Vandaag had ik echt een dag met exen…

Agja, Ik ben een jong meisje, en eigenlijk maar 2 exen. Een daarvan zit in mijn klas, de andere op mijn school.  Laten we alle andere exen er even niet meerekenen, want er doen er maar 2 toe. Laten we ze Jonas en Lorenzo noemen.

 Het begon met Jonas, de jongen uit mijn klas. We waren een maand samen, het was geweldig. Ik geraakte verveeld en dumpte hem. Hij bleef in stukken achter. Ik keek niet meer om en ging door met mijn leven. Ik klink wel erg gemeen, maar zo ging het egt.  Nu zijn we heel subtiel van op een afstand vriendelijk, we delen dezelfde vrienden groep, we moeten wel. Welja, vandaag ging het iets anders. We hadden labo samen voor chemie, en op de een of andere reden zijn we in een watergevecht terecht gekomen; toen hij, met zijn haar nat en voor zijn ogen mij aankeek. De lach op zijn gezicht, en de blik in zijn ogen, ze raakten me. Het was door de adrenaline van het moment waarschijnlijk, maar een fractie van een seconde leek het alsof we nog steeds samen waren, alsof ik zijn hart niet gebroken had, en nog lang niet genoeg van hem had. En na die fractie van een seconde, herstelde de wereld zich. Ik was verward.

De hele dag voelde ik me al droevig. Niet de droevig in de afwezigheid van geluk. Maar droevig als in droevig; Alsof de wereld op je neerdaalt. Alsof je geen idee hebt waarom je bestaat, en je eigenlijk heel nietig bent. Maar dat dat besef heel hard op je drukt. Waarschijnlijk zijn het de puberhormoontjes die parten spelen. Maar dat verminderd het gevoel niet. Dus toen ik na het labo, het gevoel van verbondenheid weer helemaal kwijt was, stapte ik naar de fietsen rekken. Mijn school heeft een idioot systeem met fietsen, we moeten een staat verder stappen en daar staat dan een ruimte afgezet met kippengaas op een pleintje. En daar moeten we onze fiets plaatsen. Want dat is helemaal niet vergezocht volgens onze school. Ik wandelde daar dus heen. En de droefheid drukte op mij. Een traan bolde over mijn wang, het kon mij niet schelen. Maar daar stond mijn ex, Lorenzo, ik had hem niet eens gezien, omdat ik zo met mijn eigen verdriet bezig was. Toen ik dus uit dat geïmproviseerd fietsenrek kwam hoorde ik hem heel broos zeggen: “tipi, is er iets?” Ik schudde mijn hoofd en zij heel stil, verwonderd dat ik nog een stem had na mijn diepe pijnzingen en verdriet. En weer voelde ik mij geraakt door een jongen die ooit mijn hart bezat.

Toon ik fietste stak Jonas mij trouwens nog voorbij met de fiets. Misschien ben ik niet zo alleen als ik denk. Misschien geven de mensen waarvan ik het het minst verwacht nog steeds om mij.

18-01-2011 om 21:29 geschreven door tipi  

hallo wereld

Ik was vandaag cupcakes aan het maken(ja, ik mag dan wel een huisje zijn, een cool huisje. Ik moet ook eten, en als tipi's iets graag eten, da zijn het wel cupcakes.) En ik hing zoals gewoonlijk vol met bloem, boter en suiker. Even overwoog ik om mijzelf in de oven te steken, ik denk dat ik geweldig zou smaken.  Maar dat deed ik maar niet en toen mijn smakelijke caloriebommetjes in de oven zaten dacht ik na. Ja, ik weet het, een tipi dat nadenkt, dat is iets uitzonderlijk. Maar ik ben op meer vlakken anders dan de rest. Of misschien beeld ik me dat wel in. Ik dacht dus na. En plots wist ik het. Ze groeien. De kleine hoopjes deeg groeien. Zo gaat het leven ook. Je bent eerst een hoopje ingrediënten. En het leven ( ja, in deze situatie ben ik even geen tipi, maar het leven… misschien krijg ik hier nog grootheidswaanzin door…) mixt de ingrediënten. Met een beetje geluk zijn het de juiste hoeveelheden en in de juiste volgorde. Dan word je getest. De hitte van de oven zijn de problemen in dit leven. En sommigen krijgen te weinig, en blijven veel te slap, anderen teveel, en worden verbitterd en aangebrand. En dan heb je ook degenen die net genoeg krijgen… Ja, koken geeft je echt een inzicht op dit leven. Toen ik mijn voedsel uit de oven haalde, zag ik dat er een paar nog wat slap waren, een paar aangebrand, maar het grootste deel juist goed. Sommigen hebben dus ook meet of minder last hebben in dit leven. Ik gaf de mislukte aan mijn zus en pakte een goed gelukt vast. Er is tog veel toeval nodig om van een baby’tje een goede volwassene te maken…

Ik dacht nog even na waar het bij mij fout gegaan kon zijn….

16-01-2011 om 15:58 geschreven door tipi  

In mijn vorig bericht vernoemde ik dat ik en een tipi heel wat gemeen hebben, misschien moet ik daar maar eens verder op in gaan. Ik heb al het waterproof gedeelte gezegd, maar een tipi is heel wat meer dan dat.

Een tipi heet vaak een vuurtje in zich. Dat vuurtje heb ik ook. Dat is vriendelijkheid die diep in mij gloeit. Welja, om niet teveel effect ervan te verliezen houd ik die ook binnen in mij. De buitenwereld kan dat enkel zien als ze mij opensnijden…

Een tipi heeft tekeningen… ik heb kleren. De kleren maken het klein onschuldig en oversexy mooi en charmant meisje. Tekeningen maken… de tipi.

Een tipi heeft mensen in zich, die kunnen daar wonen en slapen en zo. Ik heb ook stemmen. 2 om precies te zijn. Ik noem ze Erika en Erik.

 Erika is blind en doof, maar praten kan ze als de beste. Over het leven en zo. Over hoe mooi het is. Dat ik dankbaar mag zijn dat ik de schoonheid mag ervaren. Ze heeft makkelijk spreken, ze moet niet iedereen zijn gezaag horen. Ze moet niet opstaan en elke dag de schok krijgen van haar spiegelbeeld dak haar aanstaart als iemand uit een horrorfilm. Het grote probleem is dat in horrorfilms nogal wat geesten zich eerst weerspiegelen in een spiegel… dus ja, dat is elke ochtend beginnen met een goede portie hartaanval.

 En dan hebben we Erik nog. Hij is nogal… wel… stel je een zeer vrolijk persoon voor met veel kleurtjes en een grote glimlach. En altijd aan het zingen. Heb je het beeld van zo iemand? Wel zo is hij niet. Niets kan Erik iets schelen. Hij is er, als een eeuwig aanwezige… aanwezigheid. Bij alles dat ik doe is hij er, fluisterend in mijn oor, waarom zou je dat doen? Is dat het waard? Wat zou het nu uitmaken in jou leven als je dat doet? Je zou evengoed nu op een straatstoep kunnen sterven, gewoon omdat het leven je te zwaar word, zie je dat gebouw? Ik durf te wedden dat je wel boven geraakt. Springen, vrijheid, alles wat je nu nog uithoud van leven is uren kloppen... Misschien komt Erik nu niet zo aardig over. Maar hij valt best wel mee… Misschien vind ik dat enkel door het Stockholm-syndroom.

Het enige verschil tussen mij en een tipi is dat een tipi vaste grond onder zijn voeten heeft. Enb ik zweef maar wat tussen dromen en realiteit. Ik mix de 2 wat door elkaar en twijfel wat nu eigenlijk echt is in mijn leven. Enkel beperkt door mijn eigen verbeelding. Kortom, ongelimiteerd.

12-01-2011 om 21:24 geschreven door tipi  

Iedereen heeft slechte dagen.

Geen goed idee voor het begin van een blog? Misschien moest
ik me eerst even voorstellen, misschien moest ik op zen minst beginnen met een vrolijke noot…

Ja dat heb ik blijkbaar niet gedaan. Ik liep al teen tijdje met het idee om dit te starten, maar een 1^ste blog bericht… goh, alle begin is moeilijk.

Daarom is mijn 1^ste zin iedereen heeft slechte dagen. Ook ik. Vooral ik. Iemand heeft ooit eens gezegd, “Iedereen vind zijn eigen leed het grootst. Ik ben daarop geen uitzondering.“Dus eigenlijk mag ik zeggen vooral ik.

Ik ben begonnen met deze blog te maken, leek me belangrijker dan al over mijn 1^ste, best wel belangrijke zin te denken. De 1^ste zin is belangrijk, want dat trekt aandacht, is het niet? Welja ik begon dus dit ding aan te maken. Makkelijk, elke idioot kan het. Ik heb er een half uur over gedaan. Ja ja, de jeugd kan goed omgaan met technologie. Maar het enige dat ik echt goed kan op het internet is msn-taal spreken ( N das n zotblanryk dink opt intrnet zne(Aa’))

Oké hier zijn we dan al, een paar zinnen verder. En ik vrees dat er niet veel mensen zijn die dit gaan lezen, er zijn genoeg blogs, waarom de mijne lezen (omdat de mijne geweldig is?) en degenen die al wat gelezen hebben en die vinden dat mijn stijl hen niet aanstaat haakten waarschijnlijk ook al af. Goed zo, dan blijven ik en een select groepje mensen over. Mensen die ik nooit zal ontmoeten. Deprimerend hé? Ik zal mijn leven hier op tafel gooien maar weet niet eens dat jij een beetje de voyeur uithangt en alles leest. Tja dat is dan ook wel mijn eigen keuze…

Ik vind dat dit het moment is dat je me wat mag leren kennen. Of toch niet. Dacht je nu echt dat ik eerlijk zou zijn? Grow up! Dit is het internet! Hier kunnen dieren praten en God wie weet wat nog meer. Als ik nu zeg dat ik een 21jarige blonde bimbo ben met een F-cup en net gedumpt ben door mijn lief dat mij gewoon niet begreep, en enkel en alleen wat aandacht en begrip zoek? Ja, dan zou ik liegen. Dat ga ik niet doen. Ik ga de waarheid verdraaien. Alles dat ik hier opzet moet met een korreltje zout genomen worden. Maar jullie zijn wel oud en wijs genoeg om dat zelf te beslissen niet? Ik denk dat mij “verdraaide waarheden” geloven ook geen afschuwelijke gevolgen kan hebben… In het echt ben ik natuurlijk wel veel geweldiger, en mooier. Onthoud dat.

Oké, to the point. Ik ben tipi, tipi zoals in een huis. Niet zomaar een huis, een zeer cool huis. Een huis van een indiaantje. Een huis gemaakt uit een beschilderde vod en wat hout. Een niet helemaal waterproof huis. Ja, ik denk dat jullie nu wel snappen wat een huis ik bedoel.

Ik en een tipi hebben veel gemeen. Ik ben ook niet helemaal waterproof, De koude, klame regen van de mistroostige wolken die het leven voorstellen doorweken hij soms helemaal met de killheid van het bestaan. (Misschien moet ik poëet worden of zo.)En soms ben ik niet meer dan een vod, enkel omhoog gehouden door wat balken. Die balken zijn dan mijn vrienden. Maar die zijn er eerlijk gezegd ook niet altijd. Niet erg, ik ben ook niet de makkelijkste vriendin, ik begrijp het wel.

Als ik ooit nog zo’n lange blog schrijf, verwonder ik mijzelf. Ik denk dat jet tijd is om eens af te sluiten

Groetjes

Tipi

12-01-2011 om 19:48 geschreven door tipi