Net met Steven en de kindjes nog eens bij mama geweest. Ik kan niet zeggen dat dit bezoek me gerust gesteld heeft. We kwamen toe en ze lag in de zetel neer. Ik vroeg haar wat er scheelde en ik zag dat ze een traan wegpinkte. "Niks" zei ze, "gewoon een beetje moe". Papa zei dat ze tijdens het afwassen ineens gestopt was om haar in de zetel te leggen. Het ging niet meer...
Na tien minuutjes zette ze haar wel recht maar ik zag toch dat het niet goed ging.
Ze had opnieuw barstende hoofdpijn en het wordt met de dag erger. Ik heb haar gezegd dat ze vrijdag, als ze naar de dokter gaat, echt moet aandringen op een scan. En zeggen dat ze voelt dat het niet goed gaat. Ze gingen dat doen zeiden ze. Anders bel ik zelf eens naar die dokter en zal hem eens vragen op basis van wat hij kan zeggen dat hij er een goed gevoel bij heeft dat alles zal goed komen.
Je zag wel dat ze heel blij was om de kids terug te zien. En zeker thibo want bij hem was het al bijna twee weken geleden. Ook thibo wou heel graag gaan, want heb hel zelf laten kiezen tussen in de sneeuw spelen en bij tita gaan.
Thibo zegt dikwijls dat hij het mist om na school bij tita te gaan, of dat ze hem kwam afhalen op school met de fiets,...
Ik dacht dat ik me wat beter ging voelen na mijn bezoek maar is nog slechter. Het gaat de verkeerde kant op en wij kunnen alleen maar toekijken.
Met papa is het wel aan de beterhand. Hij hoest wel nog en het doet nog pijn, maar het is al veel minder. Al had hij vandaag ook last van hoofdpijn.
Kunt ge die dokters nu eigenlijk nog begrijpen?! Ze gaat er vrijdag bij en vertelt over haar ongerustheid over het feit dat ze weer zo hoofdpijn heeft en dingen niet meer weet (zoals hoe ze een ei moet breken, of hoe ze naar de dokter moet bellen,...) en hij antwoordt haar dat hij er een goed gevoel bij heeft dat alles goed zal komen. Dat er binnen enkele weken!!! nieuwe scans gaan genomen worden om de situatie te evalueren. Dus hij vindt het zelfs niet nodig om nu al eens een extra scan van haar hoofd te nemen. Terwijl de symptomen overduidelijk zijn. Ik had er beter bij geweest...
Ook papa loopt al twee weken rond met een serieuze hoest. Hij is precies een zeehond en ook hij moet afwachten...
Begrijpen die dokters eigenlijk wel dat het over een mensenleven gaat, over iemand die familie heeft, en niet zomaar over een ding waar ze een beetje kunnen op oefenen... Ik hoop dat zijn gevoel juist zit want hij zal er anders niet goed van zijn als ik hem zie.
