Het ganse huis is gevuld met stemmen,
wijl mn vingers over de computertoetsen rennen
en ik voel me niet aangesproken.
Het doet wel iets: niet alleen in huis te zijn
want die stemmen verdrijven de afzondering
en creëren rust in hart en geest.
Mijn schermpje toont ze wel herkenbaar
maar onhoorbaar onaanspreekbaar.
De hond suft, stoort er zich ook niet aan
en tukt een beetje op de bank.
Plotsklaps moe sluit mn scherm af,
veel is niet meer te beleven en wat maf
draai ik me binst om, schakel ook de TV uit
en
meteen zijn alle stemmen weg, zo zeer.
Waarom zo gehaast, waarom gingen ze weg?
Ik breek er mijn hoofd niet over, geen pech
want morgen zijn ze daar weer
Kristin - Winter 2016
