Mama heeft zich voor niks zo zenuwachtig gemaakt vandaag. De dokter was al naar huis en ze mag pas volgende week terug gaan bij hem. Kunt ge da nu geloven?! Voor die dokters is mama maar ne nummer en zij denken daar niet over na dat er daar al veel mensen hebben van wakker gelegen...
Maar niet veel aan te doen zeker. Je moet veel geduld hebben in het leven blijkbaar...
Gisteren een fantastisch tweede verjaardagsfeestje gehad voor Yente. Het feit dat mama erbij kon zijn en zich heel goed heeft gehad liet mij al de rest even vergeten. Ze zag er zo goed uit en heeft heel veel gelachen en met de kids bezig geweest. Wie het niet wist zou absoluut niet gezegd hebben dat ze ziek was.
Tegen een uur of 9 werd ze wel heel moe en zijn ze naar huis gegaan.
Voorlopig heeft ze buiten die vermoeidheid nog geen last van de bestralingen. Laat ons hopen dat het zo mag blijven. Ze is wel altijd heel erg bang in die kamer. Ze ligt daar een kwartier alleen en alles gaat automatisch. Maar mama is altijd al bang geweest voor kleine ruimtes. Woensdag zijn ze naar huis gekomen en was ze zodanig nerveus en opgefokt dat ze beginnen wenen is omdat papa een camion voorbij moest. Moest ze niet weten dat het echt nodig is die bestralingen, dan zou ze het afzeggen zegt ze, maar ja...
We tellen samen met haar af. 1 week down, 5 to go...
Ik wil hier ook nog eens onze papa in de belangstelling zetten want ik heb echt bewondering voor hem. Hoe hij alle dagen zo goed voor haar zorgt, daar zijn echt geen woorden voor!
)
