Over
vreselijke leugens die ons bestaan domineren
Aflevering
6: vrede
Het
allerdodelijkste wapen ooit is de atoombom, hij werd gefabriceerd in
Los Alamos in de VS en getest in de woestijn van New Mexico op 16
juli 1945 om nog geen maand later, op 6 augustus van datzelfde jaar,
gedropt te worden op Hiroshima met in één klap 78.000 doden en
tegen het eind van dat jaar waren dat er door stralingsziekte
140.000. Drie dagen later werd de frats herhaald op Nagasaki met een
onmiddellijk dodental van 27.000, dat tegen het eind van dat jaar
opliep tot 70.000. Uiteindelijk zouden een kwart miljoen mensen
sterven. Deze bommen hadden een kracht van respectievelijk 15 en 20
kiloton TNT maar de 'tsarenbom', amper zestien jaar later getest op
30 oktober 1961, had al een kracht van 50 miljard kilo TNT. Hij
ontplofte op 3000 meter hoogte boven Nova Zembla en deed de ruiten
tot in Finland springen; zijn schokgolf ging drie keer rond de aarde;
de hitte zou tot 100 km ver derdegraads brandwonden hebben
veroorzaakt; de paddenstoelwolk steeg 64 km hoog. (*)
Vrijwel
spontaan is onder de atoommogendheden de afspraak tot stand gekomen
dat atoomwapens nooit gebruikt zullen worden men belooft ze
immers nooit als eerste te zullen gebruiken. Toch worden ze
niet vernietigd en dat zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren, het is
immers 'dankzij' het bestaan van hun dreiging dat er althans
relatieve vrede heerst. Maar dat is nu precies de essentie van de
vloek die op het mensdom rust.
De
wereldvrede is een feit om die ene verschrikkelijke reden dat er geen
alternatief meer voor bestaat, het is namelijk de vrede of de dood
voor alles en voor iedereen tot in de eeuwigheid, het huidige
kernbommenarsenaal (van naar schatting een paar tienduizend
kernkoppen) kan immers alle leven op aarde een groot aantal keer
vernietigen. De wereldvrede is met andere woorden geen toestand die
wij willen, het is daarentegen wel zo dat wij het tegendeel de
algehele dood niet willen omdat wij die uiteraard ook
niet kunnen willen. Wij leven derhalve niet in een toestand
die wij willen en zo zijn wij ook niet langer vrij. Met de vrede
behoort ook de menselijke vrijheid voorgoed tot het verleden.
Het
liefst zouden wij van de kernkoppen af zijn om dan zoals in de goede
oude tijd met de zogenaamde conventionele wapens onze oorlogen lustig
voort te kunnen zetten, met aan een grote omgebouwde biljarttafel in
een veilige schuilkelder diep onder de grond admiraals in uniform die
de aanvalslinies uittekenen en die de bevelen geven, uit te voeren
door dappere ondergeschikten die als zij niet gehoorzamen, de dood
met de kogel krijgen en als zij dat wel doen, een gezamenlijk
monument. Maar die tijd is nu voorgoed voorbij andermaal, omdat
er geen alternatief is voor de vrede.
De
vrede is in wezen een kernbommenvrede. De wil om te vechten is er nog
maar men kan het niet langer en tegen zijn zin laat men het vechten
achterwege. De dreiging echter blijft bestaan en zij kan ook nooit
meer weggewerkt worden. Wij leven onder het juk van toestanden die
ons bedreigen terwijl zij niet eens kunnen bestaan. Hun algemene en
door iedereen voelbare dreiging berust op een even universele angst
die pas weggewerkt kon worden op straffe van de terugkeer van het
reële gevaar zelf want het is ofwel de angst voor de eeuwige dood
ofwel de eeuwige dood zelf terwijl de derde mogelijkheid die van
de tijdelijke hel of het vagevuur er niet meer is omdat de tijd
erop zit, de tijden zijn letterlijk ten einde.
De
vrede die wij kennen is in wezen vals, het is een negatieve, een
diabolische vrede, een vrede die volgt uit een onomkeerbare
conditionering ooit zo gevreesd in de dreiging van het
wereldcommunisme welke nu vanuit een heel andere hoek het mensdom
aan zich onderwerpt. De waarachtige vrede die volgt uit de vrije
keuze van de mens is nu voorgoed een spookbeeld.
(Wordt
vervolgd)
(J.B.,
10 september 2018)
Verwijzingen:
(*)
https://wn.com/discovery_channel_ultimates_explosions_tsar_bomb_segment