De hondsdagen?
De zon laait bloedheet over de beemden.
Geen geritsel verstoort de stilte
en ik geniet wijl ik op mijn rug soezend
lig te kauwen op een dorre grasspriet
en naar de lichte drijfwolkjes kijk.
Het is rustig.
De zon brandt ongenadig op wie niet schaduwt
voor dit overdadig zomerzoet
maar de natuur deed haar werk en het is genieten
van al haar stralen die de beemden zoenen
waar dra het koren matgeel glimt
maar nu nog een tijdje rijpen moet.
Het heldere azuur boven mij zindert
en wolkenspinsel deint zachtjes mee,
luister, naar t getierelierd van een tuinfluiter
die zoals elk luwte zoekt tussen en onder de bomen!
Mij kan de zon niet deren:
het is zomer en ik slurp haar zonnewarmtevloed
en staar naar het zonlicht met geknepen ogen
Haar licht wordt daardoor wat doffer,
staat een onweer in de steigers?
Zoals ze zich presenteerde, zo raakt Laura de einder,
doch in nog een laatste poging
kletst ze een roze glinstering over de weiden
om te verdwijnen in dieprode gloed
Wat stijf sta ik recht, graspijlen gooi ik in een worp
naar de al donker wordende lucht,
en stap voldaan terug naart dorp
Foto Koen Delanghe
Kristin , zomer 2016.
