Mama haar dag begint vrij goed. Ze is sinds gisterenavond gestopt met Medrol (cortisone) en Zantac (voor de maag) en ze heeft heel de nacht goed geslapen. Haar suiker was ook gezakt tot onder de 200. In de namiddag stuurt ze mij een bericht dat ze terug moeten herbeginnen is met Medrol omdat ze blijkbaar niet zomaar daarmee mocht stoppen wegens afkickverschijnselen. Haar suiker is tegen de namiddag dan ook terug meer dan 300. Ik zeg haar dat ze dat maandag moet zeggen in het ziekenhuis want de dokter heeft gezegd dat ze een insuline spuit nodig had als hij niet zakte onder de 200.
Ze gaat proberen volgende week voor een pruik te gaan kijken. Want haar haar is nu toch wel al heel veel uitgevallen. Maar ik vrees eerlijk gezegd dat ze daar volgende week geen courage voor gaat hebben als ze terug even ziek is van de chemo. Als ze maandag al gaan beginnen natuurlijk. Eerst wordt haar bloed genomen en als haar witte en rode bloedcellen goed staan, dan beginnen ze eraan. Anders stellen ze een week uit. Zij zelf kijkt er heel erg tegenop om eraan te beginnen. Nu weet ze natuurlijk al wat haar te wachten staat... Arme mamie, ik hoop echt dat je ook nog enkele goeie dagen/maanden tegemoet gaat!
De huisdokter is vandaag langs geweest en heeft nieuwe medicatie voorgeschreven voor mama's suikergehalte te doen dalen. Hij zegt dat het onder de 200 moet zakken, anders zal ze een insulinespuit moeten krijgen. In het ziekenhuis zeiden ze nochtans dat dit allemaal niet zoveel kwaad kon. Ze deden haar ook vettig eten om de chemo snel uit haar lijf te krijgen. Maar waar ze geen rekening mee gehouden hebben is dat ze dat allemaal niet mag eten voor haar suiker.
Krijg ook een bericht van mama dat papa lastig is op mij en Davy omdat we niet snel even binnen springen om te zien hoe het met haar gaat. Ze zegt zelf dat da haar eigen fout is omdat ze zelf vraagt om niet te komen, maar dan nog is hij lastig... Ik kan me soms zo kwaad maken op ons vader. Waarom moet hij de situatie nu toch altijd veel moeilijker maken dan dat ze al is!
Ben haar vanavond gaan bezoeken en verschoot ervan hoe dik ze er uit ziet in haar gezicht. Dat is de eerste keer dat mij dit zo erg opvalt. Achteraan op haar hoofd heeft ze ook al kale plekken en elke keer ze aan haar haar komt valt er een heel pak uit. Ze zal het dus waarschijnlijk helemaal verliezen. Ben bang om haar kaal te zien. Ik denk dat ik dan pas echt ga beseffen dat ze echt wel ziek is. Want als ik haar ga bezoeken probeer ik die gedachte altijd te verdringen en probeer ik om vrolijk te zijn voor haar.
Veel mensen zijn van mening dat we haar moeten zeggen wat haar lot is. Ze vinden allemaal dat ze het recht heeft om dat te weten. Ik vind dit ook, maar kan het voorlopig nog niet over mijn hart krijgen haar dat te zeggen. Misschien zal ze het zelf beginnen aanvoelen, ...
Suiker van mama was gezakt tot 249 (limiet) maar in de namiddag weer gestegen tot meer dan 300.
Papa heeft naar het ziekenhuis gebeld en we moeten het goed in het oog houden en ze moet zo weinig mogelijk suikers eten.
Ze stuurt mij ook nog een berichtje dat ze wil vragen als we op bezoek komen om ons bezoek kort te houden want dat ze achteraf altijd heel moe hier van is.
Ik begrijp dat wel, maar ik heb mijn mama al van vorige weekend niet meer gezien en het begint te knagen. Liefst van al zou ik alle dagen op bezoek gaan, maar ze laat het gewoon zelf niet toe.
Ook haar haar blijft steeds verder uitvallen...
Davy vroeg me deze week ook waarom we het niet vertellen tegen haar. Zijn bazin is haar moeder ook verloren aan longkanker en zij vindt dat iedere volwassen mens het recht heeft te weten hoe hij/zij ervoor staat. Ook als ze nog perse dingen wil doen, of dingen zelf wil regelen,...
Ik ben van dezelfde mening, maar papa wil het absoluut niet.
Ik denkt dat we misschien best de volgende scan afwachten en zien of de chemo iets uitdoet. Dan kunnen we nog zien of we het vertellen of niet...
Eerst en vooral: een hele gelukkige verjaardag mamsie! 59 jaar... hopelijk mogen we je 60ste ook nog vieren!
Door het voorval van 24 augustus (lees blog) heb ik dus enkele dagen overgeslaan uit mijn dagboek.
Wat is er ondertussen gebeurd:
Mama stelt het vrij goed. Sinds ze drie keer per dag voor het toestel gaat zitten zien we haar alle dagen verbeteren. Ze heeft zelfs al een beetje gekuist en gestofzuigd,... Als ik haar ging bezoeken zag ze er goed uit. Kan al heel de dag wakker blijven, heeft terug kleur, haar stem is terug EN ze is terug enkele kilo's verdikt.
Gisteren was dan weer een mindere dag. Haar mond is terug ontstoken en ze begint nu toch haar haar te verliezen Ze trekt het met pakken eruit zegt ze. Voorlopig alleen nog maar achteraan (waar de bestraling is gebeurd). We hopen dus dat het daar bij zal blijven. Want ik weet dat dat voor haar heel moeilijk is. Ze zal niet meer willen buiten komen en zal zich heel slecht voelen. Ik heb ze vandaag nog niet gehoord, dus dat voorspelt niet veel goed. Ben een beetje bang om haar vanavond te bezoeken. Ik weet niet hoe ik ga reageren als ik haar zo zie...
Waarom heet mijn blog nu "titatovenaar"? Awel heel simpel eigenlijk... Haar bijnaam (voor de kleinkinderen enzo) is tita en we hopen dat er een tovenaar is die er kan voor zorgen dat ze terug geneest!
Ik ga het nog eens herhalen: OOK VAN DIT BLOG WETEN MAMA EN PAPA NIETS AF EN DAT MOET ZO BLIJVEN!
Dagje beetje anders afgelopen dan gedacht...
Mama vraagt mij om niet meer op bezoek te komen want ze is heel moe en voelt haar absoluut niet goed. Haar suiker staat op 434! Wat dus véél te hoog is! (waarde mag max 250 staan). Ze zegt dat ze haar medicatie gaat innemen en dan later nog eens haar suiker meten. Papa stuurt me nadien een bericht dat mama haar suiker nu 460 staat (ondanks de medicatie). Hij zegt dat hij morgen naar het ziekenhuis gaat bellen maar dat hij schrik heeft dat ze terug zal binnen moeten.
Ik zeg hem dat hij direct moet bellen want dat da heel gevaarlijk is. Hij wil nog even afwachten tot nog een volgende meting, maar ik ben er toch niet gerust in...
Pfff mamsie en dat op jouw verjaardag. Gaan ze jou nu niks meer gunnen?!!
btw nog even ter info bij vertellen dat mijn broer en zijn vrouw ook bij die "alternatieve dokter" geweest zijn voor hen en dat het voor hen ook heel aangrijpend was. Alles dat die man gezegd heeft was compleet juist. Meer details ga ik er hier niet over geven. Wie er iets van wil weten moet het maar eens aan hen zelf vragen...
Ze trekt het met pakken eruit zegt ze. Voorlopig alleen nog maar achteraan (waar de bestraling is gebeurd). We hopen dus dat het daar bij zal blijven. Want ik weet dat dat voor haar heel moeilijk is. Ze zal niet meer willen buiten komen en zal zich heel slecht voelen. Ik heb ze vandaag nog niet gehoord, dus dat voorspelt niet veel goed.
