Naar een betere wereld met moraalfilosoof Etienne Vermeersch?

D.d. 6 juni 2017 verklaarde Etienne Vermeersch voor de VRT dat alle weldenkende mensen de wens koesteren op een wereld zonder mensen die lijden aan het Downsyndroom. Tot groot ongenoegen van enkele van zijn gespreksgenoten scheerde hij daar zieken en ziekten over dezelfde kam. Een van zijn gespreksgenoten hielp de professor uiteindelijk aan het excuus van een 'ongelukkig gekozen zin', maar de werkelijkheid is heel anders: Vermeersch maakt sinds vele decennia helemaal geen onderscheid tussen zieken en ziekten of tussen plagen en geplaagden. Zo verklaart hij samen met David Attenborough – berucht om zijn publieke uitspraak “Let them starve!” – dat men de hongerlijdende Afrikanen niet van voedsel moet voorzien omdat door die tegemoetkoming het aantal hongerlijders nog zal toenemen. In dezelfde lijn situeert zich zijn mening aangaande het vluchtelingenbeleid waar hij zich schaart achter wie zich inzake asielverlening bedienen van de termen 'aanzuigeffect' en 'ontradingspolitiek'. Een exponent van deze kennelijke ontoereikendheid van het bevattingsvermogen vindt men terug in nazi-Duitsland waar men een logica volgde waarin men het wenselijk achtte om het leven van enkelingen – zieken – op te offeren aan de volksgezondheid als zodanig – opvattingen die overigens dateren van lang voor het bestaan van het Derde Rijk. Het plan om via abortus en euthanasie het lijden uit de wereld te helpen is danig lomp en pervers: zieken wegwerken is geen kunst, elke moordenaar kan het; ziekten bestrijden daarentegen vergt hoogwaardige en doorheen de eeuwen opgebouwde wetenschap, kennis, studie, discipline, training en oefening. De vergelijking van een maatschappij met een mand appelen waaruit de rotte verwijderd dienen te worden, komt in geen geval uit de mond van mensen met kennis van zaken. Maar een zekere groep van mensen blijken erin geslaagd te zijn om hun perverse opvattingen door te drukken: abortus wordt geassocieerd met 'geboorteregeling' alsof het alleen maar een variant was van de aloude anticonceptiva, en euthanasie wordt benoemd als de 'milde dood' alsof het ging om een onderdeel van de palliatieve zorgverstrekking. Ze lijken het nieuwe broertje en zusje in de hedendaagse geneeskunde: de ene heet bijna 'de goede geboorte', de andere heet effectief 'het goede sterven'. Deze vriendelijk klinkende nomenclatuur zou ons, geïnfantiliseerde burgers, totaal doen vergeten dat het in beide gevallen gaat om niets minder dan het doden van medemensen. Abortus is het doden van een kind vooraleer het de baarmoeder verlaat; euthanasie is het doden van een mens die het burgerschap reeds bekomen heeft.

            VERVOLG:

Minister Jambon in het spoor van Ceaușescu?

"Zeg mij na", zo beval men de verdachte: "schild en vriend!" En wie antwoordde: "Skild en friend", werd schuldig bevonden en meteen uitgeschakeld. Zo eenvoudig kon destijds zelfs jan met de pet met een simpele sjibbolet de vijand ontmaskeren en verslaan. De hedendaagse vijand daarentegen werd volstrekt onzichtbaar en zo ook zijn moordwapen: enkele ogenblikken voor de aanslag was hij nog een nette reiziger, zijn wapen een lijnbus. Om maar iets te zeggen, want hij kon om het even wie zijn, zijn wapen om het even wat: waar terreur dreigt, is iedereen en alles verdacht. En niet in het minst de verdachtmaker zelf.

De geschiedenis van de communistische staten en bij uitstek deze van het Stalinistische Roemenië van na de Tweede Wereldoorlog zijn uitnemende illustraties van terreur door de verdachtmaker. Onder het repressieve beleid van Nicolae Ceaușescu (1967-'89) werden burgers ingezet door de geheime staatspolitie onder de feitelijke leiding van diens vrouw Elena en deze klikspanen zorgden ervoor dat de dictator binnenskamers meeluisterde, overigens samen met de van afluisterapparatuur voorziene nieuwe telefoontoestellen, teneinde mensen die het oneens waren met het regime te kunnen opsporen, oppakken en uitschakelen. (1) Ofschoon vandaag mensen alles sowieso op facebook deponeren, wordt ook bij ons in het westen alsnog werk gemaakt van afluisterpraktijken via de nieuwste televisietoestellen welke, zoals intussen iedereen weet, van oren en ogen zijn voorzien. (2)

Niet het verbod van geweld tegen het regime maakt van dat regime een dictatuur: een verbod op het gebruik van geweld kan in ongeacht welk regime legitiem zijn. Wat van een regime een dictatuur maakt, is het verbod op geweldloze kritiek, het verbod om het oneens te zijn met dat regime, het verbod op een eigen mening en een eigen partij, het verbod op een andere mening dan die van de dictator of dus de afwezigheid van democratie.

Een regime is ondemocratisch van zodra het principe van de scheiding der machten niet langer geëerbiedigd wordt: de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht concentreren zich dan in een en dezelfde instantie, wat wil zeggen dat de gezagsdragers recht spreken over zichzelf. Uiteraard kunnen zij dat niet geloofwaardig doen, wat wil zeggen dat er van recht geen sprake kan zijn. In feite vindt men een gelijkaardige perversie waar de controleur en de gecontroleerde niet onderling onderscheiden zijn want precies zoals niemand geloofwaardig recht kan spreken over zichzelf, kan ook niemand zichzelf controleren.

Miljoenen mensen die de Roemeense dictatuur meemaakten, zijn nu nog in leven en zij kunnen getuigen van de verschrikkingen ingevolge die geïnstitutionaliseerde argwaan, de algemene paranoïa en de absolute onmogelijkheid van intermenselijk vertrouwen onder de repressie van Ceaușescu. Bij uitstek de Roemeens-Amerikaanse filosoof Costica Bradatan heeft over deze problematiek diepgaande en waardevolle artikels en boeken gepubliceerd, alsook de dissidente Nobelprijswinnares voor de Literatuur 2009, Herta Müller, afkomstig uit het Banaat. (3)

Roemenië, de Sovjet-Unie, het regime van Nazi-Duitsland: geen zinnig mens wenst een herhaling van deze door wantrouwen onleefbare maatschappijvormen, onmachtig tot regeren en daardoor contraproductief vanuit een wereldvreemde zelfingenomenheid en onbekwaamheid. Edoch, uitgerekend deze ondeugden hebben samen met het populisme vandaag ook het westen besmet en reeds kijken we aan tegen exact hetzelfde onverstand waar ministers van bij ons het hebben over “mensen die het niet goed menen met onze gemeenschap” (4) en dus mensen die niet akkoord zijn met onze maatschappijvorm. Andermaal: niet het verbod van geweld tegen het regime maakt van dat regime een dictatuur maar wel het verbod op geweldloze kritiek, het verbod om het oneens te zijn met dat regime.

(Jan Bauwens, Serskamp, 5 juni 2017)

Verwijzingen:

(1) https://nl.wikipedia.org/wiki/Nicolae_Ceau%C8%99escu#Onderdrukking

(2) “The CIA and FBI are conducting a joint investigation into one of the worst security breaches in CIA history, which exposed thousands of top-secret documents that described CIA tools used to penetrate smart phones, smart televisions and computer systems.” Zie: http://www.cbsnews.com/news/cia-fbi-on-manhunt-for-leaker-who-gave-top-secret-documents-to-wikileaks/

(3) Zie bijvoorbeeld: http://bostonreview.net/books-ideas/costica-bradatan-herta-muller-cristina-double, alsook: Costica Bradatan: https://www.theglobeandmail.com/arts/books-and-media/review-the-appointment-by-herta-muller/article4306975/ en: Dying for Ideas: The Dangerous Lives of the Philosophers.

(4) http://www.knack.be/nieuws/wereld/jambon-wij-zij-verhaal-bestaat-maar-zij-is-niet-de-moslimgemeenschap/article-normal-861623.html .

Over de verzekerde oude dag

De uitstoting van ouderlingen door de rest van de maatschappij is een symptoom van een ernstige ziekte die het westen in de jongste decennia in een wurggreep houdt. Wie de stelling dat ouderlingen uitgestoten worden, geïllustreerd wil zien, hoeft maar eens een zogenaamd zorgcentrum voor ouderen binnen te stappen. Hij zal zich daar kunnen vergewissen van twee zaken die op het eerste gezicht elkaar lijken tegen te spreken doch die bij nader toezien evengoed samengaan als de hypocriete beleefdheidsregels dat doen met de pikorde.

Een eerste vaststelling is uiteraard het feit dat de ouderen “alles hebben wat ze nodig hebben” – waaronder dient verstaan te worden: “alles wat nodig is om te overleven”. Maar een tweede feit – een zaak die echter heel wat moeilijker vaststelbaar is – verraadt dat het eerste feit eigenlijk slechts een dekmantel is voor het ongeluk waaraan kennelijk vrijwel alle ouderen ten prooi zijn. Hun wordt immers gezegd dat ze alles hebben wat ze nodig hebben terwijl ze zelf maar tot de ontdekking moeten komen van het weinig benijdenswaardige van deze toestand welke best vergelijkbaar is met de situatie van wie levenslang moeten zitten voor moord met voorbedachte rade.

Mensen die beroepshalve in zorginstellingen voor ouderen werken, kunnen getuigen dat slechts uitzonderingen in staat zijn om te berusten in de wetenschap dat zij door de samenleving veroordeeld werden, want veroordeling is de enige term die in staat is om de betekenis van sociale uitstoting enigszins weer te geven. Quasi alle ouderen in zorginstellingen hebben een leven van hard labeur achter de rug en dankzij die zelfopoffering zijn hun kinderen vaak bijzonder welstellend. De ouderen vragen zich dan ook af of het dan een misdaad is zo hard gewerkt te hebben, daar zij zich dan toch gestraft weten met dit bizarre levenseinde, want als zij dit pand verlaten, gaat het richting ziekenhuis, zo niet onmiddellijk richting laatste rustplaats.

Het antwoord op de vraag wat zij dan misdaan hebben om voor het merendeel van de tijd heel alleen in een kamertje opgesloten te moeten zitten wachten op de dood, luidt dat zij er in hun leven niet in geslaagd zijn om de wereld rechtvaardig te maken. Onrecht immers maakt dat zij gestraft worden voor een kwaad dat door anderen wordt begaan. Een kwaad, of is het een ziekte?

Het is een bekend gegeven – of is het alleen maar een geloof? – dat alle dieren zorg dragen voor hun jongen terwijl alleen mensen ook nog zorg dragen voor hun ouders wanneer die behoeftig worden – of althans blijken zij daartoe in staat. Maar niet alleen voor ouderen wordt zorg gedragen, ook mensen die om andere redenen dan de ouderdom behoeftig zijn, genieten van wat men een zekere solidariteit zou kunnen noemen. En nu komt de kat op de koord, want de solidariteit die ons van de dieren lijkt te onderscheiden, is geen gevolg van de goede inborst die sommigen wel eens toeschrijven aan het zogezegd moreel superieure wezen mens – zij is een loutere uitbreiding van de egoïstische zorg voor zichzelf, zij is als het ware een kind van het verzekeringswezen dat men bedacht heeft om zich te kunnen redden in geval van pech: ikzelf, jij, ongeacht wie en dus elke burger.

Het zal intussen duidelijk wezen dat hetgeen waartegen men zich verzekerd heeft, de hongerdood is of het overlijden ingevolge nog een ander kwaad dat voortkomt uit de ouderdom, en dat is inderdaad heel wat. Maar het mag even klaar zijn dat van het verzekeringswezen dan ook niets meer verwacht kan worden dan die tegemoetkoming aan elementaire behoeften of dus de mogelijkheid tot overleven. Tegen eenzaamheid verzekert men zich nimmer, erkenning kan niemand kopen, het gratuite gesprek met een vriend is niet inbegrepen in de prijs van het logement en waar dankzij de eigen hoge sponsoring alsnog aan deze behoeften wordt voldaan, beseft men heel goed dat de aandacht welke men ontvangt, niet meer dan koopwaar is.

De ernstige ziekte die het westen in de jongste decennia in een wurggreep houdt, is de illusie dat met geld alles te koop is. Het is de vergissing van wie geloven dat de ganse werkelijkheid stoffelijk is en derhalve in bezit kan worden genomen. Het is de hardnekkige blindheid voor het feit dat in wezen niets van waarde, koopwaar kan zijn én dat het herleiden van al het waardevolle tot koopwaar, de doodsteek is voor al wat leeft. Die waanzin in kwestie zorgt er ook voor dat wij geloven dat wij ons met geld kunnen ontdoen van mensen die niet langer renderen, zonder dat dit moord hoeft te heten. Maar tot spijt van wie het benijdt: het is moord, het is erger nog dan moord, het is immers de doodstraf – al werd zij ook hier omgezet tot levenslang.

(J.B., 28 mei 2017)

In de reeks

Hedendaagse Vlaamse schrijvers

Nieuwe uitgaven 2017

Ludo Noens

“Het Jeanne d' Arc-syndroom”

Voor meer informatie, zie:

http://www.bloggen.be/ludonoens/

Over vervreemding:

aldus verslindt de dood het leven

Ooit bestond het enige streven van een kleermaker erin om comfortabele en mooie kleren te maken, de wens van een leraar was de maximalisatie van de kennis en de kunde van zijn leerlingen en de landbouwer wilde alleen maar het dorp van gezond voedsel voorzien: dit was het geval in de periode voorafgaand aan het tijdperk van de verloningssystemen. Er bestaan op aarde overigens nog steeds enkele kleine, geldloze maatschappijen.

Sinds onze arbeid niet meer slechts in functie staat van wat wij effectief voortbrengen maar tevens gericht is op het ontvangen van een loon — hetzij van klanten, hetzij van een werkgever — is onze doelstelling in feite gespleten: wij werken niet slechts om met onze arbeid iets voort te brengen, wij werken tevens om er zelf nog een loon aan over te houden. Er bestaat nu een toenemende druk D om meer oog te hebben voor wat wij zelf overhouden aan onze voortbrengselen, zodat zij aan kwaliteit inboeten in de mate dat we er meer willen aan verdienen.

Een nog ernstigere consequentie van de splijting van onze werkdoelstellingen, is dat het loonsysteem aan de werkgever de macht geeft om de aanvankelijke werkdoelstellingen van de arbeider te perverteren: als hij dat wil, dan kan een schoenfabrikant zijn arbeiders verplichten om minderwaardig schoeisel te maken, de staat kan leraren en journalisten opleggen om leugens te verspreiden en de farmaceutische industrie kan verloningen van artsen afhankelijk maken van een voorschrijfgedrag dat niet perse de gezondheid van de patiënten prioritair stelt maar bijvoorbeeld wel de verkoop van pillen.

Met andere woorden vervreemdt de verloning de arbeider van zijn product: de arbeider wordt een werktuig in handen van zijn werkgever en zelf is hij niet langer meester over wat hij maakt. Indien Armand Pien zich had verzet tegen het bevel van minister Miet Smet om een vals weerbericht te maken ten tijde van de ramp in Tsjernobyl in 1986 , dan was hij meteen weerman af geweest, zoals precies dertig jaar later, in het land van Voltaire — de verdediger bij uitstek van de vrije meningsuiting en het vrij onderzoek — weerman Philippe Verdier werd ontslagen omdat hij de heersende theorie over de opwarming van de aarde tegensprak.

Conditionering van de arbeider door de werkgever kan bestaan in de koppeling van zijn arbeid aan een loon maar ook andere vormen zijn mogelijk. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat de klant betaalt voor een product dat hem alleen maar een illusie oplevert en dan koopt hij als het ware iets waarbij alleen de verkoper baat heeft. Voor de hand liggende voorbeelden uit de misdaadwereld zijn de illegale en de legale drugshandel waarbij de verkoper rijk wordt door de verkoop van drugs, drank of tabak terwijl de koper er een eerste keer voor betaalt met geld en een tweede keer met zijn gezondheid. Echt angstaanjagend wordt het pas waar zich eenzelfde scenario voltrekt op het ogenblik dat iemand bij een officiële instantie om medische bijstand verzoekt en daar afhankelijk gemaakt wordt van verslavende middelen zonder ook maar het minste genezende effect. Het product kost geld terwijl het de koper na de koop nog een keer verarmt omdat het een illusie is, een leugen, een nepmiddel of zelfs een vergif. Aangezien in deze gevallen de klant — als misleide of als verslaafde — als het ware de werkgever is — klant is immers koning — terwijl de producent door de koper in feite in de rol van misleider geduwd wordt daar zijn bestaan dan toch van zijn winst afhankelijk is, zijn de beide partijen hier in feite de speelbal van een autonoom en anoniem mechanisme dat volstrekt zinloze macht verwerft over individuen die in dit spel op de koop toe van hun wil worden beroofd: de koper wordt afhankelijk van het verkochte product tabak en de verkoper wordt afhankelijk van de verkoop ervan in zijn tabakswinkeltje maar uiteindelijk is geen van beide in staat om zijn rol in dit spel te rechtvaardigen omdat de ene zijn brood verdient met het berokkenen van kwaad aan de andere die daar krachtens zijn koop ook schijnbaar vrijwillig mee instemt. In werkelijkheid gaat het om een autonoom systeem waarmee geen enkele wil meer gemoeid is, een systeem dat zoals een kankergezwel energie onttrekt aan alles wat er omheen leeft, zonder daar iets voor terug te geven.

Al te zeer wordt als vanzelfsprekend aangenomen dat geen mens die bij zijn zinnen is ook maar iets zou ondernemen dat tegen zijn eigen belangen ingaat omdat al te dikwijls over het hoofd wordt gezien hoezeer in al onze activiteiten allerlei vormen van zinsbegoocheling in het spel zijn. De ene strooit de andere zand in de ogen maar gaat het bijvoorbeeld om drugs en andere verslavingen dan zal de bedrogene op den duur helemaal niet meer klagen doch gaan vragen om nog meer zand en zinsverbijstering. Het van nature luie dier volgt met de pijnstillersmentaliteit in de lijn van het sentiëntisme de weg van de geringste weerstand en die kan pas onderbroken worden door het optreden van niet langer behandelbare pijn welke tot onmiskenbaar doel heeft om de aantasting van een objectief goed onder de aandacht te brengen.

De miskenning van het objectief goede is door de opkomst en het zich wijd en teugelloos verspreiden van een ondoordacht relativisme een bijzonder dringend probleem geworden. Waar een staat haar landbouwers verplicht om de helft van hun oogst te vernietigen onder het voorwendsel dat aldus de marktwaarde van die producten zal verdubbelen, waarbij men dan geheel verkeerdelijk doet alsof er helemaal niets verloren gaat, is het niet te verwonderen dat de boeren suïcidaal worden: de reële waarde van de producten wordt met hun marktwaarde geïdentificeerd, waarbij de manipulatoren ons de illusie trachten op te dringen dat niemand hier ook maar enig nadeel bij ondervindt, met het argument dat de niet vernietigde helft van de oogst nu twee keer zoveel waard geworden is. Uiteraard zou het waanzin zijn om te geloven dat de resterende helft van de oogst nu twee keer zo voedzaam zou geworden zijn of dat men er dubbel zoveel monden zou kunnen mee voeden: de gestegen marktwaarde is geheel artificieel. Indien de vernietiging van voedsel dit voedsel echt waardevoller zou maken, dan zou vernietiging als zodanig volstaan om de rijkdom te laten toenemen. Men hoeft echter geen economie gestudeerd te hebben om de valsheid van dergelijke theorieën onmiddellijk te kunnen inzien. Als geluk een zaak is van sociale vergelijking, dan volstaat het inderdaad dat ik de rijkdom van mijn buurman vernietig teneinde mijn eigen geluk te vermeerderen, maar de zaak is dat aan een dergelijk geluk geen enkel objectief goed kan gekoppeld worden. Het verzeilen in dergelijke relativismen is rampzalig zonder meer; het is het bezwijken onder de hoger genoemde druk D, het is het toegeven aan concurrentie door het als norm te stellen.

In de veronachtzaming van objectieve waarden schuilt een miskenning van de objectieve werkelijkheid en een blindheid voor wat vaak “la résistance du réel” wordt genoemd. Het relativisme kan danig verzeilen in een intellectueel spel dat de relevantie van zijn beweringen verloren gaat, de band met de realiteit bestaat niet langer omdat het objectieve geloochend wordt. In de moraal wordt het goede gelijkgesteld aan datgene waarbij men zich goed voelt, men verkrijgt een sentiëntisme, zoals bij Peter Singer, en de vraag naar wat werkelijk goed is, wordt als irrelevant beschouwd en als essentialistisch van de hand gedaan: de indruk, de impressie wordt belangrijker geacht dan het feit en wordt zelf tot ultiem feit verklaard. Het goede gevoel is waar wij moeten naar streven en het wordt algauw bereikt met illusie en bedrog; het sluipt naar binnen in de gezondheidszorg met de pijnstillers en met de symptomatische behandeling van al dan niet vermeende kwalen. Algauw neemt het bedrieglijke biotoop van het internet de plaats in van onze natuurlijke biotoop die opgeofferd wordt aan de schone schijn van facebook; gezichten verbergen zich achter maskers; hoe men bij anderen overkomt, wordt belangrijker geacht dan hoe men in werkelijkheid is omdat men zijn bestaan uitsluitend van die relatie met anderen afhankelijk acht — wat in feite een tekenend symptoom is van het verdwijnen van de relatie tussen de mens en zijn schepper. Het 'ik' voelt zich absurd of zonder grond waar het in zijn bestaan en in zijn waarde niet langer door derden bevestigd wordt omdat het zelf zijn ultieme bestaansgrond loochent — wat het dan alweer doet in de waan aldus de door god opgelegde beperkingen naast zich neer te zullen kunnen leggen.

Het afhandig maken van de macht die individuen hebben over zichzelf, en het aanwenden van die macht tegen het belang van deze individuen in en in het belang van wie deze macht ontvreemden, wordt handel genoemd en gebeurt stelselmatig en met de grootste vanzelfsprekendheid in elk maatschappelijk systeem dat van de natuur vervreemd is. Er ontstaat dan een kloof tussen het ware en de schijn waarbij de wereld van de schijn een onweerstaanbare drang vertoont om de ware werkelijkheid van haar levenskracht te beroven en vervolgens die levenskracht in de eigen dienst te stellen — een beetje zoals vampieren doen, die doden zijn die alsnog verder lijken te leven door het bloed van de levenden te drinken. Kapitaalkrachtige maatschappijen maken het zaad van de gewassen die voedsel voortbrengen onvruchtbaar teneinde het de landbouwers onmogelijk te maken een deel van de oogst als eigen zaaisel op te sparen voor het volgende jaar: de boeren zien zich dan genoopt om telkenjare genetisch gemodificeerd zaaisel te gaan kopen bij de betrokken patenthouders, waarvan zij in hun productie geheel afhankelijk worden. Deze kapitaalkrachtigen slagen er op die manier in om de vruchtbaarheid uit het leven zelf te distilleren en ze te injecteren in het levenloze geld dat zij bezitten en dat, ingevolge deze vreselijke vorm van chantage, een schijn van vruchtbaarheid krijgt: door het van zich afhankelijk maken van de boeren, gaat dat kapitaal immers renderen, het lijkt vruchten af te werpen en meer geld voort te brengen, ja, het geld zelf lijkt vruchtbaar geworden, het lijkt tot leven gekomen te zijn. De tragiek bestaat er uiteraard in dat deze illusie wordt gevierd en geprezen ten koste van het werkelijke leven zelf: aldus verslindt de dood het leven.

(Jan Bauwens, 15 mei 2017)

Over hypertensie en inquisitie

Onlangs blokten de kranten dat kortslapers langer leven (1) en zo probeerden heel wat mensen hun slaapgedrag te wijzigen. Fout, zo bleek ook uit later onderzoek want, naast het ontbreken van een algemene norm, vloekt het hier in het geding zijnde euvel der inductie met de logica: uit een correlatie mag niet zomaar besloten worden tot een causaal verband. Uit het samengaan van kort slapen en lang leven volgt niet dat het ene het andere veroorzaakt en dan blijft het nog de kwestie of men niet willekeurig de oorzaak met het gevolg verwisselt. Uiteraard recupereren gezondere mensen sneller: hun goede gezondheid ligt aan de basis van zowel de geringere slaapbehoefte als de hogere levensverwachting. Althans voor een deel om dezelfde reden leven sporters alsook gestudeerde mensen langer. Zieken sporten immers zelden en ook studeren is voor hen problematisch: die gemiste kansen staan de beter betaalde job en de goede zelfzorg in de weg. De lagere levensverwachting van mensen met hypertensie is een verhaal dat niet helemaal past in dit stramien maar er zijn wel raakpunten.

De bloeddruk is de druk van het bloed op de slagaders die uitmonden in de haarvaten. Een zich bij elke hartslag herhalende maximale druk – de 'bovendruk' — wordt gevormd door de samentrekkingen van de linker hartkamer die het bloed doorheen de hoofdlichaamsslagader perst. Tussen die samentrekkingen in, is de druk niet nul maar minimaal — de 'onderdruk'. De zogenaamde haarvaten zijn in feite vijf tot tien keer dunner dan een haar en soms zo dun dat er slechts één bloedcel tegelijk doorheen kan maar zij kunnen allemaal samen meer bloed bevatten dan de slagaders en de aders samen. Waar nodig kunnen (onder invloed van hormonen) haarvaten uitgroeien tot aders, bijvoorbeeld om een vernauwing te omzeilen in het hart of om tegemoet te komen aan de veranderde noden van de spiercellen van beginnende sporters.

De bloedsomloop, waarbij onder meer levensnoodzakelijke stoffen naar alle lichaamscellen worden vervoerd, blijkt bijzonder complex en niet te herleiden tot louter oorzakelijkheidsverbanden. Weliswaar gaat de hartslag vooraf aan het transport van het bloed naar de cellen maar tegelijk is het de noodtoestand in de cellen die deze bloedstroom op gang houdt of versterkt. Cellen zijn immers niet louter bouwstenen: zij worden dat pas door het gebouw zelf dat zij samen tot stand brengen en in stand houden. Vele burgers vormen samen een maatschappij maar het is op haar beurt de maatschappij die hen tot burgers maakt. Levende relaties blijken complexer dan louter stoffelijke en in de zogenaamde terugkoppelingsmechanismen speelt ook iets dat men soms benoemt als 'doeloorzakelijkheid'. En zo is het de nood aan bouw- en voedingsstoffen en vooral de dringende nood aan zuurstof die het transport ervan vereist en die derhalve ook de bloedstroom en de bloeddruk aanstuurt welke ervoor zorgen dat de gevraagde stoffen tot in de haarvaten komen waar ze dan aan de cellen afgeleverd worden.

Het meest dringend is de nood aan zuurstof: zoals wij onze ademhaling niet kunnen blijven inhouden totdat wij bewusteloos neervallen, zoals wij dan naar adem snakken en gaan spartelen, zo ook snakken onze lichaamscellen elk apart naar zuurstof en via allerlei ingewikkelde systemen dwingen zij ons organisme om deze zuurstof via het bloed tot bij hen te brengen — als dit niet snel genoeg gebeurt, porren zij onder meer het hart aan en verhogen zij de bloeddruk om het bloed krachtiger doorheen de haarvaten tot bij hen te persen.

Zonder bloeddruk was er geen bloedtransport en de bloeddruk varieert naargelang de noden — tenminste als men gezond is en als de omstandigheden normaal zijn. Inspanning doet de bloeddruk stijgen en die stijging is normaal omdat inspanning het zuurstof- en voedselverbruik van de cellen opdrijft. Maar soms is een bloeddrukstijging een symptoom van ziekte. Vindt men de ziekte in kwestie echter niet, dan oordeelt men vaak dat de hoge bloeddruk zelf de ziekte is: 'essentiële hypertensie'. Teneinde te kunnen ontkomen aan de nadelen van die hoge druk, gaat men dan (in de regel met pillen) sleutelen aan allerlei regelsystemen om die druk naar beneden te krijgen.

Dat men hier nogal kort door de bocht gaat, zal zelfs iemand zonder enige medische kennis terecht opmerken: uit het feit dat men bij essentiële hypertensie de onderliggende aandoening niet vindt, mag men niet besluiten dat er helemaal geen aandoening is. Een abnormaal hoge bloeddruk mag dan al gevaren inhouden: misschien heeft het lichaam wel een goede reden om die druk op te drijven en dan zou het doen zakken van de druk wel eens gewisse rampzalige gevolgen kunnen hebben. Het is niet omdat men een gevaar niet ziet, dat het ook afwezig is, temeer daar een verhoogde druk terecht als een waarschuwing ervaren wordt. Als de lichaamscellen in zuurstofnood geraken zónder een verhoogde druk, dan kunnen zij wel niets anders doen dan die druk opdrijven teneinde niet af te sterven en dikwijls zijn hersencellen in dat geval, bijvoorbeeld bij aderverkalking. Doorbloeding is immers zowel van de bloeddruk als van de weerstand afhankelijk. Remt men dan de bloeddrukstijging, dan wordt het bloed niet meer met de aanvankelijke kracht naar de organen geperst. Is de sterke toename van dementie welke dikwijls samengaat met aderverkalking overigens te wijten aan de hoge bloeddruk zelf, zoals dikwijls wordt aangenomen, of is de verhoogde bloeddruk daarentegen een laatste redmiddel van het lichaam, een poging om alsnog het bloed in de hersenen geperst te krijgen — zodat de aanwending van antihypertensiva hier in feite dementie in de hand werkt? Zou het met andere woorden dan niet zo kunnen zijn dat bij bejaarden die antihypertensiva slikken, aldus ongewild verhinderd wordt dat het bloed in voldoende mate in de cellen en in de organen geperst wordt?

Een artikel verschenen in Huisarts en Wetenschap (2) stelt alvast dat bijvoorbeeld voor 80-plussers andere normen inzake gewenste bloeddrukwaarden moeten gelden omdat zij een ouder en dus een ander gestel hebben dan jonge mensen. Meer bepaald wordt in het artikel gezegd dat ouderen met een hogere bloeddruk beter af zijn, precies omdat die hogere bloeddruk in functie staat van een betere perfusie van de organen. “Ouderen hebben een hogere perfusiedruk nodig om het functioneren van hun organen op peil te houden”, zo wordt gesteld, en dit in functie van “spierkracht, nierfunctie en cognitie”.

Deze gegevens doen alvast vraagtekens rijzen bij de klaarblijkelijke vlotheid waarmee heel wat artsen antihypertensiva voorschrijven en ook de kennelijke veranderlijkheid van de bloeddruknormen zet grote ogen. Die twijfel wordt bovendien versterkt door een niet onaanzienlijk aantal onfrisse praktijken in de geschiedenis van de geneeskunde. (3) Het wekt overigens geen verwondering dat de middel-doelomkering die eigen is aan het kapitalisme, ook de relatie tussen de zieke mens en de farmaceutische industrie heeft aangetast. Deze tijden zijn allerminst goddeloos, de theologie werd vervangen door de heilige wetenschappen en de nieuwe clerici heten nu medici. De prikkelbaarheid van huisartsen voor patiënten die ook al eens bij 'dokter Google' hun licht opsteken, doet overigens niet geheel onterecht denken aan de inquisitie en aan de tijd toen de kerk het volk verhinderde om de bijbel te lezen.

(J.B., 12 mei 2017)

Verwijzingen:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Bloeddruk

https://nl.wikipedia.org/wiki/Haarvat

https://nl.wikipedia.org/wiki/Slagadersysteem

(1) Zie bijvoorbeeld het artikel getiteld “Vrouwen die 5 tot 6,5 uur slapen, leven langer” van Mirjam Van Immerzeel in CEO me d.d. 1 oktober 2010: http://www.ceome.nl/vrouwen-die-5-tot-65-uur-slapen-leven-langer/

(2) Huisarts en Wetenschap, jaargang 2012, nummer 8:346-347: https://www.henw.org/archief/printartikel/id5033-bloeddruk-bij-ouderen-mag-het-iets-hoger-zijn.html

(3) Zie bijvoorbeeld: Ivan Illich, Medical Nemesis (1976) ISBN 0-394-71245-5 (vertaling naar het Nederlands door D. L. Uyt den Bogaard : Grenzen aan de geneeskunde: het medisch bedrijf — een bedreiging voor de gezondheid? Bussum: Wereldvenster, 1975.

(Zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Ivan_Illich ).

De strijd om vrijheid

Oorlog en belegering zijn wrede toestanden die de vrijheid kortwieken maar repressie is dat vaak des te meer omdat dan de vrijheidsberoving quasi onzichtbaar is en omdat de malaise zich bij de massa als het ware in het voorbewuste ophoudt en geheel miskend of door sommigen zelfs ontkend wordt.

Een voorbeeld hiervan is de repressie uitgeoefend door de hormonenmaffia sinds de moord op veekeurder Karel Van Noppen intussen tweeëntwintig jaar geleden.

Het gevaar en de dreiging worden miskend doordat de repressie zich pas hoeft te manifesteren op het ogenblik dat een veekeurder het aandurft om de wet toe te passen en de hormonenhandelaars te beboeten. Zolang alle veekeurders de andere kant op kijken, gebeurt er immers schijnbaar helemaal niets en lijkt het voor de outsider wel alsof er ook niets aan de hand is. Onnadenkende buitenstaanders geloven zelfs dat zij mogen beweren dat het nu ook weer zó erg niet is en zij argumenteren dat er tenslotte in al die tijd slechts één veekeurder werd vermoord, alsof de moord een uitzonderingstoestand betrof, een ongeluk haast.

Edoch, het is niet op het ogenblik van de moord dat de repressie plaatsgrijpt: de moord is slechts een manifestatie van de repressie maar deze misdaad zal zich gewis herhalen tegen elke veekeurder die zijn job naar behoren uitoefent. De repressie zelf is een ononderbroken voortdurende toestand en een uitputtingsslag voor wie zich er tegen verzetten. Een maffia verhindert op elk ogenblik dat volksgezondheid haar werk doet zodat een winstgevende hormonenhandel kan blijven floreren en wij in het ongewisse blijven over het feit dat wij kankerverwekkend voedsel naar binnen werken. Als morgenvroeg een veekeurder in de voetsporen van dr. Van Noppen treedt, dan zal ook hij worden vermoord en dat wil zeggen dat sinds tweeëntwintig jaar het naar behoren volbrengen van zijn dagtaak voor elke veekeurder niets anders inhoudt dan een gewisse dood.

Het dulden van die repressie betekent met andere woorden dat onze Belgische wetgeving niet langer van kracht is: het is voortaan de betrokken maffia die de wet stelt. Men heeft zich neergelegd bij de eisen van de hormonenmaffia die van onze voedselinspectie een lachertje maakt en van burgerrechten is derhalve helemaal geen sprake meer. De staat betaalt de veekeurders voor hun dienst aan een maffia die de staatsdoeleinden tégenwerkt. De strijd die Van Noppen voerde was daarom niet slechts een strijd voor gezond voedsel, zoals al wie gebukt gaan onder de repressie wel graag zouden geloven omdat zij aldus het eigenlijke kwaad verdoezelen: Van Noppen was een vrijheidsstrijder zonder meer.

De zaak Van Noppen brengt voorbeeldig een welbepaalde vorm van repressie aan het licht. Maar belangrijk hierbij is het inzicht dat het falen van de staat om de wetten te handhaven niet slechts een specifiek geval betreft — in casu dat van de hormonenhandel — omdat dit falen in wezen met het onderwerp van de repressie niets te maken heeft doch met de repressie als zodanig. Wie nog geloven in de rechtsstaat moeten derhalve niet komen aandraven met het excuus dat het staatsapparaat hier weliswaar een steek laat vallen terwijl het verder prima werkt: het feit dat men dit specifieke euvel niet kan bestrijden, bewijst helaas dat men in ongeacht welk geval de trappers kwijt is.

Onze wetten constitueren onze vrijheid maar het zijn helaas niet langer onze wetten die van kracht zijn en onze vrijheid wordt derhalve helemaal niet meer gewaarborgd. Wij moeten immers vrezen voor nieuwe en veel meer meedogenloze 'straffen' dan deze die onze vrijheden moeten verzekeren en die nieuwe straffen — in feite sancties in de vorm van afrekeningen — bekrachtigen verborgen wetten welke aan criminelen principieel alle macht over ons bestaan verschaffen. De staat is verleden tijd, onze vrijheid is fictief, de burger is een vogel voor de kat.

Bij repressie door criminelen zijn de nieuw gestelde wetten ongeschreven en geheel verborgen maar zij zijn gekend vanwege het feit dat wie ze overtreden, er het leven dreigen bij in te schieten. Er zijn geen beschuldigingen, er zijn geen processen, het gaat om een door misdadigers opgedrongen wetmatigheid die zonder rede en zonder waarschuwingen werkzaam is zoals de natuur zelf met haar recht van de sterkste. Wie weigert halt te houden voor een afgrond, stort in de diepte en op analoge wijze wordt de veekeurder die het hormonengebruik beteugelt, met kogels doorzeefd. Criminelen creëren afgronden hier en afgronden daar en de burgers dienen er maar achter te komen hoe alles werd hertekend, precies zoals ooit aan de wieg van de eerste beschavingen, de natuurwetten werden hertekend. De bewegingsvrijheid werd andermaal aan banden gelegd, wij zijn geëvolueerd van een mens die rekening houdt met de wetten van de natuur naar een burger die rekening moet houden met de wetten van de staat en tenslotte zijn wij verworden tot een gijzelaar van een door criminelen gehackt staatsapparaat. Dat staatsapparaat zelf wordt vooralsnog getolereerd omdat het tenslotte de onmisbare grondstof blijft zonder welke anders álles in elkaar zou storten, maar een lang leven kan het uiteraard niet meer beschoren zijn.

Hormonen zijn nefast voor onze gezondheid, ze zijn een sluipend gif dat ons vroeg of laat de rekening voorschotelt. Statistisch gezien gaat de volksgezondheid er een aantal procenten op achteruit, maar heel concreet manifesteert zich de werking van het gif in het verschijnen van een tumor — een gezwel in altijd iemands lichaam: een zieke ouderling en even vaak een kind. Criminelen van de hormonenmaffia verwerven rijkdom door op de genoemde manier wat van onze volksgezondheid af te knabbelen: het doden van onschuldige mensen maakt hen rijk. Hetzelfde doen de criminelen van de illegale drugsmaffia — voor de slachtoffers van de legale drugs zijn onze politici verantwoordelijk (en in een democratie de burgers zelf). En dan is er nog de pervertering van talloze sectoren die aanvankelijk bedoeld zijn voor ons aller welzijn: de uitbuiting in de marge van de geneeskunde en de farmaceutische industrie, de vele doden in het verkeer, het zich opstapelende afval ingevolge roekeloze overconsumptie, het onrecht van ondeugende economische stelsels en politieke systemen...

Alle aandacht inzake repressie verdient ook de daaraan inherente frustratie bij diegenen die onder de verdrukking gebukt gaan. Het leed van de frustratie bestaat uit het dulden van vaak ten hemel schreiend onrecht en het vooralsnog aanvaarden van onbevredigde fundamentele verlangens. Dit alles is verborgen en onzichtbaar maar het is alles behalve afwezig, het is zoals een lading dynamiet die slechts één vonk behoeft om tot ontploffing te komen. Indien de Franse verkiezingen op 7 mei 2017 andere resultaten hadden gehad, dan kon men er zeker van zijn dat diezelfde avond nog Parijs en onmiddellijk daarop ook de rest van Europa in de fik had gestaan. De vernietigende kracht van de ontlading weerspiegelt de ernst van de repressie en bekende illustraties daarvan vormen het uitbreken van de Franse revolutie (1789), de val van de Tsaren (1917) en de lynchpartij op de Roemeense dictator Ceaușescu en zijn vrouw (1989).

Wie niet zelf onder repressie hebben geleden, kunnen zich slechts moeilijk een idee vormen van de impact daarvan omdat de toestand waar het om gaat van buiten af vaak helemaal onzichtbaar is. De angst die een volk in zijn greep kan houden, kan vaak alleen maar ontwaard en begrepen worden als men eerst weet heeft van een aan de gang zijnde repressie en zolang dat niet het geval is, blijft ook die angst zelf verdoken en waar hij zich alsnog verraadt, heeft men dikwijls het raden naar zijn gronden. De geschreven wetten geven derhalve geen uitsluitsel over de aard van een samenleving, zij vormen dikwijls slechts de façade terwijl men naar de eigenlijke wetten die ongeschreven zijn, onzichtbaar voor buitenstaanders doch dwingend, bijna altijd het raden heeft. Er bestaan geen universiteiten waar men kant en klaar uit de doeken doet hoe de geschiedenis in elkaar steekt, hoe de burgers van een land of een volk functioneren, waarom ze zo handelen en niet anders, wat hun motieven zijn, hun toekomstbeeld, hun angsten en verlangens. Vandaar dan ook het groteske van de geleerdheid in het licht van een quasi irrationele werkelijkheid die haar geheimen nimmer prijsgeeft aan buitenstaanders, observatoren en commentatoren. Enkel in een organische verbondenheid met zijn omgeving, kan er sprake zijn van gewaarwording, voeling, kennis en een zekere vorm van greep of begrip.

Repressie is in de huidige wereld de regel, het ontdekken en achterhalen ervan is een levenswerk, het bestrijden een meestal onmogelijke zaak. Maar hier kan vooralsnog niemand naast kijken: de koeien die het platteland bevolken, gelijken in de verste verte niet meer op de rendieren van weleer: hun volume is verviervoudigd, ze lijken wel vol met wind te zitten, zo opgeblazen zien ze eruit, en stelt men aan een veeboer de vraag wat dan de oorzaak mag wezen van deze transformatie, dan luidt het antwoord ongetwijfeld dat de beesten vandaag voedsel krijgen van een onvergelijkbaar hogere kwaliteit, dat ze verzorgd worden zoals koningen, dat ook hier de wetenschap aan het werk is en dat een veeboer vandaag een universitair geschoolde is; het scheelt maar weinig of wij zouden gaan geloven dat heden ten dage de koeien zelf geletterde wezens zijn die kunnen bidden — Geef ons heden ons dagelijks brood. En werpen wij daarna een blik op de mensen, dan kunnen we niet ontkomen aan de drang om ook hier een gelijkaardige transformatie te bespeuren. Want in dit opzicht verschillen de mensen kennelijk niet langer van het vee, alsof ze het van het vee betrapt hebben: ook zij gelijken niet meer op hun pezige soortgenoten van de op de zwart-wit foto's van honderd jaar geleden. Steeds minder mensen zijn 'mager en gezond', steeds vaker duiken soortgenoten op die wel opgeblazen lijken en wiens volume ontegensprekelijk een veelvoud is van dat van de mensen van weleer. De Amerikanen blijken koplopers wat betreft deze wonderlijke metamorfose maar intussen sinds een aantal jaren blijkt ook het Europese continent 'besmet'. Het is geen lachertje want aldus worden steeds meer mensen door hun eigen lichaamsmassa geïmmobiliseerd, men zou haast zeggen dat ze in hun vet vastgebetonneerd zitten. De schuldige volgt de mode van de dag en zo worden vandaag de suikers met de vinger gewezen. Allang geen woord meer over hormonen. Moeten wij er dan maar aan wennen dat deze transformaties bij dier én mens nu eenmaal onvermijdelijke bijwerkingen zijn van andermans zelfverrijkende activiteiten?

Karel Van Noppen, Giordano Bruno, Socrates, Christus, Theo Van Gogh, Benazir Bhutto, Thomas More...

Steeds vaker vallen in onze blik de stoeten der verdoofden met de blik op oneindig, stijf van de 'geluks-pil' prozac. De drommen automaniakken die alle files ten spijt volharden in de luxueuze rolstoel die alleen in ons land jaarlijks duizend doden maakt en vijftigduizend gewonden waarvan een tiende zwaargewonden. De colonnes bedlegerigen die ervoor zorgen dat straks de helft van alle gebouwen ziekenhuizen zijn. De vreemdelingenhaters, de racisten en de nationalisten die alom muren bouwen, mensen weren, spoken zien, zich verschuilen achter hekkens, in kelders en in bunkers. En de zwijgers, de verzwijgers, de mooipraters, die met geen woord zullen reppen over de verminking van vrouwen, kinderen, anders-validen, allochtonen of homo's. Allen werden zij geproduceerd door op de maatschappij parasiterende zelfverrijkers die de wetten welke onze vrijheid moeten garanderen, uithollen en perverteren. Het gouden kalf, de valse god, heeft de schone wereld herschapen tot een hel — de hel is geen uitzonderingstoestand meer, het is de regel. En wij kennen de tekst die boven de hellepoort prijkt uit Dante's Commedia: “Laat varen alle hoop, gij die hier binnen treedt!”

(J.B., 8 mei 2017)

Dag van de arbeid...

Uitgerekend 1 mei, ooit alom uitgeroepen tot dag van de arbeid, wordt niet langer gevierd door wie werken: deze dag is het feest van de uitbuiters geworden, een rustdag bovenop de rust van wie een veilige en goed betaalde job hebben weten binnen te rijven. De waarheid luidt dat de eigenlijke arbeiders geen rust hebben want geen rechten; zij worden geplunderd terwijl op de koop toe iedereen doet alsof zij niet eens bestaan.

Zo heeft Trump zijn kiespubliek verworven met goedkope leugens en een van die leugens is de belofte van een muur aan de grens van de VS met het arme Mexico. Trumps kiezers willen namelijk die muur omdat het gerucht gaat dat miljoenen Zuiderlingen illegaal de VS naar binnen komen om daar de jobs in te pikken van de mensen die geloven er recht op te hebben – de échte Amerikanen. Nu werken in de VS inderdaad heel wat illegale immigranten – 11 miljoen volgens de officiële cijfers. Maar tevens is het waar dat deze illegalen er helpen voor te zorgen dat heel wat consumptiegoederen voor de doorsnee Amerikaan betaalbaar blijven. En de bestaansreden van die bijzonder hypocriete politiek van het welvarende Noorden is duidelijk: illegale arbeid wordt verboden maar tegelijk worden migranten zonder papieren oogluikend toegelaten omdat men weet dat zij moeten eten en dus moeten werken, terwijl zij geen looneisen kunnen stellen omdat ze in de illegaliteit bestaan. Het resultaat (maar uiteraard ook de bedoeling) van die politiek is een leger spotgoedkope arbeidskrachten die de welvaart waarborgen van uitgerekend diegenen die deze hedendaagse slaven naar het leven staan. De muur mag er dus niet komen en via de senaat keurt ook Trumps eigen Republikeinse partij de bouw ervan af. Hemeltergender kan het niet.

Europa heeft sinds jaar en dag exact dezelfde schaamteloze dubbele agenda in haar migratiebeleid en politici doen zelfs niet langer de moeite om deze gang van zaken te verbergen: als wij niet op die manier te werk gaan, zo verklaren zij aan de pers, dan betalen we morgen vijf keer meer voor onze tomaten in de supermarkt. We moeten de kerk een beetje in het midden houden – aldus praten zij de nieuwste uitgave van een dit keer meedogenloze slavenhandel goed.

Dat het mooie liedje niet kan blijven duren, spreekt vanzelf en reeds komt loontje om zijn boontje waar het verwende volk in opstand komt tegen de illegalen wiens zweet en bloed de welvaart alsnog overeind houden. Opruiers en populisten zorgen voor het zich realiseren van een genosuïcide zonder voorgaande door de oprichting van xenofobe partijen die uiteindelijk de slaven het land uit jagen, met als onvermijdelijk gevolg een totale instorting van de economie. Waar arme landen onder veel getrompetter bij het rijke westen worden ingelijfd, zogezegd om te worden beschaafd en geholpen, is de verborgen doch eigenlijke bedoeling hieraan tegenovergesteld: het gaat om het creëren van een reservoir van werkkrachten die spotgoedkoop zijn omdat zij geen sociale bescherming genieten.

In een tweede beweging wordt dan aan het eigen werkvolk diets gemaakt dat in onze contreien de loonlasten naar omlaag moeten om te vermijden dat alle jobs naar de lagelonenlanden verhuizen – een tactiek die in feite neerkomt op de afschaffing van de sociale bescherming van alle arbeiders, de 1 mei-vierders inbegrepen.

(J.B., 1 mei 2017)

De onthoofding van de staat

Populisten — van het Latijnse populus (volk) — profileren zich als politici die beweren te spreken in naam van het volk, hetwelk zij dan zouden verdedigen tegen een repressieve elite: zij proberen de schijn te wekken dat zij ware democraten zijn en volksbevrijders. In wezen echter vertegenwoordigen populisten niets anders dan de zo gevreesde pervertering van de democratie in haar allerverderfelijkste uitwas van de tirannie van de meerderheid of dus het recht van de sterkste — uitgerekend de grootste vijand van de democratie en haar ultieme bestaansreden.

Precies omdat het zo vaak als relatief onschuldig voorgesteld wordt of zelfs verwisseld wordt met al wat progressief is, moet voor het populisme gewaarschuwd worden als een fel onderschatte maatschappelijke bedreiging. Populisten spelen in op de buikgevoelens van de onnadenkende massamens om hem vervolgens, zoals alle volksverlakkers doen, naar goeddunken te gebruiken en zelfs te vernietigen, zoals de toentertijd door de nazi's verspreide affiches ter bevordering van euthanasie getuigen met daarop afgebeeld een rolstoelpatiënt geflankeerd door een man in witte schort en met stethoscoop en dat alles voorzien van de tekst: 60.000 Rijksmark kost deze zieke aan de maatschappij... en dat is úw geld, medeburgers!

In een democratische verkiezing wordt weliswaar het meerderheidsprincipe gehanteerd voor de verkiezing van de volksvertegenwoordigers, maar het volk verkiest daarbij de meest bekwame bestuurders aan wie het de taken waartoe het zichzelf onbekwaam moet achten, delegeert. En zoals dankzij de competitie elke buitenstaander moeiteloos kan beoordelen wie de beste sporters zijn, zo ook kan het volk weten wie zich in de samenleving onderscheiden hebben inzake de bestuurlijke capaciteiten die vanwege politici worden vereist.

Edoch, zoals jan met de pet het niet in zijn hoofd zal halen om eigenhandig de Belgische driekleur te gaan verdedigen op de wereldbeker voetbal, zo ook zal hij ervan afzien om zelf het land te gaan leiden — zijn taak beperkt zich tot het eventueel helpen aanduiden van wie hij daartoe bekwaam acht.

Populisten zijn lui die de mensen willen laten geloven dat zij de minste van hun grillen onverwijld waar kunnen en zullen maken; zij proberen de burgers aan te praten dat zij de goals zullen scoren die het land naar de overwinning moeten brengen. In wezen trachten deze volstrekt onbekwame lui alleen maar de posities in te nemen welke toekomen aan bekwame mensen en aldus plegen zij een dubbele misdaad: zij beroven het land door hoge weddes op te strijken maar, veel erger nog, verhinderen zij hierdoor dat het land überhaupt bestuurd wordt.

Elke maatschappij die zichzelf een beetje respecteert, treedt zeer streng op inzake de vorming van haar vaklui en inzake de eisen welke zij stelt aan eenieder die ook maar de geringste maatschappelijke verantwoordelijkheid draagt en het is dan ook onbegrijpelijk doch waar, dat kandidaat-bestuurders op dit vlak helemaal niets hoeven te bewijzen; het is zelfs zo dat ze niet eens bestraft worden als blijkt dat zij in plaats van het land te dienen, het land plunderen en dat zij door het bezetten van posten waarop zij geen recht hebben, het goede bestuur onmogelijk maken.

Er zou werk moeten gemaakt worden van de onverwijlde invoer van zware bestraffingen van dergelijke criminelen want wat populisten in wezen doen, is een land onbestuurbaar maken: zij onthoofden letterlijk de staat.

(J.B., 25 april 2017)

Het wordt geregeld.

Over abortus en euthanasie.

Jan Bauwens
D/2006/Serskamp/
ISBN: 90-77532-24-2.

Bestel het boek

“En toen zij Hem gekruisigd hadden, dobbelden zij om zijn kleren” (1)

Jezus, vrij naar een tekening van Gustave Doré

Bestaan er nog politici die iets anders doen dan uit hun nek kletsen? Gwendolyn Rutten stelt voor om religies niet langer te subsidiëren. Met haar dubbele agenda – het publieke geheim der liberalen – stelt zij de zaken uiteraard heel anders voor dan ze zijn en wil zij alleen maar vermijden dat wij de terreuraanslagen godbetert ook nog eens zelf bekostigen. Het stopzetten van de betoelaging van het geloof kan immers geen optie zijn om meer dan één reden. Om te beginnen zou Rutten's maatregel tegendoelmatig blijken aangezien deze de katholieke eredienst met haar sinds Napoleon met militaire weddes gespekte bedienaren hier wellicht rap helemaal in het niets zou doen verdwijnen terwijl de islam het zeer zeker best zonder subsidies kan rooien: het is geen geheim dat de overheidstoelage een peulschil is vergeleken bij de zakat. Maar er is ook nog het argument van de oversimplificatie of is het andermaal Rutten's onwetendheid – een onvermijdelijk gevolg van het populisme – want het geloof beperkt zich niet tot de religies: ook de wetenschappen en de kunsten zijn vormen van geloof, om het nog niet te hebben over de vrijzinnigheid en de momenteel gehanteerde vormen van economie, ecologie, landbouw en geneeskunde, om er slechts enkele te noemen.

Maar misschien kunnen wij inderdaad beter ophouden om alvast aan enkele van de genoemde sectoren nog langer geld uit te geven, want brengen zij niet ontelbare keren meer onheil voort dan de bewegingen van de nu wel heel snel wegkwijnende vrede? De auto, het product bij uitstek van de hedendaagse wetenschap en technologie, maakt talloze keren meer onschuldige slachtoffers dan alle religies samen: in België alleen vallen door het autoverkeer jaarlijks 800 doden, 5000 zwaargewonden en 50.000 lichtgewonden. De religie is niet weg want, zoals iedereen dat kan vaststellen, is de nieuwe, nu alles overheersende god, het geld: het aanvankelijke ruilmiddel is een doel op zich geworden, oorzaak van een economie die zichzelf de das omdoet, oorzaak van onwegwerkbare afvalbergen, van plastics over chemische vervuilers tot kernafval, met als vruchten de zelfvergiftiging, het onrecht, de ziekten en de misdaad, het bedrog. Er is suïcidale vereenzaming omdat de zogenaamde massacommunicatie in feite de verbanning is van communicatie. En moeten wij de democratie waarin wij geloven blijven financieren als zij nu, zoals voorspeld door Tocqueville, wereldwijd uitdraait op volkstirannie? (2)

Ziet men dan niet langer het kwaad in de genoemde bedrijvigheden? Dan heeft de huidige wereld meer dan ooit behoefte aan ethiek. Niet de zogenaamde ethiek van de banken, de verzekeraars en de managers (3), ook niet de zogenaamde ethiek van het sentiëntisme die het goede verwisselt met het goed gevoel, niet de ethiek van de zogenaamde oosterse wijsheden die het leed en het onrecht miskennen en aldus bestendigen maar de christelijke ethiek of de ethiek van de naastenliefde, het geven om niets. (4)

Verwijzingen:

(1) Mattheüs 27:35.

(2) http://blogimages.bloggen.be/tisallemaiet/attach/275907.pdf

(3) http://www.boekenbestellen.nl/boek/van-ruilmiddel-tot-god/10840

(4) http://www.boekenbestellen.nl/boek/trans-atheisme-de-metafysica-van-het-lam/10436

Het onvoorspelbare kuizenaarskoninkrijk (2013):

http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2193662

Staatsterreur

Daags na de terreuraanslag in London — meteen de verjaardag van de aanslag in de Brusselse metro — ontsnappen wij wellicht ternauwernood aan een nieuw drama: En plots staat er een zetel op de E19, zo blokt heden Het Nieuwsblad. Een vrachtwagenbestuurder stopte om het moordwapen onschadelijk te maken... nadat dit een kwartier lang op de snelweg stond. (1) Hoeveel wagens passeren in Mechelen langs de E19 in een kwartier?

Een zetel van de snelweg halen in de vroege ochtend is uiteraard niet de taak van toevallige passanten en het argument dat de wegpolitie hiervoor verantwoordelijk is, snijdt zeker hout maar het voorval waarschuwt ons dat slechts een klein percentage van de burgers oog in oog met een ernstige doodsdreiging voor anderen, bereid is om in te grijpen, ook als de risico's van de ingreep niet opwegen tegen een gewisse ramp waarvan de voltrekking slechts een kwestie is van (enkele minuten) tijd.

Het mag ons niet verwonderen, want met hetzelfde gemak lopen in een drukke winkelstraat passanten gedurende vele lange minuten met een boogje omheen een in elkaar gezakte medeburger — kennelijk bestaan barmhartige Samaritanen vooral in parabels. Reeds in de jaren zestig toonde de sociaal psycholoog Stanley Milgram met zijn beroemde gehoorzaamheidsexperiment aan hoe het gesteld is met onze empathie: twee derden onder ons blijken psychopaten. (2)

Het verhaaltje van de zetel op de snelweg leert ons dat er nooit meer een einde komt aan de terreuraanslagen en dat de frequentie ervan nog zal toenemen en de reden daarvoor is onverschilligheid. Het is die onverschilligheid waarover menig Holocaust-overlevende zegt dat zij nog erger is dan de nazi-terreur zelf. Wie geloven de bekommernis om anderen te kunnen overlaten aan een automaat —want dat beoogt ons staatsapparaat te zijn — zien over het hoofd dat automaten helemaal niet in staat zijn om verantwoordelijkheid te dragen.

De staat zoals wij hem kennen is niet alleen een automaat: het is bovendien een automaat met menselijke onderdelen. Die onderdelen kunnen op de koop toe pas naar behoren functioneren als zij het menselijke in zich uitschakelen — de empathie, het medeleven, het geweten — want alleen zo kunnen zij volledige gehoorzaamheid bieden aan de automaat. Uitgerekend dit is de terreur van de automaat of de staatsterreur.

De staatsterreur maakt ook dat wij sommige zaken als gevaarlijk zien die dat niet zijn en dat wij het gevaar van andere zaken minimaliseren en ook het bestaan van deze gevaarlijke vorm van discriminatie toonde Milgram aan met zijn brievenexperiment. (2) De kans om het leven te verliezen in een terreuraanslag is bijzonder miniem terwijl de dreiging onnoemelijk veel geld en aandacht opslokt maar de kans dat onze kinderen sneuvelen in het verkeer is danig groot, terwijl elk zinnig geacht mens zich kennelijk zonder veel moeite bij dit vreselijke risico neerlegt. (3)

(J.B., 23 maart 2017)

Verwijzingen:

(1) http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20170323_02795269 

(2) https://nl.wikipedia.org/wiki/Stanley_Milgram 

(3) Zie ook: Zeven rampzalige uitvindingen (video)  en

Zeven rampzalige uitvindingen (tekst)  .

Demonen

Het demoniseren van een persoon is het opzettelijk smaden of belasteren van die persoon waarbij deze dan voorgesteld wordt als een demon, een duivel of een booswicht. De lasteraar probeert om zijn slachtoffer in de ogen van anderen tot een object van angst en afschuw te maken, met de bedoeling dat zij hem kwaad aandoen en dat de lasteraar zelf ongestraft kan blijven terwijl hij in wezen niet de beschermer en de waarschuwer is voor wie hij wil doorgaan, doch de eigenlijke boosdoener of demon.

Demonisering is aldus een listige manier van kwaad doen en vaak ook moorden, waarbij de dader als een soort van illusionist zijn slachtoffer in de rol van dader weet te positioneren terwijl hij zichzelf verbergt in de slachtoffersrol die hij dan, zoals door hem voorgesteld, met anderen deelt. Demonisering is een kwaadaardig spel van verwisseling van maskers: de duivel zet zijn slachtoffer een duivelsmasker op en eigent zichzelf het onschuldige gezicht van zijn slachtoffer toe. Demonisering is ook wat dieven en bij uitstek parasieten doen: zij nemen de plaats in van hun slachtoffer zoals het moederkoren – een zwarte parasiet in de vorm van een graankorrel – de plaats inneemt van de graankorrel welke hij verteert. Wie demoniseert, spant aldus anderen voor zijn kar om het vuile werk dat hij in zijn zinnen heeft, op te knappen.

Demonisering toont zich meermaals waar karaktermoord voorafgaat aan fysieke moord en van dergelijke gesofisticeerde moordpartijen staat de geschiedenis bol. Het historisch veruit meest beruchte geval van demonisering betreft de heksenprocessen van Salem die van start gingen in 1692 met vierentwintig ter dood veroordelingen van onschuldigen. Een ander bekend geval van demonisering is de afschildering van de profeet Mohammed als de antichrist. Ook joden werden meermaals tot zondebokken gemaakt en derhalve tot slachtoffers van genocide – in de concentratiekampen van Hitler stierven zo maar eventjes zes miljoen mensen nadat zij eerst door de nazi's gedemoniseerd werden. In sommige religies worden vrouwen gedemoniseerd want beschouwd als handlangers van de duivel die mensen verleiden tot het kwade en die aldus het heil in de weg kunnen staan – om die reden worden zij dan onzichtbaar gemaakt met versluierende kledij maar ook door opsluiting en zij worden zelfs vaker verminkt. Vandaag worden opnieuw christenen gedemoniseerd om het christendom te kunnen uitroeien en de weg vrij te maken voor de praktijken van de oorlogslogica.

Sinds Augustinus van Hippo – een van de grootste filosofen aller tijden – duidelijk gemaakt heeft dat het kwaad allerminst een aanwezigheid is, een persoon of een demon, maar daarentegen een afwezigheid en meer bepaald een tekort aan het goede, dient men zich bij het ter sprake komen van demonen vooreerst af te vragen wiens creaturen zij dan wel zijn en in wat voor een wereld zij kunnen gedijen. Want als een demon een maaksel is, een masker op een onschuldig gezicht, dan heeft elke demon een maker en zoals hoger gezegd is die maker de eigenlijke booswicht. En verder kunnen maskers pas gedijen in een carnavalsstoet, wat wil zeggen: in een wereld waarin allen gemaskerd door het leven gaan.

Edoch, de paradox wil nu wel dat het Griekse woord voor masker, 'persona' is, waaruit ons woord en ook ons begrip 'persoon' werd afgeleid, wat suggereert dat personen sowieso maskers zijn of dus niet-personen. Die paradox maakt alvast duidelijk dat het onderscheid tussen werkelijkheid en schijn ónduidelijk is en zo ook het verschil tussen goed en kwaad – een zaak waarover iedereen altijd al een maximale duidelijkheid heeft nagestreefd. En daar waar de zaken onklaar blijven en de meningen verdeeld, wordt een rechter aangesteld: onafhankelijk van alle andere machten verheft hij zich zoals een magiër om alle onduidelijkheid eens en voorgoed van tafel te vegen met de vrijspraak van de goeden en de veroordeling van de bozen. Zoals men de boom kent aan zijn vruchten, zo ook onderscheidt men dan de weldoeners van de booswichten aan de respectievelijke beloningen en de straffen die hen te beurt vallen.

Andermaal echter doemt hieruit een paradox op. Een paradox die de rede van de adem beneemt, want hoe dan wel kan het succes een beloning van het goede zijn als de wereld des duivels is en de wereldse rijkdommen veeleer de booswichten sieren terwijl de rechtvaardigen veroordeeld zijn tot het kruis van hun Heiland zonder hetwelk er geen opstanding mogelijk is?

Maar uitgerekend dat is demonisering: de dader verwisselt zijn gezicht met dat van zijn slachtoffer en de ganse wereld blijkt gedoemd om in datzelfde bedje ziek te zijn. Geen rechter kan het pleit beslechten en de schapen van de bokken scheiden dan de ene opperrechter bij het einde van de tijden en tot dan blijven goed en kwaad verzegeld: zij zijn uitsluitend kenbaar in de intentie van hun daders en op geen enkele andere manier, ook al behoort alles wat wij, mensen, intenderen op geen enkele wijze tot de tastbare wereld.

En zo ontpopt zich een derde paradox: de werkelijke wereld is een onzichtbare realiteit; de waarheid manifesteert zich niet in het concrete bestaan; goed en kwaad worden bewaard in een innerlijkheid en zij zullen niet eerder aan het licht treden totdat dit licht voorgoed alle duisternis uit de wereld heeft verdreven. En tot zolang zullen het hebben en het krijgen van gelijk onverenigbaar blijven. Tot zolang zal geen mens in staat zijn om de waarheid te zien, om te oordelen, te geven of te ontvangen. Tot zolang zal er een scheur bestaan in ons bestaan en zal er een binnenste zijn en een buitenste, onderling verwikkeld in een niet aflatende strijd.

(J.B., 6 maart 2017)

Persvrijheid!?!

De persvrijheid (in België ingeschreven in de grondwet van 7 februari 1831) is het fundamentele recht van elke mens om gevoelens en gedachten kenbaar te maken en niemand wiens naam en woonplaats in België bekend is, kan daarvoor worden vervolgd.

Het verbod op censuur werd vaak omzeild door de kranten voor jan met de pet onbetaalbaar te maken door de invoering van het dagbladzegel – dat werd in België in 1848 afgeschaft.

Censuur of persbreidel is het inperken van de persvrijheid, vooral door de staat zelf en vaak onder het mom van de bescherming van de burgers. De Amerikaanse president Thomas Jefferson zei daarover dat alleen leugens de steun van de regering nodig hebben: de waarheid overleeft wel op eigen kracht. (*) Zeer toepasselijk op het huiveringwekkende nieuws in de USA vandaag: http://money.cnn.com/2017/02/24/media/cnn-blocked-white-house-gaggle/index.html 

(J.B., 25 februari 2017)

Verwijzingen:

(*) "It is error alone which needs the support of government. Truth can stand by itself."

https://nl.wikipedia.org/wiki/Persvrijheid

https://nl.wikipedia.org/wiki/Dagbladzegel