Vannacht heeft mama tot 1h liggen huilen van de pijn. Papa heeft haar naar boven moeten duwen en trekken want ze kon de trappen bijna niet meer op. Hij wou ze naar spoed doen maar daar moest ze niks van weten. Deze morgen om 5h zat ze alweer beneden. Papa heeft direct de dokter gebeld en die heeft haar allerlei medicatie voor haar maag voorgeschreven, zeer zware pijnstillers die ze kan laten smelten in de mond en morfinepleisters. Hij heeft gezegd als het niet betert ze hulp moeten vragen in de vorm van thuisverpleging, of eventueel enkele dagen hospitalisatie.
Dit is het laatste wat ze nog kunnen doen voor haar. Medicatie geven om de pijn te bestrijden.
Ben na mijn werk op bezoek gegaan en ze beet er mijn neus direct af. "Wat kom jij hier doen? Eens zien dak nog leef?" Ze was nadien wel gekalmeerd maar heeft nog heel veel geweend. Ik zei haar dat ze wat meer vertrouwen moest hebben in de dokters want dat ze haar van haar pijn willen verlossen. Dat ze niet zo kwaad moet zijn op hen. Hadden zij er niet geweest was jij er nu ook ni meer zei ik. Dat was misschien niet slecht e, zei ze. Nu zit ik hier al maanden af te zien, en voor wat...
Ik vroeg haar waarom ze er nu zo over dacht, dat ze vorige week nog kwaad was op mij omdat ik erover begon dat het misschien fout kon aflopen.
Ze zei ti's waar ik moet positief blijven. Ze hebben mij nog niet opgegeven. Ik doe mijn best, maar dat lukt niet altijd.
Ik heb op mijn werk gevraagd of ze er iets op tegen zouden hebben moest ik palliatief verlof aanvragen. Je kan dat max 2 maand opnemen. Ik wil nog zoveel mogelijk tijd bij haar doorbrengen. Mijn bazin maakte hier geen enkel probleem van. Vrijdag heb ik een afspraak met de huisdokter van mama om te zien hoe hij haar situatie inschat. Ik weet dat hij dit ook niet zeker weet, maar hij zal alleszins toch meer weten dan ik.
Ik ben echt bang voor de moment waarop een dokter zal zeggen dat ze niks meer gaan doen. Ze is nog altijd positief maar dan stort haar wereld echt in. Zoveel maanden afgezien voor niks!
Het gaat van kwaad naar erger met mama. Gisterennacht is ze om 4h wakker geworden van de hoofdpijn en dit heeft zo een hele dag geduurd. Ze heeft niks willen eten omdat haar maag ontzettend pijn deed en heeft bijna heel de dag geslapen. Deze nacht heeft ze redelijk goed geslapen maar had ze wel hoofdpijn gehad van de moment dat ze wakker werd. Ze wou opnieuw niks eten en heeft zelfs overgegeven. Dat is de eerste keer dat ze dat doet. Ik heb tegen papa gezegd dat hij de dokter moest bellen. Maar omdat zij geen dokters meer wil zien wil hij nog even afwachten tot morgen. Ik ben bang dat als de dokter morgen gaat komen hij haar gaat laten opnemen in het ziekenhuis. En dat is het laatste wat we nu allemaal willen
Mams blijf alstublieft nog verder vechten. We hebben u allemaal zo hard nodig! Thibo heeft gezegd dat je elke keer met ons mee mag als we naar zee gaan. Je mag zelfs in zijn bed slapen! Ik zou er geld voor geven om je nog eens op een vrijdag te komen ophalen om samen te shoppen of gewoon een koffie te drinken in de ninia. Ik kon zo genieten van die momentjes...
Gisteren nog eens bij de mama geweest. Ik wou vrijdagavond gaan maar ze had liever dak een andere keer kwam. Ik voelde mij gekwetst maar gisteren kwam het er uit waarom... Ze was kwaad op mij. Ik had haar durven vragen of ze er al eens over nagedacht had wat ze zou dan als ze niet meer beter wordt. Daar wou ze niet aan denken antwoordde ze mij. Maar van papa hoorde ik gisteren dan dat ze kwaad op mij was. Ik geef haar al op zegt ze. Of misschien praat ik wel achter haar rug met de dokters...
Deze gesprekken zijn dus absoluut nog niet aan de orde voor haar. En ik begrijp haar wel. Er heeft nog steeds geen enkele dokter letterlijk tegen haar gezegd dat ze haar niet meer kunnen helpen. Dus heeft zij nog steeds hoop. En dan begin ik over zoiets... Dom van mij want ik wil haar absoluut geen pijn doen. Ik wil dat ze alles kan vertellen tegen mij.
Ze zag er heel moe uit gisteren. En papa liet mij vandaag ook weten dat ze bijna heel de dag geslapen heeft, veel hoofdpijn heeft en bijna niks eet omdat haar maag ook pijn doet. Ik stuur terug dat ik hoop dat ze nog een goeie periode heeft zodat we nog eens iets kunnen gaan drinken. Of ze eens naar thibo zijn nieuw bed kan komen kijken. Vroeger zou ze de eerste geweest zijn om overal bij te zijn, en nu...
Het ergste vind ik dat Thibo bang is van haar en zelfs niet meer bij haar wil gaan. Ik heb hem gisteren echt moeten dwingen om mee te gaan. Ik kan me dan zo kwaad maken op hem, dat tita zoveel gedaan heeft voor hem en dat hij nu zo doet. Maar ik vrees dak het verkeerd aan het aanpakken ben. Ik wil niet dat hij hier een trauma aan overhoudt, hij is pas 5. Hij begrijpt dat allemaal nog niet...
Vorige week zat Yente met een goeie hoest en zeg ik 'die gaat ziek worden precies' en thibo was precies in paniek en vroeg 'zus gaat toch niet ziek worden e?' Zo zie je hoe hard hij er mee bezig is.
We moeten elkaar blijven steunen en we moeten hier samen door!!
