De boomblaadjes worden chagrijnig, verouderen zichtbaar
en geen crèmepje dat hen jonger maakt.
Ze doen zichzelf wel geen pijn als ze lossen hun grip
en zich in zacht gewentel op de herfstgrond zachtekens neervlijen
ondereen een prachtig tapijt wevend in de mooiste verven.
De natuur wordt stil, wacht af op een duidelijk gebaar
van winter die zich grillig wel weer een nieuw pak aanmeet.
De najaarsbloemen laten gedeprimeerd de kopjes hangen
bij het zicht op de fleurige hautaine chrysanten
die glimmend hun witte, rosse of goudachtige fierheid etaleren
omdat zij nu de kerkhoven weer wat leven zullen inblazen
al is het maar voor de uiterlijke schijn
edoch schijn bedriegt:
geen overledene heeft ooit geuit dat zij dit verlangen,
maar het is een traditie en mensen zijn gewoontewezens.
De geuren op t kerkhof zullen weer anders zijn dan anders,
enkele dagen zal er een bonte stilte te dromen hangen
tot de gronden verkillen, de nevel slierten over de zerken trekken,
de chrysanten hun fierheid verliezen en het grind snerpt
onder de voeten van een eenzame bezoeker ná het bloemenfestijn.
Vriesdroge winter zal de rust herscheppen zoals de doden verlangen
om enkel het knisperen van blaadjes de serene stilte te laten herleven
Dag moeder.
kristin, Allerheiligen 2015.
foto - Seniorennet