hier. Niet dat dat de tijd plots trager doet gaan, helaas, maar achterom kijken met een voldaan gevoel maakt het komend afscheid minder zwaar.

 Terug van Peru had ik een soort van lesvrij weekje, omdat mijn klasgenoten van het vierde in Valencia vertoefden. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om mijn schoolachterstand wat in te halen. Tussendoor pikte ik nog een jazzconcertje mee van het jazz-festival hier in Sevilla gevolgd door een avondje Alameda, een plein dat “de langste toog ter wereld” eigenlijk van stad zou moeten doen verhuizen. De langdurige werken die van Sevilla een bouwwerf maakten, geraken langzaam klaar en de resultaten zijn prachtig. Dag en nacht werd er gewerkt, maar Alameda wordt weer de trekpleister van weleer en het centrum schittert als nooit tevoren. Zelfs de metro zou binnenkort in gebruik genomen worden.

 Maar het hoogtepunt van afgelopen maand landde een weekje later in Sevilla. Bas, Steve, Kristof en verrassingsact Jochen Theelen stormden Sevilla binnen om vier dagen te knallen op de feria. De feria, hier zowat het hoogtepunt van het jaar, is een groot feest dat een week duurt. Heel de stad verzamelt zich op een plein buiten het centrum, zet het vol met private en publieke cassettes, alwaar de Sevillanas gedanst worden en het feesten begint. Het begint in de namiddag, met het voorbijrijden van paardenkoetsen met knap geklede dames en heren, en eindigt steevast in de vroege uurtjes. Men zou voor minder van België afkomen. Het kampement werd opgeslagen bij Thomas’ thuis, samen met Chris en Jonas, twee duitsers waarvan de eerste vorig semester in Sevilla zat en de tweede twee semesters geleden. Het concept werd al snel duidelijk. ’s Avonds barbequen of een pasta koken, jamsessie met de gitaar van Marco (Thomas’ Italiaanse kotgenoot) en later naar de feria alwaar we de ene private cassette na de andere binnengeraakten. ’s Ochtends uitslapen, ’s middags proberen alle verhalen van de vorige dag terug bij elkaar te krijgen, ’s avonds die verhalen nogmaals vertellen liefst in aangedikte vorm, dan weer goed eten en drinken en een poging ondernemen om de vorige avond te overtreffen. Het resultaat was een weekend vol gelach en gezever, lekker eten en drinken, met als kader Sevilla, voornamelijk bezien vanop Thomas’ dakterras. Er zijn al plannen om volgend jaar terug te keren, men zal ons nog niet vergeten zijn.

10-05-2007 om 18:53 geschreven door Tom  

16-04-2007 om 16:01 geschreven door Tom  

Peru dus. Ronduit fantastisch en nog beter bij momenten. Een bloemlezing:

Eerste dag Lima gedaan, wat vooral aardige buitenwijken heeft, met prachtige vergezichten op de Indische Oceaan en alles wat erin aan ’t surfen is. Dag erna naar Nazca getrokken, in de woestijn. Dit natuurlijk om de beroemde Nazca lijnen te zien, figuren en geometrische patronen die eeuwen geleden door de Nazcabeschaving in de woestijn gemarkeerd waren, waarschijnlijk met religieuze bedoelingen, alhoewel het voor altijd onduidelijk zal blijven hoe ze aan de kennis kwamen voor die complexe tekeningen. Vanuit de lucht te bewonderen, dus een klein Cessnavliegtuigje in. Na vijf patronen (…en nu langs de linkerkant, en nu even draaien en dan via rechts bekijken,…)  was ik zo misselijk als een hond. Nathalie even later ook. Maar wel serieus de moeite.

Van Nazca met de nachtbus naar Arequipa, la ciudad blanca de Perú. Voormiddag Arequipa bezocht, dan door naar Cabanacondé, een klein dorpje aan de rand van Cañon del Colce, oftewel de diepste canyon ter wereld. Er waren amper toeristen in Cabanacondé, en het restaurantje dat we vonden werd verlicht met kaarsen en een haardvuur. De schaarse electriciteit lichtte enkel een TV in een verre hoek en een barlamp op. Volgende dag vroeg op voor de afdaling. Rond negen uur beneden, dan baden in enkele bronnen aldaar, en dan in volle zon terug naar boven vooraleer de stijgingsregens van namiddag je inhalen. Allebei een zonneslag en sorroche, hoogteziekte, want het was ons eerste dag op grote hoogte (3200 m) en veel inspanning wordt dan eigenlijk afgeraden. De panoramas waren echter ongelooflijk, en de overvliegende condors maakten alles goed. ’s Nachts nog een lokale Semana Sancta processie bijgewoond. Het hele dorpje vormde een stoet door de straten naar het kerkje. Geen toeristen, geen flashes van fotoapparaten, we voelden ons al ongemakkelijk dat we erbij stonden, zo intiem was het eigenlijk.

Terug naar Arequipa en door naar Puno dan, aan het Titicacameer. Puno is in sé niet zo een mooie stad, dus we vertrokken al snel met de boot naar Taquile, via de Uros eilanden. Die laatsten zijn drijvende eilanden gemaakt van riet. Taquile is een eilandje op het Titicacameer, waar een indianengemeenschap met een duizendtal samenleeft. Ze leven “in gemeenschap” wat wil zeggen dat er enkele vissen, anderen het land bewerken, sommige snuisterijen aan toeristen verkopen, en alles eerlijk verdeeld wordt over alle bewoners van het eiland. Prachtig, toch? Toeristen kunnen blijven overnachten, alhoewel het niet zo veel gebeurt, en hiervoor is er een beurtrol opgesteld zodat iedereen om de beurt de inkomsten krijgt. We bleven met een handvol over voor een nacht en dag op het eiland. Het is zeven km lang, maar met de heuvels en de hoogte (4000 m, deze keer), ben je toch een eind aan het stappen. We leerden enkele voorbijkomende indianen het gebruik van een verrekijker, en later aten we samen met de familie in hun keukentje. Gelukkig sprak de vader een woordje Spaans, en konden we zo met de rest van de familie, die alleen Quechua sprak, communiceren.

Van Puno naar Cuzco, Quechua voor “navel van de wereld”, en dat was de voormalige Incahoofdstad in die tijd dan ook. Na een kort bezoekje Cuzco city vlogen we Puerta Maldonado binnen. Min of meer alleen bereikbaar via vliegtuig. Er hing een vrijbuiters- en avonturiers sfeer, die je wel eens vaker aantreft bij dorpen op de rand van een beschaving. Via een jeep- en later boottocht kwamen we uiteindelijk midden in de selva (regenwoud) terecht. Persoonlijk vond ik dat een van de fascinerendste zaken waar ik me al mee heb bezig gehouden de afgelopen 21 jaar. Vier dagen lang ploeteren door het regenwoud, moerassen en meren. Plaatsen doorkruisen, tot je middel in het water en met stokken slangen verdrijvend,  waar zeven jaar geleden een anaconda een local gewurgd had. Piranha’s vissen en ondertussen door toekans gadegeslagen worden. Een tropische regenstorm door in sneltempo, wegens gevaar voor neersuizende takken. ’s Nachts met stokjes tarantulas uit hun holen jagen. (Totdat je vriendin duidelijk terug naar huis wil). Apen achterna tot je de weg kwijt bent, en dan met de machete weer terug. De rivier met de stroom mee afvaren ’s nachts, motor uit, en met een zoeklicht de reflecterende ogen van kaaimannen spotten. Giant ants en termieten alom. ’s Ochtends papegaaien gadeslaan vanuit een camouflagehutje. Een wespensteek die opeens centimetersgroot wordt en Nathalie haar hand die opeens twee keer zo dik werd van een beet. Alles opeten wat je onderweg tegenkomt en eetbaar schijnt te zijn. Vleermuizen. Gaan zwemmen in de Tambobaté stroom bij zonsondergang. (De sidderalen en pijlstaartroggen zouden alleen aan de rand van de rivier zitten waar er minder stroming is, de kaaimannen zijn mensenschuw, de piranhas komen slechts af als je bloedt en de gore beestjes die op je urine afkomen, je urine leider inkruipen, zich met weerhaken vastzetten en alleen operatief verwijderd kunnen worden, tja, tot nu toe heb ik er nog geen last van). Achteraf vertelde de gids dat het ook voor hem de eerste keer was dat hij in de rivier sprong. Net zoals het anaconda verhaal ook na het moeras kwam, en zijn piranhalitteken ook na het vissen. Tactvol was hij wel. Iedereen die me een beetje kent kan zich wel voorstellen dat ik daar rondliep als een kind in een pretpark-snoepwinkel-annex-grote-sinterklaas-show.

Uiteindelijk hebben ze me dan toch die jungle uitgekregen en trokken we de laatste dag naar Ollantaytambo, een dorpje door inca’s gebouwd en waar de mensen nog echt in oude incahuizen leven, om van daaruit dan MachuPichu te bezoeken. Knappe ruines in een schitterend decor, zo op de rand van oerwoud en Andes. Maar de enige manier om er te geraken is via een gemonopoliseerde treinrit en jong en oud klaagde over de prijzen. Maar zoals een gepensioneerde Amerikaan het me vertelde: “De Europeanen hebben die indianen vijf eeuwen lang uitgebuit en gedecimeerd, ze mogen de gringos nu wel eens terugpakken”. Hij had in feite wel een punt, de man.

Nu weer huiswaarts en ik moet zeggen de verwachte kater blijft uit. Sevilla is prachtig in de lente, het voelt goed om ook nog eens wat te werken en over een week staat er een allegaartje Bilzenaren hier. Dat wordt dus “bokken tetten” op de feria. And city trippin’ with my favourite allies…

16-04-2007 om 00:00 geschreven door Tom