Inhoud blog
  • personen
  • een korte samenvatting van e film
  • info titanic korte inhoud
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    titanic
    alles over wat er gebeurt is
    20-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.personen

    Marconist Harold Bride Foto van Harold Bride

     

    Harold Sydney Bride werd geboren op 11 januari 1890 in Nunhead, Zuid Londen, als jongste van drie zoons. Nadat hij zijn school afgerond had, leerde hij om marconist te worden. Zijn eerste schip was de Havenford, gevolgd door de Lusitani, de France en de Anslem, voordat hij aanmonsterde op de Titanic. Als Marconist verdiende hij daar 2 pond 26 shilling per maand. Hij deelde de taak met John Philips, en werkte tussen 0200 en 0800 en 1400 en 2000.

    Op de nacht van het ongeluk bracht Bride de boodschappen naar de kapitein en terug naar de radiokamer, alwaar Philips de apparatuur bediende.

    Ik voelde niet eens de schok. Ik wist nauwelijks wat er gebeurde tot dat de kapitein kwam. Ik stond naast Philips en zei dat hij naar bed moest gaan toen de kapitein zijn hoofd in de hut stak. "We hebben een ijsberg geraakt en ik laat een inspectie uitvoeren om te bepalen wat voor gevolgen dit heeft gehad. Maak je klaar om een noodsignaal te verzenden, maar zend het niet totdat ik zeg."
    De kapitein was weg voor ongeveer tien minuten zou ik zo schatten, voordat hij terugkwam. We hoorden een verschrikkelijke verwarring buiten, maar er was niets waaruit bleek dat er een probleem was. De apparatuur wekte prima.
    "Stuur het noodsignaal", zei de kapitein zonder de hut binnen te komen. "Wat moet ik zenden?", vroeg Philips. "Het internationaal voorgeschreven noodsignaal. alleen dat".
    De kapitein was weg. Philips begon CQD te zenden. Hij tikte en we maakten grapjes terwijl hij dat deed gedurende een minuut of vijf. Toen kwam de kapitein terug.
    "Wat stuur je?", vroeg hij .
    "CQD" antwoordde Philips.
    De humor van de situatie beviel me. Ik viel in met een opmerking die ons allen deed lachen, inclusief de kapitein.
    "Stuur SOS", zei ik. "Het is een nieuw signaal en misschien is het onze laatste kans het de gebruiken."
    Met een lach schakelde Philips over naar SOS.

    Beide marconisten bleven op hun plek, ook nadat ze toestemming hadden gekregen hun post te verlaten Uiteindelijk werden ze gedwongen de radiokamer te te evacueren, toen het water naar binnen begon te stromen:

    Het viel me op dat vrouwen en kinderen in de reddingsboten geplaatst werden en dat het schip naar voren begon te hellen. Philips zei dat de radio zwakker begon te worden. De kapitein kwam en vertelde ons dat de machinekamer water begonnen te maken en dat de generatoren het waarschijnlijk niet lang meer zouden houden. We stuurden dit bericht aan de Carpathia.
    Ik ging aan dek en keek rond. Het water stond al dicht onder het bootdek. Er was veel beweging op het achterdek, en ik heb geen idee hoe de arme Philips daar doorheen kon blijven werken. Hij was een dapper man. Ik heb geleerd van hem te houden die nacht en voelde ontzag toen ik hem zo zag staan, door werkend terwijl iedereen om hem heen in paniek was. Ik zal zijn werk gedurende die laatste vreselijke vijftien minuten nooit vergeten.
    Ik keek om me heen. Het bootdek stond onder water. Philips bleef zenden en zenden. Hij bleef dit nog tien minuten doen, of misschien wel vijftien minuten nadat de kapitein hem toestemming gaf te vertrekken. Het water begon de radiokamer binnen te stromen.
    Terwijl hij werkte gebeurde er iets dat ik niet graag wil vertellen. Ik was in mijn kamer om Philips´ geld voor hem te halen, en toen ik door de deur keek zag ik een stoker, of iemand van onderdeks over Philips heen leunen. Philips was te druk bezig om iets te merken. De man haalde het reddingsvest van zijn rug.

    Bride en Philips waren in staat de stoker te verdrijven, verlieten de radiokamer en gingen het bootdek op.

    Vanaf het achterschip klonken de noten van de band. Het was een ragtime, ik weet niet welke. Philips rende naar achteren en dat was de laatste keer dat ik hem levend zag.
    Ik ging naar de plaats waar ik de reddingsboei op het bootdek had gezien en tot mijn verbazing zag ik de boot en de mannen die nog steeds probeerden het van boord te duwen. Ik denk dat er geen zeeman in de buurt was. En ze kregen het niet voor elkaar. Ik liep naar ze toe en wilde ze helpen toen er een golf het dek overspoelde.
    De grote golf nam de boot mee. Ik had een oor vast en werd meegetrokken. Het volgende wat ik weet is dat ik in de boot zat.
    Maar dat was niet alles. Ik was in de boot en de boot was ondersteboven en ik was er onder. En ik herinner me dat ik me realiseerde dat ik doornat was en dat wat ik ook deed, ik niet moest proberen adem te halen, omdat ik onder water was. Ik wist dat ik er voor moest vechten en dat deed ik ook. Hoe ik onder de boot vandaan ben gekomen weet ik niet, maar uiteindelijk voelde ik weer lucht in mijn longen.
    Ik voelde dat ik van het schip weg moest. Ze zag er prachtig uit toen. Rook en vonken schoten uit haar schoorsteen. Er moet een explosie geweest zijn, maar we hebben er geen gehoord. We zagen alleen maar de grote wolk van vonken. Het schip zakte steeds verder op haar neus, zoals een eend doet die ondergaat voor een duik.

    Bride herinnerde zich dat hij de band kon horen spelen tot het einde, maar niet ‘Nearer My God To Thee!': hij herinnerde zich dat ze ‘Autumn’ speelden. Hij wist ook dat er weinig zuiging was toen het schip ten onder ging. Uiteindelijk was hij in staat om op de ondersteboven gekeerde romp van boot B te klimmen.

    Er was net genoeg plaats voor me om op de rand te rollen. Ik lag daar zonder dat het me uit maakte wat er met me zou gebeuren. Iemand ging op mijn benen zitten. Ze zaten tussen de planken ingeklemd en werden geplet. Ik durfde de man niet te vragen om op te schuiven. Het was een afschuwelijk gezicht overal - zwemmende en zinkenden mannen. Ik lag daar en liet de man mijn voeten verwringen. Sommigen kwamen dichtbij, maar niemand stak een hand naar ze uit. De omgekeerde boot had al meer mensen dan het kon dragen en was zinkende.

    Harold Bride overleefde de ramp, maar zijn voeten waren gebroken en ernstig bevroren door de kou en de positie waarin hij op de romp zat. Hij beschreef de redding door de Carpathia:

    Eén man was dood. Ik passeerde hem en beklom de ladder, ook al deden mij voeten vreselijk pijn. De dode man was Philips. Hij was gestorven op het vlot door blootstelling aan de kou denk ik.

    Op de reis naar New York, aan boord van de Carpathia, werkten Bride en een uitgeputte Harold Cottam samen om ontelbare persoonlijke berichten en namen van de geredde mensen naar land te verzenden. Toevallig hadden Bride en Cottam elkaar voor de ramp reeds ontmoet en waren goede vrienden. Na te tragedie bleven ze nog vele jaren contact met elkaar houden.

    Na een periode in het ziekenhuis keerde Harold Bride terug naar Engeland en bleef uiteindelijk marconist. Tijdens de eerste wereldoorlog diende hij op de Mona´s Isle als telegrafist.

    Harold trouwde in 1919 met Lucy Johnstone Downie, en het paar kreeg drie kinderen. Harold hield er niet van om over de Titanic te praten. Hij was ernstig bewogen door de hele gebeurtenis, in het bijzonder door het verlies van zijn collega en vriend Jack Philips, wiens dapperheid en standvastigheid hem nooit zouden verlaten. Hij hield niet van de aandacht die hij kreeg als overlevende van de Titanic, en besloot de aandacht te ontvluchten. Hij verhuisde met zijn familie naar Schotland waar hij werkte als een vertegenwoordiger.

    Harold Sidney Bride leefde de rest van zijn leven in Schotland in relatieve anonimiteit. Hij stierf op 29 april 1956 op 66 jarige leeftijd.

    20-08-2008 om 13:05 geschreven door lutte  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een korte samenvatting van e film







    Jack, een arme jongen is een potje aan het kaarten voor 2 kaartjes voor een reis met de Titanic.
    Hij wint ze en gaat net voor vertrek met zijn vriend de Titanic op. Rose, een rijk meisje reist ook met de titanic en reist met een hogere klasse. Ze heeft een rijke vriend die ze eigenlijk helemaal net aardig vind. Rose en Jack leren elkaar kennen als Rose van de boot wil springen. Jack kan haar tegenhouden. Doordat mensen haar hoorde huilen kwam haar vriend met zijn hulpjes. Ze sloegen Jack meteen in de boeien. Rose zeg dat er niks aan de hand is en ze lieten Jack vrij. Hij werd uitgenodigd op een diner die avond en iedereen kon merken dat hij niet was opgevoed. Die vriend begint een hekel aan Jack te krijgen.’S Avonds spraken Rose en Jack af. Ze renden door heel de Titanic want haar vriend zijn hulpjes zagen haar. Ondertussen botst de Titanic op een enorme ijsschots. Meteen kwam de man die de bouw van de Titanic had eraan. Hij berekende dat de Titanic binnen 2 uur zou zinken. Maar iedereen zei dat de Titanic onzinkbaar was. De vriend van Rose had Jack te pakken en sloot hem op terwijl het schip langzaam volliep. Vrouwen en kinderen moesten in reddingsboten en Rose ook. Toen ze met dat bootje omlaag zaktesprong ze eruit en zocht Jack. Zij vond hem en kon hem met een bijl bevrijden. Net voordat alles volliep waren ze weg. Toen ze op het dek waren begon het schip taan een kant te stijgen. Ze klommen omhoog. Toen het schip rechtop stond begon hij langzaam te zakken. Jack zei: als ik ja zeg dan haal je diep adem en zwem je alleen maar naar boven en je laat mijn hand niet los. Ze deed dat en ze kwamen samen ondanks de zuigkracht van het schip toch boven water. De reddingsbootjes kwamen na een uur pas terug om te kijken of er overlevenden waren. Het waren het maar ongeveer 10. Jack was dood, maar Rose was 1 van de 10. Later waren de mensen op de kleine bootjes opgehaald door een ander groot schip. Dat was de laatste nacht waar de Titanic heeft gevaren.

    20-08-2008 om 13:00 geschreven door lutte  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (39 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

    December l908 begon een nieuwe periode van gegarandeerd werk en inkomen voor de 14.000 werknemers van de werf Harland & Wolff. Er werd een begin gemaakt met de kiellegging van bouwnummer 400, de Olympic, het eerste van de drie nieuwe grote schepen.

    De kiel van dit mammoetschip was zo groot, dat het zes weken werk kostte totdat die gelegd en voltooid was. De constructie van de dubbele bodem voor bouwnummer 400 was nog niet klaar, toen op 31 maart 1909 al begonnen werd met het leggen van de kiel van het volgende schip, bouwnummer 40l, de Titanic. Een strakke planning moest er voor zorgen dat de Olympic zeven maanden eerder dan de Titanic te water gelaten kon worden. Die zeven maanden waren nodig voor de afbouw.

    De kiel van de Titanic op de bouwwerf van Harland & Wolff

    Het nieuw gegraven dok zou dan vrij zijn voor het laatste deel van haar afbouw. Daardoor vorderde de bouw van de Titanic iets trager dan van haar zusterschip. Het was een mierenhoop van mensen die timmerend, sjouwend en klinkend overal in en rond de twee schepen hun werk deden om hun 2 pond per week te verdienen. Door 's avonds en op zaterdagmiddag over te werken kon dat inkomen meer dan verdubbeld worden maar verplichte vrije dagen, twee met kerst en pasen en een week in juli, werden niet doorbetaald, net zo min als een door de werf aangekondigde feestdag voor een tewaterlating. Zo'n feestdag betekende voor de arbeiders niet meer dan dat een deel van hun moeizaam gespaarde geld moest worden aangesproken.

    31 Mei 1911 was zo'n feestdag. Ruim zeven maanden nadat de Olympic te water was gelaten, was het die dag de Titanic die de helling af zou lopen. Voor Harland & Wolff en de White Star Line was het een dubbele feestdag. Na de tewaterlating van de Titanic zou de Olympic overgedragen worden. Afgebouwd en haar korte proefvaart voltooid lag ze onder stoom voor anker in Belfast Lough te wachten om de speciale gasten van de White Star Line te ontvangen en hen terug te brengen naar Engeland. Het mooie voorjaarsweer, dat toch al zo zeldzaam is voor Belfast, bracht heel wat mensen op de been. Om elf uur was Corporation Street al verstopt met verkeer, wandelaars en extra trams propvol met toeschouwers die allemaal op weg waren naar de Albert Quay. De havenautoriteiten hadden een deel van de kade afgezet en rekenden een paar shilling entree, die ten goede zouden komen aan de ziekenhuizen van Belfast. Spencer Basin, aan de voet van de helling waarop de Titanic stond, lag als vanouds vol met stapels hout en bergen steenkool. Het was er smerig en stoffig, maar het uitzicht op de Titanic was er goed en gratis.

    Een anker van de Titanic wordt met 20 paarden naar het schip vervoerd. Er drie ankers voorzien voor de Titanic met een totaal gewicht van 31 ton.

    Hier waren de duizenden arbeiders van de werf, die geen uitnodiging hadden gekregen, naar toe getrokken om hun eigen werk de rivier in te kunnen zien glijden. Met heel wat meer luxe en elegance konden de dames en heren die wel uitgenodigd waren, de tewaterlating afwachten. Speciaal voor hen had de werf een enorme tribune laten neerzetten waar met gemak een paar honderd mensen een plaats konden vinden. De tribune werd grotendeels bevolkt door de tekenaars, ontwerpers en scheepsbouwdeskundigen van Harland & Wolff. Het hogere personeel en hun aanhang konden de werf en deze tribune alleen betreden op vertoon van de speciaal voor deze gelegenheid gedrukte uitnodiging. Een tweede tribune was gereserveerd voor de kleine honderd man pers uit Engeland die ook voor deze gelegenheid, samen met andere gasten, in een speciaal voor hen gecharterde veerboot waren overgekomen. Het mooie warme voorjaarsweer maakte dat de tribunes zich al vroeg vulden. Wachtend op de dingen die zouden komen, koesterden de dames zich in de zon of zochten de schaduw onder hun parasol. Zelfs de pers was, ondanks een ontvangstreceptie, vroeg ter plekke. Dat de pers belangstelling toonde was op zich al een wonder, want de tewaterlating van de Titanic zou niet anders zijn dan die van de Olympic, zeven maanden eerder.

    Het roer van de Titanic woog 101 ton. Het was uit zes afzonderlijke stukken opgebouwd. Het ogenschijnlijke grote roer van de Titanic was voor het schip eigenlijk aan de kleine kant. Dit maakte dat de Titanic nogal wat tijd nodig had om aan de roerslagen te gehoorzamen.

    Voor de White Star Line, die de pers het reisje naar Belfast had aangeboden, was het dan ook niet de tewaterlating van de Titanic die zo belangrijk was dat de pers er massaal voor moest worden uitgenodigd, maar wel de indienststelling van hun nieuwe schip de Olympi', waar de maatschappij graag veel aandacht voor wenste. Tegen twaalven kwamen de belangrijkste gasten op de werf aan. Bruce Ismay met zijn vrouw, Lord en Lady Pirrie, die die dag beiden ook hun verjaardag vierden, en J. Pierpont Morgan in hoogst eigen persoon, helemaal over uit New York. Tenslotte was hij de belangrijkste man in het gezelschap en met zijn Amerikaanse IMM de feitelijke eigenaar van de Titanic. Samen met een aantal andere belangrijke gasten namen zij plaats op een derde, speciaal voor hen gebouwde tribune. Vlak voor hen torende de Titanic hoog boven hen uit met op het hoogste punt van de hellingstellage de vlaggen van Amerika, Engeland en de White Star Line broederlijk naast elkaar.

    De officiële uitnodiging van de tewaterlating van de Titanic.

    Lord Pirrie, die gewend was zijn werf als een tiran en met ijzeren vuist te leiden, was die dag in een opperbeste stemming. Streng, maar opgewekt hield hij samen met Ismay persoonlijk een laatste inspectietocht. De twee mannen liepen langs de verschillende grote instrumenten die voor de tewaterlating belangrijk waren: de eigenaardige handbediende hydraulische pomp naast het schip, de mechanische klinken onder de romp, de grote ramblokken voor bij de boeg en tenslotte de lange hydraulische rammen helemaal vooraan. Om vijf over twaalf kwamen ze bij de andere gasten terug. Op het achterschip van de Titanic werd net een rode vlag gehesen ten teken dat de tewaterlating zou beginnen. Vijf minuten later, 12.10 uur, werd een rode vuurpijl afgeschoten; nog vijf minuten tot het grote moment. Onder het schip waren nog een paar man hard aan het werk om de laatste stoppers weg te slaan. Ze werden nu door hun voorman teruggeroepen. De Titanic lag toen met haar volle gewicht op twee glijbanen die met drie ton zachte zeep, vijftien ton kaarsvet en vijf ton walvistraan vermengd met kaarsvet waren ingesmeerd om zo het schip soepel het water in te laten glijden. De bijna 25.000 ton, die het hele gevaarte woog, zou bij dit mooie warme weer de zachte, gladde massa snel uit de glijbaan weg kunnen drukken waardoor de Titanic muurvast zou komen te staan. Waarschijnlijk om die reden werd al om 12.14 uur, een minuut eerder dan gepland, door Lord Pirrie, met een enkele wenk, het sein gegeven voor de tewaterlating. Een voorman haalde de handel van de hydraulische pers over en daarmee was de ceremonie feitelijk over. Geen toespraken, geen dame die de naam Titanic aan de romp gaf en haar een behouden vaart toewenste, en geen fles champagne die kapot werd geslagen. Alleen een korte wenk van een strenge man. Maar het had wel hetzelfde resultaat. De pal kwam vrij. De grote plunjers van de rammen oefenden druk uit op de blokken voor onder de boeg om de massa het eerste duwtje te geven, dat nodig was voor de overwinning van de wrijving, en met een harde droge knal zette de stalen kolos zich in beweging.

    De tewaterlating van de Titanic duurde welgeteld 62 seconden.

    De schok van de rammen, de eerste beweging en het tot leven komen van de romp werd het eerst opgemerkt door de mannen op het schip. Een paar begonnen te juichen en dat werd onmiddellijk enthousiast overgenomen door collega's en toeschouwers op de werf en langs het water. Werf - en scheepsfluiten loeiden. Het geraas van de tonnen zware remkettingen zwol aan en zwakte af. 62 seconden later lag de Titanic in de rivier. Heel even deinde ze nog wat na, toen lag de romp weer even roerloos als daarvoor, alleen nog maar groot te zijn. In deze korte tijd had de Titanic een snelheid bereikt van ongeveer 23 km per uur, maar de drie grote ankers en 80 ton remketting hadden haar zo snel afgeremd dat er geen grote golf was ontstaan. Met droge voeten keerden de toeschouwers van de Albert kade weer langzaam terug, richting stad. Eén man had geen geluk gehad met de tewaterlating. James Dobbins, 43 jaar oud, had het ongeluk dat een stopper, die hij moest verwijderen, onder de druk van de romp spleet en een grote splinter in zijn been dreef. Een operatie mocht niet meer baten. De volgende dag stierf hij aan kneuzingen en een shock. Terwijl de Titanic langzaam door vijf sleepboten naar de afbouwkade gesleept werd, leidde Lord Pirrie zijn voorname gast en naar het directiegebouw, van de werf voor een intieme lunch. De overige gasten vertrokken richting stad om in het Grand Central Hotel van een galalunch te genieten die Harland & Wolff hen aanbood. Met wat runderfilet en een glas Chateau Larose 1888 stemde Harland & Wolff zijn onderbetaalde en overwerkte beambten weer voor een lange tijd tevreden. Voor de pers gaf de White Star Line in hetzelfde hotel later op de dag een diner. De maatschappij leek het beter om de Engelse pers met vertrouwd voedsel in een goede stemming te houden, want ook al was de menukaart in het Frans gesteld, het diner bestond uit, zeer Engels, komkommersalade, schapevlees en vruchtengelei toe. Dat was de juiste beslissing. De pers was zeer tevreden en goed gemutst. Dezelfde avond nog stuurden de jongens van de kranten gezamenlijk een gelukstelegram aan Lord en Lady Pirrie om hen te feliciteren met de Olympic, de Titanic en hun verjaardag. Geen van de kranten had de volgende dagen enige kritiek op de tewaterlating, of vond dat die te sober was geweest. Integendeel, de bekende maritieme journalist Frank T. Bullen prees Harland & Wolff voor de sobere ceremonie zonder trompetgeschal en vaandels, dat was de 'Britse wijze, zo hoorde het', stelde hij tevreden vast. Maar deze sobere ceremonie bij de tewaterlating van het schip, met drie speciaal gebouwde tribunes, twee lunchpartijen, een diner voor honderden gasten en een speciaal gecharterde veerboot om hen te vervoeren, was in feite niet meer en niet minder dan de gewoonte van zowel de White Star Line als van de werf Harland & Wolff. Een arbeider had het een bezoeker, al vroeg die dag, even simpel als duidelijk uitgelegd toen hij droog opmerkte: "We bouwen haar en we schuiven 'r d'r in". Voor de werfarbeiders van Belfast was het allemaal feitelijk ook niet meer dan dat geweest.

    Het verhaal dat de 'Titanic' vanaf het begin gedoemd was ten onder te gaan doet nog altijd hardnekkig de ronde. De oorsprong van die legende ligt hij de nog altijd bestaande tegenstelling tussen katholieken en protestanten in Noord Ierland. De protestantse Noord Ieren, zo vertelt dit verhaal, hadden het schip het officiële nummer 3909 04 gegeven zonder zich - of juist wel - te realiseren dat dit nummer in spiegelschrift, en met wat fantasie, de tekst NO POPE (geen paus) opleverde. Maar nummer 3909 04 heeft nooit iets met de Titanic te maken gehad. Haar bouwnummer bij Harland & Wolff was 401 en haar officiële registratienummer bij het in de vaart komen 131.428. In spiegelschrift leveren deze cijfers geen enkele leesbare tekst op. Toch is het verhaal niet helemaal uit de lucht gegrepen. Toen de Engelse journalist Philip Gibbs (Later Sir Philip Gibbs. In 1912 schreef hij voor Lloyds Weekly News een pamflet over de ramp dat een oplage van ruim een miljoen exemplaren bereikte en in 1972 en 1955 herdrukt werd.) de Titanic vlak voor de tewaterlating van de Olympic bezocht, zag hij hoe de protestantse 'Ulster men' waarvan er veel op de werf werkten, op de romp van de Titanic met grote letters de tekst "The Hell with the Pope" hadden gekalkt. De tekst zou volledig zichtbaar worden zodra de Olympic van de helling was gelopen omdat de schepen vlak naast elkaar stonden. Het was een van de slogans die veel door de protestanten werd gebruikt en neer gekalkt in de arme buurten van Belfast omdat het een slag in het gezicht van de katholieke bevolking was. Een heel andere reden voor het teloorgaan van de Titanic wordt toegeschreven aan het overlijden van een van de arbeiders in de dubbele scheepshuid. De man zou tijdens het aanbrengen van de huidplaten, opgesloten zijn geraakt en ruw aan zijn lot zijn overgelaten. Maar de Titanic had helemaal geen dubbele scheepshuid, alleen een dubbele bodem. Toch werd er lang en hardnekkig over een dode tussen de huidplaten gesproken en geschreven. Ook dit verhaal heeft waarschijnlijk een grond van waarheid. Op de vele foto's die van de gezamenlijke bouw van de Titanic en Olympic bestaan, verschijnt als de Titanic bijna helemaal beplaat is, tussen de twee schepen een bord met een duidelijke vermaning aan het personeel:

    NOTICE: Workmen when getting material out of racks must on no account stand between the plates. Anyone found braking this rule will be instantly dismissed.

    WAARSCHUWING: Werklieden die materialen uit de rekken moeten halen mogen nooit tussen de platen staan. Iedereen die betrapt wordt op overtreding van deze regel wordt onmiddellijk ontslagen.

    Het lijkt alsof deze regel plotseling is ingevoerd. Waarom is niet duidelijk, maar het kan heel goed zijn dat er tussen de voorraad stalen huidplaten, die voor de helling opgesteld stond, een ernstig ongeluk gebeurd is. Het omvallen van één of een aantal van die tonnen zware platen kwam regelmatig voor. Daarbij kan zich een fataal ongeluk hebben voorgedaan. Na de tewaterlating van de Titanic, verdween Lord Pirrie geheel van het toneel. Hij maakte de proefvaart en de maiden voyage van het schip niet mee en werd niet als getuige gehoord in het Engelse onderzoek na de ramp. Dat is wel eens geweten aan de Engelse klassemaatschappij die haar bovenklasse te graag zou beschermen. De werkelijke reden is echter heel eenvoudig. Lord Pirrie werd begin 1912 vrij ernstig ziek en moest in het voorjaar een prostaatbehandeling ondergaan. Pas na maanden kwam hij er weer helemaal bovenop en was nog volop aan het werk voor Harland & Wolff toen hij, op een dienstreis in 1924, aan longontsteking overleed.

     

    20-08-2008 om 12:51 geschreven door lutte  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (5 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.info titanic korte inhoud

    In Belfast, waar de Titanic gebouwd werd, staan voor het stadhuis van de stad twee monumenten broederlijk naast elkaar. Ze herinneren aan ingrijpende gebeurtenissen uit het begin van deze eeuw. Beide monumenten herdenken om het leven gekomen stadsgenoten. Het ene herdenkt de vele slachtoffers van de eerste wereldoorlog, het andere die van de Titanic ramp van 1912. Op het monument voor de Titanic staan de namen van de slachtoffers in volgorde van rang en stand op het monument voor de eerste wereldoorlog staan de gevallenen in alfabetische volgorde. In zes jaar tijd was de wereld ingrijpend veranderd. Mensen die die periode hebben meegemaakt, beschouwden de Titanic ramp dan ook vaak als het begin van die verandering en het einde van een tijdperk.

    De Titanic.

     

    Die periode ligt nu ver achter ons, toch blijft de Titanic ons boeien en, vragen we ons af, waarom? Is het omdat ze op haar eerste reis verging? Dat is wel vaker met een schip gebeurd. Of omdat ze zo groot en luxueus was? In dezelfde periode werden al grotere en meer luxueuze passagiersschepen gebouwd. Of omdat er zoveel mensen bij de ramp omkwamen? De periode tussen de eeuwwisseling en de eerste wereldoorlog is vol met scheepsrampen die duizend of meer slachtoffers eisten. Dat de Titanic nog steeds mensen boeit, ligt waarschijnlijk aan het sterk tot de verbeelding sprekende beeld dat opgeroepen wordt door dit grote schip dat zonk in de nacht. Men kan op zo veel manieren geïnteresseerd zijn in de Titanic, er is voor elke smaak wel iets: het drama dat zich langzaam ontvouwt op het zinkende schip, het menselijk gedrag in bijzondere situaties, de microcosmos van de Engels - Amerikaanse samenleving uit die tijd of eenvoudigweg, terecht of niet, iets willen herbeleven van "die goede oude tijd". In elk geval is de belangstelling voor de Titanic onzinkbaarder dan haar bouwers, eigenaren en opvarenden ooit hebben kunnen vermoeden. Want als er iets duidelijk is, dan is het wel dat de Titanic mensen in hoge mate zal blijven boeien.

    Een van de vele controverses die aan de Titanic zijn verbonden, behelst de namen die de drie zusterschepen zouden krijgen: Olympic, Titanic en Gigantic. Toen het laatste van het drietal in 1914 in gebruik werd genomen had ze de naam Britannic gekregen. Het is dan ook het onderwerp van veel geharrewar geworden of het schip vanaf de planning al Britannic genoemd werd of niet. Bron van de discussie is een boek: 'The Ismay Line', waarin beweerd wordt dat de White Star Line nooit de naam Gigantic zelfs maar overwoog. Maar in een White Star Line perscommuniqué van 1911 wordt uitsluitend gesproken over een toekomstig passagiersschip, de Gigantic. Oud directeur van Harland & Wolff. C. Pounder legde later uit dat de naam werd vervangen door Britannic, omdat men bang was dat het grotere zusterschip van de Titanic bij het publiek wel eens gevoelens van angst zou kunnen opwekken als dat schip de naam Gigantic droeg. In de hele discussie over de naam van het laatste schip komt nooit de verwantschap voor die de drie namen Titanic, Olympic en Gigantic, in de oude Griekse mythologie met elkaar hebben, terwijl die toch zo toepasselijk is. Het waren de reuzenvolkeren de Titanen en de Giganten die de berg Olympus misbruikten om de Goden aan te vallen. Zeus versloeg beide reuzenvolkeren en de berg Olympus bleef ongedeerd. Van het drietal White Star Line zusterschepen, overleefde alleen de Olympic de eerste wereldoorlog en diende haar tijd tot 1935 trouw uit.

    20-08-2008 om 12:49 geschreven door lutte  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (12 Stemmen)


    Archief per week
  • 18/08-24/08 2008

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Foto

    Foto


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs