Zij straalt nog in ‘r kleurig lila jurkje vol wisselende koleuren
verdiepend van fel tot donker als schaduwen achter een wolk.
Ze wiebelt wat op één tenger beentje
en kijkt mij lachend met haar dofgeel mondje aan ,
omkranst met restjes zomersproetjes, vergeten door het bijenvolk.
Haar neusje vind ik niet meteen, mogelijk weggedoken
tussen ‘t palet aan schakeringen mauve, door ‘n hommel gestoken
in haar bevallig kleedje vol zachte nuances gepenseeld
niet te evenaren om zo mooi gewild te worden nagebootst
met de fijne blekere lijntjes van het hartje naar de randjes
lijkend op naadjes die het lichtmauve bijeen houden
zoals in plooitjes van een diep purper plooirokje opgedeeld?
Ik vind in haar toch zoveel koleuren, de zoompjes geschulpt
als het tutuutje van een balletdanseresje Â…
Het is zo moeilijk haar schilderen met woorden
noch met penseel, maar ze floreert best in de natuur
terwijl Ãk haar in een vaasje zette en haar een naam gaf:
mijn kleine mooie ‘cosmos’!
Edoch, zie ik haar tint niet vervagen aan de boorden,
haar balletbeentje niet doorzakken?
Ach, lieve kleine cosmos,
had ik je maar op je plekje gelaten in plaats van je weg te pakkenÂ…
Kristin, oktober 2015.
Foto stichtingdebloem.nl