Alle rechten voorbehouden Een variant van deze blog is te vinden op seniorennet op het volgende adres: http://blog.seniorennet.be/tisallemaiet/
28-01-2016
Ludo Noens: Sprong in de Schemerzone
Ludo Noens: Sprong in de Schemerzone
24-01-2016
Censuur op de bekendmaking van systematische moordpraktijken
Censuur op de bekendmaking van systematische moordpraktijken
Deze
zaken komen ofwel nauwelijks ofwel helemaal niet op radio of Tv; een enkele keer sporadisch in
een krant en dan nog met een vertraging van enkele dagen en dat is het. In het onderhavige geval kwamen de slachtoffers van de moordpoging terecht in een ziekenhuis maar het ziekenhuis verwittigde de politiediensten niet, wellicht uit angst voor rancune.
Men zegge het voort:
Dat de rijken geen scrupules hebben ten aanzien van de
hongerlijders en dat de armlastigen op de koop toe geloven dat zij
voor hun toestand zelf de schuld dragen, is helemaal te wijten aan
het proces van conditionering waarmee onze hedendaagse maatschappijen
worden gerund: het adagium van "wie braaf is, krijgt lekkers,
wie stout is de roe" wordt immers wars van alle logica
omgedraaid tot de overtuiging dat zij die beloond worden, dat ook
verdiend hebben door eigen inspanningen, terwijl van wie geen loon
ontvingen, wordt aangenomen dat zij niet hebben gewerkt. Dit bedrog
verschilt in geen enkel opzicht van de zinsbegoocheling uit het
welbekende en geheel ten onrechte door het westen bejubelde oosterse
geloof in het karma dat ervoor zorgt dat de rijken almaar rijker
worden en de armen steeds armer. In dat laatste geval betreft het een
religie van loon naar werken welke, gekoppeld aan een
reïncarnatiegeloof, resulteert in de overtuiging dat de welgestelden
dit te danken hebben aan eigen inspanningen uit hun vroegere levens
terwijl de misdeelden zich in een eerder bestaan zouden misdragen
hebben. Die overtuiging resulteert op haar beurt in de volstrekte
immoraliteit van 'elk voor zich' of dus het recht van de sterkste,
wat men ook in het westen terugvindt als de religie van het gouden
kalf.
Dat het 'natuurlijke' recht van de sterkste in de
menselijke wereld verschijnt als de religie van het gouden kalf, is
een bijzonderheid welke licht werpt op de perversie die nu eenmaal
moet ontstaan uit de opeising door de mens van een recht dat niet
langer het zijne is: de perversie van dit recht en dus dit
ónrecht verraadt zich immers in de gedaante van de
middel-doelomkering, in de onderwerping van het doel (de mens) aan
zijn middel (het geld, het betaalmiddel), en dus in het tot slaaf
worden van diegene die dan toch allermínst de eigen onderwerping
nastreefde maar daarentegen de (opper)heerschappij.
Dat zich deze vorm van zelfdestructie niet kan voordoen
waar de mens zich ten dienste stelt van zijn medemens, toont aan dat
de dienstbaarheid of de naastenliefde geen eigenschappen zijn die
vloeken met de menselijke natuur maar, juist andersom, dat het
attributen zijn van een wezen dat de mens boven zichzelf of boven
zijn natuur verheft en dat hem derhalve tot mens maakt.
Wie 'conditionering' zegt, zegt 'onvrijheid'. Een
individu conditioneert een ander waar hij aan die ander zijn eigen
wil oplegt middels een vorm van chantage: "Als gij weigert om
voor mij te werken, versper ik u de toegang tot het voedsel dat gij
nodig hebt om in leven te blijven." Hij die aan een ander de wet
stelt, dwingt de onderworpene om aan hem zijn wil over te dragen; hij
stelt hem met andere woorden voor een dilemma: ofwel wordt hij een
willoos instrument in handen van de ander, ofwel gaat hij dood. Het
mechanisme in kwestie wordt weliswaar handig verkapt en sticht aldus
de verwarring die nodig is om dit onrecht in stand te kunnen houden:
de 'werkgever' doodt de 'werknemer' niet maar hij legt beslag op het
geld dat deze nodig heeft om het nodige te kopen om in leven te
kunnen blijven.
Waar sprake is van conditionering, is sprake van
wilsberoving en er ontstaat aldus een piramide van wilsberoving,
waarbij ondergeschikten hun wil overdragen aan hun meerderen; deze
meerderen zijn op hun beurt de ondergeschikten van meerderen die op
hun beurt de wil van hun ondergeschikten opeisen. Noodzakelijkerwijze
instrumentaliseert in deze piramide de ene, de andere en uiteindelijk
zou het dan zo moeten zijn dat er slechts één willend subject
overschiet, namelijk diegene die zich bevindt aan de top van de
piramide. Echter, het sociale reilen en zeilen laat zien hoe
topfuncties bijzonder tijdelijk zijn, hoe zij door velerlei vormen
van machtsstrijd versnipperd en verdeeld worden en hoe zij op hun
beurt nog veel ingrijpender geconditioneerd worden dan het doen en
laten van individuen op de allerlaagste sporten van de
maatschappelijke ladder.
Edoch, de meest verstommende vaststelling is en blijft
wel deze, dat men ook aan de top uiteindelijk allereerst en ten koste
van werkelijk alles, jaagt op geld: het ruilmiddel 'regeert', terwijl
dat middel geen persoon is, doch een willoos ding, dat zijn bestaan
aan niets anders dan aan conditionering dankt: het is niets en zijn
heerschappij houdt in dat aldus niemand regeert, dat de staat een kip
is zonder kop, die wilde en geheel doelloze sprongen maakt, gedoemd
om ten slotte ter aarde neer te storten.
Dat laatste zal zich met zekerheid voordoen en het zal
zich boven elke twijfel verheven vertalen in oorlog omdat de
onmenselijkheid gelijk staat met het onrecht dat luistert naar de
paradoxale benaming van 'recht van de sterkste'.
(Jan
Bauwens, 22 januari 2016)
10-01-2016
Een nieuwe dictatuur
Een
nieuwe dictatuur
Ook toen begon het
allemaal met een aanslag. In de nacht van 27 op 28 februari 1933 werd
de Reichstag het Duitse parlement in brand gestoken,
Hitler en zijn propagandaminister Joseph Goebbels hadden het over een
aanslag van gewapende communisten en zij overtuigden
parlementsvoorzitter Paul von Hindenburg om de noodtoestand af te
kondigen, vergelijkbaar met het huidige terreuralarm.
Omwille van de
veiligheid, zo heette het, moest de vrijheid aan banden worden
gelegd. De persvrijheid, de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid
van vereniging werden bij decreet opgeschort en voortaan mocht de
politie in het privéleven interveniëren: zij kon zonder opgave van
enige reden binnenvallen in privéwoningen, mensen oppakken en
vasthouden zolang zij dat nodig achtte, telefoons afluisteren en de
post onderscheppen. Geheel buiten de wet werden allerlei brigades
opgericht waarmee tegenstanders van het regime werden uitgeschakeld.
Hermann Göring,
minister van binnenlandse zaken in de deelstaat Pruisen in
nazi-Duitsland, richtte de [op het proces van Neurenberg (20.11.1945
1.10.1946) als een criminele organisatie bestempelde] Geheime
Staatspolzei (Gestapo) op, welke het volgende jaar onder de
leiding kwam te staan van Heinrich Himmler. Een uitgebreid netwerk
van verklikkers zorgde ervoor dat alle vermeende tegenstanders van
het Hitler-regime zonder omslachtige juridische procedures
onmiddellijk konden worden opgepakt en uiteraard belandden door die
terreur talloze onschuldigen in concentratiekampen ofwel werden zij
onmiddellijk vermoord.
Leden van de Gestapo
vielen op elk ogenblik van de dag of van de nacht de huizen van
verdachten binnen, pakten hen op en verdwenen ermee. Een van de
beruchtste Gestapo-chefs was Klaus Barbie, 'de slachter van Lyon',
belast met het infiltreren in verzetsbewegingen en het vernietigen
ervan. Hij folterde duizenden mensen tot de dood en 'ontruimde' zelfs
weeshuizen waarbij hij de kinderen deporteerde naar de gaskamers van
Auschwitz.
Slechts één partij
werd in het Derde Rijk als legitiem beschouwd en wie er andere
meningen op nahielden, werden als terroristen beschouwd en behandeld:
zij konden zomaar worden uitgeschakeld. Onder hen: politieke
tegenstanders (of dus mensen die andere partijen aanhingen),
aanhangers van religies en secten, joden, geesteszieken, homo's,
zigeuners, communisten en dan uiteraard ook nog alle verwanten,
vrienden en kennissen van de opgepakten.
Eén-partij-dictaturen
bestaan ook vandaag nog en hun leiders ontvangen niet zelden alle eer
omdat zij gevreesd worden. In de regel profileren zij zich als "enige
ware" zoals katholieken en fundamentalistische islamieten dat
doen, terwijl zij er een dubbele moraal op nahouden: enerzijds is er
de façade van de preutsheid en de heiligheid zoals die tot een
climax kwam in het Victoriaanse tijdperk en anderzijds zijn er de
gruweldaden in het verborgene, waarvan kindermisbruik en kindsoldaten
schrijnende voorbeelden zijn.
Nu heet onze huidige
Belgische minister van veiligheid en binnenlandse zaken weliswaar
niet Hermann Göring of Joseph Goebbels maar van Jan Jambon kan wel
worden gezegd dat hij op 5 mei 2001 een toespraak gaf op een
samenkomst van de Vlaamse Oostfrontgemeenschap Sint-Maartensfonds
v.z.w., een vereniging van oud-vrijwilligers bij het Vlaams Legioen,
in 1941 opgericht door Staf De Clercq (leider van het extreem-rechtse
VNV) onder de vlag van de SS een Vlaamse tak van de Gestapo.
Verschillende ministers van Jambons partij, waaronder Theo Francken
en Ben Weyts, vierden in oktober 2014 overigens de verjaardag van Bob
Maes (°1924), de oprichter van de VMO. De VMO pleegde verschillende
aanslagen en had banden met de Ku Klux Klan (1980) en met Leon
Degrelle (1982).
Dat de nieuwe wetten die
de huidige regering zogezegd omwille van onze veiligheid wil
doorvoeren wetten die de persoonlijke vrijheden aantasten
(waaronder het recht om te allen tijde in privé-woningen binnen te
vallen en de verlenging van de maximale periode van voorhechtenis)
reacties uitlokken van rechters, zoals die van de voorzitter van de
rechtbank van eerste aanleg, Luc Hennart, is niet te verwonderen.
Veeleer onbegrijpelijk is het feit dat de huidige rampzalige
ontwikkelingen in de richting van een nieuwe rechtse dictatuur, niet
meer reacties uitlokken. Of moeten wij dan geloven dat het reeds zo
is dat alle kritiek in de kiem wordt gesmoord?
Zonder
rechtvaardigheid is vrede onmogelijk. Geen mens immers kan zich met
(aangedaan) onrecht verzoenen en waar de hoop op rechtvaardigheid
wordt opgegeven kiest men resoluut voor de dood. Hetzij voor de
fysieke dood, door de onmiddellijke suïcide of door een ziekte
waarmee het lichaam zelf zich tegen de onhoudbare toestand van het
onrecht verzet, hetzij voor de geestelijke dood door de participatie
aan het kwaad. In dat laatste geval beëindigt men zijn streven naar
rechtvaardigheid en gaat men aan de kant van de onrechtplegers staan:
men verkiest het dan om met het plegen van onrecht voor zijn fysieke
leven te betalen aan de duivel en aan zijn onmenselijke universum
waarin het recht van de sterkste geldt; het alternatief is leed.
In
Calais en in Duinkerken leven vandaag duizenden mensen op de vlucht
in tenten: de regen heeft alles in een modderpoel herschapen en het
gaat vriezen, de felle wind heeft al tenten vernield, de mensen eten
uit blik, de regering heeft de aanvoer van nieuwe tenten verboden.
Van minder zou men knettergek worden en het is dan ook geen wonder
dat bij sommigen de stoppen doorslaan: in Keulen blijken asielzoekers
'onze' vrouwen in het openbaar lastig te vallen en zelfs aan te randen.
Elk
weldenkend mens kan aanvoelen dat dit alles te maken heeft met het
territoriale instinct. De parlementairen die zich nu sterk maken en
uitbazuinen dat 'de' asielzoekers hun "poten" (sic!) moeten
afhouden van de inheemse vrouwen, "ook al lopen die in bikini
over de straat" (sic!), beseffen kennelijk niet dat ze in feite
uitschreeuwen dat dit gebied hier het territorium van de autochtone
bevolking is en dat allochtonen hier helemaal geen rechten hebben.
Het
dragen van provocerende kledij of het rondlopen in adamspak op
openbare plaatsen is taboe omdat het verbod op een dieper niveau
alles te maken heeft met territorialiteit: op het eigen territorium
kleedt men zich immers zoals men dat verkiest, terwijl men zijn
respect voor andermans territorium of voor het gemeenschappelijke
grondgebied toont door heel bescheiden zichzelf in te pakken en dus
enigszins onzichtbaar te maken. In dictaturen gaat dat heel ver en
draagt men verplicht een uniform alleen de dictator onderscheidt
zich door eigen kledij. In schijnbaar meer tolerante samenlevingen
kleedt men zich naar eigen goeddunken en deze tolerantie kan hier
'schijnbaar' heten omdat men zich in de praktijk niet naar eigen
goeddunken kleedt maar volgens de mode, wat betekent dat men voor die
relatieve extra vrijheid dik betaalt: men huurt ze als het ware zoals
men ook de privéwoning huurt waarin men zich kan kleden zoals men
dat wenst. Het bepotelen, aanranden en verkrachten van de autochtone
bevolking is een voor belegeraars van oudsher beproefde tactiek
waarmee zij de verovering van een grondgebied manifest maken. Men
herinnere zich bijvoorbeeld van heel recent de wandaden van
Amerikaanse militairen in de Irakese Abu Graib gevangenis tijdens de
bezetting van dat land: martelingen en verkrachtingen waren er
schering en inslag en het zal ook niemand meer verwonderen dat dit de
voedingsbodem was voor de beweging van de wraak die IS heet: haar
stichter Al Baghdadi zat vier jaar in Irak gevangen.
Waar
asielzoekers moeten ondervinden dat tegen alle mooie afspraken van de
Verenigde Naties in, geen gevolg wordt gegeven aan hun roep om
bescherming en om hulp en waar men de slachtoffers van een van de
wreedste dictaturen ooit, letterlijk in de kou laat staan, wordt
onrecht gepleegd dat ten hemel schreeuwt. Hoe anders kan men de
houding van het rijke westen nog interpreteren dan als een "maak
dat je hier wegkomt!"? En welke andere reactie kan van de
slachtoffers dan nog worden verwacht dan de uitroep dat zij toch ook
mensen zijn die ergens thuis moeten kunnen horen? En hoe maken
diegenen aan wie elke spreekbuis wordt onthouden zoiets duidelijk?
Hoe anders dan met de beide handen, al was het slechts symbolisch,
de greep naar die thuis te demonstreren, met name door zich in het
territorium dat hun wordt ontzegd terwijl zij er recht op hebben,
vast te bijten zoals alleen volstrekt hopelozen dat doen aan wie men
dat dan ook bezwaarlijk kwalijk kan nemen omdat zij nu eenmaal voor
hun leven vechten?
Politici
die de verworpenen met veel getrompetter beschuldigen van massale
aanrandingen omwille van "sexueel amusement" (sic!) hebben
behalve aan een gebrek aan basiskennis ook nog te lijden aan een
schromelijk gebrek aan empathie, wat er in feite op neerkomt dat zij
volstrekt onbekwaam zijn om aan anderen leiding te geven. En het
gelijkstellen van de zo duidelijke hulpkreet met een der meest
verachte misdaden, betekent niets anders dan de stigmatisering en de
demonisering van deze slachtoffers. En zo herhalen zich de domheid en
de schande die overigens de ganse geschiedenis tekenen: de
slachtoffers krijgen de schuld voor de misdaden die zij moeten
ondergaan en zo ontdoen zich hun onaantastbare belagers van elke
verantwoordelijkheid.
Zij
die onrecht plegen, halen hun gelijk binnen, maar zij beseffen niet
dat er geen vrede mogelijk is zonder rechtvaardigheid en dat het
zwijgen dat zij aldus aan hun slachtoffers opleggen, zeer spoedig
terug zal keren in de gedaante van het zwaard der zelfverdediging
en zelfverdediging is een mensenrecht.
(J.B.,
8 januari 2016)
06-01-2016
Noord-Korea
Noord-Korea (n.a.v. de derde atoomproef van Noord-Korea op 5 januari 2016):
Met
de jaarwisseling komt ook de wisseling der tijdperken ter sprake en
de laatste getuigen van de epoque van paard en kar spreken over een
door de eeuwen verslonden dorp waarin gemotoriseerde vierwielers
bezienswaardigheden waren. De periode der trek- en lastdieren heeft
vele duizenden zoniet miljoenen jaren standgehouden en de waarde van
het paard wordt pas duidelijk wanneer zij die al met één voet in
het graf staan, opmerken dat in ons moderne heden alles onderling
afhankelijk werd en derhalve bijzonder kwetsbaar. Wat immers is nog
de waarde van een auto als het wegennet ontbreekt, bijvoorbeeld omdat
de kosten voor de eeuwigdurende onderhoudswerken daarvan de pan
uitrijzen, omdat de wegen dichtslibben of omdat de bodem van de
olieputten in zicht komt? Het autoverkeer vergt de totale vervanging
van de oorspronkelijke moerassen, rotsformaties en woestijnen door
een verhard en effen wegennet. Ononderhouden banen bezaaid met
putten, modderpoelen en stenen zullen ooit het verkeer op wielen
afstraffen en zij zullen eindelijk opnieuw de glorie aan het licht
brengen van het paard dat immers ogen heeft en poten: Baai en Blesse
kijken en zien waar zij horen te lopen en zij planten hun tenen op de
schaarse veilige plekken tussen alle oneffenheden in. Bovendien doen
zij dat met een behendigheid, met een nauwkeurigheid en met een
snelheid waarvan machines niet eens kunnen dromen. Paarden halen
makkelijk 60 km per uur het record ligt op 88 en anders dan
auto's gaan zij zowat een actief mensenleven mee: makkelijk 30 jaar
het leeftijdsrecord ligt op 56. Tenslotte vervuilen paarden niet
paardenmest is perfect recycleerbaar zij drinken niet, brengen
hun volslagen blinde berijders veilig thuis en zij zien in het donker
zelfs beter dan katten. Dode hoekspiegels zijn overbodig want een
paard ziet bijna alles om zich heen en bruggen over greppels bouwen
paarden zomaar springend door de lucht. Van iemand die goed kan
onthouden, wordt gezegd dat hij een geheugen heeft als van een paard
en van Kluger Hans wordt gezegd dat dit paard kon rekenen wat ook
nodig is, wil men zich aan hoge snelheid door de wildernis
verplaatsen volgens de willekeur van de beteugelende ruiter of
koetsier.
Net
voor de jaarwisseling viel een wel heel bijzondere Kerst: de
reguliere media kennen het natuurlijk niet maar betere nieuwssites
zoals MO* (*mondiaal nieuws) merken wel degelijk op dat op de jongste
Kerst voor het eerst sinds 457 jaar de geboortedag herdacht werd van
zowel Jezus als Mohammed. Jezus was reeds van in de moederschoot een
vluchteling, Herodes stond hem naar het leven daar deze wrede koning
angst had om door Hem van de troon te worden gestoten. En zo gaat
Jezus de miljoenen islamitische vluchtelingen vooraf in dit nog
wredere tijdperk waarin de kindermoordenaar opnieuw de kop opsteekt
en koppen doet rollen: in de gedaante van een wrede terreurgroep van
godsdienstwaanzinnigen maar mogelijks ook in de gedaante van de in
zijn gestolen rijkdommen smachtende westerling, dronken dansend rond
het gouden kalf.
Met
de huidige jaarwisseling komt als nooit voorheen de eindtijd ter
sprake: de derde wereldoorlog is nu van start gegaan, zo zegt de
paus; het klimaat stevent af op een nieuwe zondvloed, zo zingen in
koor vrijwel alle geleerden en gelovigen of bijgelovigen zien het
Armageddon naderen: de islamitische Mahdi zou reeds in aantocht zijn
en over de onthoofdingen in het hedendaagse martelaarschap maken de
heilige schriften gewag.
En
opnieuw zijn daar de paarden, vier in aantal, uit de Openbaring van
Johannes (6: 1-8): de vier ruiters van de apocalyps.
Op de hertekening, vrij naar de prent (een ets en gravure) uit
1563-1574 van Gerard van Groeningen, van rechts naar links: de
Overwinnaar met een boog, de Oorlog met een zwaard, de Honger met een
weegschaal en de Dood met een zeis en in de lucht een Engel die de
Overwinnaar kroont:
"En
ik zag, toen het Lam een van de zegelen geopend had, en ik hoorde een
uit de vier dieren zeggen, als een stem van een donderslag: Kom en
zie! En ik zag, en ziet, een wit paard, en Die daarop zat, had een
boog; en Hem is een kroon gegeven, en Hij ging uit overwinnende, en
opdat Hij overwinne! En toen Hij het tweede zegel geopend had, hoorde
ik het tweede dier zeggen: Kom en zie! En een ander paard ging uit,
dat rood was; en dien, die daarop zat, werd macht gegeven den vrede
te nemen van de aarde; en dat zij elkander zouden doden; en hem werd
een groot zwaard gegeven. En toen Hij het derde zegel geopend had,
hoorde ik het derde dier zeggen: Kom en zie! En ik zag, en ziet, een
zwart paard, en die daarop zat, had een weegschaal in zijn hand. En
ik hoorde een stem in het midden van de vier dieren, die zeide: Een
maatje tarwe voor een penning, en drie maatjes gerst voor een
penning; en beschadig de olie en den wijn niet. En toen Hij het
vierde zegel geopend had, hoorde ik een stem van het vierde dier, die
zeide: Kom en zie! En ik zag, en ziet, een vaal paard, en die daarop
zat, zijn naam was de dood; en de hel volgde hem na. En hun werd
macht gegeven om te doden tot het vierde deel der aarde, met het
zwaard, en met de honger, en met de dood, en door de wilde beesten
der aarde."
(J.B.,
3 januari 2016, feest van de Openbaring van de Heer)
De klimaatkatastrofe is geen kwestie van eeuwen maar een kwestie van luttele uren
De
klimaatkatastrofe is geen kwestie van eeuwen maar een kwestie van
luttele uren
De
aardatmosfeer is zoals een reusachtige spons. Zij kan meer vocht
bevatten naarmate het warmer is. Zo bijvoorbeeld bevat de lucht in de
Sahara meer water dan de lucht boven de Stille Oceaan. De temperatuur
van de atmosfeer lijkt overal te stijgen. Als een gevolg daarvan
zuigen de luchten zich vol met water. Amper één graad Celsius meer
betekent ongetwijfeld een heuse zee die aan het vocht van de wolken
wordt toegevoegd. Het zeepeil stijgt omdat het poolijs en de
gletsjers smelten, maar het grote gevaar ligt elders. Immers, zolang
de temperatuur blijft stijgen, lijkt het erop dat alles binnen
redelijke perken kan worden gehouden. Een natuurramp dreigt pas op
het ogenblik dat de atmosfeer opnieuw gaat afkoelen. Een daling van
het algemeen gemiddelde van de temperatuur van de atmosfeer, zal
immers ontegensprekelijk de condensatie veroorzaken van het water dat
erin opgeslagen wordt en dan regenen alle in de dampkring opgeslagen
zeeën er ineens uit. Nu zijn er voortdurend
temperatuurschommelingen: overdag is het warmer als des nachts en in
de winter is het kouder dan in de zomer. Maar die schommelingen
heffen elkaar op: is het hier zomer, dan is het aan de andere kant
van de evenaar winter, en is het hier dag, dan is het nacht aan de
andere kant van de aardbol. Van een echte temperatuursdaling kan pas
sprake zijn wanneer het gemiddelde zakt en dus wanneer de lucht
overal tegelijk gaat afkoelen. En het zou zeker niet de eerste keer
zijn dat zich dit verschijnsel voordoet. Het meest voor de hand
liggende scenario waarin zulks in gang kan worden gezet, is een grote
vulkaanuitbarsting die immers de aarde zou verduisteren, een lange
nacht teweeg zou brengen en zo een algemene afkoeling zou
veroorzaken. Een nieuwe zondvloed zou dan geen kwestie zijn van
eeuwen of zelfs niet van tientallen jaren, omdat hij niet het gevolg
zou zijn van de langzame smelting van het ijs. Een zondvloed zou er
onmiddellijk komen door een onmiddellijke afkoeling. De afkoeling
veroorzaakt door een vulkaanuitbarsting is zeker vergelijkbaar met de
afkoeling veroorzaakt door een zonsverduistering, zowel plaatselijk
als over een groter deel van de aarde. Wie ooit getuige was van een
totale zonsverduistering, weet dat bij het zich verbergen van de zon
achter de maan, het op de plek van de volledige eclips eensklaps
koeler wordt: de temperatuur zakt onverwijld met enkele graden en
ware een zonsverduistering geen kortstondig verschijnsel, dan ging het
ook weldra vriezen, zoals het ook vaker doet des nachts. Bij een
algemene afkoeling van de dampkring, zouden wij het waterpeil zien
stijgen.
In
het jaar 1096 begonnen in Duitsland christelijke ridders en boeren de
Eerste ('Duitse') Kruistocht voor de bevrijding van Jeruzalem een
onderneming waarbij in 1099 ook Tripoli, Antiochië en Odessa op de
islamieten werden heroverd. In de godsdienstwaanzin die daarmee
gepaard ging, werden in 1096 in Duitsland de joden door de boeren
afgeslacht en die jodenvervolging hield ook aan tot vandaag. Zo
werden in de vijftiende eeuw veroordeelde joden (door christenen)
tussen twee honden ondersteboven aan de galg gehangen om hen tot
bekering te dwingen; zij die zich bekeerden, werden losgemaakt,
gedoopt en meteen daarop onthoofd. Als waarschuwing aan de bevolking
werden de hoofden bij de stadspoort op palen tentoongesteld. De "Ene
Heilige Katholieke en Apostolische Kerk" was toen precies
duizend jaar in het bezit van de sleutel van de hemelpoort.
Onthoofding
was tot voor kort de gangbare executiemethode. Een van de beroemdste
onthoofdingen uit die tijd is deze van de Engelse humanist Thomas
More (1478-1535), een slachtoffer van Hendrik VIII. Deze vorst liet
ook twee van zijn zes vrouwen onthoofden, hij maakte jacht op ketters
en wilde doorgaan voor heiliger dan de paus. More werd uitgeschakeld
omdat hij weigerde de koning te erkennen als hoofd van de Kerk van
Engeland een zelfverklaard 'pausschap' dat het de souverein
immers mogelijk maakte om eigenhandig zijn huwelijk met Catharina
nietig te verklaren.
In
het katholicisme kent men de onthoofde martelaren, te beginnen met de
apostel Paulus onder Nero (54-68), en een van de bekendste in de
eerste eeuwen is de heilige Dionysius, de eerste bisschop van Lutetia
(het huidige Parijs) naar wie een geïndustrialiseerde maar nu
verpauperde Parijse voorstad werd genoemd, vandaag bekend van de
terreuraanslagen van 13 november 2015: de derde-eeuwse martelaar werd
onthoofd op de Montmartre en zou dan met zijn afgehakte hoofd onder
de arm te voet naar het huidige Saint-Denis getrokken zijn alwaar hij
tenslotte dood neerviel en werd begraven. 'Montmartre' is afgeleid
van ofwel Mont Martis 'heuvel gewijd aan de heidense
oorlogsgod Mars' ofwel le mont du martyr
'heuvel van de martelaar'.
Kenneth
Baxter Wolf beschrijft in zijn Christian
Martyrs in Muslim Spain hoe
tussen 850 en 859 in het islamitische Al-Andalus
(Andalusië in Zuid-Spanje) achtenveertig christenen werden onthoofd
de zogenaamde martelaren van Cordoba omdat zij de
islam zouden hebben beledigd. Een gelijkaardige historie speelde zich
af op 14 augustus 1480 op de Minerva-heuvel in Otranto in
Zuid-Italië: daar werden op bevel van Ottomaan Gedik Ahmed Pasja
achthonderd christenen onthoofd omdat ze weigerden zich tot de islam
te bekeren.
Islamitische
Staat onthoofdde onder meer op 15 februari 2015 eenentwintig
koptische christenen in Libië maar bij de intocht van de wrede
Mongolen met aanvoerder Timur Leng (1370-1405) werden maar eventjes
zeventien miljoen slachtoffers gemaakt veelal voor de constructie
van piramides van mensenhoofden. De genoemde terreuraanslagen in
Parijs eisten honderddertig mensenlevens maar ten tijde van de Franse
Revolutie (1789-1799) rolden in deze stad maar liefst veertigduizend
koppen door de guillotine waarmee de onthoofding op industriële
schaal werd toegepast. De daders van die massamoord waren geen
godsdienstfanaten maar atheïsten in het spoor van de zogenaamde
verlichte geesten met in hun vaandel het voor de huidige
vluchtelingen in Calais wel bijzonder hypocriet klinkende tripel:
liberté, égalité, fraternité!
A
propos, de schuine stand van het
guillotinemes kwam er naar men zegt op voorstel van de
amateur-mechanieker Lodewijk XVI die de efficiëntie ervan aan de
lijve mocht ondervinden.
Nog
recenter in 1934 kwam het eerste nazi-slachtoffer, de
Nederlandse communist Marinus van der Lubbe, door onthoofding om
nadat hij beschuldigd werd van het in brand steken van het Duitse
parlementsgebouw het jaar voordien Willem Elsschot maakte een
gedicht over de held en Bertolt Brecht voerde hem (onder de naam
Fish) op in een toneelstuk. De laatste westerse executie door
onthoofding viel in 1977 in Marseille de gangster Hamida Djandoubi te
beurt.
Het
buskruit bestond al sinds de negende eeuw in China maar pas na de
invoering ervan in de veertiende eeuw in Duitsland kwamen de
voorontwerpen van de vuurwapens: in de zestiende eeuw waren er de
(onhandelbare en op een vork steunende) musketten, later de
bajonetten, pas in de negentiende eeuw kwamen de geweren. Vandaag
zijn er de massavernietigingswapens waaronder de atoombommen en de
chemische en biologische wapens. Hoe dan ook moest men zich ten tijde
van de profeet Mohammed in de zevende eeuw nog behelpen met
het mes en men begrijpt alras hoe een letterlijke interpretatie van
oude voorschriften het schavot van destijds in leven heeft gehouden.
'Iets
om voor te sterven'
Human
beings always need something to live for; more than that, they need
something to die for aldus
parafraseert bijvoorbeeld Amy Mantravadi (in: The
inevitability of religion) de
nogal ondoordachte mening van menig katholiek hedendaags theoloog,
namelijk de overtuiging dat de mensen iets nodig hebben om hun
leven voor te geven!
Het
ondergeschikt achten van de menselijke persoon aan het grotere geheel
waarvoor iemand leeft en werkt en desnoods ook zijn leven wil of moet
opofferen, kennen wij niet alleen als de zogenaamde vaderlandsliefde
welke vooral in oorlogstijd gepropageerd wordt of van communistische
en andere ideologieën die het belang van de enkeling ondergeschikt
maken aan dat van de staat: de Franse katholieke theoloog Pierre
Teilhard de Chardin richtte er zijn hele denken op om aan te tonen
dat het de ultieme zin is van het ganse evolutionaire proces om te
komen tot een (vrijwillige) onderwerping van de enkeling aan de
gemeenschap, waarbij aldus de enkeling of de mens zou worden omgezet
in de godmens, Christus, de sluitsteen van de evolutie.
Uit
de dode stof is het leven voortgekomen biogenese en
uit het leven kwam de mens voort antropogenese. De
menselijke hersenen ontwikkelden cefalisatie maar
hebben intussen opgehouden met groeien want ze hebben hun limiet
bereikt: nu reeds moet een kind een jaar te vroeg geboren worden
omdat een volgroeid mensenhoofd te groot geworden is voor een normale
geboorte. Edoch, de evolutie houdt niet op, zo betoogt Teilhard, en
de oplossing voor een verdere groei ligt in een 'samensmelting' van
de vele mensenhoofden, elk gespecialiseerd in een eigen taak: de
zogenaamde sociogenese of de intermenselijke samenwerking
en zijn het internet of, meer algemeen, de explosie van de
massacommunicatiemedia dan geen recent symptoom daarvan? Het
menselijke individu ruimt plaats voor een mensheid die als kerk met
god zelf wordt geïdentificeerd: het mystieke lichaam van de godmens.
Edoch, zo mooi als dergelijke theorieën klinken, zo gevaarlijk zijn
ze ook...
De
nazi's en het mystiek lichaam: theorie en praktijk
Pius
XII is berucht omdat hij zich nooit uitsprak tegen de jodenvervolging
voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog en, zo mogelijk nog erger,
omdat na de oorlog zijn vertrouwelingen via de zogenaamde
'Rattenlijn' nazibeulen van valse papieren voorzagen om hen aldus
veilig naar Zuid-Amerika te helpen ontsnappen. Onder hen waren Josef
Mengele, 'Todesengel' genoemd vanwege zijn afschuwelijke experimenten
op kinderen in Auschwitz, overleden in 1979 in Brazilië als
abortusspecialist Wolfgang Gerhard, en Klaus Barbie, overleden in
1991, bijgenaamd 'de slachter van Lyon', die als Klaus Altmann in La
Paz nog tot 1982 ongestoord kon doorgaan met martelen als
ondervragingsexpert in dienst van de Boliviaanse dictators.
Uitgerekend deze zogenaamde 'oorlogspaus' schreef in 1943 een
encycliek getiteld Mystici Corporis Christi (voortaan
afgekort als MCC) en
met als ondertitel: Over het mystieke lichaam van Christus
en over de vereniging die wij daarin bezitten met Christus.
In
het evangelie van Johannes 3,16
staat te lezen: God heeft de wereld zozeer liefgehad dat
hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, enziedaar de verantwoording voor
het zich inmengen van de Kerk in de wereldpolitiek. Kol.1,18
noemt Christus het hoofd van de Kerk, de gelovigen zijn de ledematen
(Rom. 12,4) en
Rom.12,5 zegt: wij
vormen in Christus met velen één lichaam.
De levengevende organen van dat lichaam zijn de sacramenten (MCC,
18). De gelovigen ontvangen met
de Hostie, in Joh. 6,35:
'het brood des levens' genoemd, het ware
Lichaam van Christus, dat hen verenigt met het mystieke
Lichaam van Christus de Kerk. Die Kerk is eerst strijdend (de
gelovigen), dan louterend of lijdend (de martelaren) en tenslotte
triomferend (de heiligen).
De
theorie klinkt mooi, de praktijk is anders en ook de schrijver van
deze encycliek kan zich niet onttrekken aan de kerkleer: in nummer
1397 van de Katechismus wordt
gesteld dat men de Hostie niet in waarheid kan ontvangen als men niet
eerst Christus herkent in de armen en de onderdrukten.
Tenslotte
is deze mooie theorie niet ongevaarlijk: de zichtbare Kerk en haar
derhalve wereldse lichaam dat zich moet inlaten met de verdrukten,
laat zich willens nillens in met politiek, met wereldse macht en zo
betreedt zij het territorium van de duivel. Immers, toen deze laatste
Jezus meenam naar een hoge berg en Hem in ruil voor een knieval de
wereld aanbood, sloeg Jezus weliswaar het aanbod af maar Hij ontkende
allerminst dat de wereld in het bezit is van de duivel.
God
en de wereld
Doorheen
de hele geschiedenis hebben theocratieën bestaan waarbij koningen
zich beroepen op de goddelijke oorsprong van hun macht, zoals ook de
paus zich beroept op de goddelijke aanstelling van Petrus. De
Egyptische farao's, de koningen van Israël, de koningen in China
vanaf de Yuan-dynastie in 1279 tot 1911, de koningen van Japan die
pas in 1946 hun goddelijke status prijsgaven, de keizerrijken welke
het kerkelijk en wereldlijk gezag verenigen zoals het Heilig Roomse
Rijk (962-1806) en het Duitse Keizerrijk (1871-1918). In
Saoedi-Arabië heerst God zelf die immers zijn wet oplegt met de
sharia en met de goddelijke rechtspraak of de Fikh. Het kalifaat is
een staat met aan het hoofd een kalief, die zijn macht rechtstreeks
van Mohammed heeft geërfd ofschoon dit in werkelijkheid allang
niet meer het geval is. Er hebben verschillende kalifaten bestaan en
ook tegenkalifaten, totdat in 1924 Mustafa Kemal Atatürk het
kalifaat afschafte in de Turkse Nationale Vergadering waarbij de
Turkse republiek werd gesticht met een scheiding tussen kerk en
staat.
Het
kalifaat
Edoch,
na W.O.II poogden fundamentalisten het kalifaat her op te richten,
wat het geval was met Al Qaida en I.S., aanvankelijk een heilige
oorlog of jihad tegen de Amerikanen en hun bondgenoten in Irak. In
2014 werd het kalifaat uitgeroepen op drie plekken: in Syrië/Irak
(I.S.), in Gwoza,
Nigeria (Boko Haram)
en in Derna, Libië (Ansar al-Sharia),
met vandaag meer dan tien miljoen onderdanen en zowat één op de
vijf vluchtelingen die nu naar Europa komen, zijn voor het kalifaat
gevlucht.
Het
kalifaat mikt op het Midden-Oosten, Noord-Afrika, Spanje, Turkije en
de Balkan en kan nu ook al rekenen op sympathisanten in verwante
groepen in de Sinaï in Egypte, de Gazastrook, Algerije, Marokko,
Pakistan, Indonesië, Libanon, Jordanië en de Filipijnen. In het
kalifaat moeten alle niet-moslims een belasting betalen om in leven
te mogen blijven. Maar
hoe is het ooit kunnen komen tot de onvoorstelbare terreur en
wreedheid van de Islamitische Staat?
Van
Abu Ghraib naar I.S.
Aanvankelijk
zouden Saoedi-Arabië en de V.S. opstandelingen in Syrië hebben
gesteund om samen met hen het communistische regime van Assad omver
te werpen maar zij verloren hun greep op hen: de strijders scheurden
zich los en gaven gehoor aan ene Abu
Bakr al-Baghdadi die imam was tijdens de Amerikaanse inval in Irak.
De wereld zal zich de zaak van de grove mensenrechtenschendingen door
de Amerikanen op gevangenen van de Abu Ghraib gevangenis in Irak nog
lang herinneren. Welnu, Abu Ghraib werd gesloten en de gevangenen
werden overgebracht naar Camp Bucca waar twintigduizend Iraakse
gevangenen verbleven, onder wie Abu Bakr al-Baghdadi, die er vier
jaar vast zat. Hij stichtte I.S. en kennelijk steekt hij nu zijn
Amerikaanse beulen van destijds naar de kroon. Hij riep
zichzelf uit tot kalief Ibrahim, bijgenaamd "onzichtbare sjeik":
er staat tien miljoen dollar op zijn hoofd. Ziedaar, hoe het
onbegrijpelijke vanzelfsprekend wordt.
In
feite is de wrede kalief een heruitgave van Osama Bin Laden die,
lange tijd gesteund door Amerika, samen met de Afghaanse
moedjahedien, oorlog voerde tegen de Sovjet-Unie. Toen Amerika in
1989 die steun opschortte, voelde hij zich verraden. Toen Saddam
Hussein van Irak in augustus 1990 Koeweit binnenviel, voelde
Saoedi-Arabië zich bedreigd, Bin Laden bood hulp aan maar de Saoedi
verkozen Amerikaanse steun en ze pakten Bin Laden op, die in 1992
echter naar Soedan vluchtte waar hij aan landbouw deed en strijders
verzamelde waarmee hij in 1995 een mislukte aanslag pleegde op
Moebarak van Egypte. In 1996 keerde Bin Laden terug naar Afghanistan,
verklaarde er de oorlog aan de Amerikaanse bezetter, steunde ook in
Algerije en Egypte jihadstrijders en pleegde in 1998 aanslagen op
twee Amerikaanse ambassades, waarna er 27 miljoen dollar op zijn
hoofd werd gezet. Hij werd als dader aangewezen voor de aanslagen van
11 september 2001. Tien jaar later werd hij in Pakistan door
Amerikanen gevonden en omgebracht.
Andermaal
een jammerlijke middel-doelomkering
Het
mystieke Lichaam van Christus, de keizerrijken, het kalifaat en de
hier nog niet vermelde communistische blokken die onder Stalin en Mao
voor het heil van de staat het leven van miljoenen eigen burgers
opofferden: het zijn voorbeelden van ideologieën over helden die in
wezen slaven zijn, enkelingen die zich lijken weg te cijferen uit
liefde voor hun vaderland of voor hun god terwijl zij in feite geen
alternatief hebben omdat zij onvrij zijn fysiek gevangen ofwel
geïndoctrineerd. En zo mooi als deze ideologieën klinken, zo
gevaarlijk zijn ze ook en dat blijkt heden uit de wreedheden begaan
door 'gelovigen' die quasi machinaal de opdrachten uitvoeren waarmee
zij kennelijk worden belast door de potentaten die hen hersenspoelden
met die mooie idee van het goddelijke superorganisme dat zij dienen
in ruil voor hun eigen onsterfelijkheid.
Een
schromelijke vergissing, omdat het bewustzijn zich uitsluitend
situeert bij het individu in casu in de menselijke persoon. Een
persoon behoeft weliswaar anderen en dus een gemeenschap om mee te
communiceren en om zich bewust te worden en aldus persoon te kunnen
zijn, maar die gemeenschap zelf mist elke vorm van bewustzijn, is
louter instrumenteel en dankt haar bestaan uitsluitend aan haar
menselijke leden, zoals ook alle andere menselijke gebruiksvoorwerpen
hun wezen ontlenen aan hun nut voor ons. Er is een hemelsbreed
verschil tussen, enerzijds, de maatschappij waarin wij elk een eigen
maar verwisselbare functie uitoefenen en, anderzijds, de medemens of
de naaste die uniek en onvervangbaar is. Niet de enkelingen horen
machinaal te handelen: zij zijn goddelijk, zij zijn een doel op zich
en de staat is de machine of het instrument. Blijkbaar manifesteert
zich hier een zoveelste verschrikkelijke middel-doelomkering.
De gemeenschappelijke drijfveer van jodenhaters en IS-strijders â een speculatie
-
De
gemeenschappelijke drijfveer van jodenhaters en IS-strijders een
speculatie
Geen
volk werd in de loop van de geschiedenis zozeer gehaat als de joden.
De joden werden beschouwd als een probleem het jodenprobleem, de
Judenfrage en de eindoplossing, de Endlösung,
bestond in geweld tegen de joden of in genocide, zoals in de pogroms
en in de Holocaust.
Pogroms
zijn belagingen door het volk van etnische groepen, in casu van
joden, gepaard gaande met fysiek geweld en moord, om hen te dwingen
zich aan te passen.
Reeds
in de middeleeuwen, in 1096, moordden de boeren in Duitsland
verschillende joodse gemeenschappen uit. In Nederland werden de joden
uitgesloten uit de gilden en konden zij slechts 'lagere' beroepen
uitoefenen zoals de diamantslijperij, de lenzenslijperij
lenzenslijper was overigens het beroep van de grote Nederlandse
filosoof Spinoza (1632-'77) en geldzaken die nu door het
bankwezen worden verricht, waardoor men onterecht zegde dat joden
belust zijn op geld.
Europa
beschouwde de joden als vreemdelingen en zij werden achtergesteld. Op
grond van de geschiedenis van de veroordeling van Jezus werden zij
bovendien afgeschilderd als godsmoordenaars. In 1492 werden in Spanje
alle joden die weigerden zich tot het christendom te bekeren,
verbannen, vaak naar Portugal, en toen aldaar in 1536 de inquisitie
van start ging, weken velen van hen uit naar Amsterdam dat in 1700
zo'n 10.000 joden telde. Luther in Duitsland spoorde er in zijn
geschrift Von den Juden und ihren Lügen (1543)onder meer toe aan de synagogen in brand te steken teneinde de
joden tot het christendom te bekeren.
Aan
het eind van de 19de eeuw ontstond in Oostenrijk-Hongarije tesamen
met het geloof in de Germaanse Übermensch, de zogenaamde ariosofie
(gesticht door nazimysticus Guido von List) van de Oostenrijkse Jörg
Lanz von Liebenfels (1874-1954) een xenofobie voor zogenaamde
beestmensen of aapmensen, waartoe de joden werden gerekend, samen met
de zwarten, de zigeuners en de Mongolen en von Liebenfels stichtte in
1900 in slot Werfenstein de Orde der Nieuwe Tempelieren.
In
de Russische burgeroorlog (1917-'22) die aan 15 miljoen Russen het
leven kostte, werden 100.000 joden vermoord. Reeds twee jaar na het
aantreden van Hitler werden door de wetten van Neurenberg in 1935 aan
de Duitse joden de burgerrechten ontnomen en dit antisemitisme
breidde zich over Europa uit met de shoah tot gevolg: de uit het
anti-joodse nationaalsocialisme van Hitler voortgekomen Holocaust
tijdens de Tweede Wereldoorlog kostte het leven aan 6 miljoen joden.
Nog
voor de aanvang van W.O.II zocht de grootmoefti bij Hitler steun voor
zijn jodenhaat. Er waren pogroms in Safed (onder meer in 1834),
Hebron (1929), Shiraz (Iran), Fez (Marokko) en Irak (1941). Tijdens
het Eichmann-proces in 1961 prees een Palestijnse krant deze
crimineel. De Iraanse president Ahmadinejat ontkende de Holocaust
herhaaldelijk.
In
de jongste jaren neemt de jodenhaat in het Westen weer toe en heeft
één burger op vier antisemitische opvattingen. Ter vergelijking: in
het Midden-Oosten en in Noord-Afrika is dat drie op vier.
Op
de vraag naar het waarom van de jodenhaat bestaat geen
eenduidig antwoord. Naast de fantasierijke horror zoals in de
zogenaamde bloedsprookjes geruchten waarin joden als kannibalen
en meer bepaald als kindereters werden afgeschilderd blijkt een
vaak opduikende reden voor jodenhaat de angst dat dit 'uitverkoren
volk' plannen zou hebben om de wereld te overheersen.
Zo
wordt vaak verwezen naar de zogenaamde Protocollen van de wijzen
van Sion, een geschrift dat zou
dateren van omstreeks 1900, dat wordt toegeschreven aan een groep
joden en waarin uitgelegd wordt hoe de joden de wereldheerschappij
zullen verwerven. Ondanks het feit dat werd aangetoond dat het
geschrift een vervalsing is, wordt het jammer genoeg nog steeds door
velen als authentiek voorgesteld en vormt het aldus een uitvlucht
voor jodenhaat.
Maar
er bestaat ook een heel andere opvatting over de oorsprong van de
jodenhaat, een opvatting die in het licht van de huidige ongelukkige
ontwikkelingen in onder meer Syrië, aan waarschijnlijkheid lijkt te
winnen, en dat is de overtuiging dat de grondslag voor jodenhaat ligt
in de wens om terug te keren naar een onbeteugeld driftleven.
Zo
bijvoorbeeld is er de Nederlands-joodse schrijver Abel Herzberg
(1893-1989) die onder meer Bergen-Belsen overleefde waarover zijn
Amor fati (1946) en wiens kampdagboek verscheen onder de titel
Tweestromenland (1950) naast zijn Kroniek der
jodenvervolging (1950).
Herzberg schrijft dat het jodendom, dat Christus voortbracht en het
christendom met zijn tien geboden, ons opzadelt met een lastige
opdracht, vaker ervaren als een juk, waarvan sommigen zich willen
bevrijden omdat zij wensen terug te keren naar het hedonisme.
In
het verschijnsel van de Islamitische Staat lijkt het er hoe dan ook
sterk op dat de aantrekkingskracht daarvan uitgaat van een in hoofde
van de daders door god zelf toegestane en zelfs aangeprezen of
bevolen barbarij. In de waanzin van systematische veroordelingen,
verkrachtingen en moord op talloze mensen die als 'ongelovigen'
worden bestempeld, proberen de daders het te doen uitschijnen alsof
hun slachtoffers een door hen, 'gelovigen', uitgevoerde goddelijke
straf ondergaan. Met andere woorden moet hier een dekmantel van
religieuze plichtsvervulling een handelwijze legitimeren die de facto
bestaat in het bewust crimineel botvieren van animale instincten.
Als
die interpretatie hout snijdt, gaat het in het geval van IS niet
alleen om misdadigers maar bovendien gaat het om criminelen die
bovendien te laf zijn om de verantwoordelijkheid voor hun daden op te
nemen. Die verantwoordelijkheid schuiven ze immer 'handig' van zich
af door bloeddorst en moorddadige wellust voor te stellen als een
(religieuze) plicht.
De
perversie in kwestie blijkt danig onvoorstelbaar voor wie zich er
niet schuldig aan maken: zij wordt niet doorgrond tot het ogenblik
waarop men er deelachtig aan wordt, terwijl wie eraan participeren,
ze uiteraard niet langer bevechten.
Bijna
dagelijks halen De Wever en Franken nu zelfs de krantenkoppen van de
linkse gazetten met het bericht dat de toestand inzake de Syrische
vluchtelingen onhoudbaar wordt en dat de EU tegen hen beschermd dient
te worden.
Dit
zijn niet slechts leugens, het zijn bovendien belachelijke leugens en
wel om meer dan één reden.
Om
te beginnen wordt het slachtoffer tot dader gebombardeerd: de
bedreigde vluchtelingen worden voorgesteld als boosdoeners en het
rijke westen dat vooralsnog aan de oorlog ontsnapt, kruipt in de
slachtofferrol.
En
wat een farce wordt nu de ooit ronkende en veelbelovende titel van de
zogenaamde Universele
Verklaring voor de Rechten van de Mens,
nadat de EU haar eerste en unieke kans verspilt om die beloften hard
te maken! Voor het aanschijn van de hele wereld verandert de EU in de
HEU met de H van Hypocriete.
De
toestand is onhoudbaar? Ze liegen alsof het gedrukt staat en ze
drukken het nog ook, want iedereen weet intussen dat bijvoorbeeld
Turkije alleen zowat 10 (tien) keer meer vluchtelingen opvangt dan
alle EU-landen samen. (Bron:
https://www.youtube.com/watch?v=0_QrIapiNOw
).
Overigens
ook het verzwijgen van relevante informatie staat gelijk met liegen
en op die slinkse wijze worden nog meer onwaarheden aan de man
gebracht. Zo bijvoorbeeld het ontslag van weerman Philippe Verdier
van TF1, nadat deze een boek publiceerde waarin hij
inzake de klimaathype overtuigend aantoont hoe hier vandaag
wetenschappelijke waarheden de duimen moeten leggen voor politieke
preferenties. (°) Heel wat moediger dan onze eigen Armand Pien die, toen
hem in 1986 door minister voor Volksgezondheid Miet Smet (CVP)
gevraagd werd om te liegen over de radio-activiteit bij ons ingevolge
de kernramp in Tsernobyl, prompt het behoud van de eigen job verkoos boven het algemeen
welzijn.
Egoïsme
is laakbaar en de onthulling ervan leidt tot een schaamte welke
resulteert in een sociale druk die tegen dit egoïsme een dam opwerpt
noem het een sociale autoregulatie. Edoch, doordouwers hebben er
iets op gevonden om hun egoïsme alsnog te kunnen botvieren: eerst
demoniseren zij diegenen aan wie zij vervolgens onrecht berokkenen
zodat wat zij doen, gelijkt op een bestraffing van het boze en dus op
een terechtstelling, of ook nog op een actie gericht op
zelfbescherming en aldus krijgt hun handelwijze alvast het aanschijn
van een rechtvaardige onderneming.
En
dit is wat het rijke Europa vandaag doet om een heel volk dat in de
allergrootste ellende verkeert en dat have en goed moet achterlaten,
af te kunnen schepen als het aan de poorten van het westen komt
bedelen om bescherming. Men blijkt ermee weg te kunnen komen om
duizenden mensen, onder wie talloze moeders met kinderen, letterlijk
in de kou te laten staan, door hen eerst af te schilderen als
levensbedreigend op velerlei manieren. Want zij zouden
godsdienstwaanzinnigen zijn die ons terug dreigen te voeren naar de
middeleeuwen; zij zouden een fatale aanslag vormen op onze
levensstandaard en op onze economie; zij zouden onze jobs komen
inpikken en ons voedsel komen opmaken; zij zouden ons bovendien al
dan niet gepland komen uitroeien, indien niet met wapengekletter, dan
toch met allerlei epidemieën.
Een
eenvoudig nazicht van de feiten kan ons leren dat geen van deze
beschuldigingen hout snijdt: de Syriërs in kwestie zijn helemaal
geen godsdienstfanaten, zij zijn daarentegen beducht voor
fundamentalisten en meer bepaald vluchten zij voor een van de
wreedaardigste regimes ooit. Bovendien kunnen zij onze
levensstandaard niet bedreigen omdat slechts een bijzonder klein deel
van hen naar onze contreien wil doorreizen, terwijl het merendeel
zich naar veiliger plekken in hun thuisland zelf verplaatst ofwel
naar de onmiddellijke buren. (°) Vervolgens gaat het niet om
schooiers doch om een ontwikkeld, geschoold en uiteraard vredelievend
volk dat allerminst op oorlog belust is doch daarentegen voor oorlog
wegvlucht. Ten slotte verkeren deze mensen vooralsnog in goede
gezondheid vooralsnog, want de winter komt eraan en de
mensenmassa gaat stilaan honger lijden en kou: laat men deze mensen
over aan hun lot, dan breken er al zeer binnenkort en geheel
onvermijdelijk inderdaad allerlei ziekten uit.
Heel
wat westerse en derhalve democratisch verkozen politici voeren aan
dat mensen van buiten de EU geen aanspraak kunnen maken op rechten
die exclusief aan EU-burgers toekomen, en zo verkappen zij het recht
op asiel voor elke wereldburger die moet lopen voor zijn leven
omwille van een regime dat de mensenrechten met de voeten treedt. De
universele mensenrechten en de plicht om aan vluchtelingen onderdak
te bieden, erkenden eenstemmig de Verenigde Naties zowat alle
landen ter wereld nadat zich tijdens de Tweede Wereldoorlog de
tragedie van de vervolgingen door de nazi's had afgespeeld met de
moord op zes miljoen mensen in concentratiekampen.
De
ongelukkigen werden in die kampen ondergebracht, uitgerekend omdat
zij beschouwd werden als mensen die geen aanspraak konden maken op
dezelfde rechten als de andere burgers. Zij werden beschouwd als een
gevaar voor de levensstandaard en de economie, voor de cultuur en
voor de volksgezondheid.
Er is meer onder de zon. Een beknopte bespreking van: Ludo Noens, Sprong in de Schemerzone. Wenken uit een ander universum.
-
Er
is meer onder de zon
Een
beknopte bespreking van: Ludo Noens, Sprong
in de Schemerzone. Wenken uit een ander universum,
Aspekt, Soesterberg 2015
Sinds
de publicaties van Ludo Noens kan de literatuur niet langer zonder
meer worden opgedeeld in fictie
en non-fictie
of in wat andere bewoordingen: deze uitzonderlijke schrijver laat
de fictie pas goed tot zijn recht komen. Fictie van het Latijnse
fictio
slaat immers helemaal niet op nonsens
maar betekent gedachtengang
of, exacter nog: vorming.
Bovendien: dat met non-fictie
feiten worden aangeduid, steunt eigenlijk op een achterhaald
naïef-realistisch wereldbeeld dat gekenmerkt wordt door een geloof
in een objectieve werkelijkheid een in wezen kaduuk wereldbeeld
dat niettemin even hardnekkig standhoudt in de goegemeente als de
Newtoniaanse fysica en de Euclidische meetkunde dat doen bij de wis-
en natuurkundig ondergeschoolde menigte.
Het
is weliswaar vooralsnog weinig praktisch om in de dagdagelijkse
communicatie alles in vraag te gaan stellen, maar als de waarheid
zelf in het geding is, moet een verwende massa, begeriger naar de
kennis dan naar de inspanningen nodig om die te verwerven, vooralsnog
de gepopulariseerde versie afwachten. Edoch, Noens overstijgt het
elitarisme en hij komt de menigte waarvan wij in dezer vrijwel allen
deel uitmaken, tegemoet met klare taal die geen plaats laat voor
twijfel terwijl zij toch altijd de deur naar het mysterie op een
grote kier laat staan de lezer krijgt de 'feiten' waar hij
om verzoekt maar dient zijn conclusies zelf te trekken.
Men
kan deze inzake historische gegevens bijzonder scrupuleuze auteur
nimmer verwijten dat hij onwaarheden vertelt, dat hij waarheden
verzwijgt of dat hij wil overreden: hier zet een schrandere geest
vanuit een verbazingwekkende belezenheid (het boek telt een paar
honderd referenties) met kennis van zaken die gegevens op een rijtje
welke er echt toe doen betreffende de vorming van een opvatting
omtrent de werkelijkheid die ons omvat, onderwijst én begoochelt.
Maar
boven alles is het durf
die overigens het hele oeuvre van deze wijsgeer in de eigenlijke zin
van het woord kenmerkt en meer bepaald de durf om te denken: de moed
om geijkte patronen te verlaten en nieuwe wegen te bewandelen; de
bereidheid om de genoemde methodologie van de vorming tot haar recht
te laten komen en dit alsnog alles behalve wars van de
wetenschappelijke methode. De paradox van dit boek ligt derhalve
hierin dat met zijn Sprong
in de schemerzone,
de auteur ons in wezen uit de schemerzone wéghaalt wég uit de
duisternis van een onwetendheid voortkomend uit de verknochtheid aan
de denkbeelden van de Encyclopedisten die de zich verlicht wanende
mens kennelijk nog steeds in hun vermolmde greep houden. Dit boek
helpt ons uit die duisternis op te klimmen en leidt ons naar het
simpele licht van een stralende zon die uitnodigt de ogen te openen
en te kijken want ja, er is
meer onder de zon.
Het
'andere universum' uit de ondertitel van het boek gunt ons een blik
via heel wat inkijkramen en bij zijn 235 bladzijden tellende
rondleiding heeft de schrijver ons kennelijk geen enkel daarvan
onthouden. De reis vangt aan met de figuur die als geen ander ons
wereldbeeld heeft bepaald Jezus de Nazoreeër met woorden die
ondubbelzinnig naar dat andere universum verwijzen: "(...)
want leven is meer dan voedsel en het lichaam meer dan kleding"
(p. 18). Van dat andere universum, dat wij volgens Jezus pas na onze
dood kunnen betreden, getuigt "de
ware wijsheid"
die vreemd klinkt in oren die slechts de stoffelijke wereld kennen,
en waarvan ook de inuit-sjamanen zeggen dat zij "slechts
kan geleerd worden in grote eenzaamheid (...) en slechts kan
verworven worden door lijden".
(p. 20)
Na
Jezus volgen, impliciet inspelend op een brandend actueel debat,
Darwin en Wallace. Verzwijgt men ons immers niet al te vaak dat
Darwin, die theoloog was van opleiding, zijn leven lang heeft
getwijfeld aan zijn evolutietheorie welke vandaag wordt misbruikt ter
versteviging van het materialisme, terwijl Wallace de eigenlijke
grondlegger van die theorie in geesten geloofde? Een heel ander
verhaal horen wij hier ook over August Comte, aan quasi alle
universiteiten voorgesteld als een verlichte geest. Noens vertelt het
ware levensverhaal van deze zogenaamde 'vader van het positivisme' en
onthult zijn sciëntistisch totalitarisme.
In
zijn 'uitstap in het absurde' wordt de lezer geïnformeerd over het
feit dat meer grote geleerden zich serieus inlieten met het onderzoek
naar leven na de dood en scéances bijwoonden. Onder hen: de
Nobelprijswinnaars voor de Fysica, Pierre en Marie Curie (1903), de
Nobelprijswinnaar voor de Geneeskunde, Charles Richet (1913) en
dokter Gustave Geley die het 'ectoplasma' onderzocht dat bij die
scéances vaak uit de mond van het medium stroomt en waaruit zich
quasi-lichamen van opgeroepen overledenen vormen, waarvan plaasteren
afgietsels van handen, voeten en gezicht worden bewaard in Parijs.
Geley vergeleek de spokerige ectoplasmatische gedaanten met wat men
ook te zien krijgt in de ons vertrouwde biologische processen bij de
vorming van de foetus. Het leven waarmee wij vertrouwd zijn, blijkt
inderdaad even raadselachtig als zijn nog relatief onbekende
aspecten.
Het
beroemde fantoom Katie King komt uitgebreid aan bod maar ook de elfen
en de bosgeesten in verband waarmee Ludo Noens op een treffende
manier ons verdraaid wereldbeeld als volgt aan de kaak stelt als hij
de 'natuurgeesten' behandelt: "In
onze moderne metropolen (...) moet men allicht met dergelijke 'onzin'
niet meer afkomen. Progressieve ontbossing, overrationalisering,
commercieel materialisme, eenheidscultuur, massamedia en opgeklopte
mentale preoccupaties hebben de moderne mens gaandeweg ingekapseld in
een zelfgecreëerde intersubjectieve waanwereld (zodat de stedeling
er nu, vreemd genoeg, van overtuigd is dat de waan bij de
natuurvolkeren ligt!" (p.
85)
De
als schrijver (van onder meer De
Kleine Johannes)
beroemde Nederlandse psychiater Frederik Van Eeden verschijnt op het
toneel als verkenner van het hiernamaals: de arts verloor een nog
onvolwassen zoon en noemde diens dood een ontwaken; via de lucide
droom kwam hij met de jongen in contact en hij maakte er
indrukwekkende theorieën over die nog aan geloofwaardigheid winnen
met het onderzoek van cardioloog Pim Van Lommel en met de
positief-wetenschappelijke bevindingen aan de universiteit van
Cambridge waar zeer recent nog het voortduren van het bewustzijn tot
drie minuten na de dood werd aangetoond.
Na
de hoofdstukken over de mythische koninkrijken in de Himalaya
(Shambhala, Agharta, Shangri-la) en de onthutsende belevenissen en de
levensgeschiedenis van Charles Lindbergh, de man die als eerste met
een vliegtuig de Atlantische Oceaan overstak, wordt verrassend helder
uit de doeken gedaan wat de kwantummystici vertellen en hoe dit
precies aansluit bij de hedendaagse natuurkunde.
Volgen
de link tussen de moderne antropologen en de sjamanen, de grondslag
van de hippiebeweging, het verschijnsel van de ufo's en de
alien-abduction
en tenslotte de bevindingen van de beroemde psychiater, Elisabeth
Kübler-Ross.
Meer
dan het lezen waard voor alwie bij wil blijven inzake dit zo boeiende
thema waarvan het enorme belang stilaan begint te dagen.
Geen godsdienstoorlog, geen wrede dictatuur, geen
verdeeldheid maar een zoveelste conflict tussen dé twee ideologieën
communisme en kapitalisme dat brengt vandaag in de Levant
een nieuwe wereldoorlog nakend.[*]
"Het
geluk van de een gelijkt op het geluk van de ander maar elk ongeluk
heeft zo zijn eigen karakter" ziedaar de openingszin van
Anna Karenina, de grote roman van Leo Tolstoj uit 1877 en
hetzelfde kan men nu zeggen over de universaliteit van de vrede naast
de eigen geaardheid van elke oorlog. Wat niet belet dat duidelijke
patronen bepaalde historische conflicten kenmerken en dan hebben wij
het hier uiteraard over ideologische geschillen die worden
uitgevochten tussen, enerzijds, dat gedeelte van de wereld dat de
persoonlijke vrijheid als de hoogste waarde in het vaandel voert en
dat (naar het devies Jedem das Seine dat de toegangspoort tot
de hel van Buchenwald siert) derhalve kapitalistisch is en,
anderzijds, het werelddeel dat communistisch georiënteerd is en dat
de persoonlijke vrijheid ondergeschikt acht aan de gelijkheid van
alle burgers omdat het de gelijkheid beschouwt als een voorwaarde
voor de vrijheid om het hier maar bij een simplistische
karakterisering te houden. [*] Uiteraard valt er voor elk van de twee wat
te zeggen: niemand zal ontkennen dat zonder de muur van Berlijn het
Oostblok binnen de kortste keren was leeggelopen zoals vandaag
Syrië leegloopt terwijl het tevens een waarheid als een koe is
dat de plundering van het arme Zuiden door het rijke Noorden het
resultaat is van een wild kapitalisme met zijn recht van de sterkste
dat alleen de domme taal van het geld verstaat en dat behalve de
wereld nu ook het milieu en aldus de aarde om zeep
dreigt te helpen.
[*] In het communisme zijn de productiemiddelen gemeenschappelijk bezit; elkeen werkt volgens zijn vermogen en neemt volgens zijn behoefte. Het kapitalisme steunt op het privaatbezit, kent concurrentie en is gericht op het maken van zoveel mogelijk winst.
[**] In de Vietnamoorlog (1955-75), een conflict in hoofdzaak tussen het Westers georiënteerde Zuiden en het communistische Noorden (waarbij ook Cambodja en Laos waren betrokken), werden de zogemaande bevrijders, de communistische Vietcong (het Nationaal Front voor de Bevrijding van Zuid-Vietnam) en de Rode Khmer ([1970-79 aan het bewind: 1975-79] de Communistische partij voor de Bevrijding van Campuchea onder Pol Pot die ca. 2 miljoen mensen vermoordde) door het Westen al dan niet terecht beschouwd als terroristen. Het probleem in Korea is andermaal dat van een Oost-West conflict en de voorgeschiedenis van Syrië laat een gelijkaardige situatie zien.
(Jan
Bauwens, 2 oktober 2015)
27-09-2015
En daar hebben we ze dan: de schuldslavernij!
En daar hebben we ze dan: de schuldslavernij!
Het is te gek om los te lopen: VLD-er Gwendolyn Rutten wil vluchtelingen pas een leefloon geven als ze een contract tekenen waarin ze beloven zich te integreren en werk te zoeken. Maar bovendien: Rutten wil dat contract ook door alle andere leefloners doen tekenen. (*) De vraag rijst dan uiteraard wat de sanctie is voor mensen die er naar haar oordeel niet in slagen om hun beloften na te komen zonder sanctie is een wet immers volstrekt krachteloos. Geen leefloon meer? En dan? Zullen deze mensen moeten bedelen op straat, honger lijden of stelen? Politici, zo willen ze genoemd worden, ze schudden zomaar wat uit de mouw, te gek om los te lopen.
Guy Verhofstadt staat voor de camera te schreeuwen dat er geen Europees migratiebeleid bestaat maar wat zit deze kandidaat-president dan al jaren in het Europees parlement te doen? Bovendien maken twee leugens van zijn one-liner een misbaksel van jewelste. Om te beginnen hoeft men geen jurist te zijn om te weten dat hier geen sprake is van migranten maar van vluchtelingen een hemelsbreed verschil! Vervolgens betreft het asielrecht een verplichting onder (alle verenigde) landen België incluis de EU bestond niet eens in 1946. Andermaal horen wij dus de klassieke uitvluchten waarmee zij zich aan hun plicht onttrekken die daarentegen wél hun recht opeisen tot de allerlaatste duit of euro, te besteden aan bijvoorbeeld de kantelen van een optrekje in Toscane. Edoch, vermoedelijk zonder onderscheid zal vroeg of laat de hoogste nood ook deze rijkeluizenstreken met luchtkastelen overspoelen.
(Jan Bauwens, 4 september 2015)
01-09-2015
Gedaan met recht en gelijkheid, terug naar het kastenstelsel en de slavernij, op naar een burgeroorlog!
Gedaan met recht en gelijkheid, terug naar het kastenstelsel en de slavernij, op naar een burgeroorlog!
Tweehonderd jaar geleden werd na de val van Napoleon op het Congres van Wenen (in 1815) Europa herordend volgens de principes van de Franse Revolutie: vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid, en alvast op papier werd beloofd om de slavernij een halt toe te roepen. (1) Vandaag zouden nog 30 tot 100 miljoen mensen dwangarbeid verrichten in slavernij (2), niet inbegrepen de slachtoffers van kinderarbeid. (3) En dat slavernij enkel nog in de derde wereld zou voortbestaan, blijkt een fabeltje: westerse bedrijven buiten in lageloonlanden mensen vaak kinderen uit die er geen sociale bescherming genieten (minimumloon, pensioenrecht, ziekte- en invaliditeitsverzekering...) en hier ter plekke worden in de zogenaamde vierde wereld illegalen massaal tewerkgesteld in onderaanneming van zelfs overheidsbedrijven. Het schrikwekkende vandaag is dat vanwege politici stemmen opgaan om deze verdoken uitbuiting welke een ernstige wetsovertreding is, te gaan legaliseren: vooral rechtse populistische politici geloven dat, als zij daarvoor een draagvlak denken te vinden bij het volk, zij ook het recht hebben om aan het asielrecht bijkomende voorwaarden te verbinden waarbij gedacht wordt aan dwangarbeid of arbeid zonder loon of tegen een loon beneden het wettelijk vastgestelde minimumloon. Zij pretenderen met andere woorden dat het gejoel van een zelfzuchtige en kortzichtige menigte op straat volstaat om nieuwe wetten en verordeningen op te leggen, zonder de tussenkomst van de ge-eigende wetgevende machten: als er al sprake is van 'illegalen' dan bestaan zij uitgerekend uit deze rechtse populisten. (4)
In 1946 hebben de VN aan elke wereldburger in nood het asielrecht toegekend en politici die hier vandaag vluchtelingen willen doen werken in ruil voor asiel, pleiten in feite voor de invoering van de zogenaamde schuldslavernij, waarbij men gelooft mensen tot slaaf te mogen maken van zodra ze niet zelf in hun levensmiddelen kunnen voorzien. Omdat vluchtelingen niet zelf verantwoordelijk zijn voor hun situatie, worden zij zodoende twee keer gestraft: een eerste keer door diegenen voor wie zij moeten vluchten en een tweede keer door hen bij wie zij terecht komen en die, in plaats van hen te helpen zoals de wet het gebiedt, misbruik maken van de situatie en chantage plegen door de noodlijdenden tot onbezoldigde arbeid te dwingen. Waar dit gebeurt, werd feitelijk zoniet de slavernij dan toch het primitieve kastenstelsel ingevoerd dat uiteraard regelrecht indruist tegen het gelijkheidsprincipe dat het westen sinds tweehonderd jaar in het vaandel voert.
Andermaal getuigt de huidige tendens in het westen naar aanleiding van het vluchtelingenprobleem van een toenemende wetteloosheid, welke zoals steeds onvermijdelijk zal uitmonden in bruut geweld en dat wil zeggen in burgeroorlog.
Angst
blijkt het tot nog toe vrijwel enige antwoord van het westen op de
golf van terreur in de jongste decennia. Tussen haakjes: terreur die
wordt toegeschreven aan islamfundamentalisten terwijl steeds vaker
stemmen opgaan die het hebben over operaties vanwege bepaalde
westerse politieke machten onder een vreemde vlag en hier wordt
verwezen naar wat een groeiende menigte het grootste bedrog uit de
geschiedenis is gaan noemen, met name de gebeurtenissen en de
berichtgeving rond de aanval op het WTC en op het Pentagon van 11
september 2001, alsook naar de oorsprong en de activiteiten van
achtereenvolgens Al Qaeda en Islamitische Staat, maar dat is
uiteraard een kapittel apart. (1)
(1)
De gevestigde orde heeft het over complottheorieën maar ernstige
journalisten verdedigen de stelling met de hulp van vakspecialisten
dat de wereld op 11 september een rad voor de ogen werd gedraaid.
Hierover maakte onder meer de Amerikaan David Hooper een documentaire
genaamd The
anatomy of a great deception.Wat
betreft Al Qaeda en IS zijn de bedenkingen navenant, gelet op de
geografisch-militair-politieke betekenis van onder meer Syrië
zie hiervoor onder meer ons artikel d.d. 28 februari 2012, getiteld:
De
Syrië-crisis in een notedop.
Omdat
angst een slechte leermeester is, mag het niet verwonderen dat de
reacties op die terreur contraproductief zijn. Het eerste stadium
waarbij een oplossing nog kon bestaan in het napluizen, erkennen en
proberen wegnemen van de oorzaken is allang verstreken en de dynamiek
van bijna blind en zich quasi autonoom vermenigvuldigend geweld heeft
het roer overgenomen. Intussen hebben onvergeeflijke fouten, zoals
het aan de vijand ter beschikking stellen van niet alleen de media
maar tevens het NAVO-leger, de toestand alleen maar erger gemaakt.
(2)
Steeds
vaker is het dweilen met de kraan open en beperkt men zich tot het
klaarstomen van een uitgebreide EHBO voor een volgende catastrofe
waaraan godbetert onder meer mediamensen een goede stuiver hopen te
verdienen. En zoals dat ook in het verleden gebeurde, blijft men
jammer genoeg de ellende van tallozen te baat nemen als een
welgekomen geschenk in functie van doeleinden van een bijzonder
bedenkelijke politiek die gelijkenissen gaat vertonen met het
terrorisme zelf.
Ooit
zei de wreedaardige Göring dat leugens door elkeen geslikt worden
als ze maar groot of ongeloofwaardig genoeg zijn: het menselijk brein
is kennelijk niet in staat om aan te nemen dat men danig voor de gek
gehouden wordt en liever gelooft men dan dat er verborgen motieven of
bedoelingen bestaan die omwille van geldige redenen onbekend moeten
blijven. En wat voor leugens geldt, gaat evenzeer op voor andere
misdaden: als zij maar groot genoeg zijn, zal men de slachtoffers
eerder discrediteren dan hen te geloven en gaat men hen zelfs
vervolgen voor laster en eerroof jegens hun belagers. Roman
Polanski's Rosemary's baby is hiervan een wel bijzonder
geslaagde evocatie.
Maar
naast de noodlottige machteloosheid die het slachtofferschap helaas
maar al te vaak kenmerkt, is er nog het kwaad zelf van een volstrekte
gewetenloosheid waarvan onder meer zo'n drie kwart van de
lezersreacties onder de verslagen van vluchtelingendrama's op het
internetnieuws vandaag getuigen, wat eens te meer de aloude stelling
van Milgram staaft dat zowat 85 percent van de mensen niet alleen
een eigen geweten missen maar bovendien probleemloos bereid zijn tot
koelbloedige moord van zodra zij daarvan verzekerd werden dat hun
daad hun niet zal aangerekend worden. De verkozen politici zijn dan
ook steeds vaker de vertegenwoordigers van de massa asocialen die
onze moderne welvaartsstaat voortbrengt. Precies het feit dat zij
bovendien hun verwerpelijke standpunten desnoods met geweld aan
anderen willen opleggen, maakt dat zij zich in helemaal niets meer
onderscheiden van de terroristen waarvoor zij beducht zijn.
Potentaten
vrezen de menselijke vrijheid en lijden aan een schromelijk gebrek
aan vertrouwen in de medemens die zij om die reden vast in hun greep
willen houden. Machtswellustelingen gaan in feite gebukt onder de
ziekelijke angst voor de ander als zodanig die van hen verschilt en
die eigen dromen en overtuigingen heeft. Het gebrek aan respect voor
de medemens waarvan zij blijk geven, is te herleiden tot een
relationele onvolwassenheid en tot de absurde wens dat elkeen niets
anders en niets meer zou zijn dan een reproductie van eenzelfde door
strenge sociale wetten en regels volkomen voorspelbaar geworden type.
Edoch, door religieuze regels of door strenge staatswetten volledig
gecontroleerde en derhalve volstrekt gedepersonaliseerde mensen, zijn
geen mensen doch mieren of andere kuddedieren, die helaas de ultieme
humane dimensie missen die door een wonderbaarlijke evolutie van
ontelbare millennia mogelijk werd gemaakt. De onderdrukking van
medemensen en de angst om mens te zijn, blijken één en hetzelfde
fenomeen.
Bijzonder
kleinburgerlijk is dan ook de vrees dat 'vreemdelingen' de plaats van
de autochtonen zouden innemen, alsof niet iedereen via een geboorte
en dus vanuit een andere wereld in deze wereld belandde en alsof ons
aller aards verblijf dan eeuwig was. Zo bestond het nog niet zo heel
lang geleden dat zwarten uitgesloten werden van westerse
atletiekwedstrijden, incluis wereldkampioenschappen (!), uit vrees
dat zij met alle medailles aan de haal zouden gaan en op de
Olympische Spelen van 1936 in Berlijn weigerde gastheer Hitler om aan Jesse
Owens geluk te wensen met zijn vier keer goud en ook president
Roosevelt vergat zijn zwarte landgenoot uit te nodigen op het Witte
Huis.
Alle
mensen, waar ook ter wereld, kwamen ooit van elders en
volksverhuizingen waren altijd de regel, nimmer de uitzondering.
Uitgerekend nu principieel iedereen over de ganse wereld, die één
dorp werd, rond kan reizen, blijken massa's mensen niet mee met de
tijd en zij gaan krampachtig de landgrenzen van weleer niet alleen
hertekenen maar op de koop toe van hoge muren voorzien.
Exact
zeventig jaar na de beëindiging van de Tweede Wereldoorlog die een
ongeziene vluchtelingenstroom op gang bracht wegens massale
vervolgingen door het Naziregime met zijn concentratiekampen waarin
miljoenen mensen het leven lieten en waarna de VN zich ertoe
verbonden om voortaan aan allen die voor hun leven op de loop moeten,
asiel te verlenen exact zeventig jaar later bazelen corrupte
Europese politici dat het draagvlak voor steun aan de Syrische
vluchtelingen ontbreekt. Men vreest warempel dat de navolging van de
wet en het voor een keertje toepassen van de zo mooi klinkende
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, ons welvaartspeil
omlaag zou halen. Men blijkt godbetert te geloven dat voor welvaart
en beschaving, geld volstaat, terwijl rechtvaardigheid en de naleving
van plechtig beloofde wetten bijzaak zouden zijn.
De
verdwazing door het geld heeft kennelijk dat peil bereikt waarop men
niet langer beseft dat er verdwazing in het spel is, zoals dat ook
het geval is met de leugens van Göring en met alle andere misdaden
die, eenmaal een kritieke limiet voorbij, vrij spel krijgen omdat zij
onzichtbaar zijn geworden. En uitgerekend die domheid kroont vandaag
potsierlijk het westen: de EU, de mensenrechten én het christendom
met hun holle frasen over solidariteit en naastenliefde bevinden zich
nu ontegenzeggelijk op een helling bergafwaarts recht naar de hel.
(Jan
Bauwens, feestdag van Augustinus van Hippo, 2015)
10-08-2015
Frances Oldham Kelsey en Softenon
Frances
Oldham Kelsey en Softenon
Op
7 augustus 2015 overleed op de leeftijd van 101 jaar de Canadese
fysicus Frances Oldham Kelsey die werkzaam was voor de Amerikaanse
FDA en die bekend werd omdat zij verhinderde dat het kalmeermiddel
Thalidomide, met als bekendste merknaam Softenon, in Amerika
slachtoffers zou kunnen maken: zij bewees de schadelijkheid ervan in
1961.
Wereldwijd
zijn er vele duizenden Softenonkinderen of kinderen die geboren
werden met misvormde ledematen (focomelie) als gevolg van de
toediening van dit medicijn aan hun moeder tijdens de zwangerschap.
Het eerste slachtoffer een kind dat geboren werd zonder oren
viel op 25 december 1956 en het middel bleef op de markt tot eind
1961. De producent van Softenon, Chemie Grünenthal, probeerde de
waarheid te verdoezelen maar onderzoeksjournalist Morton Mintz van
The Washington Post bracht alles naar buiten in 1962. Pas 3
jaar geleden excuseerde Chemie Grünenthal zich voor de aangerichte
schade, nadat het medicijn opnieuw op de markt kwam, onder meer als
middel tegen kanker.
Strijders voor eerlijke landbouw worden gecriminaliseerd terwijl aan het licht komt dat genetisch gemanipuleerde gewassen een gevaarlijk virus bevatten - zie:
