Deze morgen bij mama op bezoek geweest. Ik had 7 granen-brood en een rozijnenbrood mee. Ze was super gelukkig en heeft er met veel smaak van gegeten.
Maar voor de rest was het wel schrijnend om te zien hoe ze weeral is achteruit gegaan. Haar zicht verslechtert elke dag en het is precies een blinde die je aanstaart. Ze kan geen eten meer maken, niet meer kuisen, geen krant meer lezen, geen tv meer zien,... Ze zit daar maar te zitten.
De bestraling maandag zal geen dag te vroeg komen. Hopelijk heeft ze er heel snel resultaat van en deze keer voor iets langer. Want had het nu van haar afgehangen ze was de behandeling gestopt. Het is papa die op haar ingepraat heeft en gezegd dat ze nu niet mag opgeven, dat ze samen moeten blijven vechten. En dat wil ze nu ook doen...
Er kwam vandaag iemand onverwacht op bezoek. Je zag aan dat mens haar gezicht dat ze erg onder de indruk was (ze was nog niet gekleed en had geen pruik op). Ze was na twee minuten alweer weg en ze excuseerde zich dat ze zo op het onverwachts kwam. Ze gaf mama een knuffel en mama kreeg tranen in haar ogen. Hadden wij daar niet geweest zou ze beginnen wenen zijn. Want volgens papa doet ze dat nu heel veel. Maar voor ons houdt ze haar sterk. Toch een moedige vrouw ons mama. Niks dan bewondering voor haar!
Het verdict is gevallen...
Wat we allemaal al vreesden is nu uitgesproken...
Er zit opnieuw een tumor in mama's hoofd. Nee, niet 1 van die andere die gegroeid is, maar een compleet nieuwe.
Eentje die net achter haar ogen zit, vandaar ook het gezichtsverlies en het dubbelzicht.
De dokter is duidelijk. Deze keer nemen ze geen risico meer en wordt heel het hoofd bestraald. Ze worden ook tumoren die nog niet zichtbaar zijn op een scan aangepakt.
Morgen moet ze terug naar het ziekenhuis voor het maken van een nieuw masker. Pas dan zal ze horen wanneer ze weer met de bestralingen gaan beginnen. 11x zou ze ditmaal moeten gaan.
Het is papa die mij belt om het slechte nieuws te vertellen. Haarzelf heb ik nog niet gehoord. En ik durf eerlijk gezegd niet te bellen. Ik vraag aan papa hoe ze het opneemt en hij zegt dt ze al veel gepraat hebben en dat ze ervoor wil blijven vechten.
Verdomme wat is mama een sterke vrouw!! Waar blijft ze die kracht vandaan halen om er telkens opnieuw volledig voor te gaan?! Daar heb ik alleen maar bewondering voor. Ik kan alleen maar hopen dat ik, al was het maar 1/10de, van haar karakter heb!
Mama is sinds vrijdag van haar bestralingen vanaf. Maar ik vrees dat dit het enige lichtpuntje is dat ik hier kan vertellen.
Door contact op te nemen met een collega doter van die van mama heb ik toch kunnen bekomen dat ze dinsdag een mr scan van haar hoofd gaan nemen. Woensdag mag ze dan om de uitslag...
Zo zie je maar dat je altijd iemand moet mee hebben in het ziekenhuis want anders behandelen ze je als een nummer.
Spijtig dat het op zo een manier moest maar voor mama doe ik alles!
Ze ziet ondertussen bijna niets meer. Als ze haar 1 oog sluit ziet ze nog iets anders is het volledig wazig. Daardoor stapt ze heel moeilijk en valt ze dikwijls gewoon om. Iedereen kan zien dat het slecht gaat maar haar dokter had er een goed gevoel bij. Komaan zeg...
Ti's alweer bang afwachten tot woensdag voor de uitslag. We zullen ons maar op het slechtste voorbereiden. Zo is de schok misschien minder erg.
