Op mijn twaalf was ik een beetje doof denk ik.
Ik kreeg toen suikerziekte of diabetes, maar ik heb het eigenlijk niet goed gehoord dat ik dat had.
gedurende de twintig jaar die daarop volgde, heb ik niets gedaan dan gevochten!
gevochten tegen mijn emoties, gevochten tegen het feit dat ik
suikerziekte had, gevochten tegen mijn mama en tegen iedereen die rondom
me was.
Ik heb twintig jaar héél hard mijn best gedaan om de uitzondering te zijn die de regel bevestigd!
Alles deed ik om te kunnen leven zonder dat ik te veel moest denken aan het feit dat ik suikerziekte had.
Ik at wat ik wou wanneer ik het wou, en had lak aan alles wat regeltjes waren en of discipline vroeg.
Mijn leven was dan ook één gevecht!
NU een twee tal maand geleden hebben we beslist om echt te proberen
een kindje te krijgen.. wel was de douche effe koud die ik kreeg toen ik
naar het ziekenhuis ging op controle!
Juffrouw als u zo aan kindjes begint is de kans groot dat één van de twee u of uw kindje het niet overleven!
Ik kon wel huilen!!! een baby hebben van mezelf is mijn allergrootste wens!
Ik ben die dag huilend naar huis gereden, ik huilde zo erg dat ik amper zag waar ik reed.
een week later moest ik terug, ze wilden me erg kort opvolgen om me te helpen het goed te doen.
Toen ik daar aankwam moest ik weer heel mijn verhaal doen, ze wisten
precies niet meer wie ik was, en ik had de tranen in mijn ogen daar al!
de dokteres was hard, maar het was nodig! ze zei dat ik even moest
doen of ik nog nooit suikerziekte had gehad, en dit het begin was...
maaaan daar had ik nu net geen zin in!
alles op uur en tijd doen, al mijn eten afwegen en opschrijven wat mijn waarden zijn, wat ik eet en wat ik doe.
ik ben de hele dag bezig met eten maken, eten wegen afwassen opschrijven en opnieuw beginnen...
Toen ik die dag na dat tweede consult thuis kwam belde ik mijn
buurvrouw(beste vriendin) op, en zei: J. Ik heb net te horen gekregen
dat ik suikerziekte heb! ze zei: je hebt dat toch al jaren?
ik: Ja maar ik wist het eigenlijk nog niet zo goed.
zei: ah acceptatie....
ik: ja en we praatten nog wat verder.
nu doe ik het al een aantal weken echt zoals het hoort!
Ik vind van mezelf dat ik het goed doe, maar ik wordt er wel wat nukkig van.
en ik ben erg moe, maar ik doe het voor onze toekomst! voor ons kindje!
laten we hopen dat het dan ook lukt!
Op momenten als deze is het vaak erg moeilijk om de juiste beslissingen te nemen. Ik ben bezig met mijn voorbereidingen voor onze trouw en dan denk je aan alles en iedereen. Ik wil al de mensen aanwezig die iets betekenen voor mij. Ik wil mijn familie erbij en ik wil liefst dat die allemaal samen overeen komen! Ik weet echter dat er veel mensen nogal wat moeilijkheden hebben met elkaar, en ik wil niet dat dat uitmond in ruzies of spanningen. Het moeilijkste va al is goed doen voor mijn mama.... Logisch zeker? moeder dochter.... is vaak erg moeilijk he. Mijn mama is en blijft mijn mama en ik heb heel veel respect voor haar. heel veel want wat zij verwezenlijkt heeft... Ik kan alleen maar hopen dat als ik in zo'n situatie zou komen ik het even goed zou doen als zij. Maar ze maakt het ons niet makkelijk. Zij en haar broer en zus komen niet goed overeen, en daarin is zij de moeilijkste. Ik wil mensen bedanken die voor mij veel betekend hebben, en waar ik op momenten dat ik het heel erg moeilijk had altijd kon op rekenen, maar als ik dat doe dan trap ik mss op haar tenen. Ik weet dat het mijn dag is en dat ik mag kiezen, en dat ik met hen eigenlijk niet zoveel rekening moet houden. Maar dit vind ik erg moeilijk.
wat gebeurt er allemaal.... soon to be miss Robbrecht.
ik ga proberen vanaf nu wat vaker te schrijven. Er is alweer zoveel gebeurd intussen. Ik voel me hoe langer hoe beter, het is of er een zware last van me af is. Het is ook zichtbaar, familie en vrienden zeggen allemaal dat ik straal, ikzelf voel het niet altijd zo, maar ik heb dan ook nog het één en ander waar ik over pieker, wat ervoor zorgt dat ik nog steeds niet helemaal hier en nu ben, of wat me belemmert om ten volle te genieten van alles wat er gebeurt. Ik wil echt meer moeite doen om minder te piekeren, en daardoor meer te kunnen genieten. Zoals ik in mijn vorige berichtje reeds schreef heb ik dus begin november iemand(D) leren kennen, en hij is super! Hij heeft geduld, heeft zoveel aandacht voor mij, is respectvol, attent, behulpzaam, gho.... ja wat heeft hij niet... In den beginne had ik het er heel erg moeilijk mee, ik kon soms niet verdragen dat hij in mijn buurt was, ik wou ook steeds maar afstand creeren, en duwde hem bijna letterlijk weg. Hij bleef liefdevol en geduldig, ook al was ik soms echt niet lief. Ik was bang om het toe te laten, ik was bang weer gekwetst te worden, ik was bang dat het niet zo zou blijven, dat hij zou veranderen, zoals ik gewoon was. Ik ging hem onbewust testen, ik deed lastig , echt dom soms, ik negeerde hem soms echt helemaal, maar hij bleef toch lief attent, geduldig, en zacht. Vorige week op 8 mei heeft hij op het einde van het communie feest van zijn zoon en neef, mij voor bijna de hele familie ten huwelijk gevraagd. hij had een grote schilderij gemaakt. Een stukje uit het liedje: i'd rather be with you van joshua radin. wat overigens een beetje ons verhaal is, en wat ik al lang een prachtig nummer vind. het liedje stond ineens te spelen, en de kindjes hielden de schilderij vast, ik blozen natuurlijk.... hij wachtte tot het liedje voorbij was en zei dan: schatteke, ge weet dat ik heel veel van je hou en dat de kindjes jou ook heel graag hebben. en daarom zou ik u willen vragen : wil je met mij trouwen. ............... amaai mijn hartje...."ja schatie ja, ja, ja,...... ik was zo blij.... dat hij me dat vraagt na alles wat wij reeds doorstaan hebben, dat wil zeggen dat hij mij echt graag ziet. dat kan niet anders. Maar toen kwam de opdracht he, het vertellen aan ons moeke.... vandaag komt ze, en dat zal nog moeilijk worden. allé dat we gaan trouwen weet ze al, maar de financiele problemen, en het feit dat ik dus berchem wil verkopen om dat recht te trekken, is iets anders. het is vooral moeilijk voor mij om erover te beginnen, ik weet ook niet goed waarom, ik ben een beetje bang voor haar reactie. ik moet gewoon onthouden om mezelf te blijven, en niet te proberen te zijn wie ik denk dat zei wil dat ik ben..... moeilijk uitgelegd....ik weet het. ach gewoon vertrouwen het komt allemaal goed.
Sinds lange tijd heb ik veel moeite met slapen. Ik val moeilijk in slaap ben bij het minste weer wakker, en wordt s' morgens vaak vermoeider wakker dan ik ga slapen. Ook emotioneel heb ik het erg moeilijk, en ik verdraag niets. Bij het minste begin ik te wenen, van het minste ben ik enorm geïrriteerd, ik verdraag niets en doe alleen maar lastig of zaag. Zo ken ik mezelf niet, en ik werd er dan ook heel erg neerslachtig van, en soms zelfs echt boos op mezelf. Ik heb nu een hele lieve vriend die erg begripvol is , me steunt waar hij kan, en dit ook allemaal verdraagt, alleen laat hij me soms niet genoeg met rust, maar ook dat begrijp ik niet van mezelf. Vroeger kon ik niet voldoende aandacht krijgen. Enkele weken geleden ging ik op consultatie bij Juta Borms. Ze heeft een dokterspraktijk waar ze ook alternatievere geneeswijzen toepast. Hoofdzakelijk Biopunctuur. Zei raadde me aan bij één van haar collega's te gaan voor een sessie Holistic pulsing om de druk wat van de ketel te halen. Dat is ook echt het gevoel dat ik had. Net of ik al maanden in een drukketel zit, en dat Katia nu een beetje druk eraf heeft gelaten. Het voelde aan alsof er terug voldoende plek was in mijn lijf voor mezelf. Ik besefte ook dat heel wat van dat plaatsgebrek vooral komt door angsten. Angsten die ontstaan zijn in mijn verleden, en die nog steeds mijn dagelijks leven beïnvloeden. Ik hoop tijdens de SD of tijdens de volgende sessie (holistic pulsing)HP hieraan te kunnen werken. Maar ja toen die sessie gisteren voorbij was was ik even helemaal van de kaart, ik was wat verward, vergatbijna te betalen, vergat nadien mijn jas en sjaal, en stond redelijk wankel op mijn benen. Over benen gesproken het was de eerste keer sinds lang dat ik mijn benen echt volledig voelde, en dat was een fijn gevoel. Thuis gekomen was ik zo ontspannen, en zo relaxt, dat ik eigenlijk voor niets zin had behalve dan verder geniten van dat gevoel. Dat deed ik dan ook en al heel gauw viel ik in slaap. Ik heb de hele nacht aan één stuk doorgeslapen, en toen mijn ventje deze morgen om zes uur moest vertrekken wou ik hem persé een knuffeltje geven, hij stond er helemaal versteld van, en ik eerlijk gezegd ook. Ik heb nadien nog twee uur geslapen en ben om 8 uur opgestaan. Ik ben even buiten gegaan, om een frisse neus te halen en was gelijk helemaal wakker, en voor het eerst sinds lang echt uitgerust. Ik heb me voorgenomen om dagelijks een kwartier tijd te maken om goed te ademen, en volledig mijn lichaam te voelen. De ruimte die ik nu voel die wil ik niet meer verliezen. en zeker ook het feit dat ik mijn benen voel en daardoor beter gegrond ben, dat is een wonder.
Between Heaven and earth,
there is a place.
where darkness and light,
come together in one.
where balance and flexability,
are needed to survive.
balance to always remember,
right from wrong.
flexability to always rise again,
after bending in the wind.
In een hoekje zit een meisje van ongeveer een jaar of 12/13. Moeilijk te zeggen tegenwoordig. Ze zien er zo snel volwassen uit. Het meisje leest in een roze schriftje, een handgeschreven tekst. Het moet redelijk groot geschreven zijn. Twee zitjes verder aan de overkant zit een jongen, haren netjes in de plooi. Hij moet een jaar of 13/14 zijn, (weerom moeilijk te zeggen). Nogal geconsentreerd kijkt hij in de richting van het meisje. Ooh hij leest mee. Met momenten verschijnt er een glimlach op zijn gelaat. Plots kijkt het meisje om. Snel slaan zijn ogen naar de grond en verschijnt er een licht blozende kleur op zijn gelaat. Nog twee zitjes verder zit een jonge dame, een jaar of 25/26 een beetje verdrietig te dromen. Plots krijgt ze de jongen in het oog en volgt zijn handelingen. Al snel heeft ze door wat er gebeurt. Het meisje sluit het schriftje en stopt het in haar schooltas. Ze drukt op het knopje. "Ting" en het rode lampje gaat branden. Ze staat op en gaat naar de deur. De jongen volgt haar stiekem met z'n ogen. De deur gaat open, ze is weg... Nu is het zijn beurt, hij drukt op het knopje, "ting" en het rode lampje gaat aan. Ook hij begeeft zich een beetje dromerig naar de deur. De jonge vrouw, niet meer zo verdrietig, staart een beetje voor zich uit. Ze vind het vast jammer dat ze niets tegen elkaar zeiden. Als ze afstapt hoopt ze stiekem dat die twee morgen weer bij elkaar op de bus zitten. Misschien naast elkaar,? En hopelijk praten ze dan tegen elkaar. Ze drukt op het knopje, "ting" het rode lampje gaat aan. Ze staat op en gaat naar de deur......
Ik zou jullie net als altijd kunnen zeggen:
beste wensen voor het nieuwe jaar , en dat het liefde, gezondheid, licht en geluk mag brengen...
Maar dat komt dan misschien weer niet uit en in deze tijden is er nood aan wat anders .
Ik wens ons allen inzichten.
Inzichten zodat we zien dat al die discuties in de loop van het jaar,
eigenlijk niets anders zijn dan mogelijkheden tot het oplossen van zaken.
zodat we begrijpen dat de ziekten die we krijgen,
ons leren om voor onszelf en onze omgeving te zorgen.
Dat we inzien dat duisternis niets anders is dan
leren het licht zien in onszelf en onze medemensen.
En zodat we inzien dat geluk er altijd geweest is,
het is alleen zo dat we verblind zijn geweest door al het geluk om ons heen.
Het is pas vanop een hoge besneeuwde bergtop dat we kunnen zien hoe mooi het is in het dal.
In liefde en licht wens ik jullie en verrijkend nieuwjaar
Ik ben een kind zoals je ziet, ik ben een kind, maar toch ook weer niet. Mijn aardse bestaan vind ik niet altijd fijn, veel te bekrompen veel t klein.
Ik ben een kind zoals je ziet, maar een heleboel mensen begrijpen mij niet. Niemand luisterd naar mijn verhaal, men beschouwd mij als een vreemde, niet normaal.
Ik ben een mens zoals je ziet, maar mezelf zijn dat mag ik niet. Ik blink uit in ongrijpbaar zijn voor anderen, Met als gevolg dat iedreen mij steeds wil veranderen.
Ik ben een kind uit het aardse paradijs, een nieuweling, maar het leven hier brengt me van de wijs. Ook al geef ik steeds een duidelijk signaal, ik spreek blijkbaar een andere taal.
Ik ben een kind met een eigen gezicht, mijn blik op de wereld gericht. Help me om me op mijn missie te begeleiden zodat ik langzaam in mijn kracht kan glijden.
Carry me away from this dark and lonely road, let me in your arms, all i want to know is you. you chase away the darkness, with all that you are. I will find my strength in the beat'n of your heart.
Picture book of memories, of how it used to be. Some peoples spend a a lifetime, waiting for there dreams. I won't find the answers , by looking at the stars, I can find my strength in the beat'n of your heart.
Time , a little while, will change into years, gone by If i can hold on to you, i'll leave all my fears behind. Holding on we drift, like 2 flowers on the sea. Riding on the waves letting go of what will be. I wont find the answers by staring at the stars. i found all my dreams in the beat'n of your heart.
i found all my dreams in the beat'n... Beat'n of your heart.
Op mijn twaalf was ik een beetje doof denk ik.
ik ga proberen vanaf nu wat vaker te schrijven. 
